اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر با ساده‌ترین روش‌ها

/در , , , , , , , /توسط

اورکلاک کردن پردازنده (CPU) کامپیوتر شما می‌تواند سرعت این سخت‌افزار را به‌طرز چشمگیری افزایش دهد، البته به شرط اینکه تنظیمات درستی را اعمال کرده و همچنین از یک خنک کننده مناسب نیز استفاده کنید. اورکلاک کردن در گذشته فرایندی بسیار مشکل و تخصصی محسوب می‌شد، اما اکنون ابزارهای خوبی در این زمینه وجود دارند که هم کار را برای شما آسان کرده و هم اینکه کارایی خیلی خوبی نیز دارند.

حال سؤال اینجا است که آیا باید پردازنده کامپیوتر خود را اورکلاک کنید؟ خب، جواب این سؤال کاملا به شما بستگی دارد. اگر در انجام این کار افراط نکنید، آنگاه گارانتی پردازنده شما نیز باطل نشده و همچنین مشکل چندانی نیز برایتان به وجود نخواهد آمد.

مقدمه‌ای بر احتیاط

هنگامی‌که به اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر خود می‌پردازید، مواردی رخ می‌دهند. تراشه موردنظر، افزایش دما را تجربه کرده و همچنین انرژی بیشتری نیز مصرف می‌کند. اگر از خنک‌کننده اصلی CPU خود استفاده کنید، آنگاه دو مورد یاد شده می‌توانند مشکلاتی را برای شما ایجاد کنند. این موضوع لزوما بدین معنا نیست که شما نمی‌توانید به اورکلاک بپردازید، بلکه صرفا پتانسیل‌های انجام بهتر این کار را از شما می‌گیرد. در واقع بهتر است که از یک خنک‌ کننده بادی بهتر و یا ترجیحا یک خنک کننده آبی بهره جویید.

معمولا اورکلاک کردن عمر مفید پردازنده رایانه شما را کاهش می‌دهد. البته این موضوع لزوما همیشه رخ نداده و دقیقا هم نمی‌توان آن را به یک دوره قابل اندازه‌گیری نسبت داد. طبیعتا اگر CPU خود را مجبور کنید که سریع‌تر کار کرده و همچنین انرژی بیشتری را نیز مصرف کند، آنگاه این قطعه سریع‌تر فرسایش پیدا می‌کند. اگر در این کار زیاده‌روی نکنید، آنگاه توانسته‌اید که بدون خرید سخت‌افزاری جدید، قدرت رایانه خود را افزایش دهید. در هر صورت بهتر است که اثرات جانبی این کار را در نظر داشته باشید.

اگر قصد دارید که پردازنده یک لپ‌تاپ را اورکلاک کنید، آنگاه احتمالا در این کار موفق نخواهید شد. مدل‌های کمی وجود دارند که اجازه این کار را بدهند و همچنین نمونه‌های خیلی کمتری نیز توان انجام این کار را به نحو احسن دارا هستند. اگر هم بتوانید این کار را انجام دهید، بازهم به شما در این باره هشدار می‌دهیم (مخصوصا اگر بار اولتان باشد).

در نهایت اینکه اورکلاکینگ می‌تواند گارانتی سخت‌افزارهای شما را باطل کند. گارانتی‌های اینتل و AMD معمولا اورکلاکینگ را پوشش نمی‌دهند، هر چند اثبات اینکه اورکلاکینگ موجب خرابی پردازنده شما شده، تا حدودی دشوار است، مگر اینکه ولتاژ بسیار زیادی را به پردازنده خود وارد کرده باشید. در این بین بهتر است که پیش از شروع ببینید که آیا گارانتی مادربورد شما نیز اورکلاکینگ را پوشش می‌دهد یا خیر؟

مشخصات دقیق پردازنده خود را به دست آورید

پیش از شروع کار، ابتدا باید مطمئن شوید که دقیقا چه چیزی را در اختیار دارید؟ شاید تراشه رایانه شما از اورکلاکینگ پشتیبانی نکند. اگر هم این‌گونه نیست، آنگاه بهتر است که به تحقیق پرداخته و حداکثرهای تئوری را به دست آورید.

این همان جایی است که تفاوت‌های مهم اینتل و AMD خود را نشان می‌دهند. شما می‌توانید اکثر پردازنده‌های جدید AMD را اورکلاک کنید، مخصوصا سری Ryzen را. اما معمولا تنها قادر خواهید بود که سری “K” و “X” پردازنده‌های اینتل را اورکلاک کنید.

در زیر به چندین مدل جدید اینتل که با هدف اورکلاک تولید شده‌اند، اشاره می‌کنیم. اگر پردازنده شما در لیست زیر قرار نداشته و همچنین پسوند “K” و یا “X” را نیز ندارد، آنگاه احتمالا قادر به اورکلاک کردن آن نخواهید بود. البته می‌توانید به بررسی بیشتر این موضوع نیز بپردازید.

کلاک توربو کلاک پایه نام پردازنده
5.0 گیگاهرتز 3.6 گیگاهرتز Core i9-9900K
4.9 گیگاهرتز 3.6 گیگاهرتز Core i7-9700K
4.6 گیگاهرتز 3.7 گیگاهرتز Core i5-9600K
5.0 گیگاهرتز 4.0 گیگاهرتز Core i7-8086K
4.7 گیگاهرتز 3.7 گیگاهرتز Core i7-8700K
4.3 گیگاهرتز 3.6 گیگاهرتز Core i5-8600K
مشخص نیست 4.0 گیگاهرتز Core i3-8350K

سال‌ها است که می‌توان نسل‌های مختلف CPU‌های AMD را اورکلاک کرد. اگر از سری AMD FX یا Ryzen استفاده می‌کنید، در هر صورت می‌توانید به اورکلاک بپردازید. البته می‌توانستیم این پردازنده‌ها را نیز در پایین لیست کنیم، اما به دلیل تعداد زیاد از انجام این کار صرف‌نظر کردیم. در هر صورت این احتمال وجود دارد که پردازنده AMD شما قابلیت اورکلاکینگ را داشته باشد.

اگر هم دقیقا از این موضوع مطمئن نیستید، آنگاه لازم نیست که خم به ابرو بیاورید. بدترین سناریویی که می‌تواند در این بین رخ دهد این است که شما سعی خود را بکنید، اما موفق به انجام این کار نشوید. نرم‌افزاری که ما به شما پیشنهاد می‌دهیم، خودش این موضوع را به شما می‌گوید، بنابراین در بدترین حالت با کمی ناامیدی مواجه خواهید شد!

شرایط محیطی

اورکلاکینگ به دلیل تولید گرمای زیاد، یک سیستم‌ خنک کنندگی مناسب احتیاج دارد. بنابراین بهتر است که ابتدا سخت‌افزارهای خود و خنک کننده‌های آن‌ها را تمیز کنید. همچنین باید مطمئن شوید که دریچه‌های ورودی و خروجی هوای کیس شما نیز تمیز هستند.

پیش از شروع تمیزکاری بهتر است که یک دستبند آنتی‌استاتیک را به دست خود ببندید. جهت تمیز کردن هم می‌توانید از جاروبرقی و در صورت عدم موفقیت، از هوای فشرده استفاده کنید. در نهایت جهت شروع کار باید مطابق یکی از آموزش‌های زیر پیش بروید.

پردازنده‌های اینتل: Extreme Tuning Utility

اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر

می‌توانید CPU‌های اینتل را از طریق BIOS نیز اورکلاک کنید، اما جهت راحتی کار بهتر است که نرم‌افزار Extreme Tuning Utility را نصب کنید. XTU یک نرم‌افزار منسجم و جامع بوده و علاوه بر توانایی انجام اورکلاکینگ، می‌تواند اطلاعات زیادی را نیز در رابطه با کامپیوتر شما ارائه دهد.

گام اول: دمای اولیه و عملکرد

ابتدا باید از آماده بودن پردازنده خود اطمینان حاصل کنید. در منوی سمت چپ بر روی “Stress Test” کلیک کرده و سپس “Start Testing” را انتخاب کنید. این تست را حداقل برای یک ساعت اجرا کنید.

پس از گذشت این یک ساعت باید اطلاعات بخش “Package Temperature” را بررسی کنید. اگر دمای CPU شما بیش از 80 درجه بود، آنگاه بهتر است که سیستم ‌خنک‌ کنندگی پردازنده خود را ارتقا داده و سپس ادامه دهید. اگر هم دمای پردازنده شما کمتر از 80 درجه بود (هر چه کمتر، بهتر)، آنگاه می‌توانید فرکانس را با رعایت جوانب امنیتی افزایش دهید.

اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر

گام دوم: ضریب تقویت

می‌توانید با استفاده از برگه “Basic” به اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر خود بپردازید، اما قطعا گزینه‌های پیشرفته‌تر، کارایی بهتری نیز خواهند داشت. بنابراین بهتر است که در منوی سمت چپ به زبانه “Advanced Tuning” رفته و سپس به بخش “Multipliers” نگاهی بیندازید. Multipliers یا همان نسبت‌های پردازنده، با سرعتی که از پردازنده خود به دست می‌آورید، مرتبط هستند. این گزینه‌ها همان ضرایب فرکانس پایه هستند. ضریب x32 معمولا به‌معنای یک فرکانس توربو از 3.2 گیگاهرتز است.

ضریب تمامی هسته‌ها را به اندازه یک شماره افزایش دهید (در مثال ما، x33). البته می‌توانید ضریب هر هسته را نیز به‌صورت جداگانه تغییر دهید (ما در اینجا این کار را جهت سادگی مقاله انجام نداده‌ایم).

حال نوبت به تست ثبات رسیده است. در منوی سمت چپ بر روی “Stress Test” کلیک کرده و سپس “Start Testing” را انتخاب کنید. این بار مدت زمان 10 دقیقه کافی است. اگر مشکلی پیش نیامد، ضرایب را افزایش دهید. این کار را تا جایی انجام دهید که گزارش خطا را مشاهده کرده و یا اینکه رایانه شما کرش کند. در این صورت باید ضرایب گام قبلی را اعمال کنید.

اگر کامپیوتر شما به ثبات رسید، آنگاه وقت آن فرا رسیده که چندین ساعت به اجرای بازی‌های مختلف بپردازید. اگر مشکلی پیش آمد، آنگاه باید ضرایب را کاهش داده تا به نتیجه مطلوب برسید. در نهایت اینکه اگر در زمینه ثبات مشکلی داشته و یا اینکه خواهان عملکرد بهتری هستید، آنگاه می‌توانید ولتاژ را تغییر دهید.

گام سوم: ولتاژ هسته

مؤلفه‌های ولتاژ مختلفی می‌توانند بر عملکرد CPU تأثیر بگذارند، اما قطعا مهم‌ترین آن‌ها، ولتاژ هسته (VCore) است. این پارامتر می‌تواند تفاوت بین اورکلاک پایدار و ناپایدار و یا فرکانس‌های پایین و بالا را نیز رقم بزند.

البته باید در نظر داشت که اگر ضرایب بیش از اندازه اعمال شوند، در نهایت رایانه شما کرش کرده و یا اینکه ریستارت می‌شود، اما اگر ولتاژ بیش از اندازه باشد، آنگاه امکان دارد که پردازنده شما خراب شود. می‌توانید در اینترنت جست‌و‌‎جو کرده و از تجارب سایرین نیز بهره ببرید.

یکی از قوانین کلی این است که ولتاژ بیش از 1.4 خطرناک است، هر چند که این موضوع می‌تواند نسبت به پردازنده‌های مختلف، متفاوت باشد. پس از آماده شدن می‌توانید در منوی سمت چپ به برگه “Advanced Tuning” رفته و سپس ولتاژ را حدود 0.025 افزایش دهید. مثلا از 1.250 به 1.275. در نهایت بر روی گزینه “Apply” کلیک کنید. اگر سیستم شما کرش نکرد، آنگاه می‌توانید تست پایداری را نیز اجرا کنید. اگر در آخر مشکلی پیش نیامد، آنگاه می‌توانید ضرایب را افزایش داده تا ببینید که آیا افزایش ولتاژ، توان اورکلاک پردازنده شما را بهبود بخشیده یا خیر؟

گام چهارم: آزمون و خطا

حال با ابزارها و روش اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر خود آشنا شده‌اید. اکنون می‌توانید تنظیمات را به مقدار کمی تغییر داده و سپس تست پایداری را اجرا کنید. فقط مطمئن شوید که دمای CPU شما از 80 درجه تجاوز نکند و همچنین ولتاژ را بیش از حد افزایش ندهید.

AMD: Ryzen Master

فرایند اورکلاک کردن پردازنده‌های AMD تا حدودی مشابه CPU‌های اینتل است، البته نرم‌افزارهای این دو متفاوت هستند. اگر پردازنده شما از سری AMD Ryzen سال 2017 و جدیدتر بوده، آنگاه می‌توانید از طریق این آدرس به دانلود و نصب نرم‌افزار AMD Ryzen Master اقدام کنید.

برای پردازنده‌های قدیمی‌تر نیز پیشنهاد ما، AMD Overdrive است. فرایندها در هر دو نرم‌افزار یکسان بوده، هر چند که شاید رابط کاربری آن‌ها تا حدودی با یکدیگر متفاوت باشد. همچنین لازم به ذکر است که بگوییم، می‌توان با استفاده از BIOS نیز به اورکلاک کردن پردازنده‌های AMD پرداخت. در هر صورت ما راه‌کار ویندوزی را ترجیح می‌دهیم.

گام اول: تست پایداری

اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر

پیش از شروع باید پردازنده را تحت فشار قرار داد تا از دمای آن مطمئن شویم. نرم‌افزار Ryzen Master از این ویژگی برخوردار است، اما مدت زمان آن زیاد طولانی نیست. به همین جهت ما ابزار AIDA64 Extreme را جهت انجام این کار پیشنهاد می‌دهیم.

AIDA64 Extreme را نصب و اجرا کرده و سپس در منوی بالایی بر روی “Tools” و سپس “Stability test” کلیک کنید. در ادامه باید بر روی کلید “Start” کلیک کرده و حدود یک ساعت صبر کنید. مطمئن شوید که در هیچ نقطه‌ای، دمای پردازنده از 80 درجه بیشتر نشده باشد. در غیر این صورت باید پیش از ادامه اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر خود، سیستم‌ خنک‌کنندگی CPU را ارتقا دهید.

گام دوم: فرکانس‌ها

Ryzen Master امکان کنترل دستی ضرایب پردازنده را فراهم نمی‌کند، در عوض در این نرم‌افزار می‌توانید سرعت کلاک هسته‌های فیزیکی را تغییر دهید. جهت انجام این کار باید در منوی پایینی بر روی ” Profile 1 ” یا “Profile 2” کلیک کرده و سپس “Control Mode” را بر روی “Manual”تنظیم کنید. مطمئن شوید که در منوی سمت چپ، گزینه “All Cores” انتخاب شده و به رنگ سبز درآمده باشد. اگر این‌گونه نیست، بر روی این گزینه کلیک کرده تا تغییر وضعیت دهد. بدین ترتیب می‌توانید فرکانس تمامی هسته‌ها را به‌صورت همزمان تغییر دهید.

در هر هسته بر روی علامت “+” کلیک کنید تا فرکانس آن را به‌اندازه 25 مگاهرتز افزایش یابد. در منوی بالا بر روی “Apply and Test” کلیک کنید تا تغییرات شما اعمال شوند. در ادامه، ابزار تست داخلی نرم‌افزار Ryzen Master را اجرا کرده تا از پایداری تنظیمات اعمال شده مطمئن شوید. در بالا سمت چپ نیز می‌توانید دما را مشاهده کنید.

اگر نتایج رضایت‌بخش بود و دما نیز از حد مجاز (80 درجه) عبور نکرد، آنگاه فرکانس را به اندازه 25 مگاهرتز دیگر افزایش داده و مجددا اوضاع را بررسی کنید. اگر هم مشکلی در این بین پیش آمد، آنگاه تنظیمات پیشین را اعمال کنید.

در نهایت اگر توانستید بیشترین فرکانس پایدار را پیدا کنید، آنگاه بهتر است که از AIDA64 استفاده کرده و تست پایداری طولانی‌تری را نیز اجرا کنید. اگر هم می‌خواهید که فرکانس یا پایداری را بهبود بخشید، آنگاه باید به سراغ تعدیل ولتاژ بروید.

گام سوم: کنترل ولتاژ

اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر

افزایش ولتاژ پردازنده می‌تواند ثبات و پتانسیل اورکلاک را افزایش دهد. اشکال این موضوع نیز این است که باعث افزایش دما شده و در نتیجه احتمال آسیب‌رسانی به CPU را افزایش می‌دهد، بنابراین با احتیاط عمل کنید.

ولتاژ مناسب اکثر پردازنده‌های AMD نباید از 1.4 تجاوز کند. اما در هر صورت جست‌و‌جوی بیشتر در این زمینه خالی از لطف نخواهد بود. اگر مایل به ادامه دادن هستید، آنگاه باید پروفایل انتخاب شده را برگزیده و سپس مطمئن شوید که دایره سبز رنگ کنار گزینه “Voltage control” نیز موجود است. با استفاده از پیکان‌های گزینه “Voltage control” می‌توانید ولتاژ پردازنده خود را تغییر دهید. جهت تست تنظیمات خود، باید بر روی گزینه “Apply and Test” کلیک کنید.

اگر تست پایداری داشتید، آنگاه باید نرم‌افزار AIDA64 را نیز جهت تستی طولانی‌تر اجرا کنید. اگر در ادامه با مشکلی مواجه شدید، باید افزایش ولتاژ را در دستور کار خود قرار دهید. اگر هم دمای سیستم و یا CPU شما نیز بیش از حد زیاد شد، آنگاه باید پیش از ادامه، ولتاژ را کاهش داده و سیستم خنک‌ کنندگی را نیز ارتقا دهید.

گام چهارم: آزمون و خطا

اگر فرکانس و ولتاژ پایداری را به دست آوردید، آنگاه می‌توانید اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر خود را در همین جا پایان بخشیده و یا اینکه در صورت توان، بیشتر نیز پیش بروید. بهتر است که تنظیمات اعمالی خود را جهت استفاده در آینده، ذخیره کنید. Ryzen Master به همراه ویندوز بارگذاری می‌شود. جهت اعمال اورکلاک باید پیغام مربوطه را تأیید کرده و یا اینکه اپلیکیشن را اجرا و سپس این کار را به‌صورت دستی انجام دهید.

نوشته اورکلاک کردن پردازنده کامپیوتر با ساده‌ترین روش‌ها اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات چگونه است؟

/در , , , , , , , , /توسط
تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات

هنگامی‌که اطلاعات خود را از روی هارد درایو حذف می‌کنید، واقعا این اقدام صورت نمی‌گیرد. تاثیر فشار قانون بر بازیابی چنین اطلاعاتی موضوع مورد بحث ما در این مقاله خواهد بود. اگر تلاش و همچنین توانایی‌های فنی در کنار یکدیگر قرار گیرند، آنگاه اسناد و تصاویری که به ظاهر حذف شده‌اند نیز قابل بازیابی خواهند بود. گاهی اوقات در هنگام فشار و اعمال قانون، چنین رویه‌‌هایی به کار گرفته می‌شوند. حال سؤال اینجاست که این کار چگونه انجام می‌شود؟

تنظیم زمینه قانونی

تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات

پیش از اینکه وارد مباحث فنی بشویم، بهتر است که ابتدا نگاهی به رویه‌های کسل‌کننده و جنبه‌های قانونی این کار بیندازیم. ابتدا بیایید با این واقعیت بحث را آغاز کنیم که یک مأمور قانون جهت بررسی یک دستگاه دیجیتال همانند گوشی یا کامپیوتر، همیشه نیازمند حکم قانونی نیست. احتمال وجود چنین مواردی نیز به‌صورت مکرر وجود داشته و بسته به سیستم قضایی کشورهای مختلف، متفاوت است.

بسیاری از حوزه‌های قضایی همانند بریتانیا و ایالات‌متحده، به مأمورین گمرک و مهاجرت اجازه می‌دهند تا بدون حکم قانونی، به بازرسی و تفتیش دستگاه‌های الکترونیکی بپردازند. مأمورین مرزی ایالات‌متحده می‌توانند در صورت وجود تهدید نابودی مدارک، بدون حکم قانونی به بررسی محتوای دستگاه‌های الکترونیکی بپردازند. این موضوع از سال 2018 در این کشور مورد تأیید قرار گرفته است.

در باب قیاس با همتایان آمریکایی خود، پلیس‌های بریتانیا گرایش بیشتری به بررسی محتوای یک دستگاه، آن هم بدون کسب مجوز قضایی دارند. به‌عنوان‌مثال، آن‌ها می‌توانند با بهره‌مندی از قانون پلیس و شواهد کیفری (PACE) و همچنین فارغ از وارد آمدن هرگونه اتهامی، به دانلود محتوای گوشی موردنظر بپردازند. به‌هرحال، اگر پلیس در نهایت تصمیم به بررسی محتوای دانلود شده بگیرد، آنگاه باید از قضات مربوطه حکم دریافت کند.

قانون همچنین به پلیس بریتانیا این حق را می‌دهد که در شرایط خاصی و بدون حکم، به بررسی و کاوش در دستگاه‌های ضبط شده بپردازد. شرایط خاص، مواردی همچون نیاز فوری در پرونده‌های مربوط به تروریسم و یا ترس واقعی از سواستفاده جنسی از کودکان را در بر می‌گیرد.

اما در نهایت و صرف‌نظر از شیوه انجام کار، هنگامی‌که یک کامپیوتر ضبط می‌شود، در واقع فرایندی طولانی شروع شده که طی آن، گوشی هوشمند یا لپ‌تاپ موردنظر در داخل یک کیسه پلاستیکی مخصوص حمل شده و در آخر نیز با ارائه مدارکی به دادگاه، این روند پایان می‌یابد.

در اینجا پلیس باید به یک سری از قوانین و روندها پایبند باشد تا از مقبولیت مدارک اطمینان حاصل شود. تیم‌های بازرسی رایانه، تمامی حرکات و اقدامات خود را ثبت می‌کنند، بنابراین اگر لازم باشد، آنگاه می‌توانند همان گام‌ها را تکرار کرده و همان نتایج را نیز به دست آورند. آن‌ها از ابزارهای مخصوصی استفاده کرده تا مطمئن شوند که تمامیت و درستی فایل‌ها تضمین می‌شود. یکی از این نمونه‌ها، “write blocker” است که طراحی شده تا به متخصصان این امکان را بدهد که بدون تغییری در مدارک، اطلاعات موردنیاز را استخراج کنند. در واقع مبناهای قانونی و سختگیری‌های رویه‌ای است که موفقیت یا عدم موفقیت یک بررسی کامپیوتری را تعیین می‌کنند، نه پیچیدگی فنی.

پلاترهای چرخان، پرونده‌های چرخان

تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات

بدون در نظر گرفتن مسائل حقوقی، جالب است بدانید که همیشه عوامل متعددی در مبحث تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات دخیل هستند. از این موارد می‌توان به نوع دیسک موردنظر، پروتکل رمزنگاری و همچنین فایل سیستم درایو موردنظر اشاره کرد.

بیایید به‌عنوان‌مثال، هارد درایوها را در نظر بگیریم. هر چند که این نوع حافظه‌ها کم کم جای خود را به حافظه‌های سریع‌‌تر SSD می‌دهند، اما همچنان می‌توان آن‌ها را حافظه‌های غالب 30 سال گذشته به شمار آورد.

هارددیسک‌ها جهت ذخیره اطلاعات از پلاترهای مغناطیسی بهره می‌برند. اگر تابه‌حال به داخل یک هارددیسک نگاه کرده باشید، حتما می‌دانید که پلاترها شبیه به سی‌دی هستند، دایره‌ای شکل بوده و رنگی نقره‌ای دارند.

در حین استفاده، این پلاترها با سرعت‌های باورنکردنی می‌چرخند؛ معمولا 5400 یا 7200 و گاهی اوقات نیز 15000 دور در دقیقه. سر صفحه‌های (heads) مخصوصی نیز به این پلاترها وصل شده که عمل خواندن و نوشتن را انجام می‌دهند. هنگامی‌که شما فایلی را در درایو خود ذخیره می‌کنید، این سرصفحه‌ها به مکان مشخصی از پلاتر رفته و یک جریان الکتریکی را به میدانی مغناطیسی تبدیل می‌کنند، در نتیجه خواص پلاتر موردنظر نیز تغییر پیدا می‌کند.

حال سؤال اینجاست که سرصفحه چگونه محل قرارگیری خود را تعیین می‌کند؟ خب، این قطعات به چیزی به نام جدول تخصیص (allocation table) مراجعه می‌کنند. در این جدول، سوابق تمامی فایل‌های ذخیره شده ثبت می‌شود. حال اگر یک فایل را حذف کنیم، آنگاه چه اتفاقی می‌افتد؟ جواب کوتاه این است که چیز زیادی رخ نمی‌دهد!

و اما پاسخ بلند: سوابق فایل حذف شده پاک خواهد شد، بنابراین در آینده می‌توان در فضای اشغال شده آن، به بازنویسی اطلاعات پرداخت. به هر حال، اطلاعات پاک شده همچنان به‌صورت فیزیکی در پلاترهای مغناطیسی باقی مانده و تنها زمانی واقعا حذف می‌شوند که داده‌های جدیدی در همان محل بازنویسی شوند.

در نهایت، در فرایند حذف کردن باید سرصفحه مغناطیسی به‌صورت فیزیکی به مکان فایل موردنظر بر روی پلاتر حرکت کرده و سپس عملیات بازنویسی را در آنجا انجام دهد. این فرایند می‌تواند مانع کار سایر اپلیکیشن‌ها شده و در نتیجه عملکرد کامپیوتر را نیز کندتر کند. تا آنجا که به هارد درایوها مربوط می‌شود، ساده‌تر آن است که تظاهر کنیم فایل‌های حذف شده دیگر وجود ندارند!

به دلایل بالا، بازیابی اطلاعات حذف شده می‌تواند بسیار آسان‌تر باشد. در این رابطه، مجریان قانون احتیاج دارند که قسمت‌های از بین رفته را مجددا بازسازی کنند و این کار نیز توسط ابزارهای رایگانی همانند Recuva قابل انجام است.

حافظه‌های SSD؛ سفت و سخت همانند سنگ

تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات

طبیعتا قضیه SSD‌ها تا حدودی متفاوت است. آن‌ها هیچ بخش متحرکی ندارند. در عوض، فایل‌ها در قالب الکترون‌ها و توسط تریلیون‌ها ترانزیستور دروازه شناور (floating gate transistors) میکروسکوپی نگهداری می‌شوند. جمعا چنین ساختاری منجر به تشکیل تراشه‌های فلش ناند (NAND) می‌شود.

SSD‌ها شباهت‌هایی نیز به هارددیسک‌ها دارند، البته تا آنجایی که فایل‌ها فقط در هنگام بازنویسی شدن به‌طور کامل حذف می‌شوند. در هر صورت، برخی از تفاوت‌های کلیدی باعث می‌شوند تا کار متخصصان بازیابی اطلاعات مشکل‌تر شود. همانند هارددیسک‌ها، SSD‌ها نیز داده‌ها را در قالب بلوک‌هایی سازماندهی کرده و البته اندازه آن‌ها نیز بین تولیدکنندگان مختلف، متفاوت است.

تفاوت کلیدی در اینجا این است که در یک حافظه SSD جهت نوشتن اطلاعات، بلوک موردنظر باید کاملا خالی از محتوا باشد. جهت اطمینان از این موضوع، حافظه‌های SSD جریانی ثابت را از بلوک‌های در دسترس در اختیار دارند. کامپیوترها چیزی به نام “TRIM command” را در اختیار این حافظه‌ها گذاشته که با استفاده از آن‌، بلوک‌هایی که دیگر لازم نیستند، به حافظه SSD اطلاع داده می‌شوند.

برای بازرسان این موضوع بدین معنا است که در هنگام بازیابی فایل‌های حذف شده بر روی SSD‌ها، مشکلات بیشتری در قیاس با هارددیسک‌ها به وجود خواهد آمد. همچنین SSD‌ها می‌توانند جهت کاهش صدمات ناشی از استفاده‌های روزمره، فایل‌ها را در بین چندین بلوک پراکنده کنند. از آنجایی که این حافظه‌ها در برابر نوشتن‌های نامحدود مقاوم نیستند، بنابراین ضروری است که نوشته‌ها را به جای بخش‌های کوچک، در سرتاسر حافظه پراکنده کنند. این فناوری “wear leveling” نام داشته و به این معروف است که کار بازرسان دیجیتال را سخت‌تر کند!

حقیقت دیگری نیز وجود دارد و آن این است که کپی‌برداری از SSD‌ها سخت‌تر است، زیرا اغلب اوقات نمی‌توان به‌صورت فیزیکی آن‌ها از دستگاه جدا کرد. هارد درایوها معمولا همیشه قابل جایگزینی بوده و همچنین توسط رابط‌های استانداردی همانند IDE یا SATA به رایانه وصل می‌شوند. اما برخی از تولیدکنندگان لپ‌تاپ تصمیم می‌گیرند تا این حافظه‌ها را به مادربورد لحیم کنند. بدین ترتیب، تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات در اینجا کم‌رنگ‌تر خواهد شد.

پیچیدگی‌های واقعی

تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات

در نهایت اینکه، بله، فشار قانون می‌تواند منجر به بازیابی فایل‌های حذف شده شما شود. به هر حال، پیشرفت‌های حاصله در فناوری‌های ذخیره‌سازی و همچنین رمزنگاری گسترده می‌تواند موضوع را تا حدودی پیچیده کنند. در عین حال، مشکلات فنی همچنان قابل حل شدن هستند. هنگامی که بحث بر سر بازرسی دیجیتال باشد، آنگاه بزرگ‌ترین چالشی که پیش‌روی اعمال قانون قرار دارد، مکانیسم درایوهای SSD نیست، بلکه کمبود منابع است. متخصصان آموزش دیده چندانی جهت انجام چنین کارهایی وجود ندارند و نتیجه نهایی اینکه، بسیاری از نیروهای پلیس در سرتاسر جهان، با انبوهی از کارهای تحقیقاتی مرتبط با گوشی‌ها، لپ‌تاپ‌ها و سرورها مواجه می‌شوند.

روزنامه The Times در بریتانیا، درخواستی مبنی بر آزادی اطلاعات را از دولت این کشور داشته که نشان می‌دهد 32 نیروی پلیس در انگلستان و ولز مشغول بررسی بیش از 12000 دستگاه هستند. زمان تکمیل فرایند هر دستگاه نیز از یک ماه تا یک سال متغیر است.

این قضیه نیز پیامدهای خود را دارد. اساس هر سیستم عدالت کیفری منصفانه این است که متهمان محاکمه‌ای سریع داشته باشند. همان‌طور که گفته می‌شود، عدالت به تأخیر افتاده را دیگر نمی‌توان عدالت نامید. این اصلی بسیار مهم و اساسی است. این موضوع حتی در اصلاحیه ششم قانون اساسی ایالات‌متحده نیز ذکر شده است. متأسفانه این مشکل از آن‌هایی نیست که بدون صرف هزینه برای استخدام و آموزش نیروهای جدید، حل شود. شما نمی‌توانید چنین مواردی را با تکنولوژی بیشتر حل کنید.

نوشته تاثیر فشار قانون بر بازیابی اطلاعات چگونه است؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

/در , , , , , , /توسط
نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

خرید یک کامپیوتر (از نوع دسکتاپ) گیمینگ را می‌توان یک سرمایه‌گذاری مهم دانست. در این مطلب قصد داریم تا نکات مهم در این زمینه را در اختیار شما قرار دهیم. از مهم‌ترین مواردی که باید در این زمینه در نظر بگیرید، می‌توان به حافظه ذخیره‌سازی، توان خام، قابلیت ارتقا و همچنین کارت‌های افزودنی اشاره کرد.

در گام اول باید مهم‌ترین اهداف را مشخص کرده و سپس ببینید که کدام رایانه می‌تواند آن‌ها را برآورده کند. البته در این بین تصمیمات مختلفی وجود داشته و شاید این موضوع کمی گیج کننده باشد. در ادامه مطلب به شرح نکات مهم در خرید یک کامپیوتر گیمینگ می‌پردازیم.

هر اندازه‌ای برای شما مناسب نیست

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

 

اکثر بازی‌بازها با سخت‌افزار داخلی شروع می‌کنند. این موضوع را نیز در ادامه پیگیری خواهیم کرد، اما بیایید تا ابتدا در رابطه با سخت‌افزارهای خارجی بخث کنیم. کامپیوترهای گیمینگ در شکل و اندازه‌های مختلفی عرضه می‌شوند. در این بین انتخاب‌هایی همانند Falcon Northwest Tiki ،Acer Predator G1 و Origin Millenium وجود دارند.

سیستم‌های کوچک را می‌توان در مکان‌های مختلف قرار داد. چنین رایانه‌هایی برای گیمرهایی که فضای چندانی در اختیار نداشته و یا قصد استفاده از سینمای خانگی را دارند، مفید هستند. کیس‌های کوچک ارتقاهای آینده شما را محدود کرده و در عین حال نیز صدای زیادی تولید می‌کنند. کیس‌های متوسط برای اکثر کاربران مناسب هستند. چنین محفظه‌هایی را می‌توان در هر جایی قرار داد و در عین حال نیز جهت ارتقا و نصب سیستم‌های خنک‌کنندگی نیز مناسب هستند.

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

در نهایت نیز به کیس‌های تمام اندازه می‌رسیم. این محفظه‌ها اندازه بزرگی داشته و قرار دادن آن‌ها در بالا یا پایین میز نیز چندان آسان نیست. طبیعتا کیس‌های full tower قیمت بیشتری نسبت به سایر گزینه‌ها داشته و البته فضای مناسبی نیز جهت ارتقا دارند و در این زمینه با هیچ مشکلی مواجه نخواهید شد. در نهایت اینکه در هنگام خرید کیس باید به فضای خانه و همچنین اندازه سخت‌افزارهای فعلی و آینده خود نیز توجه داشته باشید.

از قلب کامپیوتر یعنی پردازنده مرکزی شروع کنید

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

در هنگام خرید یک دسکتاپ گیمینگ، حال چه از نوع آماده باشد (مانند Dell یا HP) و چه از نوع سفارشی، در هر صورت اولین مشخصه‌ای که مشاهده می‌کنید، پردازنده مرکزی (CPU) است. در حقیقت این قطعه تعیین کننده اصلی توان پردازشی رایانه شما در اکثر موارد است.

تعداد هسته‌های پردازنده مرکزی از اهمیت بالایی برخوردار است. در این رابطه می‌توانید از بین 2 الی 16 هسته به انتخاب بپردازید. حداقل گزینه انتخابی شما باید از 4 هسته برخوردار باشد. طبیعتا تعداد هسته بیشتر، عملکردی بهتری را در بازی و نرم‌افزارها به ارمغان خواهد آورد.

هنگامی‌که بحث بر سر رقابت اینتل در برابر AMD باشد، می‌بینیم که دومی در طیف قیمتی مشابه، تعداد هسته بیشتر و عملکرد چند رشته‌ای بهتری را ارائه می‌دهد. اگر فقط قصد بازی کردن با رایانه خود را دارید، آنگاه Intel 9900K یا 9900KS می‌توانند گزینه‌ای ایدئال باشد، هر چند که قیمت بالایی نیز دارند.

کارت گرافیک عالی، یکی از نیازمندی‌های سیستم گیمینگ عالی

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

برای بازی‌بازان، کارت گرافیک بیش از هر سخت‌افزار دیگری حائز اهمیت است. همین سخت‌افزار است که بازی‌های شما را زیباتر کرده، نرخ فریم بالاتری ارائه داده و همچنین وضوح بیشتری را نیز به ارمغان می‌آورد.

طبیعتا در اینجا شماره مدل بالاتر به‌معنای توان پردازشی بیشتر خواهد بود. البته در این رابطه باید توجه بیشتری به خرج داد، زیرا برخی از تولیدکنندگان شخص ثالث با ارائه مدل‌های اورکلاک شده سعی در از بین بردن شکاف بین نسخه‌های مختلف دارند. به‌عنوان‌مثال، RTX 2060 Super تقریبا به‌اندازه RTX 2070 توان پردازشی دارد.

کارت گرافیک‌های میان-رده همانند AMD RX 570 یا Nvidia GTX 1650 در وضوح 1080p، عملکردی مطلوب دارند. اگر هم قصد بازی در وضوح 1440p و نرخ فریم بالا را دارید، آنگاه باید به فکر تهیه کارت‌هایی همانند RTX 2060 و یا RX 5700 باشید.

کسانی هم که قصد بازی در وضوح 4K و نرخ فریم بالای 100 را دارند (البته به غیر از بازی‌های ساده مربوط به ورزش‌های دیجیتال)، باید هزینه بیشتری را نیز برای کارت گرافیک پرداخت کنند. چنین سخت‌افزارهایی هزینه زیادی داشته و قیمت برخی از آن‌ها به بالای 1000 دلار هم می‌رسد.

در حالت کلی بهتر است که کارت گرافیک‌های جدید را خریداری کنید، مثلا سری GTX 16 و RTX 20 انویدیا و یا سری RX 5000 شرکت AMD. البته اگر به مدل‌های قدیمی‌تر نیز نگاهی بیندازید، آنگاه در اینجا نیز می‌توانید انتخاب‌های بسیار خوبی داشته باشید.

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

شاید گیج‌کننده‌ترین عنصر مرتبط با کارت‌های گرافیک، حافظه ویدیویی (VRAM) باشد. شاید پیدا کردن مقدار حافظه رم موردنیاز یک رایانه کار چندان سختی نباشد، اما این قضیه در کارت‌های گرافیک مشکل‌تر است. شاید در انتخاب‌های شما دو کارت گرافیک مشابه با دو حافظه ویدیویی متفاوت وجود داشته باشند. حافظه گرافیکی بیشتر به خودی خود تأثیر زیادی بر عملکرد بازی‌های شما ندارد، اما قطعا در زمینه مدیریت ویژگی‌های بصری، یاری‌رسان خواهد بود.

مقدار پایه حافظه گرافیکی برای بازی در وضوح 1080p، حدود 3 گیگابایت است، هر چند که امروزه 4 گیگابایت به استاندارد این حوزه تبدیل شده است. در نهایت اگر قصد دارید تا انتخابی آینده‌نگرانه‌تر داشته باشید، آنگاه می‌توانید کمی بیشتر خرج کرده و یک کارت گرافیک با حافظه 8 گیگابایتی تهیه کنید، هر چند که انجام این کار مخصوصا در وضوح‌های پایین، ضرورت چندانی ندارد.

ما استفاده همزمان از چند کارت گرافیک را پیشنهاد نمی‌دهیم. شاید در نگاه اول استفاده از دو یا چند کارت گرافیک به‌معنای توان پردازشی بیشتر باشد، اما در عمل یا برخی از بازی‌ها از این فناوری پشتیبانی نکرده و یا اینکه گاهی اوقات مشکلات مربوط به درایور به وجود می‌آیند، به همین دلیل نمی‌توان از پتانسیل واقعی این کارت‌ها استفاده کرد. طبیعتا کارت‌های چندگانه، صدا و گرمای بیشتری نیز تولید می‌کنند.

کارت‌های سری RTX 20 شرکت انویدیا از فناوری رهگیری پرتو (ray tracing) برخوردار بوده و البته این موضوع فقط متعلق به کارت‌های رده-بالای این شرکت است. علاوه بر این، در حال حاضر بازی‌های محدودی از این فناوری پشتیبانی کرده (آن هم نه به‌صورت کامل) و در آینده‌ای نزدیک نیز این لیست چندان گسترده و فراگیر نخواهد بود. بنابراین خرید یک کارت گرافیک فقط برای رهگیری پرتو چندان معقولانه نبوده و همچنین DLSS (نمونه‌برداری مبتنی بر یادگیری عمیق) نیز همیشه جالب به نظر نمی‌رسد. درایورهای هر دو شرکت، کاهش تأخیر ورودی و همچنین تیزی تصویر را جهت بهبود جلوه‌های بصری بازی‌ها ارائه می‌دهند.

پول خود را با خرید رم اضافی به هدر ندهید!

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

مقدار رم موردنیاز یکی از نکات مهم دیگر در خرید یک کامپیوتر گیمینگ است. مثلا Alienware Area-51 R5 از 64 گیگابایت رم بهره می‌برد که جهت اجرای بازی‌ها بسیار زیاد است! 16 گیگابایت رم برای بازی‌های آینده کافی خواهد بود. البته اگر زیاد وسواس نباشید (جزئیات بسیار ریز و یا نرخ فریم زیاد)، آنگاه 8 گیگابایت رم برای بازی‌های فعلی و قدیمی‌تر نیز کفایت می‌کند.

در هر صورت حافظه رم را می‌توان به‌آسانی در آینده ارتقا داد و همچنین نسبت به سایر سخت‌افزارها، از قیمت کم‌تری برخوردار است. در زیر نیز به حداقل و حداکثر رم موردنیاز 6 بازی محبوب اشاره می‌کنیم:

  • Fortnite: حداقل 8 و حداکثر 16 گیگابایت
  • Doom Eternal: حداقل 8 و حداکثر 8 گیگابایت
  • Destiny 2: حداقل 6 و حداکثر 8 گیگابایت
  • PUBG: حداقل 8 و حداکثر 16 گیگابایت
  • Overwatch: حداقل 4 و حداکثر 6 گیگابایت
  • Half-Life: Alyx: حداقل 12 و حداکثر 16 گیگابایت

همان‌طور که مشاهده کردید، مقدار رم بیش از 16 گیگابایت به‌معنای هدر دادن پول است. در عوض می‌توانید این مبلغ اضافی را در خرید سخت‌افزارهای مهم‌تری خرج کنید. البته باید این را نیز در نظر داشت که مقدار حافظه رم فقط برای بازی‌ها مهم نیست، بلکه از سیستم‌عامل گرفته تا درایورهای موس و صفحه‌کلید، همگی از این سخت‌افزار استفاده می‌کنند. مثلا بازی Destiny 2 به‌تنهایی از 6 گیگابایت رم استفاده می‌کند، بنابراین در هنگام اجرای این بازی، رایانه شما جهت مدیریت سایر وظایف خود باید مقدار رم بیشتری را در اختیار داشته باشد. مثلا اگر قصد اجرای Doom Eternal را دارید، آنگاه بهتر است که 16 گیگابایت رم بر روی مادربورد خود نصب کنید.

حافظه‌های SSD گزینه‌هایی سریع‌تر هستند

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

اکثر رایانه‌های امروزی حداقل از یک هارد درایو 500 گیگابایتی برخوردار هستند. در اکثر موارد نیز این میزان به یک ترابایت می‌رسد. قطعا حافظه ذخیره‌سازی بیشتر، بهتر است، اما اگر استفاده‌ای نداشته باشد چه؟ بنابراین بهتر است که بیش از مقدار موردنیاز خود، حافظه ذخیره‌سازی تهیه نکنید و در عوض تمرکز خود را بر روی عملکرد قرار دهید.

در اینجا حافظه‌های SSD وارد شده و علاوه بر سرعت بالا در سیستم‌عامل، زمان بارگذاری بازی‌ها را نیز کاهش می‌دهند. یک حافظه 512 گیگابایتی برای ویندوز و همچنین نصب بازی‌های موردعلاقه شما کافی خواهد بود. با استفاده از SSD، ویندوز شما در کمتر از 30 ثانیه آماده استفاده بوده و همچنین بازی‌هایی که پیش‌تر در عرض یک دقیقه (بر روی هارد درایو) بارگذاری می‌شدند، اکنون بین 10 الی 20 ثانیه بارگذاری خواهند شد.

SSD‌های NVMe کوچک‌تر و سریع‌تر بوده و همچنین به کابل برق نیز نیازی ندارند، اما در کل بهبودهایی چشمگیر را در قیاس با نمونه‌های 2.5 اینچی ارائه نمی‌دهند. در نهایت اگر زیاد به انتقال فایل و ویرایش ویدیو پرداخته و یا اینکه جهت نیل به عملکرد کمی بهتر، حاضر به خرج مبلغ بیشتری هستید، آنگاه SSD‌های NVMe مناسب شما هستند.

همیشه سعی کنید که ویندوز خود را بر روی درایو SSD نصب کنید، زیرا علاوه بر بازی، امورات روزمره شما نیز با سرعت بالاتری اجرا خواهند شد. البته بهتر است که حافظه SSD شما بیش از 200 گیگابایت ظرفیت داشته باشد، زیرا در غیر این صورت با نصب ویندوز بر روی آن، فضای چندانی برای بازی‌هایتان باقی نخواهد ماند. بهتر است که جهت نگهداری سایر فایل‌های خود (به غیر از ویندوز و بازی‌ها)، از یک هارد درایو بهره جویید.

ساکت و آرام!

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

خنک‌کنندگی مستقیما به عملکرد رایانه شما مربوط نمی‌شود، اما تأثیر زیادی بر این موضوع خواهد داشت. اگر به سروصدا حساس نبوده، قصد اورکلاک نداشته و یا اینکه از هدفون استفاده می‌کنید، آنگاه می‌توانید از فن همراه پردازنده خود بهره گیرید. در غیر این صورت می‌توانید فن‌های بادی بهتری را به‌صورت جداگانه تهیه کرده و یا اینکه به فکر استفاده از یک سیستم‌ خنک‌کنندگی مایع باشید.

در رابطه با کارت گرافیک‌ها موضوع کمی پیچیده‌تر است، بنابراین پیشنهاد می‌کنیم که جهت تولید صدای کمتر و در عین حال عملکردی بهتر، از کارت‌‌های سفارشی شده شخص ثالث بهره جویید.

برای موارد کم‌اهمیت زیاد خرج نکنید

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

طبیعتا برخی از سخت‌افزارهای گران قیمت تأثیر زیادی بر عملکرد رایانه شما ندارند. یکی از این موارد منبع تغذیه است. در این زمینه باید سعی کنید که حداقل استاندارد نقره‌ای را خریداری کرده و همچنین خروجی انرژی مطابق با سخت‌افزارهای خود را نیز در نظر بگیرید.

مادربورد نیز یکی دیگر از نکات مهم در خرید یک کامپیوتر گیمینگ است. معمولا یک مادربورد میان-رده که از فناوری‌های مورد انتظار شما پشتیبانی کرده و همچنین شکاف‌های توسعه کافی را نیز ارائه می‌دهد، گزینه مناسبی خواهد بود. نمونه‌های گران‌قیمت معمولا مختص اورکلاک ساخته شده و یا اینکه فقط ظاهر زیباتری دارند. علاوه بر این موارد، شما هم می‌دانید که درگاه‌های USB ،Ethernet و … در تمامی مادربوردها موجود هستند، بنابراین نیاز چندانی به گزینه‌های اضافی همانند Wi-Fi ندارید.

بر خواسته‌های خود تمرکز کنید

نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

یک کامپیوتر دسکتاپ گیمینگ، تعادلی بین بودجه و سخت‌افزارهای مناسب است. طبیعتا در این بین باید بیشتر بودجه خود را صرف پردازنده مرکزی و کارت گرافیک کنید. حافظه‌های ذخیره‌سازی سریع‌تر، فایل‌ها را نیز سریع‌تر بارگذاری خواهند کرد. یک کیس زیبا نیز جلوه‌های خاص خود را دارد، اما باعث اجرای بهتر بازی‌های شما نمی‌شود. همچنین سعی کنید که بیش از حد، حافظه رم خریداری نکنید.

طبیعتا نیازهای یک گیمر با نیازهای یک خوره سخت‌افزار متفاوت هستند. اگر جز گروه دوم هستید، آنگاه بهتر است که هزینه بیشتری را در رابطه با حافظه رم و سیستم‌ خنک‌کنندگی رایانه خود تقبل کنید.

نوشته نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر کدام است؟

/در , , , , , , , /توسط

تمامی کاربران حداقل یک بار در طول زندگی، اطلاعات خود را از دست می‌دهند. با تهیه پشتیبان از کامپیوتر خود، می‌توانید از این مسئله جلوگیری کنید. بهترین روش انجام این کار نیز در زیر برای شما آورده شده است.

شاید هارد درایو کامپیوتر شما فردا دچار مشکل شود، یا اینکه یک باج‌افزار، فایل‌های شما را به‌عنوان گروگان نزد خود نگه دارد. جتی یک باگ نرم‌افزاری نیز می‌تواند اطلاعات مهم شما را حذف کند. اگر به‌صورت مرتب از رایانه خود پشتیبان تهیه نکنید، آنگاه احتمال دارد که این اطلاعات را برای همیشه از دست بدهید.

هر چند که تهیه پشتیبان از کامپیوتر کار سختی نیست، اما احتمالا انواع و اقسام روش‌های انجام این کار به گوشتان خورده است. حال سؤال اینجا است که کدام یک برای شما بهترین انتخاب است؟ همچنین باید بفهمید که دقیقا باید از کدام فایل‌ها پشتیبان تهیه کنید؟

همه‌چیز به فایل‌های شخصی شما مربوط می‌شود

بیایید ابتدا به یک سؤال بدیهی بپردازیم: از چه چیزی باید پشتیبان تهیه کرد؟ خب، ابتدا و از همه مهم‌تر اینکه باید از فایل‌های شخصی خود پشتیبان‌گیری کنید. در صورت خرابی هارد درایو، می‌توانید سیستم‌عامل خود را مجددا نصب کرده و یا اینکه نرم‌افزار و بازی‌های خود را مجددا دانلود کنید، اما فایل‌های شخصی همان چیزی هستند که هیچ جایگزینی برای آن‌ها وجود ندارد.

باید به‌صورت مرتب از تمامی اسناد، تصاویر، ویدیوها و سایر اطلاعات شخصی خود، پشتیبان تهیه کنید. این فایل‌ها را نمی‌توانید جایگزین کنید. اگر ساعت‌های متمادی و طولانی، مشغول رایت کردن سی‌دی و دی‌وی‌دی بوده‌اید، آنگاه شاید بخواهید که از فایل‌های درون این دیسک‌ها نیز پشتیبان تهیه کنید. بدین ترتیب مجبور نخواهید بود که مجددا همه این فرایند را طی کنید.

همچنین می‌توان از سیستم‌عامل، برنامه‌ها و سایر تنظیمات دیگر نیز پشتیبان تهیه کرد. مجبور نیستید که از فایل‌ها، پشتیبان تهیه کنید، اما اگر تمامی هارد درایو شما با مشکل مواجه شود، آنگاه این اقدام باعث آسان‌تر شدن امورات شما خواهد شد. اگر شما از آن دسته افرادی هستید که مرتبا با فایل‌های سیستمی سروکار داشته، به ویرایش رجیستری می‌پردازند و یا اینکه به‌صورت مرتب سخت‌افزار خود را ارتقا می‌دهند، آنگاه تهیه پشتیبان سیستمی می‌تواند در صورت بروز مشکلات، منجر به صرفه‌جویی در زمان شود.

روش‌های متعدد تهیه پشتیبان از فایل‌ها

راه‌های مختلفی جهت تهیه پشتیبان از اطلاعات وجود دارند. گزینه‌های انجام این کار، هارد اکسترنال تا سرورهای اینترنتی را شامل می‌شوند. در زیر به نکات قوت و ضعف هرکدام اشاره می‌کنیم:

تهیه پشتیبان بر روی درایو اکسترنال

بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر

اگر از یک هارد درایو اکسترنال USB برخوردار هستید، آنگاه می‌توانید با استفاده از قابلیت داخلی کامپیوتر خود، به تهیه پشتیبان بپردازید. در ویندوز 10 و 8 باید از File History و در ویندوز 7 نیز باید از Windows Backup کمک بگیرید. در رایانه‌های مک نیز می‌توانید از Time Machine استفاده کنید. می‌توانید هر چند وقت یک بار درایو خود را به رایانه متصل کرده و سپس از یکی از این ابزارها استفاده کنید. البته می‌توانید هارد اکسترنال خود را از کامپیوتر جدا نکرده و عملیات تهیه پشتیبان را به‌صورت اتوماتیک انجام دهید.

مزایا: فرایند تهیه پشتیبان، سریع و ارزان‌ قیمت است.

معایب: اگر خانه شما مورد دستبرد قرار گرفته و یا آتش بگیرد، آنگاه اطلاعات پشتیبان خود را نیز از دست خواهید داد.

تهیه پشتیبان با استفاده از اینترنت

بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر

اگر قصد دارید تا از امنیت فایل‌های خود، بیشتر اطمینان حاصل کنید، آنگاه سرویس‌هایی همانند Backblaze می‌توانند کارساز باشند. Backblaze سرویس تهیه پشتیبان خوب و شناخته شده‌ای است. CrashPlan نیز حالتی مشابه دارد، اما جهت استفاده از آن باید یک حساب مختص کسب‌و‌کارهای کوچک را خریداری کنید (سرویس خانگی ندارد). Carbonite (دربرگیرنده MozyHome) نیز می‌تواند یکی دیگر از گزینه‌های پیشنهادی باشد. با تهیه یک اشتراک ماهانه 5 دلاری، این برنامه‌ها در پس‌زمینه رایانه ویندوزی و یا مک شما اجرا شده و به‌صورت خودکار اقدام به تهیه پشتیبان آنلاین می‌کنند. طبیعتا در صورت از بین رفتن این فایل‌ها، می‌توانید مجددا به آن‌ها دسترسی پیدا کنید.

مزایا: پشتیبان‌گیری آنلاین، شما را در مقابل از دست رفتن فایل‌ها (خرابی هارد درایو، سرقت، بلایای طبیعی و …) محافظت می‌کند.

معایب: این سرویس‌ها پولی بوده و تهیه اولین پشتیبان نیز نسبت به هارد درایو اکسترنال، زمان بیشتری لازم دارد، مخصوصا اگر تعداد و حجم فایل‌های شما زیاد باشد.

استفاده از سرویس‌های ذخیره ابری

بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر

از لحاظ فنی نمی‌توان این گزینه را به‌عنوان یک روش تهیه پشتیبان به حساب آورد. اما برای اکثر مردم تا حدود زیادی کفایت می‌کند. به‌جای اینکه فایل‌های خود را بر روی حافظه‌های فیزیکی ذخیره کنید، می‌توانید آن‌ها را بر روی Dropbox ،Google Drive ،Microsoft OneDrive و یا سایر سرویس‌های حافظه ابری، ذخیره کنید. این حافظه‌ها در ادامه با حساب‌های آنلاین و سایر کامپیوترهای شما، همگام می‌شوند. اگر هارد درایو شما خراب شود، آنگاه یک کپی از فایل‌های خود را بر روی حافظه ابری و یا سایر دستگاه‌های دیگر دارید.

مزایا: این روش آسان، سریع و در اکثر موارد رایگان بوده و همچنین از آنجایی که آنلاین است، پس اطلاعات شما را در مقابل حوادث مختلف محافظت می‌کند.

معایب: اکثر سرویس‌های ذخیره ابری، تنها چندین گیگابایت حافظه را به‌صورت رایگان ارائه می‌دهند. بنابراین یا باید فایل‌های زیادی برای تهیه پشتیبان نداشته باشید و یا اینکه با پرداخت پول، حافظه بیشتری خریداری کنید. بسته به فایل‌هایی که قصد ذخیره آن‌ها را دارید، این روش می‌تواند نسبت به سایر موارد، آسان‌تر و یا پیچیده‌تر باشد.

تفاوت سرویس‌های ذخیره ابری

برنامه‌هایی همانند ‌Backblaze و سرویس‌های ذخیره ابری همانند Dropbox هر دو مربوط به تهیه پشتیبان آنلاین بوده، اما در مسائل بنیادی با یکدیگر متفاوت هستند. Dropbox طراحی شده تا فایل‌های شما را در میان چندین رایانه همگام‌سازی کند، درحالی‌که Backblaze و موارد مشابه، طراحی شده‌اند تا از مقدار زیادی فایل، پشتیبان تهیه کنند، بنابراین می‌توانید در نقطه‌های زمانی مختلف، فایل‌ها را همانند روز اول خود بازگردانی کنید. درحالی‌که سرویس‌هایی همانند Dropbox در مقادیر حافظه کم، رایگان هستند، قیمت پایین Backblaze، برای پشتیبان‌های بزرگ است. بسته به مقدار اطلاعات شما، یکی از گزینه‌ها نسبت به دیگری ارزان‌تر است.

Backblaze و Carbonite هر دو یک محدودیت بزرگ دارند که باید آن را به خاطر بسپارید. اگر شما فایل موردنظر را از رایانه خود حذف کنید، آنگاه پس از گذشت 30 روز، آن فایل از پشتیبان آنلاین شما نیز حذف خواهد شد. پس از سپری شدن این دوره، نمی‌توانید فایل حذف شده و یا نسخه‌ قدیمی‌تر آن را بازیابی کنید. بنابراین بهتر است که مواظب چنین حالاتی باشید.

به یک روش اکتفا نکنید

در رابطه با مسئله بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر نمی‌توان به یک پاسخ اکتفا کرد. در حالت ایدئال بهتر است که از دو روش، یکی داخلی و دیگری خارجی، بهره جویید. داخلی همان نگهداری پشتیبان در خانه است؛ همانند هارد درایو اکسترنال و یا رایانه خانگی. روش خارجی نیز مبتنی بر اینترنت بوده و بدین ترتیب فایل‌های شما در مکان‌های خارج از خانه نگهداری می‌شوند. سرویس‌هایی همانند Backblaze و Dropbox از این دسته هستند.

تهیه پشتیبان داخلی آسان‌تر و سریع‌تر بوده و می‌تواند خط مقدم مبارزه با از بین رفتن اطلاعات باشد. اگر فایل‌های خود را از دست بدهید، آنگاه می‌توانید آن‌‎ها را به‌سرعت از طریق یک درایو اکسترنال، بازیابی کنید. البته نباید تنها به پشتیبان داخلی تکیه کنید. در صورت خرابی و یا دزدیده شدن درایو اکسترنال، پشتیبان‌های شما نیز از دست خواهند رفت.

پشتیبان خارجی لزوما به معنای وجود یک سرور اینترنتی نبوده و مجبور نیستید که همیشه برای آن یک اشتراک ماهانه تهیه کنید. به‌عنوان‌مثال می‌توانید فایل‌های خود را بر روی یک هارد درایو ذخیره کرده و سپس آن را در محل کار خود، در خانه دوستان و یا در صندوقچه‌های امانتی نگهداری کنید. این روش شاید تا حدودی ناراحت کننده باشد، اما از لحاظ فنی یک گزینه خارجی به حساب می‌آید.

به همین ترتیب می‌توانید فایل‌های خود را بر روی Dropbox ،Google Drive و OneDrive ذخیره کرده و سپس به‌صورت مرتب، پشتیبان‌ها را بر روی یک درایو اکسترنال ذخیره کنید. همچنین می‌توانید از Backblaze استفاده کرده و پشتیبان آنلاین تهیه کنید و در عین حال نیز با استفاده از Windows File History، پشتیبان داخلی ایجاد کنید. راه‌های مختلفی جهت استفاده ترکیبی از این روش‌ها وجود دارند. در نهایت می‌توان گفت که بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر یک روش واحد نیست، بلکه ترکیبی از پشتیبان‌های داخلی و خارجی است.

این رویه را خودکار کنید!

شاید این مسائل پیچیده به نظر برسند، اما هر چه بیشتر سیستم تهیه پشتیبان خود را خودکار کنید، آنگاه بیشتر می‌توانید فایل پشتیبان تهیه کرده و در نتیجه شانس بیشتری نیز خواهید داشت. به همین دلیل است که باید از یک ابزار خودکار استفاده کنید، نه کپی دستی فایل‌ها در هارد اکسترنال. فقط کافی است که رویه خودکار را یک بار آغاز کرده و دیگر آن را به دست فراموشی بسپارید!

مزیت بالا یکی از موارد مناسب بودن سرویس‌هایی همانند Backblaze است. این سرویس می‌تواند هر روزه به تهیه پشتیبان اینترنتی بپردازد. اگر مجبور باشید که درایو خود را متصل کنید، آنگاه باید زحمت بیشتری نیز کشیده و در نهایت شاید دست از انجام این کار بکشید. خودکار کردن همه چیز، ارزشش را دارد. 

اگر قصد پرداخت هزینه را نداشته و همچنین می‌خواهید که از پشتیبان‌گیری داخلی بهره جویید، آنگاه بهتر است که از سرویس‌هایی همانند Dropbox ،Google Drive و یا Microsoft OneDrive جهت به‌هنگام‌سازی آنلاین فایل‌های مهم خود، استفاده کنید.

نوشته بهترین روش تهیه پشتیبان از کامپیوتر کدام است؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

با راه‌کارهای افزایش سرعت کارت گرافیک رایانه‌های شخصی آشنا شوید

/در , , , , , , , , /توسط
افزایش سرعت کارت گرافیک

در هنگام بازی کردن با رایانه‌های شخصی، طبیعتا GPU یا همان واحد پردازش گرافیکی بهترین دوست شما خواهد بود. افزایش سرعت کارت گرافیک چیزی است که بسیاری از بازی‌بازان حرفه‌ای و آماتور به دنبال آن هستند. بدین دلیل قصد داریم تا در این مقاله به این موضوع بپردازیم، پیشنهاد می‌کنیم که در ادامه با آی‌تی‌رسان همراه باشید.

کارت گرافیک وظیفه رندر تمامی آیتم‌های قابل نمایش را از رابط کاربری گرفته تا ارتفاع کوه‌ها در دور دست، برعهده دارد. کارت گرافیک با پردازنده مرکزی (CPU) رابطه تنگاتنگی داشته، اما قطعا بار اصلی اجرای بازی‌ها بر عهده کارت گرافیک است، بنابراین باید توجه ویژه‌ای به این سخت‌افزار داشت.

شوربختانه عوامل زیادی بر روی کیفیت عملکرد کارت گرافیک شما تأثیرگذار هستند. اما نگران نباشید، زیرا در این مطلب هر آنچه که در رابطه با افزایش سرعت کارت گرافیک احتیاج دارید، در اختیار شما قرار داده می‌شود.

نکته: این راهنما بر اساس رایانه‌های مبتنی بر ویندوز 10 نوشته شده، هر چند که برخی از ترفندهای موجود در آن بر روی سیستم‌عامل MacOS نیز قابل پیاده‌سازی هستند.

درایور کارت گرافیک خود را به‌روزرسانی کنید

افزایش سرعت کارت گرافیک

چه کارت گرافیک یکپارچه با پردازنده داشته باشید و چه کارت گرافیک مجزا، در هر صورت به‌روزرسانی درایور کارت گرافیک می‌تواند اولین گام در رابطه با افزایش سرعت این سخت‌افزار باشد. ازآنجایی‌که این تراشه بیشترین فشار بصری را تحمل می‌کند، پس آپدیت کردن آن باید جز اولویت‌های شما باشد.

اگر از درایور نصب شده خود مطمئن نیستید، آنگاه باید گام‌های زیر را در ویندوز 10 طی کنید:

  • گام اول: بر روی کلید استارت کلیک-راست کرده و سپس در منوی ظاهرشده، گزینه «Device Manager» را انتخاب کنید.
  • گام دوم: در منوی Device Manager باید بر روی گزینه «Display Adapters» کلیک کنید تا کارت گرافیک (های) شما مشخص شوند.

در این لیست باید بتوانید حداقل یک کارت گرافیک را مشاهده کنید. اگر رایانه شما از پردازنده مرکزی اینتل و یا کارت گرافیک‌های شرکت AMD بهره ببرد، آنگاه نام «Intel» و یا «AMD Radeon» را مشاهده خواهید کرد. اگر هم یک کارت گرافیک جداگانه داشته باشید، علاوه بر موارد فوق (بیشتر در لپ‌تاپ‌ها)، «Nvidia GeForce» یا «AMD Radeon» را نیز مشاهده خواهید کرد. مثلا یک لپ‌تاپ می‌تواند از کارت گرافیک داخلی «Intel HD Graphics 530» و کارت گرافیک اصلی «Nvidia GeForce GTX 1080» بهره ببرد.

در هنگام نصب درایور، بهتر است که از گزینه «custom install» شرکت AMD و یا «clean install» شرکت انویدیا نیز استفاده کنید. بدین ترتیب نسخه قبلی کاملا حذف شده و نسخه جدید، جایگزین آن می‌شود. البته در این زمینه می‌توانید از نرم‌افزار «Display Driver Uninstaller» نیز جهت پاک کردن هر چه بهتر درایور قدیمی کارت گرافیک خود استفاده کنید، هر چند که انجام این کار لزومی ندارد.

اگر نرم‌افزار «Nvidia GeForce Experience» را نصب کرده باشید، آنگاه در هنگام انتشار نسخه جدید درایور، به‌صورت خودکار به شما اطلاع‌رسانی می‌شود. در غیر این صورت باید به‌صورت دستی به این کار بپردازید.

به‌روزرسانی ویندوز 10 و DirectX

افزایش سرعت کارت گرافیک

احتمالا آخرین نسخه DirectX را بر روی رایانه خود نصب کرده‌اید، اما در هر صورت جهت اطمینان باید گام‌های زیر را طی کنید:

  • گام اول: در کادر جست‌و‌جوی نوار وظیفه باید عبارت «dxdiag» را تایپ کرده و سپس کلید «Enter» را فشار دهید.
  • گام دوم: در ادامه، پنجره «DirectX Diagnostic Tool» در مقابل شما ظاهر شده و به‌صورت خودکار نیز زبانه «System» به شما نشان داده می‌شود. همانند تصویر بالا، نسخه DirectX رایانه خود را بررسی کنید.

مایکروسافت به‌صورت خودکار از طریق قابلیت «Windows Update»، اقدام به به‌روزرسانی DirectX می‌کند. اگر از DirectX 12 برخوردار نیستید، آنگاه باید به‌صورت دستی، سیستم‌عامل رایانه خود را به‌روزرسانی کنید:

  • گام اول: بر روی منوی استارت کلیک کرده و سپس آیکون تنظیمات (چرخ‌دنده) را انتخاب کنید.
  • گام دوم: گزینه «Update & Security» را برگزینید.
  • گام سوم: بر روی کلید «Check for Updates» کلیک کنید.

نکته: کارت گرافیک‌های قدیمی شاید از DirectX12 پشتیبانی نکنند، بنابراین اگر پس از به‌روزرسانی ویندوز همچنان نسخه DirectX شما تغییر نکرد، احتمالا به همین دلیل است.

رایانه خود را تمیز کنید

افزایش سرعت کارت گرافیک

اگر دمای کارت گرافیک بالا برود، آنگاه جهت محافظت از قطعات حساس، این سخت‌افزار به‌صورت خودکار عملکرد خود را پایین می‌آورد. اگر فن و دریچه‌های تهویه رایانه شما پر از گردوغبار باشند، آنگاه هوا به‌خوبی جریان نداشته و به طبع نیز سخت‌افزارها (مخصوصا کارت گرافیک) با گرمای زیادی مواجه خواهند شد.

یکی از راه‌کارهای افزایش سرعت کارت گرافیک، پاک کردن فن‌ها با استفاده از جریان هوا است. جهت انجام این کار باید رایانه خود را خاموش کرده، کابل برق آن را جدا و سپس پنل‌های کناری آن را نیز جدا کنید. در هر صورت تمیز کردن رایانه هم در زمینه بازی و هم در مسائلی همانند وب‌گردی، باعث بهبود عملکرد می‌شود.

جریان هوا را بهبود بخشید

افزایش سرعت کارت گرافیک

در حالی ‌که تمیز کردن می‌تواند جریان هوا را بهبود بخشد، اما شاید به تهویه بهتری نیاز داشته باشید. در رایانه‌های دسکتاپی معمولا امکان نصب فن‌های اضافی در محفظه کیس فراهم است. انجام این کار در کنار کاهش دما، می‌تواند صدا کیس شما را نیز بالاتر ببرد. در لپ‌تاپ‌ها نیز می‌توان از پدهای خنک‌کننده در زیر و سیستم‌های جریان هوا در کنار، استفاده کرد.

اورکلاکینگ

افزایش سرعت کارت گرافیک

یکی دیگر از راه‌های افزایش سرعت کارت گرافیک، اورکلاکینگ است. این کار با تغییر فرکانس و ولتاژ باعث بهبود عملکرد می‌شود. پیش از انجام این کار، باید در این زمینه اطلاعات زیادی را به دست آورید، زیرا تنظیمات نادرست و یا تهویه ناکافی می‌توانند به سخت‌افزارهای شما آسیب برساند.

اورکلاکینگ کارت گرافیک را می‌توان به‌وسیله یک نرم‌افزار انجام داد. در این زمینه می‌توان به دو نرم‌افزار «MSI Afterburner» و «EVGA Precision X1» اشاره کرد، هرچند که دومی فقط از کارت‌های سری 10، 16 و 20 شرکت انویدیا پشتیبانی می‌کند.

ارتقای سیستم ‌خنک‌کنندگی (فقط در رایانه‌های دسکتاپی)

افزایش سرعت کارت گرافیک

یکی از بهترین راه‌های افزایش سرعت کارت گرافیک، نصب یک خنک‌کننده مخصوص است. در این زمینه دو نوع خنک‌کننده بادی و مایع وجود دارند که در هنگام استفاده از هرکدام، باید سازگاری آن‌ها با کارت گرافیک خود را در نظر بگیرید.

نکته: علاوه بر سازگاری، باید توجه داشت که کنار گذاشتن فن‌های اصلی کارت گرافیک، گارانتی آن را باطل می‌کند. دمای برخی از کارت‌های گرافیک‌، به‌وسیله سفت کردن پیچ‌ها، افزودن واشر و همچنین تعویض خمیر حرارتی آن‌ها نیز قابل کاهش است.

تنظیمات گرافیکی بازی‌ خود را تغییر دهید

افزایش سرعت کارت گرافیک

بله، تغییر تنظیمات گرافیکی بازی‌ها نمی‌تواند سرعت کارت گرافیک شما را افزایش دهد، اما در هر صورت از این طریق می‌توان بازی‌ها را بهتر اجرا کرد. کاهش وضوح، کیفیت بافت‌ها، محدوده نمایش جزئیات محیط، کیفیت سایه‌ها و … می‌تواند خروجی فریم‌های بازی شما را افزایش دهد. در این روش با کاهش کیفیت مواجه خواهید شد، اما عملکرد بازی‌ها بهبود یافته و مخصوصا تأخیر ورودی (input lag) نیز کاهش می‌یابد. در نهایت اینکه باید تعادلی مناسب را بین کیفیت و سرعت ایجاد کنید.

سرویس‌های غیرضروری را غیرفعال کنید

افزایش سرعت کارت گرافیک

برخی از برنامه‌ها در هنگام روشن کردن رایانه، به‌صورت خودکار در پس‌زمینه اجرا می‌شوند. در هر صورت، این‌گونه برنامه‌ها منابع در اختیار پردازنده مرکزی و گرافیکی را کاهش داده و در نتیجه عملکرد را نیز تضعیف می‌کنند. جهت غیرفعال کردن این برنامه‌ها، باید گام‌های زیر را طی کنید:

  • گام اول: با تایپ کردن عبارت «task» در کادر جست‌و‌جوی نوار وظیفه، «Task Manager» پیدا و اجرا کنید.
  • گام دوم: در ادامه می‌بینید که زبانه «Processes» به‌صورت خودکار باز می‌شود. بر روی زبانه «Startup» کلیک کنید.
  • گام سوم: از میان لیست برنامه‌ها، حالت اجرای استارتاپ هرکدام را که نیاز ندارید، از «Enabled» به «Disabled» تغییر دهید.
  • گام چهارم: رایانه خود را مجددا راه‌اندازی کنید.

در ادامه به System Tray رفته و برنامه‌های غیرضروری را در آنجا ببندید. غیرفعال کردن آنتی‌ویروس و بستن مرورگر اینترنت نیز می‌تواند فضای رم شما را خالی کرده و عملکرد بهتری را در بازی‌ها به ارمغان آورد.

هارددیسک خود را یکپارچه‌سازی کنید

افزایش سرعت کارت گرافیک

یکی دیگر از ایده‌های بهبود عملکرد بازی‌ها می‌تواند سازماندهی مجدد فایل‌های ذخیره‌ شده بر روی هارددیسک باشد. اگر سیستم‌عامل، پردازنده مرکزی و به طبع پردازنده گرافیکی هر بار مجبور شوند که به فایل‌های تکه‌تکه و پخش شده در سرتاسر هارددیسک دسترسی داشته باشند، آنگاه این زمان جست‌و‌جو باعث تضعیف عملکرد کلی رایانه شما می‌شود. معمولا ویندوز 10 به‌صورت خودکار، درایوهای شما را یکپارچه‌سازی می‌کند، اما در صورت تمایل می‌توانید این کار را به شرح زیر و به‌صورت دستی نیز انجام دهید:

  • گام اول: عبارت «Defrag» را در کادر جست‌و‌جوی نوار وظیفه تایپ کرده و سپس از میان نتایج، «Defragment and Optimize Drives» را انتخاب کنید.
  • گام دوم: در پنجره «Optimize Drives» باید درایو موردنظر خود را جهت یکپارچه‌سازی، انتخاب کنید.
  • گام سوم: جهت شروع باید بر روی کلید «Optimize» کلیک کنید.

حالت Game Mode ویندوز 10 را فعال کنید

افزایش سرعت کارت گرافیک

مایکروسافت حالت «Game Mode» را در ویندوز 10 معرفی کرد تا بدین شیوه بتواند عملکرد رایانه‌های ویندوزی را در هنگام اجرای بازی‌های ویدیویی بهبود بخشد. این قابلیت به‌صورت موقتی به‌روزرسانی‌ها را غیرفعال کرده و همچنین اعلان‌ها را نیز ریستارت می‌کند. علاوه بر این‌ها، در بازی‌های مورد پشتیبانی، حالت Game Mode منابع را مجددا تخصیص می‌دهد. این حالت نمی‌تواند سرعت کارت گرافیک شما را افزایش دهد، اما با تخصیص مجدد منابع می‌تواند به عملکرد درست این سخت‌افزار یاری برساند.

  • گام اول: بر روی منوی استارت کلیک کرده و سپس آیکون تنظیمات (چرخ‌دنده) را انتخاب کنید.
  • گام دوم: در منوی « Settings» باید وارد بخش «Gaming» شوید.
  • گام سوم: در منوی سمت چپ باید گزینه «Game Mode» را انتخاب کنید.
  • گام چهارم: با استفاده از کلید تغییر وضعیت زیر گزینه «Game Mode»، این حالت را فعال کنید.

تنظیمات انرژی را تعدیل کنید

افزایش سرعت کارت گرافیک

اگر بر روی یک لپ‌تاپ مشغول بازی کردن هستید، آنگاه باید آن را به جریان برق شهری متصل کنید. پردازنده گرافیکی و مرکزی لپ‌تاپ‌ها در هنگام متصل نبودن به برق شهری، توان عملیاتی خود را پایین می‌آورند که این موضوع نیز بدین دلیل است که باتری‌های لیتیوم-یونی این دستگاه‌ها نمی‌توانند انرژی موردنیاز نهایت توان پردازشی این سخت‌افزارها را فراهم آورند. شاید در تنظیمات BIOS بتوانید این ویژگی را برای پردازنده مرکزی غیرفعال کنید، اما ساختار پردازنده گرافیکی پیچیده‌تر بوده و از این طریق قابل تغییر نیست.

در هر صورت، تعدیل تنظیمات انرژی لپ‌تاپ‌ها و دسکتاپ‌هایی که به جریان برق شهری متصل هستند، ممکن است که عملکرد پردازنده گرافیکی را بهبود بخشد.

  • گام اول: به منوی استارت رفته و سپس بر روی آیکون تنظیمات کلیک کنید.
  • گام دوم: در ادامه باید به بخش «System» بروید.
  • گام سوم: در حالت پیش‌فرض وارد پنل «Display» می‌شوید. در منوی سمت چپ باید بخش «Power & Sleep» را انتخاب کنید.
  • گام چهارم: به پایین حرکت کرده و سپس بر روی پیوند «Additional Power Settings» کلیک کنید.
  • گام پنجم: گزینه «High Performance» را برگزینید.

اگر بر روی پیوند «Change Plan Settings» کلیک کنید، آنگاه ویندوز 10، پیوند «Change Advanced Power Settings» را به شما نمایش می‌دهد، بر روی آن کلیک کنید تا پنجره‌ای ظاهر شده و گزینه‌های تحت عنوان «High Performance» را به شما نمایش می‌دهد. بهتر است که اگر با ویندوز 10 آشنایی کامل ندارید، این تنظیمات را نیز دست‌کاری نکنید.

سایر سخت‌افزارها را ارتقا دهید

افزایش سرعت کارت گرافیک

شاید یک کارت گرافیک قدرتمند بر روی رایانه خود داشته باشید، اما باید این را نیز بدانید که این سخت‌افزار فقط یکی از چندین اجزای موردنیاز یک کامپیوتر است. پردازنده مرکزی (CPU)، حافظه رم و حافظه ذخیره‌سازی همگی در سرعت یک کامپیوتر نقش دارند. یک پردازنده مناسب می‌تواند تعداد فریم‌های یک بازی را به طرز قابل توجهی افزایش دهد (مخصوصا در وضوح‌ تصویر پایین‌تر).

درست است که بیشتر بار بصری بر دوش کارت گرافیک است، اما پردازنده مرکزی نیز وظیفه مدیریت عملیات ریاضی، فیزیک، هوش مصنوعی، پردازش ورودی، اجرای کدهای برنامه‌نویسی و … را بر عهده دارد. علاوه بر این‌ها، پردازنده مرکزی باید سایر موارد خارج از محیط بازی، همانند سرویس‌های ویندوز 10 را نیز مدیریت کند. در نهایت اینکه اگر خواهان بهترین عملکرد کارت گرافیک خود هستید، آنگاه باید یک CPU عالی را در کنار آن قرار دهید.

حافظه رم نیز یکی دیگر از عوامل مهم عملکرد بازی‌های رایانه‌ای است. 8 گیگابایت حداقل مقدار بوده و 16 گیگابایت نیز گزینه‌ای ایدئال است. خرید ماژول‌های ضعیف رم می‌تواند اثرات مستقیمی بر عملکرد دستگاه شما، مخصوصا در زمینه اجرای بازی‌ها داشته باشد. ‌

نوشته با راه‌کارهای افزایش سرعت کارت گرافیک رایانه‌های شخصی آشنا شوید اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

مقدار رم موردنیاز شما در تبلت، لپ‌تاپ و رایانه‎‌های دسکتاپی چقدر است؟

/در , , , , , , , , /توسط
مقدار رم موردنیاز

کامپیوترهای جدید و دستگاه‌های مشابه از مقدار رم 4 الی 16 گیگابایت و حتی بیشتر برخوردار هستند. اما سؤال اینجا است که مقدار رم (RAM) موردنیاز شما چقدر است؟ در این مقاله قصد داریم تا به جواب این پرسش بپردازیم.

رم یا همان Random Access Memory یکی از مهم‌ترین اجزاهای یک رایانه‌ است. مقدار رم موردنیاز شما به دو عامل بستگی دارد: یکی توان پردازشی مدنظر شما و دیگری نیز میزان هزینه‌ای که می‌توانید آن را تقبل کنید. هرچند که حافظه رم در گوشی‌های هوشمند نیز نقش بسزایی دارد، اما در این مقاله سعی شده تا بیشتر به مقوله سیستم‌های دسکتاپی همانند ویندوز، MacOS یا Chrome OS پرداخته شود.

نگاه اجمالی: مقدار کافی حافظه رم

به‌صورت خلاصه، مقدار رم موردنیاز رایانه‌های شخصی مختلف به شرح زیر است:

  • 2 گیگابایت: امروزه فقط در تبلت‌های اقتصادی مشاهده می‌شود. در لپ‌تاپ‌ها یا دسکتاپ‌ها مقدار بیشتری را مشاهده خواهید کرد.
  • 4 گیگابایت: کمترین مقدار حافظه رم حتی در نوت‌بوک‌ها است. جهت استفاده‌های اولیه از ویندوز و Chrome OS مناسب است.
  • 8 گیگابایت: برای ویندوز و MacOS عالی بوده و کمترین میزان موردنیاز گیمینگ است.
  • 16 گیگابایت: گزینه‌ای ایدئال برای کارهای حرفه‌ای و بازی‌های سنگین است.
  • 32 گیگابایت و بیشتر: مناسب برای علاقه‌مندان و خوره‌های فناوری، ایستگاه‌های کاری، بازی‌بازان حرفه‌ای، مهندس‌ها، ویرایش ویدیو و صدا و سایر مواردی که بین 32 الی 64 گیگابایت رم نیاز دارند.

باید به یاد داشته باشید که خرید مقدار رم مازاد بر نیاز، عملکرد بیشتری را برای شما به ارمغان نمی‌آورد. در حقیقت می‌توان گفت که چنین کاری هدر دادن پول است. در عوض بهتر است که مقدار رم موردنیاز خود را خریداری کرده و سپس مابقی پول خود را صرف سایر قطعات همانند کارت گرافیک و پردازنده مرکزی کنید. 

مقدمه‌ای بر حافظه رم

مقدار رم موردنیاز

معمولا بسیاری از مردم، حافظه رم را با حافظه‌های ذخیره‌سازی SSD و یا HDD اشتباه می‌گیرند. حتی گاهی اوقات تولیدکنندگان و خرده‌فروشان نیز این اصطلاحات را با یکدیگر ترکیب می‌کنند.

یک میز تحریر می‌تواند مثال مناسبی جهت بیان تفاوت رم و حافظه ذخیره‌سازی باشد. رم را می‌توان قسمت بالایی میز در نظر گرفت. هر چه این فضا بزرگ‌تر باشد، آنگاه می‌توانید کاغذهای بیشتری را به‌صورت همزمان بر روی آن قرار داده و مطالعه کنید. حافظه‌های ذخیره‌سازی (SSD یا HDD) بیشتر به کشوهای زیر میز شباهت دارند؛ یعنی جایی که شما کاغذهایی را که نیاز ندارید، در آنجا قرار می‌دهید.

هر چه مقدار رم دستگاه شما بیشتر باشد، آنگاه می‌توانید برنامه‌های بیشتری را به‌صورت همزمان مدیریت کنید. رم تنها عامل تعیین کننده نیست. در نهایت با استفاده از یک حافظه رم بسیار کم هم می‌توان تعداد زیادی اپلیکیشن را اجرا کرد. البته مشکل در اینجا است که انجام چنین کاری باعث کند شدن دستگاه شما می‌شود.

مجددا مثال میز تحریر را به یاد آورید. اگر میز شما کوچک باشد، آنگاه فضای آن به هم ریخته خواهد بود و هر بار که قصد پیدا کردن کاغذ موردنظر خود را داشته باشید، آنگاه باید مدتی به دنبال آن بگردید. جهت مدیریت این اوضاع، باید به‌صورت مرتب به کشوها مراجعه کرده، اقلام موردنیاز خود را پیدا و سپس آن‌ها را بر روی میز قرار دهید.

درست است که کامپیوترهایی که مقدار رم بالایی دارند، طبیعتا سرعت بیشتری نیز خواهند داشت، اما این قضیه همیشه صدق نمی‌کند. اگر تعداد کاغذهای شما بسیار کم بوده، اما میز تحریر بزرگی داشته باشید، آنگاه چندان تفاوتی در عملکرد شما ایجاد نمی‌شود. در واقع بهتر است که فقط مقدار رم موردنیاز کارهای خود را خریداری کنید، نه بیشتر.

حافظه رم استاندارد را نباید با حافظه گرافیکی اشتباه گرفت. حافظه گرافیکی مقوله‌ای است که به کارت گرافیک مربوط می‌شود. بازی‌های سه‌بعدی مدرن بر حافظه گرافیکی (VRAM) متکی هستند (GDDR5 یا عناوین مشابه). درحالی‌که حافظه رم استاندارد صرفا یک حافظه کلی‌تر بوده و با عناوینی همانند DDR3 و DDR4 شناخته می‌شود. شاید این اصطلاحات تا حدودی گیج کننده باشند، اما خوشبختانه اکثر تولیدکنندگان واژه «VRAM» را بر روی محصولات خود قید کرده و بدین شیوه مشتریان بهتر می‌توانند این قضیه را درک کنند.

لازم به ذکر است که بگوییم احتمالا حافظه‌های رم DDR5 در سال 2021 روانه بازارها می‌شوند. حافظه رم DDR6 نیز هنوز در دست توسعه بوده و تاریخ موجود شدن آن در بازارها، مشخص نیست.

اپلیکیشن‌هایی که از رم زیادی استفاده می‌کنند

مقدار رم موردنیاز

معمولا در کامپیوترهای خانگی بیشترین استفاده از رم مربوط به سیستم‌عامل و مرورگر اینترنت است. هرچند که گاهی اوقات برخی از بازی‌ها و اپلیکیشن‌ها بیشترین مصرف حافظه رم را به خود اختصاص می‌دهند. در زمینه استفاده ویندوز یا MacOS از حافظه رم، کار چندانی نمی‌توانید انجام دهید، اما رم بیشتر در رایانه شما به معنای برگه‌های بیشتر در مرورگرهایی همانند کروم، فایرفاکس و … است. علاوه بر این، برخی از وب‌سایت‌ها نسبت به سایرین از حافظه رم بیشتری استفاده می‌کنند. وب‌سایت‌های خبری عادی رم چندانی را درگیر نمی‌کند، اما نمونه‌هایی همانند نت‌فلیکس و جیمیل، مصرف رم بیشتری دارند.

هر چه پیچیدگی یک اپلیکیشن بیشتر باشد، طبیعتا حافظه رم بیشتری را نیز اشغال خواهد کرد. برنامه‌های چت و یا بازی‌هایی همانند Minesweeper تقریبا از رم استفاده نمی‌کنند. درحالی‌که صفحه‌ای بزرگ از نرم‌افزار اکسل، پروژه‌ای بزرگ از فتوشاپ و یا بازی‌های باکیفیت همانند Wolfenstein: Youngblood می‌توانند چندین گیگابایت از حافظه رم را اشغال کنند. نرم‌افزارهای حرفه‌ای و مهندسی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند پروژه‌های پیچیده را مدیریت کنند، بنابراین نسبت به سایر اپلیکیشن‌ها، مقدار رم بیشتری را مورد استفاده قرار می‌دهند.

مقدار رم موردنیاز برای تبلت‌ها

مقدار رم موردنیاز

معمولا از تبلت‌ها انتظار نمی‌رود که کارهای سنگین را انجام دهند، بنابراین در اکثر موارد مقدار رم آن‌ها مشابه گوشی‌های هوشمند است. در هر صورت، مرورگرهای چند زبانه و برنامه‌های پیچیده‌تر باعث ‌شده‌اند که تبلت‌ها روزبه‌روز به نیازمندی‌های یک لپ‌تاپ نزدیک‌تر شوند. محدوده رم تبلت‌ها از 2 الی 16 گیگابایت گسترده شده است. البته در این گجت‌ها، مواردی همچون سرعت پردازنده و عمر باتری اهمیت بیشتری دارند.

‌مثلا در تبلتی همانند آیپد که از دو گیگابایت رم برخوردار است، طبیعتا طراحی این دستگاه نیز بر روی نمایشگر و عمر باتری معطوف شده است. از طرفی، دستگاهی همانند مایکروسافت سرفیس بوک 2 به‌صورت پیش‌فرض از 16 گیگابایت حافظه رم برخوردار است، زیرا این گجت بیشتر یک لپ‌تاپ است تا یک تبلت، هر چند که لولای آن به کاربران اجازه می‌دهد که آن را به تبلتی سبک و قابل حمل تبدیل کنند. در نهایت مقدار رم موردنیاز یک تبلت، به کارایی مورد انتظار آن بستگی دارد.

2 گیگابایت برای کاربران کم کار مناسب بوده و 4 گیگابایت می‌تواند عملکرد بهتری را به ارمغان بیاورد. به‌هرحال اگر قصد دارید تا از تبلت به‌عنوان جایگزینی برای کامپیوتر خود استفاده کنید، آنگاه باید مقدار رم آن نیز همانند رایانه‌های شخصی باشد. در حالت کلی حداقل 4 و در حالت ایدئال، اکثر کاربران به 8 گیگابایت حافظه رم نیاز دارند.

مقدار رم موردنیاز برای لپ‌‌تاپ‌ها

مقدار رم موردنیاز

اکثر لپ‌تاپ‌های امروزی به 8 گیگابایت حافظه رم مجهز هستند، درحالی‌که دستگاه‌های پایین-رده با 4 گیگابایت و غول‌های سخت‌افزاری این صنعت نیز با 16 و گاهی اوقات 32 گیگابایت رم عرضه می‌شوند. همان‌گونه که پیش‌تر نیز به آن اشاره شد، نیازهای لپ‌تاپ‌ها و تبلت‌ها روزبه‌روز در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند. البته همان‌طور که می‌دانید، اکثر کاربران تمایل دارند که کارهای سنگین‌تر را بر روی لپ‌تاپ‌ها انجام دهند. با این اوصاف می‌توان نتیجه گرفت که نقش رم در این بخش (لپ‌تاپ)، پررنگ‌تر است.

در دستگاه‌هایی همانند کروم‌بوک که پایه و اساس فعالیت آن‌ها در فضای ابری بوده و حافظه ذخیره‌سازی بسیار کوچکی دارند، طبیعتا وجود مقدار رم زیاد نیز لزومی ندارد. پیشنهاد ما این است که در هنگام خرید یک کروم‌بوک، حداقل 4 گیگابایت رم را در نظر داشته باشید، مخصوصا اکنون که با استفاده از فروشگاه گوگل پلی می‌توانید اپلیکیشن‌های اندرویدی را بر روی کروم‌بوک خود، دانلود و نصب نمایید.

در رابطه با ویندوز و مک‌بوک، بهتر است که این حداقل مقدار را به 8 گیگابایت افزایش دهید. حتما عرضه اکثر لپ‌تاپ‌ها با 8 گیگابایت رم، دلیل موجهی دارد! اگر هم قصد انجام کارهای گرافیکی سنگین و یا اجرای بازی‌های جدید را دارید، بهتر است که مقدار رم موردنیاز خود را 16 گیگابایت در نظر بگیرید.

اگر کارهای بسیار سنگین همانند ویرایش حرفه‌ای ویدیو و تصویر را انجام می‌دهید (همانند رایانه‌های دسکتاپی)، آنگاه بهتر است که به فکر حافظه رم بیش از 16 گیگابایت باشید. اکثر مردم لپ‌تاپ‌ها را به این دلایل خریداری نمی‌کنند، بنابراین اگر شما چنین قصدی دارید، آنگاه خرید رم اضافی بسیار حیاتی است. ارتقای رم در لپ‌تاپ‌ها (نسبت به دسکتاپ‌ها) کار مشکلی بوده و در برخی از مدل‌ها نیز غیرممکن است، بنابراین بهتر است که کمی آینده‌نگر باشید.

مقدار رم موردنیاز برای رایانه‌های دسکتاپی

مقدار رم موردنیاز

معمولا مردم تمایل دارند که کامپیوترهای خانگی خود را بیشتر از تبلت‌ها و یا لپ‌تاپ‌ها نگه دارند، بنابراین آینده‌نگری در این زمینه بسیار حائز اهمیت است. 16 گیگابایت را می‌توان شروع مناسبی دانست. اکثر مردم نسبت به مقادیر کمتر نیز راضی بوده، اما در صورت توان مالی، خرید رم بیشتر ضرری نخواهد داشت. خرید 32 گیگابایت رم برای خوره‌ها و ایستگاه‌های کاری عادی، گزینه‌ای ایدئال است. طبیعتا ایستگاه‌های کاری پیشرفته‌تر نیز به رم بالاتری احتیاج دارند. البته خرید ماژول‌های رم مجهز به نورپردازی RGB می‌تواند هزینه بیشتری را به شما تحمیل کند. مقادیر فراتر از 32 گیگابایت نیز جهت اداره کردن پایگاه‌های اطلاعاتی، فایل‌های ویدیویی حجیم، نرم‌افزارهای تحقیقاتی، شرکتی و یا دولتی کاربرد دارند.

برخی از بازی‌بازان تمایل به خرید 32 گیگابایت رم دارند، اما این میزان حتی در رایانه‌های رده بالا نیز تفاوت چندانی را ایجاد نخواهد کرد. تا زمانی که به حافظه بیشتر نیازی ندارید، بهتر است که بر روی سرعت متمرکز شوید.

ماژول‌های رم، گران‌قیمت‌ترین سخت‌افزارهای یک رایانه دسکتاپی نبوده و این را نیز باید به یاد داشت که ارتقای آن‌ها ساده‌ترین در نوع خود است. در هر صورت بهتر است که در این کار افراط نکنید. در حال حاضر دلیل خاصی وجود ندارد که یک گیمر مقدار رمی بیش از 32 گیگابایت را خریداری کند. همچنین اگر فقط از سرویس‌های آنلاین تماشای ویدیو استفاده می‌کنید، آنگاه خرید بیش از 16 گیگابایت رم، توجیه منطقی ندارد. اگر هم در حال حاضر با کمبود رم مواجه هستید، فقط کافی است که ماژول‌های جدید را در کنار ماژول‌های قدیمی خود قرار دهید (البته با رعایت نکات مربوط به سازگاری قطعات با یکدیگر).

نوشته مقدار رم موردنیاز شما در تبلت، لپ‌تاپ و رایانه‎‌های دسکتاپی چقدر است؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

مقدار رم موردنیاز شما در تبلت، لپ‌تاپ و رایانه‎‌های دسکتاپی چقدر است؟

/در , , , , , , , , /توسط
مقدار رم موردنیاز

کامپیوترهای جدید و دستگاه‌های مشابه از مقدار رم 4 الی 16 گیگابایت و حتی بیشتر برخوردار هستند. اما سؤال اینجا است که مقدار رم (RAM) موردنیاز شما چقدر است؟ در این مقاله قصد داریم تا به جواب این پرسش بپردازیم.

رم یا همان Random Access Memory یکی از مهم‌ترین اجزاهای یک رایانه‌ است. مقدار رم موردنیاز شما به دو عامل بستگی دارد: یکی توان پردازشی مدنظر شما و دیگری نیز میزان هزینه‌ای که می‌توانید آن را تقبل کنید. هرچند که حافظه رم در گوشی‌های هوشمند نیز نقش بسزایی دارد، اما در این مقاله سعی شده تا بیشتر به مقوله سیستم‌های دسکتاپی همانند ویندوز، MacOS یا Chrome OS پرداخته شود.

نگاه اجمالی: مقدار کافی حافظه رم

به‌صورت خلاصه، مقدار رم موردنیاز رایانه‌های شخصی مختلف به شرح زیر است:

  • 2 گیگابایت: امروزه فقط در تبلت‌های اقتصادی مشاهده می‌شود. در لپ‌تاپ‌ها یا دسکتاپ‌ها مقدار بیشتری را مشاهده خواهید کرد.
  • 4 گیگابایت: کمترین مقدار حافظه رم حتی در نوت‌بوک‌ها است. جهت استفاده‌های اولیه از ویندوز و Chrome OS مناسب است.
  • 8 گیگابایت: برای ویندوز و MacOS عالی بوده و کمترین میزان موردنیاز گیمینگ است.
  • 16 گیگابایت: گزینه‌ای ایدئال برای کارهای حرفه‌ای و بازی‌های سنگین است.
  • 32 گیگابایت و بیشتر: مناسب برای علاقه‌مندان و خوره‌های فناوری، ایستگاه‌های کاری، بازی‌بازان حرفه‌ای، مهندس‌ها، ویرایش ویدیو و صدا و سایر مواردی که بین 32 الی 64 گیگابایت رم نیاز دارند.

باید به یاد داشته باشید که خرید مقدار رم مازاد بر نیاز، عملکرد بیشتری را برای شما به ارمغان نمی‌آورد. در حقیقت می‌توان گفت که چنین کاری هدر دادن پول است. در عوض بهتر است که مقدار رم موردنیاز خود را خریداری کرده و سپس مابقی پول خود را صرف سایر قطعات همانند کارت گرافیک و پردازنده مرکزی کنید. 

مقدمه‌ای بر حافظه رم

مقدار رم موردنیاز

معمولا بسیاری از مردم، حافظه رم را با حافظه‌های ذخیره‌سازی SSD و یا HDD اشتباه می‌گیرند. حتی گاهی اوقات تولیدکنندگان و خرده‌فروشان نیز این اصطلاحات را با یکدیگر ترکیب می‌کنند.

یک میز تحریر می‌تواند مثال مناسبی جهت بیان تفاوت رم و حافظه ذخیره‌سازی باشد. رم را می‌توان قسمت بالایی میز در نظر گرفت. هر چه این فضا بزرگ‌تر باشد، آنگاه می‌توانید کاغذهای بیشتری را به‌صورت همزمان بر روی آن قرار داده و مطالعه کنید. حافظه‌های ذخیره‌سازی (SSD یا HDD) بیشتر به کشوهای زیر میز شباهت دارند؛ یعنی جایی که شما کاغذهایی را که نیاز ندارید، در آنجا قرار می‌دهید.

هر چه مقدار رم دستگاه شما بیشتر باشد، آنگاه می‌توانید برنامه‌های بیشتری را به‌صورت همزمان مدیریت کنید. رم تنها عامل تعیین کننده نیست. در نهایت با استفاده از یک حافظه رم بسیار کم هم می‌توان تعداد زیادی اپلیکیشن را اجرا کرد. البته مشکل در اینجا است که انجام چنین کاری باعث کند شدن دستگاه شما می‌شود.

مجددا مثال میز تحریر را به یاد آورید. اگر میز شما کوچک باشد، آنگاه فضای آن به هم ریخته خواهد بود و هر بار که قصد پیدا کردن کاغذ موردنظر خود را داشته باشید، آنگاه باید مدتی به دنبال آن بگردید. جهت مدیریت این اوضاع، باید به‌صورت مرتب به کشوها مراجعه کرده، اقلام موردنیاز خود را پیدا و سپس آن‌ها را بر روی میز قرار دهید.

درست است که کامپیوترهایی که مقدار رم بالایی دارند، طبیعتا سرعت بیشتری نیز خواهند داشت، اما این قضیه همیشه صدق نمی‌کند. اگر تعداد کاغذهای شما بسیار کم بوده، اما میز تحریر بزرگی داشته باشید، آنگاه چندان تفاوتی در عملکرد شما ایجاد نمی‌شود. در واقع بهتر است که فقط مقدار رم موردنیاز کارهای خود را خریداری کنید، نه بیشتر.

حافظه رم استاندارد را نباید با حافظه گرافیکی اشتباه گرفت. حافظه گرافیکی مقوله‌ای است که به کارت گرافیک مربوط می‌شود. بازی‌های سه‌بعدی مدرن بر حافظه گرافیکی (VRAM) متکی هستند (GDDR5 یا عناوین مشابه). درحالی‌که حافظه رم استاندارد صرفا یک حافظه کلی‌تر بوده و با عناوینی همانند DDR3 و DDR4 شناخته می‌شود. شاید این اصطلاحات تا حدودی گیج کننده باشند، اما خوشبختانه اکثر تولیدکنندگان واژه «VRAM» را بر روی محصولات خود قید کرده و بدین شیوه مشتریان بهتر می‌توانند این قضیه را درک کنند.

لازم به ذکر است که بگوییم احتمالا حافظه‌های رم DDR5 در سال 2021 روانه بازارها می‌شوند. حافظه رم DDR6 نیز هنوز در دست توسعه بوده و تاریخ موجود شدن آن در بازارها، مشخص نیست.

اپلیکیشن‌هایی که از رم زیادی استفاده می‌کنند

مقدار رم موردنیاز

معمولا در کامپیوترهای خانگی بیشترین استفاده از رم مربوط به سیستم‌عامل و مرورگر اینترنت است. هرچند که گاهی اوقات برخی از بازی‌ها و اپلیکیشن‌ها بیشترین مصرف حافظه رم را به خود اختصاص می‌دهند. در زمینه استفاده ویندوز یا MacOS از حافظه رم، کار چندانی نمی‌توانید انجام دهید، اما رم بیشتر در رایانه شما به معنای برگه‌های بیشتر در مرورگرهایی همانند کروم، فایرفاکس و … است. علاوه بر این، برخی از وب‌سایت‌ها نسبت به سایرین از حافظه رم بیشتری استفاده می‌کنند. وب‌سایت‌های خبری عادی رم چندانی را درگیر نمی‌کند، اما نمونه‌هایی همانند نت‌فلیکس و جیمیل، مصرف رم بیشتری دارند.

هر چه پیچیدگی یک اپلیکیشن بیشتر باشد، طبیعتا حافظه رم بیشتری را نیز اشغال خواهد کرد. برنامه‌های چت و یا بازی‌هایی همانند Minesweeper تقریبا از رم استفاده نمی‌کنند. درحالی‌که صفحه‌ای بزرگ از نرم‌افزار اکسل، پروژه‌ای بزرگ از فتوشاپ و یا بازی‌های باکیفیت همانند Wolfenstein: Youngblood می‌توانند چندین گیگابایت از حافظه رم را اشغال کنند. نرم‌افزارهای حرفه‌ای و مهندسی به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند پروژه‌های پیچیده را مدیریت کنند، بنابراین نسبت به سایر اپلیکیشن‌ها، مقدار رم بیشتری را مورد استفاده قرار می‌دهند.

مقدار رم موردنیاز برای تبلت‌ها

مقدار رم موردنیاز

معمولا از تبلت‌ها انتظار نمی‌رود که کارهای سنگین را انجام دهند، بنابراین در اکثر موارد مقدار رم آن‌ها مشابه گوشی‌های هوشمند است. در هر صورت، مرورگرهای چند زبانه و برنامه‌های پیچیده‌تر باعث ‌شده‌اند که تبلت‌ها روزبه‌روز به نیازمندی‌های یک لپ‌تاپ نزدیک‌تر شوند. محدوده رم تبلت‌ها از 2 الی 16 گیگابایت گسترده شده است. البته در این گجت‌ها، مواردی همچون سرعت پردازنده و عمر باتری اهمیت بیشتری دارند.

‌مثلا در تبلتی همانند آیپد که از دو گیگابایت رم برخوردار است، طبیعتا طراحی این دستگاه نیز بر روی نمایشگر و عمر باتری معطوف شده است. از طرفی، دستگاهی همانند مایکروسافت سرفیس بوک 2 به‌صورت پیش‌فرض از 16 گیگابایت حافظه رم برخوردار است، زیرا این گجت بیشتر یک لپ‌تاپ است تا یک تبلت، هر چند که لولای آن به کاربران اجازه می‌دهد که آن را به تبلتی سبک و قابل حمل تبدیل کنند. در نهایت مقدار رم موردنیاز یک تبلت، به کارایی مورد انتظار آن بستگی دارد.

2 گیگابایت برای کاربران کم کار مناسب بوده و 4 گیگابایت می‌تواند عملکرد بهتری را به ارمغان بیاورد. به‌هرحال اگر قصد دارید تا از تبلت به‌عنوان جایگزینی برای کامپیوتر خود استفاده کنید، آنگاه باید مقدار رم آن نیز همانند رایانه‌های شخصی باشد. در حالت کلی حداقل 4 و در حالت ایدئال، اکثر کاربران به 8 گیگابایت حافظه رم نیاز دارند.

مقدار رم موردنیاز برای لپ‌‌تاپ‌ها

مقدار رم موردنیاز

اکثر لپ‌تاپ‌های امروزی به 8 گیگابایت حافظه رم مجهز هستند، درحالی‌که دستگاه‌های پایین-رده با 4 گیگابایت و غول‌های سخت‌افزاری این صنعت نیز با 16 و گاهی اوقات 32 گیگابایت رم عرضه می‌شوند. همان‌گونه که پیش‌تر نیز به آن اشاره شد، نیازهای لپ‌تاپ‌ها و تبلت‌ها روزبه‌روز در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند. البته همان‌طور که می‌دانید، اکثر کاربران تمایل دارند که کارهای سنگین‌تر را بر روی لپ‌تاپ‌ها انجام دهند. با این اوصاف می‌توان نتیجه گرفت که نقش رم در این بخش (لپ‌تاپ)، پررنگ‌تر است.

در دستگاه‌هایی همانند کروم‌بوک که پایه و اساس فعالیت آن‌ها در فضای ابری بوده و حافظه ذخیره‌سازی بسیار کوچکی دارند، طبیعتا وجود مقدار رم زیاد نیز لزومی ندارد. پیشنهاد ما این است که در هنگام خرید یک کروم‌بوک، حداقل 4 گیگابایت رم را در نظر داشته باشید، مخصوصا اکنون که با استفاده از فروشگاه گوگل پلی می‌توانید اپلیکیشن‌های اندرویدی را بر روی کروم‌بوک خود، دانلود و نصب نمایید.

در رابطه با ویندوز و مک‌بوک، بهتر است که این حداقل مقدار را به 8 گیگابایت افزایش دهید. حتما عرضه اکثر لپ‌تاپ‌ها با 8 گیگابایت رم، دلیل موجهی دارد! اگر هم قصد انجام کارهای گرافیکی سنگین و یا اجرای بازی‌های جدید را دارید، بهتر است که مقدار رم موردنیاز خود را 16 گیگابایت در نظر بگیرید.

اگر کارهای بسیار سنگین همانند ویرایش حرفه‌ای ویدیو و تصویر را انجام می‌دهید (همانند رایانه‌های دسکتاپی)، آنگاه بهتر است که به فکر حافظه رم بیش از 16 گیگابایت باشید. اکثر مردم لپ‌تاپ‌ها را به این دلایل خریداری نمی‌کنند، بنابراین اگر شما چنین قصدی دارید، آنگاه خرید رم اضافی بسیار حیاتی است. ارتقای رم در لپ‌تاپ‌ها (نسبت به دسکتاپ‌ها) کار مشکلی بوده و در برخی از مدل‌ها نیز غیرممکن است، بنابراین بهتر است که کمی آینده‌نگر باشید.

مقدار رم موردنیاز برای رایانه‌های دسکتاپی

مقدار رم موردنیاز

معمولا مردم تمایل دارند که کامپیوترهای خانگی خود را بیشتر از تبلت‌ها و یا لپ‌تاپ‌ها نگه دارند، بنابراین آینده‌نگری در این زمینه بسیار حائز اهمیت است. 16 گیگابایت را می‌توان شروع مناسبی دانست. اکثر مردم نسبت به مقادیر کمتر نیز راضی بوده، اما در صورت توان مالی، خرید رم بیشتر ضرری نخواهد داشت. خرید 32 گیگابایت رم برای خوره‌ها و ایستگاه‌های کاری عادی، گزینه‌ای ایدئال است. طبیعتا ایستگاه‌های کاری پیشرفته‌تر نیز به رم بالاتری احتیاج دارند. البته خرید ماژول‌های رم مجهز به نورپردازی RGB می‌تواند هزینه بیشتری را به شما تحمیل کند. مقادیر فراتر از 32 گیگابایت نیز جهت اداره کردن پایگاه‌های اطلاعاتی، فایل‌های ویدیویی حجیم، نرم‌افزارهای تحقیقاتی، شرکتی و یا دولتی کاربرد دارند.

برخی از بازی‌بازان تمایل به خرید 32 گیگابایت رم دارند، اما این میزان حتی در رایانه‌های رده بالا نیز تفاوت چندانی را ایجاد نخواهد کرد. تا زمانی که به حافظه بیشتر نیازی ندارید، بهتر است که بر روی سرعت متمرکز شوید.

ماژول‌های رم، گران‌قیمت‌ترین سخت‌افزارهای یک رایانه دسکتاپی نبوده و این را نیز باید به یاد داشت که ارتقای آن‌ها ساده‌ترین در نوع خود است. در هر صورت بهتر است که در این کار افراط نکنید. در حال حاضر دلیل خاصی وجود ندارد که یک گیمر مقدار رمی بیش از 32 گیگابایت را خریداری کند. همچنین اگر فقط از سرویس‌های آنلاین تماشای ویدیو استفاده می‌کنید، آنگاه خرید بیش از 16 گیگابایت رم، توجیه منطقی ندارد. اگر هم در حال حاضر با کمبود رم مواجه هستید، فقط کافی است که ماژول‌های جدید را در کنار ماژول‌های قدیمی خود قرار دهید (البته با رعایت نکات مربوط به سازگاری قطعات با یکدیگر).

نوشته مقدار رم موردنیاز شما در تبلت، لپ‌تاپ و رایانه‎‌های دسکتاپی چقدر است؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

پردازنده مرکزی چگونه ساخته می‌شود؟!

/در , , , , , , , , /توسط
نحوه ساخت پردازنده

پردازنده‌های مرکزی (CPU) را می‌توان مغز متفکر رایانه‌ها و سایر دستگاه‌های هوشمند به حساب آورد. این سخت‌افزار مهم‌ترین بخش پردازشی رایانه‌ها را بر عهده داشته و همچنین عملکرد سایر سخت‌افزارها را نیز هماهنگ می‌کند. در زیر قصد داریم تا شیوه ساخت پردازنده‌های مرکزی را به شما نشان دهیم، پس با ما همراه باشید.

مرحله اول: شن

سیلیکون با حجمی 25 درصدی، پس از اکسیژن بیشترین فراوانی را در پوسته کره زمین به خود اختصاص داده است. درصد بالایی از شن از دی‌اکسید سیلیکون یا همان SiO2 تشکیل شده است. سیلیکون ماده اساسی جهت تولید نیمه‌هادی‌ها است. 

مرحله دوم: سیلیکون ذوب‌شده

پس از طی مراحلی، ناخالصی سیلیکون به‌دست‌آمده از شن‌ها را از بین برده و آن‌ را آماده استفاده در تراشه‌های الکترونیکی می‌کنند. سرانجام، این ماده به شمش‌هایی تک کریستالی که اندازه‌ای در حدود 300 میلی‌متر دارند، تبدیل می‌شود. نخستین نمونه ویفرهای سیلیکونی در دهه 1970، اندازه‌ای 50 میلی‌متری داشتند.

سطح ناخالصی‌زدایی در این مرحله حدود یک قطعه به یک میلیارد است؛ یعنی به نسبت یک اتم خارجی به یک میلیارد اتم سیلیکونی. شمش‌های به‌دست آمده وزنی در حدود 220 پوند داشته و در واقع از ردیف‌های عمودی شیشه نرم و شفاف تشکیل شده‌اند. ویفرهای سیلیکونی در این مرحله حدود 99.9999 درصد خالص هستند.

مرحله سوم: برش شمش‌ها

نحوه ساخت پردازنده

با استفاده از اره بسیار باریکی، این شمش‌های سیلیکونی را در اندازه‌هایی به نام ویفر برش می‌دهند. سپس هرکدام از این ویفرها را همانند آینه‌ای صاف و بی‌نقص جلا می‌دهند. در ادامه سیم‌های نازک و کوچک مسی بر روی این ویفرها قرار داده می‌شوند.

مرحله چهارم: قرارگیری در معرض نور

نحوه ساخت پردازنده

درحالی‌که ویفرها با سرعت بالایی می‌چرخند، مایعی مقاوم در برابر نور بر روی آن‌ها ریخته می‌شود. چرخش ویفرها باعث می‌شود تا لایه‌‌ای نازک از این مایع بر روی کل سطح ویفر موردنظر پخش شود. در اینجا یک اشعه فرابنفش از طریق ماسک‌ها و لنزهایی به ویفر موردنظر تابیده شده و باعث ایجاد خطوط مشتعلی بر روی سطح ویفر می‌شود. در محل برخورد این خطوط با مواد مقاوم در برابر نور، واکنش‌های شیمیایی ایجاد شده و در نتیجه این نقاط حل می‌شوند.

مرحله پنجم: تمیزکاری

نحوه ساخت پردازنده

سپس مواد حساس به نور به‌صورت کامل توسط حلال‌های شیمیایی حل شده و از بین می‌روند. در اینجا یک ماده شیمیایی تمیزکننده استفاده می‌شود تا قطعات ریز نیمه‌هادی‌های جلا داده‌شده را در خود حل کند. در نهایت، مواد حساس به نور باقی‌مانده در فرآیندی مشابه پاک‌سازی شده و سطحی سیاه‌رنگ به دست می‌آید.

نحوه ساخت پردازنده

مرحله ششم: ایجاد لایه‌ها

در این مرحله، سایر مواد اضافی حساس به نور اضافه شده، در معرض لیزر قرار گرفته و سپس تمیز می‌شوند. بدین شیوه سیم‌های مسی بسیار باریکی جهت انتقال الکتریسیته ایجاد می‌شوند. پس از این مرحله، طی فرآیندی به نام کاشت یون، از محل قرارگیری سیم‌های مسی محافظت می‌شود. 

نحوه ساخت پردازنده

در مراحل مختلفی از این فرآیند، سایر مواد اضافه شده، در معرض نور قرار گرفته، تمیز شده و جلا داده می‌شوند. در فرآیندهای 6 لایه‌ای، این عمل 6 بار تکرار می‌شود. محصول نهایی تعداد زیادی سیم مسی بسیار ریز را در خود جای می‌دهد. برخی از این سیم‌ها به یکدیگر متصل بوده و برخی دیگر جدا از هم هستند. در کل هدف تمامی این سیم‌ها، جریان دادن الکتریسیته و در نهایت انجام محاسبات و پردازش رایانه‌ها است.

نحوه ساخت پردازنده

فرآیند تولید چند لایه‌ای پردازنده‌ها در هر نقطه‌ای از ویفر که امکان تهیه تراشه بر روی آن وجود داشته باشد، تکرار می‌شود. این فرآیند حتی در نقاط خارج از لبه‌ ویفرها نیز اتفاق می‌افتد، زیرا در صورت پر نکردن این نواحی به‌وسیله ضایعات نیمه‌هادی‌ها، نرخ خطای تراشه‌های اطراف این حاشیه‌ها بالاتر خواهد رفت.

نحوه ساخت پردازنده

مرحله هفتم: آزمایش و تست

هنگامی‌که تمامی لایه‌های مواد و ترانزیستورها ساخته شدند، پس از آن نوبت به تست آن‌ها می‌رسد. در این مرحله، دستگاهی بر روی تراشه‌ها قرار گرفته و پایه‌های بسیار ریز را به سطح تراشه متصل می‌کند. هرکدام از پایه‌ها یکی از اتصالات الکتریکی تراشه را تکمیل می‌کنند. در این مرحله شیوه کار این پردازنده در هنگام نصب بر روی رایانه‌ها مشخص می‌شود. تعدادی از سیگنال‌های تست به تراشه فرستاده می‌شوند. این مورد فقط توانایی‌های عادی پردازشی را شامل نمی‌شود، بلکه عیب‌یابی داخلی مانند سطح ولتاژ، تداوم جریان و … نیز در این فرآیند موردبررسی قرار می‌گیرد.

مرحله هشتم: برش دادن

نحوه ساخت پردازنده

در این مرحله، یک اره مجهز به الماس ویفرها را برش می‌دهد. تراشه‌هایی که در مرحله هفتم پذیرفته شده‌اند، در این مرحله نگه داشته‌شده و مابقی کنار گذاشته می‌شوند.

مرحله نهم: بسته‌بندی

در اینجا تراشه‌های سالم در بسته‌بندی‌های فیزیکی قرار می‌گیرند. لازم به ذکر است که هرچند آن‌ها توانسته‌اند مرحله آزمایشی را با موفقیت پشت سر بگذارند، اما این پایان کار نیست. فرآیند بسته‌بندی فیزیکی تراشه‌ها شامل قراردادن قطعات سیلیکونی در یک لایه مواد خام می‌شود. در این مرحله اتصالات کوچک طلایی به پین‌ها و یا آرایه شبکه توپی زیر تراشه‌ها متصل می‌شوند. در بالای تراشه نیز یک پخش‌کننده گرما قرار داده می‌شود. پس از پایان، پردازنده‌ها ظاهری شبیه به پردازنده‌های موجود در بازار خواهند داشت.

پخش کننده فلزی گرما در پردازنده‌های مدرن نقشی اساسی دارد. پیش‌تر، پردازنده از ترانزیستورهای کمتری بهره می‌بردند و در نتیجه در قسمت بالایی آن‌ها از یک لایه سرامیکی استفاده می‌شد که در مقابل گرما واکنشی از خود نشان نمی‌داد. اما با گذشت سال‌ها، تعداد ترانزیستورها و به طبع میزان گرما افزایش یافت، در نتیجه نیاز به خنک‌کنندگی بیشتر از گذشته احساس می‌شد.این‌بار بر روی پخش‌کننده‌های گرمای سرامیکی، عبارت «هیت‌سینک موردنیاز است» نوشته می‌شد. درنهایت نیز پخش‌کننده‌های فلزی و سیستم‌های خنک‌کننده امروزی به وجود آمدند.

نحوه ساخت پردازنده

مرحله دهم: جداسازی

در این مرحله پردازنده‌ها ظاهر فروشگاهی خود را به دست می‌آورند، اما هنوز یک مرحله دیگر باقی مانده است. مرحله آخر این است که مشخصات پردازنده‌ها از قبیل ولتاژ، فرکانس، عملکرد، تولید گرما، حافظه کش و … آن‌ها نیز اندازه‌گیری شود.

پس از اندازه‌گیری مشخصات پردازنده‌ها، آن‌ها را بر اساس عملکرد، در رده‌های قیمتی مختلف دسته‌بندی می‌کنند. مثلا یک پردازنده 4 هسته از یک پردازنده 16 هسته‌ای ارزان‌تر است. برترین پردازنده‌ها تنها آن‌هایی نیستند که توان پردازشی بالایی دارند، بلکه پردازنده‌هایی که مصرف انرژی بسیار کمی دارند (ultra low-voltage) نیز در این دسته قرار می‌گیرند.

همیشه برای تولیدکنندگان مهم بوده که چرا یک پردازنده می‌تواند در سرعت 2.8 گیگاهرتزی و بدون مشکل به فعالیت بپردازد، درحالی‌که پردازنده دیگری در سرعت 3.2 گیگاهرتزی قادر به فعالیت است. هنگامی‌که دلیل این مسئله مشخص شود، آنگاه می‌توان طراحی اولیه تراشه ضعیف‌تر را به‌روزرسانی کرده و در نتیجه کارایی آن را افزایش داد.

نتیجه‌گیری

تفاوت بین نیمه‌هادی‌های x86 ،ARM ،DRAM ،SoC ،ASIC و سایر انواع دیگر بیشتر به مسیرها و خطوط مسی آن‌ها مربوط است. فرآیندها و مراحل تولید این تراشه یکسان هستند (البته گاهی اوقات تغییراتی در تعداد لایه‌ها، نوع لیزرها، مواد شیمیایی و … نیز مشاهده می‌شود). اما در حالت کلی همه چیز به برنامه‌نویسی مربوط می‌شود. در واقع خطوط مسی که بر اساس نظم خاصی در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند، باعث می‌شوند تا نیروی الکترومغناطیس به خدمت امور بشری درآید.

نوشته پردازنده مرکزی چگونه ساخته می‌شود؟! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

رایانه‌های فاقد سیستم‎عامل چگونه کارها را انجام می‌دهند؟

/در , , , , , , , , /توسط
سیستم‌عامل

همگی ما به سیستم‌عامل خاصی وابسته هستیم، برخی از ما طرفدار محصولات اپل و برخی دیگر نیز طرفداران ویندوز هستند. تصور رایج این است که یک رایانه بدون سیستم‌عامل همانند یک قهوه بدون فنجان است! حال باید بپرسیم که یک سیستم‌عامل چه‌کاری را انجام داده و اینکه آیا یک رایانه بدون سیستم‌عامل هنوز می‌تواند به محاسبه بپردازد یا خیر؟

اجازه دهید پیش از پرداختن به جزئیات یک رایانه بدون سیستم‌عامل، به سوال اول پاسخ دهیم. سیستم‌عامل را می‌توان پیمانکار کلی یک رایانه به حساب آورد. درحالی‌که سایر برنامه‌ها مشغول انجام فعالیت‌های لوله‌کشی، برق کشی و نجاری هستند، سیستم‌عامل بر آن‌ها نظارت کرده، نیازهای آن‌ها را به پردازنده ابلاغ و زبانی معمولی را فراهم می‌آورد تا سایر نرم‌افزارها بتوانند با آن ارتباط برقرار کرده و همانند آن سیستم‌عامل فکر کنند.

برخی عملیات دیگر نیز وجود دارند که سیستم‌عامل آن‌ها را انجام داده و شما از آن‌ها بی‌خبر هستید. به‌عنوان‌مثال: این سیستم‌عامل است (نه هارد درایو) که تصمیم می‌گیرد چگونه حافظه رم را مدیریت کند. سیستم‌عامل باید میزان حافظه رم مصرفی هر پردازش را مشخص کرده و مطمئن شود که تخصیصات منابع با یکدیگر تداخل ندارند. این را نیز باید در نظر داشت که سیستم‌عامل رایانه خانگی شما یک کاربر داشته و چندین وظیفه را به انجام می‌رساند. این بدان معنا است که رایانه شما از یک پردازنده استفاده کرده اما در آن‌واحد می‌تواند چندین برنامه را اجرا کند. یک مسئله عجیب در اینجا وجود دارد: در حقیقت سیستم‌عامل نمی‌تواند این کار را انجام دهد.

هنگامی‌که مشغول دانلود فایل‌ها بوده، بر روی یک صفحه گسترده کار می‌کنید و به موسیقی نیز گوش فرا می‌دهید، به نظر می‌رسد که رایانه شما این کارها را به‌صورت همزمان انجام می‌دهد. در واقع، توان پردازشی رایانه شما با سرعتی بسیار زیاد بین وظایف مختلف جابه‌جا می‌شود. این سرعت آن‌چنان بالا است که متوجه آن نمی‌شوید. درحالی‌که شما به‌اشتباه تصور می‌کنید که پردازنده مرکزی و سیستم‌عامل شما در همه کارها نقش دارند، برنامه‌های شما نیز بر این باورند که در یک لحظه مشخص، بر سیستم‌عامل کنترل تام دارند.

در حقیقت، سیستم‌عامل رایانه شما طراحی شده تا به پردازنده شما اجازه دهد که در هر لحظه به یک برنامه مشخص بپردازد. اما ازآنجایی‌که رایانه‌ها منشی‌های آزرده نیستند، پس می‌توانند چند وظیفه را به‌طور همزمان و با چنان سرعتی انجام دهند که حتی شما متوجه این کار نیز نشوید.

حال اطلاعاتی را در زمینه شیوه انجام عملیات توسط یک سیستم‌عامل به دست آورده‌ایم، پس بیایید به شکل و شمایل رایانه‌هایی که از سیستم‌عامل استفاده نمی‌کنند بپردازیم.

یک رایانه بدون سیستم‌عامل چگونه به فعالیت می‌پردازند؟

اگر یک سیستم‌عامل تمامی کارهای موردنظر ما را انجام دهد، پس غیرممکن است که یک رایانه را بدون سیستم‌عامل تصور کنیم. در حقیقت، اولین رایانه‌ها سیستم‌عامل نداشتند؛ آن‌ها دستگاه‌هایی غول‌پیکر بودند که در یک زمان مشخص می‌توانستند فقط یک برنامه را اجرا کنند. به همین دلیل آن‌ها به سیستم‌عامل احتیاجی نداشتند. در اصل، اولین رایانه‌ها به یک صفحه سیم‌بندی‌شده مجهز بوده و به یک انسان احتیاج داشتند تا جهت انجام محاسبات این سیم‌ها را قطع و وصل کند. اما اگر رایانه شما سیستم‌عامل نداشته باشد، آیا می‌توانید کاری را با آن انجام دهید؟

بله، اما باید کارهای بسیاری را انجام دهید. بدون یک سیستم‌عامل که از استاندارهای مشخصی استفاده کرده و از شیوه‌هایی نظام‌مند جهت پیشبرد کارها بهره می‌برد، مجبور خواهید شد کدنویسی (برنامه نویسی) کرده تا بدین شیوه به رایانه خود بفهمانید که دقیقا چه‌کاری را باید انجام دهد. پس اگر می‌خواهید که در یک واژه‌پرداز به نوشتن بپردازید، باید کدهایی بنویسید که به رایانه شما بگویند به ازای هر کلید فشرده‌شده چه عکس‌العملی را از خود نشان دهد. حال باید کدی دیگر را بنویسید تا به رایانه بگویید که این واکنش‌ها را چگونه تبدیل کرده و آن‌ها را بر روی صفحه‌نمایش نشان دهد. شما باید به رایانه خود بفهمانید که چگونه حروف و یا اعداد موردنظر شما را رسم کند. به تمامی احتمالات و پتانسیل‌های برنامه واژه‌پرداز خود فکر کنید؛ برای هرکدام از این احتمالات باید مستقیما کدی را نوشته و آن را بر روی هارد درایو خود ذخیره کنید.

اجازه دهید به مثال پیشین پیمانکار اشاره کنیم. اگر یک خانه بسازید، صبر می‌کنید تا امکاناتی مانند لوله‌کشی، سیستم برق و پنجره‌ها در آن جای داده شوند. در یک رایانه نیز ما به برنامه‌ای جهت ایجاد اسناد، برنامه‌ای جهت دسترسی به اینترنت و برنامه‌ای جهت ذخیره عکس‌های خود نیاز داریم. بدون یک سیستم‌عامل، نه‌تنها نجار خانه شما نمی‌داند که جهت ایجاد یک اتاق باید میخ‌ها را در کجا بکوبد، بلکه شما باید خودتان چکش و میخ‌های لازم را نیز بسازید!

یک سیستم‌عامل مجموعه‌ای یکنواخت از پیچ‌ها، تخته‌ها و هر چیز دیگری را که نیاز دارید فراهم می‌آورد. یک سیستم‌عامل می‌تواند با چنان سرعتی بین اتاق‌ها جابه‌جا شود که حتی شما متوجه این کار نیز نشوید. این واقعا مهم است، زیرا یک مسئله دیگری نیز وجود دارد: یادتان می‌آید که گفتیم یک سیستم‌عامل چگونه در یک لحظه مشخص بر روی یک وظیفه متمرکز می‌شود؟ خب، بدون سیستم‌عامل، رایانه شما می‌تواند فقط یک برنامه را به اجرا دربیاورد. شما می‌توانید یک سند ایجاد کرده، آن را ذخیره کرده و سپس آن را چاپ کنید اما نمی‌توانید همزمان با کار بر روی آن سند، در رایانه خود ساعت هم داشته باشید. اگر سیستم‌عامل نداشته باشید مجبور خواهید شد که در هر لحظه واحد فقط یک کار را انجام دهید.

سخن آخر

شروع از مباحث پایه‌ای رایانه برای غیرحرفه‌ای‌ها مناسب نیست. اگر شما یک توسعه‌دهنده و یا مهندس رایانه حرفه‌ای هستید، آنگاه می‌توانید بدون نصب سیستم‌عامل از رایانه خود استفاده کنید. اما این کار برای کسانی که از رایانه خود جهت مواردی مانند استفاده ساده از یک صفحه گسترده و یا پیگیری اخبار هنرمندان استفاده می‌کنند، ضرورتی ندارد. این را نیز به خاطر داشته باشید که یک رایانه بدون سیستم‌عامل تنها جهت استفاده از یک برنامه مفید است و با این اوصاف ارزشش را دارد که پول خود را جهت خرید یک سیستم‌عامل صرف کنید.

نوشته رایانه‌های فاقد سیستم‎عامل چگونه کارها را انجام می‌دهند؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

یک هارددیسک چگونه کار می‌کند؟

/در , , , , , , , , , , /توسط
هارددیسک

امروزه هر رایانه رومیزی و یا هر سروری از یک یا چند هارددیسک استفاده می‌کند. هر مین‌فریم (نوعی رایانه) و یا ابررایانه‌ای به‌طورمعمول به صدها عدد از این حافظه‌ها متصل است. حتی می‌توانید دستگاه‌های VCR و دوربین‌هایی را نیز پیدا کنید که به‌جای نوار از یک هارددیسک استفاده می‌کنند. تمامی این حافظه‌ها یک کار را انجام می‌دهند؛ اطلاعات دیجیتال متغیر را در قالبی دائمی ذخیره می‌کنند. هارددیسک به رایانه امکان می‌دهد تا در حین روشن شدن، اطلاعات را بازیابی کند.

در این مقاله ما به هارددیسک‌ها و نحوه عمل آن‌ها می‌پردازیم، پس با ما همراه باشید.

مبانی یک هارددیسک

هارددیسک‌ها در دهه 1950 اختراع شدند. این قطعات در ابتدا بیش از 20 اینچ قطر داشته و تنها چند مگابایت اطلاعات را در خود ذخیره می‌کردند. هارددیسک‌ها در ابتدا «دیسک‌های ثابت» یا «Winchesters» نامیده می‌شدند (دومی اسم رمز محصولات پرطرفدار شرکت IBM بود). بعدها این قطعات را «هارددیسک» نامیدند تا بدین‌وسیله بتوان آن‌ها را از «دیسک‌های فلاپی» تمایز داد. هارددیسک‌ها از یک صفحه‌ای سخت استفاده می‌کنند که اطلاعات مغناطیسی را در خود جای می‌دهد. هارددیسک‌ها در مقابل فیلم‌های پلاستیکی قابل‌انعطافی که در نوارها و فلاپی‌ها یافت می‌شدند، قرار می‌گیرند.

در ساده‌ترین سطح، یک هارددیسک چندان از یک نوار کاست جدا نیست. هر دوی این ابزارها از تکنیک ضبط مغناطیسی استفاده می‌کنند. هر دوی این وسیله‌ها می‌توانند فایل‌های مغناطیسی را در خود پاک و بازنویسی کنند و همچنین می‌توانند برای چندین سال الگوی فایل‌ها را نیز بازیابی کنند.

نوارهای کاست در مقابل هارددیسک‌ها

بزرگ‌ترین تفاوت‌های میان هارددیسک‌ها و نوارهای کاست به شرح زیر هستند:

  • مواد ذخیره مغناطیسی نوار کاست‌ها بر روی یک نوار پلاستیکی باریک قرار داده شده اما در یک هارددیسک، این مواد به‌صورت لایه‌لایه بر روی صفحه‌ای آلومینیومی یا شیشه‌ای قرار گرفته‌ و سپس صفحه هارددیسک همانند یک آینه جلا داده می‌شود.
  • در یک نوار کاست، جهت دستیابی به اطلاعات باید نوار را عقب و جلو کنید. در نوارهای طولانی این کار چندین دقیقه طول می‌کشد. در یک هارددیسک تقریبا در آن‌واحد می‌توانید اطلاعات را بازیابی کنید.
  • در یک نوار کاست، سرصفحه خواندن/نوشتن، خود نوار را لمس می‌کند. در یک هارددیسک این سرصفحه در بالای صفحه حرکت کرده و در واقع آن را لمس نمی‌کند.
  • یک نوار کاست سرعتی در حدود 2 اینچ به ازای هر ثانیه دارد. یک صفحه هارددیسک در هر ثانیه حدود 3000 اینچ را طی می‌کند.
  • نسبت به نوارهای کاست، اطلاعات در یک هارددیسک بر روی دامنه‌های مغناطیسی کوچک‌تری ذخیره می‌شوند. اندازه این دامنه‌ها به دقت صفحه و سرعت ابزارهای واسطه بستگی دارد.

به این دلایل، هارددیسک‌های امروزی می‌توانند اطلاعات زیادی را در فضایی کوچک ذخیره کنند.

ظرفیت و عملکرد

داده‌ها در قالب فایل‌ها بر روی هارددیسک ذخیره می‌شوند. هر فایل مجموعه‌ای از بایت‌ها است. بایت‌ها می‌توانند کدهای اسکی ( ASCII) در فایل‌های متنی، ساختارهای نرم‌افزاری، سوابق پایگاه‌های اطلاعاتی و یا پیکسل‌های رنگی یک تصویر را در خود جای دهند. در هنگام اجرای یک برنامه، رایانه فایلی را درخواست کرده و هارددیسک نیز بایت‌های خود را بازیابی کرده و آن‌ها را به پردازنده مرکزی می‌فرستد.

دو شیوه اندازه‌گیری عملکرد یک هارددیسک به شرح زیر هستند:

  • نرخ داده: تعداد بایت‌هایی است که در هر ثانیه به پردازنده مرکزی فرستاده می‌شوند.
  • زمان جست‌و‌جو: زمان بین درخواست یک فایل و ارسال اولین بایت آن فایل به پردازنده مرکزی است.

مؤلفه مهم دیگر نیز ظرفیت بوده، که به تعداد بایت‌های قابل ذخیره‌سازی اشاره دارد.

بوردهای الکترونیکی

هارددیسک

بهترین شیوه فهم عملکرد یک هارددیسک، باز کردن آن است. باید یادآور شویم که بازکردن یک هارددیسک آن را خراب می‌کند. یک هارددیسک شامل یک محفظه‌ مهر و موم‌ شده آلومینیومی و یک برد الکترونیکی می‌شود. برد الکترونیکی مسئول کنترل عملیات خواندن/نوشتن و همچنین موتور چرخاننده صفحه است. این برد دامنه‌های مغناطیسی را در قالب بایت‌ها بر روی هارددیسک ذخیره می‌کند (خواندن) و سپس بایت‌ها را به دامنه‌های مغناطیسی تبدیل می‌کند (نوشتن).

قسمت‌های زیرین و بورد

هارددیسک

در زیر بورد، اتصالات موتوری که صفحه را می‌چرخاند و همچنین سوراخ‌های تهویه‌ای که فشار هوای داخلی و خارجی را متعادل می‌سازند، قرار داده‌ شده‌اند. در تصویر زیر شما می‌توانید قسمت‌های زیر را مشاهده کنید:

هارددیسک

صفحه‌ها: معمولا در هنگام کار، سرعتی بین 5400 الی 7200 دور در دقیقه دارند. این قسمت‌ مقاومتی بالا داشته و همانند آینه صاف است.

بازو: این قسمت سرصفحه خواندن/نوشتن را نگه داشته و توسط مکانیزم قرار داده شده در گوشه بالا سمت چپ کنترل می‌شود. بازو قادر است تا سرصفحه را از قسمت توپی به لبه درایو جرکت دهد. حرکات بازو بسیار سریع بوده و در هر ثانیه حدود 50 بار عرض صفحه را طی می‌کند.

سرصفحه‌ و سرها

هارددیسک

جهت افزایش ظرفیت ذخیره‌سازی یک هارددیسک، اکثر این حافظه‌ها چندین صفحه را در خود جای می‌دهند. این هارددیسک سه سرصفحه و شش سر خواندن/نوشتن دارد.

هارددیسک

مکانیزمی که بازو را حرکت می‌دهد، باید بسیار سریع و دقیق باشد. این سرعت می‌تواند به‌وسیله یک موتور خطی بسیار سریع فراهم شود.

هارددیسک

بسیاری از هارددیسک‌ها از راه‌حل سیم‌پیچ صدا استفاده می‌کنند. این همان تکنیکی است که جهت حرکت مخروط‌ بلندگوهای رایانه شما، مورداستفاده قرار می‌گیرد.

ذخیره داده

 

هارددیسک

اطلاعات ذخیره‌شده بر روی یک هارددیسک، در سکتورها و شیارها جای می‌گیرند. شیارها، دایره‌هایی متحدالمرکز بوده و سکتورها نیز در میان شیارها قرار گرفته‌اند. در تصویر بالا، شیارها به رنگ زرد و سکتورها نیز به رنگ آبی نشان داده شده‌اند. هر سکتور تعداد ثابتی از بایت‌ها را شامل می‌شود؛ مثلا: 256 یا 512. در سطح درایو یا سیستم‌عامل، سکتورها اغلب در قالب چندین دسته‌ در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند.

هر هارددیسک طی فرآیند low-level formatting شیارها و سکتورهای یک صفحه را مشخص می‌کند. نقطه شروع و پایان هر سکتور بر روی صفحه نوشته می‌شود. این فرآیند هارددیسک را آماده کرده تا بلوک‌های بایت را نگهداری کند. سپس High-level formatting ساختارهای ذخیره فایل مانند جدول تخصیص فایل‌ها را بر روی سکتورها می‌نویسد. این فرآیند نیز هارددیسک را برای نگهداری فایل‌ها آماده می‌کند.

نوشته یک هارددیسک چگونه کار می‌کند؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.