پیشنهاد ناسا برای ساخت میدان مغناطیسی مصنوعی در مریخ
شاید ما قادر به بازیابی میدان مغناطیسی ازدست‌رفته‌ی مریخ نباشیم؛ اما امکان ساخت میدان مغناطیسی جدید روی مریخ وجود دارد.
موشک جدید بلو اورجین و اعلام نخستین توافق آن برای ارسال محموله به فضا
موشک جدید بلو اوریجین موسوم به نیو گلن، دارای عملکردی همانند موشک فالکون ۹ کمپانی اسپیس ایکس خواهد بود.
آخرین نمای نزدیک کاسینی از میماس، ستاره مرگ
از زمانی که کاوشگر کاسینی در سال ۲۰۰۴ وارد مدار سیاره زحل شد، این کاوشگر برخی از خیره‌کننده‌ترین تصاویر از غول گازی و قمرهای بسیار آن به ثبت رسانده است. مأموریت تاریخی کاسینی تاکنون تصاویر جذابی از جو متراکم قمر تیتان، دایره یین و یانگ یاپتوس، خطوط راه‌راه پلنگی انسلادوس و همچنین دقیق‌ترین و دیدنی‌ترین تصاویر از میماس را در اختیار ما قرار داده است.
اما مثل همه‌چیزهای خوب، روزهای خوب کاسینی هم به پایان خود نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. کاوشگر کاسینی روز ۳۰ ژانویه سال جاری، آخرین مانور گذر نزدیک خود را اطراف قمر میماس انجام داد و آخرین تصاویر نمای نزدیک خود از این قمر شگفت‌انگیز را به ثبت رساند.
هرچند مأموریت‌های فضایی دیگر، بازهم به ثبت تصاویر و مشاهدات خود از میماس ادامه خواهند داد؛ اما با توجه به اینکه، کاوشگرهای دیگر در فاصله‌ای تقریبا دو برابر کاسینی، این قمر را مشاهده خواهند کرد، مشخصا دیگر شاهد چنین تصاویری با جزئیات خیره‌کننده نخواهیم بود.
و مشخصا این مانور آخر کاسینی بر فراز میماس، رویداد بسیار نادری در طول مأموریت‌های این کاوشگر محسوب می‌شود. کاوشگر کاسینی در طول سیزده سال مأموریت خود در مدار سیاره زحل، تنها هفت مانور گذر نزدیک در فواصلی کمتر از ۵۰ هزار کیلومتر از میماس انجام داده است.
در این مانور، کاوشگر موفق به ثبت مجموعه‌ای از تصاویر شد که امکان ساخت یک موزاییک (ترکیبی) زیبا را فراهم کرد. تصویر موزاییکی که مشاهده می‌کنید، ترکیبی از ده تصویر است که به‌وسیله دوربین زاویه باز کاوشگر به ثبت رسیده‌اند و یکی از با وضوح‌ترین تصاویری است که تاکنون از قمر یخی به ثبت رسیده است.
آژانس فضایی ناسا، دو نسخه از این موزاییک دیدنی منتشر کرده است. در یکی از این تصاویر، سمت چپ میماس به‌وسیله خورشید روشن‌شده است. در نسخه دوم، نور طبیعی تنها قسمتی از میماس را نشان می‌دهد که روبروی خورشید قرار گرفت است. ناسا همچنین، انیمیشنی را منتشر کرده که بینندگان امکان تعویض موزاییک‌ها و مشاهده کنتراست بین دو موزاییک را دارند.
همان‌طور که مشاهده می‌کنید، این موزاییک نمای بسیار دقیقی از سطحی ناهموار و دهانه‌های میماس، خصوصا دهانه معروف آن که دلیل لقب “ستاره مرگ” قمر است را نشان می‌دهد. نام این دهانه به‌افتخار ویلیام هرشل (کاشف اورانوس و اقمار آن؛ اوبرون و تیتانیا و قمرهای زحل، انسلادوس و میماس)، دهانه هرشل نام‌گذاری شده است. این دهانه ۱۳۹ کیلومتر، تقریبا یکم سوم خود میماس قطر دارد. دهانه هرشل در برخی بخش‌ها عمقی بیش از ۱۰ کیلومتر دارد و ارتفاع قله مرکزی آن تا ۶ کیلومتر بالاتر از کف دهانه می‌رسد.
متأسفانه دیگر شاهد نماهای نزدیک دیدنی از این قمر شگفت‌انگیز نخواهیم بود. به‌هرحال می‌توانیم، منتظر تصاویر جذابی از حلقه‌های زحل در ادامه مأموریت کاسینی باشیم.
کاوشگر کاسینی در سال ۱۹۹۷ به فضا فرستاده شد و در سال ۲۰۰۴ در مدار سیاره زحل قرار گرفت. حال، کاسینی در سال پایانی مأموریت خود قرار دارد، این کاوشگر قرار است، سپتامبر ۲۰۱۷ با شیرجه رفتن درون جو سیاره زحل به مأموریت خود پایان دهد.
.
منبع: universetoday
نوشته آخرین نمای نزدیک کاسینی از میماس، ستاره مرگ اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.
اگر جهان منبسط می‌شود، چرا ما تأثیرات آن را در سیاره‌های اطراف حس نمی‌کنیم؟
چندین دهه است که بحث انبساط کیهان ذهن همگان را به خود مشغول کرده است و اکنون ما به انبساط کیهانی معتقدیم؛ اما چرا تأثیرات آن را در اطراف خود مشاهده نمی‌کنیم؟
مأموریت مخفی X-37B به رکورد بیشترین گردش در مدار زمین نزدیک شد
X-37B، هواپیمای فضایی نیروی هوایی ایالات‌متحده، تنها هشت روز تا رسیدن به رکورد بیشترین گردش در مدار زمین فاصله دارد. اگر این هواپیمای فضایی رباتیک، تا ۲۵ مارس به مأموریت خود ادامه دهد، در آن زمان مدت مأموریت مخفی‌اش به ۶۷۴ روز خواهد رسید.
ارتش ایالات‌متحده از ۲۰ ماه مه سال ۲۰۱۵، هواپیمای فضایی رباتیک X-37B را برای انجام چهارمین مأموریت فوق سری به مدار زمین فرستاده است. هنوز مشخص نیست، هواپیمای فضایی X-37B، تا چه مدت در مدار زمین باقی می‌ماند. نیروی هوایی آمریکا هم در مورد فعالیت‌های این هواپیمای فضایی رباتیک اطلاعات کمی منتشر کرده است.
آنا ماری آنیچلی، سخنگوی نیروی هوایی در مورد زمان پایان این مأموریت مخفی از طریق ایمیل به space.com، گفت:”تاریخ فرود بر اساس اتمام برنامه مداری و اهداف دیگر مأموریت، مشخص می‌شود.”
مأموریت بدون سرنشین X-37B که به مأموریت OTV (تست وسیله نقلیه مداری) شناخته می‌شود، درواقع، شبیه به شاتل فضایی بازنشسته ناسا، البته در اندازه‌ای کوچک‌تر است که قادر به انجام مأموریت‌های طولانی مدت در مدار زمین است. هواپیمای فضایی X-37B تنها ۸.۸ متر طول و ۹.۶ ۲.۹ متر ارتفاع و طول بال‌های آن‌هم حدود ۴.۶ متر است.
نیروی هوایی آمریکا دارای دو هواپیمای فضایی رباتیک X-37B است که هردوی این هواپیماها توسط شرکت بوئینگ ساخته‌شده است. این هواپیماهای دوقلو تاکنون چهار مأموریت را به انجام رسانده‌اند.
مأموریتOTV-1 که ۲۲ آوریل ۲۰۱۰راه‌اندازی شد و ۳ دسامبر همان سال، پس از سپری کردن ۲۲۴ روز در مدار زمین فرود آمد. مأموریت OTV-2 که از ۵ مارس ۲۰۱۱مأموریت خود را آغاز کرد، پس از صرف ۴۶۸ روز در فضا، ۱۶ ژوئن ۲۰۱۲ به زمین بازگشت و پس‌ازآن مأموریت OTV-3 که در ۱۱دسامبر ۲۰۱۲ به فضا پرتاب شد؛ در ۱۷ اکتبر ۲۰۱۴، پس از گردشی ۶۷۴ روزه به زمین بازگشت.
مأموریت فعلی، OTV-4 که در ۲۰ مه ۲۰۱۵ به‌وسیله یک موشک اطلس ۵ متعلق به شرکت اتحادیه مشترک پرتاب راه‌اندازی شده، پس از گذراندن، ۶۶۶ روز هنوز در حال گردش در مدار زمین است. همه چهار پرواز هواپیماهای فضایی X-37B از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال در فلوریدا، به مدار زمین پرتاب‌شده‌اند و سه پرواز نخست در پایگاه نیروی هوایی واندنبرگ در کالیفرنیا فرود آمده‌اند.
حال گفته می‌شود، نیروی هوایی آمریکا قصد دارد، مأموریت OTV-4 را در مرکز فضایی جان اف کندی به زمین بازگرداند. آنیچلی هم از تائید و یا تکذیب این خبر خودداری کرده است.
آنیچلی در این مورد، گفت:”درحالی‌که این برنامه قابلیت فرود در هر دو پایگاه هوایی واندنبرگ و همچنین مرکز فضایی کندی را دارد، اما تعیین محل فرود به فاکتورهای مختلفی بستگی دارد.”
باتوجه به پنهان‌کاری‌هایی که در برنامه X-37B وجود داشته، به شایعاتی مشابه مأموریت‌های قبلی این هواپیمای فضایی دامن زده است.
گفته می‌شود، مأموریت این هواپیمای فضایی، نمونه‌ای از استقرار ماهواره‌های جاسوسی در جو زمین است. همچنین از اهداف دیگر این مأموریت، تداخل در سیگنال های ماهواره های دیگر، ماموریت مخفی پنتاگون برای استقرار جنگ افزارهای بدون سرنشین و حتی جاسوسی از ایستگاه فضایی چین، است.
به‌هرحال هوایی تاکنون این شایعات را تکذیب کرده است؛ اما حدس زدن این موضوع دشوار است، اما آنچه می‌دانیم این است که X-37B در طول این مأموریت تاکنون ۶۶۶ روزه؛ چندین محموله را حمل کرده که برخی از این محموله‌ها شناسایی‌شده‌اند. این هواپیما، چند دستگاه نیروی محرکه الکتریکی متعلق به نیروی هوایی و شرکت خصوصی آیروجت راکتداین و همچنین ابزارهای تحقیقاتی پیشرفته ناسا را حمل کرده است.
نشریه نیویورک‌تایمز، ماه مه سال ۲۰۱۰ گزارش داد: “مقامات پنتاگون در مصاحبه‌ها و اظهارات خود، هرگونه ارتباط این هواپیما را با جنگ‌افزارهای فضایی به‌شدت تکذیب کرده‌اند، این در حالی بود که این مقامات اذعان کرده بودند، هدف نهایی (مأموریت) کمک به جنگنده‌های زمینی با مأموریت‌های فرعی بوده است.”
همچنین نیروی هوایی هم پاسخ مبهمی در این خصوص داده و با اشاره به سری بودن مأموریت، اعلام کرد: “این مأموریت هیچ ارتباطی به قابلیت‌های تهاجمی ندارد، بلکه این برنامه باهدف کاهش خطر، تجربه و توسعه کانسپت عملیاتی انجام‌گرفته است.”
در اسناد رسمی نیروی هوایی، هدف مأموریت هواپیمای فضایی X-37B، این‌گونه اعلام‌شده است:”تکنولوژی‌هایی که در این مأموریت تست می‌شوند، شامل؛ سیستم پیشرفته هدایت ناوبری و کنترل، سیستم‌های حفاظت حرارتی، اویونیک، سازهای حرارتی فوق بالا، عایق‌های قابل‌استفاده مجدد، سیستم‌های پرواز الکترومکانیکی سبک، سیستم پیشرفته نیروی محرکه و پرواز مداری مستقل، ورود مجدد به جو و فرود.”
.
منبع: http://www.space.com/36101-x-37b-military-space-plane-nears-record.htmlspace
نوشته مأموریت مخفی X-37B به رکورد بیشترین گردش در مدار زمین نزدیک شد اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.
ناسا می‌خواهد از خورشید به‌عنوان عدسی کیهانی بهره ببرد
با افزایش فعالیت‌های ناسا در فضا، نیاز این آژانس فضایی به یک تلسکوپ بزرگ‌تر و قوی‌تر بیشتر احساس می‌شود. به همین دلیل تیمی از محققان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادینا، کالیفرنیا پیشنهاد ساخت تلسکوپی با بهره بردن از خورشید، بزرگ‌ترین شی سماوی منظومه شمسی، به‌عنوان یک عدسی کیهانی را داده‌اند.
بر اساس نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین، اجرام کیهانی حجیم فضای اطراف خود را با توجه به نیروی گرانش بسیار زیاد خود، خم می‌کنند و باعث می‌شوند، مسیر سفر اشیا در فضا ازجمله، نور؛ به‌صورت منحنی درآید و همچنین تحت شرایطی مناسب، نور می‌تواند منجر به بزرگنمایی اجرام پشت سرخود در فضا شود.
این پدیده به‌عنوان عدسی گرانشی شناخته‌شده و ستاره شناسان سال‌هاست، از تأثیر این پدیده کیهانی برای تقویت قدرت بصری تلسکوپ‌ها بهره می‌برند. ستاره شناسان از همین روش برای کشف سیاره فراخورشیدی کپلر ۴۵۲بی که صدها میلیون سال نوری با ما فاصله دارد؛ بهره بردند.
بااین‌وجود، این طرح با برخی چالش‌های فنی مواجه است. چنانچه تیم آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، در طول کارگاه “چشم‌انداز علوم سیاره شناسی ۲۰۵۰ ” ناسا در واشینگتن، توضیح دادند، ابزارهای مشاهده‌ای به‌منظور متمرکز کردن دقیق نور خود، باید در فاصله ۵۵۰ واحد نجومی (AU) از خورشید قرار گیرند. یک واحد نجومی برابر بافاصله بین خورشید و زمین است، بنابراین، ۵۵۰ واحد نجومی یعنی این ابزار باید، دقیقا در وسط فضای میان ستاره‌ای قرار گیرد. برای درک بهتر موضوع، باید بگوییم، فضاپیمای وویجر ۱ در حال حاضر تنها ۱۳۷ واحد نجومی از زمین فاصله دارد و برای اینکه به زمین برسد، باید سفری ۴۰ ساله را پشت سر بگذارد.
دراین‌بین، همچنین مسئله مدار زمین هم مطرح است. با توجه به موقعیت سیاره ما نسبت به خورشید و ابزار مشاهده‌ای، زمان بسیار محدودی برای رصد ستارگان و یا بخش خاصی از آسمان در اختیار ستاره شناسان خواهد بود.
باوجوداین چالش‌های فنی، نتایج حاصل از پیاده‌سازی چنین سیستم می‌تواند نتایج بسیار مثبتی داشته باشد. در حال حاضر، دانشمندان به‌سختی قادر به تصویربرداری از سیارات فراخورشیدی و ستاره میزبان آن هستند. اما با بهره بردن از خورشید به‌عنوان یک عدسی گرانشی، تلسکوپ‌های مجهز به تکنولوژی استارشید، قادر به مشاهده خود سیارات فراخورشیدی خواهند بود.
به‌این‌ترتیب، امکان ثبت تصاویری با وضوح بسیار بالای ۱۰۰۰در۱۰۰۰ پیکسل را امکان‌پذیر خواهد شد. به‌طوری‌که ابزارهای جدید، قادر به مشاهده سطحی برابر با یک کیلومترمربع از یک سیاره از فاصله ۱۰۰ نوری خواهند بود. این بزرگنمایی به‌شدت، توانایی‌های دانشمندان برای تحلیل ساختار شیمیایی اتمسفر سیارات فراخورشیدی را از طریق طیف‌سنجی را افزایش خواهد داد.
بنابراین، باوجودی که چالش‌های اجرای چنین طرح پیشنهادی بسیار زیاد است، اما در مقابل، دست آوردهای علمی حاصل از نصب این سیستم، می‌تواند بی‌نهایت باشد!
.
منبع: engadget
نوشته ناسا می‌خواهد از خورشید به‌عنوان عدسی کیهانی بهره ببرد اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.
جیم لوول، فضانورد مأموریت تاریخی آپولو ۸، از تب ماه می گوید
جیم لوول، به همراه خدمه مأموریت تاریخی آپولو ۸، به اولین افرادی تبدیل شدند که پا را از مدار نزدیک زمین فراتر می‌گذارند و در سمت تاریک ماه، شاهد طلوع زمین می‌شوند. اکنون حدود پنج دهه از مأموریت تاریخی آپولو ۸ می‌گذرد و به نظر می‌رسد، این روزها دوباره همه دنیا به تب ماه دچار شده‌اند.
ماه گذشته، کارآفرین سرشناس ایلان ماسک اعلام کرد، قصد فرستادن دو نفر به ماه را دارد. به گفته ایلان ماسک، شرکت اسپیس ایکس این دو نفر را طی یک مأموریت خودکار در سال ۲۰۱۸ به اطراف ماه خواهد برد. پس‌ازآن، واشنگتن‌پست گزارش داد، بنیان‌گذار آمازون، جف بزوس و شرکت فضایی او، بلو اوریجین، طرحی برای استعمار ماه تا سال ۲۰۲۰ دارد.
اما فقط میلیاردرها نیستند که چشم به ماه دوخته‌اند. سه‌شنبه هفته جاری؛ کنگره آمریکا، پس از هفت سال، نخستین بودجه بزرگ ناسا را به تصویب رساند. بر اساس این لایحه، ناسا باید تا سال ۲۰۲۱ مأموریتی را به ماه انجام دهد.
جیم لوول دو بار به ماه رفته است. وی ابتدا طی مأموریت تاریخی آپولو ۸، نخستین مأموریت سرنشین دار ماه، به ماه رفته بود. دومین سفر لوول به ماه چندان خوش یمن نبود، او فرماندهی ماموریت ناموفق آپولو ۱۳ را برعهده داشت. جیم لوول با به خاطر آوردن مأموریت آپولو ۸ از آن به‌عنوان لحظه‌ای فوق‌العاده برای سیاره یاد می‌کند. او روز ۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ به‌وسیله یک موشک غول‌پیکر ساترن ۵ به ماه رفته بود.
لوول می گوید: “در آن زمان جنگ ویتنام در جریان بود، جنگی که دلخواه مردم نبود، خصوصا برای جوان‌ترها. شورش‌های روی‌داده بود، دو فرد برجسته در آن زمان ترور شده بودند و بنابراین همه‌چیز در کشور به‌نوعی بد بود.”
لوول می گوید، بااین‌حال در پایان سال، ناسا قصد داشت، بر اساس برنامه‌ای که در سال ۱۹۶۱ توسط پرزیدنت جان اف کندی به تصویب رسیده بود، پیش از پایان دهه۱۹۶۰ شروع به اعزام فضانورد به ماه کند. وی می گوید: “و این اتفاق افتاد. به‌این‌ترتیب، در چند هفته پایانی و یا چند روز مانده به پایان سال ۱۹۶۸، ما موفق به انجام کاری شدیم که مطلوب و مورد تأیید همه مردم کشور بود.”
بااین‌حال، لوول می گوید، او و دو خدمه دیگر مأموریت، فرانک بورمن و بیل آندرس، به‌زودی متوجه شدیم، این مأموریت، چیزی بیش از یک پرواز فضایی است.
لوول می گوید:”باید به یاد داشته باشید، ما با این مأموریت عکسی از زمین با خود به ارمغان آوردیم. واقعیت این است که این عکس چشم‌انداز متفاوتی را -اگر آن را به‌صورت سه‌بعدی بین خورشید و ماه نظاره کنید- پیشروی شما خواهد گشود و شما شروع به درک این موضوع می‌کنید که این شی چقدر کوچک و تا چه اندازه مهم است. وقتی انگشتم را روی پنجره می‌گذاشتم، می‌توانستم کاملا آن را بپوشانم. بعد متوجه می‌شدم، پشت انگشت من زمین پنهان‌شده، جایی که اکنون حدود ۶ میلیارد نفر در تلاش برای زندگی هستند.”
لوول می گوید، این لحظه همیشه در ذهنم ماند:”باید واقعا در مورد وجود خود در اینجا در جهان فکر کنید. متوجه می‌شوید که مردم اغلب می‌گویند، امیدواریم بعد از مردن به بهشت برویم. درواقع، اگر در این مورد فکر کنید، وقتی‌که به دنیا می‌آیید، به بهشت می‌روید.”
با این گفته‌ها، منظور لوول به وضعیتی است که ما در زمین‌داریم:”ما در سیاره‌ای هستیم که جرم مناسبی دارد، دارای جاذبه و یک جو است که همه ملزومات اساسی زندگی هستند و وارد این سیاره می‌شوید که بافاصله‌ای مناسب به دور یک ستاره گردش می‌کند- نه خیلی دور که خیلی سرد شود و نه خیلی نزدیک که خیلی گرم شود- و در فاصله مناسب برای جذب انرژی این ستاره و جذب این انرژی، منجر به تکامل زندگی برای نخستین بار در اینجا می‌شود.”
.
منبع: sciencealert
نوشته جیم لوول، فضانورد مأموریت تاریخی آپولو ۸، از تب ماه می گوید اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.
جیم لوول، فضانورد مأموریت تاریخی آپولو ۸، از تب ماه می گوید
جیم لوول، به همراه خدمه مأموریت تاریخی آپولو ۸، به اولین افرادی تبدیل شدند که پا را از مدار نزدیک زمین فراتر می‌گذارند و در سمت تاریک ماه، شاهد طلوع زمین می‌شوند. اکنون حدود پنج دهه از مأموریت تاریخی آپولو ۸ می‌گذرد و به نظر می‌رسد، این روزها دوباره همه دنیا به تب ماه دچار شده‌اند.
ماه گذشته، کارآفرین سرشناس ایلان ماسک اعلام کرد، قصد فرستادن دو نفر به ماه را دارد. به گفته ایلان ماسک، شرکت اسپیس ایکس این دو نفر را طی یک مأموریت خودکار در سال ۲۰۱۸ به اطراف ماه خواهد برد. پس‌ازآن، واشنگتن‌پست گزارش داد، بنیان‌گذار آمازون، جف بزوس و شرکت فضایی او، بلو اوریجین، طرحی برای استعمار ماه تا سال ۲۰۲۰ دارد.
اما فقط میلیاردرها نیستند که چشم به ماه دوخته‌اند. سه‌شنبه هفته جاری؛ کنگره آمریکا، پس از هفت سال، نخستین بودجه بزرگ ناسا را به تصویب رساند. بر اساس این لایحه، ناسا باید تا سال ۲۰۲۱ مأموریتی را به ماه انجام دهد.
جیم لوول دو بار به ماه رفته است. وی ابتدا طی مأموریت تاریخی آپولو ۸، نخستین مأموریت سرنشین دار ماه، به ماه رفته بود. دومین سفر لوول به ماه چندان خوش یمن نبود، او فرماندهی ماموریت ناموفق آپولو ۱۳ را برعهده داشت. جیم لوول با به خاطر آوردن مأموریت آپولو ۸ از آن به‌عنوان لحظه‌ای فوق‌العاده برای سیاره یاد می‌کند. او روز ۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ به‌وسیله یک موشک غول‌پیکر ساترن ۵ به ماه رفته بود.
لوول می گوید: “در آن زمان جنگ ویتنام در جریان بود، جنگی که دلخواه مردم نبود، خصوصا برای جوان‌ترها. شورش‌های روی‌داده بود، دو فرد برجسته در آن زمان ترور شده بودند و بنابراین همه‌چیز در کشور به‌نوعی بد بود.”
لوول می گوید، بااین‌حال در پایان سال، ناسا قصد داشت، بر اساس برنامه‌ای که در سال ۱۹۶۱ توسط پرزیدنت جان اف کندی به تصویب رسیده بود، پیش از پایان دهه۱۹۶۰ شروع به اعزام فضانورد به ماه کند. وی می گوید: “و این اتفاق افتاد. به‌این‌ترتیب، در چند هفته پایانی و یا چند روز مانده به پایان سال ۱۹۶۸، ما موفق به انجام کاری شدیم که مطلوب و مورد تأیید همه مردم کشور بود.”
بااین‌حال، لوول می گوید، او و دو خدمه دیگر مأموریت، فرانک بورمن و بیل آندرس، به‌زودی متوجه شدیم، این مأموریت، چیزی بیش از یک پرواز فضایی است.
لوول می گوید:”باید به یاد داشته باشید، ما با این مأموریت عکسی از زمین با خود به ارمغان آوردیم. واقعیت این است که این عکس چشم‌انداز متفاوتی را -اگر آن را به‌صورت سه‌بعدی بین خورشید و ماه نظاره کنید- پیشروی شما خواهد گشود و شما شروع به درک این موضوع می‌کنید که این شی چقدر کوچک و تا چه اندازه مهم است. وقتی انگشتم را روی پنجره می‌گذاشتم، می‌توانستم کاملا آن را بپوشانم. بعد متوجه می‌شدم، پشت انگشت من زمین پنهان‌شده، جایی که اکنون حدود ۶ میلیارد نفر در تلاش برای زندگی هستند.”
لوول می گوید، این لحظه همیشه در ذهنم ماند:”باید واقعا در مورد وجود خود در اینجا در جهان فکر کنید. متوجه می‌شوید که مردم اغلب می‌گویند، امیدواریم بعد از مردن به بهشت برویم. درواقع، اگر در این مورد فکر کنید، وقتی‌که به دنیا می‌آیید، به بهشت می‌روید.”
با این گفته‌ها، منظور لوول به وضعیتی است که ما در زمین‌داریم:”ما در سیاره‌ای هستیم که جرم مناسبی دارد، دارای جاذبه و یک جو است که همه ملزومات اساسی زندگی هستند و وارد این سیاره می‌شوید که بافاصله‌ای مناسب به دور یک ستاره گردش می‌کند- نه خیلی دور که خیلی سرد شود و نه خیلی نزدیک که خیلی گرم شود- و در فاصله مناسب برای جذب انرژی این ستاره و جذب این انرژی، منجر به تکامل زندگی برای نخستین بار در اینجا می‌شود.”
.
منبع: sciencealert
نوشته جیم لوول، فضانورد مأموریت تاریخی آپولو ۸، از تب ماه می گوید اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.
آیا اقیانوس عظیم قمر انسلادوس دارای حیات میکروبی است؟
قمر انسلادوس در سال اخیر به یکی از محبوب ترین اهداف علمی اخترشناسان تبدیل شده است. اکنون به نظر می‌رسد، دانشمندان از هر زمان دیگری به سطح قمر انسلادوس نزدیک‌تر شده‌اند. دانشمندان گمان می‌کنند، قمر انسلادوس ممکن است، باوجود آبفشان‌ها، فعالیت‌های هیدروترمالی و اقیانوسی که در زیر سطح یخی خود پنهان کرده، دارای شرایط مناسب برای حیات باشد. انسلادوس با قطر ۵۰۴ کیلومتری ازلحاظ بزرگی، ششمین قمر زحل محسوب می‌شود.
قمر انسلادوس همچون دیگر اقمار سیاره زحل، به نظر دارای محیطی سرد، یخی و ناسازگار است؛ اما اختر زیست شناسان از انسلادوس به‌عنوان یکی از بهترین گزینه‌های موجود در منظومه شمسی نام می‌برند که می‌تواند میزبان حیات باشد. آبفشان‌های انسلادوس هم امکان بیشتری را برای شکار حیات فرازمینی در اختیار دانشمندان قرار می‌دهند. درواقع باوجوداین آبفشان‌ها، کاوشگرهای رباتیک بدون تماس با سطوح زیرین انسلادوس، قادر به نمونه‌برداری از این محیط بالقوه قابل سکونت خواهند بود.
به گفته ناسا، توده یخی این قمر دارای ترکیبات آلی، گازهای فرار، دی‌اکسید کربن، مونوکسید کربن، نمک، و سیلیس است. خطوط راه‌راه پلنگی بر روی انسلادوس که در اثر فوران آب کف دار به سطح این قمر ایجادشده‌اند، ممکن است، ترکیب شوری باشند که از اقیانوس زیرسطحی آن سرچشمه گرفته‌اند. تاکنون بسیاری از مانورهای گذر نزدیک کاسینی برای درک بهتر ساختار درونی و آب بالقوه دارای حیات این قمر جذاب انجام‌شده‌اند.
حال، مطالعه‌ای که بر اساس داده‌های سال ۲۰۱۱ فضاپیمای کاسینی انجام‌شده، نشان می‌دهد، ممکن است، اقیانوس زیرسطحی انسلادوس از چیزی که پیش‌ازاین تصور می‌شد، به سطح این قمر نزدیک‌تر باشد.
آلیس لو گال محققی از آزمایشگاه جوی فرانسه و محقق ارشد این مطالعه می‌گوید:”در طول این مانور گذر نزدیک، ما به اولین و متأسفانه تنها مشاهدات با وضوح‌بالا از قطب جنوب انسلادوس در طول‌موج ماکروویو دست‌یافتیم. این مشاهدات، داده‌های ارزشمندی از زیرسطحی این ناحیه در اختیار ما قرار داد.”
وی در ادامه گفت: “این داده‌ها نشان داد، چند متر ابتدایی زیر سطح این ناحیه، دارای دمای انجماد ۵۰ تا ۶۰ کلوین است، اما دما بسیار گرم‌تر از چیزی که انتظار داشتیم، بیشتر بود. احتمالا دمای برخی از این نواحی تا ۲۰ کلوین هم می‌رسد. این می‌توانست تنها نتیجه تابش نور خورشید باشد، همچنین به میزان کمتری، حرارت سیاره زحل هم وجود دارد که منبع گرمای دیگری محسوب می‌شود.”
آلیس لو گال و همکارانش تنها یک ناحیه قوسی شکل از ناحیه قطب جنوب انسلادوس، با طولی حدود ۵۰۰ کیلومتر و ۲۵ کیلومتر عرض در شمال ناحیه خطوط راه‌راه پلنگی را موردمطالعه قرار داده‌اند.
به گفته لو گال: “این ناهنجاری حرارتی که در طول‌موج‌های ماکروویو مشاهده کرده‌ایم، در سه شکاف وجود دارند، به‌جز اینکه ممکن است، همچون خطوط راه‌راه پلنگی از آبفشان‌ها سرچشمه گرفته باشد، هیچ شباهتی به این ناحیه دارد.”
این شکاف‌های به‌ظاهر خفته که در بالای دریای زیرسطحی قرار دارند، ویژگی‌های پویای زمین‌شناسی انسلادوس را در خود دارند.درواقع، این قمر ممکن است، چندین دوره فعالیت زمین شناسی در تاریخچه خود سپری کرده باشد.
حتی اگر این مشاهدات قسمت کوچکی از ناحیه قطب جنوب را پوشش داده باشند، این احتمال وجود دارد که کل این ناحیه دارای بخش زیرسطحی گرم باشد و همچنین اقیانوس قمر انسلادوس می‌تواند تنها در عمق ۲ کیلومتری سطح یخی این قمر نهفته باشد.
نتایج یافته‌های این محققان کاملا با یافته‌های مطالعه جدیدی که تیمی به رهبری اوندریج کادک انجام داده، مطابقت می‌کند. وی در سال ۲۰۱۶، ضخامت پوسته انسلادوس را تخمین زده بود. ضخامت پوسته این قمر با میانگین ۱۸ تا ۲۲ کیلومتر بود، اما پوسته یخی دارای ضخامتی کمتر از ۵ کیلومتر در ناحیه قطب جنوب بود.
نیکلاس التوبلی، دانشمند پروژه کاسینی-هویگنس آژانس فضایی اروپا (اسا) در این مورد می‌گوید:”این کشف دیدگاه جدیدی برای بررسی شرایط قابل سکونت در دیگر اقمار یخی سیارات غول گازی پیش روی ما قرار داد. اگر اقیانوس زیرسطحی انسلادوس، واقعا به همان نزدیکی که مطالعه فوق نشان می‌دهد، باشد. در این صورت، مأموریت آینده که دارای یک رادار صوتی خواهد بود، امکان نفوذ به سطوح یخی و تشخیص آن را خواهد داشت.”
انسلادوس باوجود مشاهدات فضاپیمای کاسینی که علائمی از وجود حیات در این قمر را کشف کرده، در سال‌های اخیر، موردتوجه دانشمندان بوده است.
به گفته ناسا: “در طول دوره مأموریت‌های کاسینی، مشاهدات این کاوشگر نشان داده‌اند که قمر انسلادوس نه‌تنها دارای آبفشان‌هایی است که دانه‌های برف را به فضا می‌فرستد، بلکه در زیرپوسته یخی خود اقیانوسی عظیمی را پنهان کرده که ممکن است، دارای فعالیت‌های هیدروترمالی باشد. از آنجایی دانشمندان باور دارند، آب ماده‌ای کلیدی برای حیات است، مأموریت‌های آینده برای جستجوی حیات در دیگر جاهای منظومه شمسی می‌توانند، نتایج قابل‌توجهی در برداشته باشند.”
یافته‌های این محققان در نشریه “Nature Astronomy” منتشرشده است.
.
منبع: dailymail
نوشته آیا اقیانوس عظیم قمر انسلادوس دارای حیات میکروبی است؟ اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.
آیا اقیانوس عظیم قمر انسلادوس دارای حیات میکروبی است؟
قمر انسلادوس در سال اخیر به یکی از محبوب ترین اهداف علمی اخترشناسان تبدیل شده است. اکنون به نظر می‌رسد، دانشمندان از هر زمان دیگری به سطح قمر انسلادوس نزدیک‌تر شده‌اند. دانشمندان گمان می‌کنند، قمر انسلادوس ممکن است، باوجود آبفشان‌ها، فعالیت‌های هیدروترمالی و اقیانوسی که در زیر سطح یخی خود پنهان کرده، دارای شرایط مناسب برای حیات باشد. انسلادوس با قطر ۵۰۴ کیلومتری ازلحاظ بزرگی، ششمین قمر زحل محسوب می‌شود.
قمر انسلادوس همچون دیگر اقمار سیاره زحل، به نظر دارای محیطی سرد، یخی و ناسازگار است؛ اما اختر زیست شناسان از انسلادوس به‌عنوان یکی از بهترین گزینه‌های موجود در منظومه شمسی نام می‌برند که می‌تواند میزبان حیات باشد. آبفشان‌های انسلادوس هم امکان بیشتری را برای شکار حیات فرازمینی در اختیار دانشمندان قرار می‌دهند. درواقع باوجوداین آبفشان‌ها، کاوشگرهای رباتیک بدون تماس با سطوح زیرین انسلادوس، قادر به نمونه‌برداری از این محیط بالقوه قابل سکونت خواهند بود.
به گفته ناسا، توده یخی این قمر دارای ترکیبات آلی، گازهای فرار، دی‌اکسید کربن، مونوکسید کربن، نمک، و سیلیس است. خطوط راه‌راه پلنگی بر روی انسلادوس که در اثر فوران آب کف دار به سطح این قمر ایجادشده‌اند، ممکن است، ترکیب شوری باشند که از اقیانوس زیرسطحی آن سرچشمه گرفته‌اند. تاکنون بسیاری از مانورهای گذر نزدیک کاسینی برای درک بهتر ساختار درونی و آب بالقوه دارای حیات این قمر جذاب انجام‌شده‌اند.
حال، مطالعه‌ای که بر اساس داده‌های سال ۲۰۱۱ فضاپیمای کاسینی انجام‌شده، نشان می‌دهد، ممکن است، اقیانوس زیرسطحی انسلادوس از چیزی که پیش‌ازاین تصور می‌شد، به سطح این قمر نزدیک‌تر باشد.
آلیس لو گال محققی از آزمایشگاه جوی فرانسه و محقق ارشد این مطالعه می‌گوید:”در طول این مانور گذر نزدیک، ما به اولین و متأسفانه تنها مشاهدات با وضوح‌بالا از قطب جنوب انسلادوس در طول‌موج ماکروویو دست‌یافتیم. این مشاهدات، داده‌های ارزشمندی از زیرسطحی این ناحیه در اختیار ما قرار داد.”
وی در ادامه گفت: “این داده‌ها نشان داد، چند متر ابتدایی زیر سطح این ناحیه، دارای دمای انجماد ۵۰ تا ۶۰ کلوین است، اما دما بسیار گرم‌تر از چیزی که انتظار داشتیم، بیشتر بود. احتمالا دمای برخی از این نواحی تا ۲۰ کلوین هم می‌رسد. این می‌توانست تنها نتیجه تابش نور خورشید باشد، همچنین به میزان کمتری، حرارت سیاره زحل هم وجود دارد که منبع گرمای دیگری محسوب می‌شود.”
آلیس لو گال و همکارانش تنها یک ناحیه قوسی شکل از ناحیه قطب جنوب انسلادوس، با طولی حدود ۵۰۰ کیلومتر و ۲۵ کیلومتر عرض در شمال ناحیه خطوط راه‌راه پلنگی را موردمطالعه قرار داده‌اند.
به گفته لو گال: “این ناهنجاری حرارتی که در طول‌موج‌های ماکروویو مشاهده کرده‌ایم، در سه شکاف وجود دارند، به‌جز اینکه ممکن است، همچون خطوط راه‌راه پلنگی از آبفشان‌ها سرچشمه گرفته باشد، هیچ شباهتی به این ناحیه دارد.”
این شکاف‌های به‌ظاهر خفته که در بالای دریای زیرسطحی قرار دارند، ویژگی‌های پویای زمین‌شناسی انسلادوس را در خود دارند.درواقع، این قمر ممکن است، چندین دوره فعالیت زمین شناسی در تاریخچه خود سپری کرده باشد.
حتی اگر این مشاهدات قسمت کوچکی از ناحیه قطب جنوب را پوشش داده باشند، این احتمال وجود دارد که کل این ناحیه دارای بخش زیرسطحی گرم باشد و همچنین اقیانوس قمر انسلادوس می‌تواند تنها در عمق ۲ کیلومتری سطح یخی این قمر نهفته باشد.
نتایج یافته‌های این محققان کاملا با یافته‌های مطالعه جدیدی که تیمی به رهبری اوندریج کادک انجام داده، مطابقت می‌کند. وی در سال ۲۰۱۶، ضخامت پوسته انسلادوس را تخمین زده بود. ضخامت پوسته این قمر با میانگین ۱۸ تا ۲۲ کیلومتر بود، اما پوسته یخی دارای ضخامتی کمتر از ۵ کیلومتر در ناحیه قطب جنوب بود.
نیکلاس التوبلی، دانشمند پروژه کاسینی-هویگنس آژانس فضایی اروپا (اسا) در این مورد می‌گوید:”این کشف دیدگاه جدیدی برای بررسی شرایط قابل سکونت در دیگر اقمار یخی سیارات غول گازی پیش روی ما قرار داد. اگر اقیانوس زیرسطحی انسلادوس، واقعا به همان نزدیکی که مطالعه فوق نشان می‌دهد، باشد. در این صورت، مأموریت آینده که دارای یک رادار صوتی خواهد بود، امکان نفوذ به سطوح یخی و تشخیص آن را خواهد داشت.”
انسلادوس باوجود مشاهدات فضاپیمای کاسینی که علائمی از وجود حیات در این قمر را کشف کرده، در سال‌های اخیر، موردتوجه دانشمندان بوده است.
به گفته ناسا: “در طول دوره مأموریت‌های کاسینی، مشاهدات این کاوشگر نشان داده‌اند که قمر انسلادوس نه‌تنها دارای آبفشان‌هایی است که دانه‌های برف را به فضا می‌فرستد، بلکه در زیرپوسته یخی خود اقیانوسی عظیمی را پنهان کرده که ممکن است، دارای فعالیت‌های هیدروترمالی باشد. از آنجایی دانشمندان باور دارند، آب ماده‌ای کلیدی برای حیات است، مأموریت‌های آینده برای جستجوی حیات در دیگر جاهای منظومه شمسی می‌توانند، نتایج قابل‌توجهی در برداشته باشند.”
یافته‌های این محققان در نشریه “Nature Astronomy” منتشرشده است.
.
منبع: dailymail
نوشته آیا اقیانوس عظیم قمر انسلادوس دارای حیات میکروبی است؟ اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.