امروزه کامپیوترها از حافظه‌های گوناگونی استفاده می‌کنند. همان‌طور که می‌دانید، از ابتدا حافظه‌های ذخیره‌سازی همانند امروزه نبوده و این پیشرفت‌ها به مرور زمان حاصل شده‌اند. به همین دلیل در این مطلب بر آن شدیم تا به تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر بپردازیم. با آی‌تی‌رسان همراه باشید.

اواخر دهه 1800 میلادی: ضبط سیمی و تلگراف

در اواخر دهه 1800 میلادی یعنی هنگامی‌که گرامافون‌ها بسیار رایج بودند، مهندس ریاضی آمریکایی یعنی اوبرین اسمیت (Oberlin Smith)، ایده استفاده از مغناطیس به‌عنوان وسیله ضبط صدا را مطرح کرد. وی این موضوع را این‌گونه مطرح کرد که صدا می‌تواند بر روی یک سیم باریک، ضبط و ذخیره شود.

تا دهه 1890 میلادی، دستگاهی که بتواند این ایده را در عمل نشان دهد، وجود نداشت. در ادامه چنین دستگاهی نیز وارد بازار شد و تلگرافون نامیده می‌شد و توانست که به بخش مهمی از تاریخچه ذخیره‌سازی اطلاعات در کامپیوترها بدل شود.

صدا از طریق یک میکروفن وارد و سپس به جریان الکتریکی تبدیل می‌‌شد. در ادامه این جریان راهی هد ضبط می‌شد. یک قطعه آهن بسیار باریک در امتداد هد ضبط، کشیده می‌شد. همزمان با اینکه قطعه سیم به همراه هد ضبط حرکت می‌کرد، آنگاه بخش‌های کوچک آن نیز در معرض جریان منتقل شده از میکروفن قرار می‌گرفتند. جریان مغناطیسی این بخش‌ها در طول چندین سال همچنان دوام می‌آورد.

1928: ضبط بر روی نوارهای مغناطیسی

در سال 1928، مخترع آلمانی یعنی فریتز فلومر (Fritz Pfleumer) توانست که با استفاده از نوار مغناطیسی، به ذخیره‌سازی صدا بپردازد. اولین نوار مغناطیسی نیز در اصل از کاغذ ساخته شده بود. در نهایت نیز کاغذ با پلاستیک استات، جایگزین شد.

این نوار با اکسید آهن پوشانده شده بود. هنگامی‌که که این نوار به هد ضبط برخورد می‌کرد، آنگاه مقداری کمی از اکسید آهن نوار، بار مغناطیسی را جذب می‌کرد. هر چند که نوارهای مغناطیسی به‌صورت انحصاری جهت ضبط صدا کاربرد داشتند، اما در اوایل دهه 1950 میلادی، شرکت‌های کامپیوتری فهمیدند که می‌توانند از این نوارها جهت ذخیره اطلاعات نیز استفاده کنند.

این مطلب را نیز بخوانید: آشنایی با انواع دیسک‌های ذخیره دیتا و تاریخچه آنها

در سال 1951، شرکت Eckert-Mauchly، کامپیوتر UNIVAC را تولید کرد. این اولین کامپیوتری بود که جهت ذخیره‌سازی اطلاعات از نوار مغناطیسی استفاده می‌کرد. این دستگاه از یک نوار مغناطیسی بزرگ به نام UNISERVO I بهره می‌برد. اندازه این درایو در قیاس با دستگاه‌های ذخیره‌سازی امروزی، بسیار بزرگ بود و در واقع اندازه‌ای در بین 5 الی 6 فوت داشت. این دستگاه می‌توانست که تا 1200 فوت نوار مغناطیسی را در خود جای دهد.

1951: حافظه‌های مغناطیسی

حافظه‌های مغناطیسی حدود سال 1951 میلادی وارد این عرصه شدند و برای اولین بار نیز در شبیه‌ساز هواپیمای Whirlwind دانشگاه MIT، مورد استفاده قرار گرفتند. به‌راحتی نمی‌توان یک شخص خاص را به‌عنوان مسئول این اختراع به حساب آورد. در بین دهه 40 و اوایل دهه 50 میلادی، چندین دانشمند از جمله جی فارستر (Jay Forrester)، ان وانگ (An Wang)، فردریک ویهه (Frederick Veihe) و یان راجچمام (Jan Racjchmam)، اختراع‌هایی را در رابطه با فناوری‌های مشابهی، به ثبت رسانیده بودند.

حافظه‌های معناطیسی نسبت به نوارهای معناطیسی، عملکرد بسیار متفاوتی داشتند. در اولی، آرایه‌ای از حلقه‌های مغناطیسی با استفاده از شبکه‌ای از سیم‌ها، به یکدیگر متصل شده بودند. هر حلقه نماینده یک بیت از حافظه بود. حال اگر حلقه به‌صورت یک طرفه مغناطیسی می‌شد، آنگاه مقدار یک و در غیر این صورت، مقدار صفر داشت.

1956: هارد دیسک‌ها

تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر را با ظهور هارد دیسک‌ها ادامه می‌دهیم. در تاریخ 23 شهریور 1335 (14 سپتامبر 1956)، شرکت IBM، دستگاه 305RAMAC را معرفی کرد. RAMAC مخفف Random Access Method of Accounting and Control یا همان روش دسترسی تصادفی حسابداری و کنترل است. این دستگاه نیز همانند نوارهای مغناطیسی، از همان اصول ذخیره‌سازی مغناطیسی استفاده می‌کرد.

حافظه‌های ذخیره‌سازی دیسکی، بهتر از نوارهای ذخیره‌سازی بودند، زیرا با استفاده از آن‌ها این امکان وجود داشت که دسترسی غیرترتیبی به اطلاعات، فراهم شود. در حافظه‌های نواری جهت دسترسی به داده‌ها باید ترتیب مشخصی طی می‌شد (در این رابطه می‌توانید مثال نوارهای کاست را به یاد آورید). در عوض حافظه‌های دیسکی به کاربر اجازه می‌دادند که به‌صورت تصادفی به اطلاعات دسترسی پیدا کند (تا حد زیادی شبیه به یک DVD).

درایوهای 305RAMAC در قیاس با اولین نوارهای مغناطیسی، از همه لحاظ بسیار بزرگ‌تر بودند. این حافظه‌ها به اندازه یک یخچال ارتفاع داشته و سه برابر نیز پهن‌تر بودند. هر درایو دارای چندین دیسک بود که به‌صورت عمودی بر روی یکدیگر قرار داده شده بودند و می‌توانستند که اطلاعات را در خود جای دهند. در آن زمان شرکت IBM اعلام می‌کرد که هر کدام از این دیسک‌ها می‌تواند 5 میلیون کاراکتر 6 بیتی را در خود ذخیره‌سازی کند (تقریبا 3.75 مگابایت).

1971: دیسک‌های فلاپی

در سال 1971، IBM توانست که انقلابی دیگر را در صنعت کامپیوتر رقم بزند و آن، تولید دیسک‌ فلاپی بود. همانند دیسک‌های مغناطیسی، دیسک‌های فلاپی با چاپ مغناطیسی داده‌ها، اطلاعات را در خود ذخیره‌سازی می‌کردند. فلاپی‌ها در واقع دیسک‌های بزرگی بودند که جنس آن‌ها از مایلار بود.

اولین دیسک فلاپی که به بازار آمد، طول قطری 8 اینچی داشت و می‌توانست که در حدود 80 کیلوبایت داده را در خود ذخیره‌سازی کند. شاید این مقدار بسیار کم باشد، اما در آن زمان جهت بازگذاری نرم‌افزارها و دستورات در کامپیوترها، کافی بود. تا پیش از آن جهت انجام چنین کاری از پانچ کارت‌های فیزیکی استفاده می‌شد.

اندازه فلاپی دیسک استاندارد بعدی، 5.25 اینچ بود و این فلاپی می‌توانست که 100 کیلوبایت داده‌ را نیز در خود ذخیره‌سازی کند. در سال 1977، شرکت اپل، رایانه Apple II را روانه بازارها کرد که این کامپیوتر به همراه 2 عدد فلاپی 5.25 اینچی عرضه می‌شد و همین موضوع باعث انفجاری در بازار دیسک‌های فلاپی شد.

این مطلب را نیز بخوانید: مایکروسافت با همکاری دانشگاه واشنگتن، رکورد ذخیره سازی اطلاعات در DNA را شکاند!

با اختراع دیسک‌های فلاپی، کاربران رایانه‌های شخصی می‌توانستند که سیستم‌عامل‌ها و نرم‌افزارها را بر روی رایانه‌ خود بارگذاری کنند. بدین ترتیب دسترسی به داده‌ها در قیاس با حافظه‌های کاست (نسخه‌های بسیار کوچک‌تر از نوارهای ذخیره‌سازی مغناطیسی)، بسیار سریع‌تر بود.

در دهه 90 میلادی، دیسک‌های 3.5 اینچی فلاپی به یک فرمت رایج برای کاربران رایانه‌های شخصی بدل شدند. هر چند بازهم اندازه این فلاپی‌ها کوچک‌تر شده بود، اما با این حال می‌توانستند که اطلاعات بیشتری را در خود ذخیره‌سازی کنند (حدود 1.4 مگابایت). تا اوایل دهه 2000 میلادی، دیسک‌های فلاپی همچنان رایج‌ترین نوع حافظه ذخیره‌سازی قابل حمل بودند؛ یعنی تا زمانی که هنوز درایوهای فلش وارد بازار نشده بودند.

اوایل دهه 2000 میلادی: حافظه‌های ذخیره‌سازی فلش/حالت جامد

در ادامه مروری بر تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر، به دهه 2000 میلادی می‌رسیم. حافظه‌های فلش در سال 1984 اختراع و وارد میدان شدند. در این زمان فوجیو ماسوکا (Fujio Masuoka) روشی را توسعه داد که با استفاده از آن این امکان وجود داشت که اطلاعات به‌صورت غیر فرار ذخیره شوند و در عین حال نیز لازم نباشد که در درایو موردنظر، از قطعات متحرک استفاده شود. ماسوکا در آن زمان در توشیبا کار می‌کرد. این حافظه اختراع شده یک حافظه فقط خواندنی قابل برنامه‌دهی بود که از طریق جریان الکتریکی، امکان پاک کردن اطلاعات آن نیز وجود داشت (EEPROM). فرایند پاک کردن کل این حافظه نیز به‌صورت بسیار سریع انجام می‌شد. شوجی آریزومی (Shoji Ariizumi) که یکی از همکاران ماسوکا بود، فرایند پاک کردن این حافظه‌ها را با فلش زدن دوربین‌های عکاسی مقایسه کرد و بنابراین اصطلاح حافظه فلش به وجود آمد.

پس از ارائه این ایده به IEEE (مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک)، توشیبا و ماسوکا شروع به طراحی یک تراشه کردند. در آن زمان شرکت اینتل نیز از ایده‌های ماسوکا الهام گرفت و فرایند توسعه حافظه‌های فلش مخصوص به خود را آغاز کرد. پس از گذشت مدت کمی، سایر شرکت‌ها نیز توسعه حافظه‌های فلش مختص به خود را آغاز کردند.

در طول دهه 90 میلادی، صنعت حافظه‌های فلش رشد خوبی را تجربه کرد. در سال 1991، شرکت SanDisk اولین حافظه ذخیره‌سازی SSD مخصوص کامپیوتر خود را به فروش رسانید که ظرفیتی در حدود 20 مگابایت داشت. در ادامه و در سال 1997، اولین گوشی همراهی که از حافظه فلش استفاده می‌کرد، معرفی شد. در همان سال، صنعت حافظه‌های فلش ارزشی بالغ بر 2 میلیارد دلار داشت و این عدد تا سال 2006 به بیش از 20 میلیارد دلار رسید. در حال حاضر نیز انواع گوناگونی از حافظه‌های فلش وجود دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به کارت‌های حافظه، کارتریج‌های بازی کنسول نینتندو سویچ و … اشاره کرد.

حافظه‌های ابری

در حال حاضر نیز جدیدترین فناوری ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر و سایر دستگاه‌ها، حافظه‌های ابری هستند. ریشه‌های این فناوری در دهه 1960 قرار دارند. پدر حافظه‌های ابری، مردی به نام جی.سی.آر لیکلیدر (J.C.R Licklider) است. شخصی که خالق ARPNET یا همان Advanced Research Projects Network (شبکه پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته) نیز هست. با استفاده از ARPNET، کامپیوترها می‌توانستند که منابع را از طریق شبکه به اشتراک بگذارند.

در اوایل دهه 80 میلادی، Compuserve چیزی را ارائه داد که به حافظه ذخیره‌سازی ابری امروزی، نزدیک‌تر بود. Compuserve یک حافظه 128 کیلوبایتی را به مشتریان ارائه می‌کرد تا بتوانند اطلاعات خود را در آن ذخیره نمایند. شرکت AT&T نیز در سال 1994، طرحی مشابه را ارائه کرد. از آن زمان به بعد، حافظه‌‌های ابری هم در مقیاس و هم در اندازه، توسعه یافتند و شرکت‌هایی همانند مایکروسافت و IBM نیز محصولاتی مبتنی بر فضای ذخیره‌سازی ابری را روانه بازارها کردند.

امروزه فضاهای ذخیره‌سازی ابری وارد مراحلی جدید شده و مثلا شرکت گوگل، سرویس بازی استادیا را راه‌اندازی کرده که از طریق آن بازی‌ها بر روی سرورهای فیزیکی این شرکت رندر شده و سپس خروجی رندر از طریق اینترنت بر روی نمایشگر دستگاه‌های سازگار، استریم می‌شود. مایکروسافت نیز در حال توسعه Windows 365 Cloud است. این سرویس، یک سیستم‌عامل کامل را از طریق فضای ابری در اختیار کاربران و دستگاه‌های مختلف قرار می‌دهد.

سخن پایانی

در بالا مروری داشتیم بر تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر. در اواخر دهه 1880 میلادی، شاید کسی انتظار این را نداشت که صدا از طریق ضبط سیمی ذخیره شود. امروزه بخش بزرگی از زندگی ما در فضای دیجیتال و به تبع یا به‌صورت مغناطیسی بر روی هارد درایوها و یا در قالب الکترون‌ها بر روی خافظه‌های SSD، ذخیره شده است. بنابراین برای مردمان امروزی بسیاری دشوار است که جهانی را تصور کنند که در آن حافظه‌های ذخیره‌سازی وجود ندارند.

نوشته مروری بر تاریخچه حافظه‌های ذخیره‌سازی اطلاعات و شیوه کار آن‌ها اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

باتری‌ها چیزهای کوچکی هستند، درست است؟ اشیاهای استوانه‌ای شکلی که از جنس فلز بوده و انرژی موردنیاز دستگاه شما را تأمین می‌کنند. بنابراین شاید همیشه نقاط مثبت باتری‌ها را در نظر گرفته باشید، اما طبیعتا باتری‌ها همانند سایر دستگاه‌ها و اشیای دیگر، نقاط منفی نیز دارند و به همین دلیل دانشمندان و محققان به دنبال جایگزین کردن باتری های لیتیوم یونی با سایر موارد هستند. در این مطلب به 5 مورد از نویدبخش‌ترین جایگزین‌های باتری‌های لیتیوم-یونی می‌پردازیم.

باتری‌هایی که در فروشگاه‌های مختلف پیدا می‌کنید، فارغ از برند خود، همگی حاوی ماده‌ای به نام لیتیوم هستند. لیتیوم یک عنصر قلیایی بوده و وقتی که در داخل باتری قرار داده می‌شود، آنگاه به یک منتقل کننده عالی انرژی تبدیل می‌شود. البته لیتیوم همیشه یک ماده خوب نیست. در ادامه بیشتر به این موضوع می‌پردازیم.

مشکل باتری‌های لیتیوم-یونی در چیست؟

در باتری‌های لیتیوم-یونی، انرژی در باتری ذخیره شده و سپس در قالب یون‌های لیتیومی، آزاد می‌شود. این جریان در بین دو الکترود (از کاتد به آند)، جابجا می‌شود. بدین ترتیب انرژی موردنیاز دستگاه الکتریکی شما، تأمین می‌شود. حال مسئله اینجاست که لیتیوم یک ماده چندان سالم نیست.

پس از دور انداختن این باتری‌ها، فرایند خوردگی آن‌ها آغاز می‌شود و این همان‌ جایی است که مشکلات شروع می‌شوند. خوردگی باعث آزاد شدن لیتیوم و سایر مواد موجود در باتری می‌شود. در ادامه این مواد وارد خاک شده و در نهایت باعث آلودگی آب‌های زیرزمینی و سطحی می‌شوند. همان‌طور که می‌دانید، چنین موادی می‌توانند آسیب قابل توجهی را به محیط زیست وارد کنند.

در بالا فهمیدید که چرا باتری‌های لیتیوم یونی برای سیاره ما مناسب نیستند. اکنون وقت آن فرا رسیده تا به 5 مورد از بهترین جایگزین‌های این نوع باتری‌ها، اشاره کنیم.

این مطلب را نیز بخوانید: شارژ سریع باتری گوشی‌های هوشمند چیست و چگونه کار می‌کند؟

1. سلول‌های سوختی هیدروژنی

سلول‌های سوختی هیدروژنی در فلمرو تولید انرژی، چیز جدیدی نیستند. این‌ سلول‌ها، سلول‌های الکتروشیمیایی بوده که سوخت و عامل اکسیده کننده را با یکدیگر ترکیب کرده و در نهایت انرژی شیمیایی را تولید می‌کنند. این فرایند نیازمند زنجیره‌ای از واکنش‌ها از جمله یک اتم هیدروژن است که از طریق دو الکترود به نام‌های آند و کاتد، به پروتون و الکترون تقسیم می‌شود. در ادامه الکترون‌ها از یک مدار عبور کرده و تولید الکتریسیته می‌کنند.

نکته مثبت در رابطه با سلول‌های سوختی هیدروژنی این است که در قیاس با باتری‌های لیتیوم-یونی، دارای نسبت انرژی به وزن 10 برابری هستند. هیدروژن نیز به وفور یافت شده و همچنین می‌توان آن را از طریق منابع انرژی تجدیدپذیر نیز تولید کرد. چنین قضیه‌ای باعث می‌شود تا اثر کربنی سلول‌های سوختی هیدروژنی نسبت به باتری‌های لیتیوم-یونی، بسیار کمتر باشد.

یک سلول سوختی تکی در قیاس با باتری‌های لیتیوم-یونی، طول عمر طولانی‌تری دارد. برخی از باتری‌های لیتیوم-یونی بیش از یک هفته دوام نمی‌آورند. این در حالی است که تولید سلول‌‎های سوختی هیدروژنی، ارزان نیست. اسیدی کردن مواد خام جهت تولید سلول‌های هیدروژنی، فرایندی گران‌قیمت است. همچنین هیدروژن به شدت قابل اشتعال است و همین کار با آن را خطرناک می‌کند.

2. باتری‌های جریانی ریداکس

باتری‌‌های جریانی ریداکس نیز مشابه سلول‌های سوختی هیدروژنی، انرژی الکتروشیمیایی را تولید می‌کنند، هر چند که شیوه تولید این باتری‌ها، کاملا متفاوت است. چنین باتری‌هایی از دو نوع ماده متفاوت تشکیل شده‌اند. این مواد در مایع‌هایی حل شده و توسط یک غشا از یکدیگر جدا شده و پمپاژ می‌شوند. در طی یک سری کاهش و واکنش‌های اکسیداسیون، این انرژی شیمیایی به انرژی الکتریکی تبدیل می‌شود.

همانند سلول‌های سوختی هیدروژنی، باتری‌های جریانی ریداکس نیز دارای عمری طولانی هستند و به نگهداری چندانی هم نیاز ندارند. البته این باتری‌ها سازوکاری پیچیده داشته و تولید آن‌ها آسان نیست. مواد و اجزاهای مختلفی باید در ساخت ابن باتری‌ها مورد استفاده قرار بگیرند که از جمله آن‌ها می‌توان به حسگرها، پمپ‌ها، شریان‌های ثانویه و مدیریت انرژی، اشاره کرد. در نهایت باید بگوییم که این باتری‌ها در قیاس با باتری‌های لیتیوم-یونی، تأثیرات مخرب بسیار کمتری بر محیط زیست دارند.

3. پنل‌های خورشیدی

یکی دیگر از جایگزین های باتری های لیتیوم یونی، پنل‌های خورشیدی هستند. اکثر ما نام این منبع تجدیدپذیر تولید انرژی را شنیده‌ایم. این پنل‌ها از این لحاظ عالی هستند که جهت کار کردن فقط به خورشید نیاز دارند و نور تابشی از جانب خورشید نیز در طول روز، به فراوان قابل دریافت است.

این پنل‌ها با استفاده از سلول‌های فتوولتائیک (PV) و جذب نور خورشید، اقدام به تولید انرژی الکتریسیته جریان مستقیم (DC) می‌کنند. در ادامه این جریان انرژی از طریق فناوری معکوس کننده، به جریان برق متناوب تبدیل می‌شود.

این پنل‌ها در سرتاسر جهان محبوبیت زیادی داشته و زمین‌های زیادی به آن‌ها اختصاص داده شده است و اکنون هم به‌عنوان یکی از جایگزین‌های باتری‌ها، در نظر گرفته شده‌اند. به‌عنوان مثال ماشین‌ حساب‌ها را در نظر بگیرید. امروزه ماشین حساب‌هایی وجود دارند که جهت کار کردن، متکی بر انرژی خورشیدی هستند. یک ماشین حساب، انرژی کمی را مصرف می‌کند اما اگر بخواهیم که باتری‌های خورشیدی را جهت تأمین انرژی دستگاه‌های بزرگ و پرمصرف مورد استفاده قرار دهیم. آنگاه باید موارد دیگری را نیز در نظر بگیریم.

این مطلب را نیز بخوانید: چه زمانی و چگونه می‌توانیم باتری‌هایی با عمر 3 تا 4 روز داشته باشیم؟!

4. باتری‌های لیتیوم-گوگردی

شاید با خود بگویید که این یکی خیلی به باتری‌های لیتیوم-یونی نزدیک است، اما باید به شما بگوییم که در بین این دو، تفاوت‌های قابل توجهی نیز وجود دارند. شاید شما این باتری‌ها را با نامی دیگر بشناسید: باتری‌های قابل شارژ. این‌ها باتری‌هایی هستند که می‌توانید آن‌ها را از طریق یک پریز برق، شارژ کنید. بنابراین می‌توانید چندین بار از آن‌ها استفاده کنید.

شاید جهت تأمین انرژی این باتری‌ها نیز از انرژی الکتریسیته استفاده شود، اما این باتری‌ها در قیاس با باتری‌های لیتیوم-یونی، تأثیرات مخرب کمتری دارند. استفاده از باتری‌های قابل شارژ باعث می‌شود تا در قیاس با باتری‌های لیتیوم-یونی غیرقابل شارژ، زباله کمتری تولید شود. همچنین این باتری‌ها در قیاس با نسل‌های قدیمی‌تر، چگالی انرژی بیشتری دارند. تولید باتری‌های لیتیوم-گوگردی حدود 3 برابر بیشتر هزینه برمی‌دارد و همچنین بازیافت آن‌ها نیز بسیار کمتر رایج است، اما همچنان می‌توان آن‌ها را یک جایگزین مناسب برای باتری‌های لیتیوم-یونی به حساب آورد.

باتری‌های بیوالکتروشیمیایی

در اینجا قصد معرفی یکی دیگر از جایگزین های باتری های لیتیوم یونی را داریم که با سایر موارد موجود در این لیست، تفاوتی بزرگ دارد. این تفاوت بزرگ نیز به این مربوط است که این باتری‌ها بر جانداران بیولوژیکی تکیه دارد. باکتری‌های ناهوازی نوعی از باکتری‌ها هستند که جهت زنده ماندن به اکسیژن نیاز ندارند. از این باکتری‌ها جهت پردازش و کار بر روی استات (نمک جوهر سرکه) استفاده می‌شود. در این رابطه از فرایند کاهش/اکسیداسیون استفاده شده و بدین ترتیب الکترون‌ها آزاد می‌شوند.

سپس این الکترون‌ها از یک مدار عبور کرده و ایجاد الکتریسیته می‌کنند. در ادامه نیز شما یک باتری خواهید داشت. البته این شیوه از تولید انرژی هنوز در فاز آزمایش قرار داشته و محققانی که بر روی این‌گونه از باتری‌ها کار می‌کنند، هنوز نتوانسته‌اند که آن‌ها را جهت استفاده‌های طولانی مدت، بهینه کنند. از طرفی اگر این روش بتواند به موفقیت برسد، آنگاه می‌تواند تحولی عظیم را در دنیای باتری‌ها رقم بزند.

سخن پایانی

هر چند که برخی از گزینه‌های معرفی شده در بالا هنوز در فاز توسعه قرار دارند، اما در هر صورت می‌توانند نوید تغییری مهم را در زمینه باتری‌ها و تولید انرژی بدهند. جهت حفظ و نگهداری از کره زمین برای آیندگان، استفاده از منابع انرژی پایدارتر و سبزتر، اقدامی حیاتی است. کسی چه می‌داند، شاید تا پیوستن باتری‌های لیتیوم-یونی به تاریخ، فاصله چندانی نداشته باشیم.

نوشته با 5 مورد از بهترین جایگزین‌های باتری‌های لیتیوم-یونی آشنا شوید اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

یو پی اس چیست ؟ در این مطلب با انواع دستگاه یو پی اس و منبع تغذیه بدون وقفه برای زمان قطع برق آشنا شوید.

قطع برق، یکی از چندین مشکلاتی بوده که مردم ایران طی ماه‌های اخیر با آن دست و پنجه نرم کرده‌اند. کاهش تولید برق، خشکسالی بی‌سابقه، استخراج غیرقانونی ارز دیجیتال، سیستم‌های انتقال انرژی فرسوده و صادرات برق، از جمله دلایلی هستند که برای قطع برق در بهار و تابستان 1400 بیان شده‌اند.

قطعی برق می‌تواند مشکلات عدیده‌ای را برای مردم ایجاد کند، بسیاری از افراد کار، زندگی و حتی حیات‌شان به وجود برق وابسته است و در صورت قطع برق ممکن است حوادثی غیرقابل جبران برای آن‌ها رخ دهد.

به همین منظور وجود یک دستگاه تامین برق اضطراری یا UPS برای مقابله با قطع برق و تامین انرژی در زمان قطعی برق ضروری به نظر می‌رسد.

UPS چیست؟

یوپی‌اس یا UPS مخفف جمله انگلیسی Uninterruptible Power Supply به معنای منبع تغذیه بدون وقفه است. دستگاه‌های یو پی اس مانند یک پاوربانک بزرگ، انرژی را در خود ذخیره می‌کنند و در هنگام نیاز، می‌توان از انرژی آن‌ها استفاده کرد. اما UPS‌ها با دستگاه‌های ذخیره انرژی مانند پاوربانک یا نمونه کلاسیک آن یعنی باتری تفاوت‌های عمده‌ای دارند.

تفاوت UPS با دستگاه ذخیره انرژی در چیست ؟

تفاوت یوپی است با دستگاهی مانند پاوربانک در کلمه “بدون وقفه” در مخفف UPS خلاصه می‌شود. حال معنای بدون وقفه در یو پی اس چیست ؟ دستگاه‌های UPS یک رابط میان دستگاه برقی شما و منبع برق (پریز) هستند. فرض کنید شما یک سیستم رایانه‌ای دسکتاپ دارید و می‌خواهید از یو پی اس استفاده کنید، به این ترتیب تمام کابل‌های برق کیس و مانیتور خود را به UPS متصل می‌کنید و سپس یو پی اس به برق متصل می‌شود. همانطور که گفتیم UPS بین دستگاه برقی شما و منبع برق قرار می‌گیرد.

کارکرد دقیق دستگاه یو پی اس چیست ؟

دستگاه‌های ذخیره انرژی، برق را ذخیره کرده و در مواقع نیاز از آن‌ها استفاده می‌شود، اما UPS به صورت مداوم میان دستگاه شما و پریز برق قرار دارد و در صورت قطع برق، بدون وقفه، شروع به کار می‌کند. زمانی که مثلا سیستم دسکتاپ شما به یو پی اس متصل است، در صورت قطع برق هیچ مشکلی در روند کاری شما ایجاد نمی‌شود، زیرا UPS بدون نیاز به وقفه، ریستارت کردن، روشن کردن دستگاه یا هر نوع فعالیت دیگر، در صورت قطع برق بدون وقفه انرژی ذخیره شده را وارد مدار می‌کند و به این ترتیب سیستم رایانه‌ای شما بدون آنکه از قطعی برق تاثیر ببیند، به صورت مداوم کار خواهد کرد.

دیگر وظایف دستگاه UPS چیست ؟

دستگاه‌های یو پی اس معمولی بسته به میزان ظرفیتی که دارند، انرژی را در خود ذخیره می‌کنند و در صورت قطع برق بدون وقفه این انرژی را وارد مدار خواهند کرد. اما در دستگاه‌های UPS جدید و البته گران قیمت‌تر، امکانات بیشتری وجود دارد.

یو پی اس‌های جدید علاوه بر ذخیره برق، میزان برق ورودی به سیستم شما را کنترل می‌کنند و تمامی نویزها و نوسانات احتمالی برق را از بین می‌برند. دستگاه‌های UPS در واقع هم به عنوان ذخیره کننده انرژی و هم به عنوان محافظ الکترونیکی از وسایل شما حفاظت می‌کنند.

دستگاه‌های UPS برای چه کارهایی مورد استفاده قرار می‌گیرند؟

یو پی اس‌ها مدل‌های مختلفی دارند و کارکرد آن‌ها از موارد خانگی و اداری گرفته تا صنعتی متغیر است. یو پی اس‌های خانگی و اداری برای تامین انرژی بدون وقفه دستگاه‌های کامپیوتری، لوازم خانگی، وسایل حساس مانند دستگاه اکسیژن و سیستم‌های اداری مورد استفاده قرار می‌گیرند. اما UPSهای بزرگ و صنعتی در کارگاه‌ها و کارخانجات به کار رفته و برای تامین انرژی بدون وقفه دستگاه‌های برقی بزرگ و صنعتی کاربرد دارند.

یو پی اس‌ها انواع مختلفی دارند؟

یو پی اس‌ها در سه نوع کلی تولید شده‌اند، یو‌پی‌اس آفلاین، آنلاین و لاین اینتراکتیو. تفاوت انواع UPSها در نوع عملکرد آن‌هاست که در ادامه هر کدام را توضیح می‌دهیم:

UPS آفلاین چیست ؟

یو پی اس آفلاین همان نوع اولیه و ساده یو پی اس است که تنها وظیفه تامین برق را دارد و از دستگاه‌های برقی شما محافظت خاصی نمی‌کند. این دستگاه‌ها در هنگام اتصال برق در حالت Sleep قرار دارند و به محض قطع برق، با تاخیر چند میلی‌ ثانیه‌ای فعال می‌شوند.

UPS آنلاین چیست ؟

یو پی اس‌های آنلاین برخلاف مدل‌های آفلاین همیشه در مدار فعال هستند و محافظت بیشتری از دستگاه‌های برقی شما دارند، UPS آنلاین هنگام قطع برق بدون هیچ وقفه‌ای برق را در مدار به جریان می‌اندازد.

یو پی اس لاین اینتراکتیو چیست ؟

یو پی اس لاین اینتراکتیو نوع پیشرفته UPS آفلاین است، منتهی زمان تاخیر در آن به صفر رسیده و در زمان قطعی برق بدون وقفه برق را به جریان می‌اندازد.

چرا باید یو پی اس بخریم؟

دستگاه‌های یو پی اس خانگی و صنعتی برای بسیاری از مشاغل و حرفه‌هایی که از قطع برق آسیب می‌بینند، توصیه می‌شود. این دستگاه‌ها به طور ویژه برای استفاده در مراکز درمانی و بهداشتی، مراکز داده، بانک‌ها، بیمه، صنایع مختلف، مراکز ارتباطی، ادارات و حتی مغازه‌ها برای تامین برق دستگاه‌های کارت‌خوان و دوربین مدار بسته توصیه می‌شود.

در منازل هم می‌توان از UPSها استفاده کرد، در حال حاضر بسیاری از افراد به صورت دورکاری در منزل کار می‌کنند و با قطع برق دسترسی به سیستم رایانه‌ای خود ندارند، همچنین در منزل می‌توانید تمام لوازم صوتی، تصویری و برقی مانند تلویزیون، پکیج، یخچال و فریزر، پنکه، ماشین لباس‌شویی و غیره را به یو پی اس متصل کنید.

معرفی انواع UPSهای بازار و قیمت آن‌ها

یو پی اس‌ها هم از نظر نوع کارکرد و هم از نظر قیمتی تفاوت‌‌های عمده‌ای با یکدیگر دارند، هر یو‌پی‌اس برای استفاده‌ای مشخص تولید می‌شود و امکانات آن نیز بر اساس کارکردهای تعیین شده برای آن است.

UPSهای کوچک و قابل حمل

دستگاه های یو پی اس کوچک و قابل حمل برای استفاده‌های کوچک ساخته شده‌اند، این دستگاه‌ها امکانات خاصی ندارند و تنها وظیفه تامین برق را انجام می‌دهند. UPSهای کوچک معمولا با ظرفیت 15 تا 50 ولت‌آمپر برای مودم، دستگاه کارتخوان یا پوز، دستگاه حضور و غیاب و مواردی از این دست کاربرد دارد، قیمت این نوع یو بی اس ها حدود 250 تا 600 هزار تومان است.

UPS مخصوص دوربین مدار بسته

برخی یو پی اس‌ها مخصوص دوربین‌های مدار بسته ساخته شده‌اند. این دسته از یو پی اس‌ها از نظر میزان برق ورودی و خروجی برای اتصال به دوربین‌های مدار بسته تولید شده‌اند. این نوع UPS ها در برابر افزایش فشار و برخی نوسانات از دوربین‌های مدار بسته محافظت می‌کنند و بسته به قیمتی که دارند، میزان ظرفیت آن‌ها متغیر است. این دستگاه‌ها حدود 1.5 تا 3 میلیون تومان قیمت دارند.

UPS های خانگی و اداری

این یو پی اس‌ها اندازه متوسط و رومیزی دارند و به طور عمومی ظرفیتشان حدود 120 تا 240 ولت‌آمپر است؛ برخی از این UPSها کاربرد صنعتی و ساده‌ای دارند، اما مدل‌های حرفه‌ای‌تری هم هستند که به صورت دیجیتالی میزان شارژ ولتاژ، ورودی و خروجی را تنظیم و نشان می‌دهند. یو پی اس‌های معمولی در اندازه متوسط حدود یک تا 3 میلیون تومان قیمت دارند، مدل‌های حرفه‌تر نیز میان دو میلیون و 500 هزار تومان تا چهار میلیون تومان قیمت دارند.

یو پی اس‌های بزرگ اداری و نیمه صنعتی

برخی یو پی اس‌ها برای تامین ظرفیت و محافظت بیشتر ساخته شده‌اند، این دسته از UPSها اندازه نسبتا بزرگی دارند و ظرفیت آن‌ها از 2 هزار ‌ولت‌آمپر آغاز شده و تا 6 هزار ولت‌آمپر می‌رسد. سامانه حفاظت این یو پی اس‌ها کاملا پیشرفته و قابل اطمینان است؛ همچنین تمامی اطلاعات لازم به صورت دیجیتالی بر روی دستگاه نشان داده می‌شود. قیمت این محصولات از 5 میلیون تومان آغاز شده و تا 20 میلیون تومان نیز می‌رسد.

UPSهای حرفه‌ای و صنعتی

یو پی اس‌های بزرگ و صنعتی جزو حرفه‌ای‌ترین دستگاه‌ها برای تامین انرژی مورد نیاز در محیط‌های بزرگ و برای دستگاه‌های پرمصرف صنعتی محسوب می‌شوند. این دستگاه‌ها اندازه بسیار بزرگی دارند و به طور کامل از دستگاه‌های صنعتی حفاظت می‌کنند. قیمت این مدل‌ها از 50 میلیون تومان آغاز شده و به چند میلیارد تومان نیز می‌رسد.

نوشته UPS چیست چه کاربردی دارد؟ تامین انرژی بدون وقفه در زمان قطعی برق اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

اکثر ما در هنگام خرید لپ‌تاپ و یا دسکتاپ، چندان به مقوله کارت صدا فکر نمی‌کنیم. دلیل این قضیه نیز این است که لپ‌تاپ‌ها خود به اسپیکر داخلی مجهز بوده و دسکتاپ‌ها نیز دارای خروجی صدا هستند و همه‌چیز به‌صورت خودکار، همان‌طور که ما می‌خواهیم پیش می‌رود. بدین ترتیب جهت گوش دادن به موسیقی و یا سایر جلوه‌های صوتی، دردسر چندانی نخواهیم داشت.

البته در گذشته این‌طور نبوده و کامپیوترها تنها می‌توانستند که یک نوع صدا را تولید کننده و آن یک بیپ بود. البته کاربران می‌توانستند که گام (Pitch) و طول (Length) صدا را نیز تغییر دهند، اما در هر صورت خروجی، چندان واقعی‌ نبود. بنابراین جهت تولید و ایجاد صداهایی که امروزه ما آن‌ها را بسیار می‌شنویم، شرکت‌های فناوری شروع به تولید کارت صدا کردند. در این مطلب به شیوه کار کارت صدا پرداخته و همچنین به شما می‌گوییم که آیا به یک کارت صدای جداگانه نیاز دارید یا خیر؟

مباحث پایه‌

صدا در ذات خود یک سیگنال آنالوگ بوده که از طریق ارتعاش ایجاد می‌شود. این قضیه نیز بدین صورت است که مولکول‌های هوا یک شیء را احاطه کرده و سپس به همراه آن  شی‌ء به ارتعاش درمی‌آیند. با حرکت مولکول‌های هوا در محیط، آن‌ها با سایر مولکول‌های دیگر نیز برخورد کرده و در نتیجه صدا پخش می‌شود.

هنگامی‌که این مولکول‌های مرتعش به لاله گوش ما برخورد می‌کنند، آنگاه ما نیز می‌توانیم صدا را بشنویم. روش کار بدین صورت است که لاله گوش ما، ارتعاش را به بخش داخلی گوش منتقل می‌کند. سپس عصب‌های داخل گوش، ارتعاش‌ها را به تکانه‌های الکتریکی تبدیل کرده و در نهایت ما می‌توانیم صدا را بشنویم.

از طرفی دیگر، کامپیوترها کلا با زبان دیجیتال یا همان صفر و یک کار می‌کنند. رایانه‌ها سیگنال‌های الکتریکی را به صفر و یک تبدیل می‌کنند. صفر و یک‌ها نیز در اصل فقط سیگنال‌های خاموش و یا روشن هستند. صفر و یک‌ها مستقیما به صدا ترجمه نمی‌شوند، بنابراین باید آن‌ها را از سیگنال‌های دیجیتال به آنالوگ تبدیل کرد. این همان جایی است که در آن کارت صدا وارد عمل می‌شود. کامپیوتر دیتا را به کارت صدا می‌فرستد. در ادامه نیز این اطلاعات پردازش شده و به خروجی‌های آنالوگ تبدیل می‌شوند.

نحوه کار کارت صدا

اکثر کارت صداها دارای 4 بخش اساسی زیر هستند:

• یک مبدل دیجیتال به آنالوگ (DAC)
• یک مبدل آنالوگ به دیجیتال (ADC)
• یک رابط PCIe
• اتصالات ورودی و خروجی

برخی از کارت‌ صداها نیز از یک تراشه رمزگذار/رمزگشا به نام CODEC استفاده می‌کنند. این تراشه، عملکردهای DAC و ADC را انجام می‌دهد. در هنگام پخش صدا توسط کامپیوتر شما، آنگاه یک سیگنال‌ از طریق رابط PCIe به کارت صدا ارسال می‌شود. در ادامه این سیگنال از DAC عبور کرده و سپس از اتصال خروجی کارت صدا، خارج می‌شود.

ضبط صدا در رایانه شما نیز از همین فرایند پیروی می‌کند، اما به‌صورت بالعکس. کارت صدای شما از طریق اتصال‌های ورودی، سیگنال‌ها را دریافت می‌کند. در ادامه سیگنال‌های دریافت شده از طریق ADC به صفر و یک تبدیل می‌شوند. سپس کارت صدا نیز از طریق رابط PCIe، سیگنال را به پردازنده مرکزی می‌فرستد تا در آنجا پردازش شود.

علاوه بر این، برخی از کارت صداها نیز دارای یک پردازنده سیگنال دیجیتال (DSP) و یک AMP هستند. DSP در اصل یک ریزپردازنده است که مخصوصا طراحی شده تا صدا را پردازش کند. این ریزپردازنده، توان پردازشی موردنیاز DAC/ADC/CODEC جهت تبدیل سیگنال‌ها را فراهم می‌کند. اگر کارت صدای شما از DSP برخوردار نباشد، آنگاه جهت تبدیل سیگنال‌ها، از توان پردازشی CPU شما استفاده خواهد کرد.

از طرفی دیگر نیز از AMP یا همان آمپلی‌فایر استفاده شده تا سیگنال خروجی تقویت شود. اگر سیگنال تبدیل شده ضعیف باشد، آنگاه آمپلی‌فایر از توان الکتریکی استفاده کرده و دامنه صدای ضعیف را افزایش می‌دهد. این قضیه نیز در نهایت باعث افزایش حجم خروجی صدا می‌شود.

این مطلب را نیز بخوانید: آمپلی‌فایر هدفون چیست و چه کاربردی دارد؟

آیا به یک کارت صدای جداگانه نیاز داریم؟

اکثر کاربران به یک کارت صدای جداگانه نیاز ندارند. در دهه‌های 80 و 90 میلادی، کامپیوترها نیازمند کارت صدای جداگانه بودند. دلیل این قضیه نیز این بود که در آن زمان‌ها، پردازنده‌های مرکزی آنقدر قدرت نداشتند که بتوانند بار پردازش صدا را نیز بردوش بکشند.

در ادامه به مرور زمان و پیشرفت فناوری، پردازنده‌های مرکزی آنقدر قدرت پیدا کردند که دیگر نیازی به وجود کارت صداهای جداگانه نبود. به همین دلیل است امروزه در اکثر دسکتاپ‌ها و لپ‌تاپ‌ها، دیگر خبری از کارت صدای جداگانه نیست.

کارت صدای موجود بر روی کامپیوترها، می‌تواند کیفیت صدای خروجی مطلوبی را به شما ارائه دهد، اما اگر به‌صورت حرفه‌ای با صدا سروکار داشته و یا اینکه قصد استفاده از سیستم صدای 7.1 کاناله را دارید، آنگاه به احتمال زیاد به یک کارت صدای جداگانه قدرتمند نیز نیاز دارید.

برخی از بازی‌بازان جهت بهبود کیفیت صدای بازی‌های خود، از کارت صدای جداگانه استفاده می‌کنند. این قضیه نیز بدین دلیل است که برخی از این کارت‌ها از صدای فراگیر مجازی، پشتیبانی می‌کنند. این فناوری، صدای سه بعدی را در قالب یک خروجی استریو که مناسب هدفون باشد، به شما ارائه می‌دهد. بدین ترتیب بازی‌بازان می‌توانند با استفاده از نشانه‌های شنیداری، موقعیت دشمنان خود را بهتر پیدا کنند.

یک کارت صدای خوب باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟

اگر بخواهید که یک تجربه عالی را در زمینه صدا برای خود رقم بزنید، آنگاه کارت صدای جداگانه، چیزی است که باید به دنبال آن باشید. حال پرسشی که پیش می‌آید این است که یک کارت صدای خوب باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟

3D Spatial Imaging

این قابلیت به افکت‌های سه بعدی این امکان را می‌دهد که به خروجی استریو تبدیل شوند. بازی‌بازان می‌توانند از این ویژگی بهره زیادی ببرند. علاوه بر این، این قابلیت می‌تواند عمق بیشتری به صدا و ویدیوها بدهد. اگر کارت صدای شما از 3D Spatial Imaging پشتیبانی کند، آنگاه صدای فیلم‌ها به‌گونه‌ای پخش خواهد شد که انگار در وسط صحنه فیلم قرار دارید. این تکنولوژی همچنین می‌تواند افکت‌های مختلفی را به موسیقی‌های در حال پخش نیز اضافه کنند، مثلا یکی از این موارد، افکت سالن کنسرت است بوده و بدین ترتیب این‌گونه احساس خواهید کرد که انگار در یک کنسرت حضور دارید.

فناوری صدای فراگیر

اگر یک سیستم صوتی 5.1 کاناله دارید، آنگاه به یک کارت صدا نیز که از این ویژگی پشتیبانی کند، نیاز خواهید داشت. این سیستم‌های صوتی، از 5 اسپیکر و یا بیشتر به همراه یک ساب‌ووفر استفاده کرده تا کیفیت صدای فراگیر را به شما ارائه دهند.

اگر کارت صدای شما از قابلیت صدای فراگیر پشتیبانی نکند، آنگاه نمی‌توانید که حداکثر استفاده را از سیستم صوتی خود ببرید. البته اگر کارت صدای شما از این تکنولوژی پشتیبانی کند، آنگاه به احتمال زیاد از 3D Spatial Imaging نیز برخوردار خواهد بود.

این مطلب را نیز بخوانید: صدای 8 بعدی چیست و آیا این اصطلاح پایه و اساس علمی دارد؟

پشتیبانی از S/PDIF

اکثر سیستم‌های صوتی سینمای خانگی، از اتصال S/PDIF برخوردار هستند. S/PDIF مخفف Sony/Phillips Digital Interconnect Format است. این فرمت برای اولین بار توسط سونی و فیلیپس طراحی شد تا به‌ وسیله آن، صدای غیرفشرده و با کیفیت بالا منتقل شود. اگر قصد استفاده از این مزیت را دارید، آنگاه کارت صدای شما باید از خروجی S/PDIF برخوردار باشد.

درگاه‌های MIDI

اگر با آلت‌های موسیقی کار می‌کنید و می‌خواهید که آن‌ها را به کامپیوتر خود وصل کنید، آنگاه به درگاه‌های MIDI نیز نیاز دارید. درگاه‌های MIDI فقط جهت ضبط صدا کاربرد ندارند، بلکه جهت ضبط دستورهای موسیقی مخصوصی نیز می‌توان از آن‌ها بهره گرفت.

به‌عنوان مثال، نرم‌افزار MIDI در هنگام ضبط موسیقی از طریق یک درگاه MIDI، نشانه‌گذاری، گام صدا، حجم صدا، ارتعاش، مسطح‌سازی، Panning، تمپو و … را در بر خواهد گرفت. بدین ترتیب نوازنده‌ها راحت‌تر و سریع‌تر می‌توانند جنبه‌های مختلف موسیقی خود را تغییر دهند.

مقایسه کارت صدا و DAC

همان‌طور که پیش‌تر نیز توضیح دادیم، DACها جهت کار کردن کارت صداها، ضروری هستند. البته اگر به بازار نگاهی بیندازید، آنگاه می‌توانید DACهای اکسترنال را نیز پیدا کنید. DAC در اصل یک کارت صدای اکسترنال بوده که پردازنده داخلی ندارد. این دستگاه‌ها بدین منظور طراحی شده‌اند که بتوانند مستقیما سیگنال‌های دیجیتال را به آنالوگ تبدیل کنند.

از آنجایی که DACها از پردازنده داخلی برخوردار نیستند، پس در حالت کلی نیز نیازی به درایور ندارند. DACها همچنین همه‌کاره هستند. با استفاده از بلوتوث و یا USB می‌توانید آن‌ها را به کامپیوتر، گوشی هوشمند و یا اسپیکرهای خود متصل کنید.

از طرفی دیگر، کارت‌ صداها معمولا کارت‌های داخلی بوده که جهت نصب به درگاه PCIe نیاز دارند. بدین ترتیب یا باید کارت صدا را بر روی مادربورد رایانه‌های دسکتاپ نصب کرده و یا اینکه اگر لپ‌تاپ دارید، آنگاه یک کیس اکسترنال را بدین منظور تهیه کنید.

یکی از مزیت‌های مهم کارت صدا نسبت به DAC این است که می‌تواند صدا را پردازش کند. این قضیه بدین معنا است که می‌توانید با استفاده از کارت صدا، افکت‌هایی را به صداهای خود اضافه کنید، همانند تنظیمات اکولایزر دیجیتال.

سخن پایانی

اکثر فعالان حوزه صدا معتقد هستند که جهت به دست آوردن بهترین کیفیت صدا از کامپیوترها، به یک کارت صدا نیاز دارید. اما اگر بودجه محدودی دارید، آنگاه باید به فکر ایجاد تعادلی مناسب در بین قیمت و کیفیت صدا باشید. طبق قانون بازده نزولی، گران‌قیمت‌ترین کارت صدا لزوما بهترین کیفیت صدا را به شما تحویل نمی‌دهد.

نوشته کارت صدا چیست، چگونه کار می‌کند و چه تفاوتی با DAC دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.