چگونه برنامه های ویندوز را از طریق iPhone یا iPad اجرا کنیم؟

/در , , , , , , , , , , , , , , , , , /توسط

اگرچه نمی‌توان اپلیکیشن‌های ویندوز را بر روی آیپد یا آیفون اجرا کرد، ولی اگر ویندوز شما ویرایش Pro یا Enterprise باشد، می‌توانید به صورت از راه دور، از طریق Remote Desktop به آن دسترسی داشته باشید. با ما در ادامه‌ی مطلب همراه باشید تا روش انجام این کار را برایتان شرح دهیم.

راه‌های زیادی برای اتصال از یک دستگاه iOS به یک کامپیوتر وجود دارد، که همه‌ی گزینه‌های موجود را می‌توانید در این لینک ببینید. با وجود این که Remote Desktop به راحتی چیزی مثل TeamViewer نیست، اما تجربه‌ی کاربری آن فوق العاده روان است، بنابراین اگر کامپیوتر ویندوزی دارید بهتر است آن را امتحان کنید. با این اوصاف ما Remote Desktop سروس دهنده را در ویندوز Pro یا Enterprise، و Remote Desktop سرویس گیرنده را هم در iOS 8 یا بالاتر نصب می‌کنیم.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

اگر نمی‌توانید از Remote Desktop استفاده کنید، گزینه‌های دیگری هم وجود دارد. اگر فقط می‌خواهید به کسی کمک کنید تا مشکل کامپیوترش را برطرف کند و به دسترسی مداوم نیاز ندارید -یا این که فقط ویرایش Home ویندوز را دارید- می‌توانید از قابلیت جدید Quick Assist ویندوز ۱۰ (یا Remote Assistance در ویندوزهای قبلی) استفاده کنید. یا اگر برنامه‌ی دسترسی از راه دور کامل‌تری می‌خواهید که از همه‌ی ویرایش‌های ویندوز (و سایر سیستم عامل‌ها) پشتیبانی کند، بهتر است نگاهی به TeamViewer و دیگر ابزارهای مشابه بیاندازید.

با در نظر داشتن توضیحات مذکور بگذارید ابتدا Remote Desktop را در iOS تنظیم کنیم.

کامپیوتر ویندوزی خود را برای اتصالات Remote Desktop تنظیم کنید

اگر می‌خواهید از Remote Desktop ویندوز استفاده کنید، اولین قدم تنظیم این برنامه بر روی دستگاهی است که می‌خواهید آن را به صورت از راه دور کنترل کنید. دوباره می‌گوییم که برای انجام این کار باید از ویرایش‌های Pro، Business یا Enterprise استفاده کنید. از نسخه‌های دیگر فقط به عنوان سرویس گیرنده، یعنی برای ریموت کردن به دیگر دستگاه‌ها می‌توان استفاده کرد، نه حالت سرور.

برای استفاده از Remote Desktop در همه‌ی نسخه‌های ویندوز بهتر است راهنمای کامل ما را بخوانید، هر چند ما خلاصه‌ای از آن را در ادامه می‌آوریم.

ابتدا به بخش System Properties بروید. برای رفتن به این بخش در ویندوز ۸ یا ۱۰، منوی استارت را باز کرده و عبارت Allow remote connections to this computer را جستجو کنید. در ویندوز ۷ هم همان منوی استارت را باز کرده، بر روی گزینه‌ی Computer کلیک راست نموده، و سپس گزینه‌ی Properties را انتخاب کنید. اکنون دیگر فرقی نمی‌کند که در حال استفاده از چه نسخه‌ای باشید، چون پنجره‌ی System Properties به یک شکل است.

حالا به زبانه‌ی Remote بروید و تیک گزینه‌ی Allow remote connections to this computer را بزنید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

حالا که قابلیت Remote Desktop را فعال کردید، باید بتوانید از هر دستگاهی که در شبکه‌ی محلی این کامپیوتر قرار دارد به آن متصل شوید.

اگر بخواهید امکان وصل شدن از طریق اینترنت را هم فعال کنید، قضیه کمی پیچیده می‌شود. برای انجام این کار می‌توانید از یک روش ایمن، مثل تنظیم VPN یا روشی ساده‌تر مثل پیکربندی روتر برای ارسال درخواست‌های Remote Desktop به کامپیوتر مربوطه استفاده کنید. انتخاب میان این‌ها به شما بستگی دارد، ولی می‌توانید از آموزش کامل ما هم استفاده کنید. زمانی که این کار را انجام دادید به مرحله‌ی بخش بروید.

نصب و تنظیم Remote Desktop بر روی دستگاه iOS

ابتدا باید Microsoft Remote Desktop را دانلود و نصب کنید. سپس آن را اجرا کنید تا صفحه‌ای مشابه تصویر زیر ببینید که در واقع نشان می‌دهد که دستگاه منتظر کانکشن جدید است. برای افزودن کانکشن دکمه‌ی Add را از گوشه‌ی بالا سمت راست انتخاب کنید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

با توجه به این که می‌خواهیم به یک کامپیوتر شخصی وصل شویم گزینه‌ی Desktop را انتخاب کنید. اگر در شرکتی کار می‌کنید که امکان ریموت شدن به سیستم‌های آن وجود دارد، شاید بهتر باشد گزینه‌های Remote Resources یا Azure RemoteApp را انتخاب نمایید. این مسئله بیشتر به نحوه‌ی پیکربندی سیستم‌ها بستگی دارد.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

زمانی که کامپیوتر جدید را اضافه کردید، می‌توانید نام کامل یا آدرس IP آن را وارد کنید. اگر می‌خواهید از شبکه‌ی محلی به این کامپیوتر وصل شوید می‌توانید نام یا آدرس IP، هر کدام که دوست داشتید را وارد نمایید. اما اگر از طریق اینترنت وصل می‌شوید، حتماً باید آدرس IP عمومی دستگاه را ثبت کنید. سپس گزینه‌ی Done را لمس نمایید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

علاوه بر این اگر می‌خواهید راحت باشید و با هر بار وصل شدن مجبور نباشید تا نام کاربری و رمزعبور ویندوز را وارد نمایید، می‌توانید گزینه‌ی User Account را انتخاب کرده و اطلاعات مربوطه را آن‌جا وارد کنید. البته اگر ایمنی برای شما مهم‌تر است، می‌توانید آن را خالی بگذارید. حالا گزینه‌ی Additional Options را لمس کنید تا چند پیکربندی دیگر هم انجام بدهیم.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

صفحه‌ی Additional Options اجازه‌ی کنترل کردن چند چیز را به شما می‌دهد:

  • اگر تشخیص کامپیوتر مربوطه از روی آدرس IP یا نام کامپیوتر برایتان مشکل است، یک نام واضح‌تر برای آن تعیین کنید.
  • اگر شبکه‌ی محلی پیچیده‌تری دارید که چندین زیرشبکه دارد، می‌توانید یک دستگاه را به عنوان دستگاه دروازه (Gateway) پیکربندی کنید تا همه‌ی درخواست‌های Remote Desktop به آن منتقل شوند. باید آدرس IP آن دروازه را بلد باشید.
  • می‌توانید صداهایی که از کامپیوترتان تولید می‌شوند را برای پخش در دستگاه iOS، پخش در خود کامپیوتر یا عدم پخش صداها مشخص کنید.
  • اگر چپ دست هستید و تنظیمات موس کامپیوتری که به آن وصل شده‌اید برای راست دست‌هاست، می‌توانید از سوئیچ Swap Mouse Button برای تغییر این حالت استفاده کنید.
  • گزینه‌ی Admin Mode مربوط به مدیرانی است که می‌خواهند از ترمینال سرور استفاده کنند. اگر به دنبال چنین کاری نیستید، این گزینه را رها کنید.

هنگامی که پیکربندی تنظیمات تمام شد، گزینه‌ی Desktop را لمس کرده و سپس Save را انتخاب کنید تا تغییرات ذخیره شود.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

بعد از این که کانکشن خود را ساختید، این کانکشن در صفحه‌ی Remote Desktop ظاهر می‌شود. قبل از این که اولین ارتباط را برقرار کنید، شکل کانکشن خالی است، اما به محض وصل شدن به سیستم، تصویری از آن کامپیوتر گرفته شده و به عنوان تصویر انگشتی این کانکشن استفاده می‌شود. برای وصل شدن کانکشنی که ساختید را انتخاب کنید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

اگر تنظیمات Remote Desktop را بر روی کامپیوتر خود به درستی پیکربندی کرده باشید، بلافاصله باید به آن سیستم وصل شوید. اگر صفحه‌ای با این مضمون که کامپیوتر تایید نشده، می‌بینید جای نگرانی نیست. احتمالاً تنظیمات کامپیوتر برای تایید اطلاعات ورود صحیح به درستی پیکربندی نشده است. تا زمانی که فقط قرار است شما به کامپیوترتان وصل شوید، مشکلی وجود ندارد. گزینه‌ی Accept را لمس کنید تا ارتباط ادامه یابد. اگر دیگر نمی‌خواهید این پیام را ببینید می‌توانید گزینه‌ی Don’t as me again for connection to this computer را فعال کنید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

زمانی که به کامپیوترتان وصل شدید، دیگر سیستم همان سیستم آشنای خودتان است. می‌توانید با آن طوری کار کنید که انگاری جلوی کامپیوتر نشسته‌اید. همان طور که احتمالاً متوجه شدید، منویی بالای صفحه قرار دارد که با استفاده از آن مثلاً با دکمه‌ی سمت چپ می‌توانید در داخل صفحه زوم کنید.

دکمه‌ی Keyboard در سمت راست، برای استفاده از کیبورد مجازی است، چون در Remote Desktop نمی‌توانید از کیبورد iOS یا کیبوردهای شخص ثالث استفاده کنید. تنها مشکل این حالت این است که کیبورد با انتخاب کادرهای ورود متن به طور خودکار باز نمی‌شود و باید آن را دستی باز کنید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

اگر دکمه‌ی وسطی را انتخاب کنید هم چند گزینه‌ی Remote Desktop باز می‌شود. اگر چندین کانکشن دارید یا حتی می‌خواهید از همین جا کانکشن جدید بسازید، می‌توانید از نوار سمت چپ استفاده کنید. در سمت راست هم دکمه‌ی Home شما را بدون بستن کانکشن به صفحه‌ی خانگی اپلیکیشن بر می‌گرداند، دکمه‌ی End Session کانکشن فعلی را می‌بندد، و دکمه‌ی Mouse Pointer هم این امکان را به شما می‌دهد تا با استفاده از سیستم لمسی کامپیوتر را کنترل کرده یا اشاره‌گر موس را بر روی صفحه داشته باشید.

اتصال به ریموت دسکتاپ از طریق آیفون و آی پد

هر چیزی که برای وصل شدن از iOS به یک کامپیوتر ویندوزی لازم بود بدانید را گفتیم. تنها بخش مشکل کار فقط زمانی است که بخواهید از طریق اینترنت به کامپیوترتان وصل شوید، در غیر این صورت و در ادامه‌ی مراحل، فرآیند انجام کار گیر خاصی ندارد.

http://www.howtogeek.com/howto/26506/remote-desktop-to-your-windows-computer-from-your-iphone-ipad-or-ipod-touch/

چگونه چند پورت‌ (Port) را روی روتر ( Router ) منتقل ( forward ) کنیم؟  

/در , , , , , , , , , , , , , , , , /توسط

اگرچه امروزه بسیاری از روترها این کار را به صورت خودکار انجام می‌دهند، اما فوروارد (Forward) کردن پورت (Port) برای بعضی از اپلیکیشن‌ها یا دستگاه‌ها باید به صورت دستی انجام شود. خوشبختانه اگر بدانید باید کجا بروید، انجام این کار خیلی آسان است.

فوروارد کردن پورت

فوروارد کردن پورت چیست؟

برای انجام بسیاری از کارها باید کامپیوتر خود را به سرویس دهنده‌ی دستگاه‌های دیگر تبدیل کنید. اکثر چیزها زمانی که داخل شبکه‌ی خودتان هستید، به درستی کار می‌کند. اما اگر می‌خواهید از بیرون از این شبکه به بعضی از اپلیکیشن‌ها دسترسی داشته باشید، قضیه سخت‌تر می‌شود. پس ابتدا بگذارید نگاهی به دلیل این ماجرا بیاندازیم.

روتر چگونه درخواست‌ها را مدیریت کرده و از پورت‌ها استفاده می‌کند؟

تصویر زیر نقشه‌ای ساده از شبکه‌ی خانگی شماست. ابر همان اینترنت و اتصال عمومی شما، یا آدرس پروتکل اینترنت (IP) است. این آدرس IP کل شبکه‌ی خانگی شما را به جهان خارج نشان می‌دهد.

آدرس قرمز، آدرس روتر در داخل شبکه‌ی شماست. آدرس‌های دیگری که در پایین تصویر وجود دارد همه متعلق به دستگاه‌های موجود در شبکه است. اگر آدرس IP عمومی شما مثل آدرس یک خیابان باشد، به آدرس‌های داخلی مثل شماره‌ی آپارتمان‌های آن خیابان نگاه کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

 

این شکل در خود سوالی دارد که شاید تا به حال به آن فکر نکرده باشید. چگونه اطلاعاتی که از اینترنت می‌آید به دستگاه موردنظر ما در شبکه می‌رسد؟ اگر درخواست باز کردن سایت گوگل را داشته باشید، چگونه پاسخ به جای لپتاپ برادرتان به سیستم شما فرستاده می‌شود؟ مگر آدرس IP عمومی در همه‌ی دستگاه‌ها یکسان نیست؟

این مسئله به لطف قابلیت فوق العاده‌ای در روتر به نام ترجمه‌ی آدرس شبکه (NAT) حل می‌شود. این قابلیت در سطح روتر مثل یک پلیس راهنمایی و رانندگی عمل می‌کند، یعنی ترافیک را از میان روتر به دستگاه صحیح هدایت می‌کند، بنابراین از یک آدرس IP عمومی می‌توان در چندین دستگاه استفاده کرد. به واسطه‌ی همین NAT، درخواست‌های هر دستگاهی مشخص بوده و پاسخ فقط برای همان دستگاه ارسال می‌شود.

پس نقش پورت‌ها این وسط چه می‌شود؟ پورت‌ها بخشی قدیمی اما مفید از روزهای ابتدایی پردازش شبکه هستند. در آن زمان‌ها که هر کامپیوتر در یک زمان فقط می‌توانست یک اپلیکیشن اجرا کند، تنها کاری که باید صورت می‌گرفت این بود که یک کامپیوتر را به کامپیوتر دیگری که در همان شبکه همان اپلیکیشن را اجرا کرده بود، وصل کنیم. اما بعدها که کامپیوترها به صورت همزمان قادر به اجرای چندین اپلیکیشن شدند، متخصصان علوم کامپیوتری باید با مشکل وصل کردن اپلیکیشن‌های مرتبط به هم دست و پنجه نرم می‌کردند. این‌جا بود که پورت‌ها متولد شدند.

بعضی از پورت‌ها اپلیکیشن‌های مشخصی دارند که در صنعت کامپیوتر استاندارد هستند. برای مثال، زمانی که یک صفحه‌ی اینترنتی را باز می‌کنید، سیستم از پورت ۸۰ استفاده می‌کند. نرم‌افزار کامپیوتر گیرنده می‌داند که از پورت ۸۰ برای بارگذاری اسناد http استفاده می‌شود، پس گوش به زنگ می‌ماند و بر همین اساس پاسخ می‌دهد. اگر درخواست http خود را بر روی پورت دیگری -مثلاً پورت ۱۴۳- بفرستید، سرویس دهنده‌ی وب آن را شناسایی نمی‌کند، چون به این پورت گوش نمی‌دهد (البته چیز دیگری مثل سرویس دهنده‌ی ایمیلی IMAP ممکن است از آن پورت استفاده کند).

بعضی از پورت‌ها به طور پیشفرض برای چیزی تعریف نشده‌اند، بنابراین برای هر کاری می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. به منظور جلوگیری از به وجود آمدن تداخل در استفاده از یک پورت بهتر است از اعداد طولانی‌تر استفاده نمایید. مثلاً Plex Media Server از پورت ۳۲۴۰۰ و سرورهای بازی Minecraft از پورت ۲۵۵۶۵ استفاده می‌کنند.

از هر پورت می‌توان در هر دو پروتکل TCP یا UDP استفاده کرد. TCP یا پروتکل کنترل انتقال، پروتکلی است که اغلب استفاده می‌شود. UDP یا پروتکل داده‌گرام کاربر توسط اپلیکیشن‌های خانگی کمتر استفاده می‌شود، مگر برای یک استثنا بزرگ که BitTorrent باشد.

چرا باید بخواهید پورت‌ها را فوروارد کنید؟

حالا اصلاً چرا باید بخواهیم پورت‌ها را فوروارد کنیم؟ با وجود این که بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای تنظیم پورت‌های خود از NAT استفاده می‌کنند و خودشان پیکربندی‌های لازم را انجام می‌دهند، اما هنوز اپلیکیشن‌هایی وجود دارند که به طور خودکار این کار را انجام نمی‌دهند و باید به صورت دستی این تنظیمات را تعریف کنید.

در نمودار زیر با یک مثال ساده شروع می‌کنیم. فرض کنید در جایی از جهان در حال استفاده از لپتاپ‌تان هستید (با آدرس ۲۲۵٫۲۱۳٫۷٫۴۲)، و برای دسترسی به چند فایل که در کامپیوتر خانگی‌تان قرار دارد می‌خواهید به شبکه‌ی منزل وصل شوید. اگر آدرس IP خانگی خود (۱۲۷٫۳۴٫۷۳٫۲۱۴) را در یکی از ابزارهای مرتبط (مثلاً یک کلاینت FTP یا یک نرم‌افزار اتصال از راه دور) وارد کنید، و این ابزار از ویژگی‌های روتر که پیش‌تر اشاره کرده استفاده نکند، شانسی برای وصل شدن ندارید. برنامه نمی‌داند درخواست شما را به کجا بفرستد، و در نتیجه اتفاقی نمی‌افتد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

البته این امر قابلیت امنیتی بسیار خوبی است. اگر کسی بدون استفاده از پورت‌های معتبر بخواهد به شبکه‌ی خانگی شما وصل شود، نباید قادر به انجام چنین کاری باشد. رد این درخواست‌ها توسط فایروال روتر انجام می‌شود.

برای حل این مشکل باید به روتر بگویید که اگر درخواستی از طرف این برنامه فرستاده شد آن را به این دستگاه در این پورت ارسال کند. با دستورالعمل‌های لازم، روتر شما را به سمت کامپیوتر و اپلیکیشن مربوطه هدایت خواهد کرد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

پس در این مثال، اگر می‌خواهید از خارج شبکه به داخل شبکه دسترسی داشته باشید باید از پورت‌های مختلف استفاده کنید. هنگامی که با استفاده از پورت ۲۲ به آدرس IP شبکه‌ی خانگی خود دسترسی پیدا کردید، روتر شما در خانه می‌داند که این درخواست باید به سمت ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱۰۰ برود. سپس رابط SSH در آن دستگاه پاسخ خواهد داد. در عین حال می‌توانید درخواستی از طریق پورت ۸۰ ارسال کنید تا روتر آن را به سرویس دهنده‌ی وب در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ هدایت کند. یا از طریق آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۲۰۰ با استفاده از VNC به صورت از راه دور لپتاپ خواهرتان را کنترل کنید.

کارایی فوروارد کردن پورت‌ها به همین‌جا ختم نمی‌شود! برای راحتی و شفافیت بیشتر می‌توانید پورت‌های سرویس‌های موجود را با استفاده از فوروارد کردن پورت‌ها تغییر دهید. برای مثال فرض کنید در شبکه‌ی خانگی خود دو سرویس دهنده‌ی وب دارید و می‌خواهید یکی از آن‌ها به راحتی قابل دستیابی باشد، و دیگری فقط برای استفاده‌ی شخصی در دسترس باشد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

زمانی که از پورت ۸۰ به شبکه‌ی خانگی‌تان دسترسی پیدا می‌کنید، می‌توانید به روتر خود بگویید درخواست‌ها را به یکی از سرورهای موجود در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ که پورت ۸۰ را گوش می‌کند بفرستد. می‌توانید به روتر بگویید که اگر از طریق پورت ۱۰۰۰۰ به آن وصل شدید، باید به پورت ۸۰ سرور شخصی شما برود. از این طریق، کامپیوتر دوم حتی برای استفاده از یک پورت متفاوت هم نباید دوباره پیکربندی شود، ولی شما هنوز می‌تواتید ترافیک آن را مدیریت کنید.

اکنون که می‌دانیم انتقال پورت چیست و چرا باید بخواهیم از آن استفاده کنیم، بگذارید پیش از پیکربندی اصلی آن، چند نکته‌ی کوچک را در این رابطه بگوییم.

نکاتی پیش از پیکربندی روتر

پیش از پیکربندی حقیقی روتر و شروع به کار جدی برای جلوگیری از به وجود آمدن مشکل بهتر از چند نکته‌ی کوچک را بدانید.

تنظیم آدرس IP ایستا برای دستگاه‌ها

اگر دستگاه‌های شما آدرس IP خود را به صورت پویا از سرویس DHCP روتر دریافت می‌کنند، هیچ کدام از این کارها فایده‌ای نخواهد داشت. ما در این جا به طور خلاصه به این موشوع اشاره خواهیم کرد.

روتر شما مجموعه‌ای از آدرس‌های آماده دارد که با وارد شدن دستگاه‌های جدید به شبکه این آدرس‌ها را به آن‌ها اختصاص می‌دهد. مثلاً هنگامی که لپتاپ شما وارد شبکه می‌شود با آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۸، آیفون‌تان با ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۹ و بقیه‌ی دستگاه‌ها هم به همین صورت آدرس‌دهی می‌شوند. اگر این دستگاه‌ها برای مدتی خاموش شوند یا روتر دوباره راه‌اندازی شود، کل آدرس‌ها دوباره بازنشانی می‌شوند.

در شرایط معمولی این امکان فوق العاده خوب است، چون دیگر نیازی نیست که نگران IP های داخلی باشید. اما اگر می‌خواهید قاعده‌ی (Rule) فوروارد پورتی بسازید که آدرس سرویس دهنده‌ی بازی شما را مشخص می‌کند، و بعد روتر آدرس جدیدی به آن بدهد، این قاعده دیگر کار نخواهد کرد، و دیگر کسی نمی‌تواند به آن وصل شود. برای جلوگیری از این اتفاق باید به هر دستگاه در شبکه که در آن پورت فوروارد کرده‌اید، آدرس IP ایستا بدهید. بهترین روش برای انجام این کار از طریق روتر است.

آدرس IP خود را بدانید (و یک آدرس DNS پویا تعریف کنید)

علاوه بر رعایت نکته‌ی قبلی، باید آدرس IP خارجی خود را هم بدانید. می‌توانید این آدرس را با مراجعه به سایت whatismyip.com مشاهده کنید. اگرچه یک آدرس IP عمومی می‌تواند تا ماه‌ها یا حتی یک سال ثابت بماند ولی امکان تغییر آن هم وجود دارد (مگر این که به طور مشخص از سرویس دهنده‌ی اینترنت خود IP ثابت گرفته باشید). به عبارت دیگر یعنی با اعتماد کامل نمی‌توانید آدرس IP شبکه‌ی خود را در نرم‌افزارهای اتصال از راه دور وارد کنید و انتظار وصل شدن داشته باشید.

بنابراین قویاً پیشنهاد می‌کنیم که یک سرویس DNS پویا تنظیم کنید تا آدرس متغیر شما را به یک آدرس به یاد ماندنی‌تر مثل mysuperawesomeshomeserver.dynu.net پیوند دهد.

به فایروال‌های محلی توجه کنید

زمانی که یک پورت را در سطح روتر فوروارد می‌کنید، به احتمال خیلی زیاد باید دستی هم در قوانین فایروال کامپیوتر خود ببرید. آگاه باشید که در کامپیوترهایی که علاوه بر فایروال محلی از فایروال موجود در نرم‌افزارهای آنتی ویروس هم استفاده می‌کنند، باید در هر دو جا بگویید که اتصالات این پورت‌ها را مورد تایید شماست.

گام اول: یافتن قواعد فوروارد کردن پورت‌ها در روتر

اگرچه ما دوست داریم برای روتر شما دستورالعمل مخصوص بنویسیم، ولی حقیقت این است که هر روتر نرم‌افزار مخصوص به خود را دارد، و عملکرد هر نرم‌افزار هم بسته به مدل روتر متفاوت است. پس به جای این که همه‌ی مدل‌های موجود را تحت پوشش قرار دهیم (که کار بی‌نهایت سختی است)، سعی می‌کنیم تا با ارائه‌ی اطلاعاتی درباره‌ی ظاهر منوها، تشویق‌تان کنیم تا دفترچه‌ی راهنما را مطالعه کرده یا به دنبال راهنماهای آنلاین مربوط به مدل روتر خود باشید.

در حالت کلی باید به دنبال بخشی به نام Port Forwarding باشید. برای پیدا کردن آن شاید لازم باشد تا دسته‌بندی‌های مختلف را بررسی کنید. برای مثال این بخش در روتر D-Link DIR-890L به شکل زیر است:

فوروارد کردن پورت روی روتر

و همین بخش در روتری مشابه که از فرم‌ور محبوب شخص ثالث DD-WRT استفاده می‌کند هم به صورت زیر می‌باشد:

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که می‌بینید، پیچیدگی بین این دو مدل، علی‌رغم سخت‌افزار یکسان مشهود است. به علاوه، موقعیت آن هم به طور کامل با یکدیگر تفاوت دارد. به همین خاطر بهتر است برای هر دستگاه و هر رابط کاربری راهنمای مخصوص آن را مطالعه کنید.

هنگامی که منوی آن را پیدا کردید، زمان آن است تا قاعده‌ی موردنظر خود را تنظیم کنید.

گام دوم: ایجاد یک قاعده‌ی فوروارد پورت

برخلاف همه‌ی توضیحات احتمالاً پیچیده و مراحل قبلی تعریف خود قاعده بسیار ساده است. ما می‌خواهیم دو قاعده برای فوروارد کردن پورت تعریف کنیم؛ یکی برای سرویس دهنده‌ی موسیقی Subsonic و دیگری برای سرویس دهنده‌ی بازی Minecraft.

فوروارد کردن پورت روی روتر

با وجود تفاوت‌هایی که در نرم‌افزار هر روتر وجود دارد، فرآیند کلی یکسان است. تقریباً در همه جا ابتدا باید نام قاعده‌ی فوروارد پورت را بنویسید. بهتر نامی مرتبط با کاربرد سرویس یا سرور برای آن انتخاب کنید. اکنون باید مشخص کنید که این قاعده از پروتکل TCP، UDP یا هر دوی آن‌ها استفاده کند. بعضی از کاربران در زمینه‌ی انتخاب دقیق پروتکل موردنیاز برای هر اپلیکیشن یا سرویس وسواس دارند و آن را به پای مسائل امنیتی می‌گذارند. اگر راستش را بگویم من همیشه در این زمینه تنبلی می‌کنم، و خیلی راحت گزینه‌ی Both یا هر دو را انتخاب می‌کنم.

در برخی از فرم‌ورهای نرم‌افزاری مثل DD-WRT که در تصویر بالا هم آن را آوردیم، با تعیین مقدار Source یا منبع می‌توانید دسترسی لیستی از آدرس‌های IP را به دلایل امنیتی به این قاعده‌ی انتقال پورت محدود کنید. اگر بخواهید می‌توانید از چنین قابلیتی استفاده کنید، اما بدانید که با این کار دردسرهای جدیدی برای خود ایجاد می‌کنید، چرا که روتر فرض می‌کند که کاربران از راه دور (از جمله شما و دوستان‌تان) آدرس‌های ایستا دارند.

سپس باید پورت خارجی را مشخص کنید. این همان پورتی است که بر روی روتر و اینترنت باز خواهد ماند. شما می‌توانید از بین ۱ تا ۶۵۳۵۳ یک عدد انتخاب کنید، اما اکثر اعداد پایین توسط سرویس‌های استاندارد (مثل ایمیل و سرورهای وب) و عددهای بالا هم توسط اپلیکیشن‌های متداول اشغال شده‌اند. با این اوصاف پیشنهاد می‌کنیم عددی بالاتر از ۵۰۰۰ انتخاب کنید. برای اطمینان خاطر می‌توانید در میان لیست طویل پورت‌های TCP/UDP بگردید تا مطمئن شوید که پورت انتخابی شما با سرویس دیگری تداخل نداشته باشد.

در انتها آدرس IP داخلی و پورت دستگاه موردنظر خود را وارد کرده، و سوئیچ این قاعده را روشن کنید. فراموش نکنید که تنظیمات را هم ذخیره نمایید.

گام سوم: آزمایش قاعده‌ی فوروارد پورت

ساده‌ترین راه برای آزمایش فوروارد پورت این است که از یک دستگاه خارج از شبکه به کامپیوتر داخل شبکه وصل شوید. اما اگر خارج از خانه نباشید شاید انجام این آزمایش برای شما کمی مشکل باشد. خوشبختانه به لطف وبسایت YouGetSignal.com می‌توانید به راحتی ببینید که آیا قاعده‌ی فوروارد کردن پورت شما به درستی کار می‌کند یا نه. برای انجام این آزمایش کافی است آدرس IP خود را به همراه پورت‌تان وارد کرده و بر روی دکمه‌ی Check کلیک کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که در تصویر بالا پیداست، باید پیامی مشابه [Port X is open on [Your IP دریافت کنید. اگر پورت بسته بود، مجدداً تنظیمات روتر خود را چک کرده و ضمن بررسی IP و پورتی که در این سایت وارد کرده‌اید، آزمایش را دوباره اجرا کنید.

تعریف انتقال پورت شاید کمی مشکل باشد، اما پس از آن که آدرس IP ایستا را به دستگاه موردنظر خود اختصاص دادید و سرور DNS پویا را برای آدرس IP خانگی خود تعریف کردید، فقط کافی است یکبار این سختی را به جان بخرید تا در آینده به راحتی بتوانید از شبکه‌ی خانگی خود استفاده کنید.

این مطلب برای بسیاری از کاربران دنیای مجازی مفید است و کاربرد دارد بنابراین توصیه می کنیم که از طریق دکمه های زیر این مطلب را روی شبکه های اجتماعی منتشر نمایید.

منبع: howtogeek.com

چگونه چند پورت‌ (Port) را روی روتر ( Router ) منتقل ( forward ) کنیم؟  

/در , , , , , , , , , , , , , , , , /توسط

اگرچه امروزه بسیاری از روترها این کار را به صورت خودکار انجام می‌دهند، اما فوروارد (Forward) کردن پورت (Port) برای بعضی از اپلیکیشن‌ها یا دستگاه‌ها باید به صورت دستی انجام شود. خوشبختانه اگر بدانید باید کجا بروید، انجام این کار خیلی آسان است.

فوروارد کردن پورت

فوروارد کردن پورت چیست؟

برای انجام بسیاری از کارها باید کامپیوتر خود را به سرویس دهنده‌ی دستگاه‌های دیگر تبدیل کنید. اکثر چیزها زمانی که داخل شبکه‌ی خودتان هستید، به درستی کار می‌کند. اما اگر می‌خواهید از بیرون از این شبکه به بعضی از اپلیکیشن‌ها دسترسی داشته باشید، قضیه سخت‌تر می‌شود. پس ابتدا بگذارید نگاهی به دلیل این ماجرا بیاندازیم.

روتر چگونه درخواست‌ها را مدیریت کرده و از پورت‌ها استفاده می‌کند؟

تصویر زیر نقشه‌ای ساده از شبکه‌ی خانگی شماست. ابر همان اینترنت و اتصال عمومی شما، یا آدرس پروتکل اینترنت (IP) است. این آدرس IP کل شبکه‌ی خانگی شما را به جهان خارج نشان می‌دهد.

آدرس قرمز، آدرس روتر در داخل شبکه‌ی شماست. آدرس‌های دیگری که در پایین تصویر وجود دارد همه متعلق به دستگاه‌های موجود در شبکه است. اگر آدرس IP عمومی شما مثل آدرس یک خیابان باشد، به آدرس‌های داخلی مثل شماره‌ی آپارتمان‌های آن خیابان نگاه کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

 

این شکل در خود سوالی دارد که شاید تا به حال به آن فکر نکرده باشید. چگونه اطلاعاتی که از اینترنت می‌آید به دستگاه موردنظر ما در شبکه می‌رسد؟ اگر درخواست باز کردن سایت گوگل را داشته باشید، چگونه پاسخ به جای لپتاپ برادرتان به سیستم شما فرستاده می‌شود؟ مگر آدرس IP عمومی در همه‌ی دستگاه‌ها یکسان نیست؟

این مسئله به لطف قابلیت فوق العاده‌ای در روتر به نام ترجمه‌ی آدرس شبکه (NAT) حل می‌شود. این قابلیت در سطح روتر مثل یک پلیس راهنمایی و رانندگی عمل می‌کند، یعنی ترافیک را از میان روتر به دستگاه صحیح هدایت می‌کند، بنابراین از یک آدرس IP عمومی می‌توان در چندین دستگاه استفاده کرد. به واسطه‌ی همین NAT، درخواست‌های هر دستگاهی مشخص بوده و پاسخ فقط برای همان دستگاه ارسال می‌شود.

پس نقش پورت‌ها این وسط چه می‌شود؟ پورت‌ها بخشی قدیمی اما مفید از روزهای ابتدایی پردازش شبکه هستند. در آن زمان‌ها که هر کامپیوتر در یک زمان فقط می‌توانست یک اپلیکیشن اجرا کند، تنها کاری که باید صورت می‌گرفت این بود که یک کامپیوتر را به کامپیوتر دیگری که در همان شبکه همان اپلیکیشن را اجرا کرده بود، وصل کنیم. اما بعدها که کامپیوترها به صورت همزمان قادر به اجرای چندین اپلیکیشن شدند، متخصصان علوم کامپیوتری باید با مشکل وصل کردن اپلیکیشن‌های مرتبط به هم دست و پنجه نرم می‌کردند. این‌جا بود که پورت‌ها متولد شدند.

بعضی از پورت‌ها اپلیکیشن‌های مشخصی دارند که در صنعت کامپیوتر استاندارد هستند. برای مثال، زمانی که یک صفحه‌ی اینترنتی را باز می‌کنید، سیستم از پورت ۸۰ استفاده می‌کند. نرم‌افزار کامپیوتر گیرنده می‌داند که از پورت ۸۰ برای بارگذاری اسناد http استفاده می‌شود، پس گوش به زنگ می‌ماند و بر همین اساس پاسخ می‌دهد. اگر درخواست http خود را بر روی پورت دیگری -مثلاً پورت ۱۴۳- بفرستید، سرویس دهنده‌ی وب آن را شناسایی نمی‌کند، چون به این پورت گوش نمی‌دهد (البته چیز دیگری مثل سرویس دهنده‌ی ایمیلی IMAP ممکن است از آن پورت استفاده کند).

بعضی از پورت‌ها به طور پیشفرض برای چیزی تعریف نشده‌اند، بنابراین برای هر کاری می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید. به منظور جلوگیری از به وجود آمدن تداخل در استفاده از یک پورت بهتر است از اعداد طولانی‌تر استفاده نمایید. مثلاً Plex Media Server از پورت ۳۲۴۰۰ و سرورهای بازی Minecraft از پورت ۲۵۵۶۵ استفاده می‌کنند.

از هر پورت می‌توان در هر دو پروتکل TCP یا UDP استفاده کرد. TCP یا پروتکل کنترل انتقال، پروتکلی است که اغلب استفاده می‌شود. UDP یا پروتکل داده‌گرام کاربر توسط اپلیکیشن‌های خانگی کمتر استفاده می‌شود، مگر برای یک استثنا بزرگ که BitTorrent باشد.

چرا باید بخواهید پورت‌ها را فوروارد کنید؟

حالا اصلاً چرا باید بخواهیم پورت‌ها را فوروارد کنیم؟ با وجود این که بسیاری از اپلیکیشن‌ها برای تنظیم پورت‌های خود از NAT استفاده می‌کنند و خودشان پیکربندی‌های لازم را انجام می‌دهند، اما هنوز اپلیکیشن‌هایی وجود دارند که به طور خودکار این کار را انجام نمی‌دهند و باید به صورت دستی این تنظیمات را تعریف کنید.

در نمودار زیر با یک مثال ساده شروع می‌کنیم. فرض کنید در جایی از جهان در حال استفاده از لپتاپ‌تان هستید (با آدرس ۲۲۵٫۲۱۳٫۷٫۴۲)، و برای دسترسی به چند فایل که در کامپیوتر خانگی‌تان قرار دارد می‌خواهید به شبکه‌ی منزل وصل شوید. اگر آدرس IP خانگی خود (۱۲۷٫۳۴٫۷۳٫۲۱۴) را در یکی از ابزارهای مرتبط (مثلاً یک کلاینت FTP یا یک نرم‌افزار اتصال از راه دور) وارد کنید، و این ابزار از ویژگی‌های روتر که پیش‌تر اشاره کرده استفاده نکند، شانسی برای وصل شدن ندارید. برنامه نمی‌داند درخواست شما را به کجا بفرستد، و در نتیجه اتفاقی نمی‌افتد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

البته این امر قابلیت امنیتی بسیار خوبی است. اگر کسی بدون استفاده از پورت‌های معتبر بخواهد به شبکه‌ی خانگی شما وصل شود، نباید قادر به انجام چنین کاری باشد. رد این درخواست‌ها توسط فایروال روتر انجام می‌شود.

برای حل این مشکل باید به روتر بگویید که اگر درخواستی از طرف این برنامه فرستاده شد آن را به این دستگاه در این پورت ارسال کند. با دستورالعمل‌های لازم، روتر شما را به سمت کامپیوتر و اپلیکیشن مربوطه هدایت خواهد کرد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

پس در این مثال، اگر می‌خواهید از خارج شبکه به داخل شبکه دسترسی داشته باشید باید از پورت‌های مختلف استفاده کنید. هنگامی که با استفاده از پورت ۲۲ به آدرس IP شبکه‌ی خانگی خود دسترسی پیدا کردید، روتر شما در خانه می‌داند که این درخواست باید به سمت ۱۹۲٫۱۶۸٫۱٫۱۰۰ برود. سپس رابط SSH در آن دستگاه پاسخ خواهد داد. در عین حال می‌توانید درخواستی از طریق پورت ۸۰ ارسال کنید تا روتر آن را به سرویس دهنده‌ی وب در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ هدایت کند. یا از طریق آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۲۰۰ با استفاده از VNC به صورت از راه دور لپتاپ خواهرتان را کنترل کنید.

کارایی فوروارد کردن پورت‌ها به همین‌جا ختم نمی‌شود! برای راحتی و شفافیت بیشتر می‌توانید پورت‌های سرویس‌های موجود را با استفاده از فوروارد کردن پورت‌ها تغییر دهید. برای مثال فرض کنید در شبکه‌ی خانگی خود دو سرویس دهنده‌ی وب دارید و می‌خواهید یکی از آن‌ها به راحتی قابل دستیابی باشد، و دیگری فقط برای استفاده‌ی شخصی در دسترس باشد.

فوروارد کردن پورت روی روتر

زمانی که از پورت ۸۰ به شبکه‌ی خانگی‌تان دسترسی پیدا می‌کنید، می‌توانید به روتر خود بگویید درخواست‌ها را به یکی از سرورهای موجود در آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۱۵۰ که پورت ۸۰ را گوش می‌کند بفرستد. می‌توانید به روتر بگویید که اگر از طریق پورت ۱۰۰۰۰ به آن وصل شدید، باید به پورت ۸۰ سرور شخصی شما برود. از این طریق، کامپیوتر دوم حتی برای استفاده از یک پورت متفاوت هم نباید دوباره پیکربندی شود، ولی شما هنوز می‌تواتید ترافیک آن را مدیریت کنید.

اکنون که می‌دانیم انتقال پورت چیست و چرا باید بخواهیم از آن استفاده کنیم، بگذارید پیش از پیکربندی اصلی آن، چند نکته‌ی کوچک را در این رابطه بگوییم.

نکاتی پیش از پیکربندی روتر

پیش از پیکربندی حقیقی روتر و شروع به کار جدی برای جلوگیری از به وجود آمدن مشکل بهتر از چند نکته‌ی کوچک را بدانید.

تنظیم آدرس IP ایستا برای دستگاه‌ها

اگر دستگاه‌های شما آدرس IP خود را به صورت پویا از سرویس DHCP روتر دریافت می‌کنند، هیچ کدام از این کارها فایده‌ای نخواهد داشت. ما در این جا به طور خلاصه به این موشوع اشاره خواهیم کرد.

روتر شما مجموعه‌ای از آدرس‌های آماده دارد که با وارد شدن دستگاه‌های جدید به شبکه این آدرس‌ها را به آن‌ها اختصاص می‌دهد. مثلاً هنگامی که لپتاپ شما وارد شبکه می‌شود با آدرس ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۸، آیفون‌تان با ۱۹۲.۱۶۸.۱.۹۹ و بقیه‌ی دستگاه‌ها هم به همین صورت آدرس‌دهی می‌شوند. اگر این دستگاه‌ها برای مدتی خاموش شوند یا روتر دوباره راه‌اندازی شود، کل آدرس‌ها دوباره بازنشانی می‌شوند.

در شرایط معمولی این امکان فوق العاده خوب است، چون دیگر نیازی نیست که نگران IP های داخلی باشید. اما اگر می‌خواهید قاعده‌ی (Rule) فوروارد پورتی بسازید که آدرس سرویس دهنده‌ی بازی شما را مشخص می‌کند، و بعد روتر آدرس جدیدی به آن بدهد، این قاعده دیگر کار نخواهد کرد، و دیگر کسی نمی‌تواند به آن وصل شود. برای جلوگیری از این اتفاق باید به هر دستگاه در شبکه که در آن پورت فوروارد کرده‌اید، آدرس IP ایستا بدهید. بهترین روش برای انجام این کار از طریق روتر است.

آدرس IP خود را بدانید (و یک آدرس DNS پویا تعریف کنید)

علاوه بر رعایت نکته‌ی قبلی، باید آدرس IP خارجی خود را هم بدانید. می‌توانید این آدرس را با مراجعه به سایت whatismyip.com مشاهده کنید. اگرچه یک آدرس IP عمومی می‌تواند تا ماه‌ها یا حتی یک سال ثابت بماند ولی امکان تغییر آن هم وجود دارد (مگر این که به طور مشخص از سرویس دهنده‌ی اینترنت خود IP ثابت گرفته باشید). به عبارت دیگر یعنی با اعتماد کامل نمی‌توانید آدرس IP شبکه‌ی خود را در نرم‌افزارهای اتصال از راه دور وارد کنید و انتظار وصل شدن داشته باشید.

بنابراین قویاً پیشنهاد می‌کنیم که یک سرویس DNS پویا تنظیم کنید تا آدرس متغیر شما را به یک آدرس به یاد ماندنی‌تر مثل mysuperawesomeshomeserver.dynu.net پیوند دهد.

به فایروال‌های محلی توجه کنید

زمانی که یک پورت را در سطح روتر فوروارد می‌کنید، به احتمال خیلی زیاد باید دستی هم در قوانین فایروال کامپیوتر خود ببرید. آگاه باشید که در کامپیوترهایی که علاوه بر فایروال محلی از فایروال موجود در نرم‌افزارهای آنتی ویروس هم استفاده می‌کنند، باید در هر دو جا بگویید که اتصالات این پورت‌ها را مورد تایید شماست.

گام اول: یافتن قواعد فوروارد کردن پورت‌ها در روتر

اگرچه ما دوست داریم برای روتر شما دستورالعمل مخصوص بنویسیم، ولی حقیقت این است که هر روتر نرم‌افزار مخصوص به خود را دارد، و عملکرد هر نرم‌افزار هم بسته به مدل روتر متفاوت است. پس به جای این که همه‌ی مدل‌های موجود را تحت پوشش قرار دهیم (که کار بی‌نهایت سختی است)، سعی می‌کنیم تا با ارائه‌ی اطلاعاتی درباره‌ی ظاهر منوها، تشویق‌تان کنیم تا دفترچه‌ی راهنما را مطالعه کرده یا به دنبال راهنماهای آنلاین مربوط به مدل روتر خود باشید.

در حالت کلی باید به دنبال بخشی به نام Port Forwarding باشید. برای پیدا کردن آن شاید لازم باشد تا دسته‌بندی‌های مختلف را بررسی کنید. برای مثال این بخش در روتر D-Link DIR-890L به شکل زیر است:

فوروارد کردن پورت روی روتر

و همین بخش در روتری مشابه که از فرم‌ور محبوب شخص ثالث DD-WRT استفاده می‌کند هم به صورت زیر می‌باشد:

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که می‌بینید، پیچیدگی بین این دو مدل، علی‌رغم سخت‌افزار یکسان مشهود است. به علاوه، موقعیت آن هم به طور کامل با یکدیگر تفاوت دارد. به همین خاطر بهتر است برای هر دستگاه و هر رابط کاربری راهنمای مخصوص آن را مطالعه کنید.

هنگامی که منوی آن را پیدا کردید، زمان آن است تا قاعده‌ی موردنظر خود را تنظیم کنید.

گام دوم: ایجاد یک قاعده‌ی فوروارد پورت

برخلاف همه‌ی توضیحات احتمالاً پیچیده و مراحل قبلی تعریف خود قاعده بسیار ساده است. ما می‌خواهیم دو قاعده برای فوروارد کردن پورت تعریف کنیم؛ یکی برای سرویس دهنده‌ی موسیقی Subsonic و دیگری برای سرویس دهنده‌ی بازی Minecraft.

فوروارد کردن پورت روی روتر

با وجود تفاوت‌هایی که در نرم‌افزار هر روتر وجود دارد، فرآیند کلی یکسان است. تقریباً در همه جا ابتدا باید نام قاعده‌ی فوروارد پورت را بنویسید. بهتر نامی مرتبط با کاربرد سرویس یا سرور برای آن انتخاب کنید. اکنون باید مشخص کنید که این قاعده از پروتکل TCP، UDP یا هر دوی آن‌ها استفاده کند. بعضی از کاربران در زمینه‌ی انتخاب دقیق پروتکل موردنیاز برای هر اپلیکیشن یا سرویس وسواس دارند و آن را به پای مسائل امنیتی می‌گذارند. اگر راستش را بگویم من همیشه در این زمینه تنبلی می‌کنم، و خیلی راحت گزینه‌ی Both یا هر دو را انتخاب می‌کنم.

در برخی از فرم‌ورهای نرم‌افزاری مثل DD-WRT که در تصویر بالا هم آن را آوردیم، با تعیین مقدار Source یا منبع می‌توانید دسترسی لیستی از آدرس‌های IP را به دلایل امنیتی به این قاعده‌ی انتقال پورت محدود کنید. اگر بخواهید می‌توانید از چنین قابلیتی استفاده کنید، اما بدانید که با این کار دردسرهای جدیدی برای خود ایجاد می‌کنید، چرا که روتر فرض می‌کند که کاربران از راه دور (از جمله شما و دوستان‌تان) آدرس‌های ایستا دارند.

سپس باید پورت خارجی را مشخص کنید. این همان پورتی است که بر روی روتر و اینترنت باز خواهد ماند. شما می‌توانید از بین ۱ تا ۶۵۳۵۳ یک عدد انتخاب کنید، اما اکثر اعداد پایین توسط سرویس‌های استاندارد (مثل ایمیل و سرورهای وب) و عددهای بالا هم توسط اپلیکیشن‌های متداول اشغال شده‌اند. با این اوصاف پیشنهاد می‌کنیم عددی بالاتر از ۵۰۰۰ انتخاب کنید. برای اطمینان خاطر می‌توانید در میان لیست طویل پورت‌های TCP/UDP بگردید تا مطمئن شوید که پورت انتخابی شما با سرویس دیگری تداخل نداشته باشد.

در انتها آدرس IP داخلی و پورت دستگاه موردنظر خود را وارد کرده، و سوئیچ این قاعده را روشن کنید. فراموش نکنید که تنظیمات را هم ذخیره نمایید.

گام سوم: آزمایش قاعده‌ی فوروارد پورت

ساده‌ترین راه برای آزمایش فوروارد پورت این است که از یک دستگاه خارج از شبکه به کامپیوتر داخل شبکه وصل شوید. اما اگر خارج از خانه نباشید شاید انجام این آزمایش برای شما کمی مشکل باشد. خوشبختانه به لطف وبسایت YouGetSignal.com می‌توانید به راحتی ببینید که آیا قاعده‌ی فوروارد کردن پورت شما به درستی کار می‌کند یا نه. برای انجام این آزمایش کافی است آدرس IP خود را به همراه پورت‌تان وارد کرده و بر روی دکمه‌ی Check کلیک کنید.

فوروارد کردن پورت روی روتر

همان طور که در تصویر بالا پیداست، باید پیامی مشابه [Port X is open on [Your IP دریافت کنید. اگر پورت بسته بود، مجدداً تنظیمات روتر خود را چک کرده و ضمن بررسی IP و پورتی که در این سایت وارد کرده‌اید، آزمایش را دوباره اجرا کنید.

تعریف انتقال پورت شاید کمی مشکل باشد، اما پس از آن که آدرس IP ایستا را به دستگاه موردنظر خود اختصاص دادید و سرور DNS پویا را برای آدرس IP خانگی خود تعریف کردید، فقط کافی است یکبار این سختی را به جان بخرید تا در آینده به راحتی بتوانید از شبکه‌ی خانگی خود استفاده کنید.

این مطلب برای بسیاری از کاربران دنیای مجازی مفید است و کاربرد دارد بنابراین توصیه می کنیم که از طریق دکمه های زیر این مطلب را روی شبکه های اجتماعی منتشر نمایید.

منبع: howtogeek.com