انجمن دارو و غذای امریکا مجوز استفاده از اولین قرص هوشمند به نام Abilify MyCite را در امریکا صادر کرد.

گویا آی تی – این قرص حاوی دارو و یک حسگر است و قادر به ارسال اطلاعات لحظه به لحظه از عملکرد و نحوه مصرف خود است.

این اطلاعات از طریق یک برنامه تلفن همراه قابل مشاهده است و در صورت مصرف دارو توسط بدن این اطلاعات نیز در برنامه یادشده در دسترس خواهد بود.

بیمار مصرف کننده این قرص از طریق برنامه مذکور پی خواهد برد که داروی موجود در آن چه زمانی با مایع معده در تماس قرار گرفته و وارد بافت بدن شده است.

قرص این اطلاعات را به یک وصله پوشیدنی منتقل می کند تا برای اطلاع افراد در یک برنامه تلفن همراه نمایش داده شود. در صورت رضایت بیمار ارسال این اطلاعات برای دکتر متخصص به منظور تشخیص بهتر وی و تسریع روند درمان ممکن است.

این فناوری با همکاری دو شرکت خصوصی در آمریکا ابداع شده و عرضه عمومی این قرص ها از سال آینده میلادی آغاز می شود. قیمت این نوع قرص ها هنوز اعلام نشده است

داشتن حافظه ای قوی که با استفاده از آن بتوانیم هر آن چه خواهان آنیم را به خاطر آوریم، یکی از خواسته های همیشگی تقریباً همه ی ماست. تقریباً همه ی انسان ها در مواقع بسیاری خواستار داشتن حافظه ای قوی تر هستند تا از طریق آن بتوانند چیزهایی را که فراگرفته اند را به خاطر آورند و در انجام فعالیت های خود تواناتر باشند. دانشمندان تحقیقات بسیاری را بر روی حافظه و چگونگی بهبود عملکرد آن انجام داده اند که در این نوشته قصد داریم به برخی از نکات کشف شده در این تحقیقات اشاره داشته باشیم.

چگونه قدرت حافظه را افزایش دهید؟

آدامس بجوید!

در یکی از تحقیقات انجام شده، پژوهشگران متوجه شدند که شرکت کنندگانی که در حین انجام تست حافظه و توجه آدامس می جویدند، در حدود ۲۵ درصد عملکرد بهتری داشته اند. علت چنین تأثیری به درستی مشخص نیست اما دانشمندان فکر می کنند که جویدن آدامس باعث می شود تا فعالیت ناحیه ی هیپوکامپ مغز افزایش پیدا کند. این ناحیه از مغز در ارتباط با حافظه و توجه است و در نتیجه، افزایش فعالیت آن می تواند به بهبود حافظه منجر شود.
تحقیق دیگری که در این زمینه صورت گرفته است نشان می دهد افرادی که به صورت پیوسته برای زمان ۱۵ تا ۲۰ دقیقه آدامس جویدند توانایی بیشتری برای به خاطر آوردن کلمات داشتند. توانایی به خاطر آوردن کلمات در افرادی که در این آزمایش آدامس نمی جویدند در حدود ۲۰ تا ۲۵ درصد کمتر از افرادی بود که آدامس می جویدند.
یکی دیگر از فرضیه ها در مورد چرایی تأثیر جویدن آدامس بر حافظه مربوط به انگیختگی ناشی از جویدن است. در حقیقت جویدن آدامس باعث تحریک ناحیه ی ذخیره ی خون در مغز شده و فعالیت آن را افزایش می دهد. در نتیجه ی این امر کارایی مغز در آزمون های مربوط به توجه و حافظه بهبود می یابد.

چشم های خود را به راست و چپ حرکت دهید

یکی از تحقیقات صورت گرفته در ارتباط با عملکرد مغز نشان می دهد که افرادی که همه روزه پس از بیدار شدن چشم های خود را برای دست کم ۳۰ ثانیه به سمت راست و چپ حرکت می دهند، به طور متوسط ۱۰ درصد عملکرد بهتری در فراخوانی وظایف خود دارند. این فعالیت، یعنی حرکت دادن چشم ها به سمت راست و چپ علاوه بر این دست کم ۱۵ درصد از حافظه ی کاذب می کاهد.
علت تأثیر حرکت دادن چشم به سمت راست و چپ بر روی حافظه به درستی و دقیقاً مشخص نیست، با این حال پژوهشگران بر این باورند که حرکت افقی چشم ها باعث می شود تا نیمکره های مغز فعال شده و ارتباط بین آن ها بهتر برقرار گردد.
در مورد حرکت چشم ها به عقب و جلو و تأثیر آن بر حافظه نیز تنها می توان گفت که نتیجه ی این کار بر حافظه ناشناخته است اما انجام آن باعث آسیب دیدن فرد نخواهد شد.

چرت بزنید!

محققان در یکی از آزمون های مربوط به عملکرد حافظه متوجه شدند که عملکرد افرادی که پیش از آن آزمون در حدود ۴۵ دقیقه تا یک ساعت خوابیده بودند، ۵ برابر بهتر از دیگران بود.
تا کنون مطالعات بسیاری در مورد تأثیر و نقش خواب بر عملکرد مغز و حافظه صورت گرفته است. دانشمندان بر این باورند که بین خواب شبانه با پاکسازی مغز و تثبیت حافظه ارتباط وجود دارد.
علاوه بر این پژوهشگران دریافته اند که این احتمال وجود دارد که خوابیدن پس از فراگیری یک موضوع در به خاطر سپاری آن نقش داشته باشد. در یکی از آزمایش های انجام شده در این ارتباط مشخص شد که موش هایی که پس از فراگیری یک فعالیت خوابیده بودند، نسبت به موش هایی که نخوابیده بودند، در مناطق کلیدی مغز خود دارای رشد سلول های دندریتیک بیشتری بودند. این سلول ها وظیفه ی عرضه ی آنتی ژن و سلول های فرعی در دستگاه ایمنی بدن را بر عهده دارند.

دلایل و مشکلات بسیاری وجود دارند که موجب می شوند ما بیش از حد در برابر نور حساس باشیم؛ از آفتاب سوختگی اعضای داخل چشم تا جدایی شبکیه، میگرن و یا حتی بیماری مِننژیت. اما دلیل اصلی نورهراسی یا فوتوبیا هنوز دقیقا مشخص نشده است.

گویا آی تی – با این حال، اخیرا در مطالعه ای مشخص شده است که رنگدانه ای که ما آن را در کنترل ساعت زیستی بدن موثر می دانیم، اطلاعاتی را به قشر بینایی مغز نیز می فرستد. محققان با استفاده از نوری که برای سایر گیرنده های بینایی نامرئی بوده است کشف کردند که این نوع تحریک می تواند به طور خاصی برای برخی از افرادِ حساس ناخوشایند باشد.
دانشمندانی از دانشگاه پنسیلوانیا به بررسی خصوصیات رنگدانه ی ملانوپسین پرداختند به امید آن که مشخص کنند آیا تحریک کلانوپسین توسط بخشی از مغز که مسئول تصویر سازی از فضای اطراف ما است قابل “مشاهده” است یا خیر.
مانوئل اسپیتچان، محقق ارشد این پروژه که اکنون در دانشگاه آکسفورد است می گوید:” مدت ها است که در طول روند تکامل انسان، ملانوسپین بخشی از سیستم بینایی ما محسوب می شود و این رنگدانه چند پاسخ بیولوژیکی مهم در برابر نور را کنترل می کند.”
یکی از این موارد نقشی است که رنگدانه ی پلانوپسین در باز و بسته کردن عنبیه چشم با توجه به مقدار نوری دارد که از طیف آبی دریافت می کند. پاسخ این رنگدانه به شدت نور نیز به تنظیم کردن ساعت بیولوژیکی بدن کمک می کند.

تاکنون دانشمندان مطمئن نبودند که آیا اطلاعات دریافت شده از سلول های شبکیه که شامل این رنگدانه می شوند به بخشی از قشر مغز که مسئول بینایی است فرستاده می شود یا نه.
اسپیتچان می گوید:”تشخیص آنکه آیا تجربه ی بینایی ما همراه با این رفلکس ها بوده است یا نه همیشه بسیار دشوار بوده است، زیرا هر نور معمولی که ملانوپسین را تحریک می کند همزمان سلول های مخروطی چشم را نیز که مربوط به بینایی معمولی ما هستند تحریک می کند.”
“ما مطمئن نیستیم چیزی که فرد می بیند ناشی از ملانوپسین یا سلول های مخروطی شکل است.”
در وضعیت حداقلی بینایی، مغز اطلاعات ارسال شده از دو نوع سلول موجود درکره ی چشم را به یکدیگر پیوند می دهد. سلول های استوانه ای حاوی رنگدانه هایی هستند که شدت کلی نور را حس می کنند. و سلول های مخروطی که از رنگدانه هایی به نام “اوپسین” برای حس کردن رنگ ها استفاده می کنند.

هر اوپسین به بخشی از طیف نور مرئی پاسخ می دهد و اطلاعات ترکیب شده با رنگ های مربوطه در مغز تطبیق داده می شوند. به این ترتیب سلول های استوانه ای و مخروطی ما در تلاش های مغز برای تشکیل یک تصویر یکپارچه و واقعی از اطراف، مشابه “پیکسل”ها عمل می کنند.
در میان این پیکسل ها تعداد محدودی از سلول های دریافت کننده به نام سلول های گانگلیونی حساس به نور شبکیه (ipRGCs) وجود دارند که حاوی ملانوپسین هستند.
برای بررسی تأثیر این سلول ها بر جزئیات بینایی محققان می بایست راهی برای فعال کردن آن ها پیدا می کردند، به طوری که هیچ یک از انواع دیگر سلول های تشخیص نور فعال نشوند.
تحقیقات قبلی انجام شده توسط این تیم روشی را پیش روی آن ها قرار داده بود: آن ها با تنظیم کردن یک طیف نوری در فرکانسی مشخص می توانستند ملانوپسین را بدون تحریک کردن سلول های مخروطی فعال کنند و البته عکس این حالت نیز امکان پذیر بود.

در واقع می توان پالس های نوری را طوری تنظیم کرد تا برای ipRPG و یا سلول های مخروطی نامرئی باشند.
محققان این تکنیک را روی چهار داوطلب پیاده سازی کردند و با دقت هر چه بیشتر روی مردمک این افراد تمرکز کردند تا متوجه شوند که آیا این پالس ها می تواند تأثیری بر تنگ شدن مردمک بگذارد.
با استفاده از اسکن fMRI آن ها دریافتند که پالس ها در قشر مربوط به بینایی مغز پاسخی را ایجاد کردند.
جئوفری ک. آگوایر می گوید:” این یافته ها واقعا جالب و هیجان انگیز هستند.”
“یک پاسخ عصبی در محدوده ی قشر پسِ سری به خوبی نشان می دهد که افراد تجربه ای خودآگاه از تحریک ملانوپسین دارند که به وضوع در بینایی آن ها محسوس است.”
برای اینکه روشن شود زمانی که ملانوپسینِ افراد توسط یک پالس ( از نوری که در شرایط دیگر نامرئی است) تحریک می شود چه احساسی پیدا می کنند، محققان این تکنیک را روی ۲۰ داوطلب دیگر نیز امتحان کردند.

هیچ یک از این افراد قبل از انجام آزمایش نمی دانستند که پالس نوری دریافت شده برای تحریک سلول های مخروطی تنظیم شده است یا قرار است ملانوپسین را تحت تأثیر قرار دهد.
از این افراد خواسته شده بود که با استفاده از صفت های مختلف، مانند روشن یا تاریک شرایط آزمایش را توصیف کنند و سپس از آن ها دعوت شد که توصیفات خود در جلسه ای که پس از این آزمایش برگزار شد بیان کنند.
نتایج نشان داد که این تجربه ی خودآگاه برای افراد چندان خوشایند نبوده است.
داوطلبان نه تنها توانستند پالس تحریک کننده ی ملانوپسین را “ببینند”، بلکه آن را به صورت افزایش نور در میدان دید خود، آن هم به شکلی ناخوشایند و تارکننده توصیف کردند. برخی از آن ها گزارش دادند که در حین انجام آزمایش رنگ هایی جزئی را به صورت سبز یا نارنجی دیده اند.
تجربه ای که برای این داوطلبان تنها ناخوشایند بوده است می تواند برای افرادی که سلول های ipRGC فراوانی دارند و یا به تحریک ملانوپسین پاسخ های شدیدی نشان می دهند بسیار آزار دهنده باشد.

آگوایر می گوید:”تحقیقات روی موش ها باعث شده است که ما تصور کنیم ملانوپسین در ایجاد احساس ناخوشایند در هنگام قرار گرفتن فرد در معرض نور بسیار زیاد نقش دارد.”
“افراد شرکت کننده در این مطالعه تحریک ملانوپسین را بسیار ناخوشایند توصیف کردند و ممکن است افرادی که دچار مشکل نورهراسی هستند سطح بالاتری از این پاسخ به ملانوپسین را تجربه کنند.”

با توسعه هر چه بیشتر شغل های کامپیوتری و دیجیتالی، کارمندان در سراسر دنیا ساعت های بسیاری را در پشت کامپیوتر مشغول کار کردن هستند. دردهای پشت و گردن به یکی از آسیب های شغلی کارمندان اداری تبدیل شده است و نیاز به میزهای ایستاده را ایجاد کرده است. با این وجود این مدل های گران قیمت فضای زیادی را اشغال کرده و به ندرت به شما اجازه می دهند که در زمانی که واقعا به آن نیاز دارید بنشینید و استراحت کنید. پس این مشکل را چگونه باید حل کرد؟ یک راه حل می تواند استفاده از یک کیف لپتاپ مناسب باشد.

گویا آی تی – Roveringwork استارت آپی در ملبورن است که به ساخت محصولاتی برای کارمندان در حال سفر علاقه دارد و محصولی شگفت انگیز جدیدی را برای افرادی که به دلیل شرایط کاری دنیای دیجیتالی امروز از پشت درد و گردن درد رنج می برند طراحی کرده است: این محصول MOBICASE نام دارد و طراحی ارگونومیک آن، تمام خصوصیاتی را که شما برای تنظیم کارهای خود در طول یک روز بلند کاری احتیاج دارید در اختیار شما قرار می دهد. و از همه مهم تر آنکه این کیف، لپ تاپِ شما را جابه جا می کند تا ستون فقرات شما در حالی که مدت طولانی تایپ می کنید آسیبی نبیند.

تیم مکنزی مدیر روورینگ ورک در یک کنفرانس خبری گفته است:

“با توجه به آن که هر روز شیوه ی کار کردن در سفر و جابه جایی، بیشتر و بیشتر در مشاغل مختلف دیده می شود، ما شاهد آن هستیم که کارمندان ساعات بیشتری را در کافه ها، کتابخانه ها، اتاق های کار و استراحت گاه های فرودگاه ها به صورت خم شده پشت لپ تاپ خود سپری می کنند. این کار باعث می شود که فشار بیشتری به پشت و گردن این افراد وارد شود و آن ها را در معرض صدمات و درد در ناحیه ی پشت قرار می دهد.”

علاوه بر بالا بردن لپ تاپ، MOBICASE مجموعه ویژگی های مختلفی دارد که می تواند هر کارمندی را مدام در حال سفر است راضی نگاه دارد. ویژگی های به خصوص آن، از روکش خارجی ضد آب و قفل مغناطیسی گرفته تا سیستم تهویه ی شگفت انگیز لپ تاپ و قاب محافظ آن با تراکم بالا باعث می شود که فضای کار شما از نامرتبی در آید و اسباب کار شما به یک ماشین بهره وری سازماندهی شده تبدیل می شود.

مکنزی می گوید: “ما بارها شنیده ایم که افراد به دلیل ناتوانی در یافتن محصولات خوبی که بتوانند فعالیت های کاری و شخصی خود را با آن سامان بدهند و سبک زندگی مدام در حال تحرک خود را مدیریت کنند ناراحت و عصبانی هستند. ما با این انگیزه ها MOBICASE را طراحی کرده ایم تا به افراد کمک کنیم صرف نظر از آنکه شرایط کار آن ها را به چه مناطقی می برد، زندگی مرتب و منظمی داشته باشند و با بازده مناسب کارهای خود را انجام دهند، بدون اینکه آسیبی به گردن یا پشت خود بزنند.”
رووینورک برای MOBICASE یک کمپین Kickstarter به راه انداخته است و در زمان نوشته شدن این مقاله با اینکه هنوز یک ماه به موعد مد نظر باقی مانده است به هدف ۲۵۰۰۰ دلاری خود رسیده است. البته هنوز هم مدل های اولیه ی این محصول با قیمت ارزان ۸۹ دلار وجود دارند، بنابراین اگر تمایل به خرید دارید سریع تر اقدام کنید. مطمئن باشید که پشت و گردنتان از شما تشکر خواهند کرد.

سازمان دارو و غذای امریکا (FDA) نسخه دوم درمانی جدید که قادر به تغییر سلول های بیماران در سطح ژنتیکی است را تائید کرد؛ این بار برای مبارزه با بیماری لنفوم غیرهوچکین تهاجمی.
این درمان برای بزرگسالانی است که از نوع خاصی از بیماری لنفوم منتشر سلول B بزرگ رنج می برند و بدن آنها واکنش مثبتی به حداقل دو نوع دیگر درمان یعنی شیمی درمانی و پیوند مغز استخوان نشان نداده است. آمار این گروه در امریکا سالانه شامل ۷۵۰۰ بیمار است.

گویا آی تی – تزریق یکباره که با نام درمان CAR T-cell شناخته می شود توسط شرکت Kite Pharma، واقع در سانتا مونیکای کالیفرنیا که اخیر توسط شرکت Gilead Sciences به مبلغ ۱۱٫۹ میلیارد دلار خریداری شده، ابداع شده است.
چندی پیش شرکت Kite اعلام کرد که نام برند این روش درمانی از این پس یسکارتا (Yescarta) خواهد بود و هزینه استفاده از آن معادل ۳۷۳۰۰۰ هزار دلار است.
در اواخر ماه آگوست سازمان دارو و غذای امریکا اولین درمان CAR T-cell که برای کودکان و افراد بزرگسال نه چندان مسن که سرطان خون آنها به درمان های عادی واکنش مثبت نشان نمی داد را تائید کرد.

هر سال حدود ۶۰۰ بیمار در امریکا در این طبقه بندی قرار می گیرند. داروی کیمریا (Kymriah) که هزینه ای معادل ۴۷۵۰۰۰ دلار دارد توسط شرکت Novartis تولید می شود.
تحلیلگران فناوری های زیستی انتظار داشتند قیمت محصول شرکت Kite از هزینه روش درمانی Kymriah کمتر باشد زیرا تعداد بیماران واجد الشرایط بسیار بیشتر بوده و میزان واکنش آنها هم کمتر است. با این وجود هزینه روش درمانی یستکارتا احتمالا موجب بروز بحث و جدل های جدیدی در مورد هزینه بالای داروها خواهد شد.
تائیدیه FDA جدیدترین گام در حوزه ایمن درمانی است. در ایمن درمانی متخصصان سیستم ایمنی بدن را برای مبارزه با بیماری های کشنده تقویت می کنند.
روش های درمانی CAR T-cell در زمره روش هایی مثل درمان مهار کننده نقاط کنترل یا واکسن های سرطان قرار می گیرند و به تازگی توجه بسیار زیادی را به خود جلب کرده اند. در حال حاضر تعداد بسیار زیادی از شرکت ها در حال کار روی این روش ها هستند.
«اسکات گاتلیب» نماینده FDA درباره این روش درمانی می گوید: ”گام مهم دیگری در توسعه یک الگوی جدید علمی برای درمان بیماری های کشنده برداشته شد. تائید این روش از سوی FDA نشان دهنده حرکت رو به جلوی این حوزه جدید پزشکی است.“
در درمان CAR T-cell از یک روش پیچیده و اختصاصی برای هر بیمار استفاده می شود و در آن سلول های T که از آنها با نام سربازهای پیاده نظام سیستم ایمنی بدن یاد می شود از بدن بیمار برداشته می شوند.

این سلول ها به یک آزمایشگاه ویژه ارسال شده و برای هدف قرار دادن یک پروتئین خاص روی سطح سلول های سرطانی بیمار، تغییر ژنتیکی داده می شوند. هنگامی که سلول های تغییر داده شده به بدن بیمار بازگردانده می شوند، تعداد آنها فوق العاده زیاد شده و در قالب سربازانی آموزش دیده برای مبارزه با سرطان وارد عمل می شوند.
در سال ۲۰۱۵ در مرکز سرطان Siteman (متعلق به بیمارستان بارنز-جوییش و دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن) بیماری لنفوم غیرهوچکین در شخصی به نام «ماری میسلی» تشخیص داده شد. با وجود شیمی درمانی و پیوند مغز استخوان هیچ بهبودی در روند درمان این خانم حاصل نشد.
پزشکان به وی توصیه کردند با یک وکیل ملاقات کرده و کارهای ناتمامش را انجام دهد.
البته بعد از مدتی به عنوان آخرین راه پیشنهاد شرکت در پروژه آزمایشی شرکت Kite به وی داده شد. میسلی درباره تجربه خود این طور می گوید: ”زمانی که سلول های T به بدنم تزریق می شدند، ورود آنها را دقیقا احساس می کردم. در آن لحظه عجیب ترین احساس دنیا را تجربه می کردم.“ زمانی که وضعیت بدن وی در یک ماه بعد از تزریق چک شد پزشکان متوجه از بین رفتن سرطان وی شدند. حتی علائمی مرتبط با بازگشت احتمالی آن هم دیده نمی شد.
مدت زمان بازگشت رگ به رگ یعنی از استخراج سلول ها تا تزریق مجدد آنها در روش شرکت Kite حدودا ۱۷ روز است. FDA می گوید ایمنی و اثرگذاری یسکارتا در آزمایشی که بین چند مرکز درمانی و روی بیش از ۱۰۰ بزرگسال مبتلا به لنفوم منتشر سلول B بزرگ مورد بررسی قرار گرفت.
«دیوید چانگ» رئیس بخش پزشکی شرکت Kite معتقد است که این روش صرفا یک راه جایگزین با مزایای بیشتر نیست و بلکه امکان درمان سرطان ها را بیش از پیش آسان خواهد کرد.“
وی اضافه می کند برخی از اولین بیمارانی که این روش درمانی روی آنها آزمایش شد سه تا پنج سال است که بهبود یافته اند هر چند قضاوت درباره درمان قطعی آنها نیازمند زمان بیشتری است.

حدود ۱۳ درصد از بیمارانی که در پروژه آزمایشی شرکت کردند مبتلا به عوارض جانبی شدیدی به نام سندرم انتشار سیوتکین رنج شدند؛ مشکلاتی مثل تب بسیار بالا، پایین آمدن قابل ملاحظه فشار خون و سایر علائم مشابه بیماری آنفولانزا بخشی از این عوارض جانبی هستند. ۲۸ درصد از بیماران نیز دچار شوک های عصبی مثل گیجی شدید شدند؛ ۳ بیمار هم به خاطر شرایط دارویی ایجاد شده فوت کردند.
البته همه اینها بیمارانی هستند که از قبل می دانستند هیچ گزینه دیگری ندارند. افراد مبتلا به لنفوم که بیماری آنها عود کرده یا بدن شان به درمان واکنشی نشان نمی دهد تنها ۵۰ درصد شانس زنده ماندن به مدت ۶ ماه را دارند.
FDA به خاطر وجود عوارض جانبی خطرناک این روش درمانی شدیدترین هشدارها را نسبت به استفاده از آنها داده است. ضمنا این سازمان بیمارستان ها و کلینیک هایی که مایل به تزریق یسکارتا هستند را ملزم به گذراندن دوره آموزشی و کسب مجوز مخصوص این کار کرده است.
لنفوم منتشر سلول B بزرگ رایج ترین نوع بیماری لنفوم غیرهوچکین در بزرگسالان است. این نوع سرطان ابتدا در سیستم ایمنی بدن شروع شده و بسته به شرایط بدن فرد مبتلا به کندی یا به سرعت رشد می کند.

محصول CAR T-cell شرکت Kite سال ها پیش در انستیتیو ملی سرطان امریکا و توسط دانشمند برجسته «استیون رونبرگ» تولید شده و مجوزهای لازم برای بهره برداری تجاری هم در اختیار شرکت مذکور قرار دارند.
آرمین قبادی یکی از متخصصان تشخیص سرطان در مرکز Siteman که یکی از بازرسان پروژه آزمایشی شرکت Kite بوده است می گوید این درمان جدید صرفا گام اول است و پژوهشگران در تلاش اند آن را ایمن تر و موثرتر کنند. وی اضافه می کند که این درمان تا کنون زندگی بسیاری از بیمارانش و همچنین خودش را نجات داده است.
وی در آخر می گوید: ”هیچ چیز بدتر از این نیست که به بیماران بگویید متاسفم، شما به آخر خط رسیده اید و دیگر کاری از ما ساخته نیست.“