ناسا می‌خواهد، طی ۱۵ تا ۲۰ سال آینده فضانوردان را به مریخ بفرستد. چین اعلام کرده امیدوار است، بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۳۰، انسان را به مریخ بفرستد.

تحقیقات جدید دانشمندان نشان داده است که نیمی از مواد موجود در کهکشان راه شیری، از جمله اتم های بدن ما از جایی خارج از این کهشکان سرچشمه گرفته اند؛ این میزان بیشتر از چیزی است که دانشمندان در گذشته تصور می کردند.

یافته های اخیر بر مبنای شبیه سازی های ابرکامپیوتری به دست آمده که پدیده جدیدی به نام intergalactic transfer (انتقال بین کهکشانی) را کشف کرده است. این مساله به دانشمندان کمک می کند که از رازهای چگونگی شکل گیری کهکشان ها پرده بردارند.

این مدل که توسط تیم ستاره شناسان دانشگاه Northwestern هدایت شده، نشان می دهد که انفجارهای ابرنواختران می تواند حجم وسیعی از گاز را به فضاهایی فراتر از کهکشان خود دفع کند؛ اتم ها نیز از طریق بادهای پرقدرت، از کهکشانی به کهشان دیگر حرکت می کنند.

یافته های اخیر بر مبنای شبیه سازی های ابرکامپیوتری به دست آمده که پدیده جدیدی به نام intergalactic transfer (انتقال بین کهکشانی) را کشف کرده است.

محقق ارشد این تحقیقات، دنیل انجل آلکازار در این باره می گوید: “با توجه به حجم مواد خارجی که اتم های بدن ما را تشکیل داده اند، می توانیم خودمان را مسافران فضایی یا مهاجران خارج کهکشانی تلقی کنیم.”

“این احتمال وجود دارد که بخش زیادی از مواد موجود در کهکشان راه شیری، در کهکشان های دیگر بوده اند و سپس به کمک بادهای پرقدرت، رانده شده و فضای میان ستاره ای را طی کرده اند تا اینکه در نهایت خانه جدیدی در کهکشان راه شیری پیدا کردند.”

این بادهای بین کهکشانی سرعت بسیار بالایی دارند (احتمالا چند صد کیلومتر بر ثانیه)، با اینحال، روند اشتراک گذاری اتم ها در فاصله میان کهکشان ها، بیش از میلیاردها سال طول کشیده است.

تیم محققان با استفاده از سیستم شبیه سازی FIRE در محیط واقعی، توانستند یک مدل سه بعدی واقعی از کشیده شدن کهکشان ها پس از انفجار بزرگ را طراحی کنند.

الگوریتم های پیشرفته تری نیز به مجموع داده های قبلی اضافه شده و برای درک بهتر مواد جمع آوری شده در کهکشان ها کاربرد دارد. به نظر می رسد که حجم زیادی از گازها از کهکشان های کوچکتر به سمت کهکشان های بزرگ تر مثل راه شیری جریان داشتند.

کهکشان های بزرگ تر مواد بیشتری را در بر داشتند؛ فرار کردن برای اتم های سرگردان و مسافر از این کهکشان ها دشوار است؛ به همین دلیل است که اغلب این حرکت ها از کهکشان های کوچکتر به بزرگ تر جریان دارد.

دانشمندان از قبل می دانستند که مواد می توانند میان کهکشان ها حرکت کنند؛ اما از حجم آن بی اطلاع بودند. تحقیقات جدید مدعی هستند که اتم های موجود در کهکشان های بزرگ تر، مثل اتم های بدن ما، در اصل از فاصله ای بیش از یک میلیون سال نوری آمده اند.

کلاد آندره، یکی از محققان این پروژه در این باره می گوید: “این مطالعات در حقیقت درک ما از چگونگی شکل گیری کهکشان ها پس از انفجار بزرگ را تغییر داده است.”

کهکشان ها مجموعه ای از ستاره ها هستند که به صورت یک توده در کنار هم جمع آوری شده و در مجموع به دور یک جرم مشترک گردش می کنند؛ این جرم به طور معمول، یک سیاه چاله عظیم است. اما پس از انفجار بزرگ که تقریبا ۱۴ میلیون سال قبل رخ داده، هیچ  ستاره و یا کهکشانی وجود نداشت؛ تنها گاز یکپارچه بود!

دگرگونی های کوچک در جریان این گازها و کشش نیروی گرانش در نهایت به شکل گیری ستاره ها و کهکشان ها منجر شد؛ اما یافته های اخیر، اطلاعات جدیدی را پیرامون شکل گیری کهکشان ها فراهم کرده است.

فوچر گگییر معتقد است که ریشه ما کمتر از چیزی که فکر می کردیم با منابع داخلی ارتباط دارد. این مطالعات نشان می دهند که مواد پیرامون ما تا چه اندازه به اجرام دور در آسمان متصل است.

.

منبع: sciencealert

مطلب سرمنشا نیمی از اتم های بدن ما جایی خارج از کهکشان راه شیری است! برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

این سیاره‌ی سیاه که حداقل ۹۴ درصد از نور ستاره‌ی میزبان خود را جذب می‌کند، توسط تلسکوپ فضایی هابل کشف شده است.

تیلور بل محققی از دانشگاه مک گیل و موسسه تحقیقات سیارات فراخورشیدی کانادا در مونترال، کبک و محقق ارشد مطالعه هابل گفت:

ما انتظار پیدا کردن چنین سیاره‌ی سیاهی را نداشتیم. بیشتر سیارات موسوم به مشتری‌های داغ، حدود ۴۰ درصد از نور ستاره میزبان خود را منعکس می‌کنند.

مشتری‌های داغ به غول‌های گازی ۴۰ برابر بزرگ‌تر از مشتری گفته می‌شود که فاصله بسیار نزدیکی به ستاره میزبان خود دارند.

این سیاره که به طور رسمی «WASP-12b» نام‌گذاری شده است، برای نخستین بار در سال ۲۰۰۸ کشف شد. محققان در مورد این سیاره‌ی خارج از منظومه شمسی یا به‌اصطلاح فراخورشیدی که ۱۴۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد، اطلاعات چندانی ندارند.

سیاره WASP-12b همچون دیگر مشتری‌های داغ، فاصله بسیار نزدیکی به ستاره منظومه خود دارد. به‌طوری که تنها ۱ روز برای گردش به دور آن نیاز دارد. به این ترتیب، یک سال در سیاره WASP-12b به اندازه ۱ روز زمینی است. سیاره‌ WASP-12b، به دلیل نیروی گرانش شدید ناشی از ستاره منظومه خود، به شکل بیضوی در آمده است.

WASP-12b، حدود ۳.۲ میلیون کیلومتر از ستاره‌ منظومه خود فاصله دارد. همچنین این سیاره که ۴۶ برابر کمتر از فاصله زمین به خورشید است، دارای قفل گرانشی دارد، یعنی همیشه روبه‌سوی ستاره‌ی میزبان خود دارد؛ همچون ماه که همیشه یک‌سوی آن از زمین قابل مشاهده است. در مقابل سمت روشن این سیاره، همیشه در معرض پرتوهای شدید ستاره‌ای است.

دمای سطحی این سیاره حدود ۴۰۰۰ درجه فارنهایت (۲۶۰۰ درجه سانتی‌گراد) که به داغی یک ستاره است. از آنجایی WASP-12b دارای قفل گرانشی است، سمت تاریک آن بیشتر نور جو خود را جذب می‌کند. به گفته دانشمندان، WASP-12b یکی از سیاه‌ترین سیارات خارج از منظومه شمسی است که تابه‌حال کشف شده است.

این سیاره به سیاهی آسفالت است که در اطراف ستاره‌ای همچون خورشید ما می‌چرخد. هدف این دست مطالعات مسلما کشف دنیاهای بالقوه قابل سکونت است، اما به نظر نمی‌رسد که WASP-12b سیاره‌ای باشد که مناسب سکونت باشد. تغییرات شدید سیاره WASP-12b نشان می‌دهد که این سیاره ماهیتا نور را به خود جذب می‌کند. اما می‌تواند به محققان در افزایش درکشان نسبت به سیارات مشتری داغ کمک زیادی کند.

تیلور بل گفت:

این مطالعه‌ی جدید هابل نشان دهنده‌ی تنوع بسیار بالای مشتری‌های داغ است. در واقع می‌توان سیاراتی به مانند WASP-12b را مشاهده کرد که بیش از ۲۶۰۰ درجه سانتی‌گراد دما دارند و بعضی از آن‌ها حدود ۱۲۰۰ درجه سانتی‌گراد دما دارند که هر دو در دسته سیارات مشتری‌های داغ جای می‌گیرند. مطالعاتی که در گذشته در مورد مشتری‌های داغ انجام گرفته است، نشان می‌دهد که اختلاف دمای بین نیمه‌ی روز و شب، با وجود روزهای گرم افزایش می‌یابد.

.

منبع: inverse

مطلب تلسکوپ فضایی هابل موفق به کشف سیاره‌ای به سیاهی آسفالت شد برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

با وجود آشفتگی و انبوه کربن دی‌اکسید جو سیاره زهره ، به نظر می‌رسد که این سیاره مکان مناسبی برای سفرهای فضایی در منظومه شمسی باشد. اما اگر چنین امکانی به وجود بیاید، حتما باید مطمئن شوید که قبل از ظهر به این سیاره‌ی جهنمی سفر می‌کنید!

دانشمندان مدت‌هاست به دنبال حل معمای جو سیاره‌ی زهره، دومین سیاره منظومه شمسی هستند. حال به نظر می‌رسد، با مشاهده بادهای فوق‌العاده شدیدی که نه‌تنها در امتداد خط استوا، بلکه تا قطب‌های این سیاره ادامه‌دارند، سرنخ‌هایی از چگونگی ایجاد موج گرانشی عظیم جو سیاره زهره در اختیار دانشمندان قرارگرفته است. بررسی‌های جدید اخترشناسان در مورد شب‌های مرموز سیاره‌ی زهره (نیمه‌ی تاریک سیاره که در برابر خورشید قرار دارد) به‌طور غیرمنتظره‌ای نشان می‌دهد که جو چرخشی زهره و بادهای قدرتمند این سیاره در تاریکی حتی از روز هم پر هرج‌ومرج تر و نامنظم‌تر هستند.

سیاره زهره دارای دوره چرخشی ۲۴۳ روزه است، اما جو سیاره هر چهار روز یک‌بار با سرعتی بیش از ۴۰۰ کیلومتر در ساعت به‌موازات خط استوای سیاره می‌چرخد. این بادها سرعتی بیش از ۸۰ کیلومتر دارند. به نظر می‌رسد، این بادها از نواحی استوایی گرفته‌ شده و در سراسر جو زهره گسترش‌ یافته‌اند. محققان همیشه از دادن توضیحی قانع‌کننده در مورد چگونگی امکان حفظ چنین سرعتی در لایه‌های فوقانی سیاره ناتوان بوده‌اند.

به گفته محققان، نور خورشید منعکس‌شده از ابرهای سیاره زهره، بادهای جوی را تحت تاثیر می‌گذارند. اتم‌ها و مولکول‌های جو زهره، به روش‌های مختلفی نور خورشید را جذب می‌کنند و اثر به خصوصی «اثر گلخانه‌ای» از خود به‌جای می‌گذارند.

دوره چرخشی سیاره زهره، معمایی است که دانشمندان هنوز قادر به توضیح دادن آن نشده‌اند

سیاره زهره به دلیل همین اثر گلخانه‌ای، گرم‌ترین سیاره منظومه شمسی محسوب می‌شود. نور خورشید پس از نفوذ در جو این سیاره و جذب شدن توسط سطح آن، به‌صورت گرما از سطح آن منعکس می‌شود. اما انبوه کربن دی‌اکسید جو زهره، این گرما را به دام انداخته و از رها شدن آن در فضای بیرونی جلوگیری می‌کند. این جذب اضافی گرما که اثر گلخانه‌ای نام دارد، میانگین گرمای زهره را بیش از هر سیاره دیگری حتی نسبت به عطارد (نزدیک‌ترین سیاره به خورشید) بالابرده است.

جورج پارلتا، اخترفیزیکدانی از آژانس پژوهش‌های هوافضای ژاپن (جاکسا)، می‌گوید:

این نخستین باری است که قادر بودیم، گردش جو نیمه‌ی شب سیاره‌ی زهره را به صورت کامل بررسی کنیم. در حالی که گردش جوی در روزهای سیاره به‌صورت کاملا جامعی بررسی شده بود، اما هنوز هم حقایق کشف نشده‌ی زیادی در مورد قسمت شب زهره وجود دارند.

سیاره زهره دارای دوره چرخشی ۲۴۳ روزه است، اما جو سیاره هر چهار روز یک‌ بار با سرعتی بیش از ۴۰۰ کیلومتر در ساعت به ‌موازات خط استوای سیاره می‌چرخد. این بادها سرعتی بیش از ۸۰ کیلومتر دارند. به نظر می‌رسد، این بادها از نواحی استوایی گرفته‌ شده و در سراسر جو زهر گسترش‌ یافته‌اند

محققان برای این مطالعه از ابزارهای نقشه‌برداری جوی و تصویربرداری طیفی نور مرئی و مادون‌قرمز (VIRTIS) فضاپیمای ونوس اکسپرس بهره برده‌اند که از سال ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۵ اطلاعاتی از جو سیاره‌ی زهره جمع‌آوری کرده بود. جو دومین سیاره‌ی منظومه شمسی همواره تحت تأثیر بادهای بسیار شدید است که تا ۶۰ برابر سریع‌تر از سیاره ما هستند، این پدیده «چرخش‌های جوی فوق‌العاده» نام دارد.

پارلتا گفت:

ما با ردیابی نحوه حرکت ابرهای قسمت‌های فوقانی در روزهای زهره، چندین دهه را صرف مطالعه این بادهای فوق‌العاده چرخان کرده‌ایم و اکنون هم تصاویر واضح فرابنفش بسیاری در اختیار داریم. بااین‌وجود مدل‌های شبیه سازی شده، هنوز قادر به بازسازی چرخش‌های جوی فوق‌العاده زهره نیستیم که به وضوح نشان می‌دهد هنوز برخی توضیحات دیگر در این مورد وجود دارد که از دسترس ما خارج بوده‌اند.

انتشارات حرارتی پیش از این در نحوه حرکت جو در لایه‌های فوقانی تاثیر گذاشته بودند، اما آنچه در زیر این لایه‌ها رخ داده، هنوز برای دانشمندان ناشناخته بوده است. اما آن‌ها با استفاده از اطلاعات کاوشگر ونوس اکسپرس اطلاعات ارزشمندی در اختیار دارند.

پارلتا می‌گوید:

VIRTIS به ما این امکان را داد که برای نخستین بار این ابرها را به درستی مشاهده کنیم و متوجه نکاتی شویم که محققان پیش از این نتوانسته بودند، کشف کنند. نتایج مطالعه ما غیرمنتظره و شگفت‌آور بود.

مدل‌سازی کنونی از جو سیاره‌ی زهره نشان می‌دهد که چرخش‌های جوی فوق‌العاده این سیاره در هر دو حالت شب و روز به یک صورت رخ می‌دهد. اما اطلاعات جدید نشان می‌دهد که بادهای زهره، درواقع زمانی که ازنظر خورشید پنهان می‌شوند، پر هرج‌ومرج تر و نامنظم‌تر می‌شوند.

نور خورشید منعکس‌شده از ابرهای سیاره زهره، بادهای جوی را تحت تاثیر می‌گذارند. اتم‌ها و مولکول‌های جو زهره، بهروش‌های مختلفی نور خورشید را جذب می‌کنند و اثر به خصوصی «اثر گلخانه‌ای» از خود به‌جای می‌گذارند. سیاره زهره به دلیل همین اثر گلخانه‌ای، گرم‌ترین سیاره منظومه شمسی محسوب می‌شود

تحقیقات این محققان نشان می‌دهد که در نیمه‌ی تاریک زهره، ابرهای بزرگ‌تر، موج‌دار و نامنظم‌تری نسبت به نیمه‌ای که در سمت خورشید قابل رؤیت است دیده می‌شود. محققان گمان می‌کنند که این به دلیل پدیده‌ای به نام «امواج ثابت» است.

آگوستین سانچز لاواگا محققی از دانشگاه پالاس واسکو در اسپانیا و یکی از محققان این تیم تحقیقاتی گفت:

امواج ثابت در واقع چیزی هستند که به آن امواج گرانشی گفته می‌شود. به‌عبارت‌دیگر، امواجی که در جو پایین‌تر زهره پدید می‌آیند، کمتر در چرخش‌های این سیاره دیده می‌شوند.

این یافته‌ها بسیار مهم هستند، چراکه ما دانشمندان از چگونگی کارکرد جو زهره اطلاعی ندارند. درک گردش‌های جوی این سیاره، یکی از عناصر کلیدی برای حل معماهای این سیاره مرموز است

این امواج در نواحی شیب‌دار و  کوهستانی زهره متمرکز شده‌اند. این نشان می‌دهد که توپوگرافی (موقعیت مکانی) سیاره هم روی این نوع ابرها تاثیر می‌گذارد. این نخستین باری نیست که این امواج گرانشی در سیاره‌ی زهره مشاهده می‌شوند، اما اطلاعات جدید نشان می‌دهد که این پدیده صرفا محدود به نواحی مرتفع سیاره، همچون کوه‌ها نیستند. چنین امواج گرانشی در اتمسفر زمین هم وجود دارد که منجر به تلاطم‌های عظیم آب و هوایی می‌شوند. دانشمندان پیش از این هم امواج گرانشی جو سیاره زهره را مشاهده کرده بودند. ماموریت ونوس اکسپرس پیش از پایان ماموریت خود در سال ۲۰۱۴، بارها قادر به رصد این امواج بوده است.

کاوشگر آکاتسوکی ژاپن هم امواج گرانشی فوق را در دسامبر ۲۰۱۵ زمانی که به سیاره زهره رسید، مشاهده کرده بود؛ اما آکاتسوکی با توجه به از دست دادن موقعیت مداری خود در ۷ دسامبر ۲۰۱۵، از نقطه رصد این امواج خارج شد. این کاوشگر با بازگشت به موقعیت مداری سابق خود در ۱۵ ژانویه ۲۰۱۶، بازهم قادر به مشاهده مجدد ساختارهای روشن امواج گرانشی جو سیاره زهره شد. بر اساس داده های کاوشگر ژاپنی، این موج گرانشی عظیم از قطب شمال زهره تا قطب جنوب این سیاره امتداد دارد.

در این مطالعه محققان نیمکره جنوبی زهره را مشاهده کردند که عموما نواحی کم ارتفاع را پوشش می‌داد. اما محققان می‌گویند که این امواج خیلی روی جابه جایی‌های جوی تاثیر نمی‌گذارند؛ اما این تاثیر هم به‌اندازه کافی قوی است. درواقع شواهد کمی از این تاثیرات در ابرهای پایین‌تر تا ارتفاع ۵۰ کیلومتری از سطح زهره وجود دارد. به همین دلیل است که محققان هنوز کاملا مطمئن نیستند. به نظر می‌رسد که محققان اکنون دیدگاه بهتری در مورد نیمه‌ی تاریک این سیاره دارند.

ریکاردو هوسو محققی از دانشگاه باسک در اسپانیا و یکی از محققان این تیم تحقیقاتی می‌گوید:

انتظار داشتیم که این امواج را در سطوح پایین‌تر پیدا کنیم، چراکه این امواج را در سطوح بالاتر دیده بودیم و فکر می‌کردیم که از سطح ابرها بالا می‌روند. نتایج یافته‌های ما قطعا غیرمنتظره بوده است. ما قصد داریم که مدل‌سازی‌های سیاره‌ی زهره را دوباره بررسی کنیم تا توضیحات بیشتری به دست بیاوریم.

.

منبع: .popularmechanics

مطلب کشف شگفت‌انگیز اخترشناسان از سمت تاریک سیاره زهره برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

ما تا به امروز روی کهکشان‌ها مطالعات زیادی را انجام داده‌ایم؛ اما ظاهر عجیب و متفاوت آن‌ها، برای چندین سال ذهن ما را به خود مشغول کرده است.