در زیر سطح مریخ مقدار زیادی یخ محبوس شده است. اما این یخ دارای چه ویژگی‌هایی بوده و خلوصش چقدر است؟ در چه عمقی قرار دارد؟ بلور‌های آن به چه شکلی درآمده‌اند؟ تمام این موارد برای زمین‌شناسان سیارات هنوز یک راز باقی مانده است.

این مسائل برای افرادی که برای ماموریت های فضایی برنامه‌ریزی می‌کنند، بسیار با اهمیت است. بازدیدکنندگان آینده مریخ، چه آنهایی که برای یک دوره کوتاه مهمان مریخ هستند چه مهاجرانی که قرار است در آنجا ساکن شوند، لازم است اطلاعات کاملی در مورد این ذخایر یخ در زیر مریخ کسب کنند زیرا باید از این یخ‌های مریخی برای نوشیدن، رشد محصولات و تامین هیدروژن مورد نیازشان به عنوان سوخت، استفاده کنند.

فعلا مشکل، خاک و غبار، صخره‌ها و دیگر آلودگی‌های سطحی مریخ است که شرایط را برای مطالعه این مواد دشوار ساخته است. کاوشگر‌های ارسال شده به مریخ نیز تنها قادر به کندن و حفاری چند سانتی‌متر از سطح مریخ هستند و رادار‌ها می‌توانند به محققان این امکان را بدهند که از عمق چند ده متری زیر سطح مریخ اطلاعاتی بدست آورند. با این حال هنوز به طور کامل مشخص نیست که مکان‌های یخی در عمیق بیست‌متری یا بیشتر وجود دارند یا خیر.

خوشبختانه هنوز نیروی قدرتمند فرسایش وجود دارد تا محققان بتوانند ناراحتی ناشی از ضعف کاوشگر‌های حفار و رادار‌ها را به فراموشی بسپارند. یک منطقه از سطح مریخ که در طول زمان دچار فرسایش شده، یک دسترسی مستقیم به لایه‌های زیرین سطح مریخ و یخ‌هایی که در آنجا انباشته شده‌اند را می‌دهد.

اکنون دانشمندان چنین مکانی را در مریخ یافته‌اند. در حقیقت آنها با کمک HiRISE که یک دوربین قدرتمند در مدار مریخ با ماموریت شناسایی است، توانسته‌اند چندین مکان مناسب را شناسایی کنند.

در مجله ساینس که این هفته منتشر شد، محققان به سرپرستی Colin Dundas از زمین شناسان USGS، اطلاعات دقیقی از مشاهده هشت منطقه در مریخ را که در سطح وسیع دچار فرسایش شده‌اند و برشی از یک شیب یخی زیرزمینی کشف شده را معرفی نمودند. این تنها به منزله کشف مقداری آب نیست (چون برای کسی پوشیده نیست که در مکان‌های خاصی از مریخ مقادیر زیادی از آب وجود دارد) بلکه به معنای درست درآمدن وعده آن‌هاست. این رسوبات یخی از عمق یک متری سطح مریخ آغاز شده‌اند و تا عمق ۱۰۰متری ادامه می‌یابند. هرچند محققان هنوز حجم یخ موجود را تخمین نمی‌زنند با این حال با توجه به سطحی بودن لایه یخی این احتمال می‌رود که گستره یخی مریخ بسیار زیادتر ‌از حد تصور باشد. همچنین آنچه که در ظاهر دیده می‌شود، نشان از خلوص بالای یخ یافت شده است.

ناسا معتقد به استفاده از منابع فضایی خود محل است و مورد استفاده قرار گرفتن این منابع را برای بقا در اعماق فضا ضروری می‌داند به همین علت برنامه‌ ریزان ISRU، علاقه ویژه‌ای به دانستن عمق یخ و میزان خلوص یخ‌های مریخ دارند که تا چه حد آمیخته به ذرات مریخی هستند زیرا هر چه یخ دست نخورده‌تر و سطحی‌تر باشد به انرژی کمتری برای استخراج و تصفیه آن نیاز است.

یخ‌هایی که فعلا یافت شده‌اند دارای بلور‌های خالص نیستند. در طی سال‌ها، مشاهدات حاکی از آن است که یخ‌ها به مرور زمان و به آرامی طی فرایند تصعید و تبادلات آب با اتمسفر، از دست می‌روند و شواهد موجود از خروج صخره‌ها و رسوبات از زیر لایه‌های یخ حاکی از این فرایند است، چون آثار این روند کاهشی باقی می‌ماند. دوناس و همکارانش این نظریه را مطرح کرده‌اند که احتمالا در ابتدا برف، طی دور‌ه‌ای میلیون ساله، بر سطح مریخ قرار گرفته است. محققان معتقدند رابطه بین مواد صخره‌ای کاملا یخ زدهِ یافت شده با دوره‌های برفی کاملا روشن است.

ریچارد زورک محقق ارشد آزمایشگاه پیشرانش جت برنامه مریخ که در این تحقیق حضور داشته، در این باره می‌گوید: “شما در مریخ هرگاه چیز درخشانی را ببینید، معمولا به معنای یخ است” او با اشاره به اینکه همه چیز در مریخ یک مقدار درخشانی دارد گفت: سنجش میزان سپیدایی این مواد درخشان شناسایی شده بسیار زیاد است و این امر نشان می‌دهد این مواد، زمین یخ زده نیستند بلکه آب یخ زده هستند که تبدیل کردن آن‌ها به آب به عنوان یک منبع بسیار دشوار است.

پس از همین حالا چمدان خود را برای سفر به مریخ نبندید! تمام این هشت مکانی که دوناس و همکاران مشاهده کرده‌اند همگی در مدار میانی مریخ بین عرض‌های ۵۵ تا ۶۰ درجه شمالی و جنوبی استوای مریخ قرار گرفته‌اند، جایی که درجه حرارت بسیار پایین است. در حالی‌که در بیشتر ماموریت‌‌های ناسا، کاوشگر‌ها در بین عرض‌های ۳۰ درجه از استوا فرود آمده‌اند که سفر‌های آینده مریخ نیز احتمالا در همین ناحیه باشد. به قول زورک: “اگر می‌خواهی گرم بمانی بهتر است در هاوایی باشی نه در آلاسکا”

اما طبیعی است که در مناطق گرم‌تر نیز یخ‌ها در عمق بسیار بیشتر هستند، جایی که دسترسی به آن بسیار دشوار‌تر است. زورک می‌گوید: “پس باید قبل از اینکه اردوگاه خود را برپا کنید در مورد این مسائل تحقیق نمایید”. دوناس نیز اشاره دارد: “من مطمئنم که تمام این نقاط روشن را پیدا نخواهیم کرد و از آن مطمئن‌ترم که به استوا هم نزدیک‌تر خواهیم شد”. مریخ‌نورد مریخ ۲۰۲۰ ناسا مجهز به یک رادار نفوذ زمینی است که به آن اجازه می‌دهد تا لایه‌های راز آلود سطحی مریخ را مورد بررسی قرار دهد. همچنین مریخ‌نورد سازمان فضایی اروپا به نام ExoMars که در سال ۲۰۲۰ پرتاب می‌شود، مجهز به یک دریل نمونه برداریِ زمین شناسی برای حفاری سطح مریخ تا عمق دو متری است.

گزینه دیگر برای تسریع عملیات بررسی لایه‌های مریخ، استفاده از شهاب سنگ مصنوعی است! دانشمندان این ایده را دارند تا با استفاده از اتمسفر رقیق مریخ و پرتاب ناقص فضاپیمای ارسال شده به آن، اقدام به برخورد عمدی‌اش با سطح مریخ کنند تا با تخریب و کنده شدن سطح مریخ به عمق چند متر بتوانند به لایه‌های عمیق‌تر از سطح مریخ دست یابند و با استفاده از ماهواره‌های موجود در مدار مریخ، آثار و نحوه برخورد را به زمین مخابره و بررسی کنند. هر چند زورک  می‌گوید: “هنوز چنین فناوری وجود ندارد اما به سرعت در حال توسعه است”.

خوشبختانه محققان هنوز مدتی وقت برای مشخص کردن دقیق مکان آب در مریخ دارند. البته احتمالا انسان پیش از سفر به اعماق فضا ابتدا سری به ماه بزند. با یک زمان‌بندی خوش‌بینانه می‌توان اعلام کرد که زمان ورود ما به سیاره سرخ نیز زودتر از سال ۲۰۳۰ نخواهد بود. البته همچنان نیز سوالاتی است که بی پاسخ مانده است. در کجا فرود آییم، تا کی در آنجا بمانیم و چه چیزی ما را با خود برمی‌گرداند! تمام این موارد بستگی به منابعی است که ما انتظارشان را می‌کشیم و فراموش نکنیم که چقدر باید زحمت بکشیم تا آنها را بدست بیاوریم.

نوشته آیا رویای زندگی در مریخ سرانجام محقق می‌شود؟ اولین بار در پدیدار شد.

دو سال پیش ناسا با اعلام خبر کشف جریانات آبی بر روی سطح سیاره مریخ، سر و صدای زیادی به‌راه انداخت. اما اخیرا مشخص شده است که شاید آژانس هوایی، دچار اشتباه شده باشد. براساس تحقیق جدیدی که از سوی موسسه زمین‌شناسی ایالات متحده اجرا شده، ویژگی‌های سطحی مریخ که ناسا تصور می‌کرد از آب مایع تشکیل شده‌اند، درعوض ممکن است جریانی از ذرات شن و ماسه باشند و این موضوع می‌تواند شانس حیات میکروبی در سیاره سرخ را کاهش دهد.

ویژگی‌های مورد بحث، خطوط تیره رنگی هستند که به‌‌صورت پریودیک بر روی تپه‌های مریخ مشاهده می‌شوند و با عنوان خطوط شیب‌دار تکراری یا RSL شناخته شده‌اند. هنگامی‌که یکی از فضاپیماهای ناسا با نام سفینه اکتشاف مریخ، این خطوط را به شکل دقیق‌تری مورد مطالعه قرار داد، متوجه شد که RSLها از نمک‌های هیدراته شده تشکیل شده‌اند؛ بدین معنا که با مولکول‌های آب ترکیب شده‌اند. در آن زمان، ناسا تصور می‌کرد که موارد مذکور، شواهدی کافی هستند که ایجاد این خطوط عجیب و غریب توسط جریان آب مایع را اثبات می‌کنند.

اکنون هنوز مریخ دارای آب است و تنها ممکن است این آب، در مکان‌های کمتر قابل دسترس وجود داشته باشد.

اما محققان در موسسه زمین‌شناسی ایالات متحده می‌گویند که این خطوط شیب‌دار، ظاهرا مشابه با نوع خاصی از دامنه‌هایی هستند که در تپه‌های شنی روی زمین مشاهده می‌شوند. این دامنه‌ها به دلیل جریان رو به پایین ذرات خشک ماسه و بدون کمک آب ایجاد شده‌اند. این پدیده احتمالا همان چیزی است که در سیاره مریخ نیز اتفاق می‌افتد. از آن‌جا که آب مایع، عاملی کلیدی برای حیات روی زمین است، بسیاری از افراد تصور می‌کردند که این خطوط عجیب ناشی از جریان آب بوده و احتمالا به شانس زندگی در سطح مریخ کمک می‌کند. اما اکنون شاید این خطوط شیب‌دار، دیگر بهترین مکان برای جستجوی حیات نباشند.

البته هنوز هم ممکن است زندگی در مریخ وجود داشته باشد؛ اما احتمالا محققان می‌خواهند بر روی مکان‌های دیگری مانند بخش‌های زیرین سطح مریخ متمرکز شوند. تصور می‌شود که در این بخش‌ها، مقادیری آب به شکل مایع وجود دارد. مکانی که کمی گرم‌تر بوده و باقی‌ماندن آب در حالت مایع، آسان‌تر است. مایکل مایر، دانشمند ارشد برنامه اکتشاف مریخ موسسه ناسا به وب‌سایت Verge گفته است:

اکنون، هنوز هم مریخ دارای آب است و تنها شاید این ماده، در مکان‌هایی که کمتر در دسترس هستند، موجود باشد.

به‌نظر می‌رسد که RSLها به دلیل شیوه رفتار عجیب و غریب خود، شامل مقادیری آب باشند. رگه‌هایی که از تپه‌ها به سمت پایین سرازیر شده‌اند، کمی شبیه قطرات آبی هستند که به سمت پایین چکه می‌کنند. این رگه‌ها در ماه‌های گرم، ضخیم‌تر می‌شوند. زمانی‌که مریخ در فاز انجماد نسبی به سر می‌برد، دمای آن در طول تابستان می‌تواند از -9 درجه فارنهایت تجاوز نماید که این مسئله موجب سازگاری بیشتر سطح مریخ با آب خواهد شد. در واقع به‌نظر می‌رسد که آب در سیاره مریخ، شامل نوعی نمک با نام پرکلریت است که می‌تواند ماندگاری بیشتر آب در حالت مایع را در دماهای پایین‌تر، تسهیل نماید. دانشمندان بر این باور بودند که شاید تابستان‌های گرم، امکان جریان این آب‌های نمکی را فراهم می‌کند.

اما موسسه زمین‌شناسی ایالات متحده تصور می‌کند که توضیح دیگری برای چگونگی شکل‌گیری این رگه‌ها وجود دارد. محققین، اشکال 151 نمونه از RSLها را مورد مطالعه قرار دادند و متوجه شدند که تمامی آن‌ها در سرازیری‌هایی با شیب بیش از 27 درجه واقع شده‌اند. اما با کم شدن شیب سرازیری‌ها، این خطوط به تدریج محو می‌شوند. موضوعی که آب نمی‌تواند عامل آن باشد. در عوض، به عقیده کالین دانداس، نویسنده سرپرست مطالعات، به‌نظر می‌رسد که کلیه RSLهای موجود در سرازیری‌ها، شکلی مشابه با تپه‌های شنی روی زمین دارند.

علاوه‌بر این، به‌نظر می‌رسد که رگه‌های تاریک از بالای تپه‌ها خارج می‌شوند، اما احتمالا آب در چنین زوایایی، از بالای دامنه‌ها نشت نمی‌کند و در عوض، احتمالا از بخش‌هایی از دامنه که شیبی رو به پایین دارند، جریان خواهد یافت. این موضوع نشان می‌دهد که به همراه RSLها، مقادیر زیادی آب در حالت مایع وجود ندارد.

محققان هنوز هم تصور می‌کنند، آن‌چه که توسط فضاپیمای اکتشاف مریخ یافت شده، ماده‌ای جامد بوده و حاوی نمک‌های هیدراته است. اما احتمالا آن‌ها با آن‌چه که ناسا اساسا بدان فکر می‌کند، کاملا همسو نیستند. دانداس، یک محقق زمین‌شناس که با موسسه زمین‌شناسی ایالات متحده همکاری می‌کند، به وب‌سایت Verge گفته است که:

مطالعات نشان می‌دهند که به همراه RSL‌ها، مقادیر زیادی آب، در حالت مایع وجود ندارد. ممکن است مقدار کمی آب در حالت مایع وجود داشته باشد اما این موضوع به یک مکانیزم نسبتا خشک اشاره می‌کند.

بنابراین شاید این امر بدین معنا باشد که سطح مریخ، آنقدر هم که تصور می‌کردیم، قابل سکونت نیست. اما این بدان معنی نبوده که جستجو پایان یافته است. مایر می گوید:

چیزهای زیادی وجود دارند که نشان می‌دهند سیاره مریخ، حداقل دارای پتانسیلی برای حیات اولیه است و اگر این اتفاق رخ دهد، مریخ، پتانسیل حیات پنهان شده در لایه های زیرین سطح خود را خواهد داشت.

نوشته شاید در عوض آب جاری بر روی سطح مریخ، تنها ماسه غلتنده وجود داشته باشد اولین بار در پدیدار شد.

معروف­ترین آتشفشان مریخ معرف حضور همه دانشمندان است. کوه الپوس مریخ ۲۷ کیلومتر از سطح دشت های اطراف خود بلندتر است. آتشفشان عظیم مریخ بیش از دو و نیم برابر، مرتفع‌تر از بلندترین قله‌ زمین یعنی اورست است. بزرگترین آتشفشان سیاره سرخ در محیطی به قطر حدود ۶۴۰ کیلومتر گسترده شده است. 

البته المپوس تنها آتشفشان بزرگ مریخ نیست، بلکه سه آتشفشان دیگر هم در این سیاره‌ وجود دارد که بیش از ۱۰ کیلومتر ارتفاع دارند. مریخ سیاره کوچکی محسوب می‌شود. سیاره‌ سرخ، نصف زمین قطر و ۱۱ درصد آن جرم دارد؛ به همین جهت مشاهده چنین آتشفشان‌های عظیمی در مریخ شگفت‌آور است.

این کوه‌های آتشفشانی برای نخستین بار در تصاویر کاوشگرهای ناسا در دهه‌ ۱۹۷۰ مشاهده شدند. از آن زمان دانشمندان مشتاق بدست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد این آتشفشان‌های فرازمینی بوده‌اند.

دانشمندان نتیجه گرفته‌اند که آتشفشان های مریخ بیش از ۳.۵ میلیارد سال پیش، شروع به فوران کرده‌اند. این دوره تقریبا با شروع فوران‌ آتشفشان‌های زمین همزمان بوده است. شاید آخرین فوران‌های مریخ، ده‌ها میلیون سال قبل رخ داده باشند، اما تاکنون دانشمندان موفق به کشف هیچ آتشفشان فعالی در سیاره‌ سرخ نشده‌اند.

مریخ و حیات میکروبی

همان طور که گفته شد، بلندترین آتشفشان مریخ، المپوس نام دارد و البته این تنها یکی از سه آتشفشان مجموعه آتشفشان‌های معروف تارسیس سیاره سرخ است. احتمالا زمانی که این آتشفشان‌ها فعال‌تر بوده‌اند، گازهایی از جمله، مونوکسید کربن و گوگرد منتشر می‌کردند و نقش مهمی در اتمسفر مریخ برعهده داشته‌اند.

محققان چند ماه قبل بود که نتایج مطالعه‌ای هیجان‌انگیز را منتشر کردند. این مطالعه فرضیه‌ای را مطرح می‌کرد که به موجب آن، آتشفشان‌های سیاره سرخ ممکن است، محیط قابل سکونتی را برای میکروب‌های باستانی مریخ به وجود آورده باشند.

این محققان در مقاله خود نوشتند:

این نتایج نشان می‌دهد که مریخ باستانی باید در هر زمانی که آتشفشان‌ها، سطوح کافی گاز را منتشر کرده‌اند؛ دوره‌های با اکسیژنی را با کاهش جو حتی در دوره‌ میانی آمازون -دوره‌ای از ۱.۸ میلیارد سال قبل مریخ تا به امروز- گذرانده باشد. کاهش شرایط بی‌اکسیژنی، به طور بالقوه منجر به سنتز ترکیبات آلی پیش زیستی مانند اسیدهای آمینه می‌شود و بنابراین با حیات احتمالی در مریخ مرتبط است.

قدیمی ترین فعالیت های آتشفشانی در منظومه شمسی ممکن است که در سیاره سرخ به وقوع پیوسته باشند.

این یافته‌ها سرنخ های جدیدی از نحوه تکامل سیاره و همچنین بینش جدیدی از تاریخچه فعالیت‌های آتشفشانی مریخ در اختیار دانشمندان قرار داده است. در واقع، بسیاری از چیزهایی که دانشمندان در مورد ترکیب‌بندی سنگ‌های آتشفشانی مریخ در اختیار دارند، از شهاب سنگ های یافت شده در زمین هستند.

 

بیشتر بخوانید: دنباله دار چیست

 

تجزیه و تحلیل این شهاب سنگ‌ها، اطلاعات مختلفی، از جمله، قدمت شهاب سنگ‌ها، منبع ماگما، مدت زمان سپری شده در فضا و همچنین مدت سپری شده در سطح زمین را در اختیار دانشمندان قرار داده است. در واقع، بنابر تخمین دانشمندان، این سنگ‌های آتشفشانی حدود یک میلیون سال قبل از سطح مریخ پرتاب شده و قطعاتی از آن از مدار زمین عبور کرده و به سطح سیاره ما رسیده‌اند.

سوابق سنگی مریخ باستانی

دانشمندان همچنان با بررسی برخی از شهاب‌سنگ‌ها روی زمین، آتشفشان‌های مریخ را مطالعه می‌کنند. آنها اکنون بیش از ۱۰۰ نمونه از سنگ‌های مریخی را به دست آورده‌اند که حاوی برخی گازهای جو این سیاره است. این گازها با اطلاعات جو مریخ که توسط ماموریت‌های وایکینگ و کریاسیتی ثبت شده‌، مطابق داده شده‌اند.

اکنون دانشمندان شش شهاب‌سنگ را که در طول قرن گذشته در مکان‌های مختلف کشف شده‌ را بررسی کرده‌اند. این سنگ‌ها در نواحی مختلفی از بیابان‌های مصر تا ایندیانا در آمریکا و برخی نواحی منجمد در قطب جنوب پیدا شده است. این سنگ‌ها با توجه به تاریخ‌گذاری‌های دانشمندان، حدود ۱۱ میلیون سال قبل به فضا پرتاب شده‌اند. این تاریخ‌گذاری به این جهت، اهمیت دارد که این سنگ‌ها در واقع می‌توانسته‌اند، پس از برخورد دهانه‌های آتشفشانی به فضا پرتاب شده باشند.

دانشمندان برای تعیین زمانی که این سنگ‌ها به فضا پرتاب شده‌اند، از تکنیکی موسوم به “ژئوکرونولوژی آرگون آرگون” استفاده کرده‌اند. آنها با به کار بردن طیف‌سنج‌های جرمی مقداری گاز آرگون و پتاسیم قادر به انجام چنین سنجش‌هایی شده و با استفاده از این تکنیک‌های پیشرفته دریافته‌اند که شهاب سنگ‌ها از حدود ۱.۳ تا ۱.۴ میلیارد سال قبل و طی ۹۰ میلیون سال فوران‌های متوالی آتشفشان‌ها پدید آمده‌اند.

محاسبه‌های دانشمندان نشان می‌دهد که این آتشفشان‌ها به آرامی شکل گرفته‌اند، در واقع به نظر می‌رسد که آتشفشان‌های مریخ حدود هزار برابر آهسته‌تر از آتشفشان‌های زمین شکل گرفته‌ باشند. به همین دلیل می‌توان این طور برداشت کرد که برای شکل‌گیری چنین آتشفشان‌های عظیمی نیاز به فعالیت‌های آتشفشانی بسیار قدیمی‌تر است. همه این یافته‌های جدید نشان می‌دهد که آتشفشان‌های مریخ ممکن است که بیش از ۳.۵ میلیارد سال، عمر داشته باشند.

یکی دیگر از دلایل احتمالی بزرگ بودن آتشفشان‌های مریخ این است که این سیاره فاقد صفحات تکتونیکی فعال است. به همین دلیل، سنگ‌های مذاب می‌توانند پس از فوران دوباره به روی همان قسمت‌های پوسته سیاره‌ بازگردند. در مقابل، در آتشفشان‌های زمین، صفحات تکتونیکی ماگماها را از آتشفشان دور کرده و به فوران‌ها پایان می‌دهد.

آخرین قطعه‌ی پازل شهاب‌سنگ‌های مریخ، با بررسی تصاویر ناسا مشخص شد. دانشمندان با جستجو و بررسی این تصاویر دریافته‌اند که یک دهانه بزرگ ممکن است که این شهاب‌سنگ‌ها را به فضا پرتاب کرده باشد. اما این دهانه‌ آتشفشانی به قدری قدیمی نیست که توانسته باشد، شهاب‌سنگ‌هایی با قدمت ۱۱ میلیون ساله را به فضا پرتاب کند.

این دهانه که هنوز نام‌گذاری نشده، دهانه‌ای است که حدود ۹۰۰ کیلومتر با دهانه‌ آتشفشانی الیسیم و در فاصله‌ دو هزار کیلومتری شمال محل استقرار فعلی مریخ‌نورد کریاسیتی قرار دارد. با وجود مطالعه این تیم تحقیقاتی هنوز تفاوت‌های قابل‌توجهی در فعالیت‌های آتشفشانی زمین و مریخ وجود دارد. در واقع هنوز اطلاعات زیادی در مورد گوشته‌ی سیاره وجود ندارد و همچنین دانشمندان باید، رابطه‌ای بین آتشفشان‌ها و جو سیاره‌ی سرخ را کشف کنند.

برخی از اسرار مریخ با وجود مطالعه‌ بیشتر شهاب‌سنگ‌ها، تصاویر کاوشگرها و مریخ‌نوردهای ناسا آشکار خواهند شد. با این حال، برای شناختن بزرگ‌ترین آتشفشان منظومه شمسی احتمالا باید نمونه‌هایی از سنگ‌های سیاره‌ سرخ توسط ماموریت‌های بعدی انسانی و رباتیک جمع‌آوری و به زمین بازگردانده شود.

 

بیشتر بخوانید:

• سیاه‌چاله چیست
• نظریه ریسمان چیست
• کرم چاله چیست
• سیاره کوتوله چیست

.

منبع: theconversation

مطلب دانشمندان به دنبال تاریخچه اسرارآمیز آتشفشان های مریخ هستند برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.

تیم بین المللی از دانشمندان شواهدی به دست آورده اند که نشان می دهد، در نواحی استوایی سیاره سرخ مقادیری آب وجود دارد. کشف آب در مریخ می‌تواند معادلات بسیاری را تغییر دهد.

دانشمندان مدت هاست که نسبت به حضور آب در مریخ مشکوک هستند. حال محققان با بهره بردن از اطلاعات فضاپیمای اودیسه مریخ ناسا که بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۹ جمع آوری شده بود، موفق به کشف این شواهد شدند. محققان برای این مطالعه از ابزار طیف سنج نوترونی این فضاپیما بهره بردند که می توان با آن هیدروژن را شناسایی کرد.

وجود عنصر هیدروژن در یک ناحیه، نشان از وجود مقادیری مواد هیدروژنی همچون آب یخ است. فضاپیمای اودیسه مریخ در سال ۲۰۰۲، فراوانی هیدروژن را در سطح گسترده‌ای در مریخ کشف کرد و مشاهدات کاوشگر فینیکس این شواهد را تایید کرد.

محققان در این مطالعه جدید ناحیه‌ای به وسعت ۱۰۰۰ کیلومتر را در نواحی استوایی سیاره مریخ مورد بررسی قرار دادند. پیش از این اعتقاد بر این بود که یخ آب به دلیل کمبود ثبات ترمودینامیکی (واکنش های شمیایی که موجب انتقال گرما می شوند) در این ناحیه وجود نخواهد داشت، اما شواهد جدید نشان می‌دهد که در این ناحیه رسوبات آتشفشانی کم تراکم یا یخ آب زیر سطحی وجود دارد.

تایید وجود آب یخ در مریخ می تواند، می تواند عامل تعیین کننده‌ای برای انتخاب اولین مستعمره زمینی ها در فضا باشد. حضور آب همچنین عامل مهمی در درک آب و هوای مریخ در گذشته و اکنون است و همچنین می تواند نشان دهد که آیا سیاره سرخ قادر به جای دادن حیات در خود است یا خیر؟

باید منتظر یافته های جدید ناسا باشیم، در این مورد ماموریت کاوشگر مریخ ۲۰۲۰ می تواند نقش تعیین کننده‌ای داشته باشد. کاوشگر مریخ ۲۰۲۰ گام رو به جلویی برای نه تنها کشف نشانه‌های شرایط قابل سکونت در مریخ باستانی خواهد بود، بلکه حتی می تواند نشانه‌هایی از حیات میکروبی هم را پیدا کند.

کاوشگر مریخ۲۰۲۰ دارای مته‌ای است که می‌تواند نمونه‌هایی را از سنگ و خاک مریخ جمع آوری کند. یک ماموریت آینده هم می‌تواند این نمونه های جمع آوری شده را به زمین بازگرداند.

 

.

منبع: newatlas

مطلب کشف آب در مریخ ؛ نواحی استوایی مریخ دارای یخ آب است! برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است.