آیا هوش مصنوعی واقعا به علم جهت ریشه‌کن نمودن بیماری‌ها کمک می‌کند؟ این ایده که در نگاه نخست، عجیب وغریب به‌نظر می‌رسد، بی‌تردید کارکرد خوشایند فناوری مدرن را نمایش می‌دهد. از سوی دیگر دانشمندان ظرفیت‌های بالقوه را بررسی نموده و در حال حاضر راه‌حل‌های متعددی پیاده‌سازی شده است.

مطمئنا این فناوری سودمند و احتمالا بشردوستانه خواهد بود

دنیای ما با فناوری عجین شده و گاها از این موضوع به‌شدت متاثر می‌شود. بسیاری از طرفداران به‌حدی از برندهای موردعلاقه خود دفاع می‌کنند که این موضوع حتی نگرانی برخی از جامعه‌شناسان را نیز برمی‌انگیزد. انتشار مقاله‌ای در سال 1994 نشان می‌دهد که این پدیده چیز جدیدی نبوده و قدرت بازاریابی را در حالت خام نمایش خواهد داد. چنین موضوعی حقیقتا شگفت‌انگیز نیست، زیرا نسل‌های فعلی در عصر فناوری متولد شده‌اند و حتی بدون درک مفهوم تکنولوژی از آن بهره می‌گیرند.

این مساله نگران‌کننده است و افراد علاقه‌مند به حوزه فناوری تمایل دارند به استدلال‌هایی مشابه متوسل شوند: “کمپانی‌های فناوری به هیچ چیزی جز خودشان علاقه ندارند”، “آن‌ها برخلاف ادعای خود مایل نیستند به کاربران کمک کنند و صرفا با گمراه نمودن آن‌ها می‌خواهند افراد را تحت سیطره خود نگاه دارند”. چنین نکاتی که عموما مبنای مناسبی دارند کماکان بایستی مدنظر قرار گیرند. بسیاری از کمپانی‌های فناوری شناخته‌شده مشغول گشودن افق‌های علمی جدیدی هستند و اگرچه علاقه‌مندی آن‌ها به حوزه پزشکی کاملا بشردوستانه نیست؛ اما به‌هرحال این موضوع واقعیت داشته و می‌تواند به خلق تفاوت منجر شود.

انسان‌ها با کمک ماشین‌ها می‌توانند به پزشکانی توان‌مندتر تبدیل شوند.

توسعه موقعیت‌‌هایی که پزشکی، جایگاه خود را در آن‌ها پیدا می‌کند

هوش مصنوعی در سطحی فراتر از کلیه فناوری‌ها قرار می‌گیرد. بنابراین توجه غول‌های فناوری به این مقوله ابدا تعجب‌آور نیست. شرکت آمازون قسمت 1492 خود را راه‌اندازی کرد. این واحد به ابزارهای مرتبط با حوزه سلامت که با قابلیت یادگیری ماشینی کار می‌کنند، اختصاص یافته است. اگر پیرامون این شیوه نام‌گذاری دچار ابهام شده‌اید، در این‌صورت بایستی خاطرنشان کرد که آمازون به مقوله سلامت دیجیتالی همانند کشف قاره‌ای جدید نگاه می‌کند؛ همان‌طور که کریستف کلمب در سال 1492 چنین اقدامی را انجام داد. البته شرکت گوگل آلفابت نیز چنین فناوری‌هایی را تحت نظر دارد و پیش‌تر نیز در این زمینه تلاش‌هایی داشته است. از سوی دیگر فیس‌بوک نیز با رفتار بلندپروازانه خود می‌خواهد کلیه بیماری‌ها را تا سال 2100 ریشه‌کن نماید. مایکروسافت حتی ایده بزرگ‌تری را در سر می‌پروراند و قصد دارد تا سال 2026، بیماری سرطان را شکست دهد.

فراتر از جاه‌طلبی‌های احتمالا خوش‌بینانه این شرکت‌ها، تلاش برای فهم چگونگی ایجاد انقلاب پزشکی توسط هوش مصنوعی اقدام جالبی خواهد بود. هوش مصنوعی طی سالیان اخیر به شدت پیشرفت کرده است. آیا سال 1997 را به‌خاطر دارید؟ زمانی‌که پایت هات، متخصص فیزیک نجومی اعلام کرد که 100 سال دیگر یک ماشین می‌تواند انسان را در بازی Go مغلوب نماید. در سال 2017 برنامه AlphaGo توسط کمپانی DeepMind (یکی از شرکت‌های تابع گوگل) ساخته شد و توانست قهرمان جهان در این بازی را مغلوب کند.

چه کسی از توامندی‌های هوش مصنوعی در آینده مطلع است؟

انقلاب هوش مصنوعی بسیار فراتر از صرفا یک بازی است. این فناوری به منظور پیش‌بینی کلیه سناریوهای ممکن نیازمند پایگاه‌داده عظیمی است که اکنون به لطف مفهوم یادگیری ماشینی تامین می‌شود. دسترسی هوش مصنوعی به داده‌های بیش‌تر می‌تواند کارآمدی آن‌را افزایش دهد. به‌طور خلاصه این فناوری همانند یک انسان عمل می‌کند؛ زیرا توانایی‌های عکس‌العمل ماشین به سطح دانش آن بستگی خواهد داشت، اما عملکرد ماشین بسیار سریع‌تر است.

موارد کاربرد هوش مصنوعی

سرعت محاسبات و دقت پردازش حجم بالایی از داده‌ها توسط ماشین می‌توانند به‌عنوان دارایی‌های حیاتی در پزشکی محسوب شوند. با این‌حال قرار نیست ماشین‌ها جایگزین تشخیص‌های پزشکی شوند؛ بلکه آن‌ها را تکمیل می‌کنند. لوران کلوزر، مدیر واحد عمومی شرکت مایکروسافت توضیح داد که: “98 درصد بیماری‌های امروز قابل‌علاج هستند. هوش مصنوعی امکان تعویض داروها با نمونه‌های پیش‌گیرانه‌تر را فراهم خواهد کرد.” به عقیده وی، قدرت هوش مصنوعی بیش از آن‌که بر حل مشکلات متکی باشد، بر پیش‌بینی زودهنگام آن‌ها تکیه دارد.

در حال حاضر هوش مصنوعی قادر به تشخیص ناهنجاری‌های پزشکی است.

بی‌تردید بیش‌ترین علاقه‌مندی وی به مرض واقعی عصر مدرن یعنی سرطان مربوط می‌شود. توانایی‌های ادراکی و تشخیصی هوش مصنوعی، اتخاذ تصمیماتی را امکان‌پذیر می‌کند که در کنار یک تصمیم پزشکی می‌تواند به تشخیص بیماری‌ها در مراحل اولیه منجر شود. این موضوع بدان معناست که آنکولوژی احتمالا یکی از حوزه‌های کاربری هوش مصنوعی در پزشکی خواهد بود؛ زیرا در این مقوله، تشخیص نقش بسیار مهمی ایفا می‌کند. هوش مصنوعی در چین توسعه یافته و عملکرد آن در زمینه تشخیص تومورها بعضا نسبت به یک تیم 15 نفره از پزشکان نیز مناسب‌تر است. همچنین بایستی به الگوریتم تحلیل‌گر شبکیه گوگل نیز اشاره کرد که با یک اسکن ساده از چشم، اطلاعات فراوانی پیرامون وضعیت سلامتی بیماران ارایه نموده و سکته‌های مغزی احتمالی را پیش‌بینی می‌کند.

شرکت DeepMind که صورت قدرتمندی از هوش مصنوعی را برای بازی Go ابداع کرد، هدف بسیار پر زرق‌وبرقی را در ذهن دارد و به‌دنبال استفاده از هوش مصنوعی جهت کاهش تعداد مرگ‌ومیر در بیمارستان‌ها از طریق محدود نمودن خطاهای انسانی ایجاد شده توسط پزشکان است. هوش مصنوعی با دسترسی به اطلاعات بیماران و تحلیل کلیه داده‌های انباشته شده (نظیر سوابق درمانی، سن و آخرین عمل جراحی) قادر خواهد بود تا ابتلا یا عدم ابتلای بیماران به یک مشکل در آینده را تعیین نماید.

بسیاری از شرکت‌های بزرگ و کوچک این موضوع را پیگیری می‌کنند. در حال حاضر به‌طور عمومی و در سطوح کم‌تر تخصصی، ایده‌های متعددی قابل‌دسترس است. به‌عنوان مثال Babylon Health یک اپلیکیشن مشاوره آنلاین به‌شمار می‌رود. کمپانی انگلیسی برای دستیابی به قوه تشخیص به‌سختی روی هوش مصنوعی کار می‌کند. سازمان بهداشت عمومی بریتانیا (NHS) برای تست این برنامه به‌عنوان جایگزین NHS 111 (شماره خط امدادی که به فوریت‌های پزشکی انگلستان اختصاص یافته است) متقاعد شده است. گزارش شده که این اپلیکیشن به نرخ موفقیت 92 درصدی دست یافته که در مقایسه با نرخ موفقیت 82 و 77 درصدی پزشکان و پرستاران چشم‌گیرتر است.

لزوم رویکرد محتاطانه

با توجه به همراهی پیوسته فناوری با ما همواره یک پرسش در ذهن مطرح می‌شود: آیا ماشین‌ها نهایتا جایگزین انسان‌ها خواهند شد؟ این پدیده یقینا امکان‌پذیر است؛ اما در آینده‌ای نزدیک رخ نخواهد داد. فناوری‌های پزشکی مرتبط با هوش مصنوعی بر درک مشکلات، تشخیص ناهنجاری‌ها و احتمالا تحلیل راه‌حل‌ها تمرکز دارند. این ابزارها ایجادکننده یک تشخیص مکمل هستند و هدف آن‌ها، مشاهده مواردی است که داروها به‌خودی‌خود آن‌ها را نادیده می‌گیرند. آینده چگونگی سیر تکاملی این وضعیت را به ما نشان خواهد داد.

مشکل دیگری نیز وجود دارد که کمی هشداردهنده‌تر است. کمپانی‌های دیجیتالی به‌ تدریج کنترل بازارهای جدید را در دست می‌گیرند. آیا نهایتا شاهد ساخت بیمارستان‌های گوگل یا کلینیک‌های فیس‌بوک خواهیم بود؟ آیا به بیماران یک شناسه تبلیغاتی به‌صورت خودکار اختصاص خواهد یافت؟

نوشته آیا هوش مصنوعی واقعا می‌تواند بیماری‌ها را ریشه‌کن کند؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

حدودا 1 سال پیش کم‌تر کسی از ظهور مشخصه جدید ناچ در اسمارت‌فون‌ها اطلاع داشت. اما اپل با طراحی آی‌فون X، بریدگی کوچکی را در نمایشگر محبوب این هندست تعبیه کرد و به‌دنبال آن تقریبا کلیه تولیدکنندگان اندرویدی نیز بلافاصله به این جریان ملحق شدند. اما اکنون به‌نظر می‌رسد که این رویه با همان سرعت آغازین به پایان راه خود نزدیک می‌شود؛ چرا که ایده‌های جدید مسیر خود را به سوی بازار باز می‌کنند.

بدان معنا که در کنار نوار مشکی‌رنگ میانه صفحه‌نمایش، هیچ‌گونه المان “دیداری شنیداری” دیگری را مشاهده نخواهید کرد. اکنون تقریبا کلیه اسمارت‌فون‌های جدید با چنین الگویی طراحی می‌شوند. پیش‌تر جایگزینی مکانیسم‌های کشویی با ناچ به‌صورت گام‌به‌گام آغاز شده و به‌عنوان یک پیامد جانبی، فضای نمایشی گوشی‌ها اندکی افزایش یافته است. اسمارت‌فون‌های اوپو فایند X، ویوو نکس، شیائومی می میکس 3 و در حال حاضر آنر مجیک 2 سیر پیشرفت این ماجراجویی را به‌وضوح نشان می‌د‌‌هند. همه چیز در جهت دور شدن از ناچ و به‌سوی مکانیسم‌های کشویی در حال تغییر است.

لنوو با عرضه اسمارت‌فون Z5 پرو نشان داد که یک گوشی با سختار کشویی الزاما اسمارت‌فونی لوکس و گران‌قیمت نیست. Z5 پرو قیمتی در حدود 300 دلار دارد؛ حتی اگر این هندست در مقطع کنونی تنها در کشور چین قابل‌دسترس باشد. این پدیده در واقع سیگنالی از وقایع آینده است؛ زیرا نشان می‌دهد که گوشی‌های کشویی به‌ تدریج فراگیرتر خواهند شد.

دوربین اسمارت‌فون اوپو فایند X با مکانیسم کشویی بالارونده عمل می‌کند

عرضه اسمارت‌فون‌های تاشو در آینده‌ای نزدیک

این موضوع روند عرضه گوشی‌های کشویی را متوقف نمی‌کند؛ چرا که سال آینده بایستی به‌عنوان آغاز عصر انقلابی اسمارت‌فون‌های تاشو در نظر گرفته شود. اکنون با عرضه اسمارت‌فون رویال فلکس‌پای، طعم اولیه چنین هندست‌هایی را چشیده‌ایم. سال آینده کمپانی‌های هواوی و ال‌جی با دنباله‌روی از این هندست، دستگاه‌های تاشو جدیدی را ارایه خواهد کرد. به‌دنبال این اقدام، فضای نمایشی بسیار بیش‌تری در دسترس کاربران قرار خواهد گرفت. جهت حمل آسان‌تر گجت، نمایشگر می‌تواند به آسانی خم شود و در آن هیچ اثری از ناچ نیز به چشم نمی‌خورد.

گوشی فلکس‌پای کمپانی Royole نخستین اسمارت‌فون تاشو جهان به‌شمار می‌آید.

البته کلیه اسمارت‌فون‌ها از قابلیت تاشوندگی یا مکانیسم کشویی بهره نخواهند برد. بنابراین الگوی ناچ یک‌شبه ناپدید نخواهد شد. اما برخی تولیدکنندگان نظیر سامسونگ، سونی یا اچ‌تی‌سی کماکان می‌توانند  هندست‌های فاقد ناچ را تولید نمایند.

استفان هرگت، نویسنده وب‌سایت AndroidPIT می‌گوید: “من حداقل اساسا از ناچ متنفر نیستم. در صورت عدم گستردگی بیش‌ازاندازه نوار بر روی نمایشگر و وجود فضای کافی جهت نشان دادن بیش از 2 نوتیفیکیشن در سمت چپ و راست صفحه‌نمایش، تصور می‌کنم که این ناچ واقعا عالی به‌نظر می‌رسد. اما با حذف این شکاف از نمایشگر اسمارت‌فون خود نیز ناراحت نخواهم شد.”

آیا از نظر شما حذف ناچ رویدادی ناراحت‌کننده است یا تصور می‌کنید که این مشخصه برای مدتی طولانی‌تر نسبت به برآوردها، ما را همراهی خواهد کرد؟

نوشته چرا ایده استفاده از ناچ در آینده‌ای نزدیک به تاریخ خواهد پیوست؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

ظاهرا سال 2018 به‌عنوان نقطه آغاز عرضه اسمار‌ت‌فون‌هایی با دوربین‌های سه‌گانه در نظر گرفته می‌شود؛ چرا که کمپانی‌های هواوی و ال‌جی پیکره‌بندی‌های بی‌نظیری از دوربین پشتی را ارایه نمودند.

به عقیده سامسونگ وجود 3 دوربین هم کافی نبود و این شرکت ماه گذشته اسمارت‌فون چهار دوربینه گلکسی A9 2018 را عرضه کرد. افزودن پیکره‌بندی دوربین چهارگانه به یک گوشی غیر پرچم‌دار مطمئنا اقدام ویژه‌ای به‌شمار می‌رود. اما آیا این موضوع به پیش‌گویی ویژگی‌های آینده اسمارت‌فون‌ها می‌پردازد؟

در پیکره‌بندی دوربین دوگانه چه ویژگی‌هایی از قلم افتاده است؟

اسمارت‌فون‌های مجهز به دوربین دوگانه در واقع تنها با 5 گونه مختلف ارایه می‌شوند. کلیه این گجت‌ها مجهز به یک حسگر تشخیص عمق، یک دوربین تله‌فوتو، یک دوربین با زاویه‌دید فوق‌العاده عریض، یک دوربین مونوکروم یا یک دوربین با تمرکز بر عکاسی شبانه هستند.

گوشی‌های مجهز به یک دوربین از نوع تله‌فوتو، مونوکروم، حسگر با زاویه‌دید فوق عریض یا دوربین دوم مخصوص شرایط نوری ضعیف عموما به کمک روش‌های مختلف می‌توانند اطلاعات عمق را برای عکس‌های پرتره و سایر جلوه‌های بصری دریافت نموده و نیازمندی به یک حسگر اختصاصی را کاهش دهند. حسگرهای تشخیص عمق به‌طور معمول در گوشی‌های ارزان‌قیمت‌تر مشاهده می‌شوند. در این هندست‌ها تولیدکننده صرفا می‌خواهد افکت‌های مربوط به عمق را بر روی هندست اقتصادی خود فعال نماید.

بدیهی است که با به‌کارگیری پیکره‌بندی دوربین دوگانه، کاربران از انعطاف‌پذیری بیش‌تری نسبت به یک دوربین منفرد بهره‌مند خواهند شد. اما انتخاب نوع دوربین دوم کار دشواری است.

شاید شما به‌دنبال لنزی با زاویه‌دید گسترده باشید که گستره وسیع‌تری از صحنه را در یک عکس ثبت می‌کند. ممکن است به‌خاطر نمایش واضح‌تر عکس‌های شبانه خود نیازمند یک دوربین با حساسیت مناسب در شرایط نوری ضعیف باشید یا شاید صرفا می‌خواهید به قابلیت بزرگ‌نمایی بهتری دست پیدا کنید. صرف‌نظر از شکل نیازمندی شما، هنگام خریداری یک اسمارت‌فون مجهز به دوربین دوگانه تنها می‌توانید یکی از موارد مذکور را به‌عنوان دوربین دوم هندست خود انتخاب کنید.

با افزودن یک دوربین دیگر چه اتفاقی رخ خواهد داد؟

حرکت به‌سوی پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه، انعطاف‌پذیری دستگاه را بیش‌ازپیش افزایش می‌دهد. در عوض استفاده از تنها یک دوربین تله‌فوتو یا حسگر با زاویه‌دید گسترده، شما به‌صورت بالقوه می‌توانید هر 2 آن‌ها را در اختیار داشته باشید (علاوه بر دوربین استاندارد گوشی).

هواوی P20 پرو با استفاده از یک دوربین اصلی 40 مگاپیکسلی، یک دوربین تله‌فوتو 8 مگاپیکسلی با قابلیت بزرگ‌نمایی 3 برابری و یک حسگر مونوکروم 20 مگاپیکسلی، نخستین اسمارت‌فون با پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه بود. ترکیب این لنزها با نرم‌افزار هوشمند تعبیه شده در گوشی، ثبت عکس‌هایی عالی در شرایط نوری ضعیف و قابلیت‌های بزرگ‌نمایی پیشرفته را به‌دنبال داشت.

هواوی به منظور بهبود کیفیت عکس‌ها در شرایط نوری ضعیف برای مدت زمانی طولانی از دوربین مونوکروم استفاده کرد. اما این دوربین جهت ایجاد بزرگ‌نمایی دیجیتالی (موسوم به زوم هیبریدی) مناسب‌تر نیز به‌کار گرفته می‌شد. به لطف بهره‌گیری هواوی P20 پرو از دوربین تله‌فوتو با بزرگ‌نمایی 3 برابری و حسگر 40 مگاپیکسلی با رزولوشن بالا در کنار توان پردازشی اعجاب‌انگیز گوشی، امکان دستیابی به بزرگ‌نمایی 3 و 5 برابری با کیفیت بالا فراهم شده است.

بر روی کاغذ، ال‌جی V40 به سراغ پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه با انعطاف‌پذیری بالاتر رفت. گوشی ال‌جی با یک دوربین اصلی 12 مگاپیکسلی، یک حسگر تله‌فوتو 12 مگاپیکسلی با بزرگ‌نمایی 2 برابری و یک دوربین 16 مگاپیکسلی با زاویه‌دید فوق‌العاده عریض عرضه شد. همان‌طور که در عکس‌های پایین مشاهده می‌شود، ایده مشابه با این موضوع به‌معنای دسترسی شما به 3 دیدگاه کاملا متفاوت در یک گوشی است.

ال‌جی مطمئنا می‌تواند از پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه مربوط به سال‌های 2018 و 2019 استفاده کند، چرا که میت 20 پرو نیز ترکیب مشابهی را ارایه می‌دهد. هواوی دوربین‌های استاندارد و تله‌فوتو اسمارتفون P20 پرو را حفظ کرده؛ اما حسگر مونوکروم سابق را کنار گذاشته و آن‌را با یک دوربین 20 مگاپیکسلی با گستره‌ دید فوق‌العاده عریض جایگزین نموده است. بعلاوه این غول چینی موفق شد قابلیت‌های بزرگ‌نمایی فوق‌العاده 3 و 5 برابری گوشی P20 پرو را حفظ نماید.

با استفاده از دوربین‌های پشتی چهارگانه چه اتفاقی رخ خواهد داد؟

ماه گذشته هنگام عرضه اسمار‌ت‌فون گلکسی A9 2018 با پیکره‌بندی دوربین چهارگانه، سامسونگ تصور می‌کرد که وجود یک دوربین بیش‌تر در پشت گوشی می‌تواند برای کاربران سودمند باشد. کمپانی کره‌ای در این ماژول علاوه بر موارد قابل‌ پیش‌بینی شامل دوربین‌های استاندارد، فوق عریض و تله‌فوتو از یک حسگر تشخیص عمق 5 مگاپیکسلی نیز بهره گرفته است.

این اقدام یک حرکت جالب به‌شمار می‌آید؛ زیرا دوربین‌های سوپر واید و تله‌فوتو عموما می‌توانند اطلاعات عمق را ارایه نمایند. در حقیقت اسمارت‌فون‌های گلکسی‌نوت 8، گلکسی S9 پلاس و گلکسی‌نوت 9 با استفاده از یک دوربین تله‌فوتو همگی قادر به خلق تصاویری با فوکوس زنده هستند. در این حالت یک حسگر تشخیص عمق می‌تواند جهت ثبت نگاشت‌های عمقی با جزئیات بیش‌تر و ایجاد افکت‌های پرتره و بوکه مناسب‌تر به‌کار گرفته شود.

پیکره‌بندی دوربین چهارگانه گلکسی A9 احتمالا تنها ایده مناسب نخواهد بود و سایر برندها نیز شاید بتوانند حسگر تشخیص عمق را با یک دوربین مونوکروم، یک دوربین مخصوص شرایط نوری ضعیف یا یک حسگر تله‌فوتو دیگر جایگزین کنند.

آیا این موضوع به‌نوعی بیانگر کاهش بازدهی پیکره‌بندی دوربین در اسمارت‌فون‌هایی با بیش از 3 دوربین پشتی است؟ هنوز خیلی زود است که بخواهیم به چنین پرسشی پاسخ دهیم. اما در این مسیر یک مانع بزرگ وجود دارد.

نیاز به فضای بیش‌تر

دوربین‌های اسمارت‌فون برخلاف دوربین DSLR غول‌پیکر شما به فضای چشم‌گیری دسترسی ندارند. بدیهی است که با وجود نمایشگر، تراشه، باتری و سایر قطعات گوشی، فضای چندانی در اختیار دوربین قرار نخواهد داشت. در حال حاضر با توجه به این محدودیت، سنسورهای تصویری موبایل دارای اندازه بسیار کوچکی هستند. لذا عملکرد آن‌ها در محیط‌های کم‌نور نسبت به سنسورهای تصویری DSLR بزرگ‌تر به‌مراتب ضعیف‌تر خواهد بود. این موضوع تولیدکنندگان را وادار می‌کند تا جهت پر کردن شکاف میان دوربین‌های اسمارت‌فونی و حسگرهای بزرگ‌تر از تکنیک‌های هوشمند پردازش تصویر (مانند میانگین‌گیری روی تصاویر) استفاده نمایند.

افزودن دوربین‌های اضافی غالبا به‌معنای جمع‌وجور شدن هرچه بیش‌تر سنسورهای تصویری، کوچک‌تر شدن سایر اجزاء یا بازطراحی کامل گوشی جهت گنجاندن سخت‌افزار بیش‌تر است. در صورت اتخاذ رویکرد نخست، حتی فناوری پردازش تصویر نیز احتمالا برای ایجاد تفاوت، کفایت نخواهد کرد. کوچک‌تر نمودن اندازه قطعات نیز می‌تواند پیامدهای نامطلوبی نظیر طول عمر کوتاه‌تر باتری (در صورت کاهش اندازه آن) را به‌دنبال داشته باشد. طراحی مجدد گوشی نیز احتمالا به تولید دستگاهی با ضخامت بیش‌تر یا برآمدگی‌های ناخوشایند دوربین منجر خواهد شد.

بعلاوه با افزایش تعداد دوربین‌ها، کیفیت عکس‌ها به‌صورت خودکار ارتقاء پیدا نمی‌کند. برندی که به دلیل کیفیت نامناسب دوربین خود به شهرت رسیده است، با ارایه یک گوشی چهار دوربینه نیز کماکان به‌عنوان یک برند نامرغوب شناخته خواهد شد. چنین هندستی صرفا می‌تواند تصاویری بی‌کیفیت از چشم‌اندازهای متفاوت را ثبت نماید.

با این وجود در عصر دوربین‌های دوگانه کنونی، تولیدکنندگان تصور می‌کردند که مزایای وجود یک دوربین اضافی (انعطاف‌پذیری و دسترسی به داده‌های بیش‌تر برای پردازش تصویر) از معایب آن بیش‌تر است.

اکنون پرسش اساسی این است که چه زمانی ویژگی‌های منفی بر جنبه‌های مثبت غلبه می‌کنند؟ در این میان ممکن است با نمونه‌ای از صنعت دوربین با نام لایت L16 مواجه شویم (تصویر فوق).

دوربین L16 سال گذشته عرضه شد و از 16 دوربین با فواصل کانونی متغیر (از 28 میلی‌متر تا 150 میلی‌متر) بهره می‌برد. چنین دوربین‌هایی هنگام استفاده در کنسرت‌ها می‌توانند بزرگ‌نمایی بی‌نظیر و عکس‌های 52 مگاپیکسلی را ارایه نمایند. همگی این موارد به لحاظ تئوری عالی به‌نظر می‌رسند.

با این‌حال مقوله‌هایی مانند سرعت پردازش، نیازمندی به استفاده از اپلیکیشن تنظیم شدت روشنایی با تنظیمات متعدد و نتایج بسیار بی‌ثبات، ارزیابی‌کنندگان را تا حد زیادی کلافه می‌کنند.

عملکرد تصادفی در شرایط نوری ضعیف و عدم پشتیبانی از ویدیو در زمان عرضه از ویژگی‌های ناامیدکننده این دوربین با چندین لنز محسوب می‌شود. مطمئنا به مروز زمان و با انتشار به‌روزرسانی‌های نرم‌افزاری، عملکرد دوربین لایت L16 ارتقاء خواهد یافت. اما نتایج اولیه بایستی به‌عنوان یک عامل هشداردهنده برای تولیدکنندگان اندرویدی در نظر گرفته شود. افزودن دوربین‌های بیش‌تر به‌راحتی می‌تواند مشکلات بیش‌تری را ایجاد نماید؛ مسائلی که احتمالا حل آن‌ها فراتر از توان تولیدکنندگان خواهد بود.

در هر صورت هواوی نشان داد که با وجود پیکره‌بندی دوربین سه‌گانه، کاربران می‌توانند به نتایجی خیره‌کننده دست یابند. به‌نظر می‌رسد که وجود 3 دوربین، کلیه چشم‌اندازهای سه‌گانه اساسی را پوشش داده و احتمالا برای پرچم‌داران سال 2019 ایده مناسبی به‌شمار می‌آید. در حقیقت آخرین شایعات نشان می‌دهند که پرچم‌دار گلکسی S10 سامسونگ در سال آینده از این پیکره‌بندی دوربین استفاده خواهد کرد.

به‌نظر شما آیا تا عرضه گوشی‌های چهار دوربینه زمان زیادی باقی‌مانده است؟

نوشته آیا وجود بیش از 3 دوربین اصلی در یک اسمارت‌فون واقعا لازم است؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.