ناسا اعلام کرد، جو مریخ دارای یون های فلزی است، این نخستین باری است که یون های فلزی در یونوسفر (فوقانی ترین لایه جو) سیاره ای به جز زمین کشف می شوند. داده های جدید ماموریت ماون (MAVEN مخفف تکامل مواد فرار و جو مریخ) ناسا نشان می دهد، یونوسفر مریخ مملو از یون های فلزی است، ذرات کوچک بارداری که از شهاب سنگ ها سرچمشه گرفته و به لایه های فوقانی جو سیاره سرخ کشیده شده اند.

ناسا در کنفرانس خبری اعلام کرد:”این فلزات از بارش های ثابت شهاب سنگ های کوچک بر روی سیاره سرخ سرچشمه می گیرند. هنگامی که شهاب سنگی با سرعتی بالا به جو مریخ برخورد می کند، تبخیر می شود. اتم های فلزی این ذرات برخی از الکترون های خود را از دست می دهند و درن نتیجه، اتم های فلزی به یون های باردار تبدیل می شوند.”

از آنجایی که این یون ها مقاوم و قابل ردیابی هستند، دانشمندان می توانند با استفاده از آنها به بررسی دینامیک مرموز لایه های فوقانی اتمسفر مریخ از جمله دلیل فرار ذرات از جو مریخ بپردازند.

مهدی بینو، دانشمند علوم سیاره ای از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، می گوید:”دقیقا به مانند، ریختن جوهر در آب، می توانید، ببینید، جریان (یون های فلزی) به کدام سو حرکت می کند.”
مورد دیگر اینکه، دانشمندان پیش از این، یون های فلزی مشابه ی را در جو زمین هم مشاهده کرده اند. کاوشگر ماون تاکنون موفق به کشف آهن، سدیم و یون منیزیم در اتمسفر مریخ شده است. پیش از این که ماموریت ماون قادر به شناسایی یون ها در جو مریخ باشد، دینامیک لایه های فوقانی جو مریخ غیر قابل مشاهده بوده اند که باعث می شد، مطالعه امواج گرانشی و یا پدیده فرار جوی بسیار سخت شود.

بدون میدان مغناطیسی مریخ، بخش زیادی از جو مریخ به ‌تدریج در اثر بادهای خورشیدی از بین رفته است. بادهای خورشیدی جریانی از ذرات یونی (پلاسما) باردارند که از خورشید سرچشمه می گیرند. توفان های خورشیدی با انفجار ذرات خورشید در اثر برخورد با اکسیژن و نیتروژن جو و میدان مغناطیسی زمین رخ می دهند. رویدادهای خورشیدی بسیار شدیدی که با خروج جرم از تاج خورشیدی و برخورد فوران‌ های خورشیدی به لایه مگنتوسفر زمین همراه هستند، می توانند، منجر به اختلالات زیادی در سیاره شوند، این بادهای خورشیدی همچنین موجب ایجاد شفق های قطبی می شوند.

توفان های خورشیدی احتمالا به خاطر وجود میدان مغناطیسی قوی زمین، تاثیر شدیدی بر روی زمین نگذاشته اند؛ ما نداشته اند، اما در مریخ چنین ویژگی احتمالا در اوایل تشکیل آن از بین رفته است.  چرا که مریخ همچون زمینی میدان الکترومغناطیسی قدرتمندی ندارد که از جو سیاره در برابر بادهای خورشیدی محافظت کند. مریخ در گذشته دارای مگنتوسفر بوده است؛ اما با سرد شدن دمای سطحی سیاره، این لایه جوی را از دست داده است. بنابراین، دانشمندان تصور نمی کردند، یون های فلزی در جو مریخ هنوز وجود داشته باشند.

در واقع دانشمندان در ابتدا، حتی به دنبال یون های فلزی هم نبوده اند، اما وقتی کاوشگر ماون (که به طور غیرمنتظره ای در مداری پایین (در فاصله حدود ۲۰۰ کیلومتری سطح سیاره سرخ) گردش می کرد و ابزارهای حساس گاز خنثی و طیف سنج های یونی را حمل می کرد) پس از عبور ستاره دنباله دار سایدینگ اسپرینگ از (در فاصله ۱۳۱ هزار کیلومتری) مریخ در سال ۲۰۱۴، قادر به نمونه برداری از یون های فلزی شد. اکنون پس از گذشت دو سال، دانشمندان متوجه شده اند، این یون ها دارای ترکیبی مشابه یون های جو زمین اما با رفتاری کاملا متفاوت هستند.

جوزف گریبوفسکی محققی از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا، می گوید:”این یافته ها نشان می دهد، یون های فلزی جو مریخ رفتاری کاملا متفاوت با یون های سیاره ما دارند. مریخ تنها دارای میدان مغناطیسی در برخی از نواحی خود است و در خارج از این نواحی، توزیع یون های فلزی سیاره سرخ کاملا با چیزی که در زمین مشاهده می کنیم متفاوت است.”

در زمین، میدان مغناطیسی و بادهای یونوسفر، یون های فلزی موجود در لایه های فوقانی جو را به لایه های مجزایی تقسیم می کنند. اما در مریخ چنین اتفاقی تنها در نزدیکی بخش های فوق العاده مغناطیسی نزدیکی پوسته سیاره رخ می دهد.

دیوید برین، دانشمند جوی از دانشگاه کلرادو در بولدر و یکی از دانشمندان ماموریت ماون، می گوید:”در بسیاری از بخش های جو مریخ، یون ها با همدیگر ترکیب شده اند، این باعث شگفتی است.”

به گفته برین،  فرایندی مرموز یون ها را در کنار هم نگه می دارد، این فرایند ممکن است، در نهایت موجب خروج ذرات از جو مریخ شده باشد.

بنابرانی، این شواهد جدید، علاوه بر این که می تواند نقش کلیدی در حل معمای جو مریخ ایفا کند؛ بلکه می تواند ابزاری برای مقایسه انواع مختلف جوها (ازجمله جو زمین) و در نتیجه درک بهتر آنها شود.

گریبوفسکی می گوید:”مشاهده یون های فلزی در سیاره دیگری به ما امکان مقایسه آن با زمین و درک بهتر فعل و انفعالات شیمیایی یونیسفر و اتمسفر را می دهد.”

به این ترتیب، هر یافته ای که بتواند، شواهد دیگری از شباهت های زمین و مریخ را نشان دهد، می تواند از طریق مقایسه به درک بهتر این دو سیاره کمک کند.

پی نوشت:

• ستاره دنباله دار c/2013A1 یا سایدینگ اسپرینگ در تاریخ ۱۹ اکتبر سال  ۲۰۱۴ از فاصله ۱۳۱ هزار کیلومتری سیاره مریخ عبور کرد که در مقیاس کیهانی فاصله نزدیکی محسوب می شود. در ابتدای کشف این ستاره دنباله دار، تصور می شد، امکان برخورد آن با مریخ وجود دارد؛ اما با برآورد دقیق تر مدار دنباله دار چنین احتمالی به کلی رد شد. در طول عبور این دنباله دار به هیچ کدام از فضاپیماهای ناسا آسیبی وارد نشد. همچنین فضاپیماهای ناسا قادر به شناسایی غبار دنباله دار شدندکه متشکل از منیزیم، آهن، سدیم، پتاسیم، منگنز، نیکل، کروم و روی بود.

.

منبع: popularmechanics

نوشته ناسا موفق کشف یون های فلزی در جو مریخ شد اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

تنها آتشفشان یخی سیاره کوتوله سرس، ممکن است به آرامی ناپدید شود. تحقیقات جدید نشان می دهد، لایه بیرونی سیاره کوتوله ممکن است، با گذشت زمان به آرامی تغییر کند و به تدریج موجب هموار شدن سطح سرس شود. در واقع ممکن است، در گذشته هم کوه های مشابهی در سرس به این ترتیب هموار شده باشند.

مایکل سوری، دانشمند علوم سیاره ای از دانشگاه آریزونا، می گوید:”این فرایندی همانند پخش شدن شربت و یا عسل در بشقاب است، چنین روندی در سرس هم در جریان است.”

سوری نویسنده ارشد این مقاله جدید است که در آن فرضیه ای را مطرح کرده که به موجب آن، کوه آهونا مونس، ممکن است به آرامی با توجه به نیروی ویسکوزیته همواره شود. وی نتایج تحقیقات خود را ماه گذشته در کنفرانس ماه و علوم سیاره ای، ودزلند، تگزاس ارائه داده است.

تنها کوه یخی سرس

هنگامی که ماموریت دان ناسا در سال ۲۰۱۵ به سیاره کوتوله سرس رسید، با سیاره ای تقریبا مسطح تنها با یک کوه، آهونا مونس مواجه شد.

مایکل سوری از دانشگاه آریزونا در این مورد می گوید: “تصور کنید تنها یک آتشفشان در تمام زمین وجود داشته باشد. چنین چیزی تا حد زیادی گیج کننده است.”

به همین دلیل سوری و تیمش از آزمایشگاه مطالعات سیاره‌ای و قمری دانشگاه آریزونا، تصور می کنند، سرس دارای آتشفشان های یخی دیگری هم بوده است. یکی از توضیحات احتمالی دانشمندان برای این مورد، این است که این ساختارها ممکن است در طول زمان مسطح شده باشد.

دانشمندان تصور می کنند، این آتشفشان ها به دلیل سکون ویسکوزیته به مرور ناپدید شده اند، اصطلاحی که برای توصیف حالتی بیان می شود که در آن هر گونه ماده جامدی با گذشت زمان به حالت مایع در می آید. از آنجایی که یخچال های طبیعی زمین هم به همین نحو تبدیل به مایع شده اند، چنین فرضیه ای می تواند در مورد آتشفشان یخی مرموز سرس هم صادق باشد. به خصوص اینکه سیاره کوتوله سرس بین مریخ و مشتری واقع شده، جایی که نسبت به دیگر اجرام کیهانی همچون قمرهای یخی تیتان و اروپا به خورشید نزدیک تر است.

این محققان با مدل سازی های به این نتیجه رسیده اند که ممکن است، کوه های یخی سرس حداقل دارای ۴۰ درصد آب بوده اند. به طور کلی، تخمین زده می شود، بین ۱۷ تا ۳۰ درصد وزن سیاره کوتوله را آب تشکیل داده باشد، چیزی که مقادیر زیادی آب محسوب می شود، چرا که وزن شبه سیاره سرس در حدود یک میلیون تریلیون تن است.

بنابراین در سرس، حدود ۰.۲ تا ۰.۳ تن آب وجود دارد، مقادیری که در مقایسه با آب کره زمین، چندان هم کم نیست. سیاره ما دارای حدود ۱۸ تریلیون تن آب در اقیانوس ها است، البته قطر زمین هم۱۰ برابر بزرگتر از سرس است.

دانشمندان گمان می کنند، آب مایع در دوران اولیه شکل گیری منظومه شمسی در سرس جریان داشته است. اما با سردتر شدن سیاره کوتوله، یخ سطحی موجود در نواحی استوایی سرس، تصعید (مستقیما از حالت جامد به حالت گاز تبدیل شده) شده و یا به بخش فوقانی سیاره کوتوله رفته و اتمسفر ظریفی را شکل داده است. با این حال در نواحی مرتفع، یک متر از آب می توانسته در طول حیات ۴.۵ میلیارد ساله سرس در سطح باقی مانده باشد.

در دیگر اجرام یخی همچون پلوتو و قمر اروپا، تریتون و تیتان، چندین کوه وجود دارد. اما سرس تنها دارای یک کوه یخی است. به گفته سوری، یک احتمال این است که آتشفشان یخی سرس تا همین اواخر خفته بوده باشد و به تازگی شروع به فعالیت کرده باشد، البته این فرضیه تا حد زیادی بعید به نظر می رسد.

فرضیه دیگر این است که آتشفشان های یخی دیگری هم در سیاره کوتوله وجود داشته اند و از آنجایی که سرس فاقد اتمسفر یا جریان آب مایع، فرایندهای فرسایش باد و بارانی که کوه های زمین را پوشش می دهند؛ بر روی سطح خود نیست؛ به تدریج ناپدید شده اند.

سوری و همکارانش نه تنها در این تحقیقات نحوه شکل گیری کوه را مورد بررسی قرار داده اند، بلکه آنها سرنوشت آینده کوه را هم مورد مطالعه قرار داده اند. این محققان با مدل سازی ترکیبات ممکن سرس، دریافتند، اگر چناچه حداقل ۴۰ درصد کوه آهونا مونس از یخ تشکیل شده باشد، این کوه همچون عسل یا شربت در بشقاب به تدریخ پخش شده و هموار می شود.

شواهد موجود از دهانه های برخوردی، یکی از روش های محاسبه سن سطح هستند. با وجودی که آهونا مونس علائمی از دهانه های برخوردی در خود ندارد، اما منطقه ای که در آن واقع شده دهانه های برخوردی دارد که بر اساس آن می توان سن آهونا مونس را تا ۱ میلیارد سال تخمین زد.

اما تیم سوری سن کمتری در حدود ۵۰۰ میلیون سال را برای این کوه برآورد می کنند. آنها می گویند، اگر نیمی از کوه از یخ تشکیل شده باشد، برای هموار شدن آن می باید ۵۰۰ میلیون سال سپری شود و اگر تمام کوه از یخ تشکیل شده باشد، ۲۰۰ میلیون سال پس از تشکیل ناپدید می شود.

با توجه نسبتا جوان بودن آهونا مونس، سیاره کوتوله ممکن است، هنوز هم دارای فعالیت های زمین شناختی باشند، هر چند شواهد قطعی از چنین فعالیت هایی تاکنون توسط ماموریت دان ناسا کشف نشده است.

سرس ممکن است، تنها کوه سرس باشد، اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد، پیش از این کوه دیگری هم در سرس وجود داشته است. در واقع محققان با توجه به وجود ناهمواری تپه شکلی در نزدیکی آهونا مونس چنین فرضیه ای را مطرح کرده اند. بنابراین، این ناهمواری ممکن است، بقایای کوه یخی همچون آهونا مونس بوده باشد که به تدریج هموار شده است.

سوری می گوید:”شاید این کوه یخی شکلی مشابه آهونا مونس داشته و به تدریج پس از گذشت چند صد میلیون سال به شکل کنونی در آمده است.”

همچنین این می تواند، نشان دهد، ناحیه اطراف آهونا مونس، منبع فعالیت های آتشفشان های یخی بوده است. در کره زمین، حرکت صفحات تکتونیک موجب فوران گدازه در مکان های مختلفی می شود، چیزی که زنجیره ای از آتشفشان ها را تشکیل می دهد، اما در سیاره کوتوله چنین صفحات تکتونیکی وجود ندارند.

سوری می گوید، این منطقه ممکن است بیشتر شبیه مریخ باشد، جایی که فوران گدازه های سنگی منجر به ایجاد آتشفشان عظیم المپوس مونس، بزرگترین آتشفشان منظومه شمسی شده اند. اما در حالی که آهونا مونس به دلیل یخی بودن به تدریج هموار شده است، المپوس مونس به دلیل ساختار سنگی خود ثابت مانده است.

سوری و همکارانش برای جستجوی شواهد بیشتری برای اثبات فرضیه هموار شدن تدریجی آتشفشان یخی؛ تصاویر دیگری از ماموریت دان را مورد بررسی قرار خواهند داد.

.

منبع: space

نوشته آتشفشان یخی مرموز سیاره کوتوله سرس به آرامی ناپدید می شود اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

وقتی صحبت از عکس های دیدنی از فضا می شود،  بی درنگ نام ابرنواخترها به ذهن خطور می کند؛ پدیده خیره کننده ای که از لحاظ زیبایی گوی سبقت را از همه پدیده های نجومی دیگر ربوده است.

پایان عمر یک ستاره به تولد یک ابرنواختر منتهی می شود، انفجار عظیمی که با افزایش حجم باورنکردنی خود ابر گداخته ای را به وجود می آورد.

عکس های جدید آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما (ALMA) در شیلی، تولد ستاره ای را که منجر به ایجاد این ابرنواختر دیدنی شده را به ثبت رسانده است.

به گزارش رصدخانه جنوبی اروپا (ESO)، تیمی از ستاره شناسان به رهبری جان بالی این عکس را از منطقه ای به نام ابر مولکولی اوریون ۱ (OMC-1)به ثبت رسانده اند. این ناحیه در سحابی بزرگ شکارچی واقع شده و  تقریبا ۱۳۵۰ سال نوری با زمین فاصله دارد.

ستاره شناسان به این ترتیب، موفق به رصد بقایای برخورد بین دو ستاره نوزاد شدند. این ستارگان جوان پیش ستاره نامیده می شوند، چرا که هسته این ستارگان هنوز برای انجام سنتز هسته ای به قدر کافی گرم نشده است؛ فرایندی که طی آن عناصر سنگین تری شکل می گیرند و از ستاره انرژی ساطع می شود.

هر گاه واکنشهای هسته ای، هسته ستاره متوقف شوند، ستاره به مرحله مرگ وارد و ساختارش ناپایدار می شود. ستاره ای با جرم نسبتا کم طی میلیاردها سال، آهسته سوخت هسته ایش را می سوزاند. ستاره ای با جرم زیاد، سوختش را سریعتر و فقط طی چند میلیون سال می سوزاند و سپس به یک ابر غول یا ستاره ای پرحجم تکامل می یابد. سپس در انفجاری بزرگ به نام ابرنواختر فوران می کند.

حدود ۵۰۰ سال قبل، گرانش این دو پیش ستاره را به هم نزدیک کرده است، به همین دلیل ستاره شناسان به درستی نمی دانند، این تاثیر تا چه حدی مستقیم بوده است. با این وجود، این برخورد بسیار قدرتمند بوده است؛ به طوری انرژی به اندازه انرژی رها شده خورشید در عرض ۱۰ میلیون سال را آزاد کرده است. این برخورد گاز، گرد و غبار و دیگر ستارگان را با سرعتی معادل ۱۵۰ کیلومتر در ثانیه به اطراف پرت کرده است.

متاسفانه، این پدیده نجومی خیره کننده، زودگذر است و پس از مدتی دیگر قابل مشاهده نیست. اما با این حال، علائم گازی این ابرنواخترها به دانشمندان کمک می کند، بیش از پیش چگونگی روی دادن انفجارهای ستاره ای و تاثیر این پدیده بر شکل گیری فضای اطراف را درک کنند.

یافته های محققان در نشریه “Astrophysical journal” منتشر شده است.

.

منبع: gizmodo

 

نوشته ابرنواختر دیدنی؛ تولد ستارگان در ابر مولکولی اوریون اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.

سفرهای فضای کار آسانی نیستند، و قیمیت بالایی هم دارند. فقط کافیست از موسس و مدیر عامل آمازون، صاحب واشنگتن پست و بنیانگذار شرکت فضایی بلو اورجین، جف بزوس بپرسید.

در سی و سومین کنفرانس سمپوزیوم فضایی در روز چهارشنبه، بزوس اعلام کرد که سالیانه یک میلیارد دلار از سهام آمازون را برای سرمایه گذاری بلو اورجین می‌فروشد. به گزارش رویتر، با داشتن ۸۰.۹ میلیون سهام و سهم ۱۶.۹۵ درصدی در شرکت، بزوس بزرگترین سهامدار این شرکت است.

البته برای بزوس، مبلغ یک میلیارد دلار خیلی زیاد نیست، چرا که در دو سال گذشته، سهام آمازون تقریبا سه برابر شده و با ارزش بازاری ۴۳۹.۸ میلیارد دلاری امروز، این شرکت با ارزش‌تر از شرکت‌های والمارت (Walmart)، تارگت (Target)، کاست‌کو (Costco)، میسیز (Macy’s) و کولز (Kohl’s) به حساب می‌آید.

با وجود اسپیس ایکسِ ایلان ماسک و ویرجین گلکتیکِ ریچارد برنسون، رقابت بین شرکت‌ها و کارآفرینان بالا است و رهبران رقابت فضایی در شرکت‌های خصوصی، هر کدام به دنبال ساخت هواگردهای قابل استفاده مجدد هستند تا ترویج زندگی خارج از زمین را شروع کنند.

هدف بزوس برای بلو اورجین ، پروازهای ۱۱ دقیقه‌ای مسافران به فضاست؛ او گفته:

و در نهایت، هدف از برنامه بلو اورجین، کسب سود، تبدیل شدن به شرکتی خودکفا، با اهدافی دراز مدت است تا هزینه پروازهای خارجی کاهش یابد و میلیون‌ها نفر در خارج از زمین زندگی کنند.

اگر چه بلیت‌های سفر به فضا هنوز برای فروش مهیا نشده‌اند، این شرکت می‌تواند پیشنهادات سفر با کپسول‌ها را برای ۶ نفر در سال آینده، شروع کند. تصاویر موشک‌ها هفته پیش منتشر شد و قیمت تخمین زده هر بلیت هم ۳۰۰,۰۰۰ دلار است.

با صندلی‌های راحت و پنجره‌های بزرگ و باز، New Shepard می‌تواند انسان‌ها را تا ۱۰۰ مایل بالاتر از سطح زمین ببرد و برای آن‌ها تجربه‌ای چند دقیقه‌ای از بی وزنی و چشم اندازهای نفس گیر زمین به ارمغان آورد. این پروژه فعلی، که شامل توسعه سیستم ارسالی New Glenn است، تخمین زده شده که ۲.۵ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت.

منبع: entrepreneur

نوشته جف بزوس سالانه یک میلیارد دلار از سهام آمازون را برای صندوق بلو اورجین می‌فروشد اولین بار در تکرا - اخبار روز تکنولوژی پدیدار شد.