انسان‌های نئاندرتال برای پیدا کردن ابزار، به کف اقیانوس‌ها شنا می‌کردند!

/در , , , , , , /توسط
انسان‌های نئاندرتال

انسان‌های نئاندرتال آن‌چنان‌که ما پیش‌تر فکر می‌کردیم، ناقص‌الخلقه و کندذهن نبوده‌اند. این انسان‌های اولیه نه‌تنها همانند ما ایستاده راه می‌رفته‌اند، بلکه حتی ممکن است برخی از آن‌ها که در اروپای غربی ساکن بوده‌اند، همانند ما نیز شنا کرده باشند.

یک پژوهش جدید انجام شده بر روی 171 صدف یافت شده در یک مقبره باستانی واقع در ایتالیا، حاکی از آن است که این نسل منقرض شده جهت پیدا کردن ابزارهای مدنظر خود، به عمق اقیانوس‌ها شنا می‌کرده‌اند. نئاندرتال‌ها این کار را پیش از ورود انسان‌های مدرن و شیوه‌های صید آن‌ها، انجام داده‌اند.

غاری که این آثار باستانی در آن یافت شده‌اند، به Grotta dei Moscerini معروف بوده و اولین بار نیز در سال 1949 مورد حفاری قرار گرفته است. قدمت محتویات داخل این غار نیز به 70000 سال پیش برمی‌گردد؛ یعنی زمانی که انسان‌ها هنوز در سرتاسر اروپا یکجانشین نشده بودند.

متأسفانه این غار دیگر در دسترس نیست. اما 171 پوسته صدفی موجود در این غار طی دهه‌ها به خوبی گردآوری شده‌اند. این موضوع به محققان اجازه می‌دهد تا تحلیل‌های میکروسکوپی را بر روی این آثار انجام دهند. یافته‌های این بررسی‌ها حاکی از آن هستند که انسان‌های نئاندرتال بیش از آنچه که ما فکر می‌کنیم توانایی داشته‌اند. نه‌تنها این صدف‌ها با دست تبدیل به ابزارهایی مفیدی شده‌اند، بلکه پژوهشگران می‌گویند که یک‌چهارم آن‌ها در هنگامی‌که یک موجود زنده بوده‌‌اند، از کف دریا جمع‌آوری شده‌اند.

تمامی این صدف‌ها در رده گونه‌های نرم مدیترانه‌ای Callista chione قرار می‌‌گیرند. با مقایسه عوامل مختلف ظاهری مانند: لبه‌های زمخت، جلا و پیله‌های سفت، یک کارشناس صدف توانسته که محل گردآوری آن‌ها را تشخیص دهد. آن‌هایی که در ساحل بوده‌اند، صدف‌های مرده، و آن‌هایی هم که از کف شنی اقیانوس‌ها به دست آمده‌، صدف‌هایی زنده بوده‌اند.

باستان‌شناس پائولا ویلا (Paola Villa) از موزه تاریخ طبیعی دانشگاه کلرادو به خبرگزاری نیویورک تایمز گفت: “گونه‌های زنده‌ای که در دریاها زندگی می‌کردند، پوسته‌ای شفاف داشتند. آن‌هایی که توسط باد و یا سایر جریان‌ها به ساحل آورده شده‌اند، به این دلیل که در داخل شن بوده و همچنین در معرض نور خورشید قرار داشته‌اند، پوسته خارجی ماتی دارند و از لحاظ ظاهری به‌اندازه نمونه‌های داخل آب شفاف نیستند.”

بسیاری از این پوسته‌های باریک و تیز، مدارکی از سنگ‌تراشی را به دست می‌دهند که این خود به معنای استفاده ابزاری از آن‌ها است. هنوز مشخص نیست که آیا انسان‌های نئاندرتال گوشت داخل این صدف‌ها را می‌خورده‌اند یا خیر؟

انسان‌های نئاندرتال

این شواهد جدید به همراه مدارک پیشین حاکی از آن هستند که انسان‌های اولیه جهت گردآوری صدف‌ها فقط در آب پیاده‌روی نمی‌کردند. در عوض، مکان‌های مشابه و مطالعات آناتومیک اخیر بیان می‌دارند که احتمالا شنای زیر آبی با عمق 2 الی 4 متری، برای این نسل از انسان‌ها امری عادی بوده است.

به‌عنوان‌مثال، مقاله‌ای که سال گذشته منتشر شد، نشان می‌داد که نئاندرتال‌ها از رشد بالای استخوان‌ها در کانال‌های خارجی گوش خود برخوردار بوده‌اند. حداقل در انسان‌ها این موضوع اکثرا به قرارگیری در معرض آب سرد ربط داده می‌شود. 

یکی از توضیحات این بوده که نئاندرتال‌ها وقت زیادی را جهت صید جانوران آبزی صرف می‌کردند. اگرچه که پیش‌تر این تفکر وجود داشت که این انسان‌ها از چنین سطحی از هوشمندی برخوردار نیستند.

دیرینه‌شناس؛ اریک ترینکاس ( Erik Trinkaus) از دانشگاه واشنگتن واقع در سنت لوئیس، در سال 2019 به خبرگزاری AFP فرانسه گفت: “این یافته‌ها تعدادی از استدلال‌ها و منابع مرتبط با تطبیق‌پذیری، انعطاف‌پذیری و قابلیت انسان‌های اولیه را قوت می‌بخشند. این قابلیت‌ها پیش‌تر از سوی برخی از کارشناسان رد می‌شدند.”

برخی از مطالعات جدید دیگر نیز حاکی از آن هستند که در فرانسه، انسان‌های نئاندرتال از آب شیرین ماهی می‌گرفته‌اند. هرچند که برخی از کارشناسان هنوز این توانایی را فرای قابلیت‌های این انسان‌ها می‌دانند.

در مقایسه با جست‌و‌جو در سواحل، گردآوری صدف‌ها از کف دریاها هم وقت زیادی می‌گیرد و هم انرژی زیادی را نیز مصرف می‌کند. پژوهشگر این مقاله جدید بیان می‌دارد که صدف‌های دفن‌شده اغلب نازک‌تر از آن‌هایی هستند که توسط امواج دریا به ساحل آورده‌ شده‌اند.

انسان‌های نئاندرتال

این موضوع باعث می‌شود تا صدف‌های زیردریایی برای ساخت ابزار مناسب‌تر باشند. اما صدف‌ها تنها علاقه‌مندی انسان‌های نئاندرتال نبوده‌اند. این مطالعه برای اولین‌ بار همچنین توانسته که توده‌های سنگی را در میان بقایای غار مورد اکتشاف، پیدا کند. این توده‌ها ظاهرا جهت ساییدن ابزارها مورداستفاده قرار می‌گرفته‌اند. این توده‌های سنگی احتمالا از طریق فوران آتشفشان‌های نزدیک به خلیج ناپل وارد شده‌اند.

متیو پاپ (Matthew Pope)، محقق انسان‌های نئاندرتال در مؤسسه باستان‌شناسی UCL که در این پژوهش نیز دخیل بوده، به خبرگزاری گاردین گفت: “در مجموع، مدارکی وجود دارند که نشان می‌دهند انسان‌ها و یا جوامع نئاندرتال، ممکن است که جهت گردآوری جانوران آبزی به زیر دریا شنا کرده باشند.”

هرچقدر که ما درباره انسان‌های نئاندرتال بیشتر یاد بگیریم، می‌بینیم که تفاوت‌های بین ما و آن‌ها در حال کم‌رنگ‌تر شدن هستند.

این پژوهش در وب‌سایت PLOS ONE منتشر شده است.

نوشته انسان‌های نئاندرتال برای پیدا کردن ابزار، به کف اقیانوس‌ها شنا می‌کردند! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

انسان‌های نئاندرتال برای پیدا کردن ابزار، به کف اقیانوس‌ها شنا می‌کردند!

/در , , , , , , /توسط
انسان‌های نئاندرتال

انسان‌های نئاندرتال آن‌چنان‌که ما پیش‌تر فکر می‌کردیم، ناقص‌الخلقه و کندذهن نبوده‌اند. این انسان‌های اولیه نه‌تنها همانند ما ایستاده راه می‌رفته‌اند، بلکه حتی ممکن است برخی از آن‌ها که در اروپای غربی ساکن بوده‌اند، همانند ما نیز شنا کرده باشند.

یک پژوهش جدید انجام شده بر روی 171 صدف یافت شده در یک مقبره باستانی واقع در ایتالیا، حاکی از آن است که این نسل منقرض شده جهت پیدا کردن ابزارهای مدنظر خود، به عمق اقیانوس‌ها شنا می‌کرده‌اند. نئاندرتال‌ها این کار را پیش از ورود انسان‌های مدرن و شیوه‌های صید آن‌ها، انجام داده‌اند.

غاری که این آثار باستانی در آن یافت شده‌اند، به Grotta dei Moscerini معروف بوده و اولین بار نیز در سال 1949 مورد حفاری قرار گرفته است. قدمت محتویات داخل این غار نیز به 70000 سال پیش برمی‌گردد؛ یعنی زمانی که انسان‌ها هنوز در سرتاسر اروپا یکجانشین نشده بودند.

متأسفانه این غار دیگر در دسترس نیست. اما 171 پوسته صدفی موجود در این غار طی دهه‌ها به خوبی گردآوری شده‌اند. این موضوع به محققان اجازه می‌دهد تا تحلیل‌های میکروسکوپی را بر روی این آثار انجام دهند. یافته‌های این بررسی‌ها حاکی از آن هستند که انسان‌های نئاندرتال بیش از آنچه که ما فکر می‌کنیم توانایی داشته‌اند. نه‌تنها این صدف‌ها با دست تبدیل به ابزارهایی مفیدی شده‌اند، بلکه پژوهشگران می‌گویند که یک‌چهارم آن‌ها در هنگامی‌که یک موجود زنده بوده‌‌اند، از کف دریا جمع‌آوری شده‌اند.

تمامی این صدف‌ها در رده گونه‌های نرم مدیترانه‌ای Callista chione قرار می‌‌گیرند. با مقایسه عوامل مختلف ظاهری مانند: لبه‌های زمخت، جلا و پیله‌های سفت، یک کارشناس صدف توانسته که محل گردآوری آن‌ها را تشخیص دهد. آن‌هایی که در ساحل بوده‌اند، صدف‌های مرده، و آن‌هایی هم که از کف شنی اقیانوس‌ها به دست آمده‌، صدف‌هایی زنده بوده‌اند.

باستان‌شناس پائولا ویلا (Paola Villa) از موزه تاریخ طبیعی دانشگاه کلرادو به خبرگزاری نیویورک تایمز گفت: “گونه‌های زنده‌ای که در دریاها زندگی می‌کردند، پوسته‌ای شفاف داشتند. آن‌هایی که توسط باد و یا سایر جریان‌ها به ساحل آورده شده‌اند، به این دلیل که در داخل شن بوده و همچنین در معرض نور خورشید قرار داشته‌اند، پوسته خارجی ماتی دارند و از لحاظ ظاهری به‌اندازه نمونه‌های داخل آب شفاف نیستند.”

بسیاری از این پوسته‌های باریک و تیز، مدارکی از سنگ‌تراشی را به دست می‌دهند که این خود به معنای استفاده ابزاری از آن‌ها است. هنوز مشخص نیست که آیا انسان‌های نئاندرتال گوشت داخل این صدف‌ها را می‌خورده‌اند یا خیر؟

انسان‌های نئاندرتال

این شواهد جدید به همراه مدارک پیشین حاکی از آن هستند که انسان‌های اولیه جهت گردآوری صدف‌ها فقط در آب پیاده‌روی نمی‌کردند. در عوض، مکان‌های مشابه و مطالعات آناتومیک اخیر بیان می‌دارند که احتمالا شنای زیر آبی با عمق 2 الی 4 متری، برای این نسل از انسان‌ها امری عادی بوده است.

به‌عنوان‌مثال، مقاله‌ای که سال گذشته منتشر شد، نشان می‌داد که نئاندرتال‌ها از رشد بالای استخوان‌ها در کانال‌های خارجی گوش خود برخوردار بوده‌اند. حداقل در انسان‌ها این موضوع اکثرا به قرارگیری در معرض آب سرد ربط داده می‌شود. 

یکی از توضیحات این بوده که نئاندرتال‌ها وقت زیادی را جهت صید جانوران آبزی صرف می‌کردند. اگرچه که پیش‌تر این تفکر وجود داشت که این انسان‌ها از چنین سطحی از هوشمندی برخوردار نیستند.

دیرینه‌شناس؛ اریک ترینکاس ( Erik Trinkaus) از دانشگاه واشنگتن واقع در سنت لوئیس، در سال 2019 به خبرگزاری AFP فرانسه گفت: “این یافته‌ها تعدادی از استدلال‌ها و منابع مرتبط با تطبیق‌پذیری، انعطاف‌پذیری و قابلیت انسان‌های اولیه را قوت می‌بخشند. این قابلیت‌ها پیش‌تر از سوی برخی از کارشناسان رد می‌شدند.”

برخی از مطالعات جدید دیگر نیز حاکی از آن هستند که در فرانسه، انسان‌های نئاندرتال از آب شیرین ماهی می‌گرفته‌اند. هرچند که برخی از کارشناسان هنوز این توانایی را فرای قابلیت‌های این انسان‌ها می‌دانند.

در مقایسه با جست‌و‌جو در سواحل، گردآوری صدف‌ها از کف دریاها هم وقت زیادی می‌گیرد و هم انرژی زیادی را نیز مصرف می‌کند. پژوهشگر این مقاله جدید بیان می‌دارد که صدف‌های دفن‌شده اغلب نازک‌تر از آن‌هایی هستند که توسط امواج دریا به ساحل آورده‌ شده‌اند.

انسان‌های نئاندرتال

این موضوع باعث می‌شود تا صدف‌های زیردریایی برای ساخت ابزار مناسب‌تر باشند. اما صدف‌ها تنها علاقه‌مندی انسان‌های نئاندرتال نبوده‌اند. این مطالعه برای اولین‌ بار همچنین توانسته که توده‌های سنگی را در میان بقایای غار مورد اکتشاف، پیدا کند. این توده‌ها ظاهرا جهت ساییدن ابزارها مورداستفاده قرار می‌گرفته‌اند. این توده‌های سنگی احتمالا از طریق فوران آتشفشان‌های نزدیک به خلیج ناپل وارد شده‌اند.

متیو پاپ (Matthew Pope)، محقق انسان‌های نئاندرتال در مؤسسه باستان‌شناسی UCL که در این پژوهش نیز دخیل بوده، به خبرگزاری گاردین گفت: “در مجموع، مدارکی وجود دارند که نشان می‌دهند انسان‌ها و یا جوامع نئاندرتال، ممکن است که جهت گردآوری جانوران آبزی به زیر دریا شنا کرده باشند.”

هرچقدر که ما درباره انسان‌های نئاندرتال بیشتر یاد بگیریم، می‌بینیم که تفاوت‌های بین ما و آن‌ها در حال کم‌رنگ‌تر شدن هستند.

این پژوهش در وب‌سایت PLOS ONE منتشر شده است.

نوشته انسان‌های نئاندرتال برای پیدا کردن ابزار، به کف اقیانوس‌ها شنا می‌کردند! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

آیا نئاندرتال‌ها به دست اجداد انسان‌های امروزی منقرض شده‌اند؟

/در , , , /توسط

نئاندرتال‌ها، به‌رغم فرهنگ غنی، آناتومی تنومند و شباهت‌های زیادی که با ما داشتند، حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش منقرض شدند. اما سوال اینجاست که چرا؟

دلایل این اتفاق، سال‌هاست که مورد مناقشه دانشمندان است و فرضیه‌های مختلف در این‌باره می‌گویند که رقابت آن‌ها با انسان‌های مدرن اولیه باعث این انقراض شده است. اما حالا تحقیق جدیدی نشان می‌دهد که شاید این‌گونه نبوده باشد.

Krist Vaesen، استاد علوم زیستی از دانشگاه تکنولوژی آیندهوون هلند، در پاسخ به این پرسش که «آیا نئاندرتال‌ها توسط ما انسان‌ها از بین رفته‌اند؟» می‌گوید: «نه، مطالعه ما نشان می‌دهد که انقراض این گونه‌ها، صرفا به‌خاطر یک بدشانسی جمعیتی اتفاق افتاده است.»

انقراض نئاندرتال ها

Vaesen و تیمش، در تحقیق خود، دست به شبیه‌سازی جمعیتی جوامع نئاندرتال با اندازه‌های مختلف ( از ۵۰ نفر تا ۱۰۰، ۵۰۰، ۱۰۰۰ و ۵۰۰۰ نفر) زدند و در هیچ‌کدام از آن‌ها، فاکتور رقابت نئاندرتال‌ها با اجداد مستقیم انسان‌های امروزی را لحاظ نکردند. با این‌حال، آن‌ها در شبیه‌سازی‌های خودشان، سه عامل تاثیرگذار و مهم در کاهش جمعیت‌های کوچک را مدنظر قرار دادند.

این سه عامل، شامل درون‌زایی (Inbreeding)، اثر آللی (Allee effects) (یک پدیده بیولوژیکی که در آن، یک جمعیت کوچک، میانگین توانایی زیستی افراد گروه را کاهش می‌دهد) و اتفاقات تصادفی (نوسان‌های تصادفی در نسبت زادوولدها، مرگ‌ومیرها و جنسیت‌ها، که بقای گروه‌های کوچک‌تر را در وضعیت بدی قرار می‌دهد).

براساس مطالعه حاضر و شبیه‌سازی‌های صورت‌گرفته، این فاکتورها به‌تنهایی برای توضیح انقراض نئاندرتال‌ها در طول یک دوره ۱۰۰۰ ساله کافی بودند.

انقراض نئاندرتال ها

محققین در مقاله خود نوشته‌اند: نتایج ما این فرضیه را تایید می‌کند که از بین رفتن نئاندرتال‌ها ممکن است صرفا به‌خاطر فاکتورهای جمعیتی بوده باشد. نتایج ما با این سناریو که، جمعیت کوچکی از نئاندرتال‌ها برای هزاران سال دوام آورده‌اند و سپس به‌خاطر بدشانسی از بین رفته‌اند، سازگاری دارد.

یافته‌های این پژوهشکران، با در نظر گرفتن اینکه جمعیت گونه‌های انسانی قدیمی، بسیار کم بوده است، منطقی به نظر می‌رسد. حدس زده می‌شود نئاندرتال‌ها جمعیتی بین ۵۰۰۰ تا ۷۰۰۰۰ نفر داشته‌اند.

البته تیم تحقیق فکر می‌کنند که اجداد انسان‌های مدرن ممکن است در کمک کردن به این کاهش طبیعی و تصادفی جمعیت نئاندرتال‌ها نقشی ایفا کرده باشند؛ بطوریکه نقش آن‌ها، نه در رقابت بر سر منابع، بلکه در پراکنده‌سازی جنسی این گونه‌ها بوده است.

انقراض نئاندرتال ها

به عبارت دیگر، به‌خاطر آمیخته‌گری تولیدمثل (cross-breeding) بین اجداد انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها، احتمالا نئاندرتال‌ها فرصت‌های کمتری برای حفظ جمعیت‌های کوچک، ضعیف‌شده و به‌لحاظ ژنتیکی حساس خود داشته‌اند.

محققین در مقاله خود نوشته‌اند: پراکنده شدن جمعیت‌های کوچکی از انسان‌های مدرن در بین جمعیت‌های کوچک نئاندرتال‌ها، باعث کاهش فرصت‌های تولیدمثل و مهاجرت برای نئاندرتال‌ها شده است؛ بطوریکه بعدا حضور انسان‌های مدرن در اوراسیا، این پروسه را تسریع کرده است.

یافته‌های مطالعه حاضر، در مجله PLOS One چاپ شده است.

نوشته آیا نئاندرتال‌ها به دست اجداد انسان‌های امروزی منقرض شده‌اند؟ اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

بازسازی چهره موجودی شبیه انسان که در گذشته وجود داشته است!

/در , , , , , , /توسط

درخت خانواده انسان‌ها، شاخه‌های زیادی دارد و ما به‌طور کامل اکثر آنها را نمی‌شناسیم. یکی از رازآمیزترین آنها دنیسوواها (Denisovans) هستند که برای اولین بار در سال ۲۰۰۸ کشف شدند و دانشمندان تنها با استفاده از چندین تکه استخوان پراکنده و دی‌ان‌ای، قادر به توضیح آنها گردیده‌اند. این بدین معنی است که ما دقیقا نمی‌دانیم آنها چه شکلی بوده‌اند. با این‌حال، به‌تازه‌گی گروهی از محققین تصمیم گرفته‌اند تا به کمک تکنیک‌های نقشه‌برداری دی‌ان‌ای متیلاسیون (DNA methylation mapping)، برای اولین بار صورت یک دنیسووا را بازسازی کنند.

دنیسوواها، همزمان با انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها بر روی زمین زندگی می‌کرده‌اند. اما با اینکه ما اطلاعات زیادی درباره نئاندرتال‌ها داریم، ولی دنیسوواها، به علت پیدا نشدن هیچ فسیلی از آنها، در هاله‌ای از رمز و راز باقی مانده‌اند. همه آنچه که ما از این گونه داریم، چند دندان، یک انگشت، یک استخوان فک و چند تکه استخوان دیگر است.

اما حالا دانشمندان با استفاده از دی‌ان‌ای‌ بدست آمده از استخوان انگشت مذکور، توانسته‌اند صورت یک زن دنیسووای جوان را بازسازی کنند. نتیجه کار نشان می‌دهد که ویژگی‌های او، ترکیبی از مشخصات انسان مدرن و نئاندرتال‌ها و البته چند خصیصه منحصربه‌فرد بوده است.

دنیسووا

براساس این بازسازی، دنیسوواها جمجمه پهن‌تری در مقایسه با سایر گونه‌ها داشته‌اند. آنها مانند ما انسان‌ها، قوس دندان بزرگ‌تری داشته‌اند، اما درعوض مانند نئاندرتال‌ها، از صورت‌های کشیده‌تر، لگن بزرگ‌تر و پیشانی گشاده‌تری برخوردار بوده‌اند. دانشمندان ضمنا ۵۶ ویژگی آناتومیکی در آنها یافته‌اند که متفاوت از ما و نئاندرتال‌ها است؛ که البته ۳۴ تا از آنها فقط مربوط به قسمت جمجمه می‌شوند.

Liran Carmel، سرپرست گروه تحقیق، می‌گوید که: ما اولین بازسازی آناتومی اسکلت دنیسوواها را انجام داده‌ایم. آنها در بیشتر خصوصیات، شبیه نئاندرتال‌ها هستند، اما در برخی ویژگی‌ها به ما شباهت دارند و در سایر موارد، کاملا یگانه و منحصربه‌فرد هستند.

تیم تحقیق، نتایج مذکور را با مطالعه آنچه که به عنوان نقشه‌های دی‌ان‌ای متیلاسیون شناخته می‌شود بدست آورده‌اند. متیلاسیون، یک مکانیسم اپی‌ژنتیک (epigenetic mechanism) است که آنچه را که ژن‌های خاص انجام می‌دهند تغییر می‌دهد؛ بدون آنکه توالی موجود در آن را تحت تاثیر قرار دهد. محققین ابتدا با مقایسه الگوهای متیلاسیون انسان‌ها، دنیسوواها و نئاندرتال‌ها، تفاوت‌های موجود بین آنها را پیدا کردند. سپس با طرح این سوال که، چه بی‌نظمی‌های خاصی ممکن است باعث از کار افتادن ژن‌های خاص شده باشند، به بررسی تفاوت‌های مذکور پرداختند.

David Gokhman، یکی دیگر از همکاران پروژه می‌گوید که: ما با چنین کاری پیش‌بینی کردیم که کدام قسمت‌های اسکلت دنیسوواها، تحت تاثیر تغییر ژنی قرار گرفته است و آن قسمت، در کدام مسیر، تغییر پیدا خواهد کرد.

دنیسووا

تیم مطالعه، برای اینکه از پیش‌بینی‌های انجام‌شده اطمینان حاصل کنند، ابتدا پروسه‌ای را بر روی نقشه‌های دی‌ان‌ای متیلاسیون نئاندرتال‌ها و شانپانزه‌ها (که صورت آنها از قبل برای ما شناخته شده است) اجرا کردند. سپس متوجه شدند که تکنیک مذکور قادر است ۸۵ درصد از ویژگی‌های آناتومیک را به‌درستی پیش‌بینی کند. این اتفاق، به آنها این اطمینان را داد که صورت بازسازی شده زن دنیسووا تا اندازه بسیار زیادی دقیق و درست است.

این موضوع حتی بعدا نیز تایید شد. تیم مطالعه می‌گوید که چند هفته بعد از ارسال مقاله برای بازبینی توسط اعضای مجله، تحقیق دیگری چاپ شد که استخوان فک یک دنیسووا را توضیح داده بود.

Carmel می‌گوید که: ما به سرعت این استخوان را با پیش‌بینی‌های خودمان مقایسه کردیم و مشخص شد که آنها به‌طور کامل باهم مطابقت دارند. این اتفاق، تاییدی بود بر توانایی ما برای بازسازی همه اندام‌های آناتومیک یک دنیسووا با استفاده از دی‌ان‌ای استخراج شده از یک تک انگشت.

در سال‌های اخیر، تکنیک دی‌ان‌ای مشابهی برای نشان دادن اینکه بریت‌های (Brits) اولیه، پوست بسیار تیره‌تری از آنچه که قبلا فکر می‌شد داشته‌اند، استفاده گردیده بود. البته یافتن یک جمجمه کامل دنیسوواها به دانشمندان کمک خواهد کرد تا صورت این گونه انسانی را با دقت بسیار بالایی بازسازی کنند؛ همان کاری که با قدیمی‌ترین اجداد انسان انجام داده‌اند.

تحقیق مذکور در مجله Cell چاپ شده است.

نوشته بازسازی چهره موجودی شبیه انسان که در گذشته وجود داشته است! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

کشف ابزارهای ۷۰۰ هزارساله در فیلیپین

/در , , , , , /توسط

مطلب کشف ابزارهای ۷۰۰ هزارساله در فیلیپین برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

کشف ابزارهای سنگی و سایر شواهد نشان می‌دهد که انسان تبارها، صدها هزار سال قبل از چیزی که دانشمندان تصور داشته‌اند، در جنوب شرق آسیا زندگی می‌کردند. ۵۷ ابزار سنگی و یک اسکلت تقریبا کامل کرگدن که نشانه‌هایی از قصابی شدن توسط انسان تبارها روی آن مشهود است، ۷۰۹ هزار سال قدمت گذاری شده است....

مطلب کشف ابزارهای ۷۰۰ هزارساله در فیلیپین برای اولین بار در وب سایت تکراتو - اخبار روز تکنولوژی نوشته شده است. - تکراتو - اخبار روز تکنولوژی - - https://techrato.com/

نتایج تکان دهنده تحقیقات: نئاندرتال‌ها آدمخوار بوده‌اند!

/در , , , , , , /توسط
نتایج تکان دهنده تحقیقات: نئاندرتال‌ها آدمخوار بوده‌اند!

نئاندرتال‌ها گونه‌ای از انسان‌های نخستین بودند که در اروپا و آسیا سکونت داشتند و هرچند دارای قد کوتاهی بودند ولی دارای کاسه سر بزرگتری نسبت به ما بودند و بدن بسیار قوی و ورزیده‌ای داشتند. شواهد تا اینجای کار حاکی از این بوده که آنها هم تمدن داشته و لباس می‌پوشیدند و زبان خاص خود را دارا بوده‌اند. ولی آیا آنها اینقدر خوب و مهربان بودند و یا به آدمخواری نیز اشتغال داشتند؟!

هرچند گونه ما انسان‌های امروزی متفاوت از گونه انسان‌های نئاندرتال است، ولی تاریخچه و شناخت سبک زندگی آنها همیشه برایمان جالب توجه بوده و هست. مهمترین سوال باقی مانده هم در رابطه با نحوه انقراض آنهاست چرا که به یک‌باره از روی کره زمین ناپدید شده‌اند. آخرین تحقیقات به عمل آمده اشاره به این دارد که این انسان‌های کوتوله خیلی هم با مزه و شرین نبوده‌اند. محققان دانشگاه ایالتی کالیفرنیا به سرپرستی دکتر Helene Rougier معتقدند که چیزی که ما از آن به عنوان انسانیت نام می‌بریم، تکه‌ای از اصالت وجودیمان است و در رابطه با گونه‌های دیگر صادق نیست.

چیزی که از تحقیقات منتشر شده آن‌ها بر می‌آید این است که نئاندرتال‌ها انسان‌های دیگر و حتی هم نوعان خود را نیز می‌خوردند و از بقایای استخوان‌های آن‌ها ابزار می‌ساختند. حتی شواهد نشان می‌دهد که نئاندرتال‌های جوان اجساد پیران و نیاکان خود را نیز می‌خوردند. مطالعات محققان بر مبنای بقایای چهار بزرگسال و یک دندان از کودک است که البته این خود بسیار بیشتر از چیزی است که قبلا برای تحقیق داشتند.

البته اولین نظریات مبنی بر خوردن اسب‌ها توسط نئاندرتال‌ها بود، چرا که گوشت‌خوار بودن آن‌ها یکی از دلایل توحش و انقراض ناگهانی تلقی می‌شد. ایده آدمخوار بودن نئاندرتال‌ها اصلا جدید نیست و سابقه تحقیقات پیرامون این فرضیه به یکصد و پانزده سال پیش بر می‌گردد. آن موقع که بقایایی در کرواسی مبنی بر آدمخواری پیدا کردند، هرچند بعدا بی ارزش شد. اما این تحقیقات جدید بر مبنای بقایای یافت شده در غاری به نام سومین غار Goyet در بلژیک است. البته محققان هنوز درباره اینکه چرا آدمخواری باید به این منطقه آمده باشد، نظری ندارند.

در آخر این تحقیقات کشف جالب توجهی منتشر شده است. اینکه نئاندرتال‌ها پس از خوردن انسان‌ها استخوان‌های آنها را دور نریخته و با آنها ابزار درست می‌کردند. دقیقا چیزی که اصلا با اصول انسان دوستی و انسانیت امروزی ما جور در نمی‌آید.

نوشته نتایج تکان دهنده تحقیقات: نئاندرتال‌ها آدمخوار بوده‌اند! اولین بار در - آی‌تی‌رسان پدیدار شد.