رازهای ترسناکی در اعماق اقیانوس‌ها مخفی شده‌اند. محققان به عمق آب‌های فیلیپین شنا کرده و توانسته‌اند که یکی از رازهای نهان در آب‌های زیرزمینی را کشف کنند. در زیر امواج دریا و در حدود عمق 60 متری، دانشمندان مشاهده کرده‌اند که کف این اقیانوس در حال تولید حباب بوده و همچنین مقدار زیادی  دی‌اکسید کربن نیز تولید می‌کند. 

برای اولین بار می‌بینیم که انسان‌ها مسئول تولید گازهای گلخانه‌ای نیستند. این منطقه که Soda Springs نامیده می‌شود، گازهای خود را از یک منبع زمین‌شناسی تأمین می‌کند. این یافته می‌تواند به معنای مفید بودن این منطقه جهت مطالعه چگونگی تطبیق‌پذیری اکوسیستم‌های دریایی با تغییرات اقلیمی باشد.

بایانی کاردناس (Bayani Cardenas)؛ زمین‌شناس از دانشگاه آستین تگزاس می‌گوید: “سؤال این است که این محیط‌های پر از دی‌اکسید کربن که در واقع به صخره‌های پررونق (از لحاظ حیات) نیز نزدیک هستند، چگونه کار می‌کنند؟ زندگی در این مکان هنوز هم پررونق و شاداب است. اما احتمالا این نوع حیات با آنچه که ما به آن عادت داریم، متفاوت باشد. این محیط‌ها باید مطالعه شوند.”

این منطقه در آب‌های Verde Island Passage بین جزایر Luzon و Mindoro واقع شده است. این منطقه از لحاظ تنوع زیستی دریایی غنی بوده و همچنین باید از آن محافظت شود. زیستگاه بسیاری از گونه‌های جانوری در میان این صخره‌های مرجانی قرار دارد.

کاردناس و تیم وی جهت مطالعه تأثیر آب‌های زیرزمینی مناطق نزدیک بر روی اکوسیستم‌های دریایی، در این منطقه شروع به غواصی کرده‌اند. در آنجا، این محققان دریافتند که منطقه Soda Springs توسط عوامل انسان‌ها ایجاد نشده، بلکه فوران یک آتشفشان از کف این اقیانوس منجر به تشکیل این منطقه شده است. 

وی توضیح می‌دهد: “این منطقه قسمت بزرگی از این اقیانوس بوده که ناشناخته مانده است. ناشناخته بودن این بخش به این دلیل است که جهت عملیات وسایل کنترلی بیش‌ازحد کم‌عمق بوده و همچنین برای غواصان عادی نیز بسیار عمیق است.”

ازآنجایی‌که ممکن است از خیلی وقت‌ و حتی شاید از هزاران سال پیش این حباب‌ها تولید شده باشند، بنابراین نمی‌توان آن‌ها را از دلایل نگرانی‌های اقلیمی برشمرد. اما Soda Springs می‌تواند بیشترین غلطت دی‌اکسید کربن طبیعت را در خود جای دهد.

اندازه‌گیری‌ها نشان می‌دهند که میزان غلظت دی‌اکسید کربن موجود در آب این منطقه، بین 60 الی 95 هزار در هر یک میلیون واحد است. عدد بزرگ‌تر در واقع 200 برابر بیشتر از غلظت دی‌اکسید کربن موجود در اتمسفر است. همان‌طور که این گاز در آب‌های اطراف رقیق‌تر می‌شود، این سطح از دی‌اکسید کربن نیز کمتر می‌شود. حتی در این صورت نیز، میزان غلظت بیش از میانگین موجود در جو است.

به گفته این محققان، این یافته در رابطه با مطالعه سازگاری زندگی آبزیان با سطوح بالاتر دی‌اکسید کربن، پیامدهای جالبی را در پی دارد. این دانشمندان همچنین در رابطه با مطالعات آب‌های زیرزمینی، به برخی از نتایج نیز دست یافته‌اند. محققان به دنبال ایزوتوپ‌ رادیواکتیو رادون گشته‌اند. این ماده در آب‌های زیرزمینی محلی یافت می‌شود اما در آب دریاها، خیر. کاردناس و تیمش طی این اکتشاف پی بردند که در برخی از نقاط مهم ساحل جزیره مورد بررسی آن‌ها، آب‌های زیرزمینی به داخل اقیانوس جابه‌جا می‌شوند. 

این مسئله مهمی است، زیرا این موضوع می‌تواند توضیحی را درباره راه‌های انتقال آلودگی‌های انسانی به دریاها ارایه دهد. کاردناس می‌گوید: “این یک جریان نامرئی از انتقال آب به اقیانوس است. همچنین سخت است که کمیت آن را تعیین کرد. این مورد همانند جریان رودخانه‌‌ها نیست که دلتا داشته باشند و شما بتوانید آن‌ها را مورد سنجش قرار دهید. این پژوهش دانش ما را در رابطه با آنچه که در این محیط‌ها اتفاق می‌افتد، گسترش داد. این مطالعه همچنین نشان داد که این منافذ می‌توانند در مناطق وسیع، ترکیبات شیمیایی آب دریاها را نیز تغییر دهند.”

این تحقیق در نشریه Geophysical Research Letters منتشر شده است.

نوشته کشف یک حفره آب زیرزمینی که حباب تولید می‌کند! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

فکرش را هم نمی‌کنید که به طعمه‌های خود نگاه می‌کنند، اما باید بدانید که برخی از گونه‌های وال‌ها، مخفیانه طعمه خود را زیر نظر دارند. یک مطالعه جدید که توسط دانشمندان دانشگاه استنفورد صورت گرفته، به این نتیجه رسیده که وال‌های کوهان‌دار که حدود 30 تن وزن دارند، با استفاده از مخفی‌کاری و فریب و از فاصله نسبتا دور می‌توانند از ماهی‌های کولی و سایر گونه‌های دیگر تغذیه کنند.

به‌نوعی ضدونقیض است که بزرگ‌ترین موجود زنده کره زمین، از موجودات بسیار ریز دریایی تغذیه کند. این مسئله مربوط به وال‌های روروکال است؛ یعنی همان وال‌های بزرگ آبی‌رنگ. این وال‌ها با استفاده از شیوه‌ای که بلعیدن ناگهانی نامیده می‌شود، از حجم زیادی از کریل‌ها و ماهی‌های کوچک تغذیه می‌کنند.

در این روش شکار، وال‌ها دهان خود را به‎‌گونه‌ای باز می‌کنند که انگار یک محیط زنده است و سپس بیشتر از بدن خود، در دهان خود آب می‌ریزند. با استفاده از این شیوه، این موجودات تعداد زیادی از طعمه‌های خود را به دام می‌اندازند. این وال‌ها سپس آرواره‌های خود را بسته و به طعمه‌های داخل دهان خود فشار وارد می‌کنند. این موجودات آب را از طریق شانه‌ها و یا استخوان‌های قرار داده‌شده در دندان‌های خود، خارج کرده و بدین شیوه به خالص غذای خود دست می‌یابند.

این روش کارساز است، اما ماهی‌های کوچک که چموش و سریع بوده، از این دام فرار می‌کنند. بنابراین وال‌ها نمی‌توانند که به طعمه‌هایی همانند ماهی‌های اژدر حمله کنند. دهان وال‌ها در هنگام صید بزرگ‌تر شده و همچنین داشنمندان پی برده‌اند که این موجودات از حیله و فریب‌هایی نیز در این رابطه استفاده می‌کنند.

با استفاده از ویدیوهای ترکیبی که از طریق مدل‌های رایانه‌ای و برچسب‌های متصله به وال‌های کوهان‌دار خلیج مونتری و کالیفرنیای جنوبی به دست آمده‌، دانشمندان توانسته‌اند که بینش‌هایی را در رابطه با رویه‌های شکار پستانداران دریایی به دست آورند. مخصوصا دانشمندان توانسته‌اند که با مدل‌سازی، پی ببرند که چگونه ماهی‌های کولی بر اساس سرعت عمل خود می‌‎توانند در هنگام باز شدن دهان وال‌ها، از دام این موجودات غول‌پیکر فرار کنند. دیوید کید (David Cade)؛ یک دانشجوی فارغ‌التحصیل در آزمایشگاه Jeremy Goldbogen و همچنین دستیار پروفسور زیست‌شناسی در دانشگاه استنفورد می‌گوید:

“یکی از نوآوری‌های این پژوهش، اطلاعات شکارچیان بوده که با استفاده از آن‌ها توانستیم مدل‌ها را در مقابل ماهی‌ها شبیه‌سازی کنیم. این تحقیق به ما این امکان را داد تا بفهمیم که در هنگام باز شدن دهان وال‌ها، ماهی‌های طعمه به این شکارچیان واکنش نشان می‌دهند. همچنین ما پی‌ بردیم که با زمان‌بندی دقیق، وال‌ها می‌توانند که از ایجاد واکنش فرار در طعمه‌های خود جلوگیری کنند.”

دانشمندان همچنین فهمیدند که وال‌هایی که آهسته‌تر عمل کرده و مانورهای کمتری می‌دهند، در هنگام شکار طعمه‌ها می‌توانند که با بستن دهان خود، آن‌ها را گیر بیندازند. به‌هرحال، این رویه در هنگام شکار کریل‌ها لازم نیست، زیرا آن‌ها به آسانی سایر ماهی‌های باهوش دیگر ترسانده نمی‌شوند. کید اظهار کرد:

“هنگامی‌که فهمیدیم ماهی‌ها در طول 100 سال گذشته متحول شده‌اند تا بدین شیوه از شکار توسط شکارچیان کوچک‌تر جان سالم به در ببرند، آنگاه این اطلاعات منطقی به نظر می‌رسید. اما حمله‌های ناگهانی نیز نسبتا یک استراتژی تغذیه جدید به حساب آمده و آن‌ها نیز بیانگر تکامل هستند.”

علاوه بر فهمیدن اینکه وال‌ها چگونه خوراک خود را به دام می‌اندازند، تیم دانشگاه استنفورد می‌گوید که این پژوهش تخمین‌هایی را نیز در رابطه با تعداد ماهی‌های خورده شده طی یک وعده غذایی و یا طی یک‌بار شکار، برای آن‌ها فراهم کرده است. این تحقیق نشان داد که چگونه وال‌ها برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی، روش شکار خود را با توجه به ماهی‌ها و کریل‌ها تغییر می‌دهند. وال‌های کوهان‌دار در هنگام شکار ماهی‌ها نسبت به کریل‌ها، هفت برابر انرژی بیشتری صرف می‌کنند.

این پژوهش در نشریه تحقیقات آکادمی ملی علوم منتشر شده است.

نوشته حقه جالب وال‌ها برای شکار ماهی‌ها اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.