سال گذشته بود که ایلان ماسک برنامه سیستم و حمل نقل شرکت فضایی خود را شرح داد، سیستم حمل‌ونقل فضایی که تا دهه ۲۰۲۰ انسان را به مریخ می‌فرستاد. احتمالا همه دوستداران فضا و نجوم با ایلان ماسک و طرح مشهورش برای استعمار مریخ آشنا باشند. ماسک مدت‌هاست، ایده استعمار مریخ را در سر می‌پروراند.  ایلان ماسک اعلام کرده، می‌خواهد طی چند سال آینده یک‌میلیون نفر را با هزینه‌ای کمتر از ۲۰۰ هزار دلار در مریخ ساکن کند. سپتامبر سال گذشته بود که او اهدافش را در شصت و هفتمین کنفرانس بین‌المللی فضانوردی گوادالاخارا، مکزیک تشریح کرد.

ماسک می‌گوید، شرکت اسپیس ایکس را در سال ۲۰۰۲، مشخصا برای کمک به تبدیل انسان به “گونه‌ای چند سیاره‌ای” تأسیس کرده است. هدف این شرکت فضایی خصوصی، ساخت کلان‌شهری در مریخ با استفاده از ناوگانی از فضاپیماها و موشک‌ها به نام سیستم حمل‌ونقل بین سیاره‌ای (ITS) است. در خلال این طرح یک میلیون نفر در زمانی در قرن حاضر در چهار مرحله مهم به مریخ فرستاده می‌شوند؛ مراحلی که به ترتیب عبارت‌اند از: دیده‌بانی از زمین کره مریخ، ساخت و ایجاد کارخانه تولید سوخت، ارسال چند پیشگام و در نهایت ارسال گروهی انسان.

اسپیس ایکس می‌خواهد، کپسول فضایی بدون سرنشین رِد دراگون را سال ۲۰۱۸ و پس از آن در سال‌های آینده انسان را به مریخ خواهد بفرستد. برای این سفر، اسپیس ایکس پیش ‌از این با موفقیت موتور رپتور را مورد آزمایش قرار داده است. رپتور، موتوری با سوخت متان است که می‌تواند، قوی‌تر از موتور هر موشک دیگری باشد. رپتور قادر به دستیابی به نیروی پرتابی در حدود ۶۸۰ هزار پوند، بیش از سه برابر موشک فالکون ۹ است.

موتورهای رپتور برای سیستم حمل‌ونقل بین سیاره‌ای، فضاپیمایی که قادر به حمل ۱۰۰ تن (انسان یا محموله) است، مناسب خواهد بود. این فضاپیما برای بلند شدن به نیروی تراست (رانش) ۲۸.۷۳۰.۰۰۰ پوندی نیاز دارد، به ‌این ‌ترتیب، ۴۲ موتور رپتور برای این فضاپیما موردنیاز خواهد بود.

اما موشک فوق‌العاده بزرگی با ۴۲ موتور رپتور، چالش‌ها فنی زیادی دارد و بنابراین برنامه فضایی ماسک برای فرستادن انسان به مریخ، بیش از واقعیت همچون داستان‌های علمی تخیلی به نظر می‌رسد. بعد از این موضوع دیگری هم مطرح است، چه کسی قرار است، هزینه ده‌ها میلیارد دلاری را بپردازند که صرف طراحی و ساخت موشکی می‌شود که قرار است، بیش از ۱۰۰ نفر را به مریخ برساند؟

به نظر می‌رسد خود ماسک هم متوجه جاه‌طلبی‌های خود شده باشد، او اخیرا اعلام کرد که بازنگری جدیدی را در طرح استعمار مریخ اعمال می‌کند. این طرح تجدیدنظر شده، احتمالا ۲۹ سپتامبر (۷ مهر) جاری در کنفرانس بین‌المللی فضایی در آدلاید در استرالیا منتشر می‌شود. ماسک، چند روز قبل هم اشاره به یک تغییر بزرگ در این برنامه کرد. مدیرعامل و بنیان‌گذار در پاسخ به سؤال یکی از دنبال کنندگان توییتر خود، نوشت: “یک وسیله حمل‌ونقل (موشک) با قطر ۹ متری، می‌تواند متناسب با (تجهیزات) فعلی کارخانه‌های ما باشد.”

این اشاره ماسک، درواقع یک تغییر قابل‌توجه محسوب می‌شود، چراکه موشک‌های سیستم حمل‌ونقل بین سیاره‌ای دارای قطر  ۱۲ متری هستند. حال کاهش این اندازه به ۹ متر، نشان می‌دهد که ماسک قصد دارد که  ۲۱ موتور رپتور را از این موشک حذف کند و به جای ۴۲ موتور رپتور، تنها از ۲۱ موتور رپتور بهره ببرد. در حالی که هنوز نمی‌توان در نحوه پرتاب و پرواز این موشک‌ها صحبت کرد، اما به نظر می‌رسد، استفاده از ۲۱ موتور، هدفی معقول‌تر باشد. چنین وسیله نقلیه‌ای دارای وزنی حدود ۵۰ درصد کمتر هم خواهد بود.

چرا ۹ متر اهمیت دارد؟

قطر ۹ متری موشک‌های سیستم حمل‌ونقل بین سیاره‌ای اسپیس ایکس، بازهم نسبت به موشک‌های فالکون ۹، شرکت که ۳.۷ متر قطر دارند، به‌طور قابل‌توجهی بزرگ است. اما با این مقیاس، از بزرگ‌ترین موشکی که تابه‌حال به فضا پرتاب‌شده، کوچک‌تر خواهد بود. بزرگ‌ترین موشکی که تاکنون ساخته‌شده، ساترن ۵ است که خدمه مأموریت تاریخی آپولو را به فضا رسانده بود. کاهش اندازه این موشک نشان می‌دهد که ماسک بیش از قبل اهدافی واقع‌گرایانه را در دستور کار خود قرار داده است.

یک موشک ۹ متری بدین معناست که اسپیس ایکس می‌تواند، چنین موشکی را به‌جای صرف هزینه بیشتر، در خود تأسیسات شرکت (یا بدون بازسازی‌های عمده در مرکز اسمبلی میچود ناسا) بسازد. یک موشک کوچک‌تر و البته قوی، می‌تواند فرصت‌های تجاری و قراردادهای نظامی زیادی را نصیب اسپیس ایکس کند.

مهم‌تر از همه اینکه نیروی هوایی ایالات‌متحده آمریکا در حال تهیه پیشنهادات مرحله دوم رقابت ۲ میلیارد دلاری خود برای طراحی موشک‌های جدیدی است که قادر به برطرف کردن نیازهای فضایی دولت باشند. این بخشی از تلاش‌های نیروی هوایی آمریکا برای پایان دادن به وابستگی‌اش به موتورهای آر دی-۱۸۰ روسیه است.  این رقابت، برای ساخت سیستم‌های پرتابی است که تا اوایل یا اواسط سال ۲۰۲۰ قادر به انجام مأموریت‌های فضایی باشند. بنابراین ممکن است که اسپیس ایکس هم به منابع مالی این قرارداد چشم دوخته باشد که می‌تواند بخشی از هزینه‌های توسعه موشک‌های آینده مأموریت مریخ و شاید هزینه طراحی موتورهای رپتور و یا کل وسیله نقلیه را تأمین کند.

یک پیشنهاد موفقیت‌آمیز نیروی هوایی می‌تواند، هزینه‌های موشک مریخ را تأمین کند و اواخر امسال هم اسپیس ایکس می‌تواند نشان دهد که آیا واقعا می‌تواند ده‌ها موتور موشک را در حین پرواز کنترل کند؟ اگرچه ساختار موشک فالکون ۹ با موشک‌های سیستم حمل‌ونقل بین سیاره‌ای کاملا متفاوت است، اما برای پرواز نیاز به هماهنگی ۲۷ موتور مریلین دارد، بنابراین شاید، کنترل ۲۱ موتور موشک مریخ، چندان چالش بزرگی برای اسپیس ایکس نباشد.

.

منبع: arstechnica

مطلب موتورهای موشک مریخ ایلان ماسک نصف می‌شود برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

امروز مریخ بیابانی کاملا خشک است، اما در دوران اولیه‌اش دارای نواحی وسیع مملو از آب و رودخانه‌هایی به عمق ۱۰۰۰ پا (حدود ۳۰۴ متر) بوده است. ولی دانشمندان ناسا توضیحی برای چگونگی باقی ماندن این آب در سطح مریخ به مدت میلیون‌ها سال و بدون وجود آب و هوایی گرم ندارند.

سیاره سرخ ۸۰۰ میلیون کیلومتر نسبت به زمین، دورتر از خورشید است، بنابراین به نسبت سیاره ما، گرمای کمتری از خورشید دریافت می‌کند. دمای متوسط مریخ منفی ۸۰ درجه سانتی‌گراد است که برای آب بسیار سرد است. با وجود تجزیه‌وتحلیل‌های علمی، به نظر می‌رسد، وضعیت در گذشته حتی از این هم وخیم‌تر بوده است، چراکه خورشید در میلیاردها سال قبل بسیار کم‌نورتر بوده است. دانشمندان تخمین می‌زنند که در روزهای اولیه منظومه شمسی، خورشید بین ۲۵ تا ۳۰ درصد کنونی نور داشته است که امکان وجود شرایط مرطوب در مریخ را کاملا غیرممکن می‌کرده است.

اما کاوشگرهای رباتیک ناسا شواهد فراوانی برای گذشته مملو از آب مریخ یافته‌اند. آشوین واساوادا دانشمندی از آزمایشگاه علوم مریخ در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، هفته گذشته در خلال رویدادی در مورد تاریخچه مرطوب مریخ صحبت کرد. واساوادا گفت که دریاچه‌های سیاره سرخ حتی زمانی که خورشید کم‌نور بود هم با آب و رودخانه پرشده بود. او گفت: “در آنجا دریاچه‌ها برای مدت طولانی وجود داشتند و به‌صورت مداوم جریان داشتند. توضیح اینکه چگونه امکان جریان یافتن رودخانه و سیلاب‌ها در چنین محیط همیشه سردی وجود داشته، بسیار دشوار است.”

به عنوان مثال، دانشمندان مدت‌هاست، فکر می‌کنند که مریخ در دوره هسپریان که از ۳.۷ تا ۳ میلیارد سال پیش ادامه یافت، همچون امروز، سیاره‌ای منجمد و بیابانی بوده است. اما مریخ‌نورد کریاسیتی شواهدی از سیلاب‌های بزرگ و دریاچه‌های عمیق پیدا کرد که درک دانشمندان از زمین‌شناسی باستانی سیاره سرخ را کاملا تغییر داده است.

واساوادا گفت: “ما با نشان دادن اینکه دوره هسپریان گرم و مرطوب باقی‌مانده، جلوی درک مریخ را گرفته‌ایم.”

مریخ‌نورد کریاسیتی در سال ۲۰۱۱ در دهانه گیل فرود آمد و در ماه سپتامبر ۲۰۱۲ شواهدی به دست آورد که باعقیده ناسا، نشان از وجود جریان آبی در این ناحیه دارند. یک سال بعد هم آژانس فضایی اروپا تصویری از یک رودخانه ۱۰۰۰ مایلی (۱۶۰۹ کیلومتری) تبخیر شده گرفت که در برخی نقاط دارای پهنای ۴ مایلی و ۱۰۰۰ پا عمق بود. مریخ‌نورد کریاسیتی در همین سال، سنگریزه‌های گردی را پیدا کرد که دارای بخش بیرونی صاف بودند که به‌طورقطع نشان از سال‌ها فرسایش رودخانه‌های مریخ داشتند.

شاید قانع‌کننده‌ترین سرنخ‌ها از گذشته گرم مریخ، شواهدی از دریاچه‌های قدیمی باشند که در لایه‌هایی به عمق ۶۰۰ پا به‌خوبی حفظ‌شده‌اند. کاوش‌های کریاسیتی در اطراف دهانه گیل اجازه حفاری در لایه‌های مختلف سنگی عمدتا رسوبات رودخانه را به این کاوشگر ناسا داد.

الیزابت رامپ، دانشمندی از مأموریت اکتشافات ناسا، ماه گذشته گفت: “این لایه‌ها حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش (در این ناحیه) ته‌نشین شده‌اند که همزمان با دوره‌ای است که حیات در زمین شکل گرفت. فکر می‌کنیم که مریخ اولیه ممکن است شبیه دوران اولیه زمین بوده، بنابراین ممکن است، محیطی قابل سکونت بوده باشد.”

در این نواحی دریاچه‌هایی وجود داشتند که بسیار عظیم و طویلی با شن‌ها و ماسه‌هایی به طول ۳۰ مایل و ضخامت صدها پا وجود داشتند. واساوادا گفت: “برای چنین بردن چنین حجمی از شن و ماسه و رسوبات، باید میزان زیادی آب در این ناحیه جریان داشته باشد.”

در زمین، فرآیندهای مشابهی می‌توانند میلیون‌ها یا حتی ده‌ها میلیون سال به طول بیانجامد. واساوادا استدلال می‌کند که چنین گرمایی نمی‌توانسته دوره‌ای بوده باشد. او گفت: “مگر اینکه یک جو مرطوبی پایدار وجود داشته باشد، همچون جو گرمِ مریخ اولیه.”

واساوادا به توضیحات گذشته برای ایجاد آب‌وهوای گرم در مریخ اشاره می‌کند، اما این توضیحات به موقتی بودن گرما اشاره دارند و چنین چیزهایی دریاچه‌های بزرگ و رودخانه‌های عمیق را نمی‌تواند توضیح دهد. شاید یک شهاب‌سنگ به مریخ برخورده کرده باشد و به مدتی کوتاه جوی مملو از گردوغبار به وجود آورده باشد که یا دوره‌ای ذوب رخ‌داده باشد که موجب آب شدن فصلی یخ‌ها شده است.

اما اینکه این آب‌وهوا چگونه پایدار بوده است، هنوز برای دانشمندان یک معما است. در این مورد متقاعدکننده‌ترین فرضیه، اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا ناشی از فوران‌های آتش‌فشانی بوده است. ، یک رمز و راز باقی‌مانده است. رقیب پیشرو یک اثر قدرتمند گلخانه‌ای است که احتمالا از فوران‌های آتش‌فشانی است. دی‌اکسید کربن، متان و گوگرد از گازهای گرمازا محسوب می‌شوند، اما مشخص نیست که تا چه میزان از این گازها و برای چه مدتی می‌توانند با ورود به جو، یک اثر گرمایی چند میلیون ساله پدید بیاورند. همچنین فرضیه دیگری مطرح است که مدعی است، مریخ دارای مدار خارج از مرکزی بوده که این سیاره را در طول دوره‌های مشخصی به خورشید نزدیک‌تر می‌کرده است.

حال اینکه این گرما چگونه پدید آمده مهم نیست، واساوادا با اطمینان باور دارد که مریخ، سیاره‌ای گرم و دارای مقادیری قابل توجهی آب بوده است. او می گوید: “از روزی که این سنگریزه‌ها را پیدا کردیم تا امروز، تنها یک موضوع مطرح بوده؛ آب، آب و آب.”

.

منبع: inverse

مطلب مریخ در گذشته گرم و قابل سکونت بوده است برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

اخترشناسان موسسه فیزیک نجومی جزایر قناری موفق به کشف یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌هایی شدند که تابه‌حال شناخته‌شده است. این کهکشان حدود هزار برابر از کهکشان ما، راه شیری درخشان‌تر است، دارای میزان بسیار بالایی تشکیل ستاره‌ای است و ۱۰ هزار سال نوری با ما فاصله دارد.

اخترشناسان این کهکشان را با استفاده از اثر عدسی گرانشی کشف کردند. این پدیده گرانشی باعث می‌شود نوری که از ستارگان دیگر به ما می‌رسد، بزرگ‌تر نمایش داده شود. این پدیده زمانی رخ می‌دهد که نور در اثر گرانش خم می‌شود و باعث می‌شود، نوری که از یک ستاره یا کوازار (اختروش یا هسته‌های فعال کهکشان‌های دوردست) به ما می‌رسد، تا صد برابر بیشتر از ستاره‌های عادی باشد. در این پدیده گرانش همچون یک عدسی تلسکوپ عمل می‌کند و باعث می‌شود که در اثر همگرایی گرانشی نوری که به ما می‌رسد چندین برابر مشاهده شود. این پدیده به اخترشناسان کمک می‌کند، سیارات فراخورشیدی، سیاهچاله‌ها و انواع کهکشان‌ها را کشف کنند.

آناستازیا دیازسانچز یکی از نویسندگان این مطالعه جدید، در بیانیه‌ای گفت: “به لطف عدسی‌های گرانشی ناشی از این خوشه‌های کهکشانی (بین ما و منبع) که همچون یک تلسکوپ عمل می‌کنند، این کهکشان ۱۱ برابر بزرگ‌تر و درخشان‌تر از میزان واقعی به نظر می‌رسید، همان‌طور که در چندین عکس در قوسی در مرکز بخش‌های متراکم و چگال خوشه کهکشانی نمایان است، چیزی که به آن “حلقه انیشتین” می‌گویند.”

تقویت نور و تصاویر چندگانه کهکشان که بر اثر عدسی گرانشی ایجادشده بودند، به اخترشناسان امکان رصد، درخشان‌ترین کهکشان جهان را داد و به آن‌ها کمک می‌کند، در آینده جزئیات بیشتری را از این کهکشان به دست بیاورند.

اخترشناسان این کهکشان را به دلیل شباهت به کهکشانی دیگری به نام مژه کیهانی، “اَبروی کیهانی” نام‌گذاری کرده‌اند. مژه کیهانی هم به دلیل نزدیکی به کهکشان جوانی به نام “چشم کیهانی”، چنین نام‌گذاری شده است. اَبروی کیهانی که به دلیل فاصله زیادش، امکان مشاهده مراحل اولیه‌اش را برای ما فراهم کرده، به اخترشناسان کمک می‌کند، نحوه شکل‌گیری کهکشان‌های دوردست و همچنین چگونگی تبدیل‌شدن این کهکشان‌ها به کهکشان‌های بیضوی را درک کنند.

سوزانا ایگلسیاس گروث، یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، گفت: “این نوع از اجرام کیهانی دارای قدرتمندترین ستاره‌های تشکیل‌دهنده جهان هستند. مرحله بعدی، مطالعه محتوای مولکولی این کهکشان‌ها است.”

.

منبع: engadget

مطلب کشف یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های جهان برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

در ژوئیه ۲۰۱۵، کاوشگر نیوهورایزنز مأموریت تاریخی را در سیاره کوتوله پلوتو به پایان رساند. نیوهورایزنز بیش از ۵۰ گیگابایت اطلاعات در طول این مانور ملاقات نزدیک جمع‌آوری کرد و به زمین مخابره کرد. نیوهورایزنز در نزدیک‌ترین فاصله‌اش روز ۱۴ ژوئیه  سال ۲۰۱۵ به فاصله ۱۲.۵۰۰ کیلومتری سطح سیاره کوتوله رسید. سه روز پیش از رسیدن کاوشگر به نزدیک فاصله‌اش از پلوتون، ابزار تصویربرداری دوربرد آن تصاویری از پلوتو و قمر شارون به ثبت رساند که ناحیه‌ای ۴۰ کیلومتری را پوشش می‌داد و امکان نقشه‌برداری از این نواحی را برای دانشمندان فراهم می‌کرد.

همچنین در این مدت، تصویربرداری نزدیک برد دو بار در روز انجام می‌شد تا امکان مشاهده تغییرات سطحی پلوتو وجود داشته باشد. کاوشگر نیوهورایزنز همچنین با استفاده از مجموعه ابزارهای علمی خود، جو پلوتو را مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داد. این ابزارهای علمی شامل، طیف‌سنج تصویربرداری ماوراءبنفش (آلیس) و آزمایش‌های علمی رادیویی (REX) هستند که نیوهورایزنز از آن‌ها برای تجزیه‌وتحلیل ترکیب و ساختار جو پلوتو بهره می‌برد. ابزارهای باد خورشیدی اطراف پلوتو (SWAP) و طیف‌سنج بررسی علمی ذرات پرانرژی پلوتو (PEPSSI) هم تعامل اتمسفر پلوتون را با بادهای خورشیدی موردبررسی قرار می‌دهند.

تمام این اطلاعات به کمک ستاره شناسان آمد تا نخستین نقشه دقیق از سطح پلوتو را ترسیم کنند و همچنین منجر به کشفیات متعددی از ساختار، ترکیب و فعالیت‌های سطحی پلوتو شده است. مأموریت نیوهورایزنز همچنین نخستین تصاویر واقعی از ظاهر پلوتو را به ثبت رساند که رنگ‌های واقعی سیاره کوتوله، ناحیه قلب و بسیاری از ویژگی‌های برجسته سطح آن را آشکار کرد. ناحیه قلب، از برجسته‌ترین نقاط پلوتو است. ناحیه رجیو تامبا (از روی کاشف سیاره کوتوله کلاید تامبا نام‌گذاری شد)، منطقه بزرگ و روشنی در محور جزر و مدی پلوتو و بزرگ‌ترین قمر آن، شارون واقع‌شده و به جهت شکل متمایز قلب مانندش به این نام مشهور است.

اکنون تیم مأموریت نیوهورایزنز دو ویدئوی تماشایی از پلوتو و قمر شارون ساخته‌اند. ویدئوی اول از دشت اسپوتنیک پلانوم پلوتو شروع می‌شود. اسپوتنیک پلانوم دشت وسیعی از یخ‌های نیتروژن و مونوکسید کربن به پهنای ۱۰۰۰ کیلومتر است. اسپوتنیک پلانوم، دقیقا در محور جزر و مدی پلوتو و قمر شارون واقع شده است. این ناحیه دارای ناهنجاری جرم مثبت (جرم اضافی)، قسمت عجیب سنگینی در پوسته پلوتو است. تصور می‌شود، برخورد سیارک عظیمی منجر به وجود آمدن اسپوتنیک درجایی در نزدیکی قطب شمال پلوتون شده است، اما باگذشت زمان، جرم قلب پلوتون افزایش یافته و منجر به چرخش یافتن کل سیاره شده است.

ویدئو با دشت یخ‌های نیتروژنی موردور ماکولا ادامه پیدا می‌کند و سپس بخش‌هایی از پایونیر ترا و ناحیه کوهستانی تارتاروس دورس را نشان می‌دهد. دومین ویدئو، شارون را نشان می‌دهد. این ویدیو سفر هیجان‌انگیزی است که برخی از برجسته‌ترین نواحی این قمر دیدنی را نشان می‌دهد. تصاویر این ویدیو به‌صورت رنگی رندر شده‌اند تا جزئیات را به‌خوبی نشان دهند، ناسا اعلام کرد که توپوگرافی این ویدیو دو تا سه برابر افزایش‌یافته تا به‌خوبی فُرم مناظر را آشکار کند.

اطلاعات کاوشگر نیوهورایزنز هنوز در حال تجزیه‌وتحلیل هستند و به‌تازگی دو نقشه هم توسط تیم مأموریت نیوهورایزنز منتشر شده که به خوبی پیچیدگی‌های پلوتو را نشان می‌دهند. ممکن است، این اطلاعات متعلق به دو سال قبل باشند، اما هنوز هم گنجینه‌ای از کشفیات (انجام‌نشده) هستند که در اختیار دانشمندان قرارگرفته‌اند. آلن استرن، محقق ارشد مأموریت پلوتون ناسا، می‌گوید: “هرجایی که به آن رجوع می‌کنیم، اسرار جدیدی دارد. این نقشه‌های جدید که از اکتشافات سال ۲۰۱۵، مأموریت کاوشگر نیوهورایزنز به‌دست‌آمده‌اند، به ما کمک می‌کنند، این اسرار را آشکار کنیم.”

مطلب تماشا کنید: ویدئوی دیدنی ناسا از گذر نزدیک نیوهورایزنز در سیاره کوتوله پلوتو برای اولین بار در وب سایت تکرا - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

۴۲ سال پیش در چنین روزی در پی اجرای پروژه موشکی آپولو-سایوز، ۲ موشک روسی و آمریکایی به سمت فضا پرتاب شدند. دراین ۲ موشک در مجموع ۳ فضانورد آمریکایی و ۲ فضانورد روسی حضور داشتند.