فناورانه: نگاهی به فناوری لرزشگیر اپتیکال در دوربین‌های عکاسی

فناورانه: نگاهی به فناوری لرزشگیر اپتیکال در دوربین‌های عکاسی

لرزش دست یکی از مواردی است که در شارپ بودن و واضح‌تر شدن یک عکس تأثیر مستقیم دارد. لرزش دست سبب خواهد شد تا عکس از وضوح کمتری برخوردار شود. همچنین در شرایطی که عکاس در نور بسیار کم مشغول عکس گرفتن هست، این امکان وجود دارد که به دلیل باز گذاشتن طولانی مدت دریچه دیافراگم (جهت ورود نور بیشتر و افزایش کیفیت تصویر نهایی) عکس اندکی تار شود. بطور کلی، فناوری لرزشگیر اپتیکال این قابلیت را به شما می‌دهد که تقریباً با نصف سرعت شاتر، در مقایسه با سیستم‌هایی که از لرزشگیر استفاده نمی‌کنند به عکاسی بپردازید. برای مثال، اگر هنگام انداختن عکس از صحنه‌ای، به سرعت ۱/۵۰۰ ثانیه نیاز داشته باشید، با فعال کردن قابلیت لرزشگیر خواهید توانست با سرعت ۱/۲۵۰ ثانیه (در برخی موارد حتی می‌توان با سرعتی کمتر از نصف) از همان صحنه عکسبرداری نمایید.

این قابلیت پیش از این که در دوربین تلفن‌های هوشمند مورد استفاده قرار گیرد، به صورت گسترده در دوربین‌های کامپکت و لنزهای DSLR استفاده می‌شد. با پیشرفت تکنولوژی و تغییر تحول در ساختار لنزهای عکاسی، این قابلیت به دوربین‌های موبایل نیز راه پیدا کرد. از آن جایی که اندازه لنز دوربین تلفن‌های هوشمند نسبت به دوربین‌های حرفه‌ای (شبه DSLR و DSLR) کوچک‌تر است، برای ثبت تصویر (به خصوص در محیط‌هایی با نور بسیار کم یا کنتراست رنگی پایین) عکاس مجبور خواهد شد زمان Exposure دوربین را افزایش دهد که این کار خود باعث بالا رفتن احتمال تار شدن تصویر خواهد شد.

لرزشگیر اپتیکال چگونه کار می‌کند؟

شیوه کار لرزشگیر اپتیکال بسیار پیچیده است ولی اگر بخواهیم آن را به صورت ساده و قابل فهم توضیح دهیم، می‌توانیم بگوییم که این نوع لرزشگیر، با تغییر دادن موقعیت قرارگیری و جابه‌جایی‌های بسیار کوچک و محدود در عدسی‌های یک لنز قادر خواهد بود حرکات دست عکاس را خنثی سازد. این فناوری به دلیل آن که با تکیه بر عدسی لنزها پایه ریزی شده است، سیستم لرزشگیر اپتیکال نامیده می‌شود.

برای توضیح بیشتر می‌توان اضافه کرد که در لرزشگیرهای اپتیکال تکنیک اصلی‌ که باعث کاهش نویز (و البته بلور ناخواسته) در عکس می‌شود، جابه‌جایی لنز یا خود حسگر (Sensor shift) به عنوان آخرین المانی که در مسیر انتقال نور وجود دارد، است. این کار به وسیله تجزیه و تحلیل اطلاعاتی که از ژیروسکوپ‌های موجود در لنز دریافت می‌شود، انجام می‌پذیرد. به عبارتی دیگر در سیستم OIS وظیفه شفاف سازی تصویر و تنظیم نورهای ورودی به سنسور دوربین (به طوری که تصویری بدون تاری حاصل شود) بر عهده خود لنز قرار دارد.

بسیاری از لنز‌هایی که دارای لرزشگیر اپتیکال هستند، این قابلیت را دارند تا از چهار نقطه مختلف سوژه را شناسایی کرده و لرزش‌های موجود را کنترل نمایند و تصویر ثبت شده با لرزش دست عکاس را واضح‌تر به ثبت برسانند. البته کمپانی‌های مطرحی مانند سونی، در برخی گوشی‌های خود از لرزشگیر ۵ محوره نیز استفاده کرده‌اند که این امکان را فراهم می‌سازد تا تصویر از بالاترین میزان وضوح برخوردار باشد.

دوربین‌هایی که مجهز به لرزشگیر ۵ محوره هستند در واقع پنج نوع جابجایی yaw و pitch، x و y و همچنین دوران (roll) دوربین را توسط سیستم لرزشگیر خود خنثی می‌کنند. این دوربین‌ها که با بهره‌گیری از ژیروسکوپ و بر اساس اصل بقای تکانه دورانی کار می‌کنند، عملی مشابه به آنچه که دوربین‌های حرفه‌ای برای از بین بردن لرزش‌ها انجام می‌دهند را پیاده سازی می‌کنند. به عبارتی دیگر، سیستم ۵ محوره بر پایه سیستمی شبیه به لرزشگیر ایپیکال طراحی و ساخته شده‌ است. سیستم جدید لرزشگیر ۵ محوره با استفاده از دو سیستم درون لنز و دوربین به صورت همزمان و در کنار هم، بهترین نتیجه در عکاسی (و البته فیلمبرداری) را حاصل می‌سازد. ویژگی ارزشمند سیستم مذکور، این است که در صورت استفاده از یک لنز بدون لرزشگیر، همچنان از طرف دوربین قابلیت خنثی شدن لرزش‌ها در برخی محورها وجود دارد.

تفاوت لرزشگیر دیجیتال و اپتیکال

استفاده از لرزشگیر دیجیتال ابتدا در دوربین‌های فیلم برداری به کار گرفته شده بود. نیاز به استفاده از لرزشگیر دیجیتال زمانی احساس شد که فیلمبردار ناچار به فیلمبرداری از یک سوژه در حال حرکت آن هم با سرعت زیاد بود. سیستم عملکرد لرزشگیرهای دیجیتال به این گونه طراحی شده است که سنسور‌هایی خاص، تصویر دیجیتالی دریافتی از لنز را به صورت فریم به فریم بررسی نموده و از این طریق میزان حرکت و انحراف نسبت به محور مختصات آن را از بین می‌برد. به عبارت دیگر، از پیکسل‌هایی که در حاشیه هر فریم قرار گرفته‌اند استفاده نموده و لرزش‌های منحرف کننده تصویر را اصلاح می‌کند.

در نظر عکاسان حرفه‌ای، لرزشگیر دیجیتال برای سوژه‌هایی که آرام حرکت می‌کنند مناسب است و برای عکاسی در حالت‌های متفاوتی که در آن سوژه به سرعت جابه‌جا می‌شود (مانند عکاسی Panning) کاربرد ندارند. همچنین لرزشگیر دیجیتال در بسیاری از موارد باعث به وجود آمدن نویز بر روی تصویر نهایی می‌شود و این امکان وجود دارد که عکاس برای از بین بردن نویزها با مشکل‌های متعدد مواجه شود.

در چه مواردی بهتر است از لرزشگیر اپتیکال استفاده کنیم؟

از بهترین موارد استفاده لرزشگیر، زمانی است که سوژه با سرعت در حال حرکت بوده و خود عکاس نیز در مکانی ثابت قرار نگرفته باشد (مانند عکاسان ورزشی). علاوه بر آن شما می‌توانید سوژه‌های خود را در حالت Panning نیز ثبت نمایید. Panning به‌ حالتی در عکاسی گفته می‌شود که عکاس دوربین را در محور X بچرخاند تا فوکوس لنز طوری تنظیم شود که پس‌زمینه سوژه تار و خود آن واضح بیافتد.

همچنین یکی از زمان‌هایی که قدرت و ارزش لرزشگیر‌های اپتیکال می‌توانند توجه عکاسان را به خود جلب نماید، عکاسی در شرایطی است که محیط از نور خوبی برخوردار نیست. در شرایط نوری ضعیف استفاده از فلاش اقدام مناسبی است و باعث می‌شود که روشنایی محیط افزایش یابد اما باید به این نکته نیز توجه کنیم که عکاسان با استفاده از لرزشگیر‌های اپتیکال، می‌توانند به راحتی سرعت شاتر را کم کنند تا به این روش نور بیشتری وارد سنسور شود. البته به این نکته توجه داشته باشید که استفاده از سیستم لرزشگیر در هنگام استفاده از سه پایه دوربین، چندان ضروری نیست و می‌توانید در چنین شرایطی لرزشگیر اپتیکال را غیر فعال نمایید.

لرزش‌گیر اپتیکال به صورت کلی لرزش‌های دوربین یا لنز را کنترل می‌کند. اما در فیلم‌برداری نیز استفاده از این قابلیت خواهد توانست بسیار مفید واقع گردد. دوربین‌هایی که دارای لرزشگیر اپتیکال هستند در مقایسه با دوربین‌های معمولی، فیلم‌هایی با کیفیت‌تر و با نویز کم‌تری ضبط خواهند کرد. شایان ذکر است که لنزهایی که از سیستم لرزشگیر اپتیکال استفاده می‌کنند در مقایسه با سایر لنزهایی که از این تکنولوژی بی‌بهره هستند از وزن و همچنین قیمت بیشتری برخوردارند.

این فناوری به علت قیمت بالا بیشتر در گوشی‌های پرچمدار کمپانی‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد اما به هر حال، این امید وجود دارد که دامنه استفاده از لرزشگیرهای اپتیکال روز به روز افزایش یافته و گسترده‌تر شده و موجب شود تا افرادی که حتی تجربه خیلی بالایی در عکاسی ندارند، بتوانند عکس‌هایی با نویز بسیار کم و وضوحی قابل قبول ثبت کنند.

نوشته فناورانه: نگاهی به فناوری لرزشگیر اپتیکال در دوربین‌های عکاسی اولین بار در پدیدار شد.

فناورانه: نگاهی به فناوری لرزشگیر اپتیکال در دوربین‌های عکاسی

فناورانه: نگاهی به فناوری لرزشگیر اپتیکال در دوربین‌های عکاسی

لرزش دست یکی از مواردی است که در شارپ بودن و واضح‌تر شدن یک عکس تأثیر مستقیم دارد. لرزش دست سبب خواهد شد تا عکس از وضوح کمتری برخوردار شود. همچنین در شرایطی که عکاس در نور بسیار کم مشغول عکس گرفتن هست، این امکان وجود دارد که به دلیل باز گذاشتن طولانی مدت دریچه دیافراگم (جهت ورود نور بیشتر و افزایش کیفیت تصویر نهایی) عکس اندکی تار شود. بطور کلی، فناوری لرزشگیر اپتیکال این قابلیت را به شما می‌دهد که تقریباً با نصف سرعت شاتر، در مقایسه با سیستم‌هایی که از لرزشگیر استفاده نمی‌کنند به عکاسی بپردازید. برای مثال، اگر هنگام انداختن عکس از صحنه‌ای، به سرعت ۱/۵۰۰ ثانیه نیاز داشته باشید، با فعال کردن قابلیت لرزشگیر خواهید توانست با سرعت ۱/۲۵۰ ثانیه (در برخی موارد حتی می‌توان با سرعتی کمتر از نصف) از همان صحنه عکسبرداری نمایید.

این قابلیت پیش از این که در دوربین تلفن‌های هوشمند مورد استفاده قرار گیرد، به صورت گسترده در دوربین‌های کامپکت و لنزهای DSLR استفاده می‌شد. با پیشرفت تکنولوژی و تغییر تحول در ساختار لنزهای عکاسی، این قابلیت به دوربین‌های موبایل نیز راه پیدا کرد. از آن جایی که اندازه لنز دوربین تلفن‌های هوشمند نسبت به دوربین‌های حرفه‌ای (شبه DSLR و DSLR) کوچک‌تر است، برای ثبت تصویر (به خصوص در محیط‌هایی با نور بسیار کم یا کنتراست رنگی پایین) عکاس مجبور خواهد شد زمان Exposure دوربین را افزایش دهد که این کار خود باعث بالا رفتن احتمال تار شدن تصویر خواهد شد.

لرزشگیر اپتیکال چگونه کار می‌کند؟

شیوه کار لرزشگیر اپتیکال بسیار پیچیده است ولی اگر بخواهیم آن را به صورت ساده و قابل فهم توضیح دهیم، می‌توانیم بگوییم که این نوع لرزشگیر، با تغییر دادن موقعیت قرارگیری و جابه‌جایی‌های بسیار کوچک و محدود در عدسی‌های یک لنز قادر خواهد بود حرکات دست عکاس را خنثی سازد. این فناوری به دلیل آن که با تکیه بر عدسی لنزها پایه ریزی شده است، سیستم لرزشگیر اپتیکال نامیده می‌شود.

برای توضیح بیشتر می‌توان اضافه کرد که در لرزشگیرهای اپتیکال تکنیک اصلی‌ که باعث کاهش نویز (و البته بلور ناخواسته) در عکس می‌شود، جابه‌جایی لنز یا خود حسگر (Sensor shift) به عنوان آخرین المانی که در مسیر انتقال نور وجود دارد، است. این کار به وسیله تجزیه و تحلیل اطلاعاتی که از ژیروسکوپ‌های موجود در لنز دریافت می‌شود، انجام می‌پذیرد. به عبارتی دیگر در سیستم OIS وظیفه شفاف سازی تصویر و تنظیم نورهای ورودی به سنسور دوربین (به طوری که تصویری بدون تاری حاصل شود) بر عهده خود لنز قرار دارد.

بسیاری از لنز‌هایی که دارای لرزشگیر اپتیکال هستند، این قابلیت را دارند تا از چهار نقطه مختلف سوژه را شناسایی کرده و لرزش‌های موجود را کنترل نمایند و تصویر ثبت شده با لرزش دست عکاس را واضح‌تر به ثبت برسانند. البته کمپانی‌های مطرحی مانند سونی، در برخی گوشی‌های خود از لرزشگیر ۵ محوره نیز استفاده کرده‌اند که این امکان را فراهم می‌سازد تا تصویر از بالاترین میزان وضوح برخوردار باشد.

دوربین‌هایی که مجهز به لرزشگیر ۵ محوره هستند در واقع پنج نوع جابجایی yaw و pitch، x و y و همچنین دوران (roll) دوربین را توسط سیستم لرزشگیر خود خنثی می‌کنند. این دوربین‌ها که با بهره‌گیری از ژیروسکوپ و بر اساس اصل بقای تکانه دورانی کار می‌کنند، عملی مشابه به آنچه که دوربین‌های حرفه‌ای برای از بین بردن لرزش‌ها انجام می‌دهند را پیاده سازی می‌کنند. به عبارتی دیگر، سیستم ۵ محوره بر پایه سیستمی شبیه به لرزشگیر ایپیکال طراحی و ساخته شده‌ است. سیستم جدید لرزشگیر ۵ محوره با استفاده از دو سیستم درون لنز و دوربین به صورت همزمان و در کنار هم، بهترین نتیجه در عکاسی (و البته فیلمبرداری) را حاصل می‌سازد. ویژگی ارزشمند سیستم مذکور، این است که در صورت استفاده از یک لنز بدون لرزشگیر، همچنان از طرف دوربین قابلیت خنثی شدن لرزش‌ها در برخی محورها وجود دارد.

تفاوت لرزشگیر دیجیتال و اپتیکال

استفاده از لرزشگیر دیجیتال ابتدا در دوربین‌های فیلم برداری به کار گرفته شده بود. نیاز به استفاده از لرزشگیر دیجیتال زمانی احساس شد که فیلمبردار ناچار به فیلمبرداری از یک سوژه در حال حرکت آن هم با سرعت زیاد بود. سیستم عملکرد لرزشگیرهای دیجیتال به این گونه طراحی شده است که سنسور‌هایی خاص، تصویر دیجیتالی دریافتی از لنز را به صورت فریم به فریم بررسی نموده و از این طریق میزان حرکت و انحراف نسبت به محور مختصات آن را از بین می‌برد. به عبارت دیگر، از پیکسل‌هایی که در حاشیه هر فریم قرار گرفته‌اند استفاده نموده و لرزش‌های منحرف کننده تصویر را اصلاح می‌کند.

در نظر عکاسان حرفه‌ای، لرزشگیر دیجیتال برای سوژه‌هایی که آرام حرکت می‌کنند مناسب است و برای عکاسی در حالت‌های متفاوتی که در آن سوژه به سرعت جابه‌جا می‌شود (مانند عکاسی Panning) کاربرد ندارند. همچنین لرزشگیر دیجیتال در بسیاری از موارد باعث به وجود آمدن نویز بر روی تصویر نهایی می‌شود و این امکان وجود دارد که عکاس برای از بین بردن نویزها با مشکل‌های متعدد مواجه شود.

در چه مواردی بهتر است از لرزشگیر اپتیکال استفاده کنیم؟

از بهترین موارد استفاده لرزشگیر، زمانی است که سوژه با سرعت در حال حرکت بوده و خود عکاس نیز در مکانی ثابت قرار نگرفته باشد (مانند عکاسان ورزشی). علاوه بر آن شما می‌توانید سوژه‌های خود را در حالت Panning نیز ثبت نمایید. Panning به‌ حالتی در عکاسی گفته می‌شود که عکاس دوربین را در محور X بچرخاند تا فوکوس لنز طوری تنظیم شود که پس‌زمینه سوژه تار و خود آن واضح بیافتد.

همچنین یکی از زمان‌هایی که قدرت و ارزش لرزشگیر‌های اپتیکال می‌توانند توجه عکاسان را به خود جلب نماید، عکاسی در شرایطی است که محیط از نور خوبی برخوردار نیست. در شرایط نوری ضعیف استفاده از فلاش اقدام مناسبی است و باعث می‌شود که روشنایی محیط افزایش یابد اما باید به این نکته نیز توجه کنیم که عکاسان با استفاده از لرزشگیر‌های اپتیکال، می‌توانند به راحتی سرعت شاتر را کم کنند تا به این روش نور بیشتری وارد سنسور شود. البته به این نکته توجه داشته باشید که استفاده از سیستم لرزشگیر در هنگام استفاده از سه پایه دوربین، چندان ضروری نیست و می‌توانید در چنین شرایطی لرزشگیر اپتیکال را غیر فعال نمایید.

لرزش‌گیر اپتیکال به صورت کلی لرزش‌های دوربین یا لنز را کنترل می‌کند. اما در فیلم‌برداری نیز استفاده از این قابلیت خواهد توانست بسیار مفید واقع گردد. دوربین‌هایی که دارای لرزشگیر اپتیکال هستند در مقایسه با دوربین‌های معمولی، فیلم‌هایی با کیفیت‌تر و با نویز کم‌تری ضبط خواهند کرد. شایان ذکر است که لنزهایی که از سیستم لرزشگیر اپتیکال استفاده می‌کنند در مقایسه با سایر لنزهایی که از این تکنولوژی بی‌بهره هستند از وزن و همچنین قیمت بیشتری برخوردارند.

این فناوری به علت قیمت بالا بیشتر در گوشی‌های پرچمدار کمپانی‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد اما به هر حال، این امید وجود دارد که دامنه استفاده از لرزشگیرهای اپتیکال روز به روز افزایش یافته و گسترده‌تر شده و موجب شود تا افرادی که حتی تجربه خیلی بالایی در عکاسی ندارند، بتوانند عکس‌هایی با نویز بسیار کم و وضوحی قابل قبول ثبت کنند.

نوشته فناورانه: نگاهی به فناوری لرزشگیر اپتیکال در دوربین‌های عکاسی اولین بار در پدیدار شد.

نکات و ترفندهای کاربردی برای عکاسی در شب

نکات و ترفندهای کاربردی برای عکاسی در شب

عکاسی در شب به مراتب سخت‌تر از عکاسی در نور روز است. عدم وجود نور کافی باعث اعمال تنظیمات بیشتر در هنگام عکس‌برداری می‌شود و کار عکاس را برای گرفتن یک عکس خوب سخت‌تر می‌کند.

عکس‌برداری در شب، موقعیت‌های مختلفی را شامل می‌شود. از گرفتن عکس‌های پرتره در زیر نور لامپ گرفته تا چشم‌انداز‌های طبیعی در زیر نور ماه. نکات و تکنیک‌هایی که در این مقاله با شما در میان خواهیم گذاشت در اکثر شرایط کاربرد دارند.

چرا عکاسی در شب دشوار است؟

اغلب عکس‌هایی که در شب گرفته می‌شوند خراب از کار در‌می‌آیند، زیرا سرعت شاتر در هنگام گرفتن عکس بسیار پایین است. اگر این زمان طولانی‌تر از ۱/۵۰ ثانیه باشد و دوربین نیز در دست شما باشد (روی سه پایه نباشد)، تصویر تار خواهد شد. تصویر زیر با سرعت شاتر ۱/۱۳ ثانیه گرفته شده است. مشکل تاری در این تصویر کاملا قابل مشاهده است.

 

حتی اگر سرعت شاتر به اندازه کافی سریع بوده و دوربین هیچ گونه لرزشی نداشته باشد، باز هم ممکن است سرعت برای گرفتن سوژه کافی نباشد. اگر قصد عکاسی از سوژه‌های متحرک را دارید سرعت شاتر باید در محدوده صدم ثانیه تنظیم شود. به همین خاطر است که عکاسی ورزشی، آن هم در شب جز سخت‌ترین نوع عکاسی است.

فوکوس اشتباه نیز یکی دیگر از مشکلات است. اغلب دوربین‌ها قابلیت فوکوس خودکار در شب را دارند. سیستم دوربین، تضاد را تشخیص داده و فوکوس را بصورت خودکار تنظیم می‌کند؛ که البته این کار را در تاریکی مطلق نمی‌تواند انجام دهد. حتی اگر عکس گرفته شده به علت حرکت سوژه و لرزش دوربین هم تار نشود، حتما به دلیل فوکوس نامناسب و اشتباه تار خواهد شد.

بنا‌بر‌این در اکثر موارد یکی از سه عامل فوق باعث می‌شوند عکس‌های تار و نامناسبی در شب گرفته شود.

چند تکنیک در مورد عکاسی در شب

اگر قصد عکس‌برداری در شب را دارید، در اکثر موارد لازم است از قسمت تنظیم دریچه دیافراگم، این پارامتر را تنظیم نمایید. در این حالت دیافراگم را بین f/1.8 و f/1.4 قرار دهید. مقدار دقیقی که انتخاب می‌کنید به میزان پهنای لنز و عمق زمینه تصویر بستگی دارد. هر چه دریچه دیافراگم‌ باز‌تر باشد اجازه ورود نور بیشتری را می‌دهد و از طرفی میزان فوکوس روی سوژه را نیز کاهش می‌دهد.

 

تنظیم سرعت شاتر، مهم‌ترین عامل برای عکاسی در شب است. در هنگام عکس‌برداری در شب سرعت شاتر را بین ۱/۵۰ تا ۱/۲۰۰ ثانیه تنظیم کنید. هر چه سرعت کمتر باشد بهتر است، ولی به این نکته توجه داشته باشید که اگر سوژه متحرک باشد باید سرعت شاتر نیز بیشتر باشد. به هر حال زمانی که در حالت تنظیم دریچه دیافراگم هستید، نمی‌توانید بصورت مستقیم سرعت شاتر را کنترل کنید. در این حالت به جای تنظیم سرعت شاتر، باید گزینه‌های مربوط به دیافراگم و ISO را کنترل کنید. فرض کنید که دیافراگم را در بهترین حالت تنظیم کرده‌ایم، اکنون تنها چیزی که باقی می‌ماند مدیریت ISO است.

 

 

ISO را روی کمترین مقدار ممکن که سرعت شاتر دلخواه را در اختیار شما قرار می‌دهد، تنظیم کنید. به این نکته توجه داشته باشید که ممکن است مقدار ISO در این حالت کمی بالاتر از میزان ایده‌آل باشد، ولی قطعا این بهترین تنظیمی است که می‌توانید انجام دهید. برای گرفتن عکس‌های پرتره در شب بهتر است ISO را روی ۳۲۰۰ یا ۶۴۰۰ تنظیم کنید. اگر در این حالت سرعت شاتر سریع‌تر از ۱/۲۰۰ ثانیه شده است، نشان دهنده این است که ISO را خیلی بالا تنظیم کرده‌اید و باید آن را کم‌تر کنید.

 

چند نکته و ترفند دیگر

در هنگام عکس‌برداری در شب، شرایط به سرعت تغییر می‌کند. یک لحظه در زیر نور چراغ در خیابان در حال عکس‌برداری هستید و لحظه بعد در تاریکی مطلق باید عکس بگیرید. اگر در جایی که نور ثابت است در حال عکس‌برداری هستید، دوربین را در حالت تنظیم دستی قرار داده و گزینه‌های مربوط به دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را تنظیم نمایید.

 

 

درست در‌آوردن رنگ‌ها در هنگام عکاسی در شب نیاز به مهارت زیادی دارد. بسیاری از عکس‌های گرفته شده در شب یک نور ناخوشایند نارنجی دارند که حتی با فتوشاپ هم نمی‌توان آن را اصلاح کرد. اگر احساس خوبی نسبت به رنگ‌های موجود در عکس ندارید، آن‌ها را به حالت سیاه و سفید تغییر دهید.

 

 

اگر لنز دوربین شما ویژگی تثبیت تصویر دارد از آن استفاده کنید. این قابلیت به شما اجازه می‌دهد در صورتی که دوربین را در دست گرفته‌اید، سرعت شاتر را کمی آهسته‌تر تنظیم کنید. ولی مراقب باشید، این ویژگی فقط تاری تصویر ناشی از لرزش دست را متوقف می‌کند و در مورد سوژه‌های متحرک کاربردی ندارد.

عکاسی در شب معمولا با استفاده از نور‌های مصنوعی انجام می‌شود. اگر در شهر در حال عکس‌برداری هستید، از نور چراغ‌های خیابان، پنجره‌های فروشگاه‌ها، نور چراغ اتومبیل‌ها یا هر منبع روشنایی دیگری که می‌توانید استفاده کنید.

 

 

اگر از چشم‌انداز‌ها و مناظر طبیعی عکس می‌گیرید، شرایط بسیار ساده‌تر خواهد شد. از یک سه‌پایه استفاده کنید و سرعت بسته شدن شاتر را تا جایی که می‌خواهید طولانی‌تر کنید. عکس زیر یک تصویر HDR واقعی است، ولی گرفتن این عکس ۸ ثانیه به طول انجامیده است. دیافراگم روی f/5.6 و ISO روی ۴۰۰ تنظیم شده است.

 

 

در خصوص تصاویر HDR، اگر سوژه یک منظره است، با چندین سرعت‌ مختلف شاتر کار عکس‌برداری را انجام دهید. در این صورت می‌توانید عکس‌ها را با هم ترکیب کنید یا از بین عکس‌های گرفته شده بهترین آن‌ها را انتخاب کنید.

همانطور که گفته شد دوربین‌ها کار فوکوس خودکار را انجام می‌دهند. لازم است بدانید این کار را با عجله هم انجام می‌دهند. بنابراین اگر عکس شما نیازمند زمان است، فوکوس را بصورت دستی تنظیم نمایید. در عکس زیر فوکوس بر روی نور موبایلی که در دست فردی که پایین سمت راست تصویر حضور دارد تنظیم شده است.

 

 

اگر دوربین در حال تلاش برای یافتن فوکوس است، بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که با روش سعی و خطا و استفاده از فوکوس خودکار بر روی قسمتی از سوژه که بیشترین تضاد رنگی را دارد، بهترین حالت فوکوس را بیابید. سپس فوکوس را به حالت دستی تغییر داده و مجددا عکس را بگیرید.

هرگز از فلش‌های موجود بر روی دوربین‌های DSLR استفاده نکنید زیرا اصلا جلوه خوبی به عکس شما نمی‌دهند. بهتر است همواره ISO را تنظیم کرده و عکس را به حالت سیاه و سفید تغییر دهید.

عکاسی در شب واقعا لذت بخش است. فقط کافی است کمی بیشتر کار کنید تا بتوانید عکس‌هایی زیبا و به یاد ماندنی بگیرید. مطمین باشید که نتیجه‌ای که می‌گیرید ارزش این تلاش را دارد.

نوشته نکات و ترفندهای کاربردی برای عکاسی در شب اولین بار در پدیدار شد.

با این تکنیک ساده زیر نور ماه عکس‌های فوق‌العاده بگیرید!

با این تکنیک ساده زیر نور ماه عکس‌های فوق‌العاده بگیرید!

عکاسی در شب و زیر نور ماه بسیار محبوب است اما با توجه به مقدار کم نور، نتیجه مطلوب فقط با استفاده از دوربین‌های حرفه‌ای حاصل می‌شود که قابلیت تعویض لنز و نوردهی طولانی مدت را داشته باشند و در غیر این صورت، بسیاری از جزئیات تصویر قابل ثبت نخواهند بود. نتیجه عکس‌برداری از سوژه‌ای که توسط نور ماه روشن شود کاملا متفاوت با تصویر آن در شرایط نوری روز به نظر می‌رسد.

این نوع عکاسی چالش‌های مخصوص به خود را هم دارد؛ هرچند که دوربین‌هایی وجود دارند که مجهز به تنظیمات ISO بسیار بالا بوده و عکس‌هایی شفاف‌تر از حالتی را که با ISO پایین و زمان شاتر طولانی انتخاب شود، ثبت می‌کنند. مشکل زمانی رخ می‌دهد که سرعت شاتر مورد نیاز به کمتر از حد‌اکثر زمان توانایی دوربین، (معمولا ۳۰ ثانیه) می‌رسد. در اینجا است که قابلیت bulb به کار می‌آید و می‌تواند شاتر را تا زمانی که دکمه آن فشرده شده است باز نگه داشت. متاسفانه هنگام باز شدن شاتر که می‌تواند از ۳۰ ثانیه تا ۳ روز باشد، مکانیسم نورسجی داخلی دوربین از کار می‌افتد. حال چگونه بفهمیم که زمان مورد نیاز چقدر بیش از ۳۰ ثانیه است؟! ۳۵ ثانیه یا ۳۵ دقیقه؟

به عنوان یک راه حل می‌توانیم حدس بزنیم و امتحان کنیم؛ اما گاهی نوردهی طولانی‌مدت خسته‌کننده به نظر می‌رسد. یکی از عکاسان حرفه‌ای بنام Karl Taylor یک راه ساده‌تر را در سایت PetaPixel نشان داده است.

تایلور می‌گوید که با زمان‌های شاتر کوتاه‌تر، همراه با بالا بردن ISO و افزایش اپرچر (گشودگی دیافراگم ) عکس‌های تستی بگیرید تا زمانی که به Exposure (نوردهی) مطلوب برسید؛ حالا ISO را به مقدار اولیه برگردانده و اپرچر را ثابت نگهدارید تا عمق میدان مناسب بدست آید؛ سپس مقدار زمانی معادل مقدار Exposure را به سرعت شاتر اضافه کنید. تایلور این کار را مرحله به مرحله انجام می‌دهد و نتیجه تست او نشان می‌دهد که زمان شاتر یک ثانیه با اپرچر f/2.8 و ISO 6400، معادل زمان شاتر ۱۶ دقیقه است با اپرچر f/11 و ISO 100.

حالا که با مقادیر Exposure آشنا شدید باید به سرعت بتوانید این محاسبات را به صورت ذهنی انجام دهید و بدون تست کردن و صرف زمان زیاد، عکس‌های خوبی در شرایط نوری ضعیف ثبت کنید.

نوشته با این تکنیک ساده زیر نور ماه عکس‌های فوق‌العاده بگیرید! اولین بار در - آی‌تی‌رسان پدیدار شد.