منظومه شمسی در همسایگی یک دنیای یخی عظیم

دانشمندان و اخترشناسان به تازگی شئ یخ زده جدیدی را در نزدیکی منظومه شمسی رصد نموده اند که به نظر می رسد بتوان به کمک آن اطلاعاتی درباره نهمین سیاره منظومه مان بدست آورد. در ادامه با گویا آی تی همراه باشید.

دانشمندان به تازگی خبر کشف یک جهان یخ زده را در حاشیه منظومه شمسی منتشر نموده اند. این شئ که در فاصله ای بسیار دور از ما قرار گرفته است در واقع نهمین سیاره منظومه شمسی خواهد بود که L91 نام گذاری شده است. این سیاره جدید در دسته اجسام آسمانی دور دستی قرار می گیرد که آنها را TNO یا «اجسام فرانپتونی» می نامیم. به این معنا که جایی فراتر از نپتون واقع شده اند.

این سیاره که فاصله بسیار زیادی از خورشید دارد مدت زمانی زیادی را صرف گردش به  دوره آن می کند. تاکنون نپتون به عنوان دورترین سیاره منظومه شمسی با فاصله ای معادل ۴٫۵ میلیارد کیلومتر از خورشید شناخته می شد و وجود آن به طور قطعی به عنوان یک سیاره تایید شده است. فاصله نپتون تا خورشید به میزان ۳۰ واحد نجومی است که به معنی آن است که این سیاره در حدود ۳۰ برابر فاصله زمین تا خورشید از مرکز منظومه شمسی فاصله دارد. اینک با کشف این سیاره جدید  لقب  دورترین سیاره منظومه شمسی به L91‌ اختصاص خواهد یافت.

solar-system

همانطور که حدس می زنید قوس L91‌ از این میزان نیز گسترده تر است و فاصله آن تا خورشید به میزان ۵۰ واحد نجومی اندازه گیری شده است. از آنجا که مدار حرکتی این جرم آسمانی به صورت بیضوی است بیشترین فاصله آن در طول حرکت به دور خورشید در حدود۱۴۳۰ واحد نجومی ارزیابی شده است. فاصله L91‌ در حرکت بر روی مدار بیضوی خود پس از رسیدن به میزان بیشینه مجددا کاهش می یابد.

به وسیله اطلاعات بدست آمده از این سیاره یک چرخش آن به دور خورشید برابر با ۲۰ هزار سال می باشد. این مدت زمان طولانی L91‌ را در رتبه دومین TNO‌ با فاصله زیاد از خوزشید قرار می دهد.

رتبه دورترین TNO‌ در منظومه شمسی متعلق به سیارک تازه کشف شده FE72 است که برای اولین بار در سال ۲۰۱۴ رویت شد و فاصله آن از خورشید برابر ۴۲۷۴ واحد نجومی محاسبه شده است.

پیش از کشف L91 رتبه دوم متعلق به سیاره کوچک سدنا با ۹۳۹ واحد نجومی بود که اینک این سیاره به رتبه سوم تنزل مقام می یابد.

در این میان یک نکته اعجاب انگیز و قابل تامل درباره سیاره یخ زده L91 وجود دارد و آن، این است که  به نظر می رسد مسیر مداری این سیاره در حال تغییر بوده و این دنیای کوچک در حال جا به جا شدن بین یک پیکره آسمانی با نام ابر اورت و گروه دیگری با نام کمربند کویپر است.

تا کنون در هیچ TNO ای چنین انتقالی مشاهده نشده است و محققان بر این باورند که شاید یکی از اصلی ترین دلایل این انتقال تاثیرات کششی نپتون در طول تاریخ باشد که چنین تاثیری را بر روی سیاره مورد بحث گذاشته است. البته این نظریه نتوانسته همه اخترشناسان را قانع نماید و آنها هنوز در حال تحقیق بر روی این شئ جدید هستند.

کنستانتین باتگین (Konstantin Batygin) دانشمند سیاره‌شناس از موسسه‌ی فناوری کالیفرنیا (کلتک)، که در این یافته نقشی نداشته، در گفتگو با ساینس گفت:

 چنین سناریویی نامحتمل نیست، اما من باور دارم که ما نیاز به چنین روندی نداریم.

از آنجایی که باگتین عضو یک تیم پژوهشی بزرگ درباره منظومه شمسی است که عقیده دارند جهان پیرامون ما در منظومه شمسی بسیار گسترده تر از چیزی است که ما قادر به رویت کردن آن هستیم. این گروه بر این باورند که تغییرات پیش روی L91 میتواند از منشا همان اجرام کوچک و بزرگ دیگری باشد که در خارج از دید ما در منظومه شمسی قرار گرفته اند.

icy-world-in-solar-system

بانیستر یکی دیگر از دانشمندانی است که با تیم خود در حال تحقیق در این زمینه می باشد هرچند نتایج تحقیق جدید آنان تاکنون منتشر نشده است اما آنها در حال تحلیل بر روی این موضوع هستند که آیا سیاره ای با جرم تقریبی تعیین شده برای L91 به میزان حدود ۱۰ برابر کره زمین قادر است چنین حرکت ها و جا به جایی های عجیبی را انجام دهد یا خیر؟ که به نظر می رسد پاسخ تیم برای این سوال تا حدودی منفی بوده است.

اما با یافت شدن تعدا بیشتری از این اجرام آسمانی در حاشیه ی منظومه شمسی، کم کم می توان تجزیه و تحلیل قوی تر بر آنچه در دنیای پیرامونمان رخ می دهد انجام دهیم همانطور که  یکی از اعضای گروه، مگ شوامب (Meg Schwamb) از رصدخانه‌ی گمینی در هایلو هاوایی در گفتگو با الکساندرا ویتز (Alexandra Witze) در نیچر در این باره گفت:

هر بار که ما یکی دیگر از این اجرام آسمانی را شناسایی می ‌کنیم، در واقع تکه‌ ی دیگری به پازل ما افزوده می‌ شود.

در پایان لازم است اشاره نماییم که تمامی یافته های عنوان شده در این مطلب بر اساس اطلاعات اخیر انجمن نجوم آمریکا برای علوم سیاره ای در  پاسادنا، کالیفرنیا است که هفته گذشته تشکیل گردیده است.

منبع SCIENCEALERT

تغییرات عجیب بخش خارجی منظومه شمسی همچنان ادامه دارد

اشیای فضایی جدید؟ سیارات پنهان؟ بخش دیده نشده ی منظومه شمسی

چندین شی دیده جدید در حومه ی منظومه شمسی یافت شده اند که دال بر این مسئله دارند که چیز های عجیبی در نزدیکی مان در حال کشف شدن است. در حالی که برخی از دانشمندان بر این عقیده هستند که شئ های فضایی جدید که کشف شده اند مدرکی بر وجود سیاره فرضی نهم (البته این سیاره هنوز کشف نشده است ولی نام SuperEarth بر آن نهاده شده و گمان می رود در حومه منظومه شمسی وجود دارد) هستند اما همه این باور را قبول ندارند.

اعضای جدید منظومه ما شامل یک سیاره یخ زده که طولانی ترین گردش به دور خورشید را داراست و چندین شئ دیگر که در فاصله بسیار دور از خورشید در کنار یکدیگر جمع شده اند.

جدید ترین عضو این شئ های یافت شده L91 نام دارد، یک سیاره ی کاملا یخ زده که در مداری از خورشید به فاصله ۱۴۳۰ واحد اخترشناسی (AU) و یا به عبارتی ۱,۴۳۰ برابر فاصله زمین تا خورشید، گردش می کند که این خود یکی از طولانی ترین دوره های گردش به دور خورشید تا به امروز است. L91 هرگز بیش از ۵۰ AU به خورشید نزدیکتر نمی شود که این رقم از پلوتو هم دور تر است.

مسیر طولانی L91 نیز در حال تغییر است.

solar system

متخصص فیزیک نجومی میشل بنیستر در نشست  بخش مجمع اخترشناسی آمریکا در خصوص دانش های سیاره ای که در شهر پسدینا کالیفرنیا برگذار شد به دانشمندان اذعان داشت ” محور گردش این سیاره به طور خارق العاده ای در حال تغییر است” خانم بنیستر، که یک متخصص فیزیک نجومی فارق التحصیل دانشگاه کویین بلفاست است متوجه تغییرات  جزیی در مدار این شئ شد که این احتمالا ناشی از نیرو ی جاذبه ی ستاره های در حال حرکت و یا تعامل آن با سیاره فرضی نهم بوده است. طی شبیه سازی های انجام شده توسط دانشمندان احتمال بر این می رود که حرکات این شئ منشا خارج منظومه شمسی دارند، حال چه از ستاره های دوردست و یا باد های کهکشانی حاصل شده اند.

کنستانتین باتیگین، اختر شناسی در انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا می گوید ” به نظر من این قضیه غیر محتمل نیست ولی به آن نیازی هم نداریم” او ماه ژانویه سال گذشته وجود سیاره نهم را اعلام کرد و بر این باور است که حرکت مداری عجیب L91 و دیگر شئ های فضایی تازه کشف شده را می توان توسط سیاره ی فرضی نهم توجیه کرد.

بنیستر و تیم اش طی Outer Solar System Origins Survey (بررسی ریشه های خارج از منظومه شمسی) که یک برنامه ۴ ساله با هدف پیدا کردن اشیائ فضای دوردست توسط تلسکوپ کانادایی-فرانسوی و هاوایی است موفق به کشف L91 شدند. جرم و سایز این سیاره هنوز در هاله ای از ابهام به سر می برد.

اتفاقی در حال روی دادن است

L91 تنها شئ آسمانی نیست. تیم دیگری از اخترشناسان تعدادی شئ  یخی دیگر در که ورای نپتون در حرکت هستند را نیز گزارش کردند. تشابه نوع مدار این شئ های فضایی منجر به ایجاد نظریه سیاره نهم شده است.

اسکات شپرد از انستیتو کارنگی علوم واشنگتن می گوید: “اتفاقات زیادی در دوردست های منظومه شمسی در حال روی دادن است” شپرد عضوی از تیمی است که در حال انجام بزرگترین و عمیق ترین بررسی اجزای فرا نپتونی که مدار شان آن ها به دور تر از نپتون می کشد هستند.

Strange changes in the outer solar system

یکی از شئ هایی که این تیم موفق به یافتن آن شدند، ۲۰۱۴ FE72 است که یکی از اولین شئ های فضاییست که از درون ابر ،Oort ، پوشش یخی که حول منظومه ما را پوشانده است، بیرون آمده است. این سیارک دارای مداری ۳,۰۰۰ AU است و هم چنین ممکن است تحت تاثیر نیرو ی جاذبه ستاره هایی که در مجاور آن حرکت می کنند قرار بگیرد.

اما همه دانشمندان بر سر اینکه افزایش تعداد مدار های عجیب دال بر وجود سیاره نهم دارد اتفاق نظر ندارند.

کاترین ولک می گوید : “ما بخش هایی از فضا را بیشتر و با دقت بیشتر بررسی کرده ایم” ولک، یک دانشمند سیاره شناس در دانشگاه آریزونا است.

او به تشابهات مدار ها و نحوه قرارگیری اشیائ فضایی اشاره کرده است و گفته است که این امر ممکن است به دلیل مکان قرارگیری مشابه شان در فضا باشد.

در یک کنفرانس مشابه، باتیگین اعلام کرد که ممکن است سیاره نهم مسئول حرکت عقب رو و یا پس رفتن مدار برخی از سنتوار های منظومه باشد. هنگام گردش به دور سیارات دوردست، سنتوار ها ممکن است در مسیر مدار همزاد های بزرگتر خویش قرار بگیرند. از این رو ممکن است قرار گیری برخی سیارک ها در مدار سیاره ۹ منجر به تغییر مدار آن ها شده باشد، همانطور که الیزابت بیلی، فارغ التحصیل دانشگاه کالتک و یکی از همکاران باتیگین بر آن اذعان داشت.

اما همچنان ولک باور دارد که تحقیقات کنونی مدرکی بر وجود سیاره نهم نیستند حتی با اینکه نتایج موجود بسیار منطقی به نظر می رسند.

او گفته است که ” این اشیاء همگی باهم متفاوت و در نوع خود عجیب اند، هیچ مدرکی به اندازه کافی مرا قانع نمی کند که با واقع یک سیاره دیگر در فضا وجود دارد، اما حقیقت این است که اتفاقات چندی در حال روی دادن است که این احتمال می دهند که در منظومه ما خبر هایی است!”

منبع: astronomy

با ثبت رکوردی جدید؛ یک گام دیگر به انرژی بی پایان نزدیک شدیم

دانشمندان یک رکورد جهانی جدید برای فشار پلاسما ثبت کردند. فشار پلاسما، یک “عنصر کلیدی” برای تولید انرژی از فرایند همجوشی هسته ای بوده و ثبت این رکورد بدان معناست که این منبع انرژی پاک و پایدار، بیش از همیشه به درک و شناخت ما نزدیکتر شده است.

گویا آی تی – رکورد جدید، ۲٫۰۵ اتمسفر بوده، نسبت به رکورد قبلی، یعنی ۱٫۷۷ اتمسفر، به اندازه ۱۵ درصد جهش داشته است. هر دو رکورد ، با راکتور سفارشی Alcator C-Mod در دانشگاه ام آی تی (MIT) به دست آمدند.
هر چند که تا دستیابی به یک راکتور همجوشی هسته ای با دوام که آمادگی تامین انرژی خانه های ما را داشته باشد، هنور راه درازی در پیش داریم، اما این فشارِ افزایش یافته، معادل افزایش نرخ واکنش بوده، و شواهد دیگری نیز در دست هست که نشان می دهد به راکتوری که از لحاظ فنی و اقتصادی دوام بیشتری داشته باشد نزدیکتر شده ایم.
این رکورد، سر نخ های جدیدی به دانشمندان داده و بهتر از گذشته آنها را در راه رسیدن به هدفشان هدایت می کند.

دیل مید، یکی از فیزیکدانان شاغل در آزمایشگاه فیزیک پلاسمای پرینستون بوده که در این آزمایش ها نیز شرکت داشته است. او می گوید ” این یک دستاورد چشم گیر است که موفقیت قابل توجه برنامه Alcator C-Mod در دانشگاه ام آی تی را برجسته می سازد” .
“این رکورد جدید که برای فشار پلاسما ثبت شده، بار دیگر بر این نکته تاکید می کند که استفاده از میدان مغناطیسی قوی راهی جذاب برای دستیابی عملی به انرژی همجوشی است”.
محققان دانشگاه ام آی تی، برای دستیابی به رکورد ۲٫۰۵ اتمسفر دمای راکتور را تا ۳۵ میلیون درجه سلسیوس ( ۶۳ میلیون درجه فارنهایت) بالا بردند. این دما، بیش از دو برابر دمای هسته خورشید است و باعث می شود پلاسما، برای مدت دوثانیه، در هر ثانیه ۳۰۰ تریلیون واکنش همجوشی تولید کند.
این سه متغیر – یعنی دما، فشار و زمان پایدار – در کنار یکدیگر عمل می کنند و با کم و زیاد شدن به یک مقدار مشخص می رسند. این رابطه را رکورد های قبلی به دست آمده از تیم های سراسر جهان نیز نشان داده بود. برای مثال، وقتی راکتور Alcator C-Mod به بالاترین فشار می رسید، سایر واکنش ها یا در دمای بالاتر یا در مدت زمان بیشتر انجام شدند.
فشار پلاسما برای تولید انرژی کلی بسیار مهم است، به همین دلیل بود که تیم ام آی تی، بسیار هیجان زده شد. به گفته این تیم، سطح فشار ، “دو سوم چالش” تولید واکنش های همجوشی هسته ای را تشکیل می دهد.
دانشمندان معتقدند همجوشی هسته ای می تواند یک منبع انرژی پاک، ایمن، و تقریبا نامحدود برای ما به ارمغان آورد. یعنی دقیقا همان منبعی که همیشه به دنبالش بودیم. اساس کار این منبع، نمونه ای از همان چیزی است که در خورشید روی داده و اکنون روی زمین تکرار می شود. عناصر کوچکی از ماده تا دمای چند میلیون درجه سلسیوس گرم می شوند، و یک گاز فوق داغ به نام پلاسما شکل می دهند.
جدا کردن پلاسما از یک ماده معمولی، با استفاده از یک میدان مغناطیسی فوق العاده قوی انجام می گیرد، و آنجاست منبع انرژی شما شکل می گیرد. منبعی که می تواند جایگزین همه نیروگاههای سوخت هسته ای و فسیلی شود.
بر خلاف واکنش های شکافت هسته ای ( فرآیند تقسیم شدن اتم ها) که انرژی نیروگاههای هسته ای امروزی را تامین می کند، واکنش همجوشی هسته ای ( که در آن اتم ها با هم ترکیب می شوند) هیچ زباله رادیواکتیوی تولید نمی کند و احتمال وقوع بحران در آن به هیچ وجه وجود ندارد.
این عالیست! به همین دلیل است که دانشمندان سراسر جهان سخت کار می کنند تا چالش های فوق العاده پیچیده “تکرار یک ستاره در یک آزمایشگاه” را پشت سر بگذارند – چیزی که هنوز چندین دهه مانده تا به آن دست پیدا کنیم.
واقعیت این است که انرژی مصرفی ماشین های امروزی ، بیش از انرژی تولیدی آنهاست، زیرا پای دماهای فوق العاده بالا در میان است. البته همان طور که تیم دانشگاه ام آی تی هم نشان داد، ما همواره در حال پیشرفت در این عرصه هستیم.
متاسفانه، این آزمایش، پایان راه راکتور Alcator C-Mod بعد از ۲۳ سال رکوردشکنی بود. دولت بودجه های خود را به ساخت یک ماشین ITER منتقل کرده است. این ماشین در فرانسه ساخته می شود. امید داریم ITER یک روز به اولین ماشین گداخت هسته ای خودکفا ( خود پایدار، خود اتکاء) تبدیل شود.
فیزیکدان های سراسر جهان روی طرح ها و روش های پیچیده ای کار می کنند تا آن فرمول جادویی که گداخت هسته ای را به فرآیندی خود پایدار (خود کفا) تبدیل می کند، بیابند، و وقتی آن لحظه تاریخی فرارسید ( اگر برسد)، راکتور Alcator C-Mod به نقشی که تا به حال در این عرصه ایفا کرده افتخار می کند.
محققان ام آی تی، نتایج آزمایش های رکوردشکن خود را در کنفرانس انرژی گداخت سازمان بین المللی انرژی اتمی که در این ماه برگزار شد، ارائه کردند. اگر سوالی در این زمینه دارید، آنها در تاریخ ۲۰ اکتبر میزبان یک جلسه پرسش و پاسخ در شبکه Reddit خواهند بود.

با ثبت رکوردی جدید؛ یک گام دیگر به انرژی بی پایان نزدیک شدیم

دانشمندان یک رکورد جهانی جدید برای فشار پلاسما ثبت کردند. فشار پلاسما، یک “عنصر کلیدی” برای تولید انرژی از فرایند همجوشی هسته ای بوده و ثبت این رکورد بدان معناست که این منبع انرژی پاک و پایدار، بیش از همیشه به درک و شناخت ما نزدیکتر شده است.

گویا آی تی – رکورد جدید، ۲٫۰۵ اتمسفر بوده، نسبت به رکورد قبلی، یعنی ۱٫۷۷ اتمسفر، به اندازه ۱۵ درصد جهش داشته است. هر دو رکورد ، با راکتور سفارشی Alcator C-Mod در دانشگاه ام آی تی (MIT) به دست آمدند.
هر چند که تا دستیابی به یک راکتور همجوشی هسته ای با دوام که آمادگی تامین انرژی خانه های ما را داشته باشد، هنور راه درازی در پیش داریم، اما این فشارِ افزایش یافته، معادل افزایش نرخ واکنش بوده، و شواهد دیگری نیز در دست هست که نشان می دهد به راکتوری که از لحاظ فنی و اقتصادی دوام بیشتری داشته باشد نزدیکتر شده ایم.
این رکورد، سر نخ های جدیدی به دانشمندان داده و بهتر از گذشته آنها را در راه رسیدن به هدفشان هدایت می کند.

دیل مید، یکی از فیزیکدانان شاغل در آزمایشگاه فیزیک پلاسمای پرینستون بوده که در این آزمایش ها نیز شرکت داشته است. او می گوید ” این یک دستاورد چشم گیر است که موفقیت قابل توجه برنامه Alcator C-Mod در دانشگاه ام آی تی را برجسته می سازد” .
“این رکورد جدید که برای فشار پلاسما ثبت شده، بار دیگر بر این نکته تاکید می کند که استفاده از میدان مغناطیسی قوی راهی جذاب برای دستیابی عملی به انرژی همجوشی است”.
محققان دانشگاه ام آی تی، برای دستیابی به رکورد ۲٫۰۵ اتمسفر دمای راکتور را تا ۳۵ میلیون درجه سلسیوس ( ۶۳ میلیون درجه فارنهایت) بالا بردند. این دما، بیش از دو برابر دمای هسته خورشید است و باعث می شود پلاسما، برای مدت دوثانیه، در هر ثانیه ۳۰۰ تریلیون واکنش همجوشی تولید کند.
این سه متغیر – یعنی دما، فشار و زمان پایدار – در کنار یکدیگر عمل می کنند و با کم و زیاد شدن به یک مقدار مشخص می رسند. این رابطه را رکورد های قبلی به دست آمده از تیم های سراسر جهان نیز نشان داده بود. برای مثال، وقتی راکتور Alcator C-Mod به بالاترین فشار می رسید، سایر واکنش ها یا در دمای بالاتر یا در مدت زمان بیشتر انجام شدند.
فشار پلاسما برای تولید انرژی کلی بسیار مهم است، به همین دلیل بود که تیم ام آی تی، بسیار هیجان زده شد. به گفته این تیم، سطح فشار ، “دو سوم چالش” تولید واکنش های همجوشی هسته ای را تشکیل می دهد.
دانشمندان معتقدند همجوشی هسته ای می تواند یک منبع انرژی پاک، ایمن، و تقریبا نامحدود برای ما به ارمغان آورد. یعنی دقیقا همان منبعی که همیشه به دنبالش بودیم. اساس کار این منبع، نمونه ای از همان چیزی است که در خورشید روی داده و اکنون روی زمین تکرار می شود. عناصر کوچکی از ماده تا دمای چند میلیون درجه سلسیوس گرم می شوند، و یک گاز فوق داغ به نام پلاسما شکل می دهند.
جدا کردن پلاسما از یک ماده معمولی، با استفاده از یک میدان مغناطیسی فوق العاده قوی انجام می گیرد، و آنجاست منبع انرژی شما شکل می گیرد. منبعی که می تواند جایگزین همه نیروگاههای سوخت هسته ای و فسیلی شود.
بر خلاف واکنش های شکافت هسته ای ( فرآیند تقسیم شدن اتم ها) که انرژی نیروگاههای هسته ای امروزی را تامین می کند، واکنش همجوشی هسته ای ( که در آن اتم ها با هم ترکیب می شوند) هیچ زباله رادیواکتیوی تولید نمی کند و احتمال وقوع بحران در آن به هیچ وجه وجود ندارد.
این عالیست! به همین دلیل است که دانشمندان سراسر جهان سخت کار می کنند تا چالش های فوق العاده پیچیده “تکرار یک ستاره در یک آزمایشگاه” را پشت سر بگذارند – چیزی که هنوز چندین دهه مانده تا به آن دست پیدا کنیم.
واقعیت این است که انرژی مصرفی ماشین های امروزی ، بیش از انرژی تولیدی آنهاست، زیرا پای دماهای فوق العاده بالا در میان است. البته همان طور که تیم دانشگاه ام آی تی هم نشان داد، ما همواره در حال پیشرفت در این عرصه هستیم.
متاسفانه، این آزمایش، پایان راه راکتور Alcator C-Mod بعد از ۲۳ سال رکوردشکنی بود. دولت بودجه های خود را به ساخت یک ماشین ITER منتقل کرده است. این ماشین در فرانسه ساخته می شود. امید داریم ITER یک روز به اولین ماشین گداخت هسته ای خودکفا ( خود پایدار، خود اتکاء) تبدیل شود.
فیزیکدان های سراسر جهان روی طرح ها و روش های پیچیده ای کار می کنند تا آن فرمول جادویی که گداخت هسته ای را به فرآیندی خود پایدار (خود کفا) تبدیل می کند، بیابند، و وقتی آن لحظه تاریخی فرارسید ( اگر برسد)، راکتور Alcator C-Mod به نقشی که تا به حال در این عرصه ایفا کرده افتخار می کند.
محققان ام آی تی، نتایج آزمایش های رکوردشکن خود را در کنفرانس انرژی گداخت سازمان بین المللی انرژی اتمی که در این ماه برگزار شد، ارائه کردند. اگر سوالی در این زمینه دارید، آنها در تاریخ ۲۰ اکتبر میزبان یک جلسه پرسش و پاسخ در شبکه Reddit خواهند بود.