استیبل کوین (Stablecoin) چیست و چه تفاوتی با سایر ارزهای دیجیتال دارد؟

/در , , /توسط
استیبل کوین

این روزها همه با ارزهای دیجیتال آشنایی دارند. در قیمت‌هایی پایین بخرید و سپس در قیمت بالا بفروشید و ثروتمند شوید، درست است؟ ارزش برخی از رمزارزها، دائما در حال نوسان است، اما برخی دیگر نیز هستند که به استیبل کوین (Stablecoin) معروف بوده و در واقع طراحی شده‌اند تا ارزش آن‌ها در طول زمان، کماکان ثابت باقی بماند.

استیبل کوین‌ها چه ویژگی‌هایی دارند؟ مزیت‌های آن‌ها کدام است؟ در ادامه این مطلب قصد داریم که هر آنچه را که در این باره بایستی بدانید، برای شما توضیح دهیم.

استیبل کوین چیست؟

شاید برایتان کمی عجیب باشد، اما در ابتدا قرار بود که ارزهای دیجیتال صرفا وسیله پرداخت باشند، نه دارایی‌. این روزها مردم بیشتر چشم به قیمت‌‎های فرار این ارزها دوخته‌اند تا اینکه از آن‌ها به‌عنوان وسیله‌ای جهت خرید و فروش کالا و یا سرویس‌ها استفاده کنند؛ چیزی که در اصل قرار نبود که اتفاق بیفتد.

این قضیه، دلایل مختلفی دارد اما یکی از بزرگ‌ترین‌های آن‌ها این است که اکثر ارزهای دیجیتال توسط یک نهاد پشتیبانی نشده و یا اینکه ارزش ثابتی برای آن‌ها مشخص نشده است. بنابراین اکثر ارزهای دیجیتال نیز به همان اندازه‌ای ارزش دارند که بازار حاضر است برای آن‌ها پول پرداخت کند، قضیه نوسان نیز از همین‌جا ناشی می‌شود.

بسیاری از فعالان قدیمی این بازار اعتقاد دارند که این قیمت‌ها با پذیرش و استفاده‌های منظم‌تر، ثبات بیشتری به خود خواهند دید. از طرفی دیگر، بسیاری از مردم می‌خواهند که از ارزهای دیجیتال همانند پول عادی استفاده کنند، یعنی نگران نوسان‌های ارزش نباشند. این همان‌جایی است که استیبل کوین وارد عمل می‌شود.

استیبل کوین‌ها نیز همانند سایر ارزهای دیجیتال مثل بیت‌کوین و اتریوم، مبتنی بر بلاک‌چین هستند، اما طراحی شده‌اند تا در طول زمان، قیمتی ثابت داشته باشند. این قیمت ثابت نیز با گره زدن این ارزها به ارزش ارزی دیگر (مثلا دلار) و یا با پشتیبانی توسط یک نهاد مورد اعتماد، حاصل می‌شود.

این مطلب را نیز بخوانید: آشنایی با کاربرد‌های بلاک‌چین

استیبل کوین چگونه کار می‌کند؟

جدا از نوسان قیمت، موارد مختلفی جهت استفاده از رمزارزها وجود دارند. از این موارد می‌توان به شفافیت بیشتر تراکنش، امنیت و همچنین حفظ بهتر حریم خصوصی کاربر اشاره کرد. استیبل کوین‌ها سعی دارند که علاوه بر ارائه این مزیت‌ها، مزایای خاص خود را نیز ارائه دهند که در ادامه این مطلب به آن‌ها خواهیم پرداخت. به هر حال، استیبل کوین‌ها این مزیت‌ها را به کاربر ارائه داده و در عین حال نیز لازم نیست که در تراکنش‌های روزانه، نگران نوسان‌های ارزش و مسائل این‌چنینی باشید.

2 مورد از محبوب‌ترین استیبل کوین‌ها، USD Coin یا همان USDC و تتر (USDT) هستند. هر دوی این رمزارزها به دلار ایالات‌ متحده، گرده زده شده‌اند. خود دلار در قیاس با ارزهایی همانند بیت‌کوین و یا اتریوم، از ثبات بیشتری برخوردار است. البته بد نیست بدانید که هیچ‌کدام از این رمزارزها، توسط دولت ایالات‌متحده پشتیبانی نمی‌شوند (برعکس دلار).

پشتوانه استیبل کوین‌هایی همانند PAX Gold یا همان PAXG و Tether Gold یا همان XAUT نیز طلا است.  البته خود ارزهای ملی نیز در زمینه نوسان، مسائل خاص خود را دارند. در کشورهایی همانند ترکیه، ایران، ونزوئلا و سایر کشورهایی که وضعیت اقتصادی چندان مناسبی ندارند، مردم از بیت‌کوین جهت حفظ قدرت خرید خود استفاده می‌کنند. به هر حال در چنین کشورهایی با توجه به کاهش مداوم ارزش پول ملی، سرمایه‌گذاری در رمزارزها، اقدامی عاقلانه‌تر به حساب می‌آید. به هر حال، ثبات ارزش یک استیبل کوین‌، به ثبات ارزش ارز پشتوانه آن بستگی دارد.

استیبل کوین‌ شرکت فیسبوک یعنی Diem که پیش‌تر Libra نامیده می‌شد، توانسته که تاحدودی بر این مشکل غلبه کند. این رمزارز، سبدی از ارزهای ذخیره شده متعلق به سرتاسر جهان را به‌عنوان پشتوانه خود در نظر گرفته است. در این صورت، بی‌ثباتی ناشی از یک یا چند ارز می‎‌تواند با ثبات سایر ارزها جبران شود. این مزیت باعث می‌شود که Diem بتواند نسبت به هرکدام از دارایی‌های منفردی که پشتوانه این رمزارز هستند، ثبات قیمتی بیشتری داشته باشد.

CBDCها، زیرمجموعه استیبل کوین‌ها هستند

استیبل کوین

هنگامی‌که یک دولت، استیبل کوین‌ مختص به خود را عرضه کند، آنگاه این نوع از استیبل کوین‌ها را “Central Bank Digital Currency” و یا همان ارز دیجیتال بانک مرکزی می‌نامند. در حال حاضر فقط کشور چین دارای CBDC است. هر چند که هند، بریتانیا و ایالات متحده نیز علنا اشاره‌هایی به این موضوع داشته‌اند.

هر چند که CBDCها نیز برای کاربران، عملکردی شبیه به سایر ارزهای دیجیتال دارند، اما در عین حال نیز می‌توانند موانع و فرصت‌های بیشتری را در اختیار دولت‌ها قرار دهند. در ادامه بیشتر به ایده CBDCها خواهیم پرداخت.

این مطلب را نیز بخوانید: استخراج بیت‌کوین چه تأثیری بر محیط‌ زیست دارد؟

موارد استفاده بیشتر از استیبل کوین‌

مزایای استفاده از استیبل کوین‌ها معمولا به خود رمزارز و همچنین شخصی که آن را منتشر می‌کند، بازمی‌گردد. در حال حاضر چندین نوع استیبل کوین‌ در جهان وجود دارند که به برخی از آن‌ها نیز در این مطلب اشاره شده است. به هر حال، برخی از استیبل کوین‌های پیشنهادی نیز حتی می‌توانند کاربردها و استفاده‌های بیشتری در آینده داشته باشند.

CBDCها می‌توانند در زمینه قانون‌گذاری و انتشار ارز، به دولت‌ها کمک کنند

استیبل کوین‌ها و مخصوصا CBDCها می‌توانند به دلایل گوناگونی، مزایای بزرگی برای دولت‌ها داشته باشند. از این مزایا می‌توان به این مورد اشاره کرد که بانک مرکزی کشورها می‌تواند کنترل مستقیم بیشتری بر رمزارز موردنظر داشته باشد. همچنین CBDCها می‌توانند نیاز دولت‌ها به چاپ و نگهداری پول فیزیکی را نیز کاهش داده و یا اینکه این نیاز را از بین ببرند.

دولت چین از CBDC خود به‌عنوان یک ابزار نظارتی استفاده می‌کند. این در حالی است که رئیس بانک فدرال رزرو ایالات متحده یعنی جروم پاول (Jerome Powell) اذعان داشته که دلیل عدم ایجاد یک CBDC توسط دولت ایالات متحده، به ذات خصوصی و مخفی رمزارزها بازمی‌گردد.

استیبل کوین‌ها می‌توانند زیرساخت‌های مالی را برای ارزهای غیربانکی، فراهم آورند

از طرفی دیگر، اینکه اشخاص بتوانند کنترل بیشتری برای پول‌های خود داشته باشند، از اهداف واضح و مشخص رمزارزها به‌طور عام و Diem به‌طور خاص است. ارزهای دیجیتال از جمله استیبل کوین‌ها، بسیاری از موانع موجود بر سر راه ورود به بانکداری مرسوم را کاهش می‌دهند.

مردمی که به‌راحتی به بانک‌های فیزیکی دسترسی نداشته و یا اینکه به زیرساخت‌‎های بانکی اعتماد ندارند، می‌توانند از طریق استیبل کوین‌ ها به‌ خدمات مالی ایمن، دسترسی پیدا کنند. مردم می‌توانند از استیبل کوین‌ های غیر CBDC استفاده کرده تا در زمان کاهش ارزش پول ملی، بتوانند که همچنان قدرت خرید خود را حفظ کنند. این رویه را می‌توان به مردمی که در کشور آن‌ها چندین نوع ارز مورد استفاده قرار می‌گیرند نیز بسط داد.

استیبل کوین‌ ها می‌توانند تراکنش‌های آنلاین را بهبود بخشند

ارزهای دیجیتال در اصل طراحی شده‌ تا با استفاده از زیرساخت‌های دیجیتال، تراکنش‌های آنلاین را مدیریت کنند. همچنین ذات غیرمتمرکز و راحتی استفاده از رمزارزها نیز باعث شده تا جهت انجام تراکنش‌های بین‌المللی نیز مناسب باشند. علاوه بر این، ارزهای دیجیتال نسبت به تراکنش‌های بانکداری مرسوم، سریع‌تر، قابل اتکاتر و همچنین ارزان‌تر هستند.

البته نوسان‌های زیاد قیمت رمزارزها باعث شده تا فروشگاه‌ها به‌سختی آن‌ها را قبول کنند؛ یعنی بدون تبدیل ارزهای دیجیتال به ارزهای عادی. چنین موضوعی می‌تواند باعث شود که در وهله اول، پذیرش ارزهای دیجیتال در درگاه‌های پرداخت، دشوارتر شود.

حال استیبل کوین‌ها می‌توانند باعث شوند که فروشگاه‌ها بتوانند با خیال راحت‌تری نسبت به پذیرش ارزهای دیجیتال اقدام کنند، زیرا دیگر در رابطه با نوسان‌های ارزش رمزارزها و همچنین تحمل سختی‌های ناشی از تبدیل ارزهای دیجیتال به ارزهای عادی، نگران چندانی وجود نخواهد داشت.

سخن پایانی

اگر به رمزارزها علاقه‌مند بوده، اما نوسان‌های قیمتی ارزهایی همانند بیت‌کوین و اتریوم را دوست ندارید، آنگاه استیبل کوین ها می‌توانند برای شما مناسب باشند. بر روی کاغذ، راه‌کارهایی همانند Diem شرکت فیسبوک و CBDCها وجود دارند. از طرفی دیگر، ارزهایی همانند USDC و تتر نیز در سطح گسترده‌ای معامله می‌شوند.

نوشته استیبل کوین (Stablecoin) چیست و چه تفاوتی با سایر ارزهای دیجیتال دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

Games as a Service چیست و چه تاثیری بر صنعت بازی دارد؟

/در , , /توسط

یک مدل کسب‌و‌کار جدید در حال سیطره بر صنعت بازی است. این مدل در حال حاضر ارزش بازار این صنعت را در سال‌های گذشته، 3 برابر کرده است. در این مدل، شما یک بازی‌ مشخص را فقط یک دفعه خریداری نمی‎‌کنید، بلکه بازی به سرویسی تبدیل شده که در طول زمان، پرداخت‌هایی را در رابطه با آن انجام می‌دهید. این مدل را GaaS (بازی به‌عنوان یک سرویس) می‌نامند و در ادامه قصد داریم که بیشتر به آن بپردازیم.

ظاهرا این مدل از کسب‌و‌کار نیز قرار نیست که به این زودی‌ها ناپدید شود. GaaS چیست؟ چگونه بر صنعت بازی تأثیر می‌گذارد (هم برای توسعه‌دهنده و هم برای بازی‌باز)؟ در ادامه به پاسخ این پرسش‌ها می‌پردازیم.

GaaS چیست؟

GaaS مخفف Games as a Service و به معنای بازی به‌عنوان یک سرویس است. از این مدل کسب‌و‌کار جهت درآمدزایی بیشتر از بازی‌ها، حتی پس از نقطه فروش آن‌ها استفاده می‌شود. مدل GaaS معمولا شامل حق اشتراک‌ها و یا پرداخت‌های درون-برنامه‌ای می‌شود که بازی‌بازان در طول زمان نسبت به چنین پرداخت‌هایی اقدام کرده تا بتوانند همچنان از به‌روزرسانی‌های جدید و محتوای اختصاصی، بهره‌مند شوند.

ظهور GaaS

GaaS

پس از عصر کنسول‌های آرکید، بازی‌های ویدیویی تبدیل به محصولاتی شدند که توسط بازی‌بازان خریداری شده و در خانه‌ها با استفاده از کنسول و یا کامپیوتر، اجرا می‌شدند. در این مدل کسب‌و‌کار، بازی‌ها نیز همانند سایر محصولات، فقط یک بار به فروش می‌رسیدند و در واقع فقط یک بار امکان کسب درآمد از آن‌ها وجود داشت. بدین ترتیب کاربران دیگر هزینه‌های اضافی را متحمل نشده و بازی تا ابد، متعلق به آن‌ها خواهد بود.

حتی پس از شروع دوره عرضه دیجیتالی بازی‌ها، بازهم این محصولات، یک بار فروش بودند. فروشگاه‌های دیجیتالی نیز در زمینه فروش بازی‌ها، عملکردی همانند فروشگاه‌های فیزیکی دارند. این قضیه تا آنجایی ادامه پیدا کرد که چندین بازی چندنفره آنلاین بزرگ وارد میدان شده و بدین ترتیب GaaS نیز به‌عنوان یک راه‌کار جدید پرداخت در عصر دیجیتال، مورد توجه قرار گرفت.

یکی از این بازی‌های بزرگ، World of Warcraft بود که در سال 2004 منتشر شد. جهت استفاده از این بازی باید حق اشتراک خریداری کنید. این وجوهی که هر ماهه دریافت می‌شوند، می‌توانند به توسعه‌دهنده‌های این بازی در زمینه حفظ و نگهداری از سرورها و همچنین کار بر روی آپدیت‌های بعدی، کمک کند. علاوه بر این، جهت اجرای World of Warcraft همچنان باید جدا از تهیه اشتراک ماهیانه، یک نسخه از آن را نیز خریداری کنید.

GaaS

یکی دیگر از بازی‌هایی که به استحکام بیشتر مدل GaaS کمک کرد، Team Fortress 2 بود که در سال 2007 منتشر شد. جهت مقابله با بحران کم شدن بازی‌بازان، این بازی در سال 2011 به صورت Free-to-Play درآمد و بدین ترتیب می‌توانستید که یکی نسخه از آن را به‌صورت کاملا رایگان، تهیه کنید. Team Fortress 2، خریدهای درون-برنامه‌ای همانند لوازم مختلف و همچنین لوت باکس‌هایی را اضافه کرد تا بدین ترتیب بتواند تحت مدل Free-to-Play، به درآمدزایی بپردازد.

سرانجام بسیاری از بازی‌های چندنفره دیگر نیز از این مدل تبعیت کردند. همچنین علاوه بر حق اشتراک‌ها و لوت‌ باکس‌ها جهت کسب درآمد، سایر موارد دیگر همانند سیزن پس‌ها (season pass) و یا محتوای قابل دانلود (DLC) نیز اضافه شدند. امروزه عناوین بزرگی که از مدل GaaS استفاده می‌کنند، شامل Fortnite ،Rocket League ،Destiny 2 ،World of Warcraft و Team Fortress 2 می‌شوند.

این مطلب را نیز بخوانید: AMD Smart Access Memory چیست و تا چه حد بر اجرای بازی‌ها تأثیر دارد؟

چه چیزی GaaS را منحصربه‌فرد می‌کند؟

GaaS

GaaS ایده‌ای منحصربه‌فرد است، زیرا اینکه بازی‌ها تبدیل به سرویس‌هایی شوند که در طول زمان پرداخت‌هایی را در رابطه با آن‌ها انجام می‌دهید، یک ایده نسبتا جدید در این صنعت است. آخرین باری که چنین ایده‌هایی در صنعت بازی محبوب شدند، به دوران آرکیدها بازمی‌گردد. این شباهت نیز از این لحاظ است که آرکیدها به نوعی، سرویس‌های بازی بودند که هر بار جهت استفاده از آن‌ها، باید مبلغی را پرداخت می‌کردید.

به هر حال در قیاس با آرکیدها، مدل GaaS بسیار گسترده‌تر و قابل انعطاف‌تر است. گزینه‌های پرداخت مختلفی می‌توانند در این مدل مورد استفاده قرار گیرند که همین موضوع باعث سازگاری بهتر این مدل با انواع مختلف پروژه‌ها می‌شود.

بازی‌های Free-to-Play می‌توانند از مدل GaaS استفاده کرده و به درآمدزایی بپردازند و در عین حال نیز هزینه‌های ورودی و اولیه برای کاربران، به حداقل ممکن و یا صفر برسد. بدین ترتیب بازی‌ها می‌توانند در دسترس کاربران بیشتری قرار گرفته و در نهایت آمار بازی‌بازان آن‌ها نیز بیشتر شود.

همچنین بازی‌های Free-to-Play می‌توانند از مدل GaaS استفاده کرده تا حتی پس از عرضه اولیه خود، همچنان به درآمدزایی بپردازند. از طریق حق اشتراک‌ها، خریدهای درون-برنامه‌ای و یا محتوای قابل دانلود، بازی‌ها می‌توانند مدت‌ها پس از عرضه و فروش اولیه خود، همچنان به درآمدزایی ادامه دهند.

تأثیر این مدل کسب‌و‌کار بر صنعت بازی‌ چیست؟

در بالا اشاره کردیم که مدل کسب‌و‌کار GaaS چگونه بوده و چه چیزی باعث منحصربه‌فرد شدن آن می‌شود. اکنون شاید از خود بپرسید که تأثیر این مدل کسب‌و‌کار بر صنعت بازی چیست؟ GaaS چگونه بر بازی‌بازان و توسعه‌دهندگان تأثیر می‌گذارد؟

یک چیز مشخص است و آن این که مدل GaaS باعث شده تا درآمد خالص صنعت بازی، تقریبا 3 برابر شود. این صنعت اکنون ارزشی چند میلیارد دلاری داشته و بنابراین ارزش آن از صنعت سینما و موسیقی (هر دو با هم)، بیشتر است. این مدل باعث شده تا بازی‌ها سودآورتر بوده و همچنین حاشیه شود قابل توجهی نیز داشته باشند.

در رابطه با توسعه‌دهندگان بازی‌ها نیز باید بگوییم که پول بیشتری که از مدل GaaS سرازیر می‌شود، می‌تواند مزیتی بزرگ برای آن‌ها باشد. این جریان ادامه‌دار درآمد، باعث می‌شود که امنیت شغلی در این صنعت، بهبود پیدا کرده و همچنین منابع بیشتری نیز در اختیار شرکت‌های بازی‌سازی قرار بگیرد. به همین منوال، این موضوع می‌تواند باعث ساخت بازی‌های بهتری نیز بشود.

این مطلب را نیز بخوانید: Nvidia Resizable BAR چیست و تا چه حد بر اجرای بازی‌ها تأثیر دارد؟

تأثیر بر انواع مختلف بازی‌‌بازان

GaaS

در رابطه با گیمرها نیز باید بگوییم که GaaS می‌تواند یک جریان مداوم از به‌روزرسانی بازی‌ها را فراهم آورد. برخی از بازی‌ها با استفاده از این مدل می‌توانند به‌صورت همیشگی، سرویس‌های فصلی، آپدیت‌ها و محتوای جدید دریافت کنند. این قضیه باعث می‌شود که یک بازی مشخص برای سالیان سال، تازه و جذاب باقی مانده و در واقع تجربه آن همیشه چیزهای جدیدی را در خود داشته باشد. از طرفی دیگر، این موضوع می‌تواند برای بازی‌بازانی که محتوای قدیمی را ترجیح داده و یا اینکه صرفا از تغییرات جدید چندان راضی نیستند، ناخوشایند باشد.

این اختلافات در رابطه با بازی World of Warcraft صدق می‌کنند. پس از عرضه به‌روزرسانی‌های بسیاری، تعداد زیادی از بازی‌بازان خواستار نسخه کلاسیک این بازی بودند. بدین ترتیب بسیاری از کاربران به سرورهای میزبانی خصوصی که امکان تجربه نسخه اولیه بازی را فراهم می‌کردند، روی آوردند. در نهایت هم توسعه‌دهندگان این بازی تصمیم گرفتند که به میزبانی از دو نسخه متفاوت از این بازی بپردازند: نسخه Classic و نسخه Retail، تا بدین ترتیب همه را بتوانند شاد نگه دارند.

یکی از اعتراض‌های رایجی که نسبت به مدل بازی-به‌عنوان-سرویس وجود دارد این است که اگر گیمری یک بازی GaaS را رها کرده و پس از مدتی به سراغ آن بازگردد، آنگاه با یک بازی جدید که پر از محتوای نو بوده و باید بسیاری از ترفندهای آن را از اول یاد گرفت، مواجه می‌شود. برای این دسته از کاربران، این‌گونه بازی‌ها بیش‌ازحد طولانی بوده و باید بیشتر با آن‌ها کار کرد.

یکی از دیگر از نقدها نیز این است که این‌گونه بازی‌ها، چیزی به نام پایان واقعی ندارند، زیرا مرتبا محتوای جدیدی به آن‌ها اضافه می‌شود. برای برخی از کاربران، این موضوع می‌تواند دلسردکننده باشد. بازی‌های سنتی دارای یک آغاز، وسط و یک پایان مشخص بودند، اما بازی‌های GaaS دارای یک وسط بدون انتها بوده که همین‌طور به رشد کردن ادامه می‌دهد.

از طرفی دیگر، برخی از گیمرها بسیار به محتوای جدید علاقه دارند، زیرا احساس تازه و هیجان‌انگیز بودن را به آن‌ها القا می‌کند. بسته به نحوه استفاده از مدل GaaS توسط توسعه‌دهنده، به‌روزرسانی‌ها می‌توانند باب میل توسعه‌دهنده، پراکنده بوده و یا اینکه به‌طور منظم منتشر شوند. این تغییرات می‌تواند برای برخی از کاربران جذاب باشد، بنابراین GaaS لزوما چیز بدی نیست.

سخن پایانی

بسیاری از بازی‌ها به دلایل گوناگونی، از مدل GaaS استفاده می‌کنند. چه جهت درآمدزایی بیشتر و چه جهت بهبود دسترسی‌پذیری یک بازی باشد، در هر صورت می‌توان از این مدل استفاده کرد.

طبیعتا توسعه‌دهندگان از درآمد اضافی ایجاد شده توسط این مدل، راضی خواهند بود، اما موضع بازی‌بازان در این رابطه، همسان نیست. برخی از گیمرها از این مدل راضی و خشنود بوده و برخی دیگر از آن نفرت دارند. البته در رابطه با رضایت گیمر، باید به نحوه استفاده از این مدل توجه کرد، نه صرفا خود آن.

در نهایت اینکه باید گفت GaaS یکی از گزینه‌های کسب درآمد بیشتر بوده که بسته به صلاحدید توسعه‌دهنده و یا ناشر، می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد. بسته به نحوه استفاده از این مدل، بازی‌باز می‌تواند از این کار راضی و یا ناراحت باشد. گزینه‌های دیگر نیز لزوما به‌خودی‌خود بد نیستند، بلکه قضاوت در این رابطه، به نحوه استفاده از آن‌ها بستگی دارد.

نوشته Games as a Service چیست و چه تاثیری بر صنعت بازی دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

Auto Low Latency Mode چیست و چه تفاوتی با Game Mode ویندوز ۱۰ دارد؟

/در , , /توسط

عملکرد یک کامپیوتر را می‌توان به دو حالت کارهای روزمره و پردازش‌های گرافیکی سنگین، تقسیم کرد. اگر در هنگام اجرای بازی‌ها با لگ و تأخیر مواجه شوید، آنگاه با پایین آوردن کیفیت نمایش، می‌توانید این مشکل را رفع کنید. جهت انجام چنین کاری نیز کاربر باید یکی از چندین تنظیمات و گزینه‌های موجود را انتخاب کرده و سپس نتیجه را بررسی کند. این همان جایی است که Auto Low Latency Mode که به Game Mode نیز شناخته شده، وارد عمل می‌شود.

Auto Low Latency Mode چه کاری انجام می‌دهد؟

Auto Low Latency Mode که به اختصار ALLM نامیده شده و به Game Mode نیز مشهور است، تنظیماتی بوده که در برخی از کامپیوتر و کنسول‌ها وجود داشته و فرایند تغییر کیفیت نمایش را خودکارسازی کرده و بدین‌ ترتیب، عملکرد را بهبود می‌بخشد. این گزینه را می‌توان به‌عنوان یک میانبر در نظر گرفت، اما علاوه بر این، این ویژگی نسبت به تغییرات دستی، تعادل بهتری را ارائه می‌دهد.

البته همه کامپیوترها و کنسول‌ها از این ویژگی و مزایای آن، برخوردار نیستند. به‌عنوان مثال، اگر در کامپیوتر خود از ALLM استفاده کنید، آنگاه این احتمال نیز وجود دارد که کیفیت تصویر تماس‌های کاری شما نیز کاهش یابد. کنفرانس ویدیویی نسبت به سایر انواع تماس‌ها، نیازمند پردازش گرافیکی بیشتری است. بنابراین فعال کردن ALLM در حین تماس‌های ویدیویی می‌تواند کیفیت ویدیو را کاهش داده و در عین حال نیز، باعث بهبود عملکرد نشود.

Auto Low Latency Mode

آیا باید از این ویژگی استفاده کنیم؟

خب، باید زمانی به فعال کردن ویژگی Auto Low Latency Mode بپردازیم که ارزشش را داشته باشد. در این رابطه، سناریوهای مختلفی وجود دارند. اولین مورد مربوط به زمانی است که مشغول انجام بازی‌های آنلاین هستید. این قضیه می‌تواند شامل بازی‌های چندنفره آنلاین و یا استفاده از سرویس‌های ابری شود. در چنین سناریوهایی، کیفیت فدای عملکرد می‌شود. بنابراین اگر تأخیرها کاهش پیدا کنند، آنگاه کاهش کیفیت نیز ارزشش را خواهد داشت.

مورد دیگر نیز به برتری سخت‌افزار نسبت به نمایشگر بازمی‌گردد. اگر کنسول شما نسبت به تلویزیون، بسیار جدیدتر بوده و یا اینکه هارد درایو قدرتمندی داشته باشید، آنگاه این احتمال وجود دارد که پردازنده شما، کیفیت تصویری فراتر از توانایی‌های نمایشگر شما را پردازش کند. در چنین مواقعی، عملکرد کاهش یافته نمایشگر را تشخیص نخواهید داد، اما متوجه سرعت‌های بالاتر خواهید شد.

این مطلب را نیز بخوانید: چگونه ویندوز 10 خود را جهت اجرای بازی‌ها، بهینه کنیم؟

جایگزین‌های Auto Low Latency Mode و Game Mode کدامند؟

Auto Low Latency Mode

جایگزین ALLM می‌تواند تغییر دستی کیفیت نمایش باشد. بدین ترتیب می‌توانید کنترل بیشتری بر کیفیت نمایش داشته باشید، اما باید گزینه‌های مختلف را نیز دستکاری کنید. در برخی از موارد شاید گزینه‌های زیادی در اختیار داشته باشید و در برخی مواقع نیز شاید فقط بتوانید از میان گزینه‌های “High” ،”Medium” و “Low” به انتخاب بپردازید. مثلا پلتفرم بازی ابری Amazon Luna فقط دو گزینه را در اختیار شما قرار می‌دهد: 1080p یا 720p.

همچنین باید در نظر داشته باشید که سیستم‌عامل‌های مختلف، با روش‌های گوناگونی با ALLM برخورد می‌کنند. به‌عنوان مثال، قابلیت “Game Mode” ویندوز 10 فقط زمانی فعال می‌شود که مشغول اجرای بازی‌ باشید. بنابراین از لحاظ تئوری، این ویژگی باعث می‌شود که عملکرد بازی‌ها بهبود پیدا کرده، اما کیفیت نمایش ویدیوها، کاهش پیدا نکند.

همچنین محل قرارگیری ALLM در پلتفرم‌ها و سیستم‌عامل‌های مختلف نیز متفاوت است. به‌عنوان مثال، این ویژگی در ویندوز 10، در بخش Gaming منوی تنظیمات قرار داشته، اما در پلی‌استیشن 4، این قابلیت را باید در Video Output Settings پیدا کنید.

سخن پایانی

استفاده و یا عدم استفاده از این ویژگی، به دستگاه و همچنین تجربه شما بستگی دارد. اما به هر حال خوب است که از وجود چنین قابلیتی، اطلاع داشته باشید.

نوشته Auto Low Latency Mode چیست و چه تفاوتی با Game Mode ویندوز 10 دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

بوت‌لودر (Bootloader) چیست و چگونه کار می‌کند؟

/در , /توسط
بوت لودر

بوت‌لودر (Bootloader) برای سیستم‌عامل بسیار ضروری است. البته در دنیای کامپیوتر، چندان توجهی به این واژه نمی‌شود. این قضیه نیز بدین دلیل است که بوت لودر در پس‌زمینه بوده و به فعال کردن سیستم‌عامل کمک می‌کند. اکثر بردهای پردازنده موجود در دستگاه‌های الکترونیکی، دارای برنامه‌هایی هستند که از پیش بر روی آن‌ها بارگذاری شده‌اند. به این برنامه‌ها، بوت‌لودر می‌گویند.

در این مطلب قصد داریم به چیستی Bootloader و همچنین نحوه کارکرد آن بپردازیم. اگر به این موضوع علاقه‌مند هستید، آنگاه بهتر است که این مطلب را از دست ندهید.

بوت لودر چیست؟

در هنگام روشن بودن بوت لودر، کامپیوتر یک حالت پاک‌مانند دارد. این موضوع بدین معنا است که برنامه‌ای در حافظه رم کامپیوتر قرار نداشته و همچنین نمی‌توان به قطعات آن نیز دسترسی پیدا کرد. بوت‌لودر کمک می‌کند که سیستم‌عامل و یا محیط اجرای اپلیکیشن‌ها بارگذاری شده تا بدین ترتیب بتوان برنامه‌ها را به رم اضافه کرد و همچنین دسترسی به قطعات سخت‌افزاری نیز میسر گردد. بوت‌لودر جهت اجرا فرایند استارتاپ، مقداردهی اولیه سخت‌افزارها و همچنین تحویل کنترل به هسته سیستم‌عامل (kernel) که در نهایت به مقدار دهی اولیه سیستم‌عامل می‌انجامد، ضروری است.

BIOS

بخش‌های اصلی یک بوت‌لودر شامل سیستم پایه‌ای ورودی/خروجی (BIOS) و میان‌افزار قرار داده شده در حافظه Read-Only یا همان ROM کامپیوتر شما می‌شوند. در هنگام روش کردن رایانه، BIOS پیش از سایر برنامه‌ها، کار خود را آغاز می‌کند. خود BIOS نیز از بخش‌های زیر تشکیل می‌شود:

  • POST (خودآزمایی هنگام روشن شدن)
  • Boot Sector Loader
  • قطع‌کننده‌های BIOS
  • منوی Setup

با استفاده از منوی Setup می‌توانید پارامترهای بوت‌لودر را تغییر دهید. نسخه‌های جدیدتر BIOS، پارامترهای متفاوتی را تنظیم می‌کنند. این قضیه شامل ترتیب بوت می‌شود که در این فرایند، دستگاه‌هایی که BIOS پیش از بوت کردن آن‌ها را بررسی می‌کند، مشخص می‌شوند. Boot Sector Loader، اولین بخش 512 بایتی را از دیسک بوت به داخل رم بارگذاری می‌کند. این سکتور برای اولین بلوک حافظه موجود و یا بخشی در حافظه که باید جهت ثبت اطلاعات رزرو شود، موردنیاز است.

قطع‌کننده‌های BIOS نیز درایورهای دستگاه‌هایی هستند که توسط بوت‌لودرها مورد استفاده قرار گرفته تا بدین ترتیب بتوان به نمایشگر، صفحه‌کلید و همچنین دیسک‌ها، دسترسی پیدا کرد. تمامی سیستم‌عامل‌ها از قطع‌کننده BIOS استفاده نمی‌کنند. علاوه بر BIOS، افزونه‌های ROM نیز وجود دارند. شاید BIOS اصلی بخواهد که افزونه‌های ROM را فعال کند. بوت لودر معمولا از 3 برنامه زیر تشکیل شده است:

  • یک برنامه بوت سکتور که مستقیما در زمان بوت، توسط BIOS بارگذاری می‌شود.
  • یک برنامه مرحله دومی که توسط برنامه بوت سکتور بارگذاری شده تا فرایند بوت کردن را کامل کند.
  • یک نصب‌کننده بوت‌لودر جهت نصب بوت‌لودر و برنامه مرحله دوم در دیسک بوت.
این مطلب را نیز بخوانید: SysMain یا همان Superfetch در ویندوز 10 چیست و چه کاربردی دارد؟

UEFI BIOS

نیازهای در حال تکامل کاربران رایانه‌ها باعث ایجاد یک جایگزین مدرن برای BIOS شد. UEFI (رابط میان‌افزار انعطاف‌پذیر یکپارچه) یک سیستم‌عامل کوچک بوده که پیش از اجرا کردن روتین‌های عملیاتی اضافی، بوت لودر را در حافظه بارگذاری می‌کند.

در حالی که UEFI تاحدودی با BIOS مشابه است، چند تفاوت کلیدی باعث شده‌اند که بسیاری فکر کنند که UEFI در عوض یک جایگرین برای BIOS سنتی، یک افزونه است. یکی از تفاوت‌های اصلی میان BIOS و UEFI، به نحوه فراهم آوردن رابط عملیاتی توسط UEFI برای کامپیوترها و همچنین استفاده این رابط از مکانسیم‌ها و عملکردهای جدید بازمی‌گردد. علاوه بر این، در حالی که UEFI مشخص نمی‌کند که میان‌افزار چگونه باید به‌صورت کامل برنامه‌ریزی شود، اما رابط میان میان‌افزار و سیستم‌عامل را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

برنامه UEFI به‌صورت دائمی در یک تراشه حافظه موجود بر روی مادربورد، ذخیره می‌شود. این قضیه بدین معنا است که اطلاعات UEFI حتی در هنگام عدم وجود برق نیز همچنان باقی می‌مانند. با استفاده از یک لایه عملیاتی منحصربه‌فرد، ارتباطات بین میان‌افزار و سیستم‌عامل، برقرار می‌شوند. حالت UEFI می‌تواند پیش از بالا آمدن سیستم‌عامل، مقداردهی اولیه شود. برخی از مزیت‌های کلیدی UEFI به شرح زیر هستند:

  • جهت قابلیت‌های شبکه به یک سیستم عملیاتی فعال، نیاز ندارد.
  • سازگاری بهتری با موس کامپیوتر داشته و همچنین رابط کاربری گرافیکی بهتری نیز دارد.
  • با استفاده از قابلیت Secure Boot، امنیت را بهبود می‌بخشد.
  • ساختاری ماژولار و قابل انعطاف داشته که می‌تواند به سازگار شدن با محیط‌های سخت‌افزاری مخصوص و پروفایل‌های موردنیاز، کمک کند.
  • از ویژگی مدیریت بوت، برخوردار است. با استفاده از این قابلیت می‌توان به مدیریت بوت‌لودرهای مختلف برای سیستم‌عامل‌های گوناگون پرداخت.
  • یک ابزار مبتنی بر دستورات خطی دارد که از طریق آن می‌توان به عیب‌یابی و رفع مشکل پرداخت.

هدف از تعبیه کردن Secure Boot، بهبود امنیت است. بخش‌های میان‌افزار UEFI، بوت لودر و هسته سیستم‌عامل باید پیش از آغاز به کار، مورد تأیید قرار بگیرند. اجزاها از طریق امضاهای دیجیتال رمزنگاری شده، تأیید می‌شوند. این امضاها نیز در پایگاه اطلاعاتی میان‌افزار UEFI قرار دارند. اگر در فرایند امنیتی مشکلی به وجود آید، آنگاه این احتمال وجود دارد که فرایند بوت شدن سیستم نیز کنسل شود.

در محیط‌های حرفه‌ای، Secure Boot معمولا به همراه یک قطعه سخت‌افزاری مورد استفاده قرار می‌گیرد. ماژول پلتفرم مطمئن (TPM) یکی از اجزاهای کلیدی Secure Boot بوده که قابلیت‌های امنیتی را برای کامپیوترها فراهم می‌آورد. در هنگام مقایسه با روش سنتی بوت سیستم BIOS، می‌توان مزیت‌های زیر را برای UEFI و GPT در نظر گرفت:

  • این امکان را فراهم می‌آورد که چندین سیستم‌عامل‌ به همراه مدیرهای بوت خود، به‌صورت همزمان نصب شوند.
  • فرایند بوت در قیاس با سیستم‌های قدیمی‌تر مجهز به BIOS، سریع‌تر انجام می‌شود.
  • از اپلیکیشن‌های قبل از بوت، پشتیبانی می‌کند.

این روزها در رابطه با تنظیمات مرتبط با بوت، از حافظه‌های NVRAM (حافظه دسترسی تصادفی غیر-فرار) استفاده می‌شود. این تنظیمات پس از خاموش شدن کامپیوتر، ذخیره می‌شوند. همچنین مقدار کمی از باتری مادربورد نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مطلب را نیز بخوانید: 12 روش متفاوت برای حل مشکل بوت نشدن ویندوز 10

بوت لودر چگونه کار می‌کند؟

پس از روشن شدن رایانه، اطلاعات مرتبط با سخت‌افزار نصب شده، بر روی نمایشگر نشان داده می‌شوند. بوت‌لودر، سیستم‌عامل خود را در داخل حافظه رم بارگذاری می‌کند. سیستم پایه‌ای ورودی/خروجی (BIOS) نیز پیش از تحویل دادن کنترل به Master Boot Record یا همان MBR، تست‌هایی را انجام می‌دهد. بوت‌لودر در Master Boot Record قرار دارد.

بوت‌لودرهای زیادی پیکربندی شده تا گزینه‌های بوت مختلفی را به کاربران ارائه دهند. این گزینه‌ها شامل سیستم‌عامل‌های گوناگون، نسخه‌های مختلف یک سیستم‌عامل، گزینه‌های بارگذاری سیستم‌عامل و همچنین برنامه‌هایی شده که بدون نیاز به سیستم‌عامل، اجرا می‌شوند.

در مواردی خاص، شاید 2 سیستم‌‌عامل بر روی یک دستگاه، نصب شده باشند. بوت‌لودرها می‌توانند در چنین دستگاه‌هایی مورد استفاده قرار گرفته تا بدین ترتیب بتوان سیستم‌عامل درستی را که کاربر به‌صورت خودکار ترجیح می‌دهد، راه‌اندازی کرد. همچنین با استفاده از بوت لودر می‌توان جهت ریکاوری، سیستم‌عامل را به حالت Safe Mode برد.

با استفاده از بوت‌لودر می‌توانید بدون نیاز به راه‌اندازی سیستم‌عامل، یک برنامه خاص را بوت کنید. چنین قابلیتی در رابطه با دستگاه‌هایی همانند کنسول‌های بازی، مفید است. پس از قرار دادن دیسک بازی در کنسول و سپس روشن کردن آن، آنگاه کاربر به جای صفحه خوشامدگویی، مستقیما وارد بازی می‌شود.

سخن پایانی

بوت‌لودرها جهت نگهداری و حفط امنیت و معماری نرم‌افزار، بسیار مهم هستند. استثناها و تداخل‌ها می‌توانند به‌طرز متفاوتی توسط بوت‌لودرها و اپلیکیشن‌ها، مدیریت شوند. روشی که با استفاده از آن، نرم‌افزار و سخت‌افزار مستقیما به یکدیگر لینک می‌شوند، بر نحوه فعالیت استثناها و تداخل‌ها و همچنین تأثیر آن‌ها بر عملکرد بوت‌لودر، تأثیر می‌گذارد.

نوشته بوت‌لودر (Bootloader) چیست و چگونه کار می‌کند؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

استخراج بیت‌کوین چه تأثیری بر محیط‌ زیست دارد؟

/در , , , /توسط

بیت‌کوین را می‌توان شناخته‌شده‌ترین رمزارز جهان دانست. این رمزارز در سال 2017 توانست که سرخط اخبار را به خود اختصاص دهد و حتی اکنون نسبت به آن زمان‌ها نیز عملکرد و ارزش مالی بهتری را از خود نشان دهد. اکنون این ارز توانسته که خود را از تمسخرهایی که نسبت به آن وجود داشتند، رها ساخته و به یک محصول مالی قابل احترام بدل شود. حال شاید شما نیز کنجکاو بوده و بخواهید که از تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست آگاه شوید. اگر این‌طور است، پس مطالعه ادامه این مطلب را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

در طی عملیات استخراج بیت‌کوین، مقدار بسیار زیادی انرژی الکتریکی، صرف پردازش‌های کامپیوتری شده تا بدین‌ترتیب یک بیت‌کوین جدید به وجود آید. تولید برق در حالت کلی، یک فرایند مضر برای طبیعت است. به همین‌ منوال، نقش بیت‌کوین نیز در تغییرات اقلیمی و آسیب به سیاره زمین، روزبه‌روز در حال پررنگ‌‌تر شدن است.

منظور از استخراج بیت‌کوین چیست؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

در طول سالیان گذشته، تلاش‌های گوناگونی در زمینه ارزهای دیجیتال صورت گرفته است. به هر حال در ابتدا بسیاری از رمزارزها نتوانستند که بر مشکل دو بار خرج کردن (Double-spending) غلبه کنند. هنگامی‌که به بانک رفته و یک اسکناس را به تحویلدار تحویل می‌دهید، آنگاه دیگر آن اسکناس را نداشته و نمی‌توانید که آن را مجددا خرج کنید. پیش‌تر، کپی کردن ارزهای دیجیتال، آسان بود و به همین دلیل می‌توانستید که یک توکن را چندین بار مورد استفاده قرار دهید.

ساتوشی ناکاموتو؛ خالق یا خالقین بیت‌کوین، بلاک‌چین را توسعه داد تا بدین‌ترتیب از استفاده مجددا از یک توکن دیجیتال، جلوگیری شود. بدین‌ترتیب، تراکنش‌ها در یک دفتر کل اشتراکی نوشته شده و این فرایند در سرتاسر شبکه کامپیوترها تکرار می‌شود. در هر صورت، این فرایند نیازمند توان پردازشی شبکه بیت‌کوین است. شاید برخی از مردم بخواهند که این تأمین توان پردازشی را به‌صورت رایگان انجام دهند، اما در هر صورت ناکاموتو قصد تکیه بر عنصر مهربانی را ندارد و بنابراین سعی کرده که راهی را جهت تشویق این اقدام، ابداع کند.

پیش از ارسال تراکنش در بلاک‌چین، کاربران آن تراکنش را تأیید می‌کنند. به این تراکنش‌ها در قالب بلاک‌های 2500 تراکنشی، رسیدگی می‌شود. با تأیید هر بلاک، کاربر دخیل در این فرایند نیز درصدی از یک بیت‌کوین را به دست می‌آورد. این فرایند را استخراج (ماینینگ) نامیده و در بین تمامی رمزارزها، یک قابلیت رایج است. بیت‌کوین اولین شبکه‌ای بود که توانست بر معضل دو بار خرج کردن غلبه کند. البته این روش اکنون به طرز گسترده‌ای در صنعت ارزهای دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مطلب را نیز بخوانید: پس از مرگ چه اتفاقی برای بیت‌کوین‌های شما می‌افتد؟

چرا استخراج بیت‌کوین مضر است؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

شاید ماینینگ یک فرایند عملیاتی استاندارد در اکثر رمزارزها باشد، اما خود روش دقیق انجام این کار، یکسان نیست. در رابطه با بیت‌کوین، فرایند استخراج بر الگوریتم اثبات کار (Proof of Work) تکیه دارد. جهت دریافت پرداخت بیت‌کوینی (BTC) برای استخراج یک بلاک، شما باید اولین کاربری باشید که اثبات کار را ایجاد می‌کنید. این یک فرایند محاسباتی جهت پیدا کردن هش موردنظر قرار گرفته در بلاک است. شاید این موضوع بتواند مردم را به سمت فرایند استخراج تشویق کند، اما در عین حال می‌تواند برای محیط‌زیست نیز مضر باشد.

از ماینرها خواسته می‌شود که در ازای دریافت بیت‌کوین، از منابع خود استفاده کرده تا بتوانند یک کد را حدس بزنند. از آنجایی که تنها اولین کاربری که اثبات کار را ایجاد کند، پاداش خواهد گرفت، پس این فرایند را می‌توان یک مسابقه به حساب آورد که نفرات اول آن، آن‌هایی هستند که تجهیزات قدرتمندتری دارند. این موضوع تأثیری 2 برابری بر محیط‌زیست دارد. سخت‌افزاری که در فرایند ماینینگ استفاده می‌شود، می‌تواند در یک کامپیوتر عادی خانگی و یا اداری مورد استفاده قرار گیرد. این موضوع باعث می‌شود که تولید سخت‌افزارها و تجهیزات الکترونیکی نیز افزایش یابد.

در این بین، کارت‌های گرافیک بیش از سایرین تحت تأثیر این موج تقاضا قرار گرفته‌اند. در سال 2017 و با شناخته‌شده‌تر شدن بیت‌کوین، قیمت‌های به‌طرز هشداردهنده‌ای افزایش یافتند و همین موضوع باعث شد تا بسیاری از افراد نتوانند که سخت‌افزارهای لازم جهت انجام این کار را تهیه کنند. این قضیه باعث تأثیر گسترده‌تری بر سخت‌افزارها شد.

شاید دارنده یک کامپیوتر خانگی بخواهد که با تعویض کارت گرافیک، عملکرد رایانه خود را ارتقا دهد، اما طبیعتا با بالا رفتن قیمت‌ها، چنین کاری سخت‌تر می‌شود. شاید هم آن شخص در عوض بخواهد که تمامی سخت‌افزارها را جایگزین کند. اخیرا نیز تقاضای بالای ماینرها با کمبود گسترده قطعات و مشکلات موجود در زنجیره تأمین ترکیب شده و در نهایت اکنون شاهد قیمت سرسام‌آور کارت‌های گرافیک هستیم.

یکی دیگر از موارد تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست، به استفاده از انرژی الکتریسیته بازمی‌گردد. درست است که تمامی شبکه نیازمند انرژی برق است، اما فرایند استخراج، بخشی است که بیشترین انرژی را نیاز دارد. خود فرایند محاسبات به‌تنهایی، انرژی زیادی را مصرف می‌کند، اما اگر این قضیه با رویکرد “همه پاداش‌ها نصیب یک نفر می‌شوند” ترکیب شود، آنگاه باید کامپیوترها در دوره‌ای طولانی و به‌سختی کار کنند. بدین‌ ترتیب در قیاس با یک سیستم کاراتر، انرژی الکتریسته بیشتری نیز مصرف می‌شود.

این مطلب را نیز بخوانید: هاوینگ بیت‌کوین چیست و چه تاثیری بر قیمت آن دارد؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

اگر بخواهید که اولین نفری باشید که اثبات کار هر بلاک را انجام می‌دهد، آنگاه به یک کامپیوتر قدرتمند نیاز دارید. در هر صورت در هنگام فعالیت‌های سنگین، گرمای زیادی نیز تولید می‌شود. علاوه بر اینکه گرما را می‌توان قاتل سخت‌افزارها دانست، از طرفی دیگر، دستگاه‌هایی که گرمای زیادی تولید می‌کنند، باعث گرم‌تر شدن محیط اطراف خود نیز می‌شوند. حال اگر به‌طور مداوم حواستان به گرمای اتاق نباشد، آنگاه سخت‌افزارهای شما نیز نمی‌توانند عملکردی بهینه را از خود به جای گذاشته و بنابراین شانس پیروزی شما در مسابقه استخراج نیز کاهش می‌یابد.

جهت فراهم آوردن محیطی ایدئال، به یک سیستم خنک‌کنندگی و همچنین یک فضای مناسب یا یک اتاق مخصوص سرور نیاز دارید. همچنین باید اطمینان حاصل کنید که درآمد شما می‌تواند هزینه‌های ناشی از اجاره، خرید تجهیزات کامپیوتری و همچنین هزینه برق را پوشش دهد. همزمان با تغییر سختی استخراج، قابلیت و توان استخراج نیز تغییر می‌کند.

یکی از شعارهای بیت‌کوین در ابتدا، آزادی‌خواهی بود، اما اکنون فرایند استخراج در قبضه کسانی است که توانایی مالی بالایی دارند. همانند سایر زمینه‌های مالی دیگر، هر ماینر سعی دارد که نسبت به سایرین، برتری‌هایی داشته باشد. هزینه‌های مربوط به خرید سخت‌افزارها، حالتی نسبتا ثابت داشته، اما هزینه مربوط به برق، از هزینه‌های متغیر قابل توجه است. با تشدید موضوع گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی، بسیاری از کشورها نیز سعی می‌کنند که هر روز بیشتر از مصرف ذغال سنگ فاصله بگیرند.

البته جایگزین‌های پاک‌تر انرژی، معمولا گران‌تر نیز هستند. این در حالی است که برق تولید شده حاصل از ذغال سنگ، اساسا ارزان‌تر است. حال با توجه به ارزان‌تر بودن انرژی ناپاک‌تر، ماینرها نیز سعی دارند که جهت کاهش هزینه‌های خود، از این نوع انرژی استفاده کنند. مثلا کشور چین هنوز قسمت اعظمی از انرژی الکتریسیته خود را از طریق سوزاندن ذغال سنگ به دست می‌آورد. به همین دلیل ماینرهای فعال در این کشور، نسبت به رقبای خود در سرزمین‌هایی که از انرژی‌های پاک‌تر استفاده می‌کنند، در این زمینه برتری نسبی دارند.

به طرز مشابهی، بخش اعظمی از تجهیزات الکترونیکی جهان در کشور چین تولید می‌شوند. همین موضوع نیز باعث می‌شود تا سخت‌افزارها برای ماینرهای این کشور، مقرون‌به‌صرفه‌تر باشند. البته دولت چین اخیرا متعهد شده که در چند سال آینده، بیشتر به سمت تولید پایدار انرژی‌ الکتریسیته، گام بردارد. چنین موردی به‌طور ناخواسته باعث می‌شود که فارم‌های ماینینگ کشور چین، به سمت کشورهای دیگری که انرژی الکتریسیته ارزان‌قیمت دارند (همانند ایران)، جذب شوند.

در اوایل سال 2021 میلادی، شرکت خودروسازی تسلا مبلغی قابل توجه را در بیت‌کوین سرمایه‌گذاری کرد و همچنین طرحی را نیز پایه‌ریزی کرد که بر اساس آن مشتریان می‌توانند اتومبیل‌های جدید خود را با استفاده از بیت‌کوین خریداری کنند. هر چند که این اقدام در ابتدا موجب اشتیاق و خوشحالی طرفداران شد، اما سرمایه‌گذاری تسلا در بیت‌کوین، آسیب‌هایی را نیز به وجهه زیست‌محیطی این شرکت، وارد کرد. بر اساس پلتفرم تحلیلی Digiconomist، شبکه بیت‌کوین به‌صورت سالانه حدود 48.52 مگاتن دی‌اکسید کربن تولید می‌کند که این مقدار تقریبا برابر با مقدار کربن مصرف شده کشوری همانند بلغارستان است.

این مقدار برای یک سال، بسیار قابل توجه است، اما حتی تأثیر زیست‌محیطی یک تراکنش واحد نیز بیشتر هشداردهنده است. با توجه به شاخص مصرف انرژی بیت‌کوین Digitconomist، یک تراکنش بیت‌کوین به اندازه بیش از یک میلیون تراکنش Visa، کربن تولید می‌کند. همچنین مصرف برق این یک تراکنش، برابر با مصرف ماهانه برق یک خانواده متوسط در ایالات متحده بوده و 100 گرم ضایعات الکترونیکی نیز تولید می‌کند.

این ویدیو را نیز ببینید: هر آنچه که باید در رابطه با بلاک چین بدانید

آیا بیت‌کوین نیز می‌تواند سبز باشد؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

برخی از افراد به این نکته اشاره می‌کنند که سیستم‌های مالی سنتی، تأثیر زیست‌محیطی قابل توجهی دارند. با توجه به اینکه تأمین مالی بازرگانی تا چه حد با سرمایه‌داری و اقتصاد بازار درهم تنیده شده است، این قضیه فقط باعث حادتر شدن مسئله می‌شود. به هر حال اگر خطرات محیطی فعلی را از بین نبرده و همچنین خطرات دیگری را نیز اضافه کنیم، آنگاه نمی‌توان گفت که به سمت یک سیاره پاک‌تر و سبزتر حرکت می‌کنیم.

بهتر است که قبول کنیم سیستم‌های مالی سنتی، به محیط‌زیست آسیب‌ رسانده و این موضوع در رابطه با بیت‌کوین نیز صادق است. البته علاقه‌مندان به ارزهای دیجیتال می‌توانند بگویند که بیت‌کوین نسبت به سایر واحدهای پولی، بیشتر حافظ محیط‌زیست است، زیرا می‌توان کارایی مصرف انرژی سخت‌افزارها را بالاتر برد و یا اینکه جهت کاهش مصرف انرژی، پروتکل‌های استخراج بیت‌کوین را تغییر داد.

یکی دیگر از بحث‌و‌جدل‌های اصلی علیه بیت‌کوین این است که در حال حاضر، بخش بسیار کمی از جهان از آن استفاده می‌کنند. راه‌کارهای پرداخت غالب همانند Visa و یا Mastercard، در هر ثانیه حدود 24000 تراکنش را پردازش می‌کنند. شبکه بیت‌کوین در حال حاضر در هر ثانیه حدود 7 تراکنش را می‌تواند مدیریت کند. حتی اگر با اعمال تغییراتی بتوان باعث افزایش سرعت پردازش تراکنش‌ها شد، آنگاه بازهم بیت‌کوین تأثیر زیادی بر محیط‌زیست داشته و در عین حال کمترین تأثیر را نیز بر اقتصاد جهانی دارد.

اساسا بیت‌کوین از طرح پیشنهادی اولیه خود که آن را به‌عنوان یک واحد پولی در نظر گرفته بود، دور شده است. این روزها بیشتر BTC را به‌عنوان یک دارایی می‌شناسند. مؤسسات، اپلیکیشن‌ها و مشاوران پیشنهاد می‌کنند که در بیت‌کوین سرمایه‌گذاری کنید، آن‌هم نه به خاطر اینکه این ارز، چشم‌اندازی از آینده را نشان می‌دهد، بلکه به این خاطر که ارزش آن در بازار، همانند ارزش طلا است. قیمت فرار بیت‌کوین نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاران هنوز دقیقا نمی‌دانند که چگونه این رمزارز را ارزش‌گذاری کنند.

ارزهای دیجیتال نیز هدف‌هایی برای خود دارند. پلتفرم‌هایی همانند اتریوم به شما این امکان را می‌دهند که بر بستر بلاک‌چین، قراردادهای هوشمند تنظیم کنید. این مورد را می‌توان یک نمونه بسیار کاربردی از این فناوری دانست. در مقام مقایسه نیز باید گفت که اتریوم نسبت به بیت‌کوین، تأثیر کمتری بر محیط‌زیست دارد.

هنوز هم در فرایند استخراج ارزهای دیجیتال، باید از الکتریسیته استفاده کرد تا بتوان یک سری محاسبات اساسا بی‌فایده را انجام داد. جریان برق وارد سخت‌افزارها شده و بخش اعظمی از آن نیز تبدیل به گرما می‌شود. مادامی که این مشکل برطرف نشود، آنگاه همچنان بیت‌کوین و سایر ارزهای دیجیتال، برای محیط‌زیست مخرب خواهند بود.

آیا ارزهای دیجیتال آینده روشنی دارند؟

در بالا سعی کردیم که به تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست بپردازیم. در این چند سالی که بیت‌کوین وارد میدان شده، هزاران ارز دیجیتال دیگر نیز معرفی شده‌اند. همگی این رمزارزها نیز از فناوری‌های زیرساختی مشابهی استفاده می‌کنند. پایه و اساس تمامی رمزارزها، بلاک‌چین بوده که می‌توان آن را اساسی‌ترین نوآوری بیت‌کوین دانست.

جدا از روش‌های ماینینگ هر رمزارز، در هر صورت باید از منابع و انرژی استفاده کنید. اگر بخواهیم که بهتر از سیاره خود محافظت کرده و از وضعیت آب‌و‌هوایی بحرانی در آینده اجتناب کنیم، آنگاه باید از منابع کمتری استفاده کرده و همچنین سعی کنیم که بیشتر از انرژی‌های تجدیدپذیر بهره ببریم.

ظاهرا ارزهای دیجیتال مستقیما با این موضوع در تضاد هستند. به هر حال حفظ این جایگزین پیچیده که شاید به برخی از ویژگی‌های آن نیز نیازی نداشته باشیم، نیازمند مصرف انرژی و منابع زیادی است. به نظر می‌رسد که برخی از سازمان‌ها قصد دارند که به سبزشویی (Greenwashing) پرداخته و جهت ارائه پاداش به رفتارهای پایدار و طرفدار محیط‌زیست، رمزارزهایی را عرضه کنند.

نوشته استخراج بیت‌کوین چه تأثیری بر محیط‌ زیست دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

استخراج بیت‌کوین چه تأثیری بر محیط‌ زیست دارد؟

/در , , , /توسط

بیت‌کوین را می‌توان شناخته‌شده‌ترین رمزارز جهان دانست. این رمزارز در سال 2017 توانست که سرخط اخبار را به خود اختصاص دهد و حتی اکنون نسبت به آن زمان‌ها نیز عملکرد و ارزش مالی بهتری را از خود نشان دهد. اکنون این ارز توانسته که خود را از تمسخرهایی که نسبت به آن وجود داشتند، رها ساخته و به یک محصول مالی قابل احترام بدل شود. حال شاید شما نیز کنجکاو بوده و بخواهید که از تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست آگاه شوید. اگر این‌طور است، پس مطالعه ادامه این مطلب را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

در طی عملیات استخراج بیت‌کوین، مقدار بسیار زیادی انرژی الکتریکی، صرف پردازش‌های کامپیوتری شده تا بدین‌ترتیب یک بیت‌کوین جدید به وجود آید. تولید برق در حالت کلی، یک فرایند مضر برای طبیعت است. به همین‌ منوال، نقش بیت‌کوین نیز در تغییرات اقلیمی و آسیب به سیاره زمین، روزبه‌روز در حال پررنگ‌‌تر شدن است.

منظور از استخراج بیت‌کوین چیست؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

در طول سالیان گذشته، تلاش‌های گوناگونی در زمینه ارزهای دیجیتال صورت گرفته است. به هر حال در ابتدا بسیاری از رمزارزها نتوانستند که بر مشکل دو بار خرج کردن (Double-spending) غلبه کنند. هنگامی‌که به بانک رفته و یک اسکناس را به تحویلدار تحویل می‌دهید، آنگاه دیگر آن اسکناس را نداشته و نمی‌توانید که آن را مجددا خرج کنید. پیش‌تر، کپی کردن ارزهای دیجیتال، آسان بود و به همین دلیل می‌توانستید که یک توکن را چندین بار مورد استفاده قرار دهید.

ساتوشی ناکاموتو؛ خالق یا خالقین بیت‌کوین، بلاک‌چین را توسعه داد تا بدین‌ترتیب از استفاده مجددا از یک توکن دیجیتال، جلوگیری شود. بدین‌ترتیب، تراکنش‌ها در یک دفتر کل اشتراکی نوشته شده و این فرایند در سرتاسر شبکه کامپیوترها تکرار می‌شود. در هر صورت، این فرایند نیازمند توان پردازشی شبکه بیت‌کوین است. شاید برخی از مردم بخواهند که این تأمین توان پردازشی را به‌صورت رایگان انجام دهند، اما در هر صورت ناکاموتو قصد تکیه بر عنصر مهربانی را ندارد و بنابراین سعی کرده که راهی را جهت تشویق این اقدام، ابداع کند.

پیش از ارسال تراکنش در بلاک‌چین، کاربران آن تراکنش را تأیید می‌کنند. به این تراکنش‌ها در قالب بلاک‌های 2500 تراکنشی، رسیدگی می‌شود. با تأیید هر بلاک، کاربر دخیل در این فرایند نیز درصدی از یک بیت‌کوین را به دست می‌آورد. این فرایند را استخراج (ماینینگ) نامیده و در بین تمامی رمزارزها، یک قابلیت رایج است. بیت‌کوین اولین شبکه‌ای بود که توانست بر معضل دو بار خرج کردن غلبه کند. البته این روش اکنون به طرز گسترده‌ای در صنعت ارزهای دیجیتال مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این مطلب را نیز بخوانید: پس از مرگ چه اتفاقی برای بیت‌کوین‌های شما می‌افتد؟

چرا استخراج بیت‌کوین مضر است؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

شاید ماینینگ یک فرایند عملیاتی استاندارد در اکثر رمزارزها باشد، اما خود روش دقیق انجام این کار، یکسان نیست. در رابطه با بیت‌کوین، فرایند استخراج بر الگوریتم اثبات کار (Proof of Work) تکیه دارد. جهت دریافت پرداخت بیت‌کوینی (BTC) برای استخراج یک بلاک، شما باید اولین کاربری باشید که اثبات کار را ایجاد می‌کنید. این یک فرایند محاسباتی جهت پیدا کردن هش موردنظر قرار گرفته در بلاک است. شاید این موضوع بتواند مردم را به سمت فرایند استخراج تشویق کند، اما در عین حال می‌تواند برای محیط‌زیست نیز مضر باشد.

از ماینرها خواسته می‌شود که در ازای دریافت بیت‌کوین، از منابع خود استفاده کرده تا بتوانند یک کد را حدس بزنند. از آنجایی که تنها اولین کاربری که اثبات کار را ایجاد کند، پاداش خواهد گرفت، پس این فرایند را می‌توان یک مسابقه به حساب آورد که نفرات اول آن، آن‌هایی هستند که تجهیزات قدرتمندتری دارند. این موضوع تأثیری 2 برابری بر محیط‌زیست دارد. سخت‌افزاری که در فرایند ماینینگ استفاده می‌شود، می‌تواند در یک کامپیوتر عادی خانگی و یا اداری مورد استفاده قرار گیرد. این موضوع باعث می‌شود که تولید سخت‌افزارها و تجهیزات الکترونیکی نیز افزایش یابد.

در این بین، کارت‌های گرافیک بیش از سایرین تحت تأثیر این موج تقاضا قرار گرفته‌اند. در سال 2017 و با شناخته‌شده‌تر شدن بیت‌کوین، قیمت‌های به‌طرز هشداردهنده‌ای افزایش یافتند و همین موضوع باعث شد تا بسیاری از افراد نتوانند که سخت‌افزارهای لازم جهت انجام این کار را تهیه کنند. این قضیه باعث تأثیر گسترده‌تری بر سخت‌افزارها شد.

شاید دارنده یک کامپیوتر خانگی بخواهد که با تعویض کارت گرافیک، عملکرد رایانه خود را ارتقا دهد، اما طبیعتا با بالا رفتن قیمت‌ها، چنین کاری سخت‌تر می‌شود. شاید هم آن شخص در عوض بخواهد که تمامی سخت‌افزارها را جایگزین کند. اخیرا نیز تقاضای بالای ماینرها با کمبود گسترده قطعات و مشکلات موجود در زنجیره تأمین ترکیب شده و در نهایت اکنون شاهد قیمت سرسام‌آور کارت‌های گرافیک هستیم.

یکی دیگر از موارد تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست، به استفاده از انرژی الکتریسیته بازمی‌گردد. درست است که تمامی شبکه نیازمند انرژی برق است، اما فرایند استخراج، بخشی است که بیشترین انرژی را نیاز دارد. خود فرایند محاسبات به‌تنهایی، انرژی زیادی را مصرف می‌کند، اما اگر این قضیه با رویکرد “همه پاداش‌ها نصیب یک نفر می‌شوند” ترکیب شود، آنگاه باید کامپیوترها در دوره‌ای طولانی و به‌سختی کار کنند. بدین‌ ترتیب در قیاس با یک سیستم کاراتر، انرژی الکتریسته بیشتری نیز مصرف می‌شود.

این مطلب را نیز بخوانید: هاوینگ بیت‌کوین چیست و چه تاثیری بر قیمت آن دارد؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

اگر بخواهید که اولین نفری باشید که اثبات کار هر بلاک را انجام می‌دهد، آنگاه به یک کامپیوتر قدرتمند نیاز دارید. در هر صورت در هنگام فعالیت‌های سنگین، گرمای زیادی نیز تولید می‌شود. علاوه بر اینکه گرما را می‌توان قاتل سخت‌افزارها دانست، از طرفی دیگر، دستگاه‌هایی که گرمای زیادی تولید می‌کنند، باعث گرم‌تر شدن محیط اطراف خود نیز می‌شوند. حال اگر به‌طور مداوم حواستان به گرمای اتاق نباشد، آنگاه سخت‌افزارهای شما نیز نمی‌توانند عملکردی بهینه را از خود به جای گذاشته و بنابراین شانس پیروزی شما در مسابقه استخراج نیز کاهش می‌یابد.

جهت فراهم آوردن محیطی ایدئال، به یک سیستم خنک‌کنندگی و همچنین یک فضای مناسب یا یک اتاق مخصوص سرور نیاز دارید. همچنین باید اطمینان حاصل کنید که درآمد شما می‌تواند هزینه‌های ناشی از اجاره، خرید تجهیزات کامپیوتری و همچنین هزینه برق را پوشش دهد. همزمان با تغییر سختی استخراج، قابلیت و توان استخراج نیز تغییر می‌کند.

یکی از شعارهای بیت‌کوین در ابتدا، آزادی‌خواهی بود، اما اکنون فرایند استخراج در قبضه کسانی است که توانایی مالی بالایی دارند. همانند سایر زمینه‌های مالی دیگر، هر ماینر سعی دارد که نسبت به سایرین، برتری‌هایی داشته باشد. هزینه‌های مربوط به خرید سخت‌افزارها، حالتی نسبتا ثابت داشته، اما هزینه مربوط به برق، از هزینه‌های متغیر قابل توجه است. با تشدید موضوع گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی، بسیاری از کشورها نیز سعی می‌کنند که هر روز بیشتر از مصرف ذغال سنگ فاصله بگیرند.

البته جایگزین‌های پاک‌تر انرژی، معمولا گران‌تر نیز هستند. این در حالی است که برق تولید شده حاصل از ذغال سنگ، اساسا ارزان‌تر است. حال با توجه به ارزان‌تر بودن انرژی ناپاک‌تر، ماینرها نیز سعی دارند که جهت کاهش هزینه‌های خود، از این نوع انرژی استفاده کنند. مثلا کشور چین هنوز قسمت اعظمی از انرژی الکتریسیته خود را از طریق سوزاندن ذغال سنگ به دست می‌آورد. به همین دلیل ماینرهای فعال در این کشور، نسبت به رقبای خود در سرزمین‌هایی که از انرژی‌های پاک‌تر استفاده می‌کنند، در این زمینه برتری نسبی دارند.

به طرز مشابهی، بخش اعظمی از تجهیزات الکترونیکی جهان در کشور چین تولید می‌شوند. همین موضوع نیز باعث می‌شود تا سخت‌افزارها برای ماینرهای این کشور، مقرون‌به‌صرفه‌تر باشند. البته دولت چین اخیرا متعهد شده که در چند سال آینده، بیشتر به سمت تولید پایدار انرژی‌ الکتریسیته، گام بردارد. چنین موردی به‌طور ناخواسته باعث می‌شود که فارم‌های ماینینگ کشور چین، به سمت کشورهای دیگری که انرژی الکتریسیته ارزان‌قیمت دارند (همانند ایران)، جذب شوند.

در اوایل سال 2021 میلادی، شرکت خودروسازی تسلا مبلغی قابل توجه را در بیت‌کوین سرمایه‌گذاری کرد و همچنین طرحی را نیز پایه‌ریزی کرد که بر اساس آن مشتریان می‌توانند اتومبیل‌های جدید خود را با استفاده از بیت‌کوین خریداری کنند. هر چند که این اقدام در ابتدا موجب اشتیاق و خوشحالی طرفداران شد، اما سرمایه‌گذاری تسلا در بیت‌کوین، آسیب‌هایی را نیز به وجهه زیست‌محیطی این شرکت، وارد کرد. بر اساس پلتفرم تحلیلی Digiconomist، شبکه بیت‌کوین به‌صورت سالانه حدود 48.52 مگاتن دی‌اکسید کربن تولید می‌کند که این مقدار تقریبا برابر با مقدار کربن مصرف شده کشوری همانند بلغارستان است.

این مقدار برای یک سال، بسیار قابل توجه است، اما حتی تأثیر زیست‌محیطی یک تراکنش واحد نیز بیشتر هشداردهنده است. با توجه به شاخص مصرف انرژی بیت‌کوین Digitconomist، یک تراکنش بیت‌کوین به اندازه بیش از یک میلیون تراکنش Visa، کربن تولید می‌کند. همچنین مصرف برق این یک تراکنش، برابر با مصرف ماهانه برق یک خانواده متوسط در ایالات متحده بوده و 100 گرم ضایعات الکترونیکی نیز تولید می‌کند.

این ویدیو را نیز ببینید: هر آنچه که باید در رابطه با بلاک چین بدانید

آیا بیت‌کوین نیز می‌تواند سبز باشد؟

تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست

برخی از افراد به این نکته اشاره می‌کنند که سیستم‌های مالی سنتی، تأثیر زیست‌محیطی قابل توجهی دارند. با توجه به اینکه تأمین مالی بازرگانی تا چه حد با سرمایه‌داری و اقتصاد بازار درهم تنیده شده است، این قضیه فقط باعث حادتر شدن مسئله می‌شود. به هر حال اگر خطرات محیطی فعلی را از بین نبرده و همچنین خطرات دیگری را نیز اضافه کنیم، آنگاه نمی‌توان گفت که به سمت یک سیاره پاک‌تر و سبزتر حرکت می‌کنیم.

بهتر است که قبول کنیم سیستم‌های مالی سنتی، به محیط‌زیست آسیب‌ رسانده و این موضوع در رابطه با بیت‌کوین نیز صادق است. البته علاقه‌مندان به ارزهای دیجیتال می‌توانند بگویند که بیت‌کوین نسبت به سایر واحدهای پولی، بیشتر حافظ محیط‌زیست است، زیرا می‌توان کارایی مصرف انرژی سخت‌افزارها را بالاتر برد و یا اینکه جهت کاهش مصرف انرژی، پروتکل‌های استخراج بیت‌کوین را تغییر داد.

یکی دیگر از بحث‌و‌جدل‌های اصلی علیه بیت‌کوین این است که در حال حاضر، بخش بسیار کمی از جهان از آن استفاده می‌کنند. راه‌کارهای پرداخت غالب همانند Visa و یا Mastercard، در هر ثانیه حدود 24000 تراکنش را پردازش می‌کنند. شبکه بیت‌کوین در حال حاضر در هر ثانیه حدود 7 تراکنش را می‌تواند مدیریت کند. حتی اگر با اعمال تغییراتی بتوان باعث افزایش سرعت پردازش تراکنش‌ها شد، آنگاه بازهم بیت‌کوین تأثیر زیادی بر محیط‌زیست داشته و در عین حال کمترین تأثیر را نیز بر اقتصاد جهانی دارد.

اساسا بیت‌کوین از طرح پیشنهادی اولیه خود که آن را به‌عنوان یک واحد پولی در نظر گرفته بود، دور شده است. این روزها بیشتر BTC را به‌عنوان یک دارایی می‌شناسند. مؤسسات، اپلیکیشن‌ها و مشاوران پیشنهاد می‌کنند که در بیت‌کوین سرمایه‌گذاری کنید، آن‌هم نه به خاطر اینکه این ارز، چشم‌اندازی از آینده را نشان می‌دهد، بلکه به این خاطر که ارزش آن در بازار، همانند ارزش طلا است. قیمت فرار بیت‌کوین نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاران هنوز دقیقا نمی‌دانند که چگونه این رمزارز را ارزش‌گذاری کنند.

ارزهای دیجیتال نیز هدف‌هایی برای خود دارند. پلتفرم‌هایی همانند اتریوم به شما این امکان را می‌دهند که بر بستر بلاک‌چین، قراردادهای هوشمند تنظیم کنید. این مورد را می‌توان یک نمونه بسیار کاربردی از این فناوری دانست. در مقام مقایسه نیز باید گفت که اتریوم نسبت به بیت‌کوین، تأثیر کمتری بر محیط‌زیست دارد.

هنوز هم در فرایند استخراج ارزهای دیجیتال، باید از الکتریسیته استفاده کرد تا بتوان یک سری محاسبات اساسا بی‌فایده را انجام داد. جریان برق وارد سخت‌افزارها شده و بخش اعظمی از آن نیز تبدیل به گرما می‌شود. مادامی که این مشکل برطرف نشود، آنگاه همچنان بیت‌کوین و سایر ارزهای دیجیتال، برای محیط‌زیست مخرب خواهند بود.

آیا ارزهای دیجیتال آینده روشنی دارند؟

در بالا سعی کردیم که به تاثیر استخراج بیت کوین بر محیط زیست بپردازیم. در این چند سالی که بیت‌کوین وارد میدان شده، هزاران ارز دیجیتال دیگر نیز معرفی شده‌اند. همگی این رمزارزها نیز از فناوری‌های زیرساختی مشابهی استفاده می‌کنند. پایه و اساس تمامی رمزارزها، بلاک‌چین بوده که می‌توان آن را اساسی‌ترین نوآوری بیت‌کوین دانست.

جدا از روش‌های ماینینگ هر رمزارز، در هر صورت باید از منابع و انرژی استفاده کنید. اگر بخواهیم که بهتر از سیاره خود محافظت کرده و از وضعیت آب‌و‌هوایی بحرانی در آینده اجتناب کنیم، آنگاه باید از منابع کمتری استفاده کرده و همچنین سعی کنیم که بیشتر از انرژی‌های تجدیدپذیر بهره ببریم.

ظاهرا ارزهای دیجیتال مستقیما با این موضوع در تضاد هستند. به هر حال حفظ این جایگزین پیچیده که شاید به برخی از ویژگی‌های آن نیز نیازی نداشته باشیم، نیازمند مصرف انرژی و منابع زیادی است. به نظر می‌رسد که برخی از سازمان‌ها قصد دارند که به سبزشویی (Greenwashing) پرداخته و جهت ارائه پاداش به رفتارهای پایدار و طرفدار محیط‌زیست، رمزارزهایی را عرضه کنند.

نوشته استخراج بیت‌کوین چه تأثیری بر محیط‌ زیست دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

هر آنچه که بایستی در رابطه با نمایشگرهای CRT و دلیل منسوخ شدن آن‌ها بدانید

/در , , /توسط

احتمالا واژه CRT را شنیده و می‌دانید که ربطی به تلویزیون‌ها، مانیتور، بازی‌های ویدیویی و یا کامپیوترها دارد. در این مطلب قصد داریم که دقیق‌تر به واژه CRT پرداخته و توضیحاتی را در رابطه با آن به شما ارائه دهیم.

CRT چیست؟

در مباحث مربوط به الکترونیک، CRT به‌معنای Cathode Ray Tube یا همان لامپ پرتوی کاتدی است. CRT یک اصطلاح فنی بوده و به لامپ تصویر موجود در دستگاه‌های تلویزیون و یا مانیتورهای قدیمی اشاره دارد. در اینجا منظور نمایشگرهایی هستند که پیش از نمایشگرهای صفحه-تخت وجود داشتند. CRTها دستگاه‌های الکترونیکی نمایش‌دهنده تصویر بوده که می‌توانند اطلاعات را به‌صورت پویا و بدون نیاز به جابجایی قطعات، نمایش دهند. وقتی که کسی نامی از CRT می‌برد، منظور وی به جای خود لامپ پرتوی کاتدی، می‌تواند تلویزیون و یا مانیتوری باشد که از CRT استفاده می‌کند.

خب چرا پرتو کاتدی؟ پیش از کشف الکترون، دانشمندان جریان الکترون‌ها را اشعه‌های کاتدی می‌نامیدند. این قضیه نیز بدین دلیل بود که این اشعه‌های مرموز، اولین بار در حال ساطع شدن توسط یک الکترون منفی یا همان کاتد دیده شدند. این فرایند باعث سایه‌اندازی در داخل یک لامپ خلاء می‌شد. در سال 1897، یک مهندس آلمانی به نام کارل فردیناند براون (Karl Ferdinand Braun)، جهت ساخت اولین لامپ پرتوی کاتدی، یک نمایشگر فسفری و همچنین یک کنترل انحراف مغناطیسی را به ترکیب اضافه کرد. وی از این لامپ کاتدی جهت نمایش شکل موجی یک جریان غیرمستقیم همانند اسیلسکوپ یا همان نوسان‌نما استفاده می‌کرد.

CRT

در طول زمان، سایر دانشمندان نیز پی بردند که می‌توان از CRTها جهت نمایش تصاویر متحرک، آن‌هم بدون نیاز به قطعات مکانیکی تکان‌خورنده، استفاده کرد. همین یافته، گامی مهم جهت تجاری‌سازی تلویزیون‌ها بود. در ادامه نیز کامپیوترها از مانیتورهای CRT به‌عنوان دستگاه خروجی استفاده کردند. این موضوع باعث افزایش سطح تعامل با کامپیوترها شد و همچنین نیاز به کاغذهای پیوسته پرینت شده جهت تهیه خروجی را از بین می‌برد.

این مطلب را نیز بخوانید: پنل‌های مانیتور چه تفاوتی با یکدیگر داشته و کدام یک برای شما مناسب هستند؟

CRTها چگونه کار می‌کنند؟

CRTها، لامپ‌های بسته خلاء بوده که دارای 3 بخش مهم هستند: یک منبع الکترون (معمولا تفنگ الکترونی نامیده می‌شود)، یک سیستم انحراف الکترومغناطیسی (که پرتو الکترون‌ها را هدایت می‌کند) و همچنین یک نمایشگر فسفری که در هنگام برخورد پرتو الکترون‌ها با آن، شروع به تابیدن می‌کند.

در رابطه با نمایشگرهای CRT رنگی، 3 تفنگ الکترونی وجود دارند: یکی قرمز، یک سبز و دیگری هم آبی. این تفنگ‌ها به سمت فسفرهای رنگی، نشانه‌روی می‌کنند. در هنگام برخورد پرتو مربوطه با فسفرها، آنگاه رنگ موردنظر نیز بر روی نمایشگر، نشان داده خواهد شد. شدت پرتو نیز قابل تعدیل است. این قضیه خود را در روشنایی بخش‌های خاصی از تصویر، نشان می‌دهد.

CRT

تلویزیون‌ها و اکثر مانیتورهای CRT، تصویر را به‌‎صورت خط-به-خط بر روی مانیتور به نمایش درمی‌آورند. این فرایند از بالا به پایین شروع شده، دارای یک الگوی شطرنجی (رستر) است و همچنین در هر ثانیه 30 یا 60 بار، تکرار می‌شود. این نمایشگرها را رستر یا همان شطرنجی می‌نامند. سایر CRTها نیز همانند آن‌هایی که در نوسان‌نماها و همچنین برخی از کنسول‌های اولیه بازی‌های آرکید استفاده می‌شدند، از طریق رهگیری خطوط موجود بر روی نمایشگرهای فسفری (با استفاده از تنها یک تفنگ الکترون)، تصویر را طرح‌ریزی می‌کردند (همانند ابزار Etch-A-Sketch). این‌ها را نمایشگرهای برداری (وکتور) می‌نامند.

واضح است که ما در اینجا قصد ساده‌تر کردن چیزها را داریم وگرنه CRTها نیازمند اجزاهای اضافی بیشتری همانند منبع تغذیه و مدار منطقی جهت دریافت و ایجاد سیگنال‌های تصویری (که بر روی نمایشگر نشان داده می‌شوند) هستند. این قطعات بسته به اندازه نمایشگر، نوع و شرکت سازنده، متفاوت هستند.

چرا دیگر از این فناوری استفاده نمی‌شود؟

طبیعتا هنوز هم در مواردی خاص، از نمایشگرهای CRT استفاده می‌شود. از این موارد می‌توان به تجهیزات الکترونیکی قدیمی همانند آن‌هایی که در کابین خلبان هواپیماهای قدیمی یافت می‌شوند و همچنین موارد مربوط به بازی‌های کلاسیک (رترو)، اشاره کرد.

CRTها در بین دهه‌های 1950 و اواسط 2000 میلادی، اول در تلویزیون‌ها و سپس در مانیتور کامپیوترها، بیشترین محبوبیت را داشتند. در ایالات متحده، تولید تلویزیون‌های CRT به‌طرز گسترده‌ای در اواسط دهه 2000 میلادی، متوقف شد. البته همچنان تولیداتی به‌صورت پراکنده در دهه 2010 میلادی، وجود داشتند. امروزه مؤسسات خاصی نسبت به تولید و یا نوسازی نمایشگرهای CRT اقدام می‌کنند که البته بخش بزرگی از بازار آن‌ها، مربوط به رده‌های غیر مصرف‌کننده است.

CRT

امروزه اکثر مردم دیگر از نمایشگرهای CRT استفاده نمی‌کنند، زیرا هم تبلیغ بیشتری برای نمایشگرهای صفحه-نخت می‌شود (با رهبری LCDها) و هم اینکه دومی برتری‌های گوناگونی نسبت به اولی دارد. در حالت کلی، تولید نمایشگرهای صفحه-تخت ارزان‌تر بوده، این نمایشگرها سبک‌تر و باریک‌تر هستند، مصرف انرژی کمتری دارند و همچنین در قیاس با CRTها، گرمای کمتری نیز تولید می‌کنند. نمایشگرهای مدرن این امکان را فراهم کرده‌اند که تصاویر پخش شده بر روی آن‌ها در قیاس با CRTها، دارای تیزی (Sharpness)، روشنی (Clarity) و همچنین رزولوشن بسیار بالاتری باشند. همچنین نمایشگرهای صفحه-تخت را می‌توان در اندازه‌های بسیاری بزرگ‌تری نسبت به CRTها تولید کرد.

این مطلب را نیز بخوانید: زمان پاسخگویی مانیتور چیست و چه اهمیتی دارد؟

آیا نمایشگرهای CRT هنوز هم مزیت‌هایی دارند؟

در دهه 2000 و 2010 میلادی، نمایشگرهای CRT همچنان برتری‌هایی نسبت به نمایشگرهای صفحه-تخت داشتند. از این موارد می‌توان به غنای رنگ بیشتر، زمان پاسخگویی بهتر و همچنین پشتیبانی بهتر از همگام‌سازی چندگانه رزولوشن، اشاره کرد. البته پیشرفت‌های حاصل شده در این چند سال، توانسته که این شکاف‌ها را تا حد زیادی کمتر کند.

هنوز هم افرادی هستند که در رابطه با کامپیوترهای قدیمی و یا بازی‌های قدیمی، نمایشگرهای CRT را ترجیح می‌دهند. این قضیه نیز می‌تواند به این موضوع بازگردد که این مانیتورها در آن زمان‌ها، به قصد چنین استفاده‌هایی تولید و ابداع شده بودند. 3 دلیل اصلی وجود دارند که با استناد به آن‌ها می‎‌توان گفت که صفحه‌نمایش‌های CRT جهت اجرای بازی‌های رترو، از نمایشگرهای صفحه‌تخت بهتر هستند.

CRT

دلیل اول این است که CRTها می‌توانند رزولوشن مربوط به بازی‌های قدیمی را بهتر مدیریت کنند. اگر بخواهید که یک بازی با رزولوشن پایین را بر روی یک تلویزیون HD امروزی پخش کنید، آنگاه بازی موردنظر چندان خوشایند و زیبا به نظر نمی‌رسد و بیشتر حالت تاری به خود می‌گیرد. حال اگر همین بازی را بر روی یک نمایشگر قدیمی CRT بخش کنید، آنگاه همه‌چیز خیلی بهتر نشان داده خواهد شد.

دلیل دوم این است که برخی از لوازم جانبی مربوط به بازی‌ها همانند تفنگ‌های نوری، فقط با نمایشگرهای CRT سازگار هستند. مثلا نمی‌توانید بازی Duck Hunt نینتندو را بر روی یک تلویزیون HD اجرا کرده و همچنین بخواهید که از تفنگ نوری نیز استفاده کنید. این قضیه نیز بدین دلیل است که چنین ابزارهایی بهترین هماهنگی را با زمان‌بندی سیگنال‌های ویدیویی تلویزیون‌های CRT دارند.

دلیل سوم نیز این است که مصنوعات تصویری ایجاد شده در بازی‌های قدیمی، هنگامی می‌توانند خود را بهتر نشان دهند که این بازی‌ها بر روی نمایشگرهای CRT اجرا شوند. در حقیقت، برخی از بازی‌ها از مزیت‌های سیگنال NTSC و یا خود CRT استفاده کرده تا بدین ترتیب رنگ‌ها را ترکیب کرده و یا اینکه توهم عمق، سایه‌زنی و شفافیت بیشتر را در ذهن مخاطب به وجود آورند (در قیاس با نمایشگرهای مدرن).

بسیاری از جنبه‌های مثبت مصنوعات گرافیکی بازی‌های قدیمی، در هنگام اجرای این عناوین از طریق شبیه‌سازهای تمام پیکسلی و یا نمایشگرهای مدرن، از بین می‌روند. بدین ترتیب ترکیب رنگ‌ها از دست رفته و همچنین امکان دارد که نسبت صفحه نیز مختل شود، زیرا قرار نیست که همه پیکسل‌ها، مربعی‌شکل باشند.

اکنون که فناوری CRT در خطر فراموشی کامل است، این احتمال وجود دارد که برای همیشه دسترسی به این تکنولوژی را از دست بدهیم. البته هنگامی‌که بحث بر سر منسوخ شدن یک فناوری باشد، این موضوع لزوما قرار نیست که دائمی و همیشگی باشد. به‌عنوان مثال می‌توان به موفقیت شرکت vinyl در Impossible Project جهت بازگردانی دوربین عکس فوری Polaroid، به چرخه تولید اشاره کرد.

شاید روزی فرا برسد که مجددا تولید نمایشگرهای CRT جهت استفاده در بوتیک‌ها افزایش یابد، اما تا آن روز، این وظیفه متخصصان فعال در این زمینه است که نمونه‌های این فناوری را نگه داشته تا نسل‌های آینده نیز بتوانند بهتر با چنین نمایشگرهایی و همچنین شیوه کار آن‌ها، آشنا شوند.

نوشته هر آنچه که بایستی در رابطه با نمایشگرهای CRT و دلیل منسوخ شدن آن‌ها بدانید اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

هر آنچه که بایستی در رابطه با نمایشگرهای CRT و دلیل منسوخ شدن آن‌ها بدانید

/در , , /توسط

احتمالا واژه CRT را شنیده و می‌دانید که ربطی به تلویزیون‌ها، مانیتور، بازی‌های ویدیویی و یا کامپیوترها دارد. در این مطلب قصد داریم که دقیق‌تر به واژه CRT پرداخته و توضیحاتی را در رابطه با آن به شما ارائه دهیم.

CRT چیست؟

در مباحث مربوط به الکترونیک، CRT به‌معنای Cathode Ray Tube یا همان لامپ پرتوی کاتدی است. CRT یک اصطلاح فنی بوده و به لامپ تصویر موجود در دستگاه‌های تلویزیون و یا مانیتورهای قدیمی اشاره دارد. در اینجا منظور نمایشگرهایی هستند که پیش از نمایشگرهای صفحه-تخت وجود داشتند. CRTها دستگاه‌های الکترونیکی نمایش‌دهنده تصویر بوده که می‌توانند اطلاعات را به‌صورت پویا و بدون نیاز به جابجایی قطعات، نمایش دهند. وقتی که کسی نامی از CRT می‌برد، منظور وی به جای خود لامپ پرتوی کاتدی، می‌تواند تلویزیون و یا مانیتوری باشد که از CRT استفاده می‌کند.

خب چرا پرتو کاتدی؟ پیش از کشف الکترون، دانشمندان جریان الکترون‌ها را اشعه‌های کاتدی می‌نامیدند. این قضیه نیز بدین دلیل بود که این اشعه‌های مرموز، اولین بار در حال ساطع شدن توسط یک الکترون منفی یا همان کاتد دیده شدند. این فرایند باعث سایه‌اندازی در داخل یک لامپ خلاء می‌شد. در سال 1897، یک مهندس آلمانی به نام کارل فردیناند براون (Karl Ferdinand Braun)، جهت ساخت اولین لامپ پرتوی کاتدی، یک نمایشگر فسفری و همچنین یک کنترل انحراف مغناطیسی را به ترکیب اضافه کرد. وی از این لامپ کاتدی جهت نمایش شکل موجی یک جریان غیرمستقیم همانند اسیلسکوپ یا همان نوسان‌نما استفاده می‌کرد.

CRT

در طول زمان، سایر دانشمندان نیز پی بردند که می‌توان از CRTها جهت نمایش تصاویر متحرک، آن‌هم بدون نیاز به قطعات مکانیکی تکان‌خورنده، استفاده کرد. همین یافته، گامی مهم جهت تجاری‌سازی تلویزیون‌ها بود. در ادامه نیز کامپیوترها از مانیتورهای CRT به‌عنوان دستگاه خروجی استفاده کردند. این موضوع باعث افزایش سطح تعامل با کامپیوترها شد و همچنین نیاز به کاغذهای پیوسته پرینت شده جهت تهیه خروجی را از بین می‌برد.

این مطلب را نیز بخوانید: پنل‌های مانیتور چه تفاوتی با یکدیگر داشته و کدام یک برای شما مناسب هستند؟

CRTها چگونه کار می‌کنند؟

CRTها، لامپ‌های بسته خلاء بوده که دارای 3 بخش مهم هستند: یک منبع الکترون (معمولا تفنگ الکترونی نامیده می‌شود)، یک سیستم انحراف الکترومغناطیسی (که پرتو الکترون‌ها را هدایت می‌کند) و همچنین یک نمایشگر فسفری که در هنگام برخورد پرتو الکترون‌ها با آن، شروع به تابیدن می‌کند.

در رابطه با نمایشگرهای CRT رنگی، 3 تفنگ الکترونی وجود دارند: یکی قرمز، یک سبز و دیگری هم آبی. این تفنگ‌ها به سمت فسفرهای رنگی، نشانه‌روی می‌کنند. در هنگام برخورد پرتو مربوطه با فسفرها، آنگاه رنگ موردنظر نیز بر روی نمایشگر، نشان داده خواهد شد. شدت پرتو نیز قابل تعدیل است. این قضیه خود را در روشنایی بخش‌های خاصی از تصویر، نشان می‌دهد.

CRT

تلویزیون‌ها و اکثر مانیتورهای CRT، تصویر را به‌‎صورت خط-به-خط بر روی مانیتور به نمایش درمی‌آورند. این فرایند از بالا به پایین شروع شده، دارای یک الگوی شطرنجی (رستر) است و همچنین در هر ثانیه 30 یا 60 بار، تکرار می‌شود. این نمایشگرها را رستر یا همان شطرنجی می‌نامند. سایر CRTها نیز همانند آن‌هایی که در نوسان‌نماها و همچنین برخی از کنسول‌های اولیه بازی‌های آرکید استفاده می‌شدند، از طریق رهگیری خطوط موجود بر روی نمایشگرهای فسفری (با استفاده از تنها یک تفنگ الکترون)، تصویر را طرح‌ریزی می‌کردند (همانند ابزار Etch-A-Sketch). این‌ها را نمایشگرهای برداری (وکتور) می‌نامند.

واضح است که ما در اینجا قصد ساده‌تر کردن چیزها را داریم وگرنه CRTها نیازمند اجزاهای اضافی بیشتری همانند منبع تغذیه و مدار منطقی جهت دریافت و ایجاد سیگنال‌های تصویری (که بر روی نمایشگر نشان داده می‌شوند) هستند. این قطعات بسته به اندازه نمایشگر، نوع و شرکت سازنده، متفاوت هستند.

چرا دیگر از این فناوری استفاده نمی‌شود؟

طبیعتا هنوز هم در مواردی خاص، از نمایشگرهای CRT استفاده می‌شود. از این موارد می‌توان به تجهیزات الکترونیکی قدیمی همانند آن‌هایی که در کابین خلبان هواپیماهای قدیمی یافت می‌شوند و همچنین موارد مربوط به بازی‌های کلاسیک (رترو)، اشاره کرد.

CRTها در بین دهه‌های 1950 و اواسط 2000 میلادی، اول در تلویزیون‌ها و سپس در مانیتور کامپیوترها، بیشترین محبوبیت را داشتند. در ایالات متحده، تولید تلویزیون‌های CRT به‌طرز گسترده‌ای در اواسط دهه 2000 میلادی، متوقف شد. البته همچنان تولیداتی به‌صورت پراکنده در دهه 2010 میلادی، وجود داشتند. امروزه مؤسسات خاصی نسبت به تولید و یا نوسازی نمایشگرهای CRT اقدام می‌کنند که البته بخش بزرگی از بازار آن‌ها، مربوط به رده‌های غیر مصرف‌کننده است.

CRT

امروزه اکثر مردم دیگر از نمایشگرهای CRT استفاده نمی‌کنند، زیرا هم تبلیغ بیشتری برای نمایشگرهای صفحه-نخت می‌شود (با رهبری LCDها) و هم اینکه دومی برتری‌های گوناگونی نسبت به اولی دارد. در حالت کلی، تولید نمایشگرهای صفحه-تخت ارزان‌تر بوده، این نمایشگرها سبک‌تر و باریک‌تر هستند، مصرف انرژی کمتری دارند و همچنین در قیاس با CRTها، گرمای کمتری نیز تولید می‌کنند. نمایشگرهای مدرن این امکان را فراهم کرده‌اند که تصاویر پخش شده بر روی آن‌ها در قیاس با CRTها، دارای تیزی (Sharpness)، روشنی (Clarity) و همچنین رزولوشن بسیار بالاتری باشند. همچنین نمایشگرهای صفحه-تخت را می‌توان در اندازه‌های بسیاری بزرگ‌تری نسبت به CRTها تولید کرد.

این مطلب را نیز بخوانید: زمان پاسخگویی مانیتور چیست و چه اهمیتی دارد؟

آیا نمایشگرهای CRT هنوز هم مزیت‌هایی دارند؟

در دهه 2000 و 2010 میلادی، نمایشگرهای CRT همچنان برتری‌هایی نسبت به نمایشگرهای صفحه-تخت داشتند. از این موارد می‌توان به غنای رنگ بیشتر، زمان پاسخگویی بهتر و همچنین پشتیبانی بهتر از همگام‌سازی چندگانه رزولوشن، اشاره کرد. البته پیشرفت‌های حاصل شده در این چند سال، توانسته که این شکاف‌ها را تا حد زیادی کمتر کند.

هنوز هم افرادی هستند که در رابطه با کامپیوترهای قدیمی و یا بازی‌های قدیمی، نمایشگرهای CRT را ترجیح می‌دهند. این قضیه نیز می‌تواند به این موضوع بازگردد که این مانیتورها در آن زمان‌ها، به قصد چنین استفاده‌هایی تولید و ابداع شده بودند. 3 دلیل اصلی وجود دارند که با استناد به آن‌ها می‎‌توان گفت که صفحه‌نمایش‌های CRT جهت اجرای بازی‌های رترو، از نمایشگرهای صفحه‌تخت بهتر هستند.

CRT

دلیل اول این است که CRTها می‌توانند رزولوشن مربوط به بازی‌های قدیمی را بهتر مدیریت کنند. اگر بخواهید که یک بازی با رزولوشن پایین را بر روی یک تلویزیون HD امروزی پخش کنید، آنگاه بازی موردنظر چندان خوشایند و زیبا به نظر نمی‌رسد و بیشتر حالت تاری به خود می‌گیرد. حال اگر همین بازی را بر روی یک نمایشگر قدیمی CRT بخش کنید، آنگاه همه‌چیز خیلی بهتر نشان داده خواهد شد.

دلیل دوم این است که برخی از لوازم جانبی مربوط به بازی‌ها همانند تفنگ‌های نوری، فقط با نمایشگرهای CRT سازگار هستند. مثلا نمی‌توانید بازی Duck Hunt نینتندو را بر روی یک تلویزیون HD اجرا کرده و همچنین بخواهید که از تفنگ نوری نیز استفاده کنید. این قضیه نیز بدین دلیل است که چنین ابزارهایی بهترین هماهنگی را با زمان‌بندی سیگنال‌های ویدیویی تلویزیون‌های CRT دارند.

دلیل سوم نیز این است که مصنوعات تصویری ایجاد شده در بازی‌های قدیمی، هنگامی می‌توانند خود را بهتر نشان دهند که این بازی‌ها بر روی نمایشگرهای CRT اجرا شوند. در حقیقت، برخی از بازی‌ها از مزیت‌های سیگنال NTSC و یا خود CRT استفاده کرده تا بدین ترتیب رنگ‌ها را ترکیب کرده و یا اینکه توهم عمق، سایه‌زنی و شفافیت بیشتر را در ذهن مخاطب به وجود آورند (در قیاس با نمایشگرهای مدرن).

بسیاری از جنبه‌های مثبت مصنوعات گرافیکی بازی‌های قدیمی، در هنگام اجرای این عناوین از طریق شبیه‌سازهای تمام پیکسلی و یا نمایشگرهای مدرن، از بین می‌روند. بدین ترتیب ترکیب رنگ‌ها از دست رفته و همچنین امکان دارد که نسبت صفحه نیز مختل شود، زیرا قرار نیست که همه پیکسل‌ها، مربعی‌شکل باشند.

اکنون که فناوری CRT در خطر فراموشی کامل است، این احتمال وجود دارد که برای همیشه دسترسی به این تکنولوژی را از دست بدهیم. البته هنگامی‌که بحث بر سر منسوخ شدن یک فناوری باشد، این موضوع لزوما قرار نیست که دائمی و همیشگی باشد. به‌عنوان مثال می‌توان به موفقیت شرکت vinyl در Impossible Project جهت بازگردانی دوربین عکس فوری Polaroid، به چرخه تولید اشاره کرد.

شاید روزی فرا برسد که مجددا تولید نمایشگرهای CRT جهت استفاده در بوتیک‌ها افزایش یابد، اما تا آن روز، این وظیفه متخصصان فعال در این زمینه است که نمونه‌های این فناوری را نگه داشته تا نسل‌های آینده نیز بتوانند بهتر با چنین نمایشگرهایی و همچنین شیوه کار آن‌ها، آشنا شوند.

نوشته هر آنچه که بایستی در رابطه با نمایشگرهای CRT و دلیل منسوخ شدن آن‌ها بدانید اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

هر آنچه که بایستی در رابطه با نمایشگرهای CRT و دلیل منسوخ شدن آن‌ها بدانید

/در , , /توسط

احتمالا واژه CRT را شنیده و می‌دانید که ربطی به تلویزیون‌ها، مانیتور، بازی‌های ویدیویی و یا کامپیوترها دارد. در این مطلب قصد داریم که دقیق‌تر به واژه CRT پرداخته و توضیحاتی را در رابطه با آن به شما ارائه دهیم.

CRT چیست؟

در مباحث مربوط به الکترونیک، CRT به‌معنای Cathode Ray Tube یا همان لامپ پرتوی کاتدی است. CRT یک اصطلاح فنی بوده و به لامپ تصویر موجود در دستگاه‌های تلویزیون و یا مانیتورهای قدیمی اشاره دارد. در اینجا منظور نمایشگرهایی هستند که پیش از نمایشگرهای صفحه-تخت وجود داشتند. CRTها دستگاه‌های الکترونیکی نمایش‌دهنده تصویر بوده که می‌توانند اطلاعات را به‌صورت پویا و بدون نیاز به جابجایی قطعات، نمایش دهند. وقتی که کسی نامی از CRT می‌برد، منظور وی به جای خود لامپ پرتوی کاتدی، می‌تواند تلویزیون و یا مانیتوری باشد که از CRT استفاده می‌کند.

خب چرا پرتو کاتدی؟ پیش از کشف الکترون، دانشمندان جریان الکترون‌ها را اشعه‌های کاتدی می‌نامیدند. این قضیه نیز بدین دلیل بود که این اشعه‌های مرموز، اولین بار در حال ساطع شدن توسط یک الکترون منفی یا همان کاتد دیده شدند. این فرایند باعث سایه‌اندازی در داخل یک لامپ خلاء می‌شد. در سال 1897، یک مهندس آلمانی به نام کارل فردیناند براون (Karl Ferdinand Braun)، جهت ساخت اولین لامپ پرتوی کاتدی، یک نمایشگر فسفری و همچنین یک کنترل انحراف مغناطیسی را به ترکیب اضافه کرد. وی از این لامپ کاتدی جهت نمایش شکل موجی یک جریان غیرمستقیم همانند اسیلسکوپ یا همان نوسان‌نما استفاده می‌کرد.

CRT

در طول زمان، سایر دانشمندان نیز پی بردند که می‌توان از CRTها جهت نمایش تصاویر متحرک، آن‌هم بدون نیاز به قطعات مکانیکی تکان‌خورنده، استفاده کرد. همین یافته، گامی مهم جهت تجاری‌سازی تلویزیون‌ها بود. در ادامه نیز کامپیوترها از مانیتورهای CRT به‌عنوان دستگاه خروجی استفاده کردند. این موضوع باعث افزایش سطح تعامل با کامپیوترها شد و همچنین نیاز به کاغذهای پیوسته پرینت شده جهت تهیه خروجی را از بین می‌برد.

این مطلب را نیز بخوانید: پنل‌های مانیتور چه تفاوتی با یکدیگر داشته و کدام یک برای شما مناسب هستند؟

CRTها چگونه کار می‌کنند؟

CRTها، لامپ‌های بسته خلاء بوده که دارای 3 بخش مهم هستند: یک منبع الکترون (معمولا تفنگ الکترونی نامیده می‌شود)، یک سیستم انحراف الکترومغناطیسی (که پرتو الکترون‌ها را هدایت می‌کند) و همچنین یک نمایشگر فسفری که در هنگام برخورد پرتو الکترون‌ها با آن، شروع به تابیدن می‌کند.

در رابطه با نمایشگرهای CRT رنگی، 3 تفنگ الکترونی وجود دارند: یکی قرمز، یک سبز و دیگری هم آبی. این تفنگ‌ها به سمت فسفرهای رنگی، نشانه‌روی می‌کنند. در هنگام برخورد پرتو مربوطه با فسفرها، آنگاه رنگ موردنظر نیز بر روی نمایشگر، نشان داده خواهد شد. شدت پرتو نیز قابل تعدیل است. این قضیه خود را در روشنایی بخش‌های خاصی از تصویر، نشان می‌دهد.

CRT

تلویزیون‌ها و اکثر مانیتورهای CRT، تصویر را به‌‎صورت خط-به-خط بر روی مانیتور به نمایش درمی‌آورند. این فرایند از بالا به پایین شروع شده، دارای یک الگوی شطرنجی (رستر) است و همچنین در هر ثانیه 30 یا 60 بار، تکرار می‌شود. این نمایشگرها را رستر یا همان شطرنجی می‌نامند. سایر CRTها نیز همانند آن‌هایی که در نوسان‌نماها و همچنین برخی از کنسول‌های اولیه بازی‌های آرکید استفاده می‌شدند، از طریق رهگیری خطوط موجود بر روی نمایشگرهای فسفری (با استفاده از تنها یک تفنگ الکترون)، تصویر را طرح‌ریزی می‌کردند (همانند ابزار Etch-A-Sketch). این‌ها را نمایشگرهای برداری (وکتور) می‌نامند.

واضح است که ما در اینجا قصد ساده‌تر کردن چیزها را داریم وگرنه CRTها نیازمند اجزاهای اضافی بیشتری همانند منبع تغذیه و مدار منطقی جهت دریافت و ایجاد سیگنال‌های تصویری (که بر روی نمایشگر نشان داده می‌شوند) هستند. این قطعات بسته به اندازه نمایشگر، نوع و شرکت سازنده، متفاوت هستند.

چرا دیگر از این فناوری استفاده نمی‌شود؟

طبیعتا هنوز هم در مواردی خاص، از نمایشگرهای CRT استفاده می‌شود. از این موارد می‌توان به تجهیزات الکترونیکی قدیمی همانند آن‌هایی که در کابین خلبان هواپیماهای قدیمی یافت می‌شوند و همچنین موارد مربوط به بازی‌های کلاسیک (رترو)، اشاره کرد.

CRTها در بین دهه‌های 1950 و اواسط 2000 میلادی، اول در تلویزیون‌ها و سپس در مانیتور کامپیوترها، بیشترین محبوبیت را داشتند. در ایالات متحده، تولید تلویزیون‌های CRT به‌طرز گسترده‌ای در اواسط دهه 2000 میلادی، متوقف شد. البته همچنان تولیداتی به‌صورت پراکنده در دهه 2010 میلادی، وجود داشتند. امروزه مؤسسات خاصی نسبت به تولید و یا نوسازی نمایشگرهای CRT اقدام می‌کنند که البته بخش بزرگی از بازار آن‌ها، مربوط به رده‌های غیر مصرف‌کننده است.

CRT

امروزه اکثر مردم دیگر از نمایشگرهای CRT استفاده نمی‌کنند، زیرا هم تبلیغ بیشتری برای نمایشگرهای صفحه-نخت می‌شود (با رهبری LCDها) و هم اینکه دومی برتری‌های گوناگونی نسبت به اولی دارد. در حالت کلی، تولید نمایشگرهای صفحه-تخت ارزان‌تر بوده، این نمایشگرها سبک‌تر و باریک‌تر هستند، مصرف انرژی کمتری دارند و همچنین در قیاس با CRTها، گرمای کمتری نیز تولید می‌کنند. نمایشگرهای مدرن این امکان را فراهم کرده‌اند که تصاویر پخش شده بر روی آن‌ها در قیاس با CRTها، دارای تیزی (Sharpness)، روشنی (Clarity) و همچنین رزولوشن بسیار بالاتری باشند. همچنین نمایشگرهای صفحه-تخت را می‌توان در اندازه‌های بسیاری بزرگ‌تری نسبت به CRTها تولید کرد.

این مطلب را نیز بخوانید: زمان پاسخگویی مانیتور چیست و چه اهمیتی دارد؟

آیا نمایشگرهای CRT هنوز هم مزیت‌هایی دارند؟

در دهه 2000 و 2010 میلادی، نمایشگرهای CRT همچنان برتری‌هایی نسبت به نمایشگرهای صفحه-تخت داشتند. از این موارد می‌توان به غنای رنگ بیشتر، زمان پاسخگویی بهتر و همچنین پشتیبانی بهتر از همگام‌سازی چندگانه رزولوشن، اشاره کرد. البته پیشرفت‌های حاصل شده در این چند سال، توانسته که این شکاف‌ها را تا حد زیادی کمتر کند.

هنوز هم افرادی هستند که در رابطه با کامپیوترهای قدیمی و یا بازی‌های قدیمی، نمایشگرهای CRT را ترجیح می‌دهند. این قضیه نیز می‌تواند به این موضوع بازگردد که این مانیتورها در آن زمان‌ها، به قصد چنین استفاده‌هایی تولید و ابداع شده بودند. 3 دلیل اصلی وجود دارند که با استناد به آن‌ها می‎‌توان گفت که صفحه‌نمایش‌های CRT جهت اجرای بازی‌های رترو، از نمایشگرهای صفحه‌تخت بهتر هستند.

CRT

دلیل اول این است که CRTها می‌توانند رزولوشن مربوط به بازی‌های قدیمی را بهتر مدیریت کنند. اگر بخواهید که یک بازی با رزولوشن پایین را بر روی یک تلویزیون HD امروزی پخش کنید، آنگاه بازی موردنظر چندان خوشایند و زیبا به نظر نمی‌رسد و بیشتر حالت تاری به خود می‌گیرد. حال اگر همین بازی را بر روی یک نمایشگر قدیمی CRT بخش کنید، آنگاه همه‌چیز خیلی بهتر نشان داده خواهد شد.

دلیل دوم این است که برخی از لوازم جانبی مربوط به بازی‌ها همانند تفنگ‌های نوری، فقط با نمایشگرهای CRT سازگار هستند. مثلا نمی‌توانید بازی Duck Hunt نینتندو را بر روی یک تلویزیون HD اجرا کرده و همچنین بخواهید که از تفنگ نوری نیز استفاده کنید. این قضیه نیز بدین دلیل است که چنین ابزارهایی بهترین هماهنگی را با زمان‌بندی سیگنال‌های ویدیویی تلویزیون‌های CRT دارند.

دلیل سوم نیز این است که مصنوعات تصویری ایجاد شده در بازی‌های قدیمی، هنگامی می‌توانند خود را بهتر نشان دهند که این بازی‌ها بر روی نمایشگرهای CRT اجرا شوند. در حقیقت، برخی از بازی‌ها از مزیت‌های سیگنال NTSC و یا خود CRT استفاده کرده تا بدین ترتیب رنگ‌ها را ترکیب کرده و یا اینکه توهم عمق، سایه‌زنی و شفافیت بیشتر را در ذهن مخاطب به وجود آورند (در قیاس با نمایشگرهای مدرن).

بسیاری از جنبه‌های مثبت مصنوعات گرافیکی بازی‌های قدیمی، در هنگام اجرای این عناوین از طریق شبیه‌سازهای تمام پیکسلی و یا نمایشگرهای مدرن، از بین می‌روند. بدین ترتیب ترکیب رنگ‌ها از دست رفته و همچنین امکان دارد که نسبت صفحه نیز مختل شود، زیرا قرار نیست که همه پیکسل‌ها، مربعی‌شکل باشند.

اکنون که فناوری CRT در خطر فراموشی کامل است، این احتمال وجود دارد که برای همیشه دسترسی به این تکنولوژی را از دست بدهیم. البته هنگامی‌که بحث بر سر منسوخ شدن یک فناوری باشد، این موضوع لزوما قرار نیست که دائمی و همیشگی باشد. به‌عنوان مثال می‌توان به موفقیت شرکت vinyl در Impossible Project جهت بازگردانی دوربین عکس فوری Polaroid، به چرخه تولید اشاره کرد.

شاید روزی فرا برسد که مجددا تولید نمایشگرهای CRT جهت استفاده در بوتیک‌ها افزایش یابد، اما تا آن روز، این وظیفه متخصصان فعال در این زمینه است که نمونه‌های این فناوری را نگه داشته تا نسل‌های آینده نیز بتوانند بهتر با چنین نمایشگرهایی و همچنین شیوه کار آن‌ها، آشنا شوند.

نوشته هر آنچه که بایستی در رابطه با نمایشگرهای CRT و دلیل منسوخ شدن آن‌ها بدانید اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

AMD Smart Access Memory چیست و تا چه حد بر اجرای بازی‌ها تأثیر دارد؟

/در , , /توسط

شرکت AMD در چند سال گذشته توانسته که عملکرد خوبی را از خود به جای بگذارد. این شرکت موفقیت‌های اخیر خود در رابطه با پردازنده‌های Ryzen و همچنین کارت گرافیک‌های سری 5000 و 6000 را مدیون اختراعات و نوآوری‌های گوناگون است. یکی از این نوآوری‌ها، AMD Smart Access Memory نام داشته که در این مطلب قصد داریم که توضیحات مفصلی را در رابطه با آن به شما ارائه دهیم.

AMD Smart Access Memory یک فرایند بوده که به سخت‌افزارهای شرکت AMD این اجازه را می‌دهد که بتوانند از نهایت توان حافظه گرافیکی، استفاده کنند. در ادامه قصد داریم که بیشتر به این موضوع بپردازیم.

AMD Smart Access Memory چیست؟

در کامپیوترهای ویندوزی، پردازنده مرکزی (CPU) می‌تواند در هر بار فقط مقدار مشخصی از حافظه گرافیکی (VRAM) را آدرس‌دهی کند. معمولا CPU در هر زمان می‌تواند به 256 مگابایت از حافظه گرافیکی، دسترسی پیدا کند. این محدودیت در واقع مربوط به دوران سیستم‌های 32 بیتی بوده که به این دوران که سیستم‌های 64 بیتی در آن رایج هستند نیز سرایت کرده است. به هر حال اکنون سخت‌افزارهای قدرتمندی وجود دارند که دارای حافظه گرافیکی بسیار بیشتری هستند.

Smart Access Memory شرکت AMD که به اختصار SAM نامیده می‌شود، راه‌کاری برای غلبه بر این محدودیت است. با استفاده از این فناوری، کل حافظه کارت گرافیک در اختیار پردازنده مرکزی قرار می‌گیرد. حال که CPU می‌تواند به حافظه گرافیکی بیشتری دسترسی پیدا کند، پس می‌توان شاهد بهبود 10 الی 15 درصدی در عملکرد بازی‌ها بود.

AMD Smart Access Memory

در تست‌های انجام شده توسط AMD، بازی Assassin’s Creed Valhalla در اجرا با رزولوشن 4K و تنظیمات گرافیکی Ultra، توانست که 9 درصد افزایش عملکرد را تجربه کند. این در حالی است که این موضوع برای بازی Ashes of the Singularity: Escalation، در حدود 13 درصد بوده است.

AMD Infinity Cache

موفقیت AMD Smart Access Memory در گرو یک نوآوری مربوط به کارت گرافیک‌های این شرکت به نام AMD Infinity Cache است. این تکنولوژی در انحصار کارت گرافیک‌های سری 6000 این شرکت که از جدیدترین معماری RDNA2 استفاده می‌کنند، قرار دارد.

AMD Infinity Cache به طرز مؤثری خود را در بین حافظه‌های کش L1 و L2 کارت گرافیک شما قرار داده، اما به‌خوبی می‌تواند همانند یک کش L3 بزرگ عمل کند. نتیجه این موضوع نیز خود را در دسترسی کارآمدتر به حافظه‌های آنبورد بزرگ‌تر نشان می‌دهد. این قضیه نیز به نوبه خود به AMD Smart Access Memory اجازه می‌دهد که به حافظه گرافیکی بیشتری دسترسی پیدا کند.

AMD Smart Access Memory

AMD Infinity Cache اولین نمونه از این معماری بر روی یک کارت گرافیک است. کش‌های L3 بیشتر در CPUها رایج هستند. جهت مقایسه باید بگوییم که کارت گرافیک‌های رده بالای Ampere شرکت انویدیا، به جای کش L3، از یک کش L2 افزایش‌یافته استفاده می‌کنند.

به دلیل این تفاوت، کارت گرافیک‌های انویدیا از یک رابط حافظه گسترده‌تر 384 و یا 320 بیتی استفاده می‌کنند که این موضوع باعث مصرف بیشتر انرژی شده و همچنین هزینه‌های تولید را نیز افزایش می‌دهد. این در حالی است که رابط حافظه قرار داده شده در کارت گرافیک‌های سری 6000 شرکت AMD، از نوع 256 بیتی است. البته این گفته را نباید بدگویی از کارت گرافیک‌های سری 30 شرکت انویدیا به حساب آورد. به هر حال، پرچمداران گرافیکی این شرکت همچنان عملکرد بسیار خوبی دارند.

این مطلب را نیز بخوانید: هر آنچه که بایستی در رابطه با APU (واحد پردازشی شتاب یافته) بدانید

AMD Smart Access Memory در سخت‌افزارهای رده-بالا وجود دارد

موفقیت AMD SAM سؤال برانگیز نیست. این ویژگی باعث بهبود قابل توجهی در عملکرد بازی‌ها می‌شود. البته این ویژگی فقط در کارت گرافیک‌های رده-بالای شرکت AMD یافت می‌شود. اسناد رسمی AMD نشان می‌دهند که فناوری AMD Smart Access Memory به سخت‌افزارهای زیر نیاز دارد:

  • مادربوردهای سری 500 AMD
  • CPUهای سری AMD Ryzen 5000
  • کارت گرافیک‌های سری AMD Radeon RX 6000

البته این قضیه دقیقا آن‌طور که به نظر می‌رسد، نیست. در تاریخ عرضه، AMD اعلام کرد که فناوری Smart Access Memory فقط بر روی CPUهای سری 5000 این شرکت کار خواهد کرد. البته شرکت‌های Asus و MSI با منتشر کردن اسکرین‌شات‌هایی نشان دادند که توانسته‌اند این فناوری را در CPUهای سری Ryzen 3000 و APUهای سری Ryzen 4000G نیز فعال کنند.

این تصاویر برای اولین بار در اختیار وب‌سایت Wccftech قرار گرفتند و این موضوع را تأیید کردند که SAM دور از دسترس تمامی کاربران AMD نیست. البته با این حال، نه MSI و نه Asus همچنان نمی‌توانند سیستم‌های کاربران را جهت فعال کردن این ویژگی (در CPUهای Ryzen 3000 و APUهای Ryzen 4000)، دستکاری کنند.

AMD Smart Access Memory

فعلا، بهترین گزینه‌ها جهت استفاده از AMD Smart Access Memory و AMD Infinity Cache، همان سخت‌افزارهایی هستند که در بالا معرفی شدند.

AMD Rage Mode چیست؟

در بالا با دو فناوری AMD Smart Access Memory و Infinity Cache آشنا شدید، اما AMD Rage Mode چیست؟ آیا این ویژگی نیز فقط در سخت‌افزارهای جدید AMD قرار داشته و می‌تواند نرخ فریم را افزایش دهد؟

Rage Mode در اصل، تنظیمات از پیش تعیین شده‌ای است که توان پردازنده گرافیکی و متناسب با آن نیز، میزان مصرف انرژی و دور فن‌ها را تعدیل می‌کند. به بیانی ساده‌تر، AMD Rage Mode یک ابزار اورکلاکینگ یکپارچه بوده که دارای سطح‌های عملکرد از پیش تعیین شده‌ای است. در حال حاضر، AMD Rage Mode تنها در کارت گرافیک AMD RX 6800 XT و RX 6900 XT در دسترس قرار دارد. تنظیمات Rage Mode فعلا شامل:

  • Balanced: تنظیمات پیش‌فرض بوده که تعادلی را میان عملکرد و مصرف انرژی، به وجود می‌آورد.
  • Quiet: بهترین عملکرد بازی را ارائه داده و در عین حال نیز فن‌ها را ساکت نگه می‌دارد. در این رابطه، AMD ادعا کرده که این تنظیمات باعث کاهش 2 درصدی عملکرد و در عین حال کاهش 10 درصدی سرعت فن‌ها می‌شود.
  • Rage Mode: از نهایت توان کارت گرافیک شما، استفاده می‌کند.

AMD ویژگی Rage Mode را در قالب یکی از قابلیت‌های اختصاصی کارت گرافیک‌های “XT”، بازاریابی می‌کند. البته این موضوع نمی‌تواند خوره‌های سخت‌افزار را از آوردن این ویژگی به کارت گرافیک‌های غیر XT سری 6000، بازدارد.

به یاد داشته باشید که به‌صورت رسمی از Rage Mode پشتیبانی نمی‌شود. بنابراین تجربه شما می‌تواند متفاوت از سایرین بوده و همچنین این امکان وجود دارد که در این فرایند، به سخت‌افزار خود آسیب بزنید. پس از سلب مسئولیت، بیایید تا بیشتر به Rage Mode بپردازیم. ظاهر این ویژگی، کمی با حالت‌های مخصوص بازی که بر روی سخت‌افزارهای قبلی مشاهده می‌شوند، فرق دارد. این موضوع در تست‌های مختلفی، به اثبات رسیده است.

معمولا سخت‌افزارهای شما می‌توانند خود را با نیازهای بازی اجرا شده، تطابق دهند و بنابراین شاید نیاز چندانی به چنین ویژگی‌هایی نباشد. در هر صورت اگر بخواهید که از نهایت توان کارت گرافیک خود استفاده کنید، آنگاه اورکلاک کردن دستی شاید همان چیزی باشد که به دنبال آن می‌گردید.

این مطلب را نیز بخوانید: پردازنده‌های اینتل یا ای‌ام‌دی؟ کدام یک انتخاب بهتری هستند؟!

آیا AMD Smart Access Memory ارزش صرف هزینه اضافی را دارد؟

نمی‌توان این فناوری جدید را به تنهایی، یک دلیل محکم جهت افزایش فروش کارت گرافیک‌های این غول آمریکایی دانست. Smart Access Memory تنها یکی از ابداعاتی است که شرکت AMD آن را به نسل جدید کارت گرافیک‌های خود، اضافه کرده است. مثلا یکی دیگر از ویژگی‌های جدید، AMD Infinity Cache بوده که با Smart Access Memory کار می‌کند تا بتواند تجربه‌ای بهتر را برای شما به ارمغان آورد.

معرفی ویژگی SAM باعث می‌شود که بتوان آسان‌تر نسبت به خرید یک سیستم مبتنی بر سخت‌افزارهای شرکت AMD، تصمیم گرفت. در نسل‌های قبلی سخت‌افزار، همیشه نوعی مصالحه جهت خرید سخت‌افزارهای مبتنی بر اینتل و AMD، وجود داشت. حال با وجود CPUهای عالی سری Ryzen و همچنین کارت گرافیک‌های سری Radeon RX 6000، انتخاب شرکت سازنده سخت‌افزار، آسان‌تر شده است.

نوشته AMD Smart Access Memory چیست و تا چه حد بر اجرای بازی‌ها تأثیر دارد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.