چرا ما هنوز هم تفنگ‌های هوشمند نداریم؟!
تکنولوژی‌هایی برا ی جلوگیری از حوادث ناخواسته در ارتباط با کاربرد اسلحه وجود دارد اما چرا تاکنون همه‌گیر نشده است؟
برای دهه‌های متوالی مخترعین تلاش می‌کردند اسلحه‌هایی بسازند که بدون توجه به هدف، فقط قابلیت شلیک توسط مالک آن را داشته باشند. کمپانی‌های اسلحه سازی این اسلحه‌ها را تفنگ‌های شخصی شونده و عموم مردم تفنگ‌های هوشمند می نامند.
بیشتر نمونه‌های اولیه، تفنگ‌های هوشمند بر مبنای به کار گیری شاخص‌های بیومتریک مانند صدا، اسکن کف دست یا اثر انگشت برای شناسایی مالک ساخته شده‌اند که به دلایلی مانند تاثیر عرق دست یا خون بر روی سنسورها و عدم اطمینان بالای کارکرد آنها به مرحله تواید نرسیده‌اند، اما کمپانی آلمانی Armatix اسلحه هوشمند متفاوتی به نام iP1 تولید کرده که با قیمت 1800 دلار در ایالات متحده به فروش می‌رسد و تصویرش را در بالای صفحه مشاهده می‌کنید. iP1 از تشخیص فرکانس‌های رادیویی برای تامین امنیت کاربردش استفاده می‌کند؛ به این ترتیب که یک ساعت مچی به همراه دارد و در صورت قطع ارتباطش با ساعت، به صورت اتوماتیک از کار می‌افتد.
هدف اصلی تولید این سلاح ایمنی بالای آن است؛ چون گزارش‌های منتشر شده از سوی مراکز کنترل بیماری‌های ایالات متحده آمریکا در سال 2013 از تعداد 505 مورد مرگ به علت شلیک اتفاقی اسلحه خبر می‌دهد و بر اساس گزارش دانشگاه جان هاپکینز، شلیک‌های اتفاقی مهمترین دلیل حوادث مرگبار مربوط به اسلحه بوده است. بنابراین تفنگ‌های هوشمند علاوه بر کاهش موارد غیر عمد، از نیروهای پلیسی که در حین درگیری اسلحه خود را از دست می دهند هم محافظت می‌کنند. اما با این حال، استفاده از این تفنگ به این خوبی که به نظر می‌رسد در آمریکا مورد حمایت قرار نمی‌گیرد. اولین عامل این موضوع یک دلیل سیاسی است؛ موسسه ملی اسلحه آمریکا به طور آشکار این وسیله را یک تهدید بالقوه می‌داند و تنها فروشگاه عرضه کننده این تفنگ در آمریکا نیز پس از دریافت یک ایمیل در مورد تهدیدات عمدی کاربرد این اسلحه، فروش آن را متوقف کرده است. بخشی از این نگرانی به دلیل یک قانون نه چندان خوب است: در سال 2002 قانون محافظت از کودکان در برابر اسلحه در ایالت نیوجرسی به ثبت رسید که بر مبنای آن فقط اسلحه‌های شخصی شونده اجازه فروش در این ایالت را داشت و این قانون یک نوع دوگانگی ایجاد کرد و همان سیاستمدارانی که این قانون را وضع کردند در حال بحث بر سر این موضوع هستند که با توجه به تشویق های مالیاتی برای رواج این نوع تفنگ، قانون مذکور را لغو کنند. صرفنظر از این سیاست‌ها مشکل بزرگتری هم وجود دارد: تفنگ‌های هوشمند با وجود هوشمندی احساس ندارند؛ همچنین iP1 فقط از مهمات 22LR استفاده می‌کند که برای شلیک به هدف خوب بوده اما کالیبر آن به عنوان یک اسلحه دفاع شخصی خیلی پایین است؛ همچنین 1800 دلار قیمت دارد که با این پول می‌توان سه اسلحه کالیبر 40 با برند Glock خرید.
Armatix در حال کار برای تولید کالیبر بزرگتر این تفنگ است که با تکنولوژی و قیمت جدیدی به فروش خواهد رسید. مجوز حمل اسلحه هم یک موضوع مهم است و ممکن است فقط به افراد حرفه‌ای داده شود.
Stephen Teret مدیر مرکز سلامت اجتماعی دانشگاه جان‌هاپکینز می‌گوید: هدف نهایی این اسلحه ها فروش بیشتر با ممانعت قانونی کمتر است. اگر قانونگذاران حمل اسلحه گرم را قانونی کنند به معنای این است که به اندازه کافی در دنیای واقعی کاربرد دارد و سایر تولید کنندگان اسلحه هم از همین روال پیروی خواهند کرد. پس بر خلاف آن که کلت Peacemaker 45 پس از عرضه در فروشگاه‌ها در سال 1830 به سرعت توسط رنجرها خریده شد و رواج یافت برای تفنگ‌های هوشمند حداقل به زودی نباید انتظار همه‌گیر شدن به کارگیری آنها را داشته باشیم.
Armatix iP1 چگونه کار می‌کند؟
شلیک فشنگ‌های 22LR از یک خشاب ده تایی صورت می‌گیرد و iP1 با یک ساعت مچی قابل شارژ در ارتباط است که آن را فعال می کند. ارتباط بین ساعت واسلحه از طریق امواج رادیویی مقاوم در برابر تداخل صورت می‌گیرد؛ به طوری که اسلحه یک میله قفل کننده دارد که فقط با دریافت سیگنال‌های ساعت کنار می‌رود و اگر بیش از 15 اینچ بین ساعت و اسلحه فاصله ایجاد شود میله به جای خود بر‌گشته و اسلحه راقفل می‌کند. ساعت هم برای فعال شدن نیاز به یک شماره شناسایی دارد و در صورتی که شماره به درستی وارد شود عبارت good به همراه درصد شارژ باتری بر روی صفحه آن آشکار می‌شود.
نوشته چرا ما هنوز هم تفنگ‌های هوشمند نداریم؟! اولین بار در -آی‌تی‌رسان پدیدار شد.