حسگرهای بیومتریک یا زیستی، یکی از مشخصات منحصربه‌فرد بدن اشخاص را بررسی کرده و بدین ترتیب تصمیم می‌گیرند که آیا به آن شخص اجازه دسترسی به ساختمان، دستگاه و یا فایل‌های حساس را بدهند یا خیر؟ از جمله موارد رایج در این زمینه می‌توان به حسگرهای اثر انگشت، چهره و یا چشم‌ها اشاره کرد. در این مطلب قصد داریم که به بحث در رابطه با امنیت حسگر های بیومتریک بپردازیم.

از این حسگرها انتظار می‌رود که امنیت را افزایش دهند. این حسگرها تا چه حد موفق بوده‌اند؟ آیا ریسک‌هایی در رابطه با آن‌ها وجود دارد و آیا در نهایت می‌توانیم به این حسگرها اعتماد کنیم؟

سابقه استفاده از حسگرهای بیومتریک

حسگر تشخیص اثرانگشت را می‌توان رایج‌ترین و گسترده‌ترین کاربرد حسگرها و مؤلفه‌های زیستی مخصوصا در نهادهای دولتی و قانونی به حساب آورد. اولین بار در سال 1892 بود که با استفاده از اثرانگشت، انجام یک جرم را به شخصی نسبت دادند. امروزه قفل بسیاری از کامپیوترها و گوشی‌ها با استفاده از حسگر اثرانگشت باز می‌شود. در فرایند اسکن عنبیه، بخشی از چشم کاربر مورد بررسی قرار می‌گیرد. اولین ثبت اختراع در زمینه الگوریتم‌های مرتبط با حسگرهای چشمی نیز در سال 1994 صورت گرفت.

تحقیقاتی هم که از سال 2000 میلادی آغاز شده، باعث به وجود آمدن روش دیگری شده که با استفاده از آن، این امکان وجود دارد که از طریق تشخیص شکل گوش، افراد گوناگون را از یکدیگر تشخیص داد. البته حسگرهای گوش در قیاس با حسگرهای اثرانگشت، محبوبیت چندانی پیدا نکردند و در واقع در جامعه امروزی، دومی بسیار محبوب‌تر از اولی است.

یکی از استدلال‌های رایج در رابطه با حسگرهای زیستی این است که این فناوری، جنبه‌های منحصربه‌فرد اشخاص را در نظر می‌گیرد. چنین قضیه‌ای باعث می‌شود تا این حسگرها نسبت به مواردی همانند گذرواژه، عملکردی پیشرفته‌تر داشته باشند.

مجرم‌ها در زمینه دور زدن و خنثی کردن چنین شاخص‌هایی، تاریخچه‌ای طولانی دارند. به همین دلیل است که تهدیدهای سایبری همانند فیشینگ ایمیل، به مرور زمان در حال پیشرفت بیشتر هستند. همین موضوع باعث می‌شود تا چنین تکنیک‌هایی بتوانند که بخش بزرگ‌تری از جامعه قربانی‌های هدف را فریب دهند.

این مطلب را نیز بخوانید: حسگر اثر انگشت یکپارچه با صفحه‌نمایش چگونه کار می‌کند؟

میزان امنیت حسگر های بیومتریک

تحقیقات نشان می‌دهد که هک کردن سیستم‌های مبتنی بر شاخص‌های زیستی، دشوار بوده اما غیرممکن نیست. برای برخی از کاربران بسیار جالب است که اگر بتوانند چنین فناوری‌هایی را به‌گونه‌ای فریب دهند.

به‌عنوان نمونه در طی یک تحقیق، محققان توانستند که حسگرهای تشخیص چهره یک فرودگاه را که مسئول تشخیص افراد ممنوع پرواز بودند، فریب داده و در نتیجه فردی را که بر اساس قانون نمی‌توانست سوار هواپیما شود، سوار هواپیما کنند. در مواردی دیگر نیز محققان توانسته‌اند که اثرانگشت شخصی را بر روی سطوحی همانند خمیر بازی حک کرده و در نتیجه حسگرهای اثرانگشت را فریب دهند.

البته مردم نیز در رابطه با امنیت حسگر های بیومتریک، اتفاق نظر ندارند. برخی از متخصصان امنیت سایبری، حسگرهای زیستی را ایمن‌تر از مواردی همانند گذرواژه‌ها می‌دانند. البته بسیاری از کارشناسان این زمینه نیز اذعان می‌کنند که بهتر است که در کنار حسگرهای زیستی، از سایر روش‌های حفظ امنیت نیز استفاده شود.

به‌عنوان مثال، استفاده ازاحراز هویت دو عاملی (2FA) در یک وب‌سایت می‌تواند باعث شود تا در صورت عبور هکرها از سد حسگر بیومتریک دستگاه قربانی، آنگاه بازهم سدی دیگر در مقابل آن‌ها قرار داشته باشد. برخی از کاربران نیز از ابزارهای مانیتورینگ استفاده می‌کنند تا بدین ترتیب در هنگام تهدیدهای بالقوه، به آن‌ها اخطار داده شود.

با توجه به افزایش موارد گوناگون جعل هویت و یا شکستن سدهای امنیتی در این زمینه، بهتر است که اقدامات امنیتی گوناگون را در نظر داشته باشید. در سال 2020، مأمورهای فدرال دولت ایالات متحده، 4.8 میلیون سرقت و جعل هویت را دریافت کرده‌اند که این عدد نسبت به آمارهای سال 2019، رشدی 45 درصدی را نشان می‌دهد.

حسگرهای بیومتریک می‌توانند ریسک‌های امنیتی بیشتری را به همراه بیاورند

هر چند که هدف از استفاده از حسگرهای زیستی، بهبود امنیت کاربران بوده، اما در هر صورت چنین فناوری‌هایی می‌توانند به‌صورت ناخواسته از جوانبی دیگر، امنیت کاربران را به خطر بیندازند. به‌عنوان مثال، اکنون در بسیاری از کشورها از دوربین‌های تشخیص چهره استفاده می‌شود تا بدین ترتیب بتوان امنیت عمومی را افزایش داد. نهادهای دولتی و عمومی که وظیفه اجرای قانون را برعهده دارند، از بزرگ‌ترین مشتریان فناوری تشخیص چهره به شمار می‌روند. بسیار از مردم نیز نگران این هستند که استفاده از چنین فناوری‌هایی باعث رواج هر چه بیشتر تفکر قالبی شده و یا اینکه اصلا این فناوری‌ها، آن‌ها را به اشتباه شناسایی کنند.

سرقت داده‌های شرکت‌هایی که اطلاعات مربوط به حسگرهای زیستی را نگهداری می‌کنند نیز یکی دیگر از نگرانی‌های موجود در رابطه با حسگرهای بیومتریک است. در سال 2019، محققان امنیت سایبری در رابطه با شرکت Suprema اخطار دادند. این شرکت یک پلتفرم مربوط به حسگرهای زیستی داشته که Biostar 2 نام دارد. کارشناسان اعلام کردند که به دلیل شاخص‌های ناکافی حفاظت از اطلاعات و همچنین رمزنگاری ناکافی داده‌ها، اشخاص غیرمجاز می‌توانند به پایگاه اطلاعاتی این پلتفرم دسترسی پیدا کنند. حال شما بگویید که اگر اطلاعات مربوط به حسگرهای زیستی در بستری نگهداری شوند که امنیت بالایی نداشته باشد، آنگاه حسگرهای بیومتریک تا چه حد می‌توانند امنیت داشته باشند؟

کارشناسان همچنین نگران این هستند که استفاده گسترده از حسگرهای بیومتریک باعث نقض حریم خصوصی افراد شود. به همین دلیل است که سازمان‌ها سعی دارند تا قانون‌گذاران را مجبور کنند که استفاده از این فناوری‌ها را در محیطهای عمومی کشورهای عضو اتحادیه اروپا، محدود کنند. قانون‌گذاران ایالتی در آمریکا نیز امنیت حسگرهای زیستی را زیر نظر دارند. تا مارس 2021، تنها چندین ایالت در آمریکا در رابطه با نحوه مدیریت چنین داده‌هایی، قانون‌هایی را تصویب کرده‌اند. هر چند که انتظار می‌رود که سایرین نیز به‌زودی چنین کاری را انجام دهند.

حسگرهای زیستی مشغول طی کردن فرایند تکامل خود هستند، اما در هر صورت کاربران باید انتظار داشته باشند که سرویس‌ها و وب‌سایت‌های مورد استفاده آن‌ها در رابطه با شیوه استفاده از داده‌های زیستی، سیاست‌های خود را به‌صورت شفاف، در اختیار آن‌ها قرار دهند. بدین ترتیب کاربران می‌توانند با مطالعه سیاست‌های حریم خصوصی در این زمینه، ریسک‌های بالقوه را بهتر شناسایی کنند.

این مطلب را نیز بخوانید: حسگر عنبیه چشم چیست و چگونه کار می‌کند؟!

سخن پایانی

در بالا سعی کردیم تا در رابطه با میزان امنیت حسگر های بیومتریک، اطلاعاتی را در اختیار شما قرار دهیم. این فناوری شاید کاملا بی‌نقص نباشد، اما ذاتا هم پر از خطر نیست. این قضیه تا حد زیادی به این بستگی دارد که فراهم‌کنندگان سرویس‌ها، چگونه داده‌های خود را ذخیره کرده و همچنین اینکه تا چه حد به‌صورت اخلاقی و قانونی، از این فناوری استفاده می‌شود.

البته ویژگی‌های مبتنی بر شاخص‌های زیستی، همیشه راحتی بیشتری را نیز برای کاربران به ارمغان می‌آورند. به‌عنوان مثال، اگر قفل یک دستگاه و یا یک اپلیکیشن با استفاده از حسگر اثرانگشت باز شود، آنگاه این روش در قیاس با وارد کردن پسورد و یا الگو، آسان‌تر و سریع‌تر است.

در نهایت اینکه اگر قصد دارید که یکی از ویژگی‌های بیومتریک گوشی خود را فعال کنید، آنگاه باید آن را به چشم یک ویژگی آسیب‌پذیر نگاه کنید که می‌تواند امنیت کلی شما را افزایش دهد. شاید چنین تکنولوژی‌هایی نتوانند که شما را در مقابل تمامی خطرات هکرها محفوظ نگه دارند، اما در هر صورت می‌توانند انجام این کار را دشوارتر کنند.

نوشته حسگرهای بیومتریک تا چه اندازه امنیت دارند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

مانیتورها و نمایشگرهای خمیده را می‌توان ترند جدید این صنعت دانست و بیش از همه، کاربران رایانه‌های شخصی به آن‌ها توجه می‌کنند. اگر قصد استفاده از چنین نمایشگرهایی را در خانه و یا اداره خود دارید، آنگاه باید با مزایا و معایب مانیتور خمیده نیز آشنا باشید. در ادامه این مطلب قصد داریم که بیشتر به این موضوع بپردازیم.

کیفیت بالاتر و تجربه‌ جالب‌تر کار با این نمایشگرها، یکی از دلایل اصلی خرید آن‌ها توسط کاربران است. به همین دلیل نیز شرکت‌های بزرگی همانند سونی، سامسونگ و ال‌جی، وارد این بازار شده‌اند. مانیتورها برای اولین بار در سال 1973 و در نسل سوم کامپیوترها به وجود آمدند. امروزه ما می‌توانیم انواع مانیتورها از جمله نمایشگرهای تخت و خمیده را در بازار پیدا کنیم.

ابداعات گوناگون معمولا مرهون رقابت شدید در میان شرکت‌های فناوری هستند. همچنین به دلیل وجود عنصر رقابت، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که در آینده، مانیتورها ارزان و ارزان‌تر شوند. در هر صورت، مانیتورهای خمیده یکی از ابداعات جدید بوده و انواع و مشخصات گوناگونی از جمله وضوح، زمان پاسخگویی و نرخ نوسازی متفاوتی داشته و علاوه بر این در کنار خمیدگی، تکنولوژی‌هایی همانند وضوح 4K و HDR را ارائه می‌دهند.

در این مطلب با بیان مزایا و معایب مانیتور خمیده سعی می‌کنیم که به شما بگوییم که در چه مواردی باید این نمایشگرها را تهیه کرده و در چه مواردی هم باید از خرید آن‌ها اجتناب کنید.

مزایای مانیتور خمیده

1. تجربه‌ای عمیق‌تر

به دست آوردن تجربه‌ای غنی‌تر و عمیق‌تر یکی از دلایل اصلی روی آوردن کاربران به مانیتورهای خمیده است. احتمالا همین مورد نیز در هنگام خرید یک مانیتور خمیده، دلیل اصلی شما باشد. نمایشگرهای خمیده در قیاس با نمایشگرهای تخت، جهت مشاهده فیلم‌ها بهتر هستند. در واقع همین خمیدگی باعث می‌شود که احساس کنید که در داخل صحنه فیلم قرار داشته و بنابراین بهتر در فضای آن غرق شوید.

این قضیه نیز بدین دلیل رخ می‌دهد که شکل خمیده این نمایشگرها، در واقع میدان دید انسان را شبیه‌سازی می‌کند. این تلویزیون‌ها بهتر ما را احاطه کرده و بنابراین فقط بر روی صفحه‌نمایش تمرکز می‌کنیم. برخلاف صفحه‌نمایش‌های تخت که فقط دارای 2 بعد هستند، تلویزیون‌های خمیده سعی دارند که تصاویر را به‌صورت سه بعدی نشان دهند. تولیدکنندگان سعی دارند که با استفاده از این نمایشگرها، چشم‌های ما را فریب داده و به مغز به‌گونه‌ای القا کنند که فکر کند آنچه که می‌بیند، واقعی است.

این موضوع تاحدودی به هدست‌های واقعیت مجازی شباهت دارد. در واقع در اینجا نیز تصویر به‌گونه‌ای خمیده می‌شود که ما احساس نزدیک‌تری به موارد نمایش داده شده داشته باشیم. چنین موردی می‌تواند به بازی‌بازان نیز کمک کند که بهتر بتوانند خود را در دنیای بازی‌ها غوطه‌ور سازند. با این اوصاف، شبیه‌سازی واقعیت به طرز بهتری انجام خواهد شد و بنابراین نسبت به نمایشگرهای تخت، از مانیتورهای خمیده لذت بیشتری خواهیم برد. البته اگر نمایشگر شما کمتر از 60 اینچ باشد، آنگاه باید بگوییم که این حس غوطه‌وری، دیری نخواهد پایید.

این مطلب را نیز بخوانید: عمق رنگ چیست و چه تأثیری بر کیفیت رنگ‌ تلویزیون‌ها و مانیتورها دارد؟

2. میدان دید بهتر

یکی دیگر از مزایای این نمایشگرها، به میدان دید آن‌ها مربوط می‌شود. اگر در مقابل یک مانیتور خمیده بنشینید، آنگاه در قیاس با یک مانیتور تخت (با همان اندازه)، احساس خواهید کرد که نمای مورد مشاهده شما، وسیع‌تر است. از آنجایی که هر چه که نمایش داده می‌شود، کاملا در میدان دید کاربر قرار می‌گیرد، پس اجسام محیطی دیگر، نمی‌توانند حواس کاربر را پرت کنند. این ویژگی همچنین به شما این امکان را می‌دهد که بهتر متوجه جزئیات موجود در کناره حاشیه‌ها شوید.

شکل هندسی و خمیده این نمایشگرها باعث می‌شود که بتوانید زاویه دید وسیعی داشته، اما در عین حال چشمان شما به اندازه تماشای مانیتورهای تخت، خسته نشوند. این ویژگی باعث می‌شود که کاربران بتوانند در بازی‌های سریع همانند شوترهای اول شخص آنلاین، عملکرد بهتری را از خود به جای بگذارند. بازهم می‌گوییم که حالت خمیده این صفحه‌نمایش‌ها، باعث واقعی‌تر شدن بازی‌ها و در نتیجه واکنش بهتر بازی‌باز می‌شود.

علاوه بر این، کنتراست مانیتورهای خمیده در سطح دیگری قرار داشته و همین موضوع باعث می‌شود تا زاویه دید بهتر شده و در نتیجه تصاویر موجود در لبه‌های مانیتور نیز نسبت به مانیتورهای تخت، تیزتر به نظر برسد.

3. برای چشم‌‌ بهتر هستند

خمیدگی این نمایشگرها باعث می‌شود که مشاهده کردن آن‌ها آسان‌تر شده و همچنین خستگی چشم‌ها نیز کاهش یابد. در اصل همین خمیدگی صفحه‌نمایش باعث می‌شود تا چشم شما بتواند همه‌چیز را به‌صورت یکجا مشاهده کرده و بنابراین تلاش کمتری در این زمینه انجام دهد.

همچنین از آنجایی که در مانیتورهای خمیده، نور صفحه از زوایای بیشتری منعکس می‌شود، پس صفحه‌نمایش نیز بزرگ‌تر از آنچه که هست، به نظر خواهد رسید. همین قضیه باعث می‌شود تا محتوا را بتوانیم به شیوه‌ای جدید ببینیم: راحت‌تر و در عین حال واقعی‌تر.

از آنجایی که خروجی‌های چنین مانیتورهایی، تجربه فراگیرتری را به کاربر القا می‌کنند، پس چشمان ما نیز در قیاس با نمایشگرهای تخت، بهتر و راحت‌تر می‌توانند تصویر را دریافت کنند. این موضوع نیز بدین دلیل است که چشم‌های انسان‌ها گِرد بوده و این تلویزیون‌ها نیز سعی در کپی کردن این ساختار دارند. بدین ترتیب چشم‌ها می‌توانند به‌صورت مستقیم‌تر و راحت‌تر، تصاویر را دریافت کنند.

نکته: حالت نمایشگرهای خمیده همانند شکل کروی چشم‌های انسان است. طبق تحقیقات صورت گرفته، این قضیه باعث کاهش 10 درصدی خشکی و خستگی چشم‌ها می‌شود.

خمیدگی تصویر باعث می‌شود تا حتی در صورت بزرگ بودن مانیتور (نسبت به میدان دید طبیعی انسان)، آنگاه بازهم چشمان شما احساس راحتی بیشتری داشته و بتوانند که تمامی تصویر را به‌صورت کامل دریافت کنند. این همان چیزی است که به دفعات متعدد در زندگی روزمره برای ما اتفاق می‌افتد.

4. کاهش اعوجاج و درخشش خیره کننده

مزایا و معایب مانیتور خمیده را با بیان یکی دیگر از مزیت‌های این نمایشگرها یعنی کاهش اعوجاج ادامه می‌دهیم. اعوجاج در تلویزیون‌های تخت بیشتر است، زیرا این نمایشگرها باید تصویر خود را در خطی مستقیم، هم به سمت کاربر و هم به سمت کناره، بخش کنند.

از طرفی دیگر، صفحه‌نمایش‌های خمیده باعث می‌شوند تا تصاویر به‌صورت مستقیم‌تری به چشم کاربر رسیده و بنابراین اعوجاج تصویر نیز کاهش یابد. همان‌طور که در بالا نیز بدان پرداختیم، خمیدگی مانیتورها در واقع مطابق شکل دایره‌وار چشم‌های انسان بوده و همین نیز باعث می‌شود تا تصاویر پانورامایی در این مانیتورها، با تحریف کمتری نمایش داده شوند. همین تخت نبودن نمایشگر باعث می‌شود تا زاویه انعکاس نور، خم شده و بنابراین انعکاس مزاحم ناشی از نور خورشید و یا سایر نورهای مصنوعی، به طرز چشمگیری کاهش یابد.

5. زیبا و جذاب بودن

اگر از آن دسته از کاربرانی باشید که به زیبایی و همچنین مد روز بودن تجهیزات خود اهمیت می‌دهند، آنگاه قطعا مانیتورهای خمیده، نظر شما را به خود جلب خواهند کرد. شکل، حاشیه و طراحی‌های این مانیتورها می‌تواند نظر هر کسی را به خود جلب کند و در نتیجه این مانیتورها، زیباتر از نمایشگرهای تخت به نظر می‌رسند. خرید چنین نمایشگری جدا از مزیت‌هایی که در زمینه بازی و یا پخش فیلم دارد، می‌تواند زییایی خاصی را نیز به سایر تجهیزات و اتاق شما ببخشد.

این مطلب را نیز بخوانید: پنل‌های مانیتور چه تفاوتی با یکدیگر داشته و کدام یک برای شما مناسب هستند؟

6. تجربه بهتر بازی‌ها

مانیتورهای خمیده در بین بازی‌بازان بسیار محبوب هستند، زیرا باعث غوطه‌وری بیشتر در محیط بازی می‌شوند. با خم شدن تصویر در اطراف بازی‌باز، این‌گونه به وی القا می‌‎شود که در داخل خود بازی قرار دارد. در این رابطه، تنها تکنولوژی واقعیت مجازی می‌تواند که با چنین موضوعی رقابت کند.

بنابراین اگر به بازی کردن علاقه زیادی دارید، آنگاه خرید یک مانیتور خمیده می‌تواند یک ارتقای عالی برای شما باشد. اگر یک نمایشگر تخت و بزرگ‌ داشته باشید، آنگاه باید متناسب با اندازه آن، از آن فاصله بگیرید. این در حالی است که اگر نمایشگر شما از نوع خمیده باشد، آنگاه می‌توانید این فاصله را کاهش داده و بنابراین بهتر در بازی‌های سه‌ بعدی خود غرق شوید.

کسانی که هم جهت بازی و کار، از نمایشگرهای مختلفی استفاده می‌کنند، باز می‌توانند از مانیتورهای خمیده استفاده کرده و بنابراین در عین رفع هر دو نیاز خود، نیاز به مانیتور دومی را نیز از بین ببرند. در هنگام خرید چنین تلویزیون و یا مانیتورهایی، بهتر است که از یک برند معتبر خرید کرده و همچنین به مواردی همچون اندازه صفحه، نسبت تصویر و سایر پارامترهای زیر، توجه کنید:

• اگر نمایشگر شما بین 20 الی 27 اینچ اندازه داشته باشد، آنگاه چشم شما نیز می‌تواند به‌راحتی تمامی فضای مانیتور را پوشش دهد.
• جهت تجربه بهتر بازی‌ها، نسبت تصویر باید 16:9 تا 21:9 باشد.
• زمان پاسخگویی چنین مانیتورهایی معمولا 2 الی 5 میلی‌ ثانیه است. بهتر است که از زمان‌های پاسخگویی بالاتر، اجتناب کنید.
• هر چه نرخ نوسازی بالاتر باشد، بهتر است. نرخ نوسازی در حالت عادی در بین 120 الی 144 هرتز قرار دارد.
• هر چه وضوح یا همان رزولوشن بالاتر باشد، بهتر است.
• پشتیبانی از جدیدترین استانداردها.

معایب مانیتورهای خمیده

مزایا و معایب مانیتور خمیده را با بیان معایب ادامه می‌دهیم. همان‌طور که می‌دانید، هیچ چیزی در این دنیا، 100 درصد خوب نیست. به همین دلیل قصد داریم تا در زیر، به معایب مانیتورها و نمایشگرهای خمیده بپردازیم.

1. گران‌قیمت‌تر هستند

یکی از بزرگ‎‌ترین ایرادهای نمایشگرهای خمیده و مخصوصا مدل‌های رده-بالا، قیمت بالای آن‌ها در قیاس با نمایشگرهای تخت است. خیلی کم پیش می‌آید که ببینید یک مانیتور خمیده، قیمت کمی داشته باشد. طراحی، تجربه متفاوت، فرایند اسمبل کردن و … تلویزیون‌ها و مانیتورهای خمیده باعث می‌شود تا بهای تمام شده و در نتیجه قیمت فروش‌ آن‌ها، بالا رود. طبیعی است که هر کاربر عادی، قادر به پرداخت چنین هزینه‌ای نباشد.

اگر قصد خرید مانیتور برای باز کردن را داشته و البته بودجه محدودی نیز دارید، آنگاه شاید یک نمایشگر 24 اینچی تخت با وضوح 1080 و نرخ نوسازی 144، برای شما کافی باشد. بنابراین اگر قصد صرفه‌جویی در هزینه‌ها را دارید، آنگاه باید بدانید که یک مانیتور خمیده، اجازه چنین کاری را به شما نمی‌دهد. اگر از کامپیوتر خود جهت کارهای روزمره و یا کار با نرم‌افزارها استفاده می‌کنید، آنگاه بهتر است که یک مانیتور تخت با رزولوشن بالاتر و یا اندازه‌ای بزرگ‌تر، خریداری کنید.

3. نصب کردن آن‌ها به دیوار مشکل‌ است

مانیتورهای تخت را می‌توان به‌آسانی به دیوار متصل کرد، اما انجام این کار در رابطه با مانیتورهای خمیده به این سادگی‌ نبوده و باید از تجهیزات مخصوصی استفاده کنید. در این رابطه نمی‌توانید صرفا از یک نگهدارنده تخت استفاده کنید، بلکه باید تجهیزات دیگری را نیز تهیه کنید. البته این نمایشگرها با استفاده از پایه نیز زیبا به نظر می‌رسند.

هر چند که شرکت‌ها، تجهیزات موردنیاز جهت اتصال نمایشگرهای خمیده به دیوار را تولید می‌کنند، اما در اصل پیشنهاد می‌کنند که این نمایشگرها را با استفاده از پایه، بر روی یک سطح صاف قرار دهید. زیبایی شناختی این موضوع را نیز به شما واگذار می‌کنیم. البته چنین مواردی معمولا پرسش‌های سطحی بوده و خوشبختانه عملکرد این مانیتورها را تحت تأثیر قرار نمی‌دهند.

این مطلب را نیز بخوانید: زمان پاسخگویی مانیتور چیست و چه اهمیتی دارد؟

4. زاویه دید محدود

نمایشگرهای خمیده زمانی می‌توانند تمامی خوبی‌های خود را به نمایش بگذارند که کاربر در جلو و مرکز آن‌ها قرار داشته باشد. به همین دلیل اگر از کناره‌ها به این مانیتورها نگاه کنید، آنگاه شاید قسمتی از تصویر و یا کل آن را از دست بدهید.

با این اوصاف اگر بخواهید که به همراه دوستان و یا اعضای خانواده، به تماشای نمایشگرهای خمیده بپردازید، آنگاه هر چه فاصله افقی افراد از مرکز تلویزیون بیشتر باشد، آنگاه احتمال از دست دادن بخشی از تصویر و یا کاهش کیفیت تصویر دریافتی نیز افزایش خواهد یافت.

علاوه بر این، نمایشگرهای خمیده در قیاس با نمایشگرهای تخت، نور را از بی‌نهایت زاویه منتشر می‌کنند. به همین دلیل اگر از زاویه‌های بسته به این نمایشگرهای نگاه کنید، آنگاه تابش‌های خیره کننده بیشتری را مشاهده خواهید کرد. به همین دلیل می‌توان گفت که زاویه دید بهینه در صفحه‌نمایش‌های خمیده، کوچک‌تر از پنل‌های تخت است.

جهت جلوگیری از رخ دادن چنین موضوعی، بهتر است که تا می‌توانید، مانیتور خمیده خود را از منابع نوری همانند پنجره‌ها و لامپ‌ها، دور نگه دارید. به همین دلیل، کسانی که از کناره‌ها به نمایشگرهای خمیده نگاه می‌کنند، تصویری با کنتراست ضعیف و همچنین اعوجاج نوری را مشاهده خواهند کرد. بنابراین می‌توان گفت که مانیتورهای خمیده برای تنها یک کاربر مناسب هستند، آن هم در صورتی که آن شخص در روبه‌رو و وسط صفحه نشسته باشد.

5. نیازمند فضای بیشتری هستند

دو نکته در این رابطه وجود دارد: یکی اینکه مانیتورهای خمیده در قیاس با نمایشگرهای تخت، نیازمند فضای بیشتری هستند. نکته دوم هم این است که نسبت تصویر 21:9 در این نمایشگرها باعث می‌شود تا این تلویزیون‌ها نسبت به ارتفاع، عرض بیشتری داشته باشند.

خمیدگی طراحی این مانیتورها باعث شده تا کمی عمق داشته باشند و همچنین عرض آن‌ها نیز کمی بیشتر شود. بنابراین نسبت به قبل، به فضای بیشتری نیاز دارید. یک مانیتور با نسبت 21:9 در قیاس با یک مانیتور استاندارد با نسبت 16:9، تقریبا 33 درصد فضای بیشتر نیاز دارد.

به همین دلیل اگر به دنبال یک مانیتور خمیده با نسبت 16:9 باشید، آنگاه تقریبا غیرممکن است که بتوانید چنین محصولی را پیدا کنید. در صورت پیدا کردن چنین نمایشگری نیز حتما قیمت بالایی خواهد داشت، زیرا یک محصول کمیاب است.

6. برای هر کاری ایدئال نیستند

قطعا نمایشگرهای خمیده می‌توانند تجربه بازی و یا تماشای فیلم شما را بهبود بخشند. حال مشکل از آنجایی ظهور می‌کند که بخواهیم از این صفحه‌نمایش‌ها در مواردی همچون مدل‌سازی دو بعدی و سه بعدی، طراحی، معماری و موارد این‌چنینی استفاده کنیم.

بنابراین در مواردی به غیر از بازی و یا تماشای فیلم، نمایشگرهای خمیده نه‌تنها مزیت اضافه‌ای را به کاربر ارائه نمی‌دهند، بلکه حتی می‌توانند تاحدودی جریان کار را نیز مختل کنند. مثلا اگر قصد ویرایش ویدیو را داشته باشید، آنگاه خطوط مستقیم ویدیو، پیچ‌خورده به نظر می‌رسند.

در حالت کلی می‌توان گفت که مانیتورهای خمیده بیشتر برای نمایش اشکال طبیعی و تاحدودی بهبود خوانایی، مطلوب هستند و هنوز برای نمایش متون، سطوح تخت و یا خطوط، چندان مناسب نیستند. بنابراین اگر با استفاده از کامپیوتر خود، کارهای گرافیکی انجام می‌‎دهید، آنگاه باید بگوییم که پنل‌های خمیده برای شما مناسب نیستند.

یکی دیگر از مشکلات نیز زمانی خود را نشان می‌دهد که بخواهید از پلتفرم‌هایی همانند یوتیوب و موارد مشابه (دارای نسبت تصویر 16:9 هستند)، استفاده کنید. در چنین مواردی، نوارهایی سیاه رنگ را مشاهده خواهید کرد. خوشبختانه این مورد در رابطه با فیلم‌ها صدق نمی‌کند، زیرا بسیاری از آن‌ها به‌خوبی خود را با مانیتورهای عریض، سازگار می‌کنند.

نکته: یک مانیتور خمیده لزوما برای کار با نرم‌افزار بد نیست، بلکه این موضوع به شیوه کار کردن شما بستگی دارد.

البته در آینده سرویس‌ها و ویدیوهای بیشتری از نسبت تصویر 21:9 پشتیبانی خواهند کرد. در غیر صورت اگر زیاد با مشکل عدم سازگاری محتوا با نسبت تصویر مواجه می‌شوید، آنگاه شاید بد نباشد که از یک نمایشگر با نسبت تصویر پایین‌تر استفاده کنید.

کدام نوع مانیتور برای بازی کردن بهتر است؟

در بالا به مزایا و معایب مانیتور خمیده پرداختیم. در رابطه با بازی کردن نیز باید بگوییم که برنده واضح این رقابت، نمایشگرهای خمیده هستند. جدا از غوطه‌وری بهتر در بازی‌ها، یکی دیگر از دلایل خرید چنین مانیتورهایی، به راحتی بیشتر چشم‌ها مربوط می‌شود.

چنین ارتقایی سبب می‌شود تا در هنگام اجرای بازی‌های سه بعدی و یا بازی‌هایی که نیازمند واکنش سریع هستند، همانند GTA5 ،PUBG ،Fortnite ،League of Legends و NBA 2K20، تجربه بهتری داشته باشید. اگر در زمینه مالی محدودیت چندانی ندارید، آنگاه یک مانیتور گران‌قیمت خمیده می‌تواند نسبت به یک مانیتور تخت، تجربه واقعی‌تری را به شما ارائه دهد.

آیا مانیتورهای خمیده برای محیط اداری مناسب هستند؟

اگر در اداره خود به‌‎صورت همزمان با چندین پنجره در کنار هم کار کنید، آنگاه مانیتورهای خمیده به دلیل اندازه بزرگ‌تر می‌توانند در این زمینه بهتر باشند. اگر هم زیاد به ترندهای فناوری توجه ندارید، آن‌موقع با قرار دادن دو مانیتور عادی در کنار یکدیگر می‌توانید بازدهی کار خود را افزایش دهید.

در عین حال اگر بخواهید که کارهایی همانند طراحی گرافیکی، ویرایش دیجیتال، ویرایش تصویر و ویدیو و یا موارد این‌چنینی را انجام دهید، آنگاه مانیتورهای خمیده در این رابطه، عملکردی خوبی را از خود به جای نخواهند گذاشت. همچنین از آنجایی که زاویه دید این نمایشگرها محدود است، پس استفاده دو یا چند نفر از یک مانیتور خمیده نیز، دردسرهای خاص خود را خواهد داشت. به‌ هر حال مانیتورهای خمیده جهت بهبود تجربه بازی و غوطه‌ور کردن کاربر در محتوای سرگرمی‌ محور، طراحی شده‌اند.

این مطلب را نیز بخوانید: چگونه نرخ نوسازی مانیتور خود را افزایش دهیم؟

آیا یک نمایشگر خمیده از یک نمایشگر تخت بهتر است؟

اگر قصد بازی کردن و یا تماشای فیلم را داشته و محدودیت مالی چندانی نیز ندارید، آنگاه مانیتورهای خمیده برای شما مناسب هستند. اگر هم به فعالیت‌هایی همانند برنامه‌نویسی، طراحی گرافیک و یا ویرایش مشغول هستید، آنگاه مانیتورهای تخت، گزینه بهتری هستند.

این را هم در نظر داشته باشید که نمایشگرهای خمیده جهت استفاده همزمان بیش از یک نفر، مناسب نیستند. اگر هم مانیتور خمیده شما دارای نسبت تصویر 16:9 باشد، آنگاه نسبت به مانیتورهای 21:9، تجربه‌ای کم عمق‌تری خواهید داشت.

آیا مانیتورهای خمیده را می‌توان در کنار یکدیگر مورد استفاده قرار داد؟

طراحی این‌گونه مانیتورها باعث می‌شود تا در صورت قرار دادن دو یا چند عدد از آن‌ها در کنار یکدیگر، عملا نتوانیم که زیاد از آن‌ها بهره ببریم. به همین دلیل در زمینه استفاده از چندین مانیتور در کنار یکدیگر، بازهم نمایشگرهای تخت، گزینه‌ بهتری هستند.

در نهایت کدام یک را انتخاب کنیم؟

در بالا به‌صورت مفصل به مزایا و معایب مانیتور خمیده پرداختیم. نمایشگرهای خمیده بیشتر برای بازی‌بازان و عاشقان سینما مناسب هستند. اگر هم قصد ارتقای سخت‌افزارهای کامپیوتر خود را دارید، آنگاه بهتر است که یک مانیتور صفحه تخت با نرخ نوسازی بالا خریداری کرده و مابقی پول خود را برای خرید مواردی همچون کارت گرافیک بهتر، ذخیره کنید.

می‌توان گفت که قیمت کمتر، استفاده راحت‌تر از چندین مانیتور در کنار یکدیگر و نیاز به فضای کمتر بر روی میز، از مزایای مانیتورهای تخت نسبت به مانیتورهای خمیده هستند. نمایشگرهای خمیده نیز از مزایایی همانند تجربه غنی‌تر در هنگام بازی کردن و یا تماشای فیلم، برخوردار هستند. از جمله نقاط ضعف این مانیتورها نیز می‌توان به قیمت بالا، سختی‌های نصب بر روی دیوار، زاویه دید محدود و همچنین مناسب نبودن برای مواردی همچون برنامه‌نویسی، طراحی گرافیک و ویرایش، اشاره کرد. در نهایت اینکه باید اذعان کرد که نقش برند نیز در کیفیت مانیتورهای خمیده و یا تخت، تأثیر بسزایی دارد.

نوشته مزایا و معایب مانیتورهای خمیده: چه کسانی باید مانیتور خمیده بخرند؟! اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

معرفی کنسول‌های نسل نهمی ایکس‌باکس سری ایکس/اس و پلی‌استیشن 5 باعث شد تا کاربران مختلفی، مشخصات این دو را با یکدیگر مقایسه کنند. در مشخصات این دو کنسول، واحدهای اندازه‌گیری گوناگونی همچون گیگاهرتز (GHz) برای واحد پردازش مرکزی (CPU)، گیگابایت برای حافظه رم و حافظه گرافیکی، ترابایت برای حافظه ذخیره‌سازی و ترافلاپس نیز برای واحد پردازش گرافیکی (GPU)، مورد استفاده قرار گرفتند. موردی که در این مطلب قصد پرداختن به آن را داریم، مربوط به تفاوت ترابایت و ترافلاپس است.

شاید تا حدی با واحد سنجش سرعت پردازنده مرکزی یعنی گیگاهرتز و سایر واحدهای اندازه‌گیری برای سایر سخت‌افزارهای دیگر، آشنا باشید. اما آیا تفاوت ترافلاپس و ترابایت را می‌دانید؟ در ادامه قصد داریم که بیشتر به این موضوع بپردازیم.

منظور از ترافلاپس (Teraflops) چیست؟

ترافلاپس به عملکرد پردازشی یک CPU مربوط می‌شود. این در حالی است که ترابایت، واحد اندازه‌گیری حافظه است. هنگامی‌که در مورد ترافلاپس صحبت می‌کنید، ابتدا باید بدانید که اصلا فلاپس (FLOPS) چیست. فلاپس به‌معنای عملیات ممیز شناور بر ثانیه (Floating-point operations per second) است. این شاخص بیانگر این است که یک پردازنده می‌تواند چه تعداد محاسبات ممیز( نقطه شناور) را مدیریت کند.

تصور کنید که یک کامپیوتر در هر ثانیه، یک تریلیون از چنین محاسباتی را انجام می‌دهد. این همان چیزی است که ترافلاپس نامیده می‌شود. در هر محاسبه، اعداد به نقاط شناور تبدیل شده، پردازش می‌شوند و سپس مجددا به حالت اولیه خود بازگردانده می‌شوند.

تفاوت گیگاهرتز با ترافلاپس

گیگاهرتز به فرکانسی که پردازنده در آن پالس تولید می‌کند، مربوط می‌شود. این به‌معنای تعداد صفر و یک‌هایی است که در طی یک ثانیه توسط پردازنده ایجاد می‌شوند. با این اوصاف، یک پردازنده 3 گیگاهرتزی می‌تواند 3 میلیارد پالس را در هر ثانیه تولید کند.

این مطلب را نیز بخوانید: کارت گرافیک چگونه کار می‌کند؟

اگر این پردازنده جهت پردازش یک فلاپ، به 10 پالس نیاز داشته باشد، آنگاه این قضیه بدین معنا خواهد بود که این CPU می‌تواند در هر ثانیه، 300 میلیون فلاپ را مدیریت کند. گیگاهرتز صرفا به سرعت ایجاد پالس‌ها توسط یک پردازنده مربوط می‌شود، اما این ویژگی، تعیین کننده تمامی سرعت پردازنده‌ نیست. اینکه بگوییم یک پردازنده می‌تواند چه تعداد ترافلاپس را مدیریت کند، معیار بهتری جهت سنجش توان پردازشی آن است.

چرا ترافلاپس برای گیمرها اهمیت دارد؟

کارت گرافیک‌های امروزی، چه از فناوری‌هایی همانند رهگیری پرتو استفاده کنند و چه نکنند، در هر صورت باید محاسبات زیادی را انجام دهند. هر چیزی که در بازی‌های خود مشاهده می‌کنید، فرمول‌هایی دارد که باید توسط کارت گرافیک شما پردازش شوند. هر چه بازی شما واقع‌گرایانه‌تر باشد، آنگاه کامپیوتر شما نیز باید محاسبات بیشتری را انجام دهد.

این مطلب را نیز بخوانید: ترافلاپس در کنسول ایکس‌باکس سری ایکس به چه معناست؟

به همین دلیل است که کنسول‌های نسل نهمی مایکروسافت و سونی، در بازاریابی مشخصات سخت‌افزاری خود، از کلمه ترافلاپس استفاده می‌کنند. بنابراین هر چه پردازنده‌های گرافیکی کنسول‌ها بتوانند محاسبات بیشتری را انجام دهند، آنگاه قادر خواهند بود که بازی‌های واقعی‌تری را نیز اجرا کنند.

ترابایت چیست؟

تفاوت ترافلاپس و ترابایت را با توضیح در رابطه با ترابایت ادامه می‌دهیم. اگر بخواهیم که به مبانی کامپیوتر بازگردیم، آنگاه می‌توان گفت که داده‌ها، پردازش شده و سپس در قالب صفر و یک ذخیره می‌شوند. بدین ترتیب باید گفت که اطلاعات موجود بر روی هارد درایو کامپیوتر شما، در قالب صفر و یک ذخیره می‌شوند.

هر صفر و یک، یک بیت نامیده می‌شود. هر بایت هم از 8 بیت تشکیل شده است. یک ترابایت متشکل از یک تریلیون بایت بوده که در واقع برابر با 8 تریلیون بیت است. شاید چندان در رابطه با ترابایت فکر نکنید، زیرا آن را زیاد شنیده‌اید. اگر هر نفری که بر روی کره زمین زندگی می‌کند، نماینده یک بیت باشد و جمعیت سیاره را نیز 7.8 میلیارد نفر حساب کنیم، آنگاه حجم نهایی تمامی افراد حاضر در این کره خاکی، حدود یک گیگابایت است.

آیا هر چه ترابایت بیشتر باشد، بهتر است؟

در حالت کلی، بله. این روزها بازی‌ها به طرز فزاینده‌ای پیچیده و واقعی شده‌اند. به همین دلیل است که فضای ذخیره‌سازی زیادی نیز احتیاج دارند. در طول 30 سال گذشته، اندازه درایوهای ذخیره‌سازی از یک گیگابایت به بیش از یک ترابایت رسیده است. در عین حال نیز حجم بازی‌ها از حدود 300 مگابایت به 300 گیگابایت رسیده است.

بنابراین این روزها اگر بخواهید که چندین بازی را به‌صورت همزمان داشته باشید، آنگاه باید حافظه ذخیره‌سازی بزرگی هم داشته باشید. قضیه‌ای که این روزها پیش آمده، این است که در حال حاضر طیف گسترده‌ای از بازی‌ها، در فضای ابری موجود هستند. همچنین اگر سرعت اینترنت بالایی داشته باشید، آنگاه می‌توانید سریعا بازی‌ها را دانلود کنید و بنابراین نیازی ندارید که همیشه آن‌ها را بر روی هارد درایو خود داشته باشید.

در حال حاضر برای کاربران عادی، یک الی 2 ترابایت حافظه ذخیره‌سازی کافی است. البته اگر مشغول انجام دادن کارهایی هستید که نیازمند حافظه بالایی هستند (همانند عکاسی و یا فیلم‌برداری)، آنگاه به حافظه بیشتری احتیاج خواهید داشت.

تفاوت‌های اساسی در بین ترافلاپس و ترابایت

هم ترافلاپس و هم ترابایت، هر دو واحدهای اندازه‌گیری هستند. ترافلاپس یا همان یک تریلیون از عملیات ممیز شناور بر ثانیه، به تعداد محاسباتی مربوط می‌شود که یک پردازنده در واحد ثانیه، می‌تواند انجام دهد. از طرفی دیگر، ترابایت به تعداد بیت‌هایی که می‌توان در یک حافظه ذخیره‌سازی ذخیره کرد، اطلاق می‌شود. هر دوی این‌ها از اصطلاحات مهم فناوری محسوب می‌شوند، اما اگر بحث بر سر اجرای بهتر بازی‌ها باشد، آنگاه ترافلاپس بیشتر به این موضوع مربوط است.

در هر صورت، عملکرد یک سیستم تنها توسط تعداد ترافلاپس قابل پردازش توسط آن، تعیین نمی‌شود. بلکه باید شیوه تعامل میان پردازنده مرکزی، کارت گرافیک، رم، حافظه ذخیره‌سازی و حتی اتصال اینترنت را نیز در نظر گرفت و این ارتباط باید بهینه باشد تا تجربه بازی کردن خوبی داشته باشید. به هر حال، یک زنجیر به اندازه ضعیف‌ترین اتصال خود، محکم است.

نوشته ترافلاپس چیست و چه تفاوتی با ترابایت دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

اگر از خوره‌های کامپیوتر باشید، آنگاه به احتمال زیاد نام دو واژه CISC (رایانه با دستورهای پیچیده) و RISC (رایانه کم دستور) را شنیده‌اید. در واقع این دو اصطلاح به تفاوت در شیوه طراحی یک پردازنده اشاره می‌کنند. در ادامه این مطلب قصد داریم که بیشتر به تفاوت CISC و RISC بپردازیم.

به‌عنوان مثال، پردازنده ARM موجود در گوشی شما، از معماری RISC استفاده می‌کند. در عین حال، پردازنده x86 موجود در کامپیوتر شما، از طراحی CISC برخوردار است.

منظور از Instruction Set یا همان مجموعه دستورالعمل‌ها چیست؟

هر زمان که بحث بر سر تفاوت‌های موجود در بین واحدهای پردازش مرکزی یا همان CPUها باشد، آنگاه یکی از مواردی که باید در مورد آن بحث کرد، مجموعه دستورالعمل‌ها است. مجموعه دستورالعمل‌های یک CPU در واقع مجموعه‌ای از عملیات‌‌ها هستند که یک پردازنده مرکزی می‌تواند به‌طور طبیعی، آن‌ها را اجرا کند. این‌ها عملیاتی هستند که در CPU و در سطح سخت‌افزاری، رمزنگاری می‌شوند. این مجموعه می‌تواند از چندین تا هزاران دستورالعمل را شامل شود که البته این موضوع به طراحی CPU شما بستگی دارد.

به عبارتی دیگر، اگر عملیاتی در خارج از محدوده یک مجموعه دستورالعمل باشد، آنگاه پردازنده مرکزی قادر به اجرای آن نخواهد بود، زیرا سخت‌افزار لازم برای آن را در اختیار ندارد. بیایید تا با بررسی یک نمونه مشابه، درک این قضیه را آسان‌تر کنیم. یک لامپ روشنایی را در نظر بگیرید. تولیدکننده لامپ، آن را به‌گونه‌ای طراحی کرده که انرژی الکتریسیته را به روشنایی و نور تبدیل کند. دلیل این قضیه نیز این است که لامپ از لحاظ سخت‌افزاری می‌تواند چنین کاری را انجام دهد.

در اصل می‌توان گفت که یک لامپ تنها می‌تواند انرژی برق را به روشنایی تبدیل کند و کار دیگری از آن ساخته نیست. به طرز مشابهی، مجموعه دستورالعمل‌های یک پردازنده مرکزی در واقع مجموعه‌ای از عملیات‌ها هستند که CPU قادر به انجام آن‌ها است. به‌عنوان نمونه، تقریبا در داخل مجموعه دستورالعمل‌های تمامی CPUها، دستور “جابجایی” وجود دارد. این دستور برخی از داده‌ها را از حافظه ذخیره‌سازی مبدا گرفته و سپس آن‌ها را به حافظه ذخیره‌سازی مقصد، منتقل می‌کند.

هر زمان که یک CPU بخواهد که داده‌ها را منتقل کند، آنگاه دقیقا می‌داند که چگونه این کار را انجام دهد، زیرا سخت‌افزار آن پیرامون چنین مسائلی طراحی شده است. به‌طور خلاصه، Instruction Set تمامی عملیات‌هایی را که یک CPU در سطح سخت‌افزاری پشتیبانی می‌کند، شامل می‌شود.

این مطلب را نیز بخوانید: AMD یا Intel؟ کدامیک پردازنده‌های بهتری می‌سازد؟

یک CPU چگونه کار می‌کند؟

یک پردازنده مرکزی را می‌توان مارپیچی از مدارهای الکتریکی دانست. این مدارهای الکتریکی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که مجموعه دستورالعمل‌های طبیعی پردازنده را در اختیار آن قرار دهند. بنابراین از آنجایی که مدارهای موردنیاز در داخل CPU تعبیه شده‌اند، پس این سخت‌افزار می‌داند که چگونه باید عملیات‌های موجود در داخل یک مجموعه دستورالعمل را اجرا کرد.

مدارهای مربوط به یک عملیات به وسیله یک سیگنال الکتریکی فعال شده و بنابراین یک پردازنده مرکزی می‌تواند عملیاتی مشخص را اجرا کند . هنگامی‌که یک مدار فعال می‌شود، آنگاه CPU نیز روتین مربوط به آن مدار را اجرا خواهد کرد.

اگر یک پردازنده بخواهد که عملیاتی پیچیده همانند ارسال یک توییت را اجرا کند، آنگاه برنامه‌های نرم‌افزاری باید در هر ثانیه، میلیون‌ها سیگنال الکتریکی را ارسال کنند. هر کدام از این سیگنال‌ها نیز یکی از دستورهای مجموعه دستورالعمل‌های CPU را هدف قرار می‌دهد. در اینجاست که مفهوم RIS و CIS وارد عمل می‌شوند.

RISC چیست؟

تفاوت RISC و CISC را با بحث در رابطه با اولی آغاز می‌کنیم. همان‌طور که از نام کامل آن معلوم است، یک پردازنده مرکزی مبتنی بر RISC، یک مجموعه عملیات ساده‌ دارد. این دستورهای ساده شده، می‌توانند به اهدافی ساده دست پیدا کرده و جهت اتمام کارها فقط یک چرخه را طی می‌کنند.

از آنجایی که RISC از دستورهای ساده برخوردار است، پس چنین پردازنده‌هایی نیز جهت انجام این عملیات ساده، نیازی به داشتن مدارهای پیچیده ندارند. به همین دلیل است که هزینه طراحی‌های RISC نیز کمتر است.

جهت درک بهتر جزئیات این‌گونه پردازنده‌ها، بیایید تا نگاهی به مفاهیم طراحی آن‌ها بیندازیم. اول اینکه باید بگوییم که CPUهای مبتنی بر RISC، هر دستور را در طی یک چرخه واحد به اتمام می‌رسانند. دوم اینکه این پردازنده‌ها تنها بر روی داده‌های ذخیره شده در رجیسترها، عملیات انجام می‌دهند. این قضیه بدین دلیل است که یکی از گلوگاه‌های اصلی مرتبط با CPUها در رابطه با توانایی‌ انجام وظایف، به عدم تطابق سرعت CPU و سرعت حافظه اصلی (رم) مربوط می‌شود. حافظه اصلی در قیاس با یک پردازنده مرکزی، بسیار کندتر است.

بدین ترتیب اگر یک پردازنده مجبور شود که با داده‌های ذخیره شده در حافظه رم کار کند، آنگاه این فرایند باعث ایجاد گلوگاه شده و در نتیجه سرعت پردازش داده‌ها نیز کاهش پیدا می‌کند. در طراحی RISC، داده‌ها بر روی رجیستری‌های موجود در CPU، ذخیره و بارگذاری می‌شوند. طبیعتا دلیل این موضوع نیز به بالاتر بودن سرعت رجیسترها در قیاس با حافظه رم مربوط می‌شود.

مورد سوم هم اینکه ساختارهای RISC آنقدر ساده هستند که هیچ لایه میکروکد تفسیری جهت ترجمه دستورالعمل‌ها به فرم‌های ساده‌تر، در آن‌ها وجود ندارند. در نهایت هم اینکه طراحی‌های RISC از مسیرسازی اطلاعات (Pipelining) پشتیبانی می‌کنند. بدین ترتیب می‌توان بخش‌هایی از چندین دستور را به‌صورت همزمان اجرا کرد. از آنجایی که این نوع پردازنده‌ها سرعت کلاک بالاتری دارند، پس طبیعی است که سریع‌تر نیز باشند. مسیرسازی اطلاعات یکی از راه‌کارهای استفاده از این سرعت بالاتر و اجرای پخش‌های چندین دستور بوده و بدین ترتیب می‌توان کارایی را افزایش داد.

در نهایت به‌صورت خلاصه می‌توان گفت که پردازنده‌های RISC دارای دستورالعمل‌های ساده بوده، سرعت کلاک‌ بالاتری دارند، ساختار مسیرسازی اطلاعات در آن‌ها بهینه‌تر است، عملیات‌ها را بر روی رجیسترها بارگذاری و ذخیره می‌کنند و همچنین می‌توانند دستورها را در طی یک چرخه، اجرا کنند.

این مطلب را نیز بخوانید: کدام چیپست موبایل بهتر است؟ اگزینوس، اسنپدراگون، مدیاتک یا کایرین؟

CISC چیست؟

تفاوت پردازنده‌های RISC و CISC را با بحث در مورد دومی ادامه می‌دهیم. CISC تقریبا در تمامی موارد کلیدی، مخالف RISC است. تقریبا تمامی تراشه‌های دسکتاپی از این طراحی برخوردار هستند. اول از همه اینکه طراحی CISC پیچیده بوده و بنابراین به یک لایه میکروکد نیاز دارد تا دستورهای پیچیده را به دستورهای ساده‌تر تبدیل کند.

دوم اینکه دستورالعمل‌های CISC می‌توانند جهت اجرا شدن، چندین چرخه CPU را طی کنند. سوم هم اینکه مسیرسازی اطلاعات در این‌گونه پردازنده‌ها، به اندازه پردازنده‌های RISC کارآمد نیست و همچنین به دلیل ماهیت پیچیده دستورالعمل‌های CISC، انجام چنین کاری نیز دشوارتر است.

به‌طور خلاصه، چنین CPUهایی می‌توانند چندین عملیات را در طی یک دستور پیچیده اجرا کنند، اما همین دستور پیچیده جهت اتمام، چندین چرخه را طی می‌کند. مسیرسازی اطلاعات برای این معماری‌ها دشوارتر بوده و همچنین بر روی خود پردازنده نیز مدارهای بسیاری وجود دارند.

تفاوت های کلیدی RISC و CISC

تفاوت اساسی در بین CISC و RISC به نوع دستورهای اجرا شده توسط این دو مربوط می‌شود. دستورالعمل‌های RISC ساده بوده، تنها یک عملیات را اجرا می‌کنند و پردازنده می‌تواند در طی یک چرخه، آن‌ها را اجرا کند. از طرفی دیگر، دستورالعمل‌های CISC چندین عملیات را اجرا می‌کنند. بنابراین CPU نمی‌تواند آن‌ها در طی یک چرخه واحد، اجرا کند.

همچنین دلیل اینکه پردازنده‌های RISC در قیاس با پردازنده‌های CISC به‌صورت بهینه‌تر و ساده‌تر از مسیرسازی اطلاعات استفاده می‌کنند نیز به دستورالعمل‌ها بازمی‌گردد. در اولی دستورها به قدری ساده هستند که می‌توان آن‌ها را به‌صورت بخش بخش اجرا کرد. حال انجام چنین کاری در دومی، به دلیل ماهیت پیچیده‌تر دستورها در پردازنده‌های CISC، دشوارتر است.

برخلاف RISC، در CISC به‌صورت مستقیم و از طریق رم می‌توان با دستورها کار کرد. بنابراین دیگر نیازی به بارگذاری و ذخیره جداگانه عملیات نیست. در آخر اینکه نیازمندی‌های سخت‌افزاری طراحی CISC، بیشتر و بالاتر از طراحی‌ RISC هستند، زیرا اولی باید دستورالعمل‌های پیچیده را اجرا کند. در اصل، کاری که طراحی CISC با استفاده از سخت‌افزار انجام می‌دهد، در معماری RISC توسط نرم‌افزار انجام می‌شود.

به همین دلیل است که برنامه‌هایی که طراحی CISC را مورد هدف قرار داده‌اند، در قیاس با RISC، دارای خطوط کد کمتری هستند، زیرا خود دستورالعمل‌ها، بخش بزرگی از عملیات را انجام می‌دهند.

سخن پایانی

پردازنده‌های مدرن، کاملا از طراحی CISC و یا RISC استفاده نمی‌کنند. در واقع امروزه از هر دوی این معماری‌ها استفاده شده تا بهترین نتیجه حاصل شود. به‌عنوان نمونه، معماری x86 شرکت AMD در اصل از CISC استفاده می‌کند، اما همچنین یک میکروکد نیز دارد که دستورالعمل‌های پیچیده را به دستورهای ساده‌تر مشابه RISC، تبدیل می‌کند. بنابراین برخلاف پردازنده‌های قدیمی، CPUهای مدرن فراتر از یک طبقه‌بندی ساده RISC و یا CISC، تکامل یافته‌اند.

نوشته پردازنده‌های CISC و RISC چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

اگر در سطوح بالا همانند مسابقات، بازی کنید، آنگاه میزان تأخیر یا همان Latency، نقش بسیار مهمی را در بازی کردن شما خواهد داشت. حال بدین منظور شرکت انویدیا وارد عمل شده و فناوری NVIDIA Reflex را معرفی کرده است. غول آمریکایی با این فناوری وعده داده که تأخیر بازی‌بازان را تا حدی کاهش می‌دهد که پیش‌تر امکان آن وجود نداشته است.

NVIDIA Reflex برای اولین بار همراه با کارت گرافیک‌های سری Ampere این شرکت معرفی شد. البته باید بگوییم که این فناوری به این کارت گرافیک‌ها محدود نبوده و بنابراین اگر کارت گرافیک سری GTX 900 به بالا دارید، آنگاه می‌توانید از NVIDIA Reflex نیز استفاده کنید. در ادامه توضیحات بیشتری را در این رابطه به شما ارائه می‌دهیم.

منظور از تأخیر سیستم (System Latency) چیست؟

پیش از اینکه به خود NVIDIA Reflex بپردازیم، آنگاه ضروری است که ابتدا مفهوم تأخیر سیستم را درک کنید. تأخیر به زبان ساده به‌معنای اختلاف زمانی ما بین ورودی موس و یا کیبورد و نمایش واکنش‌ها و تغییرات بر روی مانیتور است. البته این فقط بخشی از قضیه است. دستگاه‌های ورودی و مانیتور به‌تنهایی میزان کلی تأخیر سیستم را مشخص نمی‌کنند. سخت‌افزارهای داخلی و حتی موتور بازی‌سازی نیز می‌توانند بر این قضیه تأثیر بگذارند.

در حالت عادی هنگامی‌که مشغول اجرای بازی‌های سنگین هستید، آنگاه CPU فریم‌ها را جهت رندر شدن توسط GPU آماده کرده و بنابراین آن‌ها را در صف رندر (Render Queue) قرار می‌دهد. از آنجایی که پردازنده گرافیکی می‌تواند به فریم‌های موجود در این صف دسترسی پیدا کرده و آن‌ها را رندر کند، پس کارایی پردازنده گرافیکی در زمینه ارائه فریم‌ها نیز بهبود پیدا می‌کند. حال بدین دلیل که فریم‌ها در صف، منتظر رندر می‌شوند، پس این قضیه باعث به وجود آمدن تأخیر سیستمی می‌شود.

اکنون NVIDIA Reflex با هدف از بین بردن صف رندر، قصد دارد که تأخیر سیستمی را به حداقل برساند. حداقل اکنون فهمیده‌اید که فقط پینگ اینترنت نیست که بر تجربه بازی‌های آنلاین شما تأثیر می‌گذارد.

این مطلب را نیز بخوانید: Nvidia Resizable BAR چیست و تا چه حد بر اجرای بازی‌ها تأثیر دارد؟

شیوه کار فناوری NVIDIA Reflex

NVIDIA Reflex سعی دارد که با همگام‌سازی CPU و GPU، صف رندر را از بین ببرد. این موضوع بدین معنا است که کارت گرافیک شما تقریبا به‌صورت آنی، فریم‌های آماده شده توسط پردازنده مرکزی را رندر می‌کند و بدین ترتیب تأخیر ناشی از رندر نیز به حداقل خود می‌رسد.

از آنجایی که دیگر خبری از صف رندر نیست، پس فشارهای موجود بر روی CPU نیز کاهش پیدا می‌کنند. با این اوصاف، بازی‌ها سریع‌تر می‌توانند ورودی‌های موس و کیبورد را نمونه‌برداری کرده و در نتیجه میزان تأخیر بازی نیز به طرز چشمگیری کاهش پیدا می‌کند. تأخیر بازی و رندر تنها قسمت‌هایی از کل تأخیر سیستم بوده که بر تجربه کلی بازی‌باز، تأثیر می‌گذارند. به هر حال باید در این زمینه، تأخیر مربوط به موس و صفحه‌کلید را نیز در نظر بگیرید.

NVIDIA Reflex در سناریوهایی بیشتر خود را نشان می‌دهد که مربوط به محدودیت‌های پردازنده گرافیکی هستند؛ یعنی هنگامی‌که فریم‌های زیادی در هر ثانیه، رندر نمی‌شوند. در نرخ فریم‌های بالاتر، تفاوت ناشی از تأخیر، ناچیز است، زیرا این بار محدودیت از جانب پردازنده مرکزی است ( و بنابراین فریم‌های زیادی در صف رندر قرار ندارند).

آیا تمامی بازی‌ها از NVIDIA Reflex پشتیبانی می‌کنند؟

NVIDIA Reflex یک نوع کیت توسعه نرم‌افزاری (SDK) است. این قضیه بدین معنا بوده که توسعه‌دهندگان باید آن را در بازی‌های خود قرار دهند تا شما نیز به‌عنوان یک گیمر بتوانید از این تکنولوژی بهره ببرید. بنابراین هم کارت گرافیک و هم بازی موردنظر شما، هر دو باید از این فناوری پشتیبانی کنند. با مراجعه به وب‌سایت انویدیا می‌توانید به لیست بازی‌های مورد پشتیبانی، دسترسی پیدا کنید. در حال حاضر 18 عنوان از این ویژگی پشتیبانی کرده و 2 عنوان دیگر نیز قرار است که در آینده به این لیست اضافه شوند.

NVIDIA Reflex قابلیتی است که بازی‌های مربوط به ورزش‌های دیجیتال (Esports) را هدف قرار داده است. خبر خوب این است که تقریبا تمامی بازی‌های محبوب در این زمینه، از این تکنولوژی پشتیبانی می‌کنند. یکی از بزرگان غایب در این لیست، Counter-Strike: Global Offensive است، اما ما نمی‌توانیم زیاد به این موضوع اعتراض کنیم، زیرا حدود یک دهه از انتشار این بازی می‌گذرد.

هم‌اکنون این ویژگی با بازی‌های مهمی همچون Valorant ،Call of Duty: Warzone ،Apex Legends ،Fortnite ،Overwatch و Rainbow Six: Siege سازگار است. بنابراین اگر بیشتر به بازی‌های تیراندازی رقابتی علاقه‌مند هستید، آنگاه نباید نگران مشکلات مربوط به سازگاری باشید.

جهت استفاده از این ویژگی در بازی‌های مورد پشتیبانی، باید به تنظیمات Graphics و یا Video  بازی خود رفته و سپس گزینه “Reflex” را بر روی “On” یا “On+Boost” قرار دهید.

این مطلب را نیز بخوانید: منظور از کارت گرافیک Lite Hash Rate چیست و آیا برای بازی مناسب است؟

NVIDIA Reflex Latency Analyzer چیست؟

جدا از کیت توسعه نرم‌افزاری Reflex، انویدیا جهت بازاریابی این محصول، ابزاری تحت عنوان Reflex Latency Analyzer را نیز ارائه داده که به کاربران امکان می‌دهد تا بر روی مانیتورهای سازگار با این فناوری، بتوانند تأخیر سیستمی پایان -به-پایان را اندازه‌گیری کنند. در وب‌سایت شرکت انویدیا می‌توانید لیستی از نمایشگرهای سازگار با این تکنولوژی را پیدا کنید.

این قابلیت می‌تواند تغییرات اساسی را به وجود آورد، زیرا تا پیش از این جهت انجام چنین کاری، به دوربین‌های پرسرعت و تجهیزات گوناگونی نیاز داشتید (همانند همان کاری که یوتیوبرهای معروف انجام می‌دهند). حال اگر یک مانیتور با نرخ نوسازی بالا و سازگار با Latency Analyzer و همچنین یک موس سازگار داشته باشید، آنگاه می‌توانید به‌راحتی این کار را انجام دهید.

البته پیش از تصمیم به خرید یک مانیتور سازگار با این ویژگی، باید این را در نظر داشته باشید که Reflex SDK باعث می‌شود تا تأخیر سیستم کاهش پیدا کند، اما Reflex Analyzer فقط میزان تأخیر را مورد سنجش قرار می‌دهد. اگر هم یک مانیتور سازگار با این قابلیت ندارید، آنگاه همچنان با فشار دادن کلیدهای “Alt+R” می‌توانید در لایه “GeForce Experience”، تأخیر رندر (Render Latency) را مشاهده کنید.

بهترین راه‌کار جهت کاهش تأخیر سیستم

بر اساس گفته‌های انویدیا، جدا از Reflex SDK، مواردی همچون اورکلاک کردن کارت گرافیک و استفاده از سخت‌افزارهای سریع‌تر نیز می‌توانند باعث کاهش تأخیر سیستمی شود. اگر با نرخ فریم بالایی بازی کنید، آنگاه بدون استفاده از فناوری‌هایی همانند NVIDIA Reflex نیز، اوضاع خوب پیش خواهد رفت. البته با پایین آوردن تنظیمات گرافیکی بازی و همچنین خاموش کردن گزینه‌های اضافی همانند V-Sync که تأخیر ورودی را افزایش می‌دهند نیز می‌توانید میزان تأخیر را کاهش دهید.

همچنین نباید از یاد ببرید که اگر سخت‌افزارهای شما توانایی ارائه نرخ فریم‌های بالا را دارند، آنگاه بهتر است که از یک مانیتور مجهز به نرخ نوسازی بالا نیز استفاده کنید. این یکی از دلایل سوق دادن فناوری NVIDIA Reflex به سمت مانیتورهای 360 هرتز است. البته یک مانیتور 144 هرتز نیز برای شما کفایت خواهد کرد، زیرا نرخ فریم‌ ارائه شده توسط سخت‌افزارهای امروزی چندان نمی‌تواند از این حد بالاتر برود.

این مطلب را نیز بخوانید: هر آنچه که بایستی در رابطه با سرویس استریم بازی GeForce Now بدانید

سخن پایانی

در حین بازی کردن بازی‌های رقابتی، هر میلی ثانیه ارزش خودش را دارد. تأخیر کمتر می‌تواند عاملی تأثیرگذار در زمینه شلیک به موقع و امتیازگیری شما باشد. تأخیر مربوط به شبکه در اکثر اوقات از کنترل شما خارج است، اما تأخیر سیستم را می‌توانید با دستکاری تنظیمات و سخت‌افزارها، تغییر دهید. با استفاده از NVIDIA Reflex می‌توانید عامل مربوط به تأخیر سیستمی به حداقل رسانده تا در هنگام اجرای بازی‌های رقابتی، فقط نگران تأخیر شبکه باشید.

نوشته NVIDIA Reflex چیست و چه تأثیری بر شیوه اجرای بازی‌ها دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.