با کوچک‌تر و هم‌چنین قدرتمندتر شدن چیپست‌ها، پیدایش آن‌ها روی گجت‌های مختلف با سرعت زیادی گسترش یافت؛ در کنار رشد چیپست‌ها، تولد سیستم عامل‌های انعطاف‌پذیر که به جز کامپیوترها در دستگاه‌های دیگر نیز قابل استفاده بودند، موجب شد لقب هوشمندی را به دستگاه‌هایی اطلاق کنیم که تا چند سال پیش در ساده‌ترین حالت خود قرار داشتند. ساعت‌های مچی به عنوان یکی از همراهان انسان که چندین دهه از ساخت اولین نسخه از آن‌ها می‌گذرد، سال‌های زیادی را بدون تغییر گذراندند، در واقع ساعت‌های مچی هیچ‌گاه نتوانست انقلابی عمل کنند و همیشه تنها یک وظیفه را بر عهده داشتن و آن هم یادآوری زمان بود!

ساعت‌های مچی چند سالی بود که با وجود تلفن‌های همیشه همراه بیش‌تر از وسیله‌ای کاربردی، به گجتی لوکس و تزیینی مبدل شده‌ بودند، بنابراین نیاز به یک تغییر کاربری اساسی داشتند تا شاید کاربران را با خود آشتی دهند، تغییری گسترده به نام هوشمند شدن! هوشمند شدن ساعت‌های مچی به معنای گسترش دامنه کاربردی آن‌ها بود و باعث شد ساعت‌های مچی بیش‌تر از قبل ما را همراهی کنند. این گجت‌ها در ابتدای فعالیت به سرعت محبوب شدند و اکثر افراد عمر ساعت‌های سنتی را پایان یافته دانستند، با گذشت زمان، محبوبیت ساعت‌های هوشمند رو به افول گذاشت و اکثر سازندگان باز هم توجه خود را بر روی اسمارت‌فون‌ها گذاشتند و ساعت‌های هوشمند خیلی زود به حاشیه رانده شده و تقریبا بازنشسته شدند. در ادامه نگاهی خواهیم داشت بر مهم‌ترین دلایل به بن‌بست رسیدن ساعت‌های هوشمند:

هوشمند اما کم فایده:

اگرچه ساعت‌های هوشمند یک انقلاب بزرگ در زمینه ساعت‌های مچی محسوب می‌شوند اما این همراهان مچی‌مان باز هم نمی‌توانند چندان کاربردی باشند. در حقیقت وابستگی شدید ساعت‌های هوشمند به تلفن‌همراه موجب شده نقش وسیله‌ای اضافی را ایفا کنند. ساعت‌های هوشمند دقیقا همان کارهایی را انجام می‌دهند که حتی پایین رده‌ترین اسمارت‌فون‌ها قادر به انجام دادنشان هستند. البته دسترسی آسان‌تر به زمان و نوتیفیکشن‌ها به وسیله ساعت هوشمند وهم‌چنین پایش بهتر وضعیت سلامتی را نمی‌توان انکار کرد اما این ویژگی‌ها تنها برخی از مواقع مفید خواهد بود. گذشته از این شارژدهی ضعیف ساعت‌های هوشمند و نیاز به شارژ روزانه آن‌ها بسیار آزار دهنده است. شاید اگر باتری‌های لیتیومی عملکرد بهتری داشتند وضعیت ساعت‌های هوشمند تفاوت بسیار زیادی با اوضاع کنونی داشت. بهتر بگویم اگر یک اسمارت‌فون دارید داشتن یک ساعت هوشمند هیچ ویژگی تازه‌ای را برایتان به ارمغان نخواهد آورد.

پیشرفت بسیار سریع:

محبوبیت بسیار زیاد ساعت‌های هوشمند موجب شد کمپانی‌های سازنده هر چه در چنته داشتند را به سرعت نشان دهند. در حقیقت ساعت‌های هوشمند بسیار زودتر از آنچه که باید، پیشرفت کردند و حتی در نسخه‌های ابتدایی از همه پتانسیل آن‌ها با توجه به فناوری‌های فعلی استفاده شد. این پیشرفت پرسرعت موجب شد ساعت‌های هوشمند به بلوغی زودرس دست پیدا کنند و در نسل‌های بعدی تغییرات زیادی را شاهد نباشیم و تنها به مقدار بسیار کمی بهبود پیدا کردند. گذشته از موضوع سخت‌افزاری، ساعت‌های مچی به‌گونه‌ای هستند که از نظر طراحی نمی‌توان آن‌ها به صورت کلی تغییر داد. به عبارت دیگر ساعت‌ها سال‌هاست که به یک شکل شناخته می‌شوند و امکان ایجاد تغییرات گسترده در آن‌ها وجود ندارد و همگی باید در چارچوبی خاص طراحی شوند.

همراهانی گران قیمت:

همان‌طور که پیش‌تر بیان شد ساعت‌های مچی چند سالی می‌شود که بیش‌تر حس کالاهایی تجملاتی و تزیینی را پیدا کرده‌اند. درست همانند سایر وسایل تجملاتی، ساعت‌های خوب گران قیمت هستند. اگرچه در ساعت‌های هوشمند تجملات و زرق و برق‌های موجود در ساعت‌های سنتی را شاهد نیستیم اما برای یک گجت پوشیدنی که کاربرد چندان زیادی ندارد گران قیمت محسوب می‌شوند. ساعت‌های هوشمند فعلی اکثرا طراحی دلربایی نداشته و بیش‌تر به عنوان وسیله‌ای مکمل برای اسمارت‌فون شناخته می‌شوند، بنابراین پرداختن مبالغ هنگفت برای داشتن یکی از آن‌ها برای اکثر کاربران توجیحی ندارد. البته به لطف فعالیت گسترده سازندگان چینی در این حوزه می‌توانیم نمونه‌های ارزان قیمت را هم شاهد باشیم اما در حالت کلی برای داشتن یک ساعت هوشمند باکیفیت و خوش ساخت باید مبلغ زیادی را بپردازید.

به‌ طور کلی مهم‌ترین دلایلی که موجب شد ساعت‌های هوشمند خیلی زودتر از آنچه که باید بازنشسته شده و سازندگان نیز تنها برای خالی نبودن عریضه دست به تولید آن‌ها بزنند را می‌توان سه عامل دانست. اولین عامل را می‌توان کاربردی نبودن آن‌ها به صورت مجزا و نیاز شدید به همراهی با یک اسمارت‌فون دانست، دومین علت را می‌توان مناسب نبودن بخش باتری و شارژدهی آن‌ها دانست و سومین و مهم‌ترین علت این است که ساعت‌های هوشمند در نسل‌های جدید خود با توجه به محدودیت‌های موجود در بخش فناوری و طراحی نمی‌توانند کاربر را تشنه خود کنند. شاید در آینده و با پیشرفته‌تر شدن چیپست‌ها کارایی اسمارت‌واچ‌ها افزایش چشم‌گیری پیدا کند و هم‌چنین با توجه به خبرهایی که اخیرا منتشر شده است می‌توان انتظار داشت که باتری‌های قابل شارژ در آینده‌ای نه چندان دور تغییرات گسترده‌ای داشته باشند، پیشرفتی که اگر محقق شود می‌تواند دمنده روحی تازه در پیکره نیمه‌ جان گجت‌های همراه باشد.

نوشته چرا ساعت‌های هوشمند به بن‌بست رسیدند؟! اولین بار در پدیدار شد.