متخصصان کامپیوتر همیشه می‌گویند که بهتر است رم خود را به‌صورت دو کاناله نصب کنید. معنی این حرف دقیقا چیست و این کار چگونه می‌تواند بر عملکرد کامپیوتر شما تأثیر بگذارد؟ در ادامه قصد داریم که بیشتر به خصوصیات رم دو کاناله (Dual-Channel Memory) بپردازیم.

رم دو کاناله چیست؟

جهت شروع توضیحات، ابتدا بهتر است که بگوییم رم یا همان حافظه دسترسی تصادفی، چه کاری را انجام می‌دهد؟ رم همان جایی است که اپلیکیشن‌هایی که اخیرا باز شده‌اند، داده‌های کوتاه-مدت خود را در آن ذخیره می‌کنند. به‌عنوان نمونه، اکنون که در حال مطالعه این مطلب هستید، مرورگر شما باز است و داده‌های مربوط به این وب‌سایت نیز در حافظه رم کامپیوتر شما ذخیره شده‌اند. بنابراین هر چه حافظه رم بیشتری داشته باشید، آنگاه می‌توانید برنامه‌های بیشتری را به‌صورت همزمان اجرا کنید، آن‌ هم بدون اینکه با کندی سرعت مواجه شوید.

CPU کامپیوتر شما از طریق ماژول رم به این داده‌های موقت دسترسی پیدا می‌کند. کانال‌های رم در واقع گذرگاه‌های ارتباطی هستند که به کامپیوتر شما این امکان را می‌دهند که به داده‌هایی که به‌صورت موقت بر روی رم ذخیره شده‌اند، دسترسی پیدا کند. بنابراین هر چه تعداد کانال‌ها بیشتر باشد، آنگاه سریع‌تر می‌توان به این اطلاعات دسترسی پیدا کرد.

Dual-Channel Memory یک فناوری بوده که با استفاده از دو کانال رم، سعی می‌کند که نرخ جابجایی اطلاعات در بین رم و CPU کامپیوتر را افزایش دهد. در حالت دو کاناله، دو ماژول رم به‌صورت همزمان با یکدیگر ارتباط برقرار کرده و در واقع هر کدام از آن‌ها بر روی یک کانال جداگانه قرار دارد. بدین ترتیب اجرای برنامه‌ها و کار با آن‌ها در کامپیوتر شما، سریع‌‌تر صورت می‌گیرد.

با این اوصاف، نصب رم به‌صورت دو کاناله می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر عملکرد رایانه شما بگذارد (فارغ از اندازه کلی حافظه رم شما). به‌عنوان مثال در اکثر موارد، دو ماژول 4 گیگابایتی (دو کاناله) از رم، می‌توانند در قیاس با یک ماژول 8 گیگابایتی (تک کاناله)، عملکرد بهتری را به کاربر ارائه دهند.

نصب رم به‌صورت دو کاناله

نصب رم به‌صورت دو کاناله به مادربورد شما بستگی دارد. در این رابطه مادربورد شما باید حداقل دو اسلات داشته باشد. این شکاف‌ها باید بتوانند که با یکدیگر کار کرده و در نتیجه از حالت دو کاناله پشتیبانی کنند. خوشبختانه اکثر مادربوردها از این ویژگی برخوردار هستند. برخی از مادربوردها نیز با استفاده از رنگ‌بندی و یا شماره‌گذاری، به کاربر نشان می‌دهند که ماژول‌های رم را باید در کجا قرار دهد.

اگر مادربوردها بیش از 2 اسلات رم داشته باشند، آنگاه اسلات‌ها به‌صورت دو کاناله در نظر گرفته می‌شوند. به‌عنوان مثال، یک مادربوردی که 4 اسلات دارد، در واقع شامل دو جفت اسلات رم دو کاناله است. در چنین مواردی معمولا جهت دو کاناله کردن رم باید دو ماژول را به‌صورت یک در میان نصب کنید. البته جهت به دست آوردن اطلاعات دقیق‌تر در این رابطه، بهتر است که به دفترچه مادربورد خود مراجعه کنید.

دو کاناله بودن رم، ربط چندانی به برند و یا نوع رم خریداری شده شما ندارد. تقریبا تمامی رم‌های جدید متعلق به تمامی برندها، از این تکنولوژی پشتیبانی می‌کنند. نکته مهمی که در این رابطه وجود دارد این است که ماژول‌های رم باید از لحاظ حافظه، سرعت و تأخیر با یکدیگر سازگار بوده تا بتوانید بهترین استفاده را از این موضوع ببرید. جهت کاهش سردرگمی مشتری، شرکت‌ها علاوه بر ماژول‌های تکی، ماژول‌های 2 عددی موجود در یک بسته را نیز به فروش می‌رسانند.

رم چهار کاناله

ارتقا از رم تک کاناله به دو کاناله، عملکرد را بهبود می‌بخشد. حال اگر تعداد کانال‌ها بیشتر شود، آنگاه عملکرد نیز بهتر خواهد شد. اگر ماژول‌های رم شما به‌صورت 3 یا 4 کاناله نصب شده باشند، آنگاه در قیاس با رم دو کاناله، سرعت بهتری را تجربه خواهید کرد. البته باید این را نیز در نظر داشته باشید که افزایش سرعت در چنین سناریوهایی به اندازه ارتقا از رم تک کاناله به دو کاناله، قابل لمس نیست.

در حال حاضر تنها تعداد کمی از مادربوردها و CPUهای رده بالا از حالت‌های 3 و یا 4 کاناله پشتیبانی می‌کنند. اگر می‌خواهید که در این رابطه اطلاعات بیشتری را به دست آورید، آنگاه باید به وب‌سایت تولیدکننده مادربورد و CPU خود و یا دفترچه آن‌ها مراجعه کنید.

ارتقا در لپ‌تاپ‌ها

لپ‌تاپ‌ها نیز همانند دسکتاپ‌ها، از مزیت‌های Dual-Channel Memory استفاده می‌کنند. امروزه اکثر لپ‌‌تاپ‌ها به همراه یک ماژول از حافظه رم، روانه بازارها می‌شوند، اما اگر به پشت آن‌ها نگاهی بیندازید، آنگاه می‌بینید که یک اسلات رم دیگر نیز دارند که جهت نصب رم به‌صورت دو کاناله می‌توانید از آن استفاده کنید. بنابراین اگر خواهان سرعت بیشتر هستید، آنگاه یکی از راه‌های سریع جهت انجام این کار می‌تواند نصب یک ماژول رم دیگر باشد. بدین ترتیب نه‌تنها حافظه رم بیشتری خواهید داشت، بلکه از طریق فناوری دو کاناله، سرعت بیشتری را نیز تجربه خواهید کرد.

رم لپ‌تاپ‌ها معمولا از نوع SODIMM است. این نوع رم‌ها نسبت به همتایان دسکتاپی خود، اندازه کوچک‌تری داشته و همچنین انواع و اقسام گوناگونی دارند. نصب رم در لپ‌تاپ‌ها نیز فرایندی ساده دارد: برداشتن پلیت پشتی، پیدا کردن شکاف SODIMM و سپس قرار دادن رم در اسلات موردنظر.

جهت سازگاری هر چه بیشتر، سعی کنید که دقیقا یک رم با همان مدل، اندازه و سرعت رم فعلی خود خریداری کنید. جهت پیدا کردن مدل رم نیز می‌توانید از نرم‌افزارهای تشخیص سخت‌افزار استفاده کرده و یا اینکه پلیت پشتی را باز و اطلاعات رم را مشاهده کنید. همچنین اگر رم شما به مادربورد لحیم نشده باشد، آنگاه می‌توانید آن را خارج کرده و دو ماژول دیگر (یکسان) را نصب کنید.

نوشته رم دو کاناله چیست و آیا می‌تواند سرعت کامپیوتر را افزایش دهد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

بحث در رابطه با قراردادهای هوشمند بیشتر زمانی مطرح می‌شود که در رابطه با ارزهای دیجیتال صحبت کنیم. اصطلاح قرارداد هوشمند زمانی مطرح می‌شود که کدهای کامپیوتری به‌صورت خودکار تمام و یا بخشی از یک قرارداد و یا توافق‌نامه موجود بر روی بلاک‌چین را اجرا کنند.

با این اوصاف، قراردادهای هوشمند چندان چیز عجیبی نبوده و باید بگوییم که چندان هم هوشمند نیستند، زیرا از هیچ نوع هوش مصنوعی استفاده نمی‌کنند. در این مطلب قصد داریم که بدانیم قرارداد هوشمند چیست و چگونه کار می‌کند؟

قرارداد هوشمند چیست؟

اصطلاح قراردادهای هوشمند برای اولین بار در دهه 1990 میلادی و توسط رمزنگار و دانشمند علوم کامپیوتر، نیک زابو (Nick Szabo) مورد استفاده قرار گرفت. در مقاله “Smart Contracts: Building Blocks for Digital Markets”، زابو قراردادهای هوشمند را به‌عنوان مؤسسات جدید و راهی جدید جهت رسمی کردن این مؤسسات که ناشی از انقلاب دیجیتال بوده، توصیف کرده است. وی این قراردادها را “هوشمند” نامید، چونکه نسبت به اجداد کاغذی خود، عملکردهای بیشتری را می‌دهند. البته در این قراردادها از هوش مصنوعی استفاده نمی‌شود.

یکی از مثال‌های اولیه در رابطه با قراردادهای هوشمند، دستگاه فروش است. هنگامی‌که یک خریدار با قرار دادن پول در داخل دستگاه، شرایط قرارداد مربوطه را احراز می‌کند، آنگاه دستگاه نیز شرایط قرارداد را به‌صورت خودکار احراز کرده و سپس محصول را به خریدار تحویل می‌دهد. البته انواع پیچیده‌تر قراردادهای هوشمند، جهت مبادله ارزهای دیجیتال مبتنی بر بلاک‌چین، مورد استفاده قرار می‌گیرند. زابو قراردادهای هوشمند را به‌عنوان مجموعه‌ای از تعهدها در نظر گرفته که شکلی دیجیتالی داشته و همچنین شامل دستورالعمل‌هایی جهت عمل کردن طرفین به تعهدات خود هستند.

قراردادهای هوشمند چگونه کار می‌کنند؟

در حال حاضر قراردادهای هوشمند بیشتر برای دو نوع از تراکنش‌هایی که در بسیاری از قراردادهای وجود دارند، مناسب هستند: یکی اینکه از پرداخت وجه در صورت احراز شرایطی خاص، اطمینان حاصل شود و دیگری نیز اینکه در صورت برآورده نشدن برخی از شرایط، جریمه‌های مالی اعمال شوند.

به همین منوال، کارکرد اصلی قرارداد هوشمند، ایجاد مفاد و عملیات مشخصی است، همانند انتقال وجه از کیف پول یک شخص به کیف پول شخصی دیگر. به‌ عبارتی دیگر، اگر مثلا “X” اتقاق بیفتد، آنگاه در واکنش به این موضوع، گام “Y” اجرا خواهد شد. خود قرارداد هوشمند نیز در بین چندین گره بلاک‌چین جابجا شده و بدین ترتیب از امنیت و تغییرناپذیری که بلاک‌چین ارائه می‌دهد، استفاده می‌کند.

این مطلب را نیز بخوانید: هر آنچه که باید در رابطه با بلاک چین بدانید

قراردادهای هوشمند تا چه حد هوشمند هستند؟

اینکه زابو تصمیم گرفت که تأکید کند که قراردادهای هوشمند در اصل از هوش مصنوعی استفاده نمی‌کنند، بسیار حائز اهمیت است. شاید قراردادهای هوشمند در قیاس با اجداد کاغذی خود، هوشمندانه‌تر عمل کنند و در نتیجه بتوانند که برخی از گام‌های از پیش برنامه‌ریزی شده را به‌صورت خودکار اجرا کنند، اما هنوز هم نمی‌توانند مفاد ذهنی‌‌ و نظری‌تر یک قرارداد را تجزیه و تحلیل کنند.

این قضیه بدین معناست که کارهایی که قراردادهای هوشمند می‌توانند انجام دهند، نسبتا ابتدایی هستند. البته این قراردادها می‌توانند تراکنش‌های پیچیده شبکه بلاک‌چین را نیز مدیریت کنند. البته هنوز با اینکه قراردادهای هوشمند بتوانند شاخصه‌های حقوقی و ذهنی را تحلیل کنند، سال‌ها فاصله داریم.

نوشته قرارداد هوشمند چیست و چگونه کار می‌کند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

اینترنت چیزی است که انسان‌های این کره‌ خاکی (البته آن‌هایی که بدان دسترسی دارند) هر روز از آن استفاده می‌کنند، اما در هر صورت این احتمال وجود دارد که دقیقا با اصطلاحات این زمینه آشنا نباشند. شاید کلمه‌ای را درست به کار نبرده و یا اینکه دو واژه را به‌جای هم به کار برده باشید، در صورتی که شاید یکسان نباشند. در این مطلب قصد داریم که به تفاوت اینترنت و وب بپردازیم.

اینترنت چیست؟

تفاوت اینترنت و وب را با بحث در رابطه با اولی آغاز می‌کنیم. اینترنت، شبکه جهانی متشکل از کامپیوترها است. اینترنت در واقع همان فناوری اساسی و زیرساختی بوده که باعث می‌شود کامپیوترها، گوشی‌ها، کنسول‌های بازی، وسایل خانگی هوشمند، سرورها و سایر دستگاه‌ها فارغ از اینکه در کجای این دنیا قرار دارند، بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

بدین ترتیب می‌توان گفت که اینترنت شامل تمامی زیرساخت‌های فیزیکی می‌شود که جهت ارتباط اعضای این شبکه با یکدیگر، ضروری هستند. این زیرساخت چه سیم‌های ارائه‌دهنده خدمات اینترنت (ISP) شما باشند و چه کابل‌های زیر دریایی که قاره‌ها را به یکدیگر متصل می‌کنند، در هر صورت جهت کارکرد صحیح شبکه اینترنت، موردنیاز هستند. به همین دلیل است که می‌گویند هیچ‌کسی در اصل مالک اینترنت نیست.

اما اینترنت فقط یک مفهوم فیزیکی نیست. پروتکل‌ها و استانداردهای گوناگونی بر روی این شبکه پیاده‌سازی شده تا عملکرد امروزه را داشته باشد. به‌عنوان مثال، آدرس‌های IP یکی از اجزاهای اساسی این سیستم هستند. هر دستگاه یک آدرس IP دارد، درست همانند هر ساختمان فیزیکی که یک آدرس دارد. بدون IP یا همان پروتکل اینترنت، دستگاه‌هایی که از اینترنت استفاده می‌کنند، قادر نخواهند بود که اطلاعات را به مقصد درست ارسال کنند.

ظهور اینترنت

پیش‌ از اینکه اینترنت به‌معنای امروزی وجود داشته باشد، دولت‌ها و دانشگاه‌ها از طریق شبکه‌های محلی، کامپیوترهای خود را به یکدیگر متصل می‌کردند. در آن روزها، اینترنت به‌معنای امروزی وجود نداشت. در دهه 1960 و 70، تحقیقات مقدماتی بسیاری در رابطه با اینترنت صورت گرفت. در دهه 1980، دولت ایالات متحده هزینه، وقت و پژوهش‌های فراوانی را صرف توسعه چیزی کرد که امروزه به اینترنت مدرن تبدیل شده است.

این مطلب را نیز بخوانید: پر سرعت‌ترین اینترنت جهان متعلق به کدام کشورهاست؟

به لطف فرایندهای تجاری‌سازی، اینترنت توانست که در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 میلادی، به پدیده‌ای رایج‌ تبدیل شود. بدین ترتیب اینترنت از یک ابزاری که بیشتر در محیط‌های تخصصی و حرفه‌ای (همانند دانشگاه‌ها و ارتش) کاربرد داشت، به زیرساختی همگانی تبدیل شد. ارتباطات، تجارت، تحقیقات و … اکنون در قیاس با گذشته، خیلی بیشتر از اینترنت استفاده می‌کنند.

منظور از وب (World Wide Web) چیست؟

بحث در رابطه با تفاوت اینترنت و وب را با دومی ادامه می‌دهیم. همان‌طور که در بالا نیز بدان اشاره کردیم، این دو به یک مفهوم واحد اشاره نمی‌کنند. شبکه جهانی وب که معمولا به آن وب نیز گفته می‌شود، یک سیستم سازماندهی شده بوده که از طریق اینترنت قابل دسترسی است.

تیم برنرزلی (Tim Berners-Lee) در سال 1989، وب را اختراع کرد و سپس در سال 1991، این پدیده به‌صورت عمومی در اختیار همگان قرار گرفت. وی هیچ‌وقت ایده خود را ثبت نکرد و در عوض آن را به‌صورت باز در اختیار همگان قرار داد.

این پدیده را به دلیل ذات به هم پیوسته آن، “وب” نامیدند. طراحی این شبکه باعث شده تا کاربران آن در هر جایی که هستند، به‌راحتی بتوانند به منابع گوناگون دسترسی پیدا کنند. در نظر بگیرید که با مراجعه به یک وب‌سایت و کلیک کردن بر روی مطالب آن‌ می‌توانید به جاهای گوناگون آن وب‌سایت سر بزنید و لازم نیست که آدرس دقیق مطلب موردنظر خود را تایپ کنید.

تقریبا هر کاری که با استفاده از یک مرورگر وب انجام می‌دهیم، بخشی از شبکه جهانی وب است. HTTP که خلاصه شده Hypertext Trasfer Protocol بوده، روش اصلی ارتباط در فضای وب است. هنگامی‌که مرورگر خود را باز کرده و به‌ وب‌سایتی همانند www.itresan.com می‌روید، آنگاه مرورگر شما با استفاده از HTTP، اطلاعات را از سرور وب‌سایت موردنظر درخواست کرده و سپس اطلاعات دریافتی را به‌صورتی خوانا به شما نمایش می‌دهد.

سایر پروتکل‌های وب

HTML یا همان Hypertext Markup Language، شکل قالب‌بندی پایه‌ای مورد استفاده در وب است. علاوه بر متن پایه و قالب‌بندی‌هایی همانند برجسته کردن و مایل کردن متون، HTML قادر است که لینک تصاویر، ویدیوها و سایر فایل‌های رسانه‌ای را نیز در متن لحاظ کند. یکی از بخش‌های اساسی وب، Hyperlink یا همان اَبَرپیوند است. با استفاده از Hyperlink می‌توان متون قابل کلیک ساخت و از طریق آن‌ها به سایر صفحات رفت.

این مطلب را نیز بخوانید: بهترین اینترنت خانگی کدام است؟ بررسی جامع سرویس‌های اینترنتی 10 شرکت بزرگ ایران

منابعی که بر روی فضای وب قرار دارند، به‌وسیله URI یا همان Uniform Resource Identifier (که به‌معنای شناسه منبع یکسان است)، شناسایی می‌شوند. URL یا همان Uniform Resource Locator (که به‌معنای مکان‌یاب منبع یکسان بوده)، امروزه رایج‌ترین نوع URI در شبکه وب است. یکی دیگر از نام‌های رایج URL، آدرس وب‌سایت است. همان‌طور کع از نام‌ها نیز مشخص است، این‌ها به یک صفحه وب مربوط می‌شوند. اگر URL یک صفحه را داشته باشید، آنگاه می‌توانید آن را در یک مرورگر تایپ کرده تا به آن صفحه دسترسی پیدا کنید.

تفاوت اینترنت و وب

شاید ساده‌ترین روش جهت بیان تفاوت اینترنت و وب این باشد که بگوییم که هرکدام بدون دیگری، قادر به انجام چه کارهایی هستند. بدون استفاده از وب، همچنان می‌توانید از اینترنت استفاده کنید. این قضیه بدین دلیل است که به غیر از شبکه جهانی وب، بازهم روش‌های دیگری جهت برقراری ارتباط وجود دارند. ایمیل یکی از این نمونه‌ها است. جهت ارسال ایمیل، نیازی به استفاده از وب ندارید، زیرا سرویس‌های ایمیل‌ از SMTP یا همان Simple Mail Transfer Protocol استفاده می‌کنند و بنابراین بدون یک مرورگر وب نیز می‌توان اقدام به ارسال و دریافت ایمیل کرد.

امروزه اکثر مردم از طریق مرورگرهای وب به حساب ایمیل خود دسترسی پیدا می‌کنند که در این سناریو می‌توان گفت که از وب استفاده می‌شود. قرار دادن لینک به منابع وب نیز یک بخش رایج از ایمیل‌ها است. VoIP یا همان صدا بر بستر پروتکل اینترنت نیز از اینترنت استفاده می‌کند، اما از وب خیر. هنگامی‌که با استفاده از یک سرویس تلفن اینترنتی اقدام به برقراری تماس می‌کنید، آنگاه در این فرایند نه به صفحه وبی دسترسی پیدا می‌کنید و نه اطلاعاتی را از طریق وب بارگذاری می‌کنید. در واقع فقط مشغول برقراری تماسی بوده که در آن اطلاعات به جای سیم‌های تلفن، از طریق زیرساخت‌های اینترنت جابجا می‌شوند.

مثال آخر نیز به فعال و انفعالات از طریق سایر پروتکل‌های اینترنت مربوط می‌شود، مثلا FTP یا همان File Transfer Protocol (پروتکل انتقال فایل) را در نظر بگیرید. FTP به شما این امکان را می‌دهد که فایل‌ها را از طریق یک دستگاه به دیگری منتقل کنید، اما جهت انجام این کار به مرورگر وب و یا سایر پروتکل‌های وب، احتیاجی ندارید. مادامی که یک نرم‌افزار FTP داشته باشید و همچنین چیزی که بدان وصل شوید، آنگاه می‌توانید بدون استفاده از مرورگر وب، از FTP استفاده کنید.

آیا بدون اینترنت می‌توانیم از وب استفاده کنیم؟

چنین چیزی امکان ندارد و در واقع بدون استفاده از اینترنت، یک مرورگر وب نمی‌تواند به فضای وب دسترسی پیدا کند. جهت دسترسی به یک منبع تحت وب (همانند یک وب‌سایت) که بر روی یک سرور دیگر قرار دارد، باید از طریق اینترنت به آن وصل شوید. اگر اتصال اینترنت نداشته باشید، آنگاه نمی‌توانید به شبکه‌ای که اطلاعات موردنظر شما در آن قرار دارد، وصل شوید.

البته هنوز هم می‌توانید با استفاده از یک مرورگر وب، به شبکه محلی خود و به تبع اطلاعات موجود بر روی آن، دسترسی پیدا کنید. به‌عنوان مثال شاید شرکت شما یک وب‌سایت داخلی داشته باشد که فقط در صورت وصل شدن به شبکه آن شرکت، امکان دسترسی به آن را داشته باشید (این نوع شبکه را اینترانت می‌گویند).

این مطلب را نیز بخوانید: اگر با اتصال به اینترنت خود مشکل دارید، این مقاله را بخوانید!

با استفاده از مرورگر وب خود می‌توانید این اطلاعات را مرور و باز کنید. این در حالی است که این اطلاعات در اصل بر روی اینترنت قرار نداشته و در واقع سروری که بدان وصل شده‌اید، بر روی شبکه داخلی شما قرار دارد. بنابراین اگر به شهری دیگر رفته و بخواهید که به همان صفحه داخلی شرکت خود دسترسی پیدا کنید، آنگاه قادر به انجام چنین کاری نخواهید بود. در چنین مواردی، از شبکه‌های مشابه شبکه جهانی وب استفاده شده، اما از آنجایی که محتوای شبکه‌های اینترانت، در بستر اینترنت قابل دسترسی نیست، پس در همه‌جا به این محتوا دسترسی نخواهید داشت.

سخن پایانی

در بالا به تفاوت اینترنت و وب پرداختیم. همان‌طور که دیدید، اینترنت و وب به یکدیگر نیاز دارند، اما هر دو به یک چیز اشاره نمی‌کنند. اینترنت زیرساختی است که از طریق آن شبکه‌های کامپیوتری به یکدیگر متصل می‌شوند. در عین حال شبکه جهانی وب یک سیستم متشکل از اطلاعات سازمان یافته بوده که از طریق اینترنت قابل دسترسی هستند. لزوما هر چیزی که بر روی اینترنت وجود دارد، به وب نیازمند نیست.

نوشته اینترنت و شبکه‌ جهانی وب چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

این روزها به هر جای اینترنت که سرک بکشید، چیزی را در رابطه با الگوریتم‌ها خواهید شنید. همان‌طور که می‌دانید، الگوریتم‌ها مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها هستند. در این مطلب قصد داریم که در رابطه با الگوریتم شبکه های اجتماعی، اطلاعاتی را در اختیار شما قرار دهیم.

الگوریتم شبکه های اجتماعی چگونه کار می‌کند؟

هنگامی‌که بحث بر سر الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی باشد، آنگاه منظور ما، الگوریتم فیدها بوده که از طریق آن تعیین می‌شود که کدام پست در فیدهای شما به نمایش درآید. شرکت‌های صاحب شبکه‌های اجتماعی می‌توانند چندین الگوریتم داشته باشند، بنابراین در اینجا مهم است که آنی را که می‌خواهیم، از مابقی جدا کنیم.

در اصل، الگوریتم فیدها از یادگیری ماشینی استفاده کرده تا بتواند پستی را که شما می‌پسندید، پیش‌بینی کند و در نهایت هم آن را در فیدهای شما به نمایش بگذارد. اکثر شبکه‌های اجتماعی (البته به غیر از مواردی همانند اینستاگرام)، به شما این امکان را می‌دهند که از بین فیدهای مبتنی بر الگوریتم و فیدهای زمانی، یکی را انتخاب کنید.

در فیدهای مبتنی بر الگوریتم، پست‌ها به ترتیبی که الگوریتم فکر می‌کند بهتر است، به شما نمایش داده می‌شوند. از طرفی دیگر فیدهای زمانی، پست‌ها را بر اساس زمان آن‌ها سازماندهی می‌کنند. بنابراین شاید در فیدهای اینستاگرام شما، پیش از نمایش دادن پست چند دقیقه پیش یک حساب که چندان با آن تعامل ندارید، پستی نشان داده شود که به نظر الگوریتم، بیشتر از آن خوشتان می‌آید.

جهت نیل به این هدف، شبکه‌های اجتماعی داده‌های مربوط به پست‌هایی که در گذشته با آن‌ها سروکار داشته‌اید، پست‌های ترند شده حال حاضر و همچنین پست‌های اسپانسری را برداشته و مورد تحلیل قرار می‌دهند. داده‌هایی که توسط این الگوریتم‌ها مطالعه می‌شوند، حجم بسیار بالایی دارند.

پلتفرم‌های اجتماعی با توجه به اینکه دوستان شما از چه پست‌هایی خوششان آمده، تاریخچه جست‌و‌جوی شما در سایر وب‌سایت‌ها و حتی مدت زمانی که به یک پست نگاه می‌کنید، می‌توانند اطلاعات گردآوری کنند. با ترکیب کردن تمامی این داده‌ها، الگوریتم می‌تواند بفهمد که احتمالا به کدام پست‌ها علاقه خواهید داشت.

چرا شبکه‌های اجتماعی از الگوریتم‌ها استفاده می‌کنند؟

استفاده از الگوریتم در شبکه های اجتماعی یک دلیل دارد و آن این است که بیشتر شما را بر روی این شبکه‌ها نگه دارد. اگر از پستی لذت ببرید، آنگاه به پایین اسکرول کرده تا بیشتر ببینید و این ذات انسان‌ها است. حال این پرسش پیش می‌آید که چرا شبکه‌های اجتماعی می‌خواهند که شما بیشتر از آن‌ها استفاده کنید؟ طبیعی است که جواب این پرسش به هدف اصلی هر کسب‌و‌کاری یعنی پول بازمی‌گردد.

هر چه بیشتر وقت خود را بر روی یک شبکه اجتماعی بگذرانید، آنگاه آن پلتفرم نیز می‌تواند تبلیغات بیشتری را به شما نمایش دهد. مثلا فرض کنید که پس از مشاهده هر 3 پست در اینستاگرام، یک پست تبلیغاتی به شما نمایش داده شود. با یک حساب ساده می‌توان فهمید که هر چه پست‌های بیشتری ببینید، آنگاه تبلیغات بیشتری را نیز مشاهده خواهید کرد.

هر بار که یک تبلیغ را بر روی یک شبکه اجتماعی مشاهده کنید، آنگاه آن پلتفرم از این طریق، درآمد کسب می‌کند. اگر فقط به تبلیغ نگاه کنید، آنگاه این فرایند، تأثیرگذاری نامیده می‌شود. قیمت تبلیغات در شبکه‌های اجتماعی، با استفاده از میزان تأثیرگذاری تعیین می‌شود. بنابراین هر بار که یک تبلیغ را نگاه می‌کنید، آنگاه آن شبکه اجتماعی از این طریق درآمدزایی می‌کند. اگر بیشتر با تبلیغ نشان داده شده تعامل برقرار کنید و مثلا آن را لمس کنید، آنگاه تعرفه تبلیغات نیز بالاتر خواهد رفت.

یک دلیل اصلی دیگر نیز در رابطه با نگه داشتن بیشتر شما وجود دارد و آن، استفاده بلند-مدت است. پلتفرم‌های اجتماعی می‌خواهند که همچنان به استفاده از اپلیکیشن‌های آن‌ها ادامه دهید. بنابراین بدین ترتیب می‌توانند که همچنان در بلند-مدت از شما کسب درآمد کنند. البته این قضیه کمی پیچیده‌تر از آنی است که به نظر می‌رسد.

شبکه‌های اجتماعی از شما می‌خواهند که مرتبا به پلتفرم‌ آن‌ها بازگردید، زیرا بدین ترتیب می‌توانند شما را به‌عنوان یک کاربر فعال در نظر بگیرند. شاخص کاربران فعال برای شبکه‌های اجتماعی بسیار مهم است. این شرکت‌ها با استفاده از چنین معیارهایی، نرخ‌های تبلیغات را تعیین کرده، به دنبال سرمایه می‌گردند و همچنین میزان موفقیت خود را می‌سنجند. همان‌طور که دیدید، همه چیز به این برمی‌گردد که بیشتر شما را وادار به تماشای پست‌ها کرده و در نهایت اینکه بیشتر از اپلیکیشن استفاده کنید.

آیا شرکت‌ها واقعا پست‌هایی را که می‌بینید، کنترل می‌کنند؟

لازم است بدانید که شبکه‌های اجتماعی لزوما و به‌صورت مطلق، محتوایی را که می‌بینید، کنترل نمی‌کنند. هر الگوریتم طراحی شده تا محتوای مرتبط را به شما نمایش دهد و در نهایت باعث سودآوری شرکت شود.

خود الگوریتم نیز توسط خودش تکامل می‌یابد و این همان قسمت مربوط به یادگیری ماشینی است. الگوریتم‌ها تصمیم می‌گیرند که کدام پست را به شما نمایش دهند و در این رابطه نیز نظارت انسانی وجود ندارد. بنابراین در هیچ‌کدام از این شرکت‌ها، شخصی وجود ندارد که در پشت یک کامپیوتر نشسته و تعیین کند که چه چیزی به چه کسی نمایش داده شود. هر چند که شرکت‌ها الگوریتم‌های خود را طراحی کرده و هدفی را برای آن‌ها مشخص می‌کنند، اما در هر صورت نمی‌توانند محتوایی را که قرار است نمایش داده شود، انتخاب کنند.

این مطلب را نیز بخوانید: درآمد شبکه‌های اجتماعی از کجاست؟!

فیدهای مبتنی بر الگوریتم باعث نمی‌شوند که هیچ محتوایی را از دست بدهید. هم توییتر و هم اینستاگرام هر دو می‌گویند که الگوریتم‌های آن‌ها فقط ترتیب نمایش پست‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این قضیه بدین معنا است که الگوریتم‌ها باعث مخفی و یا حذف شدن هیچ محتوایی نمی‌شوند. با این اوصاف، پست‌هایی که الگوریتم آن‌ها را جالب می‌پندارد، در بالا به نمایش درخواهند آمد. اگر شما به اسکرول کردن ادامه دهید، آنگاه هنوز هم می‌توانید جدیدترین پست‌هایی را که پس از آخرین بازدید شما آپلود شده‌اند نیز مشاهده کنید.

اعتیاد یکی از مشکلات بزرگ الگوریتم‌ها است. شبکه‌های اجتماعی یکی از نمونه‌های بارز اعتیاد مدرن هستند و حتی می‌توانند به سلامت ذهنی افراد نیز آسیب برسانند. این قضیه هنوز اثبات نشده است، اما بسیاری از مردم بر این باورند که الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی با اعمال چرخه بازخورد و نگه داشتن بیشتر کاربران، چنین مشکلاتی را تشدید می‌کنند.

در عین حال نیز این الگوریتم‌ها به این متهم هستند که باعث ایجاد اتاق‌های پژواک (محیطی که در آن ایده‌های جایگزین و مخالف با ایده‌های کاربر به وی نمایش داده نمی‌شوند) می‌شوند. از سایر موارد دیگر نیز می‌توان به هدایت مردم به سمت محتوای افراطی، اخبار جعلی و تحریک احساسات اشاره کرد. واضح است که نگه داشتن کاربران در شبکه‌های اجتماعی آسان نیست و به همین دلیل است که به‌جای نیروی انسانی، از الگوریتم‌های پیشرفته جهت انجام این کار استفاده می‌شود.

سخن پایانی

در بالا سعی کردیم که توضیحاتی را در رابطه با الگوریتم شبکه های اجتماعی به شما ارائه دهیم. در نهایت اینکه باید بگوییم الگوریتم‌ها کار خود را به‌‌صورت بی‌نقص انجام نمی‌دهند، به هر حال آن‌ها کامپیوتر هستند، نه مغزهای انسانی. گاهی اوقات الگوریتم کار خود را به‌درستی انجام نداده و بنابراین محتوایی را به شما نمایش می‌دهد که اصلا بدان علاقه‌مند نیستید.

الگوریتم‌ها نیز مشکلات خاص خود را دارند، اما معمولا می‌توانند به هدفی که شرکت‌ها برای آن‌ها تعیین می‌کند، دست یابند. اگر غیر از این بود، آنگاه شبکه‌های اجتماعی از آن‌ها استفاده نمی‌کردند. در نهایت اینکه تصمیم با خودتان است که آیا اصلا می‌خواهید که از شبکه‌های اجتماعی استفاده کنید یا خیر؟

نوشته الگوریتم شبکه‌های اجتماعی چگونه کار می‌کند و آیا می‌تواند محتوای خاصی را حذف کند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

اکثر کاربران امروزی این پیش‌فرض را دارند که گجت‌های گوناگون اطراف آن‌ها، کار خود را انجام داده و مشکل چندانی ندارند و بنابراین کسی به مسائل پایه‌ای و شیوه کار این دستگاه‌ها علاقه ندارد، مگر خوره‌ها و افراد متخصص. یکی از اصطلاحاتی که شاید زیاد شنیده باشید، ولی ندانید که دقیقا به چه معناست، SoC است که در این مطلب قصد داریم که به آن بپردازیم و به پاسخ سوال SoC چیست برسیم.

SoC یا همان سیستم بر روی تراشه یک تراشه کوچک و کارآمد بوده که قدرت پردازشی موردنیاز اکثر دستگاه‌های موبایلی پیرامون ما را فراهم می‌کند.

SoC چیست ؟

از آن جهت به SoC، سیستم روی تراشه می‌گویند که در آن چندین بخش پردازشی به‌صورت فشرده در کنار یکدیگر قرار گرفته و همگی بر روی یک تراشه تعبیه شده‌اند. SoCها بیشتر در زمینه تولید دستگاه‌های موبایلی کاربرد دارند، زیرا اندازه کوچکی داشته و همچنین کارایی انرژی بالایی نیز دارند.

از سال 1970، چندین شرکت سعی کردند که چندین قطعه را بر روی یک تراشه در کنار یکدیگر قرار داده تا قدرت موردنیاز ساعت‌های دیجیتال را فراهم کنند. اینتل در سال 1974 با تولید Microma Digital Watch موفق به انجام این کار شد و همین‌جا بود که اولین SoC واقعی تولید شد. این شرکت توانست که عملکردهای زمان‌سنجی و ترانزیستورهای درایور LCD را بر روی یک تراشه واحد قرار دهد.

SoCها به‌طور جدی در دهه 80 و 90 میلادی شروع به کار کردند. کامپیوترهای شخصی در دهه 80 میلادی محبوبیت پیدا کردند و همچنین نیاز بود که انرژی این دستگاه‌ها از طریق تراشه‌های کوچک‌تر تأمین شود. در دهه 90 میلادی، گوشی‌های همراه از SoCها استفاده کرده و همین جریان نیز امروزه در گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها، ادامه پیدا کرده است.

چه چیزی در داخل یک SoC قرار دارد؟

دستگاه‌های قابل حمل همانند گوشی‌های هوشمند و تبلت‌ها، نیاز است که جمع‌و‌جور باشند. به همین دلیل است که SoCها وجود دارند. تولیدکنندگان SoCها چندین سخت‌افزار را به‌صورت فشرده در کنار یکدیگر و بر روی یک تراشه تعبیه می‌کنند تا بدین ترتیب فضای کمتری اشغال شود. چنین رویه‌ای در قیاس با تعبیه پراکنده سخت‌افزارها بر روی مادربوردها، باعث می‌شود که فضای کمتری اشغال شده و همچنین سرعت انتقال اطلاعات نیز تاحدودی افزایش یابد.

واحد پردازش مرکزی (CPU)

یکی از قطعات اصلی موجود در یک سیستم روی تراشه یا همان SoC، واحد پردازش مرکزی یا همان CPU است. CPU را می‌توان مغز یک دستگاه به حساب آورد. این موضوع بدین دلیل است که CPU تمامی وظایف پردازشی اصلی را که به دستگاه خود محول می‌‎کنید، انجام می‌دهد. از این لحاظ CPU تا حد زیادی شبیه به مغز انسان است که اطلاعات دریافت شده از حواس پنجگانه را پردازش می‌کند. در واقع CPU نیز اطلاعاتی را که از حافظه رم و کش دریافت کرده، پردازش می‌کند.

واحد پردازش گرافیکی (GPU)

GPU موجود در یک SoC همانند CPU است، اما با این تفاوت که کارهای متفاوتی را انجام می‌دهد. CPU می‌تواند همه‌چیز از کد گرفته تا موارد گرافیکی را پردازش کند، اما انجام همه این کارها با هم، کمی دشوار است. جهت سبک کردن کار CPUها، واحد پردازش گرافیکی وظیفه مربوط به پردازش اطلاعات گرافیکی را برعهده گرفته است. GPU در واقع هر چیزی را که بر روی نمایشگر مشاهده می‌کنید، پردازش می‌کند.

رم

واژه رم، خلاصه شده حافظه دسترسی تصادفی است. در حافظه رم، داده‌های موردنیاز جهت پردازش، نگهداری می‌شوند. زمانی کامپیوترها مجبور بودند که به‌صورت مستقیم و از طریق حافظه‌های ذخیره‌سازی دائمی، به اطلاعات دسترسی پیدا کنند، اما طبیعتا این کار باعث کند شدن فرایند پردازش می‌شد.

در ادامه، حافظه‌های رم توانستند که این مشکل را حل کنند. این قضیه بدین دلیل است که سرعت نوشتن و خواندن رم حتی در قیاس با حافظه‌های SSD نیز بسیار سریع‌تر است. بنابراین به محض اینکه اطلاعات موردنیاز وارد حافظه رم شد، آنگاه واحد پردازش مرکزی می‌تواند داده‌های موردنیاز خود را سریعا فراخوانی و پردازش کند.

این مطلب را نیز بخوانید: پردازنده‌های CISC و RISC چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟

به‌عنوان مثال بیایید فرض کنیم که می‌خواهید یک اپلیکیشن را باز کنید. این اپلیکیشن بر روی هارد دیسک شما ذخیره شده است. پس از اجرای اپلیکیشن، فایل‌های آن از هارد دیسک به حافظه رم منتقل می‌شوند تا CPU بتواند به آن‌ها دسترسی پیدا کند. بسته به اینکه در یک اپلیکیشن چه اتفاقی می‌افتد، CPU سریعا می‌تواند به داده‌های موردنظر خود دسترسی پیدا کرده و بنابراین امور را به‌خوبی مدیریت کند. CPU داده‌هایی را که فکر می‌کند شما از آن‌ها استفاده می‌کنید، در داخل حافظه رم قرار داده تا فرایند فراخوانی آن‌ها، سرعت بیشتری به خود بگیرد.

کش

هر چند که رم یک نوع حافظه است که سرعت بسیار بالایی دارد، اما باید بگوییم که نوعی دیگر از حافظه وجود داشته که سرعت آن از رم هم بالاتر است و آن، کش CPU نام دارد. حافظه رم، اطلاعات موردنیاز CPU را در خود نگهداری می‌کند، اما اگر از اطلاعات خاصی به‌صورت مکرر استفاده شود، آنگاه این اطلاعات به کش منتقل می‌شوند. کش می‌تواند با سرعت بیشتری نسبت به رم، اطلاعات را به CPU ارسال کند.

مثلا فرض کنید که در یک بازه زمانی کوتاه، چند بار یک برنامه مشخص را اجرا کنید. در این صورت سیستم آن برنامه را به حافظه کش منتقل کرده تا در دفعات بعدی، سریع‌تر بارگذاری شود. وب‌سایت‌ها نیز در حافظه کش ذخیره شده تا دفعه بعد سریع‌تر بارگذاری شوند.

مودم‌های سیگنال

شاید عجیب به نظر برسد، اما مودم‌های سیگنال نیز در داخل SoCها قرار داده می‌شوند. وظیفه مودم‌های سیگنال این است که سیگنال‌های الکترومغناطیسی را به سیگنال‌های دیجیتال تبدیل کرده تا دستگاه موبایلی شما بتواند آن‌ها را بفهمد. همچنین هنگامی که عکس این فرایند نیز صورت بگیرد و داده‌ها از گوشی شما به سرورها ارسال شوند، آنگاه بازهم مودم وظیفه تبدیل سیگنال‌ها را برعهده خواهد گرفت.

واحد پردازش تصویر (IPU)

IPU وظیفه پردازش داده‌هایی را که از دوربین به دست می‌آیند، برعهده دارد. هنگامی‌که نور به حسگر دوربین برخورد می‌کند، آنگاه به سیگنال‌های دیجیتال تبدیل شده و به SoC ارسال می‌شود. در ادامه این اطلاعات توسط IPU پردازش شده و در عین حال نیز CPU می‌تواند به وظایف دیگر برسد.

رمزگذار ویدیو

اگر اطلاعات ویدیویی را بر روی دستگاه خود داشته باشید، آنگاه جهت مشاهده آن‌ها، باید این اطلاعات به سیگنال‌های آنالوگ تبدیل شوند. وظیفه رمزگذار ویدیو این است که سیگنال‌های دیجیتال را گرفته و سپس آن‌ها را به سیگنال‌های آنالوگ (الکتریکی خام) تبدیل کند. در ادامه سیگنال الکتریکی در نمایشگر گوشی شما به نور تبدیل می‌شود.

این مطلب را نیز بخوانید: چه مقدار حافظه رم برای یک گوشی هوشمند کافی است؟

بسته به دستگاه شما، SoC می‌تواند اجزاهای مختلفی داشته باشد. به‌عنوان مثال، برخی از SoCها حافظه رم یکپارچه ندارند. برخی دیگر هستند که بخشی تحت عنوان NPU دارند. NPU مخفف واحد پردازش عصبی بوده و وظایف مربوط به هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی را برعهده می‌گیرد.

آینده SoCها

SoCها بیشتر در دستگاه‌های موبایلی مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما باید بگوییم که در آستانه انقلابی در فناوری این تراشه‌ها هستیم و آن این است که SoCها، قدرت پردازشی کامپیوترهای دسکتاپی را نیز فراهم کنند. SoCها در حال رسیدن به نقطه‌ای هستند که بتوانند نرم‌افزارهای دسکتاپی را نیز به‌خوبی اجرا کنند. نمونه این کار، تراشه M1 شرکت اپل بوده که یک SoC مبتنی بر ARM است و توان پردازشی برخی از جدیدترین مک‌بوک‌ها را تأمین می‌کند.

در رابطه با استفاده از سیستم روی تراشه ها جهت تأمین توان پردازشی کامپیوترها، مزایایی وجود دارد. علاوه بر صرفه‌جویی در استفاده از فضا، هنگامی هم که بحث بر سر کارایی انرژی باشد، آنگاه SoCها می‌توانند عملکرد خوبی را از خود به نمایش بگذارند. تراشه‌های کوچک به‌صورت کلی انرژی کمتری را مصرف می‌کنند و همین قضیه می‌تواند باعث افزایش عمر باتری لپ‌تاپ‌ها شود.

همچنین باید بگوییم که دمای SoCها به اندازه پردازنده‌های بزرگ، بالا نمی‌رود. به همین دلیل استفاده از دستگاه‌های قابل حمل همانند لپ‌تاپ‌ها می‌تواند راحت‌تر باشد و کاربر را کمتر اذیت کند. بدین ترتیب احتیاج کمتری هم به فن‌ها وجود خواهد داشت. بدین دلیل در کنسول‌ها و کامپیوترها از فن استفاده می‌شود تا گرمای حاصل از فعالیت پردازنده‌ها، به دور رانده شده و در نتیجه درجه حرارت سخت‌افزارها پایین بیاید. بنابراین اگر بتوانیم که فن‌ها را حذف کنیم، آنگاه هم فضای بیشتری در اختیار خواهیم داشت و هم اینکه می‌توانیم در مصرف انرژی صرفه‌جویی کنیم.

سخن پایانی

امروزه بسیاری از مردم، کارهای خود را از طریق دستگاه‌هایی انجام می‌دهند که از سیستم روی تراشه استفاده می‌کنند. تمام کارهایی که ما بر روی گوشی و یا تبلت خود انجام می‌دهیم، توسط تراشه‌هایی انجام می‌شود که از یک سکه هم کوچک‌تر هستند. در آینده نیز SoCهای بیشتری را می‌بینیم که امور پردازشی کامپیوترهای دسکتاپی را انجام می‌دهند. در نهایت باید بگوییم که این تراشه‌ها به ما نشان دادند که می‌توان کارهای بزرگ را به‌وسیله تراشه‌های کوچک‌تر نیز انجام داد.

نوشته SoC یا همان سیستم بر روی تراشه چیست و چه نقشی را در دستگاه‌های موبایلی برعهده دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.