در جهان تکنولوژی که همه چیز همیشه در حال تغییر است، شما نیاز به معیاری برای سنجش عملکرد دستگاه‌ها دارید و تنها نمی‌توان به مشخصات تکنیکی اعلام شده اکتفا کرد. دقیقا به همین دلیل بود که بنچمارک‌ها به وجود آمدند. اما سوال اصلی این است که چرا و چگونه باید از این بنچمارک‌ها استفاده کرد؟ و آیا می‌توان به آن‌ها اعتماد کرد؟

بنچمارک‌ها درباره چه چیزی هستند؟

بنچمارک‌ها برنامه‌هایی هستند که برای تست چیپست‌ها، پردازنده‌های گرافیگی، حافظه‌ها و اصولا هر جنبه‌ای از دستگاه که قابل اندازه‌گیری براساس امتیاز، زمان، سرعت و غیره باشد، طراحی شده‌اند. تست‌های دیگری نیز وجود دارد که توسط شرکت‌هایی مانند DxOMark برای ارزیابی زمان فوکوس دوربین، یا برای بررسی سرعت یک شبکه اینترنت انجام می‌گیرد.

بنچمارک‌ها دو نوع هستند:

• بنچمارک‌های مصنوعی (Synthetic)
• بنچمارک‌های واقعی (Real world)

نوع اول که بسیار رایج هستند، بیشترین بار را بر روی یک دستگاه شبیه‌سازی می‌کنند و اجزا مختلف آن را با ۱۰۰ درصد ظرفیت به کار می‌گیرند تا بتوانند حداکثر قدرت و کارایی آن را مورد ارزیابی قرار دهند.

بنچمارک‌های واقعی، شرایط واقعی را شبیه‌سازی کرده و قابلیت‌های واقعی محصول را برای اهداف بسیار خاص (مانند اپلیکیشن‌ها) مورد آزمایش قرار می‌دهند.

هدف از بنچمارک‌ها چیست؟

برنامه‌های بنچمارک برای اهداف ویژه‌ای طراحی شده‌اند که مهم‌ترین آن‌ها اندازه‌گیری کارآیی یک دستگاه برای مقایسه با دستگاه‌های مرجع دیگر است.

با افزایش پیچیدگی وسایل الکترونیکی، مقایسه آن‌ها صرفا براساس مشاهده مشخصات لیست شده، کار ساده‌ای نیست. به همین خاطر است که برنامه‌های ارزیابی عملکرد همیشه در حال توسعه و گسترش هستند.

آیا می‌توان به آن‌ها اعتماد کرد؟

از نظر تئوریک، جواب مثبت است. امتیازاتی که در بنچمارک‌ها کسب می‌شود، همواره بر مبنای اجرای یک سری برنامه‌های مشابه و یکسان درباره هر دستگاه حاصل می‌شوند. بنابراین موضوع مهم در این‌جا، وضعیت دستگاه قبل از انجام هر تست بر روی آن است.

شاید یک مثال عینی مفید باشد: برای مثال اگر در طول یک آزمایش، اپلیکیشن‌هایی در پس‌زمینه یک اسمارت‌فون در حال اجرا باشند، مسلما نتایج بدست آمده در مقایسه با اسمارت‌فونی که بدون اجرای این اپلیکیشن‌ها مورد تست واقع شده، متفاوت خواهد بود. این موضوع به این دلیل است که تعدادی از اجزا دستگاه، درگیر آن برنامه‌ها شده و تاثیر خود را در نتیجه نهایی نشان می‌دهند.

البته گاهی ممکن است تعدادی از سازندگان دستگاه‌های الکترونیکی، نتایج بدست‌آمده در بنچمارک‌ها را دستکاری نمایند. یک مورد، وان‌پلاس بود که مشخص شد اسمارت‌فون‌های این شرکت به‌هنگام اجرای بنچمارک‌های عمومی و اندرویدی بر روی آن‌ها، اعداد بسیار بالایی را نشان می‌دادند. معمولا کاری که این سازندگان انجام می‌دهند این است که با شناسایی برنامه‌ای که قرار است روی گوشی اجرا شود و با بهره‌گیری از روش‌های خاص، باعث افزایش کارآیی سخت‌افزار و در نتیجه کسب امتیاز بالا برای آن می‌شوند. با دانستن نحوه کار این تست‌ها، شما قادر خواهید بود محصول خود را برای گرفتن بالاترین امتیازها بهینه‌سازی کنید. اما این امر همیشه به معنی عملکرد بهتر آن در شرایط واقعی نیست.

به نتایج به دید تردید بنگرید

بنچمارک‌ها، تنها برای مواقعی مفید هستند که همه دستگاه‌ها تحت شرایط یکسانی مورد آزمایش قرار گیرند؛ به این ترتیب، حداقل بر روی کاغذ می‌توان گفت که کدام محصول بهتر است. اما باید توجه داشت که بنچمارک‌ها به‌سادگی قابل دستکاری هستند و ممکن است کارآیی یک دستگاه را بالاتر از آن چیزی که در واقع هست، نشان دهند.

گاهی این امکان وجود دارد که اسمارت‌فونی نتایج بنچمارک فوق‌العاده‌ای کسب نماید، اما تجربه خوب و مورد قبولی را در واقعیت ارایه نکند. برای مثال، گوشی‌های سری گلکسی اس، با آنکه بالاترین سطح سخت‌افزاری را دارند، اما گاهی اوقات به اندازه اسمارت‌فون‌هایی که بر روی کاغذ از آن‌ها پایین‌تر هستند (که از آن جمله می‌توان هندست‌های پیکسل گوگل را نام برد)، سریع و روان‌ نیستند.

نظر شما چیست؟ آیا شما هم به‌هنگام خرید یک گوشی هوشمند یا هر دستگاه الکترونیکی دیگری به نتایج بنچمارک آن اهمیت می‌دهید؟ یا صرفا براساس شنیده‌ها و گفته‌های دیگران عمل می‌کنید.

نوشته بنچمارک‌ها همیشه همه داستان را درباره یک دستگاه به شما نمی‌گویند! اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.

این موضوع بر کسی پوشیده نیست که سونی به دنبال جای پای محکمی در بازار مدرن گوشی‌های هوشمند است. هرچند گزارش‌های مالی امسال این شرکت چندان امیدوارکننده نبود، اما واقعیت این است که این شرکت ژاپنی به مدت یک دهه است که برای عقب نماندن از غول‌هایی مانند سامسونگ، اپل و اخیرا هم هواوی، تقلای زیادی کرده است.

البته دلایل زیادی برای عملکرد ضعیف سونی وجود دارد که از آن جمله می‌توان به قیمت‌ها، نبود بازاریابی نه‌چندان خوب، عدم همگامی با ترندهای بازار و موارد دیگر اشاره کرد. اما مشکل هرچه هست، شرکت مجبور است برای ماندن در کورس رقابت‌ها چاره‌ای برای آن‌ بیاندیشد.

حدود دو سال پیش، خانواده سونی اکسپریا در انتقال از سری Z به سری X دچار یک بازنگری محدودی شد، اما این موضوع چندان کافی نبود. سونی نیاز به یک اقدام جسورانه و مهیج برای جلب توجهات داشت؛ اقدامی که علاوه بر سرمایه‌گذاری در ترندهای فعلی بازار، میراث عظیم شرکت را نیز به خدمت بگیرد.

سونی به یک پلی‌استیشن فون نیاز دارد.

پلی‌استیشن فون: آیا قبلا دستگاهی شبیه آن دیده‌ایم؟

اجازه دهید نگاهی به عرضه سونی اکسپریا پلی در سال ۲۰۱۱ بیندازیم، دستگاهی که قبل از آن، بیشتر به‌عنوان یک پلی استیشن‌فون شناخته می‌شد. اکسپریا پلی ترکیب عجیبی از عصر گوشی‌های اریکسون سونی و پلی‌استیشن پورتابل PSP Go (که سرانجام خوبی پیدا نکرد) بود.

هرچند این گوشی مجهز به کنترلر اسلایدآوت و دکمه‌های پیرامونی، در زمان معرفی خود سروصدای زیادی به پا کرد، اما متاسفانه حضور چندان پرفروغی در بازار نداشت و به‌سرعت محو شد.

به‌رغم ارایه بازی‌های اندرویدی بهینه شده و عناوین فراوان پلی‌استیشن برای اکسپریا پلی، به‌خاطر عدم پشتیبانی کامل سونی از آن و از طرفی توسعه سریع سخت افزارهای موبایلی برای گیمینگ، این دستگاه نتوانست برای مدت زمان طولانی در بازار دوام بیاورد.

چیزی که این روزها شاهد آن هستیم، این است که سونی بیشتر بر روی گیمینگ در گوشی‌های موبایلی تمرکز کرده است. دستگاه‌های اکسپریا از امکان ریموت پلی با کنسول‌های پلی‌استیشن۴ پشتیبانی می‌کنند، به‌طوری که شما می‌توانید بازهای AAA را بر روی آن‌ها بازی کنید. شما حتی می‌توانید یک کنترلر دوال‌شاک را به دستگاه خود وصل کنید و آن بازی‌ها را با یک کنترلر واقعی پلی‌استیشن ۴ بازی نمایید.

همچنین می‌توانید از اپلیکیشن پلی‌استیشن، فروشگاه PSN و برنامه PlayStation Messages نیز بهره‌مند شوید.

اما مسئله اصلی این‌جاست که با وجود آنکه مشتریان به لحاظ تکنیکی قادر به اجرای بازی‌های کنسولی بر روی یک گوشی اکسپریا هستند، اما سرعت پایین و طراحی ناشیانه و نه‌چندان خوب این دستگاه، بسیاری از افراد را از خرید آن ناامید کرده است. سونی می‌‎تواند مانند بسیاری از استراتژی‌های موبایلی خود، بهتر از این‌ها عمل کرده و یک پلی‌استیشن فون تمام‌عیار و کامل را در اختیار علاقمندان قرار دهد.

پلی‌استیشن فون: چرا حالا؟

پاسخ این پرسش یک چیز است: پول. در همین سه ماهه اخیر که فروش گوشی‌های هوشمند سونی نسبت به سال گذشته به نصف کاهش یافته، سودی که از بخش پلی‌استیشن عاید این شرکت شده، حدود ۱.۸ میلیارد دلار بوده است.

در هر صنعتی، برندینگ موضوع کلیدی و اساسی است. در بازار اسمارت‌فون‌ها، اکسپریا نام چندان مطرحی به حساب نمی‌آید، اما در عرصه گیمینگ، پلی‌استیشن یک سروگردن بالاتر از همه رقبا قرار دارد. وارد کردن این برند در حوزه محصولات موبایلی می‌تواند همان چیزی باشد که به پیشرفت سونی در این بازار کمک کند.

و حالا، بهترین زمان برای معرفی یک پلی‌استیشن فون است؛ اخیرا موجی از گوشی‌های گیمینگ از ریزر فون بگیرید تا شیائومی بلک شارک (Black Shark) و آنر پلی روانه بازار شده است که اگر به آن‌ها محصول آینده ایسوس، یعنی ROG را هم اضافه کنید، می‌بینید که این ترند به این زودی‌ها متوقف نخواهد شد.

به نظر می‌رسد که سونی به‌جای اینکه در بازار اصلی گوشی‌های هوشمند دست‌و‌پا بزند، می‌تواند با تابلوی پلی‌استیشن که بهترین برند گیمینگ دنیا است، بر بخشی از آن که اتفاقا علاقمندان زیادی هم دارد، حکم‌فرمایی کند.

سونی دو بار در بازار کنسول‌های دستی با معرفی PSP و PS Vita (کنسول‌هایی که خوش‌ساخت و به لحاظ فنی فوق العاده بودند) حضور پیدا کرد اما هر بار با عرضه محصولاتی مشابه از طرف نینتندو مواجه گردید؛ از آن جمله می‌توان به نینتندو DS و ۳DS اشاره کرد که با وجود اینکه ارزان‌تر و ضعیف‌تر از کنسول‌های سونی بودند، اما محبوبیت گسترده‌ای در بین گیمرها پیدا کردند.

نینتندو در سال‌های اخیر، همه تمرکز خود را بر روی گیمینگ پورتابل و کنسول‌های سوییچ گذاشته و از طرفی سعی کرده تا با فروش لایسنس بهترین بازی‌های خود، نسخه‌های اندرویدی و iOS آن‌ها را نیز در اختیار مشتریان قرار دهد. به‌طوری‌که در هر دو زمینه توانسته تاحدودی عملکرد خوبی داشته باشد.

سونی هم مانند نینتندو، سرمایه‌های فکری عظیمی برای ورود به حوزه گیمینگ پورتابل دارد. به‌علاوه، این شرکت از یک واحد تخصصی حرفه‌ای برای توسعه سخت افزارهای موبایلی نیز بهره می‌برد. هیچ شرکتی مانند سونی نمی‌تواند مرزهای میان گوشی‌ها و پلت‌فرم‌های گیمینگ را از میان بردارد.

پلی‌استیشن فون: دقیقا شبیه چه چیزی خواهد بود؟

سوال مهم این است که پلی‌استیشن فون چه‌جور دستگاهی خواهد بود. آیا قرار است بیشتر شبیه یک کنسول‌ دستی باشد که کارهای اولیه یک گوشی را هم انجام می‌دهد، یا شبیه یک گوشی اندرویدی بالارده‌ای است که با یک کنترلر بهبودیافته و کتابخانه‌ای از بازی‌های پلی‌استیشن ادغام گردیده است؟

شاید دستگاه ایسوس ROG فون، که به باور خیلی‌ها در حال حاضر هیجان‌انگیزترین گوشی گیمینگ اندرویدی است، نمونه خوبی از این دست محصولات باشد. تصور اینکه شاهد دستگاهی مشابه آن، اما با لوگوی پلی‌استیشن در پشت آن باشیم، کار چندان دشواری نیست.

اگر سونی بتواند تجربه کنسول‌های PSP/Vita، تخصص تیم سخت‌افزاری گوشی‌های اکسپریا و نام مطرح برند پلی‌استیشن را یکجا جمع کند و جایگزین قابل اعتنایی برای اکسپریا پلی ارایه نماید، می‌توانیم شاهد یک پلی‌استیشن فونِ رویایی از جانب این شرکت ژاپنی باشیم.

مانند کنترلرهای ماژولار JoyCon که برای کنسول سوییچ نینتندو عرضه شده، سونی هم می‌تواند ماژولارهایی از این دست، برای پلی‌استیشن فون خود اضافه کند و امکان بازی‌‌های اندرویدی و عناوین جدید پلی‌استیشن را بر روی آن فراهم سازد.

نتیجه‌گیری

هرچند ایده‌های مختلفی می‌توان برای یک پلی‌استیشن فون در نظر گرفت، اما نباید یک حقیقت را فراموش کرد و آن این است که اکسپریا برند قدرتمندی برای این منظور نیست و هرگز هم نخواهد بود.

وقتی شما به سامسونگ فکر می‌کنید، اولین چیزی که درباره این شرکت به ذهن‌تان می‌رسد، نام گلکسی است. درمورد اپل هم همین طور است؛ شما آن را با نام آیفون می‌شناسید. اما اگر از میلیون‌ها نفر در دنیا در مورد سونی بپرسید، اولین چیزی که به ذهن مردم متبادر می‌شود، برند قدرتمند پلی‌‌استیشن است و نه اکسپریا.

نوشته آیا زمان عرضه یک پلی‌استیشن فون از طرف سونی فرا نرسیده است؟ اولین بار در وب‌سایت فناوری پدیدار شد.