اسکنر اثر انگشت این روز ها به استاندارد گوشی های هوشمند تبدیل شده است. و امنیت بیشتری نسبت به پترن, پسورد و پین کد دارد از این رو احتمالا اسمارت فون‌های میان‌رده بیشتری به این سخت‌افزار مجهز شوند.

اسکنر اثر انگشت دستگاهی است که تصویر انگشت انسان را به دو بعدی یا سه بعدی می خواند. و این تصویر به  عنوان نمونه اولیه ثبت شده و مطابقت داده می شود. این دستگاه کوچک و تکنولوژی ساده ای دارد اما در عین حال کوچک و امن به صرفه و کار امد است. اسکنرهای اثرانگشت شامل سه نوع مختلف می‌باشند. باگذشت زمان و توسعه این متد امنیتی، نرم‌افزار و سخت‌افزارهای آن نیز بهینه‌تر و مناسب‌تر از گذشته عمل می‌کنند. شاید برای شما هم این سوال وجود داشته باشد که یک «اسکنر اثرانگشت» چگونه کار می‌کند؟در این مطلب شما را با این سه نوع اسکنر اشنا خواهیم کرد. با گویا آی تی همراه باشید.

اسکنر اثر انگشت اپتیکال: -۱

اسکنرهای اثرانگشت اپتیکال، قدیمی‌ترین نوع و متد در ذخیره و ضبط اثرانگشت کاربر هستند. همان‌طور که از نام آن پیداست، این تکنیک از طریق ذخیره یک تصویر بصری از اثرانگشت فرد کار می‌کند. درواقع اگر بخواهیم کار آن را شرح بدهیم، باید گفت عکس تهیه‌شده از انگشت کاربر، در کنار استفاده از الگوریتم‌های موجود، می‌تواند الگوها و خطوط منحصر به فرد انگشت را تشخیص بدهد. این کار از طریق مشخص کردن نقاط تاریک و روشن تصویر انجام می‌شود.امنیت بالایی ندارد و توسط عکس یا یک اثر انگشت قالب گیری شده قابل باز کردن است، چون اساسا تکنولوژی ساده‌ای شبیه به دستگاه‌های فتوکپی دارد.

اسکنر اثر انگشت خازنی: -۲

اسکنرهای خازنی اثرانگشت، به جای ثبت تصویر معمول از اثر انگشت، از تعدادی مدارهای خازنی کوچک برای جمع آوری اطلاعات در مورد اثرانگشت استفاده می کنند. از آنجایی که خازن ها می توانند شارژ الکتریکی را در خود ذخیره کنند، اتصال آنها با صفحات رسانای موجود بر سطح اسکنر به آنها اجازه می دهد جزییات اثرانگشت را شناسایی کنند. شارژ ذخیره شده در خازن با قرارگیری انگشت بر روی صفحات رسانا کمی تغییر می کند. برای تشخیص این تغییرات از یک مدار تقویت کننده استفاده می شود. تغییرات همچنین با استفاده از یک مبدل آنالوگ به دیجیتال ضبط می شود. اسکنر خازنی بیشتر از سایر انواع درساختار تلفن های هوشمند به کار می رود. طرز کار اسکنر اثر انگشتی خازنی انتقال جریان الکتریکی بین پوست و خازن است. فاصله بین خازن و انگشت بسیار کم است به همین خاطر انتقال جریان الکتریسته به اسانی امکان پذیر است.

اسکنر اثر انگشت اولتراسونیک-۳

آخرین تکنولوژی اسکن اثرانگشت برای ورود به فضای اسمارت فون از یک سنسور اولتراسونیک بهره می برد که نخستین بار در گوشی LE Max Pro معرفی شد. کوالکوم و تکنولوژی Sense ID آن نیز بخش مهمی از طراحی این گوشی هستند.
برای دریافت جزییات اثرانگشت، این سخت افزار شامل یک فرستنده و یک دریافت کننده اولتراسونیک است. با قرار گرفتن انگشت بر روی اسکنر، یک پالس اولتراسونیک ارسال می شود. بخشی از این پالس جذب می شود و بخشی از آن بسته به شیارها و برجستگی ها و ویژگی های خاص اثر انگشت به سنسور بازگردانده می شود ..

اسکنرهای استاتیک در مقابل انواع سوایپ کردنی:

همه ی اسکنر هایی که در بالا توضیح دادیم از نوع اسایتک هستند. و انگشت خود را رو چهار گوش اسکنر قرار بدهید نیازی به حرکت دادن انگشت نیست. این سنسور ها دقیق تر بوده و کار با انها بسیار اسان است اما هزینه ی ساخت بالایی دارد.

سنسور های اثرانگشت یک خط از پیکسل ها را دارند .هزینه ی ساخت این نوع سنسور بسیار پایین است اما برای اینکه تصویر دو بعدی ایجاد شود باید انگشت خود را به سرعت ثابت روی ان بکشد. احتمال خطا بیشتر می شود. برای همین این نوع سنسور ها از دقت کمتری برخوردارند.

سایر انواع سنسورها که در دستگاه‌های الکترونیکی مورد استفاده قرار نمی‌گیرند:

اسکنر اثر انگشت حرارتی:

این نوع اسکنر مانند اسکنر خازنی است . اما به جای جریان الکتریکی از اختلاف دمای برجستگی ها و فرورفتگی های اثر انگشت برای تصویر دو بعدی استفاده می کند برای استفاده از این نوع اسکنر بدن باید به اندازه کافی گرم باشد.

اسکنر اثر انگشت فشاری:

این نوع اسکنر ها تفاوت فشار های وارد شده از برجستگی ها و فررفتگی های اثر انگشت ثبت می کند. این اختلاف فشار بسیار ناچیز است بنابراین سنسور باید بسیار حساس باشد. بنابراین نباید از شیشه و فلز و.. پوشیده شود، تا حساسیت ان را تحت تاثیر قرار ندهد. درصورت انجام ندادن این کار پوشش، سنسور در برابر ضربه و خش بسیار اسیب پذیر است.

اسکنر اثر انگشت فرکانس رادیویی

برای هرکدام از پیکسل ها تصویر دو بعدی نهایی. و یک انت کوچک دارد و می تواند با نفوذ جزئی به لایه ی زیر پوست rf اسکنر را اسکن کند همانند سنوگرافی به همین دلیل برای پوست های اسیب دیده نیز قابل استفاده است. محصولات اپل از اسکنر های خازنی و انگشتی استفاده می کنند.

بعد از اسکن اثر انگشت چه کاری انجام می‌شود؟

پس از اسکن اثر انگشت یک تصویر دو بعدی سیاه و سفید اماده تجزیه می شود. این تصویر به صورت رمز گذاری شده و در یک مکان امن نگه داری می شود. بعضی از تولید کنندگان از تکنولوژی Trustzone کمپانی ARM استفاده می‌کنند که فایل اسکن اثر انگشت را حتی از دور از دسترس سیستم عامل نگه می‌دارد، تا توسط بعضی از نرم افزار ها خوانده نشود.

تصویر هیچ وقت از منطقه امن دستگاه خارج نمی شود و به هیچ سروری انتقال نمی یابد. اما تجزیه شده و به یک هیستوگرام خاص برای هر اثر انگشت تبدیل می شود. در نتیجه یک سیستم انطباق اثر انگشت به وجود می اید. حتی الگوی اثر انگشت توسط هکر ها محاسبه شود. مهندسی مکوس برای به دست اوردن اثر انگشت اصلی وجود نخواهد داشت.

نگرانی‌های امنیتی مرتبط با اسکنر اثر انگشت

استفاده از اسکنر اثر انگشت باعث امن تر و راحت بودن می شود اما اگر به هر دلیلی اسکنر اثر انگشت کار نکند باید از پسورد جایگزین استفاده نمایید. به یاد داشته باشید که اسکنر اثر انگشت هک شدنی بوده و این اتفاق بار ها افتاده است پس از رمز های سخت و هویت دو مرحله ای استفاده نمایید. حتی با استفاده از عکس پر کیفیت منتشر شده در فضای مجازی. می توانید پسورد خود را تغیر دهید اما عوض کردن اثر انگشت امکان پذیر نمی باشد. هریک از روش های تامین امنیت نقض هایی دارند . با استفاده از اسکنر اثر انگشت یک لایه ی امنیتی اضافه می شود. نه راه حل کلی!

اگر می‌خواهید بیشترین استفاده را از یک دوربین DSLR ببرید، بهتر است به جای این که همیشه از حالت خودکار استفاده کنید، یاد بگیرید که هر حالت را در چه موقعیتی به کار بگیرید. معمولاً مشکل کاربران این است که درک درستی از حرف‌ها و علائم حالت‌های مختلف ندارند، به همین دلیل گیج می‌شوند. با ما در ادامه‌ی مطلب همراه باشید تا با معرفی حالت‌های مختلف به تجربه‌ی عکاسی بهتری دست یابیم.

شناخت علائم دوربین

بگذارید ابتدا با صحبت درباره‌ی متداول‌ترین حالت‌هایی که در دوربین پیدا می‌کنید و نحوه‌ی کارکرد آن‌ها صحبت کنیم. اگر با دیافراگم، سرعت شاتر، ISO و موارد این چنینی آشنایی ندارید، در وهله‌ی اول باید آن‌ها را درک کنید، چون برای فهم چگونگی کارکرد این حالت‌ها به این مفاهیم نیاز داریم.

مودهای دستی: M، Av، Tv و P

حروف موجود نشانگر حالت‌های مختلف دستی و تقریباً دستی دوربین است که اگر واقعاً به دنبال عکاسی جدی هستید بهتر است با آن‌ها آشنا شوید. این حروف شامل موارد زیر است:

 

 

– دستی (M): حالت دستی همان طور که از نام آن پیداست، کنترل کامل دستگاه را به شما واگذار می‌کند. در این حالت خودتان باید میزان دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را وارد کنید. پس از تعیین این مقادیر دوربین یک عکس آزمایشی می‌گیرد تا ببینید از نتایج راضی هستید تا نه.

 

 

– اولویت دیافراگم (Av یا A): در این حالت باید دیافراگرام و ISO را خودتان تنظیم کنید، اما دوربین به طور خودکار سرعت شاتر را مشخص می‌کند. با استفاده از جبران نوردهی می‌توانید نور عکس‌هایی که می‌گیرید را کم یا زیاد کنید.

 

 

– اولویت سرعت شاتر (Tv یا S): در این حالت دیافراگم لنز به طور خودکار تنظیم می‌شود، ولی سرعت شاتر و ISO را باید به صورت دستی مشخص کنید. مانند حالت اولویت دیافراگم، در این حالت هم با استفاده از جبران نوردهی می‌توانید نور تصاویر را عکس یا زیاد کنید.

 

– برنامه(P): در این حالت تنظیم ISO و جبران نوردهی به شما، و سرعت شاتر و دیافراگم به دوربین واگذار می‌شود.

 

حالت‌های خودکار: A+، CA و گزینه‌های دیگر

بقیه‌ی آیتم‌های موجود بر روی دوربین حالت‌های خودکاری هستند که خودشان کار بهینه سازی صحنه‌های مختلف را بر عهده می‌گیرند. این گزینه‌ها اگرچه نه لزوماً، ولی شامل گزینه‌های زیر هستند:

 – خودکار (A+): در حالت خودکار کامل، دوربین همه‌ی وظایف را بر عهده می‌گیرد. شما فقط باید دکمه‌ی شاتر را فشار دهید، تا بهترین نتیجه‌ی ممکن برای شما به ثبت برسد.

 

 – بدون فلش: این حالت مانند حالت خودکار است، منتهی از فلش استفاده نمی‌کند.

 – خودکار خلاق: این حالت در بعضی از دوربین‌های Canon وجود دارد که به شما اجازه می‌دهد تا میزان محو شدن فضای پس‌زمینه‌ی تصویر را مشخص کنید.

– پرتره: این حالت یک حالت خودکار است که در آن دیافراگم وسیعی را برای ثبت عمق کمی از محیط در نظر می‌گیرد.

 – منظره: این حالت هم یک حالت خودکار است که در آن دیافراگم باریکی را برای ثبت تصاویر عمیق از محیط در نظر می‌گیرد.

 – کلوزآپ: این حالت برای اشیا نزدیک طراحی شده تا با تنظیم همه چیز توسط خود دوربین، بتواند تصاویر را در نزدیک‌ترین حالت ممکن بدون استفاده از فلش ثبت کند.

 – ورزشی: در این حالت دوربین اولویت سرعت شاتر را از بقیه‌ی تنظیمات بالاتر در نظر می‌گیرد. مقدار ISO در این حالت از حالت پرتره بیشتر است.

 – پرتره شبانه: این حالت برای محیط‌های کم نور طراحی شده که در آن دوربین کیفیت تصویر را فدای افزایش سرعت شاتر و مقدار ISO می‌کند.

 – راهنما: حالتی که در بعضی از دوربین‌های Nikon وجود دارد و شما را برای گرفتن عکس راهنمایی می‌کند.

البته در بعضی از دوربین‌ها حالت‌های دیگری هم وجود دارد که خیلی متداول نیستند. دوربین‌های حرفه‌ای حالت‌های سفارشی‌ای دارند که تنظیمات زیادی در آن‌ها قابل انجام است. حالت ویدیو یا HDR هم یکی دیگر از حالت‌هایی است که در دوربین‌های زیادی وجود دارد.

اگر معنای علامت‌های روی دوربین خود را به درستی نمی‌دانید، بهتر است دفترچه راهنمای آن را بررسی کنید.

از چه حالتی باید استفاده کنیم؟

حالا که معنی همه‌ی علامت‌ها را می‌دانید، سوال این است که چه زمانی باید از چه حالتی استفاده کنیم؟ پاسخ از آن چیزی که فکر می‌کنید ساده‌تر است.

اکثر اوقات از حالت اولویت دیافراگم استفاده کنید

اکثر مردم فکر می‌کنند که اگر حالت خودکار را رها کنند، دیگر همیشه باید از حالت دستی استفاده نمایند. آن‌ها گمان می‌کنند که اگر برای هر تصویر دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را به طور دستی تنظیم نکنند، اصلاً کاری نکرده‌اند.

اما نکته این جاست که عکاسان حرفه‌ای هم معمولاً از حالت دستی استفاده نمی‌کنند. آن‌ها از حالت اولویت دیافراگم (Av یا A) استفاده می‌کنند.

سرعت شاتر به جز در هنگام ضبط چیزهای متحرک باید بین یک صدم ثانیه تا یک هشت هزارم ثانیه باشد. اما چیزی که در ظاهر تصاویر شما خیلی تاثیرگذار است، دیافراگم می‌باشد. تفاوت اصلی بین عمق کم پرتره و عمق زیاد یک منظره در فوکوس آن است. پس چرا باید به چیزهای بی‌اهمیت توجه کنیم؟

دوربین را بر روی A یا Av قرار دهید، دیافراگمی که می‌خواهید را انتخاب کنید، و عکاسی را آغاز نمایید. در این حالت، اگرچه به طور مستقیم سرعت شاتر را تعیین نمی‌کنید، اما با تنظیم جبران نوردهی آن را هم کنترل می‌کنید.

هنگامی که یک عکس می‌گیرید، دوربین بهترین مقدار نوردهی را برای تصویر شما حدس می‌زند. در حالت اولویت دیافراگم، دوربین سرعت شاتری که به نظر مناسب است را انتخاب می‌کند (و ۹۰ درصد اوقات واقعاً به حد مناسب نزدیک است). اگر می‌خواهید سرعت شاتر کمی بالاتر باشد، مقدار جبران نوردهی را کمتر کنید. با این کار تصویر شما اندکی تاریک‌تر می‌شود. اگر دوربین نوردهی را خیلی کم در نظر گرفته است، آن را مقداری بیشتر کنید تا در کنار سرعت شاتر کندتر، تصویری روشن‌تری داشته باشید.

در حالت اولویت دیافراگم، نه تنها دیافراگم، بلکه ISO را هم کنترل می‌کنید. در حالت کلی، باید با کمترین میزان ISO تصویربرداری کنید، اما اگر می‌خواهید بدون تغییر دیافراگم سرعت شاتر بیشتری داشته باشید، می‌توانید آن را مقداری افزایش دهید.

عکاسان حرفه‌ای از حالت اولویت دیافراگم استفاده می‌کنند چون بدون احتمال خراب‌کاری و دردسر، تقریباً به همه‌ی امکانات حالت دستی دسترسی دارند. اگر در حالت دستی سرعت شاتر اشتباهی را انتخاب کنید، تصاویرتان غیرقابل استفاده خواهد شد.

چه زمانی از حالت کاملاً دستی استفاده کنیم؟

اگرچه استفاده از حالت دستی معمولاً ضروری نیست، ولی کاربردهای فراوانی دارد. به طور کلی باید از این حالت استفاده کنید اگر:

• بین تصاویر مختلف سازگاری می‌خواهید. دلیل اصلی استفاده از حالت دستی سازگاری است. اگر می‌خواهید از شرایطی عکس بگیرید که زیاد تغییر نمی‌کند -مثلاً یک کنسرت در فضای سرپوشیده- و می‌خواهید کار پس پردازش (Post Processing) خود را تا حد ممکن ساده کنید، باید از حالت دستی استفاده کنید.
• همه‌ی تنظیمات اهمیت داشته باشد. در بعضی از تصاویر همه‌ی تنظیمات مهم است. اگر در شرایط پرنور یا موقعیت‌های متحرک تصویربرداری می‌کنید، بهتر است همه چیز را خودتان در دست بگیرید.
• از سه پایه استفاده می‌کنید. اگر زحمت نصب سه پایه و تنظیم شرایط عکاسی را به جان خریده‌اید، شاید بهتر باشد تا چند ثانیه هم برای تنظیمات دوربین وقت بگذارید.

چرا از حالت اولویت سرعت شاتر استفاده نکنیم؟

این حالت مشابه حالت اولویت دیافراگم است، با این تفاوت که در آن، دیافراگم توسط خود دوربین تنظیم می‌شود و شما باید سرعت شاتر و ISO را مشخص کنید. این حالت در اکثر موقعیت‌ها خیلی مفید نیست. تفاوت چندانی بین سرعت زیاد و کم شاتر وجود ندارد، بنابراین معمولاً حالت اولویت شاتر نسبت به این حالت برتری دارد.

مقدار دیافراگم، سرعت شاتر و ISO باید چقدر باشد؟

دیافراگم

اهمیت کنترل دیافراگم از بقیه‌ی چیزها بیشتر است. شکل کلی بخش اعظمی از تصاویر شما توسط این ویژگی مشخص می‌شود. در انتخاب مقدار دیافراگم آزادی عمل زیادی وجود دارد تا هر کس با توجه به نیاز خود بتواند آن را تنظیم کند.

اگر پس‌زمینه‌ی محو یا سرعت شاتر بیشتری می‌خواهید، هر چه دیافراگم وسیع‌تر باشد بهتر است. مقدار ایده‌آل آن بین f/1.8 و f/5.6 است (البته اگر لنز شما از این مقدارها پشتیبانی کند). به این صورت ضمن محو شدن پس‌زمینه، بالاترین سرعت شاتر را خواهید داشت.

اگر تصویری می‌خواهید که بدون از دست دادن سرعت شاتر، بر همه‌ی نقاط قاب فوکوس داشته باشد، بهتر است دیافراگم را بین f/8 و f/16 انتخاب کنید. در این محدوده هر چه دیافراگم وسیع‌تر باشد عمق تصویر کمتر شده اما سرعت شاتر افزایش می‌یابد، ولی هر چه دیافراگم باریک‌تر باشد، عمق تصویر بیشتر شده و سرعت شاتر هم کاهش می‌یابد.

اگر به دنبال سرعت شاتر خیلی کم هستید یا می‌خواهید مطلقاً همه چیز فوکوس داشته باشد، باید از یک دیافراگم باریکتر از f/16 استفاده کنید. تنها چیزی که باید مراقبش باشید این است که اکثر لنزها در حداکثر دیافراگم در بهترین حالت خود قرار نمی‌گیرند، پس با گذشتن از f/22 ممکن است شاهد افکت‌های عجیب و غریبی باشید.

سرعت شاتر

سرعت شاتر معمولاً به اندازه‌ی دیافراگم حیاتی نیست، اما باز هم نقش مهمی در خروجی تصویر شما دارند.

هر سرعت شاتری که سریع‌تر از یک هزارم ثانیه باشد، باعث فریز شدن حرکت می‌شود. اگر می‌خواهید از حرکات ورزشی، مثلاً ضربه‌ی شوت یک فوتبالیست یا پرش یک اسکی باز عکس بگیرید، سرعت شاتر باید در حد هزارم ثانیه باشد.

 

فریز شدن حرکت در بازه‌ی مقداری یک صدم و یک هزارم ثانیه یکسان نیست. اگر با سرعت شاتر یک پانصدم ثانیه از چیز متحرکی با سرعت ۹۵ کیلومتر در ساعت عکس بگیرید، آن چیز در حین عکس گرفتن، پنج سانتی متر حرکت می‌کند، که همین مقدار برای محو شدن حرکت کافی است. در عوض این بازه برای تصویربرداری دستی از چیزهای متحرک اما کند (مثل انسان‌ها یا حیوانات خانگی) مناسب است. اکثر پرتره‌هایی که من می‌گیرم در این رنج قرار دارند.

بازه‌ی یک صدم تا یک دهم ثانیه، به نوعی منقطه‌ی مرگ است. این حالت برای دوربین‌های دستی خوب است، اما خروجی کار چندان واضح نخواهد شد. حرکت‌های کند محو شده، ولی به اندازه‌ی کافی خوب نیستند. اگرچه این حالت به طور کلی توصیه نمی‌شود، اما از آن می‌توانید برای تصویربرداری از مناظر یا در شب استفاده کنید.

برای استفاده از بازه‌ی یک دهم ثانیه یا ۳۰ ثانیه به سه پایه نیاز دارید. در این حالت نمی‌توانید بدون هیچ مشکل جدی دوربین را بر روی دست نگه دارید. این نقطه همان جایی است که شما را وارد منطقه‌ی تصویربرداری پرنور و محو شدن تعمدی حرکت می‌کند. البته می‌توانید تصاویر خوبی در شب بگیرید. تصاویر آب و ابرها با توجه به این که هر بخش آن وارد بخش دیگر می‌شود زیبا به نظر می‌رسند. اکثر تصاویر خیره کننده با این سرعت‌های کم شاتر گرفته می‌شوند.

اگر سرعت شاتر کندتر از ۳۰ ثانیه باشد، تصویربرداری شما فوق العاده پرنور می‌شود، و حرکت چیزها در تصویر شما اصلاً مشخص نخواهد شد. می‌توانید از یک صحنه‌ی خیابان عکس بگیرید در حالی که از هر شخص فقط هاله‌ای از چند رنگ باقی خواهد ماند.

ISO

ISO به نوعی عجیب و غریب است چون اکثر اوقات خیلی کم اهمیت دارد، مگر این که باعث خراب شدن تصاویرتان شود. همان طور که بالاتر گفتیم، بهتر است از کمترین حد ISO استفاده کنید.

در یک دوربین DSLR مدرن، تصاویری که با ایزوی بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ گرفته می‌شوند تقریباً غیرقابل تشخیص هستند. در این حالت با اغماض می‌توان گفت که هیچ نویزی در تصاویر وجود نخواهد داشت. اگرچه ۱۰۰ بهتر است و هر چیزی در این رنج منجر به تصاویر فوق العاده می‌شود.

تصاویر در رنج ۴۰۰ تا ۱۶۰۰ هنوز هم خوب هستند، ولی مقداری نویز دیده می‌شود. دوربین‌های جدید (و مدل بالا) تا حد ۱۶۰۰ تصاویر را به شکل قابل قبولی تمیز ثبت می‌کنند، اما این تصاویر باز هم به خوبی ایزوهای پایین‌تر نیست.

تصاویر گرفته شده در بازه‌ی ۱۶۰۰ تا ۳۲۰۰ هنوز هم از نظر فنی قابل استفاده هستند، اما نویز در آن‌ها کاملاً مشهود است. این مقدار باعث نابودی تصویر نمی‌شود، ولی اگر مجبور به استفاده از این مقدار نیستید، بهتر است از آن استفاده نکنید. تصویر زیر کلوزآپی از یک چهره است که توسط دوربین ۵DIII با ایزوی ۶۴۰۰ به ثبت رسیده است.

 

مقدارهای بالاتر از این اصلاً توصیه نمی‌گردد، چون باعث می‌شود تا تصویر خیلی نویزی شده و جزئیات در آن مخدوش گردد.

برای شروع، دانستن همین چیزها کافی است. همان طور که دیدید کنترل دستی دوربین به طرز شگفت انگیزی ساده بود. اگر بدانید که دیافراگم، سرعت شاتر و ISO چه چیزهایی هستند و چطور باید آن‌ها را در حالت اولویت دیافراگم کنترل کنید، می‌بینید که تجربه‌ی عکاسی با تنظیمات که خودتان آن‌ها را تعیین کرده‌اید چقدر لذت‌بخش‌تر است.

منبع: howtogeek

هر شب موقعی که می خواهیم بخوابیم، بسیاری از ما گوشی هایمان را خاموش کرده و در کنار خودمان می خوابانیم اما گاهی به هر دلیلی، نمی توانیم آن ها را روشن کنیم. البته این موضوع می تواند هم مشکل سخت افزاری داشته باشد یا مشکل سخت افزاری. به هر حال ممکن است شما نیز یک روز با چنین صحنه ای مواجه شوید. برای حل این مشکل از تدابیر گویا آی تی استفاده کنید.

 ساده ترین راه: گوشی را باز شارژ کنید

گاهی گوشی شما شارژ کم می آورد و وقتی آن را روشن می کنید با علامت توخالی باتری روبرو می شوید که ناگهان سریع گوشی خاموش می شود اما گاهی اوضاع از این بدتر است و باتری کاملا خالی است و این تنها علتی است که گوشی روشن نمی شود. پس در چنین شرایطی در ابتدا نیم ساعت گوشی را به شارژر بزنید تا مطمئن شوید که مشکل از باتری هست یا نه.

 اگر بعد از ۳۰ دقیقه گوشی شارژ نشد، ممکن است که مشکل از سیم شارژ باشد. البته گوشی ها سال هاست که یک چراغ ال ای دی دارند که وقتی آن ها را به شارژر وصل می کنید چراغ قرمز یا نارنجی شان روشن می شود. اگر از ابتدا این چراغ را مشاهده نکردید، یا اینکه متوجه شدید قصد سبز شدن ندارد حتما سیم شارژر را عوض کنید یا اینکه از پریز دیگری استفاده کنید.

اگر فکر می کنید فرآیند شارژ بی نقص است حدود ۱ ساعت صبر کنید تا شارژ گوشی فول شود و بعد راه های بعدی را تست کنید.

راه دوم: کمی با دکمه پاور مشغول باشید

این راه را چند بار تست کنید. دکمه پاور یا همان خاموش / روشن گوشی را فشار داده و کمی نگهدارید. گاهی اندروید فریز می شود و تا بخواهید به اصطلاح خودمان یخ آن را آب کنید کمی طول می کشد. امیدواریم که با فشردن طولانی دکمه پاور صدای ویبره را بشنوید و منتظر باشید تا صفحه نمایش روشن شود. اگر این اتفاق رخ نداد چند بار این کار را انجام دهید.

 گاهی اوقات وقتی گوشی را روشن کردید نمایشگر تیره می ماند و مشکل همچنان باقی است در واقع در چنین شرایطی گوشی روشن شده اما مشکلی از ما رفع نمی کند. در چنین شرایطی اگر گوشی باتری قابل تعویض دارد آن را از گوشی خارج و دوباره وصل کنید و دوباره با دکمه پاور مشغول شوید. این بار باید گوشی سریع روشن شود.

 اگر باتری گوشی شما قابل تعویض نیست، تنها یک راه دارید و آن هم اینکه، دکمه پاور را حدود ۳۰ ثانیه نگهدارید تا کاملا خاموش شود و حدود ۳۰ ثانیه دیگر صبر کنید تا گوشی در حالت خاموش بماند و بعد از آن دوباره گوشی را روشن کنید.

راه سوم: از بخش ریکاوری تنظیمات کارخانه ای را ریست کنید

به ندرت پیش می آید که با طی کردن مراحل قبلی مشکل حل نشود. اگر شما هم از آن جمله افرادی هستید که به این مرحله آمده اید و هنوز مشکل حل نشده این روش را هم تست کنید. گاهی گوشی به حالت فریز می رود و با خاموش کردن هم نمی توان مشکلش را حل کرد.

در این شرایط، اندروید خود را خاموش کنید و بعد بجای روشن کردن چند کلید مشخص را بزنید تا به حالت ریکاوری بروید. کلید مشخص مورد نظر برای تمام دستگاه ها یکسان نیست. بدین طریق کافی است در گوگل از فرمول زیر استفاده کنید تا بتوانید کلید مورد نظر را پیدا کنید. Recovery Mode smartphone name فرمولی است که باید از آن استفاده کنید. اگر از گلگسی اس ۶ استفاده می کنید، دکمه پاور، هوم، و کم کردن صدا را باید با هم بگیرید تا گوشی به ریکاوری برود. در این بخش می توانید تنظیمات لازم را انجام دهید و گوشی را ریست کارخانه ای کنید. گاهی طی همین فرآیند ها ممکن است باز گوشی شارژ خود را از دست دهد بنابراین اگر چنین احساسی داشتید حتما باز هم آن را شارژ کنید.

 اگر با ریست از بخش ریکاوری مشکل حل نشد ناچار باید مشکل را به گردن نرم افزار بیندازیم و راه حل آخر را هم امتحان کنیم:

راه چهارم: فریم‌ور دستگاه خود را بازگردانی کنید

برای این مورد هم باید از گوگل کمک بگیرید تا مطابق دستگاه تان، راه حل و دستور العمل مخصوص گوشی تان را برایتان ارائه کند. این بار در کنار عبارت reinstall frimware نام گوشی خود را بنویسید و یا حتی به سایت سازنده گوشی بروید تا بتوانید از فریم ور گوشی اطلاعاتی پیدا کنید البته این بخش کمی دردسر دارد که بهتر است این کار را در کنار یک فرد آگاه انجام دهید.

مطمئن باشید که با طی کردن این ۴ راه مشکل شما به راحتی حل خواهد شد مگر اینکه سخت افزار گوشی سوخته باشد یا باتری مشکل ویژه داشته باشد. به هر حال اگر تا اینجا نشد مشکل  را حل کنید باید به سراغ تعمیر کار حاذقی بروید که تجربه بیشتری دارد. در عین حال اگر تجربه ای در چنین شرایطی دارید بهتر است آن را با دوستانتان در گویا آی تی به اشتراک بگذارید و از طرفی هم می توانید با انتشار این مطلب روی شبکه های اجتماعی دیگران را از چنین مشکل و راه حل هایی مطلع کنید.

منبع: گویا آی تی