احتمالا شاید احساس نکنید ولی وقتی خواندن این مطلب را به پایان برسانید حداقل 90 ثانیه به آینده سفر کرده‌اید! در حقیقت از لحاظ تئوری شاید سفر به آینده ساده‌تر از سفر به گذشته باشد، زیرا این کاری است که ما به طور طبیعی همیشه در حال انجامش هستیم. به نظر سفر در زمان، پایه و اساس نظریه خاص نسبیت آلبرت انیشتن را تشکیل می‌دهد. به بیان ساده‌تر رابطه بین فضا و زمان را تشریح می‌کند.

چیزی که در اصطلاح تورم زمان یا Time Dilation نامیده می‌شود و نشان می‌دهد که زمان می‌تواند برای افراد یا ناظرین مختلف با سرعت‌های مختلفی هم سپری شود. حتی در مکان‌های متفاوت هم نرخ سرعت‌ها با هم فرق دارد. در نگاه اول شاید این نظریه با واقعیت متضاد است و بسیار عجیب و غریب دیده شود ولی با توجه به حقایق یافت شده در ساعت‌های شاتل‌های فضایی! چه ساعت‌های داخل فضاپیما و چه ساعت‌های اتمی که برای اهداف آزمایشی مختلف مورد استفاده قرار گرفته‌اندـ این ساعت‌ها نسبت به ساعت‌های مرجع واقع بر روی کره زمین آهسته‌تر حرکت می‌کنند. به عبارت ساده‌تر در فضا زمان دیرتر می‌گذرد!

با این وصف ما می‌توانیم فضانوردانی که به ماموریت‌های طولانی مدت فضایی می‌روند را به عنوان مسافران زمان درنظر بگیریم. زیرا بعد از بازگشت به زمین، طبق ساعت‌ها و ابزار‌های زمانی‌سنجی همراه‌شان هنوز در گذشته هستند و به زمان حال نرسیده‌اند. در این رابطه میچو کاکو، فیزیکدان مشهور کالج سیتی نیویورک می‌گوید: زمان در روی ماه و زمین سریع‌تر سپری می‌شود ولی در سیاره عظیم‌الجثه مشتری، زمان آهسته‌تر سپری می‌شود. بنابراین اگر شما جای خود را از زمین به مشتری و برعکس تغییر دهید، خیلی ساده در زمان سفر کرده‌اید! البته متاسفانه این عقب و جلو رفتن در زمان در حد ثانیه است.

دکتر Ulvi Yurtsever در مقاله خود به عنوان سفر در زمان عنوان می‌دارد، شاید یک مفهوم بهتر برای درک تورم زمان مثالی است که در این رابطه مطرح می‌شود. در نظر بگیرید که شما با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حال حرکت هستید، در این حالت ساعتی که به دست دارید آهسته‌تر از ساعت‌های استاندارد موجود بر روی کره زمین حرکت خواهد کرد. بنابراین اگر شما سرعت‌تان برابر با 99 درصد سرعت نور باشد و به مدت یک سال با این سرعت در اطراف منظومه شمسی به حرکت خود ادامه دهید و سپس به زمین بازگردید، خواهید دید که زمان در زمین 100 تا 200 سال در آینده به جلو رفته است!

بنابراین از لحاظ تئوری اگر ما نیروی محرکه لازم برای رسیدن به سرعتی نزدیک به سرعت نور را برای مدت یک سال فراهم آوریم، می‌توانیم به آینده سفر کنیم ولی هنوز قادر به سفر به گذشته نیستیم. در واقع از لحاظ تئوری سفر به گذشته نیز امکان‌پذیر است ولی بسیار پیچیده‌تر از سفر به آینده است و برای انجام آن باید پای سیاه‌چاله‌ها و کرم‌چاله‌های تونلی را هم به ماجرا باز کنیم و صدالبته انرژی بسیار بسیار بیشتری نیز نیازمندیم!

کلیفورد وی جانسون، استاد فیزیک نظری USC، این طور توضیح می‌دهد که شما می‌توانید معادلات مورد نیاز برای سفر به گذشته را بر روی کاغذ بنویسید و این معادلات به شما دو چیز را می‌گویند، اول اینکه تا چه حد شما و فضا و زمان در هم پیچیده‌اید و دوم اینکه اصولا برای انجام این ‌کار چه چیز‌هایی را نیاز دارید و هر بار که شما در پیچ و خم‌های فضا و زمان به یاد ماشین زمان و مواد و انرژی مورد نیاز برای به حرکت درآوردن آن می‌افتید، بیشتر به این باور خواهید رسید که توانایی تهیه وسایل و امکانات مورد نیاز برای عملی کردن آن حداقل در این دنیا وجود ندارد!

پس لااقل از لحاظ دانش فنی ما هنوز در ابتدای راه درجا می‌زنیم ولی از بعد اخلاقی این مسئله چگونه دیده می‌شود؟ باب گیل که در سال 1985 مدتی را در فکر سفر در زمان مطالعاتی انجام داد و در نهایت فیلم‌نامه فیلم مشهور و پرفروش بازگشت به آینده را نوشت، در مورد بعد اخلاقی این ایده می‌گوید: شاید دانشمندان و فیزیکدانان به شما بگویند سفر به آینده بسیار امن‌تر است زیرا اگر بتوانیم به گذشته برگردیم و تغییر در آن زمان ایجاد کنیم، سبب به وجود آمدن یک پارادوکس در زمان حال شده‌ایم که این مسئله می‌تواند بسیار خطرناک باشد. بنابراین بهتر است تقدس و حرمت فضا و پیوستگی زمان را حفظ کنیم و حداکثر در فکر سفر به آینده باشیم زیرا هم امکانات معقول‌تری نیاز دارد و هم ریسکش ‌بسیار پایین‌تر است!

رایان نورث، نویسنده کتاب تازه منتشر شده راهنمای زنده ماندن برای مسافران زمان (How to Invent Everything: A Survival Guide for the Stranded Time Traveler) برخلاف این سخنان، اعتقاد دارد ما در صورت بازگشت به گذشته می‌توانیم جامعه بشری را صد‌ها هزار سال به سمت جلو پیشرفت دهیم!

شما چطور فکر می‌کنید آیا معتقدید این کار شدنی است؟ کدام بهتر است: سفر به آینده یا بازگشت به گذشته؟ یا شاید هم یک سفر شگفت‌انگیز به دور زمان را ترجیح می‌دهید! حتی رایان نورث هم با وجود سخنان خودش، بیشتر تمایل دارد ابتدا به آینده سفر نماید. او ادامه می‌دهد آیا بهتر نیست سفری به آینده داشته باشیم و سپس با عقب بازگردیم و در هنگام برگشت حجم عظیمی از علوم و اطلاعات دسته اول در حد ویکی‌پدیا را تنها بر روی یک درایو میلیمتری با خود به همراه آوریم. من فقط پیشنهاد اندکی سرقت ایده از آینده را دارم، همین!

نوشته آیا سفر به آینده یا بازگشت به گذشته امکان پذیر است؟! اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

طراحی گوشی‌های تلفن‌همراه در سال 2018 کمی عجیب وغریب بود. تولیدکنندگان اسمارت‌فون شعار “نمایشگر بزر‌گ‌تر همواره بهتر است” را سرلوحه کار قرار داده و جهت حذف حواشی اطراف نمایشگر هندست‌ها حداکثر تلاش خود را به‌کار بستند. بسیاری از گوشی‌ها از نمایشگرهای ناچ‌دار به‌عنوان یک ایده اولیه بهره گرفتند. برخی هندست‌ها از ناچ عریض آی‌فون X کپی‌برداری کردند و تعداد دیگری از آن‌ها نیز از ناچ‌های باریک‌تر خود استفاده نمودند. از سوی دیگر گوگل در اسمارت‌فون پیکسل 3XL خود از بزرگ‌ترین ناچ طراحی شده تا به امروز بهره برد و مسیر متفاوتی را انتخاب کرد.

گوگل پیکسل 3 XL

جانی آیو؛ طراح ارشد اپل مدت‌ها پیش از تمایل خود برای تولید آی‌فونی با نمایشگر کاملا یکپارچه صحبت کرده بود. در حال حاضر به‌نظر می‌رسد که کمپانی اپل با استفاده از نمایشگرهای لبه‌به‌لبه تا حدودی به این هدف دست یافته است؛ اگرچه در بخش فوقانی نمایشگر یک شکستگی قابل توجه مشاهده می‌شود. الگوی فعلی نمایشگرهای ناچ‌دار اپل به ویژگی شاخص این برند تبدیل شده است. امروزه فناوری موجود در راستای کمینه‌سازی یا حذف کامل ناچ تلاش می‌کند؛ اما اپل سیستم فیس آی‌دی خود را در این قسمت گنجانده است. بعلاوه اپل در مقایسه با اکثر رقبای اندرویدی بی‌پروای خود غالبا فضای طراحی تجربی متفاوتی را انتخاب می‌کند.

هواوی نوا 4

در عین‌حال طراحان گوشی‌های اندرویدی نیز مشغول فاصله گرفتن از ناچ هستند. دقیقا طی هفته گذشته شاهد رونمایی از نمایشگرهای حفره‌دار جهت استقرار دوربین سلفی در بخش جلویی هندست‌هایی نظیر هواوی نوا 4 و سامسونگ گلکسی A8s بودیم. ماهیت ذاتی دوربین سلفی اساسا موجودیت اکثر ناچ‌ها را توجیه می‌کند. اما با وجود این برش‌های جدید در نمایشگر اکنون کمپانی می‌تواند بخش دیگری از حواشی ناخوشایند را از پنل جلویی گوشی حذف نماید. در عین‌حال اسمارت‌فون نوبیا X و دومین نسل از گوشی ویوو NEX به منظور کنار گذاشتن ناچ مسیر دیگری را انتخاب کرده و نمایشگر دوم را در بخش پشتی دستگاه تعبیه نموده‌اند. در این الگو دوربین اصلی می‌تواند برای ثبت تصاویر سلفی مورد استفاده قرار گیرد و نمایشگر یکپارچه نیز تقریبا تمام فضای جلویی گوشی را به خود اختصاص می‌دهد.

با گذر زمان به‌نظر می‌رسد که سال 2019 عصری فوق‌العاده جذاب و مهیج خواهد بود؛ چرا که در این دوره شاهد مواجهه اجتناب‌ناپذیر بسیاری از امکانات و فناوری‌های جدید نمایشگر با طراحی‌های آشنا و دیرینه نظیر گوشی‌های آی‌فون هستیم. سال 2018 با محوریت کاهش اندازه یا باریک‌سازی ناچ سپری شد و سال آینده نیز شکل ظاهری ایده جایگزین ناچ را نمایش خواهد داد. در چنین فضایی قدرتمندترین رقبا با یکدیگر رقابت خواهند کرد.

نمایشگر حفره‌دار

سامسونگ گلکسی A8s

نمایشگر حفره‌دار نمونه‌ای از پیشرفت منطقی فلسفه ناچ به‌شمار می‌آید. اوایل سال جاری وان‌پلاس در اسمارت‌فون وان‌پلاس 6 از نمایشگر ناچ‌دار استفاده کرد. در آن زمان کمپانی با صراحت کامل اعلام کرد که این اقدام در پاسخ به درخواست کاربران برای دستیابی به بزرگ‌ترین نمایشگر ممکن صورت گرفته است. همان‌طور که مارکو آتیساری؛ طراح ارشد پیشین نوکیا اعتقاد داشت که گوشی در زمان استفاده بایستی تا حداکثر اندازه ممکن بزرگ باشد و هنگام قرارگیری در جیب نیز تا حد ممکن کوچک شود. این امر مستلزم آن است که حواشی اطراف نمایشگر تا حد امکان کوچک شده یا کاملا حذف شوند.

حتی با ادامه روند کاهش پهنای حاشیه فوقانی نمایشگر نیز احتمالا حاشیه تحتانی تا مدتی به قوت خود باقی خواهد ماند.

تنها برش موجود در نمایشگرهای حفره‌دار متعلق به دوربین سلفی است و این الگو رویه کنونی را به ساده‌ترین شکل ادامه می‌دهد. بعلاوه نمایشگرهای حفره‌دار هیچ‌گونه تغییرات اساسی را در طراحی دستگاه ایجاد نخواهند کرد؛ همان‌طور که هندست‌هایی با نمایشگر دوگانه، اجزای متحرک یا گوشی‌های کشویی نیز چنین رویکردی را دنبال می‌کنند.

الگوی نمایشگر حفره‌دار تنها یک برداشت آشنا و یکپارچه از فناوری است و حاشیه فوقانی نمایشگر را به شیوه اعجاب‌انگیزی حذف می‌کند. بزرگ‌ترین مشخصه منفی چنین نمایشگرهایی این است که حاشیه تحتانی گوشی موسوم به چانه احتمالا به قوت خود باقی خواهد ماند. این موضوع در خصوص اکثریت الگوهای طراحی دیگر سال 2019 نیز صادق خواهد بود. در حال حاضر چشم‌انداز پیشرفت‌های صنعتی نمایشگرها به مقوله حذف کامل حاشیه تحتانی گوشی هیچ‌گونه اشاره‌ای نمی‌کنند.

سامسونگ و هواوی فرآیند به‌کارگیری نمایشگرهای حفره‌دار در گوشی‌های میان‌رده خود را آغاز نموده‌اند. اما بر اساس شایعات حاکم و گمانه‌زنی‌ها در سال 2019 دستگاه‌های پرچم‌دار این 2 کمپانی از فناوری مشابهی بهره خواهند برد. تصویر منتشر شده از گوشی ذن‌فون 6 ایسوس نمایانگر به‌کارگیری یک ایده ترکیبی است. در این حالت ناچ در لبه فوقانی نمایشگر دستگاه قرار می‌گیرد؛ اما کماکان یک حفره کوچک در گوشه نمایشگر دستگاه به چشم می‌خورد. ترکیب ناچ قطره‌ای و برش دوربین سلفی همان الگوی مورد استفاده توسط اکثر تولیدکنندگان گوشی‌های تلفن‌همراه خواهد بود.

گوشی مجهز به نمایشگر دوگانه

این رده از محصولات به دلیل مهندسی بیش‌ازاندازه خود مضحک به‌نظر می‌رسند. برخی تولیدکنندگان به‌جای گنجاندن دوربین سلفی در قسمت جلویی گوشی تصمیم گرفتند تا نمایشگر لمسی دیگری را در پشت دستگاه نصب نمایند. بدین ترتیب امکان ثبت تصاویر سلفی از طریق دوربین اصلی گوشی فراهم خواهد شد. اسمارت‌فون نوبیا X مشخصا در این زمینه عملکرد چشمگیری از خود نشان می‌دهد؛ زیرا نمایشگر پشتی آن در زمان خاموش بودن کاملا محو شده و تنها به‌صورت یک سطح شیشه‌ای براق به‌نظر می‌رسد.

نسخه‌ای از گوشی ویوو NEX با نمایشگر دوگانه

نبایستی انتظار داشت که گوشی‌های مجهز به نمایشگر دوگانه در رده اسمارت‌فون‌های تیراژ بالای سال 2019 جای گیرند. پیچیدگی و هزینه مضاعف تولید این هندست‌ها، به‌کارگیری نمایشگر دوم و نرم‌افزار سفارشی برای کارآمد نمودن هر 2 صفحه‌نمایش و نیاز به باتری بزرگ برای تامین انرژی موردنیاز 2 نمایشگر از جمله دلایل این پدیده به‌شمار می‌روند. ویوو و نوبیا در دستگاه‌های رده‌ بالای خود از این الگوی طراحی استفاده می‌کنند. نمایشگرهای دوگانه تا زمان اثبات هرچه بیش‌تر توانمندی‌های خود در قالب یک ترفند شاخص باقی خواهند ماند.

بازگشت به طراحی کشویی

استفاده از ساختار کشویی و پنهان شدن ناچ در آن ایده باشکوه اوپو در سال 2018 بود. اسمارت‌فون اوپو فایند X مجهز به یک کشوی مکانیکی است که از قسمت فوقانی گوشی خارج شده و از دوربین سلفی به‌همراه سیستم فیس آنلاک مشابه با نمونه مورد استفاده در جدیدترین آی‌فون‌های اپل میزبانی می‌کند. سیستم دوربین دوگانه گوشی در بخش پشتی همین کشو مستقر شده و لنزها نیز از طریق مکانیزم کشویی مذکور محافظت می‌شوند.

اوپو فایند X

استفاده از مکانیزم کشویی بالارونده برای بازگشایی قفل گوشی بسیار زیبا و خلاقانه به‌نظر می‌رسد؛ اما پیکره‌بندی مذکور شانس آسیب‌پذیری و سوء عملکرد دستگاه را افزایش داده و حساسیت بیش‌تر آن در برابر نفوذ آب و گردوغبار را به‌دنبال خواهد داشت.

در سال 2018 به‌غیر از اوپو، ویوو نیز در اسمارت‌فون NEX خود از دوربین سلفی کشویی شبه پریسکوپ استفاده کرد. شیائومی گوشی می میکس 3 مجهز به ساختار کشویی را معرفی نمود و آنر نیز هندست فاقد ناچ مجیک 2 را روانه بازار کرد. جهت دسترسی به دوربین سلفی این 2 هندست بایستی کل پنل جلویی دستگاه را به سمت پایین بکشید. در سال جاری هیچ‌کدام از این هندست‌ها ابدا مقرون‌به‌صرفه نبودند؛ اما چنان‌چه در سال 2019 این الگو از نرخ تقاضای کافی برخوردار باشد، در این‌صورت احتمالا حداقل شاهد به‌کارگیری آن در گوشی‌های اندرویدی میان‌رده خواهیم بود.

سامسونگ گلکسی A8s

البته گوشی‌های سال 2019 صرفا با نمایشگرهای خود قابل تشخیص نخواهند بود. همان‌طور که سال گذشته شاهد تجاربی مانند دکمه‌های جانبی فیزیکی در اسمارت‌فون اچ‌تی‌سی U12 پلاس بودیم؛ این‌بار نیز طراحان گوشی با دستکاری کلیه جوانب دستگاه تلاش می‌کنند تا ویژگی‌های شاخص‌تر و متفاوت‌تری را خلق نمایند. بعلاوه سال آینده شاهد نبردی نفس‌گیر برای تعیین تعداد دقیق دوربین‌ها در جذاب‌ترین گوشی‌های تلفن‌همراه خواهیم بود. رویه فعلی با افزایش تعداد دوربین‌های پشتی احتمالا سطح انتظارات کاربران را نیز ارتقاء می‌دهد. نهایتا بایستی خاطرنشان کرد که سبک طراحی گوشی‌های سال آینده کم‌تر قابل پیش‌بینی خواهد بود و احتمالا بازنگری بیش‌تر و نهایتا ارایه محصولاتی رضایت‌بخش‌تر از نمونه‌های کنونی در دستور کار قرار خواهند گرفت.

نوشته در سال 2019 الگوی طراحی اسمارت‌فون‌ها به چه سمت ‌و سویی خواهد رفت؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

ایسوس اعلام کرد در استراتژی تولید و عرضه گوشی‌های هوشمند گیمینگ خود بازنگری خواهد کرد. شرکت علت این امر را عدم فروش گوشی‌های ROG علی‌رغم محبوبیت آن، اعلام نمود. حتی شرکت ریزر نیز بر این باور است که با معرفی ریزر‌ فون 2 دیگر چیزی برای عرضه به عنوان یک گوشی گیمینگ باقی نمانده است و این انتهای مسیر خواهد بود. همچنین این طور به نظر می‌رسد که دو شرکت شیائومی و ZTE/نوبیا نیز که گوشی‌های هوشمند گیمینگ بلک‌ شارک و رد‌ مجیک را در بازار دارند، آینده‌ای برای این هندست‌های خاص، متصور نیستند.

احتمالا حق با آنها است. شاید تا سال آینده یا حداکثر تا سال 2020 آخرین میخ بر تابوت گوشی‌های هوشمند گیمینگ کوبیده خواهد شد. بعد از آن تنها در موزه‌های تاریخ دیجیتال نام آنها را خواهیم شنید. دلیل این ادعا نیز بسیار ساده است، زیرا با توجه به سخت‌افزار‌های قدرتمند گوشی‌های هوشمند مدرن، همه آنها گوشی گیمینگ هستند!

مانند گوشی‌های هوشمند ماژولار یا گوشی‌های هوشمند بلاک‌چین و حتی گوشی‌های هوشمند مجهز به قلم استایلوس، گوشی‌های هوشمند گیمینگ نیز تنها یک هدف را دنبال می‌کنند و تک بعدی هستند. به راستی باید باور کنیم که دیگر زمان دور ریختن این چراغ‌های تزیینی LED فرا رسیده است، گوشی‌های پرچم‌دار جدید حتی از گوشی‌های گیمینگ برتر هستند و سخت‌افزار‌ها به قدری قدرتمند شده‌اند که اکنون باید تنها به فکر یافتن روش‌های جدید خنک سازی دستگاه بود تا فاجعه گلکسی نوت 7 سامسونگ بار دیگر تکرار نشود.

با این حال بیاید بهتر این مسئله را بررسی کنیم. در حقیقت چه چیزی یک گوشی هوشمند را بدل به یک گوشی هوشمند گیمینگ می‌نماید؟ آیا فقط قدرت بالا سبب می‌شود ما یک گوشی هوشمند را در رده هندست‌های گیمینگ قرار دهیم؟ شاید در موارد خاص این طرز فکر صحت داشته باشد. گوشی ROG ایسوس و پردازنده اسنپ‌دراگون 845 اورکلاک شده‌اش مثال خوبی برای اثبات این مورد است. اما کافی است نگاهی به نتایج و امتیازات بنچ‌مارک گوشی میت 20 معمولی هواوی با پردازنده قدرتمند کایرین 980 بیاندازید! پس این درسی برای سازندگان گوشی‌های هوشمند خواهد بود که تنها قدرت صرف و عملکرد بالا روح یک گوشی هوشمند گیمینگ را تشکیل نمی‌دهد.

خب آیا سیستم‌های خنک‌کننده کارآمد سبب گیمینگ بودن یک گوشی هوشمند است؟ در طی دو سه سال اخیر تقریبا تمام گوشی‌های پرچم‌دار از سیستم‌های خنک‌کننده بسیار پیشرفته بهره می‌برند. در حقیقت امروزه مدیریت بهینه قدرت و حرارت، دو روی سکه عملکرد برتر هستند. قدرت بالاتر مساوی با گرمای بیشتر است، در نتیجه به یک فناوری خنک‌کنندگی پیشرفته‌تر نیاز خواهد بود. سامسونگ، شیائومی و هواوی سیستم‌های خنک‌کننده بسیار مدرن و قدرتمندی را برای هندست‌هایشان طراحی و تعبیه کردند. در این مورد شاید تنها مزیت مهم و قابل اشاره یک گوشی‌ هوشمند گیمینگ نسبت به دیگران، وجود خنک‌کننده‌های خارجی بر روی دستگاه باشد!

پس با این اوصاف به مورد احتمالی سوم می‌پردازیم، برند برتر! آیا نام تجاری سبب این امر می‌شود؟ شاید این گزینه یکی از مواردی باشد که به سرعت یک گوشی هوشمند را از بقیه هندست‌های هم رده تفکیک نماید. البته همیشه هم این منحصر به فرد بودن خوب نیست.

در حالی که دیگر غول‌های سازنده گوشی‌های هوشمند سعی می‌کنند در نام‌گذاری محصولات و برند‌سازی دقت ویژه داشته باشند و زیبایی و لطافت را سرلوحه انتخاب‌ها و طرح‌های خود قرار دهند، بر خلاف آنها، شرکت‌های سازنده گوشی‌های گیمینگ به استفاده از اسامی، ظاهر و تم‌های خشن و منفور که بوی خون از آنها به مشام می‌رسد، می‌بالند!

خب آیا گیمر‌ها نیز همین را می‌خواهند، آیا آنها از این هندست‌ها در 24 ساعت روز و هفت روز هفته تنها برای بازی استفاده می‌کنند یا دیگر نیاز‌های خود را نیز با کمک این گوشی‌های هوشمند برطرف می‌کنند؟ شاید نوتیفیکیشن‌های LED رنگارنگ در حین بازی‌های MOBA  یا Battle Royale بسیار جذاب و کاربردی باشد ولی در حین یک جلسه کاری عرق شرم را بر پیشانی مالک آن خواهد نشاند!

شیائومی، ایسوس و ریزر هر سه در زمینه تولید و عرضه لوازم جانبی گوشی‌های هوشمند نیز فعالیت می‌کنند تا بتوانند فروش بالا و تامین نیاز‌های گوشی‌های گیمینگ خود را پشتیبانی نمایند. اما نکته در این است که این لوازم جانبی ایده‌های خاص و جدیدی نیستند و همواره در دسترس خواهند بود زیرا آنها مختص به گوشی‌های گیمینگ طراحی و تولید نشده‌اند و هر گوشی مشابهی می‌تواند از این تجهیزات استفاده نماید.

به عبارت دیگر شما تنها با تهیه این لوازم جانبی می‌توانید یک گوشی هوشمند معمولی را بدل به یک گوشی گیمینگ نمایید. به علاوه تا زمانی که بازی‌های موبایل به همین صورت معمولی و به صورت لمسی طراحی شوند، حتی نیازی به این لوازم جانبی نیز وجود ندارد و خرید آنها دور ریختن پول و شلوغ کردن میز و کیف خودتان خواهد بود.

صنعت بازی‌های موبایلی بدل به یک تجارت میلیارد دلاری شده است و هر کسی، از دولت‌ها و اپراتور‌ها گرفته تا برنامه‌نویسان یکه و تنها را به شدت جذب خود نموده است. آنها با جدیت به دنبال کسب درآمد از آن هستند. اما این بدین معنا نیست که می‌توان تنها با تولید و عرضه گوشی‌های هوشمند گیمینگ در این بازار پرزرق و برق، از آن درآمدزایی کرد، بلکه برعکس اکنون با رونق گرفتن این بازار، همه تولید‌کنندگان گوشی‌های هوشمند به دنبال بدست آوردن پول بیشتر از این تجارت پرسود هستند.

به همین علت همگی در تلاش‌اند گوشی‌های هوشمند‌شان قادر به انجام بازی‌های بیشتر و سنگین‌تری باشد و به کاربران برای انجام بازی‌های مختلف سرویس‌دهی نماید. اینگونه است که اکنون هر گوشی هوشمندی تبدیل به یک گوشی هوشمند گیمینگ شده است و با این اوصاف است که به زودی باید شاهد خداحافظی با گوشی‌های گیمینگ واقعی باشیم!

نوشته آیا به زودی باید شاهد مرگ گوشی‌های هوشمند گیمینگ باشیم؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.