۵۰ سال پیش در چنین روزی، جد اینترنت متولد شد
۵۰ سال پیش در چنین روزی، شبکه‌ای که آن را جد اینترنت مدرن می‌دانند، به بهره‌برداری رسید.
۲۹ اکتبر ۱۹۶۹، ساعت ۱۰:۳۰ صبح به وقت محلی، اولین نامه‌ها در شبکه‌ی آرپانت (ARPANET) رد و بدل شد. البته شبکه مدت کوتاهی بعد از تبادل این نامه‌ها از کار افتاد. پس از آن بود که با اندک اقداماتی درجهت رفع مشکل برنامه‌نویسی شبکه، اولین ارتباط واقعی بین دو کامپیوتر از راه دور، بر بستر آرپانت که درواقع جد اینترنت امروزی به شمار می‌رود، برقرار شد.
نقشه‌ی اولیه‌ی آرپانت (ARPANET)
هدف از ساخت آرپانت که در ابتدا به‌وسیله‌ی دارپا (DARPA: آژانس پروژه‌های پژوهشی پیشرفتهٔ دفاعی آمریکا) توسعه داده می‌شد، کنترل از راه دور سیستم‌های نظامی که می‌توانند در حمله‌های اتمی هم به کار خود ادامه دهند، بود؛ اما چارلز هرسفیلد، مدیر این آژانس که بر اغلب مراحل ساخت این شبکه نظارت داشت، دراین‌باره می‌گوید:
آرپانت شروع به ارسال فرمان‌های نظامی و کنترل سیستم‌هایی که می‌توانستند در حمله‌های اتمی به کار خود ادامه دهند نکرد. مشخص بود که ساختن چنین سیستمی یک نیاز نظامی بود، اما مأموریت آرپانت این نبود. درواقع اگر می‌خواستیم چنین کاری انجام دهیم، به‌شدت از ما انتقاد می‌شد. شبکه‌ی مذکور حاصل این مسئله بود که تعداد کامپیوترهای بزرگ و قدرتمند تحقیقاتی ما در کشور کم بود. همینطور محقق‌هایی که باید به آنها دسترسی پیدا می‌کردند، از نظر جغرافیایی از این کامپیوترها دور بودند.
شبکه‌ی آرپانت در ابتدای تولد، تنها چهار گره (Node) داشت: یک کامپیوتر سیگما 7 SDS مستقر در مرکز سنجش شبکه‌ی دانشگاه کالیفرنیا در شهر لس‌آنجلس
یک کامپیوتر SDS940 که با NLS کار می‌کرد (سیستمی که جد اولیه‌ی WWW به شمار می‌رود) مستقر در مرکز شبکه‌ی اطلاعات مؤسسه‌ی استنفورد
یک کامپیوتر IBM 360/75 که با OS/MVT کار می‌کرد، مستقر در مرکز ریاضیات کالر – فرید سانتا باربارا در دانشگاه کالیفرنیا
دانشگاه محاسبات یوتا و سیستم PDP-10 آن که با سیستم‌عامل TENEX کار می‌کرد
به‌جای اینکه این سیستم‌ها به‌صورت مستقیم به یکدیگر متصل باشند، از طریق پردازنده‌های رابط پیغام (IMP) با هم در ارتباط بودند. این پردازنده‌ها که درواقع به نوعی اولین روترهای تاریخ شبکه محسوب می‌شوند، این امکان را فراهم می کردند تا سیستم های دیگری نیز به عنوان گره به شبکه اضافه شوند و شبکه را گسترش دهند. ایده‌ی چنین پیکربندی را وسلی کلارک، فیزیک‌دان مشهور مطرح کرد که برای طراحی LINC، اولین کامپیوتر شخصی تاریخ شناخته می‌شود.
اولین نامه‌‌ی ردوبدل‌شده در این شبکه از دانشگاه UCLA کالیفرنیا به دانشگاه استنفورد ارسال شد. این نامه را چارلز کلین، دانشجوی برنامه‌نویسی ارسال کرد. اولین پیغام‌ها شامل حروف I و O بودند. او در دومین اقدام خود موفق شد کلمه‌ی login را از طریق کامپیوتر سیگما 7 به کامپیوتر 940 استنفورد ارسال کند.
درواقع اولین سه حرفی که در این شبکه تبادل شد، LOL (مخفف عبارت با صدای بلند خندیدن) بوده‌اند.
آرپانت به‌سرعت رشد کرد اما در ابتدا همچنان شبکه‌ای برای اتصال محقق‌ها و سازمان‌های نظامی به‌شمار می‌رفت و تا سال ۱۹۹۰ توسط ارتش آمریکا اداره می‌شد. تا این تاریخ هرگونه استفاده‌ی غیردولتی از شبکه، غیرقانونی بود. در این زمان، شبکه‌ی آرپانت بیشتر در اختیار شبکه‌ی بنیاد ملی علوم آمریکا بود.
باوجود اینکه در میانه‌ی دهه‌ی ۸۰ میلادی وزارت دفاع آمریکا، شبکه‌ی MILNET را برای انجام امور نظامی راه‌اندازی کرد، تا اوایل دهه‌ی ۹۰ بخش‌های زیادی از ارتش برای تبادل اطلاعات همچنان از ARPANET استفاده می‌کردند.
