Corsair، رم های DDR4، خنک‌کننده های CPU و منبع تغذیه مطابق با AMD Ryzen عرضه کرد
پس از ارائه پردازنده‌های AMD Ryzen، شرکت Corsair نیز همانند دیگر شرکت‌ها محصولات مطابق با این پردازنده‌ها را عرضه کرد.
Corsair، رم های DDR4، خنک‌کننده های CPU و منبع تغذیه مطابق با AMD Ryzen عرضه کرد
پس از ارائه پردازنده‌های AMD Ryzen، شرکت Corsair نیز همانند دیگر شرکت‌ها محصولات مطابق با این پردازنده‌ها را عرضه کرد.
Noctua سه خنک کننده مخصوص AMD Ryzen ارائه کرد
اگر برای پردازنده جدید AMD Ryzen خود به خنک‌کننده هوا-خنک نیاز دارید، Noctua خنک‌کننده‌هایی مخصوص این پردازنده‌ها تولید کرده است.
آموزش عیب یابی اتصال مودم به اینترنت + راه حل ها
در حال حاضر با گسترش روز افزون بازی‌های کامپیوتری آنلاین، دستگاه‌های پخش فیلم به صورت آنلاین، و وجود وسایل هوشمند ارتباطی از کامپیوتر تا قهوه جوش و..، اینترنت را به یکی از دغدغه ای اصلی هر کاربر در فضای مجازی تبدیل کرده است. طبق آنچه از دنیای تکنولوژی به گوش می رسد، تا کمتر از چهار سال دیگر، تعداد وسایلی که به اینترنت متصل می‌شوند را ۵۰ میلیارد شئ برآورد کرده است.
اگر در این بین برای اتصال به اینترنت خود به طور مدام دچار مشکل و قطعی آن می‌شوید، شاید نتوانید که هر بار به یک متخصص کامپیوتری مراجعه کنید و احتمالا با تماس با آن ها همیشه جواب مناسبی دریافت نکنید، پس بهتر است با ما و بیان راهکارهایی برای عیب‌یابی مودم تان همراه شوید، تا بهتر بتوانید زبان مودم و روتر خود را بفهمید و آن را بهتر بکار بگیرید؛ با ما همراه باشید.
از دستور سیستمی Ping استفاده کنید.
اگر با دستورات خط فرمان بهتر آشنا شوید، تا حد زیادی شما را از هر تعمیرکار نرم افزار کامپیوتری بی نیاز می کند. یکی از دستورات مهم در Command Prompt دستور پینگ است که شما را از اتصال به اینترنت تان مطلع می کند.
برای اطمینان از اینکه به اینترنت متصل هستید یک سایت را پینگ کنید، مثلا برنامه Run را اجرا کنید و سپس در کادر آن عبارت پینگ را به همراه آدرس آی پی سایت جستجو کنید، اگر هم آدرس آی پی یک سایت را ندارید، می توانید که از آدرس اسمی آن استفاده کنید، مثل زیر:
«Ping 216.58.219.201» یا « Ping google.com»
روند کاری پینگ به این صورت است که بسته های کوچک داده ای را به سمت سایت مربوطه ارسال می کند، و سرعت ارساال و رسیدن آن را هم به مقصد اندازه می گیرد، اگر سرعت ارسال بسته نرمال بود، پیغامی مبنی بر اینکه اتصال بر قرار است به شما نشان می دهد.
اگر بسته به مقصد نرسید، احتمال اینکه الان سایت مورد نظر به طور موقت غیر فعال باشد هست، پس سایت های دیگری را با همین ترفند پینگ کنید.
البته بعضی از سایت ها به طور خودکار به دستور پینگ شما پاسخ نمی دهند پس حتما از سایتهای متعدد برای ترفند پینک استفاده کنید.
نهایتا اگر هیچ پیغامی مبنی بر اتصال با سایت‌ها دریافت نکردید، می توانید مودم و روتر خود را بررسی کنید و در نهایت هم با شرکت خدمات دهنده اینترنت تان تماس بگیرید.
اتصالات فیزیکی روتر را با پریز برق بررسی کنید.
شاید مهم ترین و اولین فاکتور برای پیدا کردن مشکلتان، چک کردن چراغ های روتر باشد؛ باید چراغ‌ها روشن و ثابت باشند. اگر چراغ ها خاموش باشند باید مطمئن شوید که روتر به درستی به پریز برق متصل شده است؛ برای اینکار کابل آداپتور را از روتر بیرون آورید، بعد از گذشت یک الی ۲ دقیقه دو مرتبه آن را وصل کنید، و کلید روشن/خاموش روتر را نگهدارید، اگر باز هم چراغ ها روشن نشدند، احتمالا روتر یا آداپتور برق و حتی سیم برق با مشکل فیزیکی مواجه هستند.
مودم و روتر را مجددا بررسی کنید.
اگر از مودم و روتر تان همزمان استفاده می کنید، پس باید هر دو دستگاه را با هم چک کنید، شاید فقط یکی از آن ها مشکل داشته باشد.
برای شروع ابتدا مودم خود را بررسی کنید، باید چراغ‌های مودم روشن شوند، اگر هیچ چراغی از مودم روشن نیست، باید مودم را خاموش کنید. چند دقیقه به مودم زمان استراحت و بازیابی دهید. حالا ابتدا مودم خود را روشن کنید و بعد سراغ روشن کردن روتر بروید.
اگر چراغ دکمه روشن/ خاموش روترتان روشن شده است حالا باید سراغ چراغ WAN یا اینترنت آن بروید؛ در اکث روترها، برای اطمینان از سلامت اتصال در روتر باید این چراغ را سبزرنگ چشمک زن ببینید.
اما اگر چراغ اینترنت برای شما روشن نشد باید روتر خود را خاموش کنید.
در بعضی از روترها چراغ در پشت روتر تعبیه شده است و باید چراغ اینترنت را از صفحه عقبی روتر بررسی کنید.
بعد از خاموش کردن روتر، همه کابل ها را از روتر جدا کنید و دومرتبه به جای درست خود متصل کنید. مدت کوتاهی صبر کنید و سپس روتر را راه اندازی کنید.
فرکانس و کانال روتر را عوض کنید.
روتر ها به طور عمومی از ۱۴ کانال یا فرکانس با پهنای باند ۲٫۴ GHz برای فرستادن و دریافت بسته در شبکه استفاده می‌کنند.
ممکن است گاهی این کانال ها در اتصال به وایفای، روی هم نویز و هم‌پوشانی ایجاد کنند، ونتوانند بسته را در شبکه جابجا کنند.
می توانید به طور موقت کانال های خود را تعویض کنید، مثلا کانال‌های ۱ ،۶، ۱۱ هم پوشانی را قبول نمی‌کنند و بدون مشکل می‌توانید از این فرکانس برای جابجایی داده ها در اتصال به شبکه استفاده کنید.
برای اینکه اینکار را به صورت دستی انجام دهید باید وارد صفحه مدیریت روتر شوید.
هر چند که روتر به طور خودکار خود فرکانس ها را تنظیم می کند، اما اگر هنوز در اتصالتان مشکل دارید و یا با سرعت کمی متصل هستید می توانید اشکالات کانال‌ها را در این پنل برطرف کنید.
از سلامتی کابل‌هایتان مطمئن شوید.
گاهی ممکن است با اعمال همه راه‌کارها باز هم چراغ‌های روتر روشن نشود، و این موضوع به این معنی نیست که باید روتر خود را عوض کنید.
گاهی کابل‌هایی که معمولا هم در حیاط قرار دارند، باید بررسی بیشتری شوند. اگر کابل ها را سالم یافتید، اسپلیتر خود را هم بررسی کنید.
در صورتی که هر کدام از وسایل بالا مشکل داشتند باید آن را تعویض کنید.
روتر خود را به حالت کارخانه برگردانید.
فقط در صورتی که واقعا مشکل روترتان با راه اندازی مجدد و.. برسی همه فاکتورهای دیگر حل نشد، می‌توانید از ریست کردن روتر استفاده کنید؛البته این راه حل خیلی جالب به نظر نمی رسد چرا که تنظیمات مودم فقط یک‌بار انجام می شود. می توانید قبل از اینکار آیکن زرد پایین صفحه تان را هم بررسی کنید، شاید مشکل از آدرس آی پی باشد که به طور اتوماتیک دریافت نشده‌اند.
بعد از بررسی تمام فاکتورها اگر بخواهید روتر خود را ریست کنید، در صفحه پشتی روترتان باید یک حفره را پیدا کنید که در اکثر روترها در کنار آن کلمه Reset نوشته شده است.
در داخل این حفره یک پین ریز هست، آن را برای ۱۰ ثانیه مداوم نگه دارید؛ حالا روتر شما ریست شده است و باید مجددا برای راه اندازی آن، از روی سی دی درایورش آن را نصب کنید.
فریمور را بررسی کنید/ FirmWare
با این روش و با استفاده از یک نرم افزار ساده می توانید روتر خود را به سادگی تنظیم کنید.
برای اینکار نیاز به یک ثابت افزار (FirmWare) هست که اکثر شرکت های تولیدی روتر، آن ها را برای دانلود و اجرا در اختیار شما قرار می‌دهند.
برای استفاده از این ترفند، ابتدا به صفحه مدیریت روتر تان بروید و در بخش System آن، نحوه دانلود این ثابت افزار را به دقت مطالعه کنید و سپس از همین بخش نسبت به دانلود آن اقدام کنید.
به یاد داشته باشید که ثابت افزار را از بیرون دانولد و نصب نکنید و از طریق مدیریت روترتان این کار را انجام دهید.
استفاده از یک تقویت کننده سیگنال یا Extender
به طور معمول، وجود موانع، دیوارها یا زیرزمین و.. باعث می شوند که سیگنال های موجود در شبکه با سرعت و کیفیت پایینی برقرار باشند.
اگر در شبکه شما هم مشکل ضعف آنتن وایفای وجود دارد، می‌توانید روتر خود و یا جایگاه دستگاه‌های خود را عوض کنید.
اما اگر به هر دلیلی امکان تعویض دستگاه‌ها ممکن نیست و در مواقعی حتی با تغییر محل نصب آنها، باز هم با ضعف سیگنال‌ها مواجه هستید بهتر است که از یک دستگاه جانبی پر کاربرد مثل Extender استفاده کنید تا سیگنال‌های وایفای را تقویت کند.
تنظیمات سرویس گیرنده ها را بررسی کنید.
بعد از بررسی تمام فاکتورها از طرف روتر و مودم (ارسال کننده های سیگنال)، اگر بازهم گوشی، تبلت، کامپیوترتان و.. به اینترنت متصل نمی شود، بهتر است که تنظیمات و پیکربندی کلاینت‌ها را هم مجددا تنظیم کنید.
با هر وسیله هوشمندی که هستید به قسمت تنظیمات وایفای تان بروید و در آن‌جا، مطمئن شوید که وایفای شما روشن است، یا رمز عبور را صحیح وارد می‌کنید.
- اگر گوشی، تبلت شما در حالت پرواز قرار دارد ، آن را از پرواز خارج کنید، بعد از اینکاار مطمئن شوید که تاریخ و زمان وسیله تان به درستی وارد شده است.
- در کامپیوتر خود هم بر روی نشانه گر شبکه، کلیک راست کنید و برای عیب یابی و رفع مشکلتان هم گزینه Troubleshoot Problems را انتخاب کنید.
بیشترین خطاهایی که در روترها گزارش شده است، با ریستارت روتر برطرف می شود، یا نهایتا مجبور شوید آداپتور شبکه خود را دوباره پیکربندی کنید.
کامپیوتر را بررسی کنید.
گاهی اوقات وجود ویروس ها، بد افزارها، نرم افزارهای جاسوسی و.. سبب می‌شوند که در تنظیمات شبکه شما اختلال ایجاد شود، پس یکی از فاکتورهای مهم خود را بررسی این موارد قرار دهید؛ ممکن است که با ورود به یک سایت و دانلود یک برنامه دیگر، این برنامه‌ها ناخواسته و بدون اطلاع شما، خودشان را بر روی سیستم‌تان نصب کرده باشند، و روی عملکرد مودم‌تان برای اتصال به اینترنت، سرعت آن و.. اختلال ایجاد کنند.
برای از بین بردن آنها می‌توانید از ضد این نرم افزارها که به صورت مجانی در اینترنت وجود دارند، استفاده کنید.
روتر قدیمی خود را تعویض کنید.
روترهای قدیمی سرعت اتصال خیلی کمتری را به نسبت به روترهای جدید در اختیار شما قرار می دهد, می توانید روتر خود را با یک مدل جدید و بروزتر تعویض کنید.
با شرکت خدمات دهنده اینترنت تان تماس بگیرید.
اگر شما تمام تلاش‌تان را برای رفع مشکل اتصال به اینترنت، یا سرعت کم آن، قطعی و قفل کردن‌های زیاد آن و.. کرده باشید، دیگر باید کار را به متخصص، حامی و خدمات دهنده خودتان بسپارید؛ با آنها تماس بگیرید.
نتیجه گیری:
زندگی در دنیای ارتباطات و اینترنت تخصص های خاص خودش را هم می طلبد تا بهتر بتوانید آن را مدیریت کنید و به مشکلات کمتری هم بر بخورید.
یکی از مشکلات عمده در کار با اینترنت، قطع و وصل شدن های مکرر با اینترنت است، که اگر در این زمینه اطلاعات کافی ندارید، باید با صرف هزینه ای مدام با مرکز خدمات دهنده خود تماس بگیرید.
در این مقاله با ارائه ۱۲ راه حل ساده و رایگان، شما را از وجود یک متخصص نرم افزار بی نیاز می کند. دیدگاه ها و تجربیات دیگر خود در این باره را با گویا آی تی در میان بگذارید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.
چگونه هنگام تایپ صدای کلیدهای کیبردهای قدیمی را کم کنیم؟
کیبوردهای مکانیکی به خاطر صدای واضح خود معروف‌اند، اما این به معنای آن نیست که شما (یا کسانی که با شما در آن محل حضور دارند) لزوماً عاشق این صداها هستید. خوشبختانه به روشی بسیار ساده و کم هزینه، از طریق استفاده از سوئیچ‌های ضربه گیر می‌توانید صدای این کیبوردها را کم کنید.
سوئیچ‌های ضربه گیر به مثابه کمک فنر دکمه‌های کیبورد
کیبوردهای مکانیکی به دلیل طبیعت خود نسبت به کیبوردهای لاستیکی صدای بیشتری دارند. حرکت‌های خشک، واکنش‌گرایی عالی و ملموس بودن قابل توجه این کیبوردها در هنگام تایپ باعث می‌شود تا صدای خیلی بیشتری تولید کنند. بعضی‌ها مثل خود من، واقعاً عاشق صدای مسلسل-وار تایپ در این کیبوردها هستند. اما اگر هم اتاقی یا همسر شما از این صدا خوشش نمی‌آید، زمان آن است تا به فکر چاره‌ای برای این قضیه باشید.
بهترین راه برای ساکت کردن صدای کیبوردهای مکانیکی این است که در کلیدهای خود از حلقه‌های چنبری لاستیکی استفاده کنید. این حلقه‌ها مثل کمک فنر هر کلید کار می‌کند و مانع از برخورد مستقیم کلید با سطح زیرین آن می‌شود. البته این روش صدای کیبورد شما را به کلی قطع نمی‌کند، ولی صدای آن را تا حد صدای یک کیبورد لاستیکی کاهش می‌دهد.
البته این روش فقط برای کم کردن صدای زیر کلیدها مناسب است. اگر سوئیچ‌هایی دارید که در لحظه‌ی بکارگیری صدای «کلیک» می‌دهند، این حلقه‌ها در قبال آنها نمی‌توانند کاری بکنند.
اما اگر این حلقه‌های چنبری به درستی جایگذاری شوند، در دکمه‌های غیر کلیکی عملکرد خوبی خواهند داشت. برخی از کاربران این کارها را انجام می‌دهند و بعد متوجه می‌شوند که ۱) آن صدای بلند از بین رفته و ۲) می‌فهمند که حالت طبیعی پایین رفتن دکمه‌ها که یکی از تجربه‌های لذت بخش کیبوردهای مکانیکی است از بین رفته، بنابراین دوباره حلقه‌ها بر می‌دارند. اگرچه قدردان حذف صدای دکمه‌ها هستیم، ولی اگر درست تایپ لمسی می‌کنید، تغییر حالت دکمه‌ها نباید چندان تاثیری روی شما داشته باشد، در واقع فکر می‌کنم این تغییر حتی باعث شد تا تایپ لمسی من بهبود پیدا کند. ضربه گیرها سطح اضافه‌ای از بازخورد نامحسوس را فراهم می‌کنند که حتی ما را تشویق می‌کند تا در هنگام تایپ کردن لمس‌های سبک‌تری داشته باشیم.
اگر از این ایده خوشتان آمده، بیایید با هم ببینیم که چگونه می‌توانیم سوئیچ‌های ضربه گیر مناسب برای کیبورد خود را پیدا کنیم و آنها را به کار ببندیم.
انتخاب ضربه گیر مناسب برای شما
نصب ضربه گیرها کار چندان سختی نیست، اما انتخاب یک ضربه گیر مناسب نیاز به کمی تحقیق و بررسی دارد. سه عامل اصلی وجود دارد که باید مدنظر داشته باشید: قطر حلقه‌ی چنبری، ضخامت (یا عمق) حلقه و سختی مواد آن. ترکیب مختلف این‌ها در کنار یکدیگر می‌توانند تجربیات متفاوتی را برای شما رقم بزنند.
قطر: جایگزینی برای راحتی نیست
حلقه باید روی دکمه‌ها راحت باشد، اما نه آن قدر تنگ که جا زدن آن سخت باشد یا پاره شود. با توجه به این که سوئیچ‌های Cherry MX بازار دکمه‌های کیبورد را تسخیر کرده‌اند، انتخاب قطر صحیح حلقه معمولاً کار راحتی است. عملاً همه‌ی جستجوهای مربوط به keyboard dampeners به حلقه‌های چنبری سازگار با Cherry منتهی می‌شود و احتمال این که برد شما هم از دکمه‌های سازگار با Cherry استفاده بکند زیاد است.
با این وجود اگر حلقه‌ها را از فروشگاهی به جز فروشگاه‌های فروشنده‌ی کیبوردهای مکانیکی می‌خرید، بهتر است اندازه‌های دقیق را داشته باشید. قطر داخلی حلقه‌های چنبریِ دکمه‌های Cherry MX حدوداً برابر ۵ میلی متر است. سوئیچ‌های شرکت Topre کمی چاق‌ترند و قطری معادل ۷ میلی متر دارند. اگر شک دارید، برند سوئیچ مورد نظر خود را جستجو کنید و ببینید که بقیه‌ی مردم از چه مدل‌هایی استفاده کرده‌اند.
ضخامت: حلقه‌های چنبری فاصله‌ی کلیدها از سطح را تغییر می‌دهند
شما می‌توانید ضربه گیرهای حلقه‌ای را در اندازه‌های مختلف در بازار پیدا کنید، اما برخلاف تفاوت ظریفی که بین مدل‌های مختلف آن وجود دارد، این ضخامت‌ها در تغییر حس کاربردی کیبورد اثر قابل توجهی دارند. نازک‌ترین حلقه‌های موجود که ۰٫۲ میلی متر هستند آن قدر باریک‌اند که به ندرت فاصله‌ی بین دکمه و سطح کیبورد را تغییر می‌دهند. این تغییر خیلی خیلی دقیق است و تا زمانی که آنها را در کنار هم امتحان نکنید، شاید اصلاً متوجه تفاوتشان نشوید.
تغییرات افزایشی ضخامت در حلقه‌های چنبری به سرعت فاصله‌ی دکمه را کاهش می‌دهد. بهتر است به سراغ حلقه‌هایی با ضخامت بیشتر از ۰٫۴ میلی متر نروید، اما به هر حال حلقه‌هایی با ضخامت ۲٫۰ میلی متر هم در بازار وجود دارد.
سختی: منعطف، سفت یا چیزی بین این دو
اگر می‌خواهید حلقه‌ی چنبری بخرید روی آنها معمولاً برچسب‌هایی مثل ۵۰A یا ۸۰A می‌بینید. A به مقیاس سختی اشاره می‌کند که برای اندازه‌گیری میزان انعطاف مواد لاستیکی استفاده می‌شود. مقیاس‌های مختلفی مثل D و R هم برای کاربردهای گوناگون لاستیک‌ها به کار می‌رود، ولی حلقه‌های چنبری با مقیاس A اندازه‌گیری می‌شود.
در این مقیاس، ۰ یعنی فوق العاده منعطف و ۱۰۰ یعنی به سختی سنگ. اگر می‌خواهید از حلقه‌های چنبری در کیبورد استفاده کنید، بهتر است به دنبال سختی ۴۰-۵۰A باشید، چون اگر بیشتر از این مقدار باشد، ممکن است حلقه آن قدر سفت باشد که قابلیت حذف صدای خود را از دست بدهد.
ملاحظات جزئی: مواد، رنگ و تعداد
حلقه‌های چنبری از نظر جنس دو نوع اصلی دارند: EDPM و لاستیک نیتریل. این که چه جنسی را انتخاب کنید اهمیت خاصی ندارد، چون تفاوت‌هایی که این دو مدل با هم دارد (مثل مقاومت در برابر دما و تغییرات شیمیایی) تاثیری در استفاده‌ی عملی شما ندارد؛ بنابراین می‌توان گفت که هر دو ماده به خوبی از پس مقصود شما بر می‌آیند و دوام مناسبی دارند.
ملاحظه‌ی دوم رنگ است. در اکثر موارد رنگ حلقه‌ها هیچ اهمیتی ندارد، چون شما فقط زمانی آنها را می‌بینید که در حال نصبشان هستید. بنابراین فرقی نمی‌کند که رنگ آن آبی، قرمز یا سیاه (که متداول‌ترین رنگ است) باشد.
با این حال اگر دکمه‌های کیبورد شما نیمه-شفاف یا شفاف است، بهتر است این نکته را در نظر بگیرید. در این صورت بهتر است از حلقه‌های بی‌رنگ استفاده کنید یا رنگی را انتخاب نمایید که با رنگ چراغ‌های LED کیبورد شما هماهنگ باشد.
در آخر، لازم نیست نگران تعدادی که روی بسته نوشته شده باشید، مگر این که بخواهید از یک فروشگاه تخصصی حلقه‌های چنبری خود را تهیه کنید. واضح است که باید به اندازه‌ی کافی حلقه بگیرید (بسته به این که کیبورد شما ۸۷ یا ۱۰۸ کلید داشته باشد)، ولی تقریباً همه‌ی بسته‌هایی که برای کیبورد عرضه می‌شود درون خود ۱۲۵ تا ۱۳۰ حلقه‌ی چنبری دارد و این مقدار از تعداد مورد نیاز هم بیشتر است.
نصب سوئیچ‌های ضربه گیر
نصب حلقه‌های چنبری در مقایسه با مراحل نسبتاً سخت انتخاب اندازه و میزان سختی، خیلی راحت است. برای نصب این ضربه گیرها به یک وسیله برای خارج کردن دکمه‌ها و کمی صبر نیاز دارید.
بعد از این که دکمه‌ها را خارج کردید، کافی است حلقه‌ها را روی ساقه‌ی دکمه قرار دهید. دقت کنید که حلقه‌ها را به درستی و بدون این که پیچ بخورند یا کج شوند در جای خود محکم کنید. اگر همه‌ی حلقه‌ها را به میزان مساوی درون بدنه فشار ندهید، بعد از این که دکمه‌ها را وصل کنید، فاصله‌ی دکمه‌ّهای مختلف با هم فرق می‌کند و حس نامطلوبی را به شما القا می‌کند.
بهتر است حلقه‌ها را مثل نمونه‌ی سمت راست موجود در تصویر بالا قرار دهید، یعنی آنها را تا انتها فشار دهید. انجام این کار با انگشتان دست خیلی راحت است، اما اگر صلاح می‌دانید می‌توانید از یک وسیله مثل مداد برای فشار دادن آن استفاده کنید.
از حلقه‌های چنبری در دکمه‌هایی که جایی برای قرار دادن این سوئیچ‌ها ندارند استفاده نکنید. همان طور که در سمت چپ و راست دکمه‌ی موجود در تصویر زیر مشخص است، این دو بخش برخوردی با سطح کیبورد ندارند، اما نقش کوچکی در حالت فنری این دکمه بازی می‌کنند.
بعد از این که ضربه گیرها را نصب کردید، دکمه‌ها را دوباره در سر جای خود قرار دهید و آنها را محکم فشار دهید. مراقب دکمه‌هایی مثل دکمه‌ی Space و Shift که حالت فنری دارند باشید.
کار تمام شد! حالا وقت این است که بدون اذیت کردن دیگران از تایپ کردن در کیبورد کم صدای جدید خود لذت ببرید. برای حل این مشکل آیا تا کنون به فکر راه و چاره ای بوده اید؟ دیدگاه ها و تجربیات خود را با گویا آی تی در میان بگذارید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.
پاوربانک ۵۰۰۰ میلی آمپر ساعتی مبتنی بر گرافن در ۱۰ دقیقه کاملا شارژ می‌شود
استارتاپ WPG پاوربانکی ۵۰۰۰ میلی آمپر ساعتی را که مبتنی بر گرافن توسعه یافته است، رونمایی کرد که در کمتر از ۱۰ دقیقه شارژ می‌شود.
پاوربانک ۵۰۰۰ میلی آمپر ساعتی مبتنی بر گرافن در ۱۰ دقیقه کاملا شارژ می‌شود
استارتاپ WPG پاوربانکی ۵۰۰۰ میلی آمپر ساعتی را که مبتنی بر گرافن توسعه یافته است، رونمایی کرد که در کمتر از ۱۰ دقیقه شارژ می‌شود.
چگونه بدانم گوشی من از کابل USB OTG پشتیبانی می کند یا نه؟
موبایل‌ها و تبلت‌های اندرویدی در مقایسه با آیفون و آیپد دستگاه‌های خیلی منعطفی هستند. برای نمونه در آنها می‌توانید صفحه‌ی قفل را عوض کنید، لانچر نصب کنید یا حتی با استفاده از NFC فایل منتقل نمایید، اما این فقط بخش نرم‌افزاری قضیه است، در حالی که انعطاف مذکور فراتر از این بخش می‌باشد.
به خاطر استفاده از فناوری خاصی موسوم به USB On-The-Go یا USB OTG، دستگاه‌های اندرویدی بیش از پیش قدرتمند می‌شوند. این امکان به شما اجازه می‌دهد تا بقیه‌ی دستگاه‌های خود را با استفاده از یک آداپتور ۵ دلاری که به درگاه شارژ وصل می‌شود، به تلفن هوشمند یا تبلت خود متصل کنید. اما همه‌ی موبایل‌ها از USB OTG پشتیبانی نمی‌کنند و هنوز باید اطلاعات بیشتری در مورد این فناوری کسب کنید، پس با ما همراه باشید.
USB OTG چیست؟
USB OTG استاندارد سخت‌افزاری و نرم‌افزاری‌ای است که به شما اجازه می‌دهد تا یک دستگاه را به واسطه‌ی درگاه USB Type-C یا microUSB به تلفن هوشمند یا تبلت خود وصل کنید. تقریباً هر دستگاهی که از کانکتور USB استفاده می‌کند را با استفاده از USB OTG می‌توانید به دستگاه‌های اندرویدی وصل کنید و آن را به وسیله‌ی موبایل خود کنترل نمایید.
یکی از موارد کاربردی استفاده از USB OTG برای وصل کردن فلش USB به موبایل است. نمونه‌ی دیگر آن می‌تواند وصل کردن موبایل به دوربین DSLR باشد تا از این طریق گوشی را به نمایشگر دوربین یا شاتر آن تبدیل کنیم، یا این که یک موس یا کیبرد را به تبلت‌مان وصل کنیم تا راندمان دستگاه را بهبود ببخشیم.
برای استفاده از این قابلیت به یک آداپتور خاص به نام کابل USB OTG نیاز دارید. این کابل‌ها با قیمتی کمتر از ۱۰ دلار در بازار وجود دارند که معمولاً شامل یک طرف کوچک برای اتصال به موبایل، و یک طرف بزرگتر برای اتصال به دستگاه دوم هستند.
با این وجود همه‌ی دستگاه‌های اندرویدی با USB OTG سازگار نیستند. پس قبل از این که آداپتور USB OTG را بخرید، بگذارید با هم ببینیم که دستگاه شما از این استاندارد پشتیبانی می‌کند یا نه.
مرحله ۱ – نصب USB OTG Tester
برای فهمیدن این که دستگاه اندرویدی شما از USB OTG پشتیبانی می‌کند یا نه، ابتدا باید اپلیکیشنی موسوم به USB OTG Tester را نصب کنید.
مرحله ۲ – بررسی امکان پشتیبانی از USB OTG
اکنون کافی است اپ مذکور را اجرا کرده و دکمه‌ی Perform OTG Test را انتخاب کنید. با این کار برنامه دستگاه شما را برای سازگاری با این قابلیت بررسی می‌کند. بعد از این که کار تمام شد، اگر همه چیز درست باشد و دستگاه شما این قابلیت را داشته باشد پیام Your mobile supports OTG را خواهید دید.
مرحله ۳ – خرید آداپتور OTG
حالا که مطمئن شدید موبایل یا تبلت شما از فناوری USB OTG پشتیبانی می‌کند، با خیال راحت می‌توانید بروید و یک آداپتور USB OTG بخرید. دو مدل کابل OTG وجود دارد که یکی مبتنی بر برق خارجی و دیگری بدون نیاز به آن است. اکثر کارها نیازی به منبع خارجی برق ندارند، پس یک کابل OTG معمولی احتمالاً کار شما را راه می‌اندازد.
کابل‌های OTG (دستگاه‌های مجهز به درگاه microUSB)
چند مورد از کابل‌های OTG معمولی که نقدهای خوبی در آمازون داشته‌اند و برای درگاه microUSB مناسب هستند به شرح زیر است:
- Ugreen USB OTG Cable)$4.79)
- Cable Matters USB OTG Cable 2-Pack)$6.99)
- C&E USB OTG Cable)$4.99)
کابل‌های OTG مبتنی بر برق (دستگاه‌های مجهز به درگاه microUSB)
اگر می‌خواهید امکان شارژ کردن و اتصال به یک دستگاه دیگر را به صورت همزمان داشته باشید، باید یک کابل USB OTG تهیه کنید که کابل برق جداگانه داشته باشد. این آداپتور در حقیقت جداکننده‌ای است که در یک زمان به سه چیز مختلف یعنی دستگاه اندرویدی شما، یک دستگاه خارجی و یک کابل برق تقسیم می‌شود. اگر می‌خواهید به دستگاهی وصل شوید که برای عملکرد به برق نیاز دارد (برای مثال بُرد قابل برنامه ریزی Teensy)، باید از کابلی با بخش برق جداگانه استفاده کنید.
- AtomicMarket Externally-Powered USB OTG Cable)$9.99)
- Elipsis 7 Powered USB OTG Cable)$3.99)
- Pocketgames Self-Powered USB OTG Dongle)$9.98)
کابل‌های OTG (دستگاه‌های مجهز به درگاه USB Type-C)
اگر صاحب دستگاه اندرویدی جدیدی هستید که از درگاه USB Type-C استفاده می‌کند، باید مطمئن شوید که آداپتور OTG-ای داشته باشید که با موبایل یا تبلت شما هماهنگ باشد. در ادامه تعدادی از بهترین گزینه‌های موجود در آمازون را برای شما می‌آوریم:
- RAVPower USB-C On-The-Go Cable)$7.99)
- VicTsing Type-C USB OTG Dongle)$6.55)
- Jelly Comb Type-C USB 3.1 OTG Dongle)$11.70)
آیا تا به حال دستگاهی را با استفاده از USB OTG به موبایل یا تبلت اندرویدی خود وصل کرده‌اید؟ تجربیات خود را در بخش نظرات را گویا آی تی در میان بگذارید. همچنین می توانید این مطلب را روی شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید.
چگونه نسخه‌ی BIOS را بررسی و آن را آپدیت کنیم؟
اگرچه آپدیت BIOS ممکن است برای همه لازم نباشد ولی در صورتی که زمانی به انجام این کار نیاز داشتید بدانید که انجام آن خیلی هم سخت نیست. با ما در ادامه‌ی مطلب همراه باشید تا ببینیم چگونه باید نسخه‌ی BIOS را بررسی کنیم و بعد BIOS جدید را با نهایت سرعت و ایمنی به مادربرد فلش بزنیم.
در هنگام آپدیت کردن BIOS مراقب باشید! اگر کامپیوتر شما فریز شود، کرش کند یا در حین انجام کار برق آن قطع گردد، ممکن است BIOS یا فرم‌ور UEFI خراب شود. در این صورت کامپیوتر شما دیگر راه‌اندازی نخواهد شد و بریک می‌شود (اصطلاحی برای اشاره به تبدیل شدن دستگاه به وسیله‌ی بی‌استفاده‌ای مثل آجر (Brick)).
چگونه نسخه‌ی BIOS را در ویندوز بررسی کنیم؟
نسخه‌ی BIOS کامپیوتر شما در منوی BIOS سیستم وجود دارد، ولی برای بررسی این عدد لازم نیست دستگاه خود را مجدداً راه‌اندازی کنید. چندین راه مختلف برای مشاهده‌ی نسخه‌ی BIOS از داخل ویندوز وجود دارد، و همه‌ی این روش‌ها در کامپیوترهایی که BIOS سنتی یا فرم‌ور UEFI جدیدتر دارند یکسان است.
برای استفاده از دستوری که نسخه‌ی BIOS را نشان می‌دهد باید Command Prompt را باز کنید. پس کلیدهای ترکیبی Windows Key + R را فشار داده، عبارت cmd را تایپ کرده و اینتر بزنید. حالا در پنجره‌ای که باز می‌شود دستور زیر را وارد کنید:
wmic bios get smbiosbiosversion
اکنون می‌توانید شماره‌ی نسخه‌ی BIOS یا فرم‌ور UEFI کامپیوتر خود را ببینید.
علاوه بر این از طریق پنجره‌ی System Information هم می‌توانید این شماره را ببینید. در ویندوز ۷ از منوی استارت می‌توانید به دنبال System Information بگردید. در ویندوز ۸ این پنجره کمی مخفی‌تر است، اما باز هم می‌توانید آن را پیدا کنید.
شماره‌ی نسخه‌ی BIOS در پنل System Summary نشان داده شده است. به فیلد BIOS Version/Date نگاه کنید.
چگونه BIOS را آپدیت کنیم؟
مادربردهای مختلف از ابزارها و فرآیندهای مختلفی برای آپدیت کردن BIOS استفاده می‌کنند، بنابراین هیچ راهنمای کلی‌ای وجود ندارد. اما فرآیند پایه در همه‌ی مادربردها مشابه است.
ابتدا به وبسایت تولید کننده‌ی مادربرد خود رفته و صفحه‌ی دانلود یا پشتیبانی مدل مادربردتان را پیدا کنید. حالا باید لیستی از نسخه‌های موجود BIOS را که در کنار تصحیحات صورت گرفته بر روی آن نسخه و تاریخ انتشار آن وجود دارد ببینید. نسخه‌ی مورد نظر خود را دانلود کنید. معمولاً باید جدیدترین نسخه را دانلود نمایید، مگر این که برای مقصودی خاص نیاز به یک نسخه‌ی قدیمی‌تر وجود داشته باشد.
اگر نمی‌دانید سازنده‌ی مادربرد کامپیوترتان کدام شرکت است، به سایت تولید کننده‌ی دستگاه خود بروید و به دنبال مدل کامپیوترتان بگردید، سپس به صفحه‌ی دانلود آن بروید. در این صفحه باید همه‌ی آپدیت‌های BIOS خود را ببینید.
فایلی که دانلود می‌کنید احتمالاً به صورت فشرده – معمولاً با پسوند .zip – می‌باشد. محتویات آن را استخراج کنید. حالا می‌توانید فایل BIOS خود را که در عکس زیر مثلاً با نام E7887IMS.140 مشخص است ببینید.
این فایل فشرده باید حاوی فایلی به نام README هم باشد که شما را برای آپدیت کردن BIOS راهنمایی می‌کند. این فایل را مطالعه کنید تا از روش آپدیت کردن BIOS مختص به دستگاه خود مطلع شوید.
اکنون بسته به مدل مادربرد و چیزهایی که توسط آن پشتیبانی می‌شود باید یکی از انواع ابزارهای فلش کردن BIOS را انتخاب کنید. ابزار ایده‌آل برای دستگاه شما باید در همان فایل README ذکر شده باشد.
بعضی از سازندگان در BIOS خود گزینه‌ی مناسب برای فلش کردن BIOS را پیشنهاد می‌کنند، یا آن را به صورت یک گزینه‌ی کلید فشاری که در هنگام راه‌اندازی کامپیوتر دیده می‌شود در اختیار شما می‌گذارند. شما باید فایل BIOS را در یک درایو USB کپی کرده، کامپیوتر را ریبوت نموده و وارد BIOS یا UEFI شوید. از آن جا گزینه‌ی آپدیت BIOS را انتخاب کرده، فایل BIOS را از روی درایو USB خود برگزیده و BIOS را به نسخه‌ی جدید آپدیت نمایید.
معمولاً برای دسترسی به صفحه‌ی BIOS در حالی که کامپیوتر راه‌اندازی می‌شود باید کلید مناسب را فشار دهید. این دکمه در هنگام راه‌اندازی کامپیوتر بر روی صفحه اعلام شده و در دفترچه‌ی راهنمای مادربرد یا کامپیوتر هم نوشته شده است. کلیدهای رایج برای این کار Delete و F2 است. البته ورود به صفحه‌ی UEFI از ویندوز ۸ کمی متفاوت می‌باشد.
به علاوه ابزارهای سنتی‌تری هم برای فلش کردن BIOS وجود دارد که مبتنی بر DOS هستند. برای استفاده از این روش باید یک درایو DOS زنده بسازید و ابزار فلش کردن BIOS را درون آن کپی کنید. سپس کامپیوتر خود را ریبوت کرده و سیستم را از روی درایو USB بالا بیاورید. در محیط مینیمال DOS، دستور مناسب را – که اغلب چیزی شبیه به flash.bat BIOS3245.bin است – اجرا کنید تا ابزار مذکور نسخه‌ی جدید BIOS را فلش کند.
ابزار مبتنی بر DOS فلش اغلب در فایل فشرده‌ی BIOS که از سایت سازنده دانلود می‌شود وجود دارد، ولی شاید مجبور شوید آن را به صورت جداگانه دانلود کنید. پسوند این فایل .bat یا .exe می‌باشد.
این فرآیند در گذشته توسط سی‌دی‌ها و دیسک‌های فلاپی راه‌انداز انجام می‌شد. ما پیشنهاد می‌کنیم از درایو USB استفاده کنید، چون در دستگاه‌های جدید این احتمالاً ساده‌ترین روش ممکن است.
بعضی از سازندگان ابزارهای فلش مبتنی بر ویندوز هم فراهم کرده‌اند که می‌توانید آنها را مستقیماً درون ویندوز اجرا کنید. اما ما استفاده از این ابزارها را پیشنهاد نمی‌کنیم، و حتی خود سازندگان هم معمولاً در مورد استفاده از آنها هشدار داده‌اند. برای مثال MSI قویاً پیشنهاد می‌کند که به جای ابزار مبتنی بر ویندوز از خود منوی BIOS استفاده نمایید.
فلش کردن BIOS از درون ویندوز می‌تواند باعث مشکلات بیشتری شود. همه‌ی نرم‌افزارهایی که در پس‌زمینه در حال اجرا هستند – از جمله برنامه‌های امنیتی که ممکن است با نوشتن این ابزار در BIOS کامپیوتر تداخل داشته باشند – می‌توانند از انجام این فرآیند جلوگیری کرده و BIOS شما را خراب کنند. مضاف بر این اگر سیستم کرش کند یا فریز شود باز هم نتیجه باعث خرابی BIOS خواهد شد. بهتر است جانب احتیاط را رعایت کنید، و از ابزار فلش مبتنی بر BIOS یا DOS استفاده نمایید.
کار به پایان رسید. بعد از این که ابزار فلش BIOS را اجرا کردید، باید کامپیوتر را مجدداً راه‌اندازی کنید، بلافاصله می‌بینید که BIOS یا فرم‌ور UEFI جدید بالا می‌آید. اگر BIOS جدید مشکلی دارد می‌توانید یک نسخه‌ی قدیمی‌تر را از وبسایت سازنده دانلود و همین مراحل را تکرار کنید تا نسخه‌ی آن داونگرید شود.
گزارش زومیت از مراسم رونمایی مادربورهای جدید ایسوس در ایران
ایسوس با حضور اهالی رسانه، از مادربوردهای جدید خود در ایران رونمایی کرد.