ورود یک جرم آسمانی مرموز به منظومه شمسی؛ آیا فضایی‌ها به زمین می‌آیند؟!

ستاره‌شناسان ممکن است دومین جرمی را که از یک سیستم ستاره‌ای دیگر، منظومه شمسی ما را ملاقات می‌کند، کشف کرده باشند. این جرم آسمانی حتی احتمال دارد که اواخر امسال از کنار سیاره مریخ بگذرد؛ با این‌حال، هنوز فاصله زیادی با ما دارد.

حدس دانشمندان درباره اینکه این جرم، از یک سیستم ستاره‌ای دیگر باشد بسیار قوی است، اما آنها هنوز مطمئن نیستند. در حال‌حاضر، احتمال بسیار زیادی وجود دارد که شی مذکور که به دنباله‌دار C/2019 Q4 معروف است، متعلق به فضای بین‌ستاره‌ای باشد و از داخل خود منظومه شمسی نباشد.

اولین جرم آسمانی بین‌ستاره‌ای این‌چنینی که تا‌به‌حال شناسایی شده است، یک سنگ فضایی مرموز و بحث‌برانگیز به نام Oumuamua’ بود که در سال ۲۰۱۷ مورد مشاهده قرار گرفت.

C/2019 Q4 را اولین بار یک ستاره‌شناس آماتور اوکراینی به نام Gennady Borisov در تاریخ ۳۰ اگوست امسال در آسمان کشف کرد. ستاره‌شناسان در حال جمع‌آوری اطلاعاتی هستند تا بتوانند مسیر حرکت آن و همچنین جایی که از آنجا می آید را مشخص کنند.

Olivier Hainaut، ستاره‌شناس رصدخانه European Southern روز چهارشنبه به وب‌سایت Business Insider گفته بود که، این واقعا بسیار هیجان‌انگیز است که تمرکز ما در حال‌حاضر بر روی چیزی متفاوت‌تر از همه پروژه‌های قبلی‌مان قرار گرفته است.

Hainaut، عضو تیمی از ستاره‌شناسان بین‌المللی بود که دو سال پیش Oumuamua’ را هنگام عبور آن از داخل منظومه شمسی مطالعه کرده بودند. او در ادامه صحبت‌هایش افزوده که تفاوت اصلی Oumuamua’ و C/2019 Q4 در این است که ما زمان خیلی خیلی زیادی قبل از رسیدن آن در اختیار داریم و اکنون ستاره‌شناسان با آمادگی بیشتری به استقبال آن خواهند رفت.

تصاویر اولیه حکایت از آن دارند که C/2019 Q4، یک دنباله کوچک یا هاله‌ای از گردوغبار دارد. این نوع دنباله از مشخصه‌های اصلی دنباله‌دارها است. دنباله‌دارها معمولا حاوی تکه‌های یخی هستند که با نزدیک شدن به ستاره‌ها گرم می‌شوند و گاز و سنگ‌ریزه به سمت بیرون پرتاب می‌کنند.

وجود گردوغبار، ردیابی C/2019 Q4 را راحت‌تر از Oumuamua’ خواهد کرد؛ چراکه این گردوغبارها می‌توانند نور خورشید را بازتاب داده و دنباله‌دار را درخشان‌تر نشان بدهند. این موضوع همچنین با توجه به اینکه ابزارهای تلسکوپ کنونی قادر هستند از طریق نور دریافت‌شده، به ترکیبات شیمیایی جرم آسمانی پی ببرند، دانشمندان را قادر خواهد ساخت تا با راحتی بیشتری درباره ترکیب دنباله‌دار C/2019 Q4 مطالعه کنند.

Hainaut گفته است که ما با یک جرم آسمانی روبه‌رو هستیم که در یک منظومه دیگر متولد شده و حالا به سمت ما در حال حرکت است. این بهترین فرصتی است که با استفاده از آن می‌توان درباره یک سیستم ستاره‌ای دیگر تحقیق کرد.

جرم آسمانی Oumuamua'
جرم آسمانی Oumuamua’
ستاره‌شناسان با بیشترین تعداد تلسکوپ‌های ممکن به رصد جرم جدید خواهند پرداخت

ستاره‌شناسان از سرتاسر دنیا در حال آماده کردن تلکسوب‌های خود برای تعیین مسیر دقیق حرکت C/2019 Q4 هستند. آنها می‌خواهند بدانند آیا مسیر این دنباله‌دار، بیضوی است یا هذلولی.

براساس آنچه که تابه‌حال معلوم شده، احتمال بسیاری وجود دارد که شکل آن هذلولی باشد؛ هرچند که ستاره‌شناسان می‌گویند مشاهدات زیادی برای دانستن این موضوع لازم است. ضمن اینکه آنها تلاش دارند تا گریز از مرکز C/2019 Q4 یا میزان کشیدگی مدار آن را نیز مشخص کنند.

Hainaut می‌گوید که ابتدا براساس حدس‌وگمان‌های اولیه احتمال داده می‌شد که شی مذکور از منظومه شمسی باشد، اما حالا با کاهش خطاها و دستیابی به اطلاعات بیشتر به نظر می‌رسد که ما با یک جرم بین‌ستاره‌ای روبه‌رو هستیم.

به گفته Hainaut، دنباله‌دار C/2019 Q4 ظاهرا سرعت بالایی دارد و زاویه حرکت آن به صورتی است که احتمال بین‌ستاره‌ای بودن آن را تقویت می‌کند. او اظهار کرده که آنها تنها با فاصله چند روز یا چند هفته زودتر خواهیم توانست درباره آن با قطعیت حرف بزنیم، اما حتی با بهترین داده‌ها هم ممکن است باز به اطلاعات بیشتری نیاز باشد.

زمانی که Oumuamua’ در اکتبر سال ۲۰۱۷ از فاصله ۲۴ میلیون کیلومتری زمین عبور کرد، ستاره‌شناسان حتی ایده‌ای درباره اینکه این جرم در حال نزدیک شدن به زمین است نداشتند. اما حالا Hainaut می‌گوید که این‌بار آنها آماده هستند و باید تلکسوپ‌های بیشتری را برای رصد آن مهیا کرد.

اگر C/2019 Q4 یک جرم بین‌ستاره‌ای باشد، در این صورت در اواخر ماه دسامبر به نزدیک‌ترین فاصله خود از خورشید خواهد رسید و دانشمندان احتمالا قادر به مشاهده آن در حوالی ژانویه ۲۰۲۱ خواهند بود.

Hainaut و همکارانش چندین تلسکوپ کوچک‌تر برای مشاهده آن دارند، اما او گفته که آنها از هر چیزی برای دیدن C/2019 Q4 استفاده خواهند کرد. تیم او تلاش دارد تا از تلسکوپ‌های بزرگ‌تری که در رصدخانه‌های شیلی و هاوایی وجود دارند نیز بهره بگیرند.

او می‌گوید که یکی از همکارانش همچنین پیشنهاد داده است که از تلسکوپ فضایی هابل برای مشاهده دنباله‌دار استفاده کنند؛ اما سایر اعضای گروه به دنبال استفاده از دو تلسکوپ فضایی فروسرخ ناسا یعنی Spitzer و Wide-field Infrared Survey Explore هستند.

دانشمندان درباره هویت C/2019 Q4 محتاط هستند

هرچند بسیاری از ستاره‌شناسان درباره C/2019 Q4 بسیار هیجان‌زده هستند، اما کار بیشتری لازم است تا موضوع بین‌ستاره‌ای بودن آن را تایید گردد.

Michele Bannister یک ستاره‌شناس از دانشگاه Queen’s University Belfast، روز چهارشنبه در توییتی گفته بود که: این اولین جرمی از زمان Oumuamua’ در سال ۲۰۱۷ نیست که احتمالا مدار هذلولی داشته باشد. با چنین مشاهدات محدودی، یک جرم می‌تواند در ابتدا یک شی بین‌ستاره‌ای به نظر برسد، اما بعدا مشخص شود که از داخل منظومه شمسی خودمان بوده است.

جرم آسمانی

در حال‌حاضر، چنین مشاهداتی درباره C/2019 Q4 آسان نیست، چراکه این دنباله‌دار درست از نزدیک خورشید عبور خواهد کرد و این اتفاق، آن را بسیار نزدیک به خط افق زمین قرار خواهد داد. با این وضعیت، مدت زمان بسیار محدودی قبل از طلوع خورشید وجود خواهد داشت تا ستاره‌شناسان بتوانند آن را مورد مطالعه قرار دهند.

Hainaut می‌گوید که دیدن C/2019 Q4 کار سختی است، اما در حال‌حاضر دانشمندان بسیار زبده و کار‌کشته‌ای وجود دارند که برای اندازه‌گیری موقعیت آن در آسمان تلاش می‌کنند.

اگر مشخص شود که C/2019 Q4 دومین جرم بین‌ستاره‌ای است که از منظومه شمسی عبور می‌کند، احتمال اینکه در آینده نزدیک، کاوشگرهایی برای رصد این نوع اجرام به فضا فرستاده شوند بیشتر خواهد شد. به گفته Hainaut، یکی از موضوعات اصلی این است که تعداد اجرامی مانند C/2019 Q4 چقدر است؟ اگر قرار باشد در هر صد سال، تنها یک مورد مثل آن را مشاهده کنیم، پروژه فرستادن کاوشگر بسیار بعید خواهد بود. اما اگر این اجرام بین‌ستاره‌ای هر چند سال یکبار در منظومه شمسی ما دیده بشوند، در این صورت ستاره‌شناسان بین اینکه برای کدامیک از آنها کاوشگر بفرستند مردد خواهند بود.

نوشته ورود یک جرم آسمانی مرموز به منظومه شمسی؛ آیا فضایی‌ها به زمین می‌آیند؟! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

هزاران نفر از مردم جهان می توانند به قسمت هایی فراتر از پلوتو سفر کنند

احتمالا همه شما با هشت سیاره منظوره شمسی آشنا هستید: عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون. یک سیاره کوتوله هم در کنار آنها قرار گرفته که پلوتو نامیده می شود.

گویا آی تی – اما این جهان یخ زده، انسان ها را کنجکاو کرده تا به جایی فراتر از آن بروند و در منطقه ای که “کمربند کوئیپر” نامیده می شوند، کمین کنند.
همان طور که این انیمیشن بسیار زیبا نشان می دهد، تعداد سیاره های کوتوله ای مانند پلوتو احتمالا صد یا حتی هزار برابر سیاره های معمولی است.
اما اگر یک گروه کوچک از اخترشناسان که در حال تحقیق در این زمینه هستند، بتوانند راهش را پیدا کنند، اکثر این سیاره های کوتوله به سیاره های تکامل یافته ای تبدیل می شوند و برچسب “کوتوله” از آنها برداشته می شود.

این انیمیشن از کجا آمده است
خالق و مدیر تیم ساخت این نرم افزار ، دن دیکسون، می گوید ما اولین بار این انیمیشن را در یکی از پست های شبکه اجتماعی ردیت (Reddit) دیدیم که کاربری به نام Nobilitie آن را منتشر کرده بود. این انیمیشن در واقع یک قسمت از بازی شبیه ساز مبتنی بر جهان فیزیک است که “Universe Sandbox2” نامیده می شود.
هر حلقه، نشان دهنده یک مدار است و همه حلقه هایی که فراتز از محدوده هشت حلقه داخلی وجود دارند، متعلق به سیارات کوتوله هستند.
دیکسون در پاسخ به این پست شبکه ردیت گفت، این مدارها بر اساس یک فهرست به روز از جهان های پیشنهادی رسم شده اند که توسط مایک براون، یکی از ستاره شناسان دانشگاه کلتک (Caltech) تهیه شده است.

براون در ایمیلی که به نشریه business Insider فرستاد، نوشت “این ویدئو یک نمایش بسیار زیبا از چیزی است که در جایی بسیار دورتر از ما وجود دارد! تفاوت قابل توجه میان سیارات غول پیکر معمولی و اتفاقی بودن وجود سیارات کوتوله، کاملا آشکار است”.
براون، همان کسی است که “اریس”، یعنی دهمین سیاره منظومه شمسی را کشف کرد. جرم این سیاره تقریبا ۲۷ درصد بیشتر از جرم پلوتو است.
کشف او، در نهایت در سال ۲۰۰۶، پلوتو را به عنوان یک سیاره bonafide “کُشت”. در آن زمان هزاران اخترشناس به این موضوع رای مثبت دادند که در فرهنگ واژگان جدید اجرام آسمانی، پلوتو را در کنار اریس، یک “سیاره کوتوله” بنامیم.

البته تعدادی از اخترشناسان نیز با این تصمیم مخالفت کردند و گفتند مانند گذشته آن را “Bullsh-t” بنامیم. عموم مردم نیز این تصمیم جدید را نپذیرفتند: از آن زمان به بعد، براون ایمیل های زیادی در مورد ابراز نفرت دانش آموزان نسبت به خودش دریافت کرده است.
فهرستی که براون تهیه کرده، اجرام آسمانی که در اعماق فضا شناسایی شده اند را بر اساس احتمال وجود آنها دسته بندی کرده است. اجرامی که بزرگتر هستند و در قسمت های عمیق تر فضا وجود دارند، قطعیت بیشتری دارند؛ در حالی که اشیای دورتر، از قطعیت کمتری برخوردارند.
پلوتو، اریس، سرس، ماکیماکی، هائومیا، و پنج مورد دیگر، در دسته “نزدیک به قطعیت” قرار می گیرند. به عبارت دیگر، آنها قطعا سیاره های کوتوله هستند و ستاره دنباله دار یا جرم نجومی دیگری به شمار نمی روند. ۳۰ مورد، “به احتمال زیاد” سیاره کوتوله هستند و ۷۵ مورد را “احتمالا” می توان سیاره کوتوله نامید. تقریبا ۸۵۰ مورد، اجرامی هستند که “شاید” یا “با احتمال کمی” سیاره کوتوله می باشند.
براون حدس زده که حدود نیمی از مواردی که نامزد سیاره کوتوله بودن هستند، هنوز شناسایی نشده اند. اگر آنها هم شناسایی شوند، تعداد سیاره های کوتوله به بیش از ۲۰۰۰ مورد می رسد.

آیا باید “سیاره” را مجددا تعریف کنیم؟
البته حتی بهترین تخمین های براون هم، صحت و اعتبار کمی دارند. در تصویر بالا، مدار پلوتو به رنگ زرد نشان داده شده و نقاط فراتر از آن، اجرام موجود در کمربند کوییپر هستند.
براون می گوید “همان طور که در این تصویر می بینید، برخی از آنها در مدارهای کاملا بیضوی قرار دارند. اینها اکثر وقت خود را در لبه بیرونی مدار خود می گذرانند و به همین دلیل به سختی دیده می شوند. احتمالا تعداد واقعی آنها نزدیک به پنج برابر تعداد مشاهده شده باشد”.
براون معتقد است فضاپیمای هسته ای New Horizons ، که یک دهه کار می کند و اکنون در حال کاوش در کمربند کوییپر است، بخش اعظم این جهان پنهان را نمی تواند کشف کند.
او می گوید “این واقعیت که تعداد بسیار زیادی از این اجرام وجود دارند، نشان می دهد که اکتشافات انجام گرفته در این زمینه، در آینده عمدتا متکی بر تلسکوپ ها خواهند بود”.
طبق یک پوستر که ۷ محقق این هفته در چهل و هشتمین کنفرانس علوم قمری و سیارات ارائه کرده اند، ستاره شناسان یک بار دیگر از دیدن آنچه که یخ، فلز و صخره شناور در فضا می دانند، شگفت زده شده اند.
این تیم تحقیقاتی، به جای دسته بندی اجرام آسمانی به صورت سیاره ها، سیاره های کوتوله و قمر ها، که بر اساس گردش آنها به دور خورشید یا هر ستاره دیگری نامگذاری شده اند، قصد دارد این سیستم را ساده سازی کند: تا زمانی که یک جرم آسمانی به اندازه کافی بزرگ باشد که تقریبا گرد در نظر گرفته شود، و گازهای داغ را در هم آمیخته نکند (مانند خورشید)، باید آن را یک سیاره دانست.
اگر تعداد ستاره شناسان موافق، به اندازه کافی زیاد باشد، منظومه شمسی به طور ناگهانی صاحب ۱۱۰ سیاره رسمی می شود؛ و البته اگر فهرست براون طولانی تر شود، شاید صدها یا حتی هزاران مورد دیگر به آنها اضافه شود.