اگر از اضطراب رنج می‌برید، باید بدانید که در مقابله با آن تنها نیستید. نزدیک به ۴۰ میلیون نفر یا ۱۸ درصد جمعیت در ایالات متحده با استرس و اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنند و سعی می‌کنند آن را کاهش دهند.

همچنین باید بدانید که اضطراب قابل درمان است و خودتان می‌توانید توسط راه حال‌های آزمایش شده با آن مقابله کنید. این مهارت‌ها می‌توانند به شما کمک کنند که اضطراب را نه تنها در لحظه، بلکه در طولانی مدت با تمرین کنترل کنید (اگرچه نباید جایگزین درمان تخصصی‌تر، یعنی توسط یک متخصص سلامت روان شود). سوالی دکتر، روان‌شناس و دوست، شاید تاثیر حیوانات خانگی در کاهش استرس و اضطراب هم برای شما جالب باشد.

در ادامه چگونگی حالت‌های اضطراب و استرس، راه حل‌های مختلف برای کاهش و مقابله با آن و تشخیص اینکه در چه هنگام دیگر آن راه حل کمک کننده نخواهد بود و باید به پزشک مراجعه کرد را برای شما شرح خواهیم داد.

اضطراب چیست؟ چرا باید آن را کاهش دهیم؟

اضطراب یک احساس پریشانی، تنش و نگرانی است که می‌تواند از طریق افزایش فشار خون و سایر علائم بر بدن شما تأثیر فیزیکی بگذارد. در حالی که اضطراب گاه‌به‌گاه رایج است و انتظار می‌رود هر چندوقت یک بار، با استرس های زندگی دست و پنجه نرم کنیم. اما برای افرادی که دچار بیماری اضطراب هستند، ترس و نگرانی از بین نمی‌رود و می‌تواند در توانایی آنها برای انجام فعالیت‌های روزانه اختلال ایجاد کند؛ پس باید با آن مقابله شود.

اختلال اضطراب فراگیر (GAD) زمانی است که فرد در اکثر روزها به مدت حداقل شش ماه احساس اضطراب یا نگرانی بیش از حد می‌کند. به جای نگرانی‌های گاه‌به‌گاه، یک فرد مبتلا به GAD نگران بسیاری از چیزها در زندگی خود می‌شود، حتی چیزهایی که دیگران آنها را نگران کننده نمی‌دانند.

علاوه بر احساس استرس، اضطراب فراگیر می‌تواند شامل بی‌قراری، زود رنجی، خستگی و کاهش توانایی در کنترل احساس نگرانی حتی هنگام تلاش برای خوابیدن باشد.

اضطراب می‌تواند در حالات دیگر هم خودش را نمایان کند:

• اختلال هراس زمانی است که فرد به میزان شدیدی ترس را بی‌هیچ دلیلی و در موقعیتی غیرمنتظره احساس می‌کند.
• فوبیا، همان ترس بیمارگونه است که توسط موسسه ملی سلامت روان اینگونه تعریف شده است: ترس شدید، نامتناسب یا بیزاری از چیزها یا موقعیت های خاص. فوبیاهای رایج شامل ترس از پرواز، ارتفاع یا حیوانات و موجودات خاص است.
• اختلال اضطراب اجتماعی باعث می‌شود هنگام قرار گرفتن در محیط‌های احتماعی خاص یا ارتباط با گروهی از حرف، فرد میزان بالایی از ترس را احساس کند.
• اختلال اضطراب جدایی ترس از جدا شدن از فرد یا افرادی است که به آنها احساس وابستگی می‌کنید؛ مانند ترسی که کودکان نسبت به جدا شدن از خانواده‌شان دارند.

آیا مورد یا مواردی از این‌ها، شامل حال شما می‌شوند؟

چه عاملی منجر به اضطراب می‌شود؟

اضطراب همیشه تنها به یک دلیل خودش را بروز نمی‌دهد، اما معمولا منشأش یک خاطره و تجربه بد است. برای مثال،‌ داشتن کودکی دشوار می‌تواند احساس اضطراب را در افراد افزایش ببخشد، به ویژه اگر آن فرد با مسائلی این چنینی روبه‌رو شده باشد:

• تجاوز فیزیکی یا عاطفی
• نادیده گرفته شدن
• فوت خانواده یا یکی از افراد مهم در زندگی
• تحت فشار قلدری قرار گرفتن یا در تنهایی ماندن

سایر عواملی که می‌توانند اضطراب را در شما تشدید کنند شامل این موارد می‌شوند:

• مسائل مالی
• استرس‌های تحصیلی
• مشکلات فیزیکی یا روانی
• برخی از داروهای پزشکی، به علاوه مواد مخدر و الکل
• تغییرات زیاد و عدم اطمینان

پنج راه مقابله با استرس و اضطراب

می‌توانید راهکارهایی که برای شما شرح می‌دهیم را انتخاب کنید و هرکدام که برایتان بهتر است را به کار ببرید. همچنین می‌توانید در مواردی چندتا از این راهکارها را با هم بکار ببرید. باید توجه داشته باشید که هرکدام از اینها می‌توانند خود تجویز باشند، اما در مواردی هم نیاز به یک متخصص دارید تا به شما کمک کند کدام راه در کاهش استرس واقعاً موثر است. سعی کنید این تمرین‌ها را هر روزه به کار ببرید تا ذهن و بدن شما به آنها عادت کنند.

۱. تنفس عمیق

تنفس عمیق روشی آرام و حساب شده برای تنفس است که ریه‌های شما را به طور کامل با هوای اکسیژن پر می‌کند و به کاهش ضربان قلب و تثبیت فشار خون کمک می‌کند تا استرس شما پایین آید. این تکنیک که به نام‌های تنفس دیافراگمی، تنفس شکمی نیز شناخته می‌شود، شما را از عوامل استرس‌زا منحرف می‌کند و از تمام دامنه حرکتی دیافراگم استفاده می‌کند و به بدن شما اجازه می‌دهد تا در حالت آرام‌تری قرار بگیرد.

وقتی در انجام تنفس عمیق ماهر شوید، ممکن است تصاویری آرام‌کننده را تصور کنید و یا همزمان یک بخش از بدنتان را از هرگونه فشار رها کنید.

بیل هودنکو، روانشناس شرکت مراقبت های بهداشتی K Health می‌گوید که این تمرین‌ها سیستم عصبی پاراسمپاتیک (PNS) را فعال می‌کند. این سیستم بخشی از سیستم عصبی خودمختار است که بر عملکردهای استراحت و هضم شما نظارت می‌کند و می‌تواند علائم اضطراب را کاهش دهد. PNS در تقابل مستقیم با سیستم عصبی سمپاتیک (SNS) یا سیستم جنگ یا گریز، که در مواقعی که مضطرب هستید فعال است، عمل می‌کند.

از آنجایی که PNS شما نمی‌تواند همزمان با SNS کار کند، فعال کردن آگاهانه سیستم آرام‌بخش پاراسمپاتیک از طریق تکنیک‌هایی مانند تصاویر هدایت‌شده می‌تواند مغز و بدن شما را آرام کند و در نتیجه، استرس و اضطراب شما را کاهش دهد.

نحوه عملکرد: برای تمرین تنفس عمیق، ابتدا با تنفس طبیعی شروع کنید. سپس به آرامی از طریق بینی نفس بکشید. دقت کنید که قفسه سینه و شکم شما باید منبسط شود، در غیر این صورت نفس شما به اندازه کافی عمیق نیست. سپس به آرامی از طریق دهان نفس خود را بیرون دهید. اگر هم راحت‌تر بودید، می‌توانید از طریق بینی نفس خود را بیرون دهید. این کار را تا زمانی که احساس آرامش کردید ادامه دهید.

همچنین می‌توانید آرام‌سازی عضلانی را هم به این تمرین اضافه کنید: با یک قسمت از بدن مانند شانه های خود شروع کنید و نفس‌های عمیق خود را به سمت آن ناحیه متمرکز کنید. برای چند دقیقه یا تا زمانی که احساس کردید تفاوتی ایجاد شده، روی آن ناحیه تمرکز کنید و سپس به نقطه کانونی بعدی بروید.

۲. حرکات فیزیکی

یوگا، تای‌چی و چیگونگ از تمرینات مناسبی هستند که حرکات آهسته و ثابت، تمرکز ذهنی و تنفس عمیق را با هم ترکیب می‌کنند و می‌توانند استرس و اضطراب را کاهش داده و آرامش را به شما القا کنند.

یوگا مجموعه‌ای از حرکات است که باید برای مدت معینی انجام شود. معمولا زمان آن را با میزان تنفس فرد اندازه‌گیری می‌کنند. تای‌چی هم شامل حرکات آرام و رقص‌گونه‌ای است که با نفس‌های عمیق و طولانی همراه است. چیکونگ حرکات ساده را با هم ترکیب می‌کند و شامل ماساژ قسمت‌های مختلف بدن و تنفس هم می‌شود.

یوگا، تای‌چی و چی‌گونگ که هزاران سال در بخش‌هایی از آسیا در حال تمرین بوده‌اند، در مطالعات مدرن نیز اثرات کمک‌کننده به مقابله با استرس و اضطراب دارند.

نحوه انجام: با یک جستجوی سریع در اینترنت، می‌توانید چندین فیلم و راهنما در مورد روش‌های مختلف تمرین یوگا، تای‌چی و چی‌گونگ پیدا کنید. حتما لازم نیست که از روشی خاص برای تمرینات استفاده کنید اما می‌توانید با جستجوی شخصی خودتان حرکاتی را که به کاهش اضطراب کمک می‌کنند را پیدا کنید.

• تمرین یوگا: «ژست کودک» یک حرکت مناسب برای شروع است زیرا ستون فقرات را شل می‌کند، کمر را کشیده و تنفس عمیق را آسان می‌کند. با زانو زدن شروع کنید، سپس روی پاشنه های خود (یا یک بلوک) بنشینید. به سمت جلو خم شوید تا قفسه سینه و شکم روی ران‌ها قرار گیرند و پیشانی‌تان با زمین تماس پیدا کند. می‌توانید دست‌هایتان را فراتر از سرتان دراز کنید، آن‌ها را در کنار بدنتان قرار دهید یا اگر پیشانی‌تان به زمین نمی‌رسد، مشت‌های خود را زیر پیشانی‌تان قرار دهید.
• تمرین تای‌چی: اول از همه دو مشت خود را شل کرده و کنار پهلویتان قرار دهید. به آرامی یک پا را جلوی خود بگذارید و وزن خود را روی همان پا قرار دهید در حالی که بازوی مقابل خود را به آرامی بلند می‌کنید. در مرحله بعد، پای جلویی خود را به عقب ببرید و وزن خود را به روی پای مخالف بیاندازید. در حالی که بازوی خود را به پهلو برگردانید، دست مشت خود را بچرخانید تا کف دستتان به سمت بالا باشد، هر دو دست را به شکل مشت نگه دارید. این کار را با دست و پای دیگر خود نیز تکرار کنید.
• تمرین چیکونگ: بازوهایتان را در کنار خود نگه دارید، سپس در حالی که نفس عمیق می‌کشید، ساعد خود را در حالی که کف دست‌هایتان رو به آسمان است بلند کنید. پس از آن در حین بازدم، ریه‌های خود را از هوا خالی کنید و در حالی که بازوهای خود را پایین می‌آورید نفس خود را حبس و این کار را چندبار تکرار کنید.

۳. روان خود را برای مقابله با استرس و اضطراب به چالش بکشید

چالش روانی یا شناختی، یعنی شما با افکار اضطراب زا مقابله کنید و آن‌ها را با افکار مثبت جایگزین کنید. به گفته هودنکو، چالش شناختی با عصب پیشانی کار می‌کند و با مهار احساسات شما، کمک می‌کند که موقعیت موجود آن‌طور که باید برای شما مضطرب کننده نباشد.

نحوه عملکرد: هر زمان که در شرایطی قرار گرفتید که موجب اضطراب شما شد،‌ می‌توانید چالش شناختی را تمرین کنید. برای مثال، اگر رئیس شما به طور غیرمنتظره‌ای بخواهد با شما گفت‌وگویی داشته باشد، ممکن است به چیزهایی همچون «او قرار است سر من فریاد بزند» و یا «احتمالا می‌خواهد اخراجم کند» فکر کنید. در چنین شرایطی سعی کنید این افکار را با چیزهایی همچون «او فقط می‌خواهد با من صحبت کند» جایگزین کنید و تمرکزتان را روی همان بگذارید. تغییر موقعیت‌ها در ذهن و تمرین این مهارت می‌تواند منجر به اضطراب کمتری شود، زیرا می‌توانید تفسیر متفاوتی از موقعیت داشته باشید که منجر به ترس شما نمی‌شود.

۴. آزادی عاطفی

آزادی عاطفی با ادغام شناخت درمانی و طب فشاری به شما کمک می‌کند استرس و اضطراب خود را کاهش دهید. یک مطالعه آزمایشی کوچک در سال ۲۰۰۴ نشان داد که EFT (Emotional Freedom Technique) به طور قابل توجهی اضطراب بیماران را در کوتاه مدت و بلندمدت کاهش می‌دهد و بیماران پس از سه جلسه شروع به تجربه اضطراب کمتری کردند.

نحوه عملکرد: EFT می‌تواند توسط یک پزشک که دارای گواهینامه EFT International است برای شما انجام یا به عنوان کمک در نظر گرفته شود.

اول از همه، باید مشکلی که می‌خواهید به آن بپردازید را، برای مثال اضطراب، مشخص کنید. سپس می‌توانید از جملاتی همچون «من مضطرب هستم، اما کاملاً خودم را می‌پذیرم» استفاده کنید. این شما را در معرض اضطراب قرار می‌دهد، اما در عین حال آن را در کنار مثبت اندیشی مجدداً اصلاح می‌کند.

سپس با نوک اشاره‌گر و انگشت وسط خود، حدود هفت بار روی نقاطی که طب سوزنی صورت و بدن انجام می‌شود، ضربه بزنید. می‌توانید از متخصصی کمک بگیرید که شما را هنگام ضربه به نقاط مربوطه راهنمایی کند. یا می‌توانید از ویدیوها و سایر منابع به صورت آنلاین استفاده کنید. همانطور که ضربه می‌زنید، از یک عبارت به عنوان یادآور استفاده کنید، برای مثال «من مضطرب هستم»؛ تکرار این عبارت شما را بر مشکلی که دارید متمرکز می‌کند و در عین حال با ضرباتی که بر بدن خود وارد می‌کنید این اضطراب را به طور فیزیکی از شما دور می‌‌کند.

۵. کنکاش کردن

تکنیک «روبه‌رو شدن با ترس‌ها» شما را در یک محیط امن قرار می‌دهد و مکرراً در معرض محرک‌هایی قرار می‌گیرید که باعث ترس یا اضطراب شما می‌شود. هدف این است که شما به محرک عادت کنید، چرا که عادت به آن باعث کاهش اضطراب در دراز مدت و جلوگیری از اجتناب از محرک در آینده می‌شود.

هودنکو می‌گوید: «قرار گرفتن در معرض محرک، یک ابزار رفتاری قدرتمند است که می‌تواند به کاهش اضطراب کمک کند. این تکنیک می‌تواند بسیار اضطراب آور باشد، اما اغلب در کاهش یا از بین بردن اضطراب موفق است.» وی همچنین توصیه می‌کند برای نتیجه بهتر، از یک درمانگر در زمینه مواجهه درمانی کمک بگیرید.

نحوه عملکرد: انواع مختلفی از مواجهه درمانی وجود دارد و نتیجه آن به چگونگی گفت‌وگو شما با درمانگرتان بستگی دارد.

مشاور شما می‌تواند از تکنیک‌های مختلف بهره ببرد، مثلا قرار دادن شما در معرض محرک‌هایی واقعی که مطابق شرایط زندگی هستند. در حالی که تکنیک دیگری ممکن است از شما بخواهد موقعیت اضطراب‌آوری را تصور کنید.

علاوه بر این، پزشک شما ممکن است شما را با میزان مشخصی در معرض محرک قرار دهد. ممکن است از شما خواسته شود که محرک‌هایی را که باعث اضطرابتان می‌شوند از حداقل تا شدیدترین رتبه‌بندی کنید. در حالاتی پزشک، شما را در برابر مسائلی که کمتر باعث اضطراب شما می‌شود قرار می‌دهد و در مواردی دیگر با آنچه بیشتر که در صدر لیست قرار دارد مواجه می‌کند و آرام‌آرام به دیگر بخش‌ها می‌پردازد. همچنین حساسیت‌زدایی سیستماتیک وجود دارد که در آن شما در معرض محرک قرار می‌گیرید و در عین حال در تمرینات تمدد اعصاب شرکت می‌کنید تا به کمک آن، با محرکی که ترس شما را برمی‌انگیزد با آرامش برخورد کنید.

آرامبخش‌های طبیعی برای کاهش استرس و اضطراب

اگر هنگام فکر کردن به درمان‌های طبیعی اضطراب، فعالیت‌هایی مانند ورزش و مدیتیشن را در نظر دارید، در مسیر درستی هستید. در حالی که داروهای خاصی توسط روانپزشکان برای اختلالات اضطرابی شدید تجویز می‌شوند، گزینه‌هایی هم برای بهبودی‌تان وجود دارد که می‌توانید در خانه امتحان کنید:

• پیاده‌روی یا ورزش کنید: به هر روش دیگر خودتان را فعال نگه دارید تا ذهن شما به سوی مسائلی که مضطربتان می‌کند کشیده نشود. فعالیت بدنی، فشار عضله‌هایتان را کمتر می‌کند که به خودی خود در کاهش استرس و اضطراب موثر است. علاوه بر این، افزایش ضربان قلب می‌تواند ترکیب شیمیایی مغز شما را تغییر دهد و دسترسی به سروتونین و گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) را افزایش دهد.
• نوشیدن الکل و کافئین را کاهش دهید و از دخانیات اجتناب کنید! تمام این‌ها به آسانی باعث افزایش افسردگی و اضطراب شما می‌شوند.
• خواب را اولویت قرار دهید! چرا که برای بازیابی و آماده شدن برای چالش های پیشه‌رو بسیار کارآمد است. خواب عمیق یا خواب موج آهسته با حرکت غیر سریع چشم (NREM) می‌تواند به آرام کردن و تنظیم مجدد ذهن ناآرام کمک کند؛ زیرا ضربان قلب و فشار خون کاهش می‌یابد. تمرکز حواس و مدیتیشن را تمرین کنید تا علائم اضطراب را کاهش دهید.
• فضای سبز جلوی منزل می‌تواند سطح استرس روانی را کاهش ‌دهد!

چطور بفهمیم که دچار اضطراب هستیم تا بتوانیم با آن مقابله کنیم؟

با اینکه حمله پانیک (Panic Attack)، فوبیا و شرایط اضطراب جدی‌تری از اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و اختلال وسواس فکری اجباری (OCD) وجود دارد. با این حال اضطراب عمومی‌تر را اغلب می‌توان با برخی از علائم زیر طبقه‌بندی کرد:

• نگرانی غیر قابل کنترل که باعث ناراحتی می‌شود
•  کارهای به ظاهر بی‌اهمیت مانند انجام کارهای خانه باعث استرس می‌شود
• زود رنجی
• خستگی زیاد در موقعیت‌های ناراحت کننده
• مشکل تمرکز در شرایط خاص
• انقباض عضلات به طور مداوم
• خواب نامناسب

چطور به افراد مضطرب کمک کنیم؟

برای اینکه به کسانی که درگیر اضطراب هستند در مقابله با آن کمک کنید، باید خودتان را برای هرگونه تغییری آماده کنید. اگر می‌بینید که در وهله اول خواستار کمک شما نیستند، آنها را سرکوب نکنید و تحت فشار قرار ندهید؛ در عوض با علائم آن آشنا باشید و به آنها نگرانی و تمایل خود برای کمک را ابراز کنید.

چه هنگام به دکتر مراجعه کنیم؟

هودنکو می‌گوید: «اضطراب عادی وفق‌پذیر است، به ما کمک می‌کند که در برابر خطرات احتمالی آماده باشیم. اضطراب این آمادگی را در عمل دو برابر می‌کند.»

کمک گرفتن برای کاهش اضطراب از پزشک زمانی مناسب است که این استرس به شما اجازه نمی‌دهد حتی ساده‌ترین کارهای روزانه‌تان را بدون ترس و نگرانی پیش ببرید. اضطراب همیشه به واسطه راهکارهایی که عنوان کردیم قابل کنترل نیست و با آنکه روش‌های مقابله با استرس در لحظه شما را آرام می‌کنند، در برخی موارد باید حتما تحت درمان با کمک یک متوسط قرار بگیرند.

احساس اضطراب چنین عواملی را با خود به همراه دارد:

• مشکل در به خواب رفتن
• ناتوانی در تمرکز
• بد خلقی
• بی‌قراری
• تنش عضلانی

متخصصان توصیه می‌کنند که به پزشک مراجعه کنید، به خصوص اگر این علائم در طول چند ماه ادامه داشته باشند. شما و پزشکتان، چه پزشک مراقبت‌های اولیه چه یک متخصص سلامت روان، می‌توانید برنامه‌ای درمانی برای مقابله با اضطراب و کاهش استرس در طولانی‌مدت تنظیم کنید.

هودنکو در آخر می‌افزاید:

سطح بالای اضطراب می‌تواند تأثیرات منفی بر مغز و بدن داشته باشد. بنابراین اگر مطمئن نیستید که باید به دنبال کمک باشید، این ضرب‌‌المثل را به یاد داشته باشید: «اگر دچار شک شدی، دوباره بررسی کن!»

نوشته معرفی تمرین و راه‌های مختلف کاهش استرس؛ چطور با اضطراب مقابله کنیم؟ اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

متاسفانه در چندسال گذشته، بیماری همه‌گیر کرونا مردم را از نظر سلامتی با مشکلاتی مواجه کرده است که گاهی قابل پیشبینی نبوده‌اند. بر اساس داده‌هایی که از سال‌های اخیر تا به الان جمع‌آوری شده،‌ عوارض و خطراتی مانند مشکلات قلبی و سکته مغزی در میان آنانی که مبتلا به کرونا بوده‌اند، حتی اگر ماه‌ها از آن گذشته باشد، بسیار شایع است.

در دسامبر ۲۰۲۰، یک هفته پیش از آنکه دکتر استوارت کاتز اولین واکسن COVID-19 خود را تولید کند، با تب شدیدی مواجه شد. وی دو هفته را با سرفه و بدن درد گذراند و پس از ماه‌ها کمک به دیگران در برابر بیماری کرونا،‌ خودش اولین واکسن کرونا را به وجود آورد.

روز کریسمس، بیماری کاتز بسیار کمتر شده بود، اما برخی از عوارض ناشی از کرونا را در بخش‌های مختلفی از بدنش، به ویژه قلب خود مشاهده کرد. بالا رفتن از دو پله با نفس تنگی همراه بود و قلبش ۱۲۰ بار در دقیقه می‌تپید. او پس از مدت‌ها دوباره سلامت خود را به دست آورد. اما گزارش‌های مربوط به اثرات COVID-19 بر سیستم قلبی عروقی او را نگران سلامت طولانی‌مدت خود کرده است. کاتز می‌گوید: «از خود می‌پرسم: خب، آیا واقعا بیماری‌ام بهبود یافته است؟»

آیا بیماری‌های قلبی و سکته مغزی از عوارض کرونا هستند؟

در یکی از مطالعاتی که امسال انجام شده، محققان از سوابق وزارت امور بازنشستگان ایالات متحده (VA) برای تخمین اینکه COVID-19 اغلب به مشکلات قلبی عروقی منجر می‌شود یا نه، استفاده کردند. آن‌ها دریافتند افرادی که به این بیماری مبتلا بوده‌اند، در یک سال پس از ابتلا به ویروس کرونا SARS-CoV-2 با خطرات قابل ملاحظه‌ای برای ۲۰ نوع بیماری قلبی عروقی، از جمله مشکلات بالقوه فاجعه‌بار مانند حملات قلبی و سکته مغزی مواجه هستند. محققان می‌گویند که این عوارض حتی در افرادی که به نظر می‌رسد به طور کامل از یک عفونت خفیف بهبود یافته‌اند نیز ممکن است رخ بدهد.

برخی از مطالعات کوچک‌تر، این یافته‌ها را منعکس کرده‌اند. اما برخی دیگر میزان کمتری از عوارض پس از کرونا را نشان می‌دهند. با توجه به اینکه میلیون‌ها یا شاید حتی میلیاردها نفر به SARS-CoV-2 آلوده شده‌اند، پزشکان در این فکر هستند که آیا این همه‌گیری پس‌لرزه‌های قلبی عروقی را به دنبال خواهد داشت یا خیر. در همین حال، محققان در تلاشند تا بفهمند چه کسانی بیشتر در معرض خطر این مشکلات مربوط به قلب هستند، یا چه مدت این خطر ادامه دارد و چه چیزی منجر به این علائم می‌شود.

کاتر می‌گوید: «این مسئله حفره‌ای عمیق در مسئله بهداشت عمومی ایجاد کرده است. ما هنوز نمی‌دانیم که عوارض کرونا خطر حمله قلبی را افزایش می‌دهد، یا سکته مغزی و یا سایر بیماری‌های قلبی را. هنوز به هیچ‌کدام اطمینان نداریم.»

مجله Nature به سوالات و کشفیاتی که دانشمندان در این زمینه داشته‌اند نگاهی می‌اندازد:

چه تعدادی از افراد در خطر هستند؟

پزشکان مشکلات قلبی عروقی ناشی از کرونا را در حین همه‌گیری گزارش کرده‌اند؛ اما نگرانی‌ها در مورد این موضوع پس از انتشار نتایج مطالعه VA در اوایل سال جاری افزایش یافت. زیاد العلی، اپیدمیولوژیست در دانشگاه واشنگتن در سینت‌لوئی و همکارانش، یکی از گسترده‌ترین تجزیه و تحلیل‌ها را برای توصیف خطرات و اتفاقاتی که پس از مرحله حاد کرونا برای قلب و سیستم گردش خون رخ داده است را، ارائه داده‌اند. محققان بیش از ۱۵۰ هزار جانباز را که از کووید ۱۹ حاد بهبود یافته بودند با همسالان غیر آلوده خود و همچنین با یک گروه کنترل قبل از همه‌گیری مقایسه کردند.

آن دسته افرادی که در حین کرونا بیشتر تحت درمان بوده‌اند، معمولا در معرض این قبیل بیماری‌ها قرار گرفته‌اند. در برخی شرایط، احتمال بیماری‌هایی همچون تورم قلبی و لخته شدن خون در ریه‌ها ۲۰ درصد نسبت به گروهی که به کرونا مبتلا نشده‌اند، افزایش یافته است. اما حتی افرادی که در بیمارستان بستری نشده بودند، خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌ها برایشان بیش‌تر است. برای نمونه می‌توان به افزایش ۸ درصدی میزان حملات قلبی، تا افزایش ۲۴۷ درصدی در میزان التهاب قلبی اشاره کرد.

برای العلی، این مطالعات انجام شده سندی شد برای آنکه کرونا واقعا می‌تواند سلامت برخی افراد را برای همیشه به خطر بی‌اندازد. این نوع تغییرات در دسته عوارض پس از COVID-19 قرار می‌گیرند که مشکلاتی را که پس از عفونت اولیه ظاهر می‌شوند را پوشش می‌دهند. این اختلال به عنوان کووید طولانی شناخته می‌شود و در مجموع تعاریف زیادی دارد.

مطالعات نشان می‌دهد که ویروس کرونا با طیف گسترده‌ای از مشکلات پایدار مانند دیابت ۲، آسیب مداوم ریه‌ها و حتی آسیب‌های مغزی مرتبط است. العلی می‌گوید که مشکلات قلبی عروقی که پس از عفونت SARS-CoV-2 رخ می‌دهد می‌تواند کیفیت زندگی فرد را در درازمدت کاهش دهد. او می‌افزاید: «درمان‌هایی برای این مشکلات وجود دارد، اما قابل بهبود نیستند.»

آیا عوارض و خطرات ناشی از کرونا قطعی هستند؟

به گفته محققان، علی‌رغم وسعت مطالعه، اما همچنان ایرادهایی در آن یافت می‌شود. این مطالعه ناظرانه است، به این معنی که از داده‌هایی که برای اهداف دیگر جمع‌آوری شده‌اند دوباره استفاده می‌کند. به عنوان مثال، این مطالعه فقط جانبازان VA را در نظر می‌گیرد، یعنی که داده‌ها به سمت مردان سفیدپوست منحرف شده است. اریک توپول، ژنومیست در لا جولای کالیفرنیا، می‌گوید: «ما واقعاً هیچ مطالعه‌ای نداریم که برای جمعیت متنوع‌تر و جوان‌تر انجام شده باشد.» او فکر می‌کند قبل از اینکه دانشمندان بتوانند فرکانس بروز مشکلات قلبی عروقی را تعیین کنند، به تحقیقات بیشتری نیاز است.

دانیل تانکردی، آمارگیر پزشکی در دانشگاه کالیفرنیا، به منبع بالقوه دیگری برای سوگیری اشاره می‌کند. در این آزمایش، یکی از گروه‌ها در بخش VA بایستی یک سال کامل به SARS-CoV-2 دچار نشده باشد تا بتواند در مطالعات شرکت کند. تفاوت‌های فیزیکی می‌توانست در این مسئله دخیل باشد که یک گروه شانس کمتری در گرفتن این بیماری داشته باشد، پس این مسئله مشکلات آماری قلبی و عروقی ناشی از کرونا را نیز برطرف نخواهد نکرد. با این وجود، تانکردی گمان می‌کند که این آزمایش به درستی انجام شده است و شانس اشتباه در آن کم است. وی می‌گوید: «ادعایی ندارم که آمار داده شده صد درصد درست هستند،‌ اما قطعا کار‌آمدند.» تانکردی امیدوار است که این آزمایش انجام شده، کمکی باشد به ارزیابی‌های دکتر العلی.

مطالعات دیگر مرتبط به عوارض و مشکلات پس از کرونا

دیگر مطالعات هم تا به الان به همین سو پیش رفته‌اند. برای مثال، داده‌های سیستم مراقبت‌های بهداشتی انگلستان، نشان می‌دهد افرادی که با کرونا در بیمارستان بستری شده‌اند، تقریبا سه برابر بیشتر از افراد غیر آلوده در معرض مشکلات قلبی عروقی عمده در طول هشت ماه پس از بستری شدن در بیمارستان هستند. مطالعه دوم نشان داد که در ۴ ماه پس از عفونت، افرادی که مبتلا به کرونا بودند، در مقایسه با افرادی که آلوده نشده بودند، تقریبا ۲.۵ برابر بیشتر در معرض خطر نارسایی قلب قرار داشتند.

سارا ولف هانسون، مدل‌ساز سلامت در موسسه سنجش و ارزیابی سلامت دانشگاه واشنگتن در سیاتل، از داده‌های العلی برای تخمین تعداد حملات قلبی و سکته مغزی ناشی از عوارض کرونا استفاده کرد. کار منتشر نشده او نشان می‌دهد که در سال ۲۰۲۰، عوارض پس از کرونا باعث ۱۲ هزار سکته مغزی اضافی و ۴۴هزار حمله قلبی اضافی در ایالات متحده شد. اعدادی که به ۱۸ هزار سکته مغزی و ۶۶ هزار حمله قلبی در سال ۲۰۲۱ افزایش یافت. این بدان معنی است که کوید ۱۹ می‌تواند میزان حمله قلبی را حدود ۸ درصد و سکته مغزی را حدود ۲ درصد افزایش داده باشد. ولف هانسون می‌گوید: «این آمارها بسیار هوشیار کننده هستند.»

به گفته دانشمندان، اثرات غیرمستقیم همه‌گیری کرونا، مانند از دست دادن قرار ملاقات‌های پزشکی، استرس و بی‌تحرکی و انزوا در خانه، احتمالا خطرات قلبی عروقی را برای بسیاری از افراد افزایش داده است.

با این حال، این اعداد با آنچه برخی از محققان در کلینیک دیده‌اند مطابقت ندارد. جری مک‌کان، متخصص تصویربرداری قلب در دانشگاه لستر، و همکارانش، در یک مطالعه کوچک، دریافتند آنانی که هنگام کرونا در بیمارستان بستری بوده‌اند و گروهی که تحت مراقبت‌های پزشکی قرار نگرفته بوده‌اند، ریسک خطر قلبی یکسانی داشتند. کارآزمایی قدری کوچکتر از العلی بود، اما مک‌کان و همکارانش در حال کار بر روی یک مطالعه بزرگتر با حدود ۱۲۰۰ شرکت‌کننده هستند. نتایج هنوز منتشر نشده است، اما مک‌کان می‌گوید: «هرچه داده‌های بیشتری به دست آوریم، بهتر می‌توانیم میزان آسیب‌‌ها و مشکلات قلبی ناشی از کرونا را درک و کنترل کنیم.»

با وجود داشتن تصویر ناقص از اثرات قلبی عروقی کرونا، پزشکان احتیاط را توصیه می‌کنند. گروهی تخصصی که توسط کالج قلب و عروق آمریکا تشکیل شده، به پزشکان توصیه می‌کند افرادی که کرونا داشته‌اند را از نظر مشکلات قلبی عروقی، به‌ویژه در صورت داشتن فاکتورهای برخی خطرات مانند سن بالا یا سرکوب سیستم ایمنی آزمایش کنند.

محققان چگونه اطلاعات خود را به‌دست می‌آورند؟

جواب‌های بسیاری که درباره اثرات طولانی مدت کرونا داریم معمولا از منبعی به نام RECOVER می‌آید. این پروژه سعی دارد که ۶۰ هزار نفر را از ۲۰۰ بخش مختلف ایالات متحده، به مدت چهار سال مطالعه کند. این آزمایش شامل افرادی که کرونای طولانی مدت داشته‌اند، افرادی که مبتلا شده‌اند و بهبود یافته‌اند و آنانی که هیچ‌گاه این ویروس را نگرفته‌اند، می‌شود. کاتز که محقق اصلی این کارآزمایی است، می‌گوید: «سن در این مطالعه اهمیتی ندارد.» او و همکارانش قصد دارند کودکان، بزرگسالان، افراد باردار و نوزادانی که در طول آزمایش به دنیا می‌آیند را مورد مطالعه قرار دهند.

اکثر شرکت کنندگان RECOVER پرسش‌نامه‌هایی را در مورد سلامت خود پر می‌کنند و تحت آزمایش‌های امن قرار می‌گیرند. هدف محققان جمع‌آوری اطلاعات اضافی برای حدود ۲۰ درصد از شرکت‌کنندگان است؛ برای مثال، قرار دادن موقت لوله‌های کوچک در قلب بزرگسالان برای به دست آوردن میزان شاخص‌هایی مانند فشار خون و سطح اکسیژن. پس از چندین سال، دانشمندان امیدوارند که فهرستی از عوارض و خطرات طولانی‌مدت کرونا را تکمیل کرده باشند و همچنین درک درستی از افرادی که درگیر آن‌ها می‌شوند و علت وقوع آن‌ها داشته باشند.

در بریتانیا، مک‌کان گروه قلب و عروق را برای پروژه مشابهی به نام مطالعه کووید ۱۹ پس از بستری شدن در بیمارستان یا PHOSP-COVID رهبری می‌کند. این مطالعه بر روی افرادی که به دلیل کرونا در بیمارستان بستری شده‌اند متمرکز است و هدف آن کشف شیوع عوارض پایدار و اینکه چه کسانی بیشتر در معرض خطر هستند و چگونه این ویروس باعث مشکلات سلامتی طولانی‌مدت می‌شود است. تا کنون، این گروه دریافت کرده که تنها حدود یک چهارم افرادی که در بیمارستان بستری شده‌اند، یک سال پس از ابتلا، احساس بهبودی کامل می‌کنند. این تیم نشانگرهای ایمنی را شناسایی کرده که با بدترین موارد عوارض طولانی کرونا مرتبط است.

چطور ویروس کرونا به قلب ما آسیب می‌زند؟

تأثیر کووید ۱۹ بر قلب می‌تواند مربوط به پروتئین کلیدی باشد که ویروس از آن برای ورود به سلول‌ها استفاده می‌کند. این ماده به پروتئینی به نام ACE2 متصل می‌شود که می‌تواند در سطوح ده‌ها نوع سلول انسانی یافت شود. العلی می‌گوید: «این پروتئین دسترسی و اجازه ورود به تقریبا هر سلولی در بدن را می‌دهد.»

توپول می‌گوید وقتی ویروس وارد سلول‌های اندوتلیال می‌شود که رگ‌های خونی را پوشانده‌اند، احتمالاً از آنجاست که بسیاری از مشکلات قلبی عروقی پس از کرونا شروع می‌شوند. لخته‌های خون به طور طبیعی برای التیام آسیب های ایجاد شده در حالی که بدن عفونت را پاک می کند، تشکیل می شوند. این لخته‌ها می‌توانند رگ‌های خونی را مسدود کنند و منجر به آسیب‌های جزئی مانند پادرد یا آسیب‌های جدی مانند حمله قلبی شوند. یک مطالعه بر اساس بیش از ۵۰۰ هزار مورد کووید ۱۹ نشان داد افرادی که مبتلا شده بودند در مقایسه با افرادی که آنفولانزا داشته‌اند، ۱۶۷ درصد بیشتر در معرض خطر ابتلا به لخته خون در دو هفته پس از بیماری بودند.

رابرت هرینگتون، متخصص قلب در دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا، می‌گوید که حتی پس از عفونت اولیه، پژک‌ها می‌توانند در جایی که پاسخ ایمنی به پوشش رگ‌های خونی آسیب رسانده و باعث باریک شدن رگ‌ها شده، تجمع کنند. این می‌تواند منجر به مشکلاتی مانند حملات قلبی و سکته شود؛ حتی چند ماه پس از بهبود زخم اولیه.

SARS-CoV-2 همچنین می‌تواند اثر انگشت خود را بر روی سیستم ایمنی باقی بگذارد. هنگامی که آکیکو ایوازاکی، ایمونولوژیست در دانشگاه ییل در نیوهیون و همکارانش آنتی‌بادی‌های افراد بستری شده در بیمارستان را در مرحله حاد کووید ۱۹ مشخص کردند، تعداد زیادی آنتی‌بادی علیه بافت انسانی پیدا کردند. ایوازاکی مشکوک است که وقتی SARS-CoV-2 سیستم ایمنی فردی را تقویت می‌کند، ممکن است به طور ناخواسته سلول‌های ایمنی را فعال کند که به بدن حمله می‌کنند؛ سلول‌هایی که وقتی سیستم ایمنی فعال نیست، منفعل می‌مانند. این سلول‌های ایمنی می‌توانند به بسیاری از اندام‌ها از جمله قلب آسیب بزنند.

آسیب به رگ‌های خونی می‌تواند حملات به سیستم ایمنی را تشدید کند. ایوازاکی می‌گوید: «این آسیب در طول زمان انباشته می‌شود. هنگامی که سیستم قلبی عروقی در جبهه‌های کافی مورد حمله قرار گرفته باشد، در آن زمان است که افراد می‌توانند عواقب جدی مانند سکته مغزی یا حمله قلبی را تجربه کنند.»

عفونت‌های مجدد و انواع جدید آن

واکسیناسیون، عفونت مجدد و امیکرون نوع SARS-CoV-2، همگی سوالات جدیدی در مورد اثرات قلبی عروقی ویروس کرونا ایجاد می‌کنند. مقاله‌ای که در ماه مِی توسط العلی و همکارانش منتشر شد، نشان می‌دهد که واکسیناسیون خطر ابتلا به این مشکلات و عوارض طولانی‌مدت کرونا را کاهش می‌دهد، اما از بین نمی‌برد.

هانسون همچنین مشتاق ساخت مدلی است که به کمک آن بفهمیم آیا ابتلای مجدد به کرونا، خطرات عوارض آن را تشدید می‌کند؟ و آیا نوع نسبتا خفیف اما گسترده امیکرون بر سیستم قلبی عروقی مانند سایر انواع تأثیر می‌گذارد یا خیر. وی می‌گوید: «ما درواقع در تلاش هستیم تا داده‌ها را در بین مواردی که امیکرون را هم شامل می‌شود، مطالعه کنیم.»

نوشته عوارض و خطرات کرونا؛ چه‌قدر در خطر بیماری‌های قلبی بعد از کرونا هستیم؟ اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

هیچکس نمی‌تواند از پیر شدن فرار کند. افراد هم نباید در شرایطی قرار بگیرند که خود را مجبور به جوان‌تر دیده شدن کنند. اما اینکه نسبت به سن واقعی خودمان پیرتر یا جوان‌تر به نظر بیاییم تماما به ژنتیک مربوط نیست. پس چه کارهایی از دست خودمان برای جلوگیری از پیری زودرس بر می‌آید؟

سبک زندگی هر فرد می‌تواند از بزرگترین ملاک‌ها در جوان یا پیر دیده شدن افراد باشد. دکتر نوئل یانگ، دستیار نوآوری‌های بالینی شرکت آزمایش خون خانگی Thriva، می‌گوید:

«در حالی که امید به زندگی ما ممکن است در حال افزایش باشد، طول عمر سالم ما یا زمانی که در سلامت خوبی سپری می‌کنیم هنوز بسیار کم‌تر از حد انتظار باقی می‌ماند. بیماری‌های مزمن مانند بیماری قلبی و دیابت که در اکثر موارد به دلیل سبک زندگی ایجاد می‌شوند، بسیار شایع هستند و با پیری سریع‌تر همراه هستند.»

یانگ همچنین اشاره می‌کند: «این شرایط با تلومرهای کوتاه‌تر (ساختارهایی که انتهای کروموزوم‌های ما را می‌پوشانند و از آسیب محافظت می‌کنند) مرتبط هستند. اما خبر خوب این است که به‌کارگیری برخی موارد در سبک زندگی‌تان می‌تواند به جلوگیری از بیماری‌های مزمن و پیری سریع‌تر کمک کند.»

در ادامه به هشت تا از این راهکارها برای جلوگیری از پیری زودرس اشاره می‌کنیم:

دوری از نوشیدنی‌های الکلی

یک مطالعه جدید دانشگاه آکسفورد شواهدی پیدا کرده است که اثبات می‌کند الکل از طریق آسیب رساندن به DNA، پیری بیولوژیکی را تسریع می‌کند. کارشناسان داده‌های نزدیک به ۲۵۰ هزار نفر را بررسی کردند و دریافتند افرادی که بیش از ۱۷ واحد الکل در هفته مصرف می‌کردند، تلومرهای کوتاه‌تری داشتند.

دکتر آنیا توپیوالا، سرپرست این مطالعه، می‌گوید: «کوتاه شدن تلومرها یا همان پیری بیولوژیکی پیشرفته‌تر، خطر ابتلا به بیماری‌های بعدی مانند آلزایمر، سرطان و بیماری‌های قلبی را افزایش می‌دهد. بدیهی است که ما نمی‌توانیم ژنتیک خود را تغییر دهیم، اما اگر بخواهیم از خطرات بیش‌تر پیری زودرس جلوگیری کنیم، می‌توانیم با دوری از نوشیدنی‌های الکلی، افزایش ورزش و ترک سیگار، سبک زندگی خود را تغییر دهیم.»

مراقب نور خورشید باشید

مطالعات مختلف نشان داده‌اند که نور خورشید می‌تواند پوست را پیر کند! یک مطالعه فرانسوی در سال ۲۰۱۳ نشان داد که قرار گرفتن در معرض اشعه ماورابنفش (UV) مسئول ۸۰ درصد علائم قابل مشاهده پیری صورت است.

برای جلوگیری از پیری زودرس، تحرک داشته باشید

انسان‌ها با افزایش سن، تحرک‌شان کمتر می‌شود و این کم تحرکی، عضله‌سازی را دشوار می‌کند. یانگ می‌گوید ما از حدود سن ۳۵ سالگی به بعد، سالانه ۱درصد از توده‌های عضلانی خود را از دست می‌دهیم و راحت‌تر در معرض آسیب‌هایی مانند شکستگی لگن، پوکی استخوان و … قرار می‌گیریم.

وی همچنین می‌افزاید: «پس تمام سعی‌تان را بکنید که در زندگی روزمره‌تان فعال باشید، مثلاً پیاده‌روی کنید و چیزی بین ۴ تا ۶ هزار قدم را طی کنید. در برخی از انواع ورزش‌های منظم که از آن لذت می‌برید شرکت کنید، مانند شنا، یوگا یا بازی‌های ورزشی. حتی تغییرات ساده مانند استفاده از میز ایستاده می‌تواند به قوی نگه داشتن پاها و ماهیچه‌های شما کمک زیادی کند.»

از دخانیات اجتناب کنید

تصور می‌شود که سیگار بر تولید کلاژن، پروتئینی که پوست را سالم و انعطاف‌پذیر نگه می‌دارد، تأثیر می‌گذارد. درواقع با افزایش سن، بدن ما کلاژن کمتری تولید می‌کند، به همین دلیل پوست شروع به افتادگی و چروک شدن می‌کند. سیگار می‌تواند این روند را تسریع کند و باعث پیری زودرس شود.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۹ توسط مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در آتلانتا، چهار عامل را عنوان کرد که می‌توانند از تقریباً ۸۰ درصد بیماری‌های مزمن که اغلب با پیری مرتبط هستند، جلوگیری کنند. این تحقیق به این موارد اشاره کرد:

• هرگز سیگار نکشید
• شاخص توده بدنی کمتر از ۳۰ داشته باشید
• ۳.۵ ساعت در هفته یا بیشتر فعالیت بدنی انجام دهید
• رژیم غذایی سالم با مصرف زیاد میوه و سبزیجات، نان سبوس دار و مصرف کم گوشت را رعایت کنید.

رژیم غذایی مناسب داشته باشید

یانگ توضیح می‌دهد که غذاهای غنی از فیبر مانند سبزیجات، لوبیا، غلات و میوه‌ها با تلومرهای طولانی‌تر و افزایش طول عمر سالم مرتبط هستند. او می‌گوید این غذاها سرشار از مواد مغذی مانند ویتامین‌های C و E و بتاکاروتن و همچنین سایر آنتی‌اکسیدان‌ها هستند. فیبر موجود در آنها همچنین یک ماده مغذی مهم است که به تنظیم قند خون، کاهش سطح کلسترول و حفظ بیوم روده سالم کمک می‌کند.

او می‌گوید: «بهتر است که وعده‌های غذایی‌تان شامل منابع چربی‌های سالم مانند ماهی، آووکادو و آجیل باشد. این خوراکی‌ها به شدت در الگوهای غذایی مانند رژیم مدیترانه‌ای نقش دارند، به همین دلیل است که برای سلامتی شما مفید هستند.»

برخی از غذاها سلامتی را به خطر می‌اندازند و با تلومرهای کوتاه‌تر مرتبط هستند. غذاهایی مانند گوشت قرمز و فرآوری‌شده و نوشیدنی‌های شیرین از جمله آنها هستند. یانگ تاکید می‌کند که این موارد را در رژیم غذایی خود تا حد ممکن محدود کنید.

مضطرب نباشید

استرس طولانی مدت با تلومرهای کوتاه‌تر مرتبط است و یانگ می‌گوید این ایده خوبی است که استرس را به‌طور فعال مدیریت کنید. می‌توانید عواملی که باعث استرس شما می‌شوند را در قالب یادداشت روزانه ثبت کنید و درمان‌های آرامش‌بخش مانند تنفس عمیق، تمرکز حواس، مدیتیشن و ورزش‌هایی مانند یوگا را نیز در کنار کارهای روزانه خود انحام دهید. اگر از اضطراب، افسردگی یا PTSD رنج می‌برید، مهم است که با پزشک عمومی خود صحبت کنید و به دنبال رفع چنین مشکلاتی باشید.

مصرف ویتامین‌ها را دست کم نگیرید

یانگ می‌گوید ویتامین D یک ماده مغذی مهم برای کمک به کاهش و جلوگیری از اثرات پیری است. توصیه می‌شود اگر به اندازه کافی در معرض نور خورشید قرار نمی‌گیرید، خصوصاً در زمستان، مکمل ویتامین مصرف کنید. زیرا تهیه آن از طریق منابع غذایی بسیار سخت خواهد بود. نور خورشید منبع خوبی در تابستان است؛ اما باید تعادل را رعابت کنید (و البته از لباس‌های مقاوم در برابر آفتاب استفاده کنید).

طبق یک مطالعه ایتالیایی در سال ۲۰۲۲، مصرف مکمل امگا ۳ ممکن است طول تلومر را افزایش دهد. یانگ پیشنهاد می‌کند که ترکیبات ضد التهابی اثرات مفید دیگری مانند کمک به مدیریت فشار خون و سطح کلسترول خون دارند که برای سلامت قلب شما مفید است.

چرخه خواب مناسب برای جلوگیری از پیری زودرس لازم است

تلومرهای کوتاه‌تر با کم خوابی مرتبط هستند. آیا می‌دانید برای حفظ سلامتی چقدر به خوابیدن نیاز داریم؟

یانگ اشاره می‌کند که محرومیت از خواب همچنین احتمال رفتارهای ناسالم مانند ورزش نکردن و خوردن غذاهای شیرین و چرب را افزایش می‌دهد که افزایش خطر ابتلا به انواع بیماری‌ها و کاهش امکان جلوگیری از پیری زودرس را در بر دارد.

او تاکید می‌کند:

مهم است که هفت تا نه ساعت خواب مناسب در شبانه‌روز داشته باشید. به چرخه خواب و محیطی که در آن می‌خوابید توجه کنید. از نوشیدنی‌های کافئین‌دار بعد از ناهار و استفاده از کامپیوتر یا مویابل پیش از خواب بپرهیزید. هیچگاه یک یا دوساعت پیش از خواب ورزش نکنید. و در نهایت تا حد امکان اطمینان حاصل کنید که محیط خواب شما تاریک، ساکت و خنک است.

آیا مسئله پیری و جلوگیری از پیری زودرس هم ذهن شما را درگیر می‌کند؟ آیا افزایش سن برای شما هم نگرانی بزرگی محسوب می‌شود؟ نظرات و تجربیات خود را زیر این مطلب با ما درمیان بگذارید.

 

نوشته هشت عامل علمی که از پیری زودرس جلوگیری می‌‌کنند اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

مطالعه‌ای در استرالیای غربی و چین در طول اپیدمی COVID-19 نشان می‌دهد که یکی از راهکارهای ممکن برای حفظ امنیت هنگام شیوع بیماری و مقابله با آن، ایجاد یک پناهگاه امن است. مثلا جزایر یا مکان‌های دورافتاده‌ای مانند ماه یا زیر آب که در آن‌ها بخشی از جمعیت انسانی می‌توانند زنده بمانند، گزینه‌های خوبی هستند. درواقع داشتن پناهگاه می‌تواند به عنوان راهبردی برای نجات بشریت در صورت بروز یک اپیدمی ویرانگر یا یک فاجعه وحشتناک دیگر در سراسر جهان به‌کار برده شود.

بر اساس مقاله‌ای که به تازگی در Risk Analysis منتشر شده است، وجود اپیدمی COVID-19 اثبات کرده است که در نظر گرفتن مکانی امن ایده‌ای کارآمد است و لزومی هم ندارد که حتما در مکانی دور افتاده باشد. نویسندگان این مقاله در تحلیل خود بررسی کرده‌اند که چطور و چرا چین و استرالیای غربی در دو سال اول همه‌گیری کووید پناهگاه‌های موثری در برابر این بیماری بوده‌اند.

چرا چین و غرب استرالیا در مبارزه با بیماری کووید موفق بودند؟

ست باوم، جغرافیدان و مدیر اجرایی موسسه Global Catastrophic Risk در واشنگتن دی‌سی، همراه ونسا آدامز، جغرافیدان دانشگاه تاسمانی، در مورد چین و استرالیای غربی، دو حوزه قضایی سیاسی که با کشورهای دیگر مرز مشترک دارند، تحقیق کردند. هر دوی این کشورها موفق شدند عفونت‌های COVID-19 را در سطح پایین نگه دارند. تعداد تخمین‌زده‌شده ابتلا از هر ۱۰ هزار نفر در چین از ماه مارس ۲۰۲۰ تا ژانویه ۲۰۲۲، حدود ۱۳۵۸ مورد بود. در حالی که در ایالات متحده ۹۸۵۵۶ مورد و در هند ۱۴۲۳۶۵ مورد بود. و به طور کلی ۴۸.۸ مورد رسمی در استرالیای غربی (از هر ۱۰ هزار نفر) گزارش شد.

مطالعات پیشین نشان داده‌اند که کشورها یا جزیره‌هایی مانند ایسلند، استرالیا و نیوزیلند انتخاب‌های خوبی برای ایجاد پناهگاه هستند. چرا که این کشورها در ۹ ماه اول کووید ۱۹ موفق بودند تا میزان همه‌گیری را به طرز چشم‌گیری کاهش دهند. لازم به ذکر است که پناهگاهی که برای بیماری‌های همه‌گیر ایجاد می‌شود، نوعی پناهگاه است که خطر پزشکی در حداقل میزان خود قرار دارد و در محیط آن پاتوژن به طور قابل توجهی گسترش پیدا نکرده است.

مطالعات جدید که بر اساس یافته‌های دو سال اخیر کووید بوده است،‌ نشان می‌دهند که مکان پناهگاه حتما نباید از نظر جفرافیایی از سایر نقاط دور و یا در یک جزیره‌ واقع شده باشد. باوم می‌گوید: «موفقیت چین می‌تواند مثالی آشکار در این باره باشد؛ از آنجایی که کشوری بزرگ است و طولانی‌ترین مرز زمینی را در جهان دارد.»

باوم و آدامز در مقاله خود به تفاوت‌های چین و استرالیای غربی اشاره می‌کنند: چین اقتدارگرا، جمع‌گرا و یکی از پر جمعیت‌ترین مناطق جهان است. استرالیای غربی دموکراتیک، ‌فردگرا و واقع در یکی از دور افتاده‌ترین مناطق جهان است.

با این حال، این دو کشور از جهات مهم دیگری مشابه هستند. هر دو دارای درجه بالایی از تمرکز و خود انزوایی هستند. چین از طریق دولت اقتدارگرای خود، استرالیای غربی از طریق انزوای اجتماعی و اقتصاد قوی که توسط صنعت معدن هدایت می‌شود، در حال رشد است. هر دو همچنین دارای انسجام درون گروهی قوی هستند و انگیزه بالایی برای جلوگیری از انتشار پاتوژن دارند. همچنین، چین و استرالیای غربی تجارت گسترده‌ای را با مکان‌های خارجی در طول همه‌گیری کووید انجام داده‌اند.

باوم می‌گوید: «این مسئله بسیار دلگرم کننده است، زیرا گویای آن است که چنین پناهگاه‌هایی می‌توانند سایر مکان‌های خارجی را تا حد بالایی حمایت کنند. تداوم تمدن از اهداف مهم پناهگاه‌های جهانی به شمار می‌رود.»

آدامز اضافه می‌کند: «پناهگاه‌های همه‌گیر یک بخش مهم در مفهوم سیاست کنترل خطر است و باید بسیار آن را جدی گرفت. علاوه بر آن، سایر اقدامات بهداشت عمومی همچون واکسن‌ها و فاصله گذاری فیزیکی را نباید نادیده گرفت.»

نوشته بهترین راه و پناهگاه برای مبارزه با شیوع‌ بیماری های همه‌گیر چیست؟ اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

از آنجایی که احساس غم و اضطراب می‌توانند میان دو بخش مختلف مغز پیوستگی ایجاد کنند، پاسخ به این سوال که نتیجه این رابطه چطور خواهد بود خالی از لطف نخواهد بود. اما ناراحتی در ذهن و مغز ما چه شکلی است؟

در تحقیقاتی که درباره عملکرد مغز و احساس ناراحتی انجام شده است، گروهی از محققان به صدایی که مغز تولید می‌کند،‌ یا در واقع، به سیگنال‌هایی که یک بخش از مغز به دیگر بخش‌ها می‌فرستد گوش دادند. آنها متوجه شدند اگر فردی ناراحت باشد، این انتقال سیگنال بین دو بخش ذهنی حافظه و عواطف افزایش پیدا می‌کند.

اگرچه باتوجه به گزارشی که خود محققان داده‌اند،‌ هنوز معلوم نیست که این افزایش ارتباط میان دو بخش مغزی، واقعا به دلیل ناراحتی فرد بوده است یا نه. اما در نهایت موفق شدند که آن بخش‌های مغزی را بیشتر مورد مطالعه قرار دهند.

ما این را می‌دانیم که اضطراب، افسردگی و حالت‌های روانی تغییرات فیزیکی در مغز ایجاد می‌کنند. دکتر ویکاس سوهال، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه، روانپزشک دانشگاه کالیفرنیا، می‌گوید:

برای بسیاری از بیماران، مهم است که بدانند وقتی احساس افسردگی می‌کنند، دلیل آن چیزی قابل اندازه گیری و مشخص در مغزشان است. برای برخی دیگر از بیماران، این می‌تواند دلگرم‌کننده باشد و به آنها قدرت دهد تا به دنبال راهی برای درمان خود بروند.

محققان آزمایش خود را با استفاده از نوار مغزی (EEG) وسعت بخشیدند. این دستگاه هم در داخل جمجه و هم در بخش خارجی آن به واسطه الکترود‌ها نصب شد و فعالیت الکتریکی سلول‌های مغز را ضبط کرد.

تحقیقات پیشین که در این زمینه انجام شد همگی به‌واسطه تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی (FMRI) انجام شد؛ نوعی تصویربرداری که تغییرات گردش خون را در بخش‌های مختلف مغز نشان می‌دهد. اما همانطور که سوهال می‌گوید، این روش بسیار غیرمسنقیم است و نمی‌تواند تغییرات سریع مغز را به موقع ضبط کند.

با این حال، کاشت الکترود در مغز یک فرد روشی ریسکی است. بنابراین، محققان بیمارانی را انتخاب کردند که در انتظار عمل جراحی بودند و قبلاً در مغزشان الکترود وجود داشت. در این آرمایش، ۲۱ بیمار مبتلا به صرع که الکترودهای مغزی آنها عمدتاً برای شناسایی بخش‌هایی از مغز که مسبب تشنج‌شان می‌شد، استفاده شد.

محققان فعالیت مغزی این ۲۱ بیمار را در طی هفت الی ده روز ضبط و مورد مطالعه قرار دادند، و همچنین خود بیماران هم حالات روحی‌شان را یادداشت کردند. نتیجه تحقیقات چنین شد: ۱۳ نفر از ۲۱ نفر، حال بدشان با بالا رفتن ارتباطات میان آمیگدال یا بادامه مغز (که نقش مهمی در یادگیری، احساسات و شیوه پاسخ به آن احساسات ایفا می‌کند) و هیپوکامپ یا اسبک مغز (که مربوط به حافظه است) رخ داده است.

سوهال به Live Science گفت:

این ایده که خاطرات تجربیات منفی و احساسات منفی ارتباط نزدیکی با هم دارند، یک ایده قدیمی در روانپزشکی است و هسته اصلی رفتاردرمانی شناختی است. یافته‌های ما ممکن است مبنای بیولوژیکی این رابطه را نشان دهد.

رفتاردرمانی شناختی، روشی است که متخصصان سلامت روان از آن برای درمان بیماری‌هایی مانند افسردگی و اضطراب استفاده می کنند و تغییر طرز تفکر و رفتار فرد را نیز شامل می‌شود.

سوهال اشاره کرد که هم آمیگدال و هم هیپوکامپ، در حالات روانی، افسردگی و اضطراب ما نقش دارند. وی یافته‌های قبلی که در این باره وجود داشت را به پخش شدن آهنگی از رادیو تشبیه کرد، در آزمایشات قبلی، ما می‌دانستیم که آهنگ دارد از رادیو پخش می‌شود، اما اینکه از کدام شبکه رادیویی منشأ می‌گیرد را نه.

حالا که می‌دانیم فرکانس رادیو از کجا می‌آید و با همان الگوی فعالیت مغزی می‌توانیم به سادگی از ابزارهایمان استفاده کنیم. یا به گفته سوهال، این یافته‌ها می‌توانند برای ارتقا روش‌های درمان بسیار کمک کننده باشند؛ برای مثال، این نوع درمان‌ها می‌توانند میزان ارتباط آمیگدال با هیپوکامپ را مدیریت کنند.

با این حال، دقیقاً مشخص نیست که چگونه احساسات و حافظه در هم آمیخته می‌شوند. سوهال حدس زد که شاید زمانی که یک فرد در حالتی افسرده به سر می‌برد، احساسات منفی در آمیگدال باعث یادآوری خاطرات غم انگیز می‌شود یا برعکس.

جدا از همه این‌ها، ما هنوز نمی‌دانیم اگر ارتباط میان این دو بخش مغز مسبب ناراحتی فرد می‌شود، یا ناراحتی فرد این ارتباط را در مغز پرورش می‌دهد. طبق گفته‌های سوهال، حتی اگر علت دومی باشد و معلوم شود که بخش دیگری از مغز در نهایت مسئول خلق و خوی بد و ناراحتی یک فرد است، این احتمال وجود دارد که افزایش سیگنال همچنان به تقویت احساسات کمک کند. اما اگر فعالیت مغز ناشی از خلق و خوی بد و ناراحتی باشد، محققان ممکن است بتوانند از این موضوع استفاده و آن را اندازه گیری کنند (مانند ضربان‌گیر قلب که ضربان قلب را اندازه می‌گیرد) که مثلا بتوانیم میزان غم را در فردی که افسردگی شدید دارد، تخمین بزنیم.

در حال حاضر، این تیم امیدوار است که چگونگی ایجاد این سیگنال را کشف کند و بدانیم که آیا این سیگنال‌ بر سایر قسمت‌های مغز تأثیر می‌گذارد یا خیر.

 

نوشته هنگام ناراحتی چه اتفاقی برای ذهن ما می‌افتد؟ اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.