آیا نیاز به انتقال عکس، ویدیو و یا هرگونه فایل یا دیتایی از کامپیوتر یا لپ‌تاپ خود به گوشی یا برعکس دارید، این مطلب برای شماست. ما در این مطلب روش‌های مختلف انتقال فایل بین کامپیوتر و گوشی را بررسی خواهیم کرد.

گوشی‌های هوشمند به قدری پیشرفت کرده‌اند که به خودی خود می‌توانند جایگزین کامپیوتر یا لپ‌تاپ‌های ما برای استفاده‌های روزانه باشند. اما سوای آن‌که دستگاه اصلی مورداستفاده شما چه باشد، بالاخره روی نیاز به انتقال فایل و دیتاهای خود از گوشی به کامپیوتر شخصی‌تان یا برعکس پیدا خواهید کرد.

در این مطلب علاوه بر آموزش شیوه‌های مختلف انتقال دیتا بین کامپیوتر و گوشی، به برخی پرسش‌ها درباره این موضوع هم پاسخ می‌دهیم. مثلاً آیا انتقال فایل از آیفون و آیپد به لپ‌تاپ یا کامپیوترها ممکن است؟ چگونه از مک‌بوک به گوشی اندرویدی خود فایل انتقال دهیم؟

راه‌های مختلفی برای انتقال فایل بین کامپیوتر یا لپ‌تاپ با گوشی هوشمند وجود دارد، ولی انتخاب مناسب‌ترین روش، کاملاً بستگی به استفاده شما دارد. مثلاً برای جابه‌جایی داده‌های با حجم بالا، روشی مناسب است که برای انتقال یک عکس شاید مناسب نباشد. پس از بین روش‌های زیر، راه مناسب خود را انتخاب کنید.

انتقال فایل از گوشی اندروید به کامپیوتر (ویندوز و مک) با کابل USB

اگر می‌خواهید فایل های زیادی را بین کامپیوتر و گوشی خود انتقال دهید، می‌توانید به این روش کلاسیک مراجعه کنید. قدیمی‌ترین و قابل اطمینان‌ترین روش انتقال هرگونه فایل از گوشی به کامپیوتر یا برعکس، استفاده از کابل USB است. تنها یک کابل USB برای گوشی خود نیاز دارید. می‌توانید از قسمت USB کابل شارژر گوشی خود برای متصل کردن آن به PC هم استفاده کنید.

پس از اتصال گوشی خود به کامپیوتر یا لپ‌تاپ، ادامه فرآیند بسیار ساده است:

اگر گوشی شما به درستی متصل شده باشد، شروع به شارژ شدن می‌کند. پس از آن یک نوتیفیکیشن با عنوان «Charging this device via USB» دریافت خواهید کرد. روی آن بزنید و سپس گزینه «File Transfer» یا گزینه‌ای با نام مشابه را در زیر قسمت «Use USB for» فعال کنید.

حالا پنجره انتقال فایل در کامپیوتر باز خواهد شد. پوشه‌ای برای حافظه داخلی و پوشه‌ای برای SD Card (درصورت وجود) نمایش داده خواهد شد. حالا به راحتی می‌توانید فایل‌های خود را با سرعت بالا و به راحتی بین گوشی و کامپیوتر خود انتقال دهید.

این روش برای استفاده‌های زیر مناسب است:

• جابه‌جایی فایل‌های پرحجم؛ مثلاً هنگامی که می‌خواهید یک فیلم یا یک پوشه پر از عکس، موسیقی یا ویدیو را از کامپیوتر به گوشی خود انتقال دهید.
• مدیریت و پوشه‌بندی در گوشی؛ هنگامی که حافظه داخلی یا SD Card باز می‌شود، از طریق کامپیوتر به راحتی می‌توانید گوشی خود را پوشه‌بندی کنید.
• نام‌گذاری مجدد فایل‌ها و فولدرها؛ از آنجایی که در این روش، با فایل منیجر کامپیوتر به مدیریت پوشه‌ها و فایل‌های گوشی می‌پردازید، به راحتی می‌توانید با کلیک راست کردن و انتخاب گزینه «rename» یا فشردن کلید F2، به تغییر نام انواع فایل‌ها یا فولدرها در گوشی خود بپردازید.

مشکلات این روش:

• ناپایداری اتصال؛ معمولاً اتصال با کابل، مقداری ریسک قطعی دارد، چرا که کوچک‌ترین تکان‌ها یا ضربه‌ها می‌توانند اتصال سیم به پورت USB سیستم را مختل کنند. برای همین معمولاً وقتی کاربران گوشی هوشمندشان را به کامپیوتر برای انتقال فایل بین آن‌ها وصل می‌کنند، نمی‌توانند با آن کار دیگری کنند و باید آن را ثابت نگه دارند.

آیا این آپشن برای انتقال فایل از مک به گوشی هم کار می‌کند؟

انتقال فایل از/به دستگاه‌های اپل همیشه دغدغه کاربران بوده است، حتی مثلاً بین دو آیفون! خوشبختانه پاسخ مثبت است. با این روش می‌توانید بین مک و گوشی اندروید خود به انتقال فایل بپردازید، تنها نیاز به نصب Android File Transfer دارید که با macOS 10.7 یا بالاتر سازگاری دارد. برنامه OpenMTP هم جایگزین مناسبی خواهد بود.

---

روش‌های انتقال فایل از گوشی به کامپیوتر بدون کابل (اندروید و iOS)

اگر به هر دلیلی نمی‌توانید یا نمی‌خواهید از کابل USB برای انتقال فایل بین کامپیوتر و گوشی همراه خود استفاده کنید، در این قسمت به انواع روش‌های جابه‌جایی بی‌سیم می‌پردازیم. برخی از این روش‌ها هم برای گوشی‌های اندروید و هم iOS جواب خواهند داد.

استفاده از حافظه‌های ابری گوگل و مایکروسافت

یکی از روش‌های رایج انتقال فایل بین گوشی و کامپیوتر، استفاده از سرویس‌های حافظه ابری است. مثلاً اکانت گوگل شما 15 گیگابایت فضای ابری در Google Drive دارد. این به شما امکان انتقال فایل بین تمام دستگاه‌های خود را می‌دهد، چه کامپیوتر، چه لپ‌تاپ، چه گوشی اندرویدی دیگرتان.

برای این کار نیاز است:

1. اپلیکیشن Google Drive را روی هر دستگاهی که می‌خواهید نصب کنید یا با مرورگر خود به آدرس اینترنتی Google Drive بروید.
2. وارد اکانت آن شوید یا به سادگی یکی بسازید. علاوه بر آن، اگر حجم 15 گیگابایتی رایگانتان تمام شد، می‌توانید اکانتی جدید بسازید.
3. در فضای گوگل درایو روی گزینه «New +» بزنید و سپس از آپشن‌های «File upload» یا «Folder upload» برای آپلود فایل یا فولدر خود استفاده کنید.
4. حالا از هر دستگاه دیگری با حساب خود می‌توانید وارد گوگل درایو خود شوید و فایل‌ها یا فولدرهایی که قبلاً آپلود کرده‌اید را دانلود کنید. این کار با کلیک روی گزینه سه‌نقطه و سپس «Download» انجام می‌شود.

برای جایگزین‌های دیگر گوگل درایو، می‌توان به Dropbox و OneDrive مایکروسافت اشاره کرد. این برنامه‌ها هم تقریباً همانند گوگل درایو کار می‌کنند و شما نیاز به ساخت یک اکانت در آن‌ها دارید. سپس روی هر دستگاهی می‌توانید به فایل‌هایی که در آن‌ها آپلود کنید، دسترسی داشته باشید.

این روش برای استفاده‌های زیر مناسب است:

• جابه‌جایی فایل‌های کوچک؛ مثلاً اگر یک عکس، ویدیوی کوتاه یا چند فایل PDF یا ورد را می‌خواهید بین دستگاه‌های خود منتقل کنید، استفاده از این روش سریع، راحت و کاربردی خواهد بود.
• اگر اینترنت پرسرعت و ارزان دارید! دقت داشته باشید که فضاهای ذخیره‌سازی ابری، از طریق اینترنت فایل‌ها را آپلود و دانلود می‌کنند. پس طبیعتاً سرعت انتقال فایل‌ها در این روش به سرعت اینترنت شما بستگی دارد.
• بکاپ گرفتن از فایل‌های مهم؛ از مهم‌ترین استفاده‌های فضاهای ابری مثل گوگل درایو، وان‌درایو یا دراپ‌باکس، بکاپ گرفتن یا تهیه نسخه پشتیبان از فایل و فولدرهای مهم شماست تا در صورت گم شدن یا دزدیده شدن گوشی، اسناد یا عکس‌های مهمتان در حساب گوگل محفوظ بمانند.
• انتقال بین دستگاه‌ها از راه دور؛ حالا که این روش برای انتقال فایل نیازی به اتصال گوشی به کامپیوتر با کابل ندارد، می‌توانید با هر فاصله‌ای، در هر نقطه‌ای از دنیا، بین هر چند دستگاهی که می‌خواهید و در هر لحظه‌ای فایل‌های خود را جابه‌جا کنید!

مشکلات این روش:

• به دلیل قیمت زیاد و سرعت کم اینترنت، نمی‌توانید فایل های پرحجم را بین گوشی و کامپیوتر خود انتقال دهید! مشکل این روش، در یک کلام «اینترنت ایران» است! چرا که با سرعت پایین، آپلود و دانلود فایل‌ها طول خواهد کشید. علاوه بر آن، با توجه به قیمت امروزه اینترنت پرسرعت، نمی‌توان به راحتی مثلاً یک فیلم 2 گیگابایتی را آپلود و دانلود کرد. پس هر ایرادی که از این روش بگیریم، درواقع به اینترنت برمی‌گردد.
  

  ---

استفاده از برنامه‌های مسنجر مثل تلگرام و واتس‌اپ

یکی از ساده‌ترین راه‌ها برای جایگیزینی روش بالا که دقیقاً به همان حالت است، استفاده از برنامه‌های مسنجر مثل تلگرام یا واتس‌اپ برای آپلود فایل های خود توسط گوشی و دانلود آن با کامپیوتر یا برعکس است! شما حتی با ایمیل هم می‌توانید این کار را بکنید، ولی خب طبیعتاً نرم‌افزارهای پیام‌رسان دم دست‌تر و دارای محدودیت‌های کم‌تری هستند.

مراحل این روش بسیار ساده هستند: در تلگرام می‌توانید از بخش Saved Messages استفاده کنید. فایل خود را در Saved Messages ارسال کنید، سپس با دستگاهی که با آن مایل به دریافت فایل هستید، آن را دانلود کنید. برای این کار باید یا از نسخه دسکتاپ تلگرام، یا از نسخه تحت وب آن کمک بگیرید.

کار با واتس‌اپ برای انتقال داده بین کامپیوتر و گوشی هم دقیقاً شکل تلگرام است. برای واتس‌اپ هم از نسخه تحت وب یا اپلیکیشن دسکتاپ آن باید استفاده کنید. اما در واتس‌اپ که قابلیت Saved Messages وجود ندارد، می‌توانید با خودتان گروه بزنید! اقدام به ساخت گروه کنید و کسی جز خودتان را به لیست اعضای گروه اضافه نکنید. سپس گروهی تشکیل خواهد شد که شما تنها عضو آن هستید. حالا می‌توانید فایل‌های خود را در آن‌جا ارسال نمایید و با دستگاه دیگر آن‌ها را دانلود و ذخیره کنید.

استفاده‌های مناسب این روش، درست مثل روش قبلی است!

طبیعتاً با توجه به آن‌که این شیوه هم بدون سیم و روی بستر اینترنت کار می‌کند، تمام مزیت‌ها و استفاده‌های روش قبلی، در این روش هم تکرار می‌شود. اما قاعدتاً تلگرام بهترین گزینه برای این کار است، چرا که حافظه‌‌ای تمام‌نشدنی در اختیارتان می‌گذارد و فایل‌های کاربران پاک نخواهند شد. پس درست مثل سرویس‌های ابری می‌توانید از آن استفاده کنید.

پس به راحتی عکس‌ها، اسناد و ویدیوهای کوتاه خود را از طریق پیام‌رسان‌ها بین دستگاه‌های خود منتقل کنید، فرقی هم نمی‌کند چه سیستم‌عاملی روی آن‌ها باشد.

مشکل این روش هم دقیقاً همان مشکل روش قبلی‌ست.

---

انتقال فایل بین گوشی و کامپیوتر با استفاده از وای‌فای (بدون مصرف اینترنت)

اگر به صورت مکرر بین گوشی و کامپیوتر یا لپ‌تاپ خود فایل انتقال می‌دهید، استفاده از شبکه وای‌فای یکی از مناسب‌ترین راه‌هاست. حتماً تابه‌حال اسم برنامه‌هایی مثل SHAREit یا Zapya را شنیده‌اید؛ روشی که الآن درموردش صحبت می‌کنیم، دقیقاً شیوه کار چنین برنامه‌هاییست. این برنامه‌ها با پلتفرم‌ها و سیستم‌عامل‌ها مختلف به خوبی کار می‌کنند.

این برنامه‌ها نیاز دارند که هر دو دستگاه به یک شبکه وای‌فای متصل باشند؛ فرقی نمی‌کند وای‌فای خانه باشد یا هات‌اسپات خود گوشی. یکی از این برنامه‌ها را روی هر دو دستگاه نصب کنید، دستگاه‌ها را به یک شبکه وای‌فای متصل کنید و به راحتی به انتقال عکس، فیلم، موسیقی، اسناد یا سایر فایل‌ها بپردازید.

مزایای این روش:

• بهترین گزینه برای استفاده‌های مکرر؛ این روش سریع و ساده، هم برای انتقال‌های سبک مناسب است، هم پرحجم. پس اگر معمولاً بین گوشی و کامپیوتر خود زیاد فایل انتقال می‌دهید، این روش می‌تواند خیلی مناسب باشد.
• عدم استفاده از اینترنت؛ درست است که در این روش گوشی و کامپیوتر شما هر دو به یک شبکه وای‌فای متصل می‌شوند، اما از این شبکه برای انتقال فایل بین خودشان استفاده می‌کنند؛ نه برای انتقال داده بر بستر اینترنت!

دردسرهای این روش:

• نیاز به نصب یک برنامه روی هر دستگاه
• سرعت نوسانی

---

با اپلیکیشن Your Phone فقط نیاز به drag کردن دارید

این اپلیکیشن که با نام Link to Windows در گوگل‌پلی شناخته می‌شود، گوشی شما را به کامپیوترتان منتقل می‌کند! از پاسخ به تماس‌ها تا ارسال و دریافت پیام، هرکاری از گوشی‌تان را می‌توانید با این برنامه روی PC خود انجام دهید.

برای انتقال فایل بین کامپیوتر و گوشی، پس از نصب خود برنامه روی تلفن اندروید و نصب نسخه ویندوز (Phone Link) روی PC، فقط یک drag کردن ساده نیاز دارید! فایل‌ها را با ماوس بکشید و بین گوشی و کامپیوتر خود جابه‌جا کنید.

---

به صورت کلی اگر بخواهیم جمع‌بندی کنیم، روش اول سریع‌ترین و مناسب‌ترین روش برای جابه‌جایی فایل‌های سنگین‌تر است. اگر صرفاً نیاز به انتقال چند عکس، فایل متنی یا ویدیوی کوتاه بین گوشی و کامپیوتر خود دارید، روش‌های بی‌سیم کار شما را به خوبی راه می‌اندازند.

آیا شما روش دیگری برای این کار می‌شناسید؟ اگر سوال یا مشکلی در رابطه با هرکدام از این روش‌ها یا سیستم‌عامل‌های خاصی داشتید، در بخش نظرات برای ما بنویسید.

نوشته روش‌های مختلف انتقال فایل بین گوشی و کامپیوتر اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

امروزه کامپیوترها از حافظه‌های گوناگونی استفاده می‌کنند. همان‌طور که می‌دانید، از ابتدا حافظه‌های ذخیره‌سازی همانند امروزه نبوده و این پیشرفت‌ها به مرور زمان حاصل شده‌اند. به همین دلیل در این مطلب بر آن شدیم تا به تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر بپردازیم. با آی‌تی‌رسان همراه باشید.

اواخر دهه 1800 میلادی: ضبط سیمی و تلگراف

در اواخر دهه 1800 میلادی یعنی هنگامی‌که گرامافون‌ها بسیار رایج بودند، مهندس ریاضی آمریکایی یعنی اوبرین اسمیت (Oberlin Smith)، ایده استفاده از مغناطیس به‌عنوان وسیله ضبط صدا را مطرح کرد. وی این موضوع را این‌گونه مطرح کرد که صدا می‌تواند بر روی یک سیم باریک، ضبط و ذخیره شود.

تا دهه 1890 میلادی، دستگاهی که بتواند این ایده را در عمل نشان دهد، وجود نداشت. در ادامه چنین دستگاهی نیز وارد بازار شد و تلگرافون نامیده می‌شد و توانست که به بخش مهمی از تاریخچه ذخیره‌سازی اطلاعات در کامپیوترها بدل شود.

صدا از طریق یک میکروفن وارد و سپس به جریان الکتریکی تبدیل می‌‌شد. در ادامه این جریان راهی هد ضبط می‌شد. یک قطعه آهن بسیار باریک در امتداد هد ضبط، کشیده می‌شد. همزمان با اینکه قطعه سیم به همراه هد ضبط حرکت می‌کرد، آنگاه بخش‌های کوچک آن نیز در معرض جریان منتقل شده از میکروفن قرار می‌گرفتند. جریان مغناطیسی این بخش‌ها در طول چندین سال همچنان دوام می‌آورد.

1928: ضبط بر روی نوارهای مغناطیسی

در سال 1928، مخترع آلمانی یعنی فریتز فلومر (Fritz Pfleumer) توانست که با استفاده از نوار مغناطیسی، به ذخیره‌سازی صدا بپردازد. اولین نوار مغناطیسی نیز در اصل از کاغذ ساخته شده بود. در نهایت نیز کاغذ با پلاستیک استات، جایگزین شد.

این نوار با اکسید آهن پوشانده شده بود. هنگامی‌که که این نوار به هد ضبط برخورد می‌کرد، آنگاه مقداری کمی از اکسید آهن نوار، بار مغناطیسی را جذب می‌کرد. هر چند که نوارهای مغناطیسی به‌صورت انحصاری جهت ضبط صدا کاربرد داشتند، اما در اوایل دهه 1950 میلادی، شرکت‌های کامپیوتری فهمیدند که می‌توانند از این نوارها جهت ذخیره اطلاعات نیز استفاده کنند.

این مطلب را نیز بخوانید: آشنایی با انواع دیسک‌های ذخیره دیتا و تاریخچه آنها

در سال 1951، شرکت Eckert-Mauchly، کامپیوتر UNIVAC را تولید کرد. این اولین کامپیوتری بود که جهت ذخیره‌سازی اطلاعات از نوار مغناطیسی استفاده می‌کرد. این دستگاه از یک نوار مغناطیسی بزرگ به نام UNISERVO I بهره می‌برد. اندازه این درایو در قیاس با دستگاه‌های ذخیره‌سازی امروزی، بسیار بزرگ بود و در واقع اندازه‌ای در بین 5 الی 6 فوت داشت. این دستگاه می‌توانست که تا 1200 فوت نوار مغناطیسی را در خود جای دهد.

1951: حافظه‌های مغناطیسی

حافظه‌های مغناطیسی حدود سال 1951 میلادی وارد این عرصه شدند و برای اولین بار نیز در شبیه‌ساز هواپیمای Whirlwind دانشگاه MIT، مورد استفاده قرار گرفتند. به‌راحتی نمی‌توان یک شخص خاص را به‌عنوان مسئول این اختراع به حساب آورد. در بین دهه 40 و اوایل دهه 50 میلادی، چندین دانشمند از جمله جی فارستر (Jay Forrester)، ان وانگ (An Wang)، فردریک ویهه (Frederick Veihe) و یان راجچمام (Jan Racjchmam)، اختراع‌هایی را در رابطه با فناوری‌های مشابهی، به ثبت رسانیده بودند.

حافظه‌های معناطیسی نسبت به نوارهای معناطیسی، عملکرد بسیار متفاوتی داشتند. در اولی، آرایه‌ای از حلقه‌های مغناطیسی با استفاده از شبکه‌ای از سیم‌ها، به یکدیگر متصل شده بودند. هر حلقه نماینده یک بیت از حافظه بود. حال اگر حلقه به‌صورت یک طرفه مغناطیسی می‌شد، آنگاه مقدار یک و در غیر این صورت، مقدار صفر داشت.

1956: هارد دیسک‌ها

تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر را با ظهور هارد دیسک‌ها ادامه می‌دهیم. در تاریخ 23 شهریور 1335 (14 سپتامبر 1956)، شرکت IBM، دستگاه 305RAMAC را معرفی کرد. RAMAC مخفف Random Access Method of Accounting and Control یا همان روش دسترسی تصادفی حسابداری و کنترل است. این دستگاه نیز همانند نوارهای مغناطیسی، از همان اصول ذخیره‌سازی مغناطیسی استفاده می‌کرد.

حافظه‌های ذخیره‌سازی دیسکی، بهتر از نوارهای ذخیره‌سازی بودند، زیرا با استفاده از آن‌ها این امکان وجود داشت که دسترسی غیرترتیبی به اطلاعات، فراهم شود. در حافظه‌های نواری جهت دسترسی به داده‌ها باید ترتیب مشخصی طی می‌شد (در این رابطه می‌توانید مثال نوارهای کاست را به یاد آورید). در عوض حافظه‌های دیسکی به کاربر اجازه می‌دادند که به‌صورت تصادفی به اطلاعات دسترسی پیدا کند (تا حد زیادی شبیه به یک DVD).

درایوهای 305RAMAC در قیاس با اولین نوارهای مغناطیسی، از همه لحاظ بسیار بزرگ‌تر بودند. این حافظه‌ها به اندازه یک یخچال ارتفاع داشته و سه برابر نیز پهن‌تر بودند. هر درایو دارای چندین دیسک بود که به‌صورت عمودی بر روی یکدیگر قرار داده شده بودند و می‌توانستند که اطلاعات را در خود جای دهند. در آن زمان شرکت IBM اعلام می‌کرد که هر کدام از این دیسک‌ها می‌تواند 5 میلیون کاراکتر 6 بیتی را در خود ذخیره‌سازی کند (تقریبا 3.75 مگابایت).

1971: دیسک‌های فلاپی

در سال 1971، IBM توانست که انقلابی دیگر را در صنعت کامپیوتر رقم بزند و آن، تولید دیسک‌ فلاپی بود. همانند دیسک‌های مغناطیسی، دیسک‌های فلاپی با چاپ مغناطیسی داده‌ها، اطلاعات را در خود ذخیره‌سازی می‌کردند. فلاپی‌ها در واقع دیسک‌های بزرگی بودند که جنس آن‌ها از مایلار بود.

اولین دیسک فلاپی که به بازار آمد، طول قطری 8 اینچی داشت و می‌توانست که در حدود 80 کیلوبایت داده را در خود ذخیره‌سازی کند. شاید این مقدار بسیار کم باشد، اما در آن زمان جهت بازگذاری نرم‌افزارها و دستورات در کامپیوترها، کافی بود. تا پیش از آن جهت انجام چنین کاری از پانچ کارت‌های فیزیکی استفاده می‌شد.

اندازه فلاپی دیسک استاندارد بعدی، 5.25 اینچ بود و این فلاپی می‌توانست که 100 کیلوبایت داده‌ را نیز در خود ذخیره‌سازی کند. در سال 1977، شرکت اپل، رایانه Apple II را روانه بازارها کرد که این کامپیوتر به همراه 2 عدد فلاپی 5.25 اینچی عرضه می‌شد و همین موضوع باعث انفجاری در بازار دیسک‌های فلاپی شد.

این مطلب را نیز بخوانید: مایکروسافت با همکاری دانشگاه واشنگتن، رکورد ذخیره سازی اطلاعات در DNA را شکاند!

با اختراع دیسک‌های فلاپی، کاربران رایانه‌های شخصی می‌توانستند که سیستم‌عامل‌ها و نرم‌افزارها را بر روی رایانه‌ خود بارگذاری کنند. بدین ترتیب دسترسی به داده‌ها در قیاس با حافظه‌های کاست (نسخه‌های بسیار کوچک‌تر از نوارهای ذخیره‌سازی مغناطیسی)، بسیار سریع‌تر بود.

در دهه 90 میلادی، دیسک‌های 3.5 اینچی فلاپی به یک فرمت رایج برای کاربران رایانه‌های شخصی بدل شدند. هر چند بازهم اندازه این فلاپی‌ها کوچک‌تر شده بود، اما با این حال می‌توانستند که اطلاعات بیشتری را در خود ذخیره‌سازی کنند (حدود 1.4 مگابایت). تا اوایل دهه 2000 میلادی، دیسک‌های فلاپی همچنان رایج‌ترین نوع حافظه ذخیره‌سازی قابل حمل بودند؛ یعنی تا زمانی که هنوز درایوهای فلش وارد بازار نشده بودند.

اوایل دهه 2000 میلادی: حافظه‌های ذخیره‌سازی فلش/حالت جامد

در ادامه مروری بر تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر، به دهه 2000 میلادی می‌رسیم. حافظه‌های فلش در سال 1984 اختراع و وارد میدان شدند. در این زمان فوجیو ماسوکا (Fujio Masuoka) روشی را توسعه داد که با استفاده از آن این امکان وجود داشت که اطلاعات به‌صورت غیر فرار ذخیره شوند و در عین حال نیز لازم نباشد که در درایو موردنظر، از قطعات متحرک استفاده شود. ماسوکا در آن زمان در توشیبا کار می‌کرد. این حافظه اختراع شده یک حافظه فقط خواندنی قابل برنامه‌دهی بود که از طریق جریان الکتریکی، امکان پاک کردن اطلاعات آن نیز وجود داشت (EEPROM). فرایند پاک کردن کل این حافظه نیز به‌صورت بسیار سریع انجام می‌شد. شوجی آریزومی (Shoji Ariizumi) که یکی از همکاران ماسوکا بود، فرایند پاک کردن این حافظه‌ها را با فلش زدن دوربین‌های عکاسی مقایسه کرد و بنابراین اصطلاح حافظه فلش به وجود آمد.

پس از ارائه این ایده به IEEE (مؤسسه مهندسان برق و الکترونیک)، توشیبا و ماسوکا شروع به طراحی یک تراشه کردند. در آن زمان شرکت اینتل نیز از ایده‌های ماسوکا الهام گرفت و فرایند توسعه حافظه‌های فلش مخصوص به خود را آغاز کرد. پس از گذشت مدت کمی، سایر شرکت‌ها نیز توسعه حافظه‌های فلش مختص به خود را آغاز کردند.

در طول دهه 90 میلادی، صنعت حافظه‌های فلش رشد خوبی را تجربه کرد. در سال 1991، شرکت SanDisk اولین حافظه ذخیره‌سازی SSD مخصوص کامپیوتر خود را به فروش رسانید که ظرفیتی در حدود 20 مگابایت داشت. در ادامه و در سال 1997، اولین گوشی همراهی که از حافظه فلش استفاده می‌کرد، معرفی شد. در همان سال، صنعت حافظه‌های فلش ارزشی بالغ بر 2 میلیارد دلار داشت و این عدد تا سال 2006 به بیش از 20 میلیارد دلار رسید. در حال حاضر نیز انواع گوناگونی از حافظه‌های فلش وجود دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به کارت‌های حافظه، کارتریج‌های بازی کنسول نینتندو سویچ و … اشاره کرد.

حافظه‌های ابری

در حال حاضر نیز جدیدترین فناوری ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر و سایر دستگاه‌ها، حافظه‌های ابری هستند. ریشه‌های این فناوری در دهه 1960 قرار دارند. پدر حافظه‌های ابری، مردی به نام جی.سی.آر لیکلیدر (J.C.R Licklider) است. شخصی که خالق ARPNET یا همان Advanced Research Projects Network (شبکه پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته) نیز هست. با استفاده از ARPNET، کامپیوترها می‌توانستند که منابع را از طریق شبکه به اشتراک بگذارند.

در اوایل دهه 80 میلادی، Compuserve چیزی را ارائه داد که به حافظه ذخیره‌سازی ابری امروزی، نزدیک‌تر بود. Compuserve یک حافظه 128 کیلوبایتی را به مشتریان ارائه می‌کرد تا بتوانند اطلاعات خود را در آن ذخیره نمایند. شرکت AT&T نیز در سال 1994، طرحی مشابه را ارائه کرد. از آن زمان به بعد، حافظه‌‌های ابری هم در مقیاس و هم در اندازه، توسعه یافتند و شرکت‌هایی همانند مایکروسافت و IBM نیز محصولاتی مبتنی بر فضای ذخیره‌سازی ابری را روانه بازارها کردند.

امروزه فضاهای ذخیره‌سازی ابری وارد مراحلی جدید شده و مثلا شرکت گوگل، سرویس بازی استادیا را راه‌اندازی کرده که از طریق آن بازی‌ها بر روی سرورهای فیزیکی این شرکت رندر شده و سپس خروجی رندر از طریق اینترنت بر روی نمایشگر دستگاه‌های سازگار، استریم می‌شود. مایکروسافت نیز در حال توسعه Windows 365 Cloud است. این سرویس، یک سیستم‌عامل کامل را از طریق فضای ابری در اختیار کاربران و دستگاه‌های مختلف قرار می‌دهد.

سخن پایانی

در بالا مروری داشتیم بر تاریخچه ذخیره سازی اطلاعات در کامپیوتر. در اواخر دهه 1880 میلادی، شاید کسی انتظار این را نداشت که صدا از طریق ضبط سیمی ذخیره شود. امروزه بخش بزرگی از زندگی ما در فضای دیجیتال و به تبع یا به‌صورت مغناطیسی بر روی هارد درایوها و یا در قالب الکترون‌ها بر روی خافظه‌های SSD، ذخیره شده است. بنابراین برای مردمان امروزی بسیاری دشوار است که جهانی را تصور کنند که در آن حافظه‌های ذخیره‌سازی وجود ندارند.

نوشته مروری بر تاریخچه حافظه‌های ذخیره‌سازی اطلاعات و شیوه کار آن‌ها اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

هیچ کاربری نمی‌خواهد که سیستم سیم‌کشی داخل کیس او، نامرتب باشد. مدیریت کابل کیس شاید اقدامی غیرضروری و زاید به نظر برسد. در فرایند سرهم کردن کیس و نصب سخت‌افزارهای لازم در آن، طبیعتا مرتب کردن سیستم سیم‌کشی آخرین چیزی است که بدان فکر می‌کنید. هر چند که در بلندمدت، سیم‌کشی مناسب می‌تواند باعث بهبود تجربه کاربری شما شود.

چرا مدیریت کابل های داخل کیس اهمیت دارد؟

از آنجایی که اکثر کیس‌های میان-اندازه به اندازه کافی دارای فضای خالی هستند، پس این موضوع چندان نمی‌تواند به بهبود جریان تهویه هوا در کیس شما کمک کند. این قضیه بیشتر خود را در کیس‌هایی نشان می‌دهد که فضای چندانی نداشته و بنابراین سیم‌ها نیز جلوی منافذ و جریان هوا را می‌گیرند.

اما سیستم کابل‌کشی کیس، چیزی فراتر از دما است. اول از همه اینکه قطعات درون یک کیس برای همیشه ثابت باقی نمی‌مانند. مواردی همچون تعویض کارت گرافیک، CPU، افزایش حافظه ذخیره‌سازی، افزودن یک خنک‌کننده بهتر، نصب رم بیشتر و همچنین نصب سیستم نورپردازی RGB را باید در نظر داشت.

اگر یک کامپیوتر دسکتاپی داشته باشید، آنگاه فراتر از آنچه که فکر می‌کنید، باید به درون کیس آن نگاه بیندازید. حال اگر کابل‌ها را درست مدیریت نکرده باشید، آنگاه در چنین مواقعی، دردسرهای اضافی نیز برای شما به وجود می‌آیند.

مسئله دیگر به تنبلی مربوط می‌شود. پیش‌تر این‌گونه بود که پس از نصب سخت‌افزارها، محفظه کناری کیس را بسته و دیگر هیچ‌کس نمی‌توانست که داخل آن را مشاهده کند. اما امروزه یک طرف اکثر کیس‌ها شفاف بوده و بدین ترتیب می‌توان داخل آن‌ها را مشاهده کرد. البته هدف اصلی از ساخت کیس‌های شفاف، به مسائل تزئینی مربوط می‌شود.

به هر حال اگر داخل کیس شما ظاهری مرتب نداشته باشد، آنگاه باید هر روز ظاهر نه چندان زیبای آن را تحمل کنید. در بالا سعی کردیم که دلیل توجه به مدیریت کابل های داخل کیس را برای شما بازگو کنیم. حال در ادامه قصد داریم که نکاتی را در رابطه با شیوه انجام این کار، در اختیار شما قرار دهیم.

یک کیس مناسب و سازگار با کابل‌کشی تهیه کنید

پیش از اینکه اقدام به خرید یک کیس کنید، ببینید که تا چه میزان پتانسیل یک کابل‌کشی خوب را دارد. مثلا ببینید که آیا در پشت آن، کانال‌های مخصوص کابل‌کشی وجود دارند؟ جاهایی که بتوانید کابل‌ها را به آن‌ها ببندید چه؟ کیس‌هایی هم که دارای محفظه‌های بزرگ مدیریت کابل هستند، بهتر می‌توانند شما را یاری برسانند. طبیعتا سیستم مدیریت کابل، چیزی نیست که دغدغه اصلی شما در هنگام خریداری کیس باشد، اما در نظر داشتن این موضوع می‌تواند به داشتن کیسی بهتر و بهینه‌تر، کمک کند.

این مطلب را نیز بخوانید: در هنگام خرید پاور کامپیوتر باید به چه نکاتی توجه کنیم؟

یک منبع تغذیه نیمه ماژولار و یا تمام ماژولار تهیه کنید

بخشی از مدیریت کابل‌های داخل کیس، به سازماندهی کابل‌های موجود و بخشی دیگر از آن نیز به کاهش تعداد کابل‌ها بازمی‌گردد. به همین دلیل، بهتر است که یک پاور نیمه و یا تمام ماژولار تهیه کنید. فرق این دو نوع منبع تغذیه در این است که اولی دارای یک سری کابل بوده که قابل جدا کردن نیستند، اما می‌توان تمامی کابل‌های دومی را از آن جدا کرد.

البته هر دوی این گزینه‌ها، کار شما را راه می‌اندازند، زیرا کابل‌های ثابت منبع تغذیه نیمه-ماژولار نیز در هر صورت ضروری هستند. در رابطه با پاورهایی که ماژولار نیستند، طبیعتا کابل‌های اضافی وجود دارند که کاربردی نداشته و نمی‌توان آن‌ها را نیز جدا کرد.

در رابطه با منبع‌ تغذیه‌های ماژولار باید این نکته را در نظر داشت که سیستم‌ برخی از کیس‌ها به‌گونه‌ای است که بهتر است پیش از قرار دادن پاور در کیس، تمامی کابل‌های موردنیاز را به آن متصل کرد، زیرا انجام این کار پس از قرار دادن منبع تغذیه در داخل کیس، می‌تواند کمی مشکل باشد.

به مسیر و مکان قرارگیری هرکدام از کابل‌ها دقت کنید

همان‌طور که مشغول نصب کابل‌ها و سخت‌افزارها هستید، بهتر است که به مسیر نصب هر کابل نیز توجه کنید. رویه ایدئال این است که بخش بسیار کوچکی از هر کابل، در جلوی مادربورد قرار بگیرد. گاهی اوقات بهتر است که در رابطه با تعیین مسیری که یک کابل در جلو و پشت مادربورد طی می‌کند، وسواس به خرج دهید.

به‌عنوان مثال، کابل مربوط به فن CPU باید از بالا سمت چپ مادربورد خارج شده و در پشت مادربورد قرار گیرد. این در حالی است که کابل‌های SATA باید از کناره‌ها و سمت راست وصل شوند. داشتن طرحی درست جهت قرارگیری صحیح هر کابل، چه در جلو و چه در عقب مادربورد، می‌تواند نکته‌ای کلیدی باشد.

در هنگام وصل کردن کابل‌ها نیز باید ابتدا از کابل‌های کوچک‌تر شروع کرده و سپس کابل‌های بزرگ‌تر را وصل کنید. کابل‌های کوچکی که بتوان آن‌ها را در کنار یکدیگر و سپس در داخل یک توری قرار داد، می‌توانند در قالب یک کابل ضخیم ظاهر شده و بنابراین از پخش شدن آن‌ها جلوگیری کرد.

این مطلب را نیز بخوانید: نکات مهم در خرید کامپیوتر گیمینگ

نمی‌توانید همه‌چیز را مخفی کنید

برخی از کابل‌های کلیدی وجود دارند که هیچ‌وقت نمی‌توانید آن‌ها را مخفی کنید. از این کابل‌ها می‌توان به کابل کارت گرافیک و همچنین کانکتور 24 پینی مادربورد، اشاره کرد. در اکثر مواقع نمی‌توان این کابل‌ها را مخفی کرد، اما این قضیه لزوما به‌ این معنا نیست که باید ظاهری نامناسب نیز داشته باشند. در رابطه با کابل 24 پینی، از آنجایی که دز لبه‌های مادربورد قرار دارد، پس می‌توان آن را به سمت پشت کیس، هدایت کرد.

در رابطه با کارت گرافیک‌ نیز می‌توان کابل آن را به سمت پایین هدایت کرده و سپس از پایین مادربورد، آن را به پشت کیس انتقال داد. یک راه‌کار دیگر نیز این است که از همان اول سعی کنید که کابل را از طرف راست مادربورد، به پشت کیس انتقال دهید.

از بست کابل استفاده کنید

در نهایت هم اینکه هر چقدر که بست کابل لازم دارید، در پشت کیس خود استفاده کنید. همان‌طور که می‌دانید، این بست‌ها می‌توانند باعث سازماندهی و مرتب‌تر شدن کابل‌های شما شوند. هر چقدر که بخواهید، می‌توانید بست مصرف کنید، اما بهتر است که چندین کابل را با کمترین تعداد بست به یکدیگر متصل کرده و سپس آن‌ها را به یکی از محل‌های بستن کابل ببندید.

در جعبه برخی از منبع تغذیه‌ها، چندین بست وجود دارد، اما در صورت نیاز می‌توانید موارد اضافی را نیز از فروشگاه‌ها تهیه کنید. هر چه بست کوچک‌تر و جمع‌و‌جورتر باشد، بهتر است، زیرا شما که نمی‌خواهید خود بست نیز فضا را تاحدودی اشغال کند. در رابطه با بست‌ها باید این نکته را در نظر داشته باشید که در هنگام قطع کردن آن‌ها جهت جدا کردن و یا افزودن سیم‌ها، باید مراقب باشید که خود سیم‌ها را قطع نکنید. به همین دلیل است که قرار دادن کابل‌های کوچک‌تر در توری‌ها می‌تواند اقدامی بهتر باشد.

فرایند مدیریت کابل های درون کیس می‌توان خسته‌کننده و طاقت‌فرسا باشد، اما این را بدانید که اگر این کار را به‌خوبی انجام دهید، آنگاه نه‌تنها ظاهر داخل کیس، مرتب‌تر به نظر رسیده، بلکه می‌توانید آسان‌تر نیز تغییرات را اعمال کنید و از این لحاظ سال‌ها خیالتان راحت است.

نوشته چگونه کابل‌های داخل کیس را مدیریت و منظم کنیم؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

منبع تغذیه (PSU) یکی از بخش‌های حیاتی کامپیوتر است. پاور کامپیوتر وظیفه تأمین انرژی تمامی قطعات موجود در کیس شما را برعهده داشته و اگر مشکلی برای آن به وجود آید، آنگاه سایر سخت‌افزارها نیز تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. در زیر قصد داریم تا موارد مهم در حین خرید پاور کامپیوتر را برای شما بازگو کنیم.

منبع تغذیه یک قطعه اساسی در کامپیوتر شما است

هنگامی‌که لامپ‌ها را روشن می‌کنیم، شیر آب را باز کرده و یا اینکه در یک پیاده‌رو تمیز حرکت می‌کنیم، شاید هیچ‌گاه به زیرساخت‌هایی که چنین مواردی را امکان‌پذیر کرده‌اند، فکر نکنیم. اگر کسی به زیرساخت‌ها توجه نکرده و آن‌ها را احداث نکند، آنگاه طبیعتا اوضاع نیز خوب پیش نخواهد رفت.

این قضیه در رابطه با یک کیس کامپیوتر نیز صادق است. اکثر کاربران بیشتر به این موضوع توجه دارند که پردازنده کامپیوتر آن‌ها چند هسته داشته و یا اینکه کارت گرافیک آن‌ها، چند واحد پردازشی باید داشته باشد. معمولا در این بین، کمتر به مواردی همچون منبع تغذیه که وظیفه تأمین انرژی سایر قطعات را برعهده دارد، توجه می‌شود. البته ما نمی‌گوییم که بیش از حد به پاور کامپیوتر خود توجه کنید. اما اگر در حین خرید، توجه چندانی به آن نداشته باشید، آنگاه پس از وقوع مشکلات گوناگون، مجبور می‌شوید که توجه بیشتری به این مبحث داشته باشید.

اگر پاور کامپیوتر شما قدرت لازم را نداشته باشد و یا اینکه دچار مشکل شود، آنگاه طبیعی است که مشکلاتی نیز برای کامپیوتر شما به وجود خواهند آمد. شاید سیستم شما بوت نشده، عملکرد کل سیستم ناپایدار شده و یا حتی ممکن است که در حین تقاضای بیش از حد انرژی، کامپیوترتان خاموش شود. همچنین احتمال دارد که به دلیل همین بی‌ثباتی‌ها، سایر سخت‌افزارها نیز آسیب ببینند. خبر خوب این است که جهت خرید یک پاور مناسب، لازم نیست که خیلی وارد جزئیات شوید. ابزارهای آنلاینی نیز وجود دارند که می‌توانند به شما در خرید یک منبع تغذیه مناسب، کمک کنند.

این مطلب را نیز بخوانید: 5 راه‌کار مناسب جهت ارتقا رایانه شخصی

وات

مقدار وات انرژی خروجی یک منبع تغذیه، نقشی همانند تعداد هسته در یک پردازنده را دارد. مقدار وات خروجی، شاخصه‌ای مهم بوده که بسیاری از کاربران به آن توجه می‌کنند. بهتر است که مقدار وات خروجی پاور شما، حداقل 25 درصد بیشتر از نیاز کامپیوتر باشد. مثلا اگر حداکثر توان خروجی موردنیاز شما، 400 وات باشد، آنگاه یک پاور 500 الی 550 وات، کفایت خواهد کرد. همچنین بدین ترتیب می‌توانید در هنگام خرید سخت‌افزارهای قدرتمندتر در آینده، خود را از خرید یک پاور جدید، معاف کنید.

خب، اکنون چگونه می‌توان مقدار توان خروجی موردنیاز را به دست آورد؟ وب‌سایتی همانند Newegg می‌تواند مقدار توان موردنیاز را بسته به قطعات انتخابی، به شما نمایش دهد. البته اگر ابزارهای گوناگون، نتایج متفاوتی را به شما تحویل دادند، زیاد نگران نباشید، زیرا این اعداد، تخمینی هستند.

موردی دیگر که پیش از خاتمه این سرتیتر باید به آن بپردازیم، اهمیت ریل‌ها در یک منبع تغذیه است. شاید شما نیز از اطرافیان خود، در رابطه با اهمیت این موضوع، چیزهایی را شنیده باشید. البته لازم به ذکر است که بگوییم این عامل دیگر همانند سابق، اهمیت ندارد.

رتبه‌بندی

به احتمال زیاد، در هنگام خرید یک پاور، با عبارتی همانند 80 Plus و نام یکی از فلزهای Bronze (برنز)، Silver (نقره)، Gold (طلا)، Platinum (پلاتین) و Titanium (تیتانیوم)، مواجه شده‌اید. البته گاهی اوقات فقط رتبه‌بندی 80 Plus ذکر می‌شود و بدین ترتیب در کنار آن، نام هیچ فلزی آورده نمی‌شود.

موارد ذکر شده در بالا، مربوط به کارایی و قابلیت اتکا هستند. 80 Plus بدین معنا است که منبع تغذیه شما می‌تواند در هنگام تأمین انرژی سایر سخت‌افزارها، در 20، 50 و یا 100 درصد توان خود و در ولتاژ 115 و 230، 80 درصد و یا بیشتر، کارایی داشته باشد. نیازمندی‌های کارایی بسته به ظرفیت و ولتاژ، تغییر می‌کنند. هر چه فلزی که نامش در رتبه‌بندی پاور شما آمده، ارزشمندتر باشد، آنگاه منبع تغذیه شما نیز کارایی بیشتری خواهد داشت.

به‌عنوان مثال، انتظار می‌رود که یک پاور 80 Plus Bronze در 50 درصد توان و 115 ولت، حداقل 85 درصد کارایی از خود نشان دهد. این در حالی است که یک پاور Titanium در همان وضعیت باید بتواند تا 94 درصد کارایی داشته باشد.

یکی از دلایل به وجود آمدن این رتبه‌بندی‌ها این است که پاورهای کامپیوتر همانند سایر قطعات الکتریکی، 100 درصد کارایی انرژی ندارند. در حقیقت، منبع تغذیه کامپیوتر شما نیز مقداری از انرژی را به‌صورت گرما، از دست می‌دهد. تعداد واتی که بر روی جعبه منبع تغذیه شما نوشته شده، حداکثر توان عملیاتی آن است.

نکته‌ای که باید در رابطه با فهم بهتر استاندارهای فلزی در نظر داشته باشید، این است که هر چه رده فلز نوشته شده بر روی منبع تغذیه شما بالاتر رود، آنگاه می‌توانید کارایی بهتری را نیز از آن انتظار داشته باشید. در حالت کلی باید پاوری را تهیه کنید که با در نظر گرفتن کارایی، بتواند مقدار وات موردنیاز شما را تحویل دهد.

این ویدیو را نیز ببینید: ویدیو پلاس: کوچک‌ترین مینی کامپیوتر جهان با ۱۲۷ گرم وزن!

سایر ویژگی‌های مهم در پاور کامپیوتر

چه قصد خرید یک کامپیوتر جدید و چه قصد تعویض پاور یک رایانه قدیمی را داشته باشید، در هر صورت نکات دیگری نیز وجود دارند که باید به آن‌ها توجه کنید. نخستین مورد مربوط به ماژولار، نیمه-ماژولار و یا غیر ماژولار بودن پاور است.

یک منبع تغذیه ماژولار، هیچ کابل متصل شده‌ای نداشته و گاهی اوقات به آن، “تمام ماژولار” نیز گفته می‌شود. بدین ترتیب تمامی کابل‌های موردنیاز باید به‌صورت دستی به منبع تغذیه متصل شوند. پاورهای نیمه-ماژولار نیز تعدادی کابل داشته که قابل جدا کردن نیستند. کابل‌هایی که جدا نمی‌شوند، معمولا کابل‌های اصلی همانند کابل 24 پین، کانکتور پردازنده مرکزی (CPU) و … هستند. اگر به کابل‌های دیگری نیز احتیاج داشته باشید، آنگاه می‌توانید آن‌ها را به‌صورت دستی متصل کنید. در نهایت نیز باید به پاورهای غیر ماژولار اشاره کنیم. هیچ‌کدام از کابل‌های این پاورها، قابل جدا کردن نبوده و البته نمی‌توانید کابل دیگری را نیز به‌صورت دستی به آن‌ها متصل کنید.

مزیتی که در رابطه با پاورهای تمام ماژولار وجود دارد، این است که می‌توانید از اتصال کابل‌های بلااستفاده به پاور خود، جلوگیری کند. با استفاده از یک منبع تغذیه نیمه ماژولار نیز بازهم می‌توانید چنین کاری را انجام دهید.

پاورهای غیر ماژولار نسبت به دو مدل دیگر، ارزان‌تر هستند. البته در کنار این مزیت، باید با کابل‌های بلااستفاده در کیس خود نیز دست و پنجه نرم کنید. در هر صورت اگر توانش را دارید، آنگاه بهتر است که جهت داشتن کیسی مرتب‌تر، حداقل یک منبع تغذیه نیمه-ماژولار تهیه کنید.

همچنین توصیه می‌کنیم که از یک برند معتبر خرید کنید. در بازار، برندهای مختلفی وجود دارند که حتی اسم آن‌ها را نیز نشنیده‌اید. اگر پاور شما کیفیت لازم را نداشته باشد، آنگاه زودتر خراب شده و چه بسا علاوه بر خود، به سایر سخت‌افزارهای شما نیز آسیب برساند. شرکت‌هایی همانند Corsair ،EVGA ،Cooler Master و Thermaltake، از نام‌های شناخته شده در این زمینه هستند. طبیعتا محصولات این شرکت‌ها در قیاس با شرکت‌های ناشناخته، کیفیت بهتری خواهند داشت.

در نهایت پیشنهاد می‌کنیم که مبحث گارانتی را نیز در نظر داشته باشید. اهمیت گارانتی منبع تغذیه، بیشتر از سایر قطعات است. محصولاتی که گارانتی چندین ساله دارند، به شما این اطمینان را می‌دهند که جهت ارتقای سخت‌افزار در سال‌های آتی، می‌توانید بر روی آن‌ها حساب باز کنید. اگر هم پاور شما در مدت زمان گارانتی با مشکلی مواجه شد، آنگاه می‌توانید از مزایای گارانتی آن استفاده کنید.

در بالا سعی کردیم که نکات مهم در خرید یک منبع تغذیه را برای شما بازگو کنیم. در نظر داشته باشید که اگر منبع تغذیه کامپیوتر شما نتواند انرژی موردنیاز سخت‌افزارها را به‌خوبی تأمین کند، آنگاه نخواهید توانست که توان پردازشی مورد انتظار خود را به دست آورید.

نوشته در هنگام خرید پاور کامپیوتر باید به چه نکاتی توجه کنیم؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

کامپیوتر شما چقدر رم دارد؟ یک کامپیوتر ورک‌استیشن رده بالا، حدود 32 گیگابایت حافظه رم دارد. این در حالی است که شاید یک رایانه شخصی قدرتمند، 64 گیگابایت رم داشته باشد. رایانه‌های میان‌ رده امروزی، حدود 8 گیگابایت حافظه رم دارند. همچنین برخی از لپ‌تاپ‌های قدیمی نیز به 2 گیگابایت رم مجهز هستند. هیچ‌کدام از موارد ذکر شده، به رم یک ترابایت نزدیک نمی‌شوند.

حدود یک دهه پیش، 128 گیگابایت حافظه ذخیره‌سازی، مقدار خوبی به حساب می‌آمد، اما امروزه می‌توانید به‌سادگی هارد درایوهایی را پیدا کنید که 16 ترابایت (و یا بیشتر) حافظه دارند. آیا روزی در حافظه‌های رم نیز شاهد این پیشرفت سریع خواهیم بود؟ پاسخ به این پرسش نامعلوم است. در هر صورت اگر در آینده شخصی بتواند یک ترابایت رم بر روی کامپیوتر خود داشته باشد، آنگاه چه کارهایی را می‌تواند با این مقدار حافظه انجام دهد؟

این مطلب را نیز بخوانید: رم کامپیوتر چگونه کار می‌کند؟

یک ترابایت رم چه شکلی است؟

شاید تصویر بالا را در شبکه‌های اجتماعی دیده باشید. این تصویر، یک سرور را با 16 بانک حافظه (memory bank) نشان می‌دهد. هر بانک حاوی یک ماژول 32 گیگابایتی و دو ماژول 16 گیگابایتی رم است؛ یعنی 64 گیگابایت به ازای هر بانک. در نهایت با ضرب عدد 16 در 64، به مقدار 1024 گیگابایت رم می‌رسیم.

تصویر بالا مربوط به چند سال پیش است. امروزه چنین سرورهایی با رم یک ترابایتی، فراوان‌تر از گذشته هستند. به مرور زمان و با افزایش ظرفیت حافظه‌های رم، دیگر جهت دستیابی به یک ترابایت رم، به فضای زیادی نیاز ندارید. در زیر تصویر یک رایانه مربوط به سال 2017 را می‌بینید که به یک ترابایت رم مجهز شده است.

جهت خرید چنین سیستمی باید چقدر هزینه کنیم؟ از آنجایی که اکثر رم‌های 16 و 32 گیگابایتی برای سرورها ساخته شده‌ و قابلیت استفاده در رایانه‌های عادی را ندارند، پس جواب این پرسش چندان آسان نیست.

جهت مقایسه باید بگوییم که در زمان تحریر این مطلب، دو عدد رم 32 گیگابایت Corsair Vengeance RGB Pro DDR4، به قیمت 384 دلار به فروش می‌رسیدند. حال جهت رسیدن به 1024 گیگابایت رم (یک ترابایت)، باید 16 عدد رم 32 گیگابایت خریداری کنید. بدین ترتیب قیمت نهایی آن‌ها به 6144 دلار می‌رسد.

از طرفی دیگر، بیشترین رمی که در رایانه‌های Mac Pro شرکت اپل قابل نصب بوده، 1.5 ترابایت (12 ماژول 128 گیگابایتی) است. در کل هزینه خرید این مقدار رم نیز 17867دلار است. حتی اگر بتوانید این هزینه‌های بسیار زیاد را نیز تقبل کنید، آنگاه بازهم مادربوردها شکاف‌های توسعه محدودی دارند. اکثر مادربوردها، 2 یا 4 شکاف توسعه دارند. برخی از مدل‌های گران‌قیمت نیز 8 شکاف توسعه رم دارند. شکاف‌های شانزده‌گانه و بالاتر نیز در مادربوردهای سرور موجود هستند.

حال اگر حداکثر ظرفیت هر ماژول رم را 32 گیگابایت در نظر بگیریم، آنگاه یک مادربورد دسکتاپی با 8 شکاف توسعه رم، می‌تواند در عمل حداکثر 256 گیگابایت رم داشته باشد. با این اوصاف هنوز نمی‌توان یک ترابایت رم را بر روی رایانه‌های خانگی، نصب کرد.

این مطلب را نیز بخوانید: مقدار رم موردنیاز شما در تبلت، لپ‌تاپ و رایانه‎‌های دسکتاپی چقدر است؟

کاربردهای یک ترابایت رم

نکته‌ای که در این بین وجود دارد، این است که حافظه رم نیز از قانون بازده نزولی پیروی می‌کند. این قضیه بدین معنا است که افزودن رم بیش از یک مقدار معین، دیگر کارایی چندانی را به سیستم شما اضافه نمی‌کند. مثلا اگر از 8 گیگابایت رم استفاده کنید، آنگاه ارتقا به 64 گیگابایت، تفاوت چندانی را برای شما پدید نمی‌آورد.

اکثر بازی و نرم‌افزارها، اصلا از این مقدار رم استفاده نمی‌کنند. مادامی‌که جهت امور روزمره خود رم کافی دارید، آنگاه احتمالا دیگر نیازی به رم بیشتر نخواهید داشت. در هر صورت اگر می‌خواهید بدانید که رم زیاد (در اینجا منظور یک ترابایت است) چه کاربردهایی می‌تواند داشته باشد، آنگاه در ادامه به چند مورد جالب اشاره می‌کنیم.

هزار پنجره را در مرورگر خود باز کنید

مرورگرهای اینترنتی باید بتوانند انواع محتوا همانند ویدیو، صدا و اسناد را با استفاده از HTML، مدیریت کنند. هرکدام از این محتواها، ده‌ها فرمت دارند. مرورگرها، موتورهای مترجم داخلی خود را جهت مدیریت زبان‌های وب همانند جاوا اسکریپت و …، ارائه می‌دهند. در اکثر مرورگرها از جمله گوگل کروم، هر صفحه به‌صورت جداگانه مدیریت می‌شود. همین قضیه نیازمند مقدار زیادی حافظه رم است.

مثلا باز کردن 4 وب‌سایت عادی در گوگل کروم، کمی بیش از 600 مگابایت رم را استفاده می‌کند. بدین ترتیب، 20 برگه مرورگر حدود 3 گیگابایت از رم را استفاده می‌کنند. اما با استفاده از یک ترابایت رم، می‌توانید هزاران برگه مرورگر را باز کنید. می‌توانید این کار را بدون هیچ تأخیری انجام داده و همچنین به‌سادگی بین برگه‌های باز مرورگر خود، جابجا شوید.

صدها ویدیو را بافر کنید

در هنگام استریم ویدیو در فضای وب، مرورگر شما باید پیش از آغاز پخش، چند ثانیه اول را دانلود کند. در ادامه و در هنگام پخش، مقدار بیشتری از ویدیوی شما به‌عنوان “بافر” دانلود شده، تا در صورت قطعی لحظه‌ای اینترنت، پخش ویدیو قطع نشود. به‌طور خلاصه، بافر کردن از قطعی لحظه‌ای جلوگیری می‌کند.

از آنجایی که این داده‌های ویدیویی باید به‌سرعت قابل دسترسی باشند، پس باید در رم نگهداری شوند. اگر هم رم شما پر شود، آنگاه این داده‌ها در حافظه مجازی نگهداری خواهند شد. حافظه مجازی بخشی از درایو ذخیره‌سازی شما بوده که در هنگام پر شدن حافظه رم، مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجایی که حافظه‌های ذخیره‌سازی به اندازه رم سریع نیستند، پس طبیعی است که تأخیرهایی را نیز متوجه شوید.

با یک ترابایت رم می‌توانید ده‌ها و یا حتی صدها ویدیو را در سرویس‌هایی همانند یوتیوب و … بافر کرده و سپس آن‌ها را در اوقات فراغت، مشاهده کنید. در حالت عادی، این کار ایده خوبی نیست، زیرا بارگذاری داده از حافظه مجازی به رم، به‌کندی صورت می‌گیرد. اما اگر یک ترابایت رم داشته باشید، آنگاه مشکلی در این زمینه نخواهید داشت.

تمامی بازی‌های خود را در حالت بارگذاری شده، نگه دارید

بازی‌های امروزی پیش از شروع، داده‌های خود همانند بافت‌ها، مدل‌ها، موسیقی، صدا و … را در حافظه رم بارگذاری می‌کنند. بنابراین شروع بازی‌ها به دلیل بارگذاری داده‌ها از هارد درایو به رم، به‌کندی صورت می‌گیرد. به همین دلیل است که شروع گیم‌پلی بازی حدودا یک دقیقه و یا حتی بیشتر، زمان می‌برد.

با یک ترابایت رم می‌توانید تمامی بازی‌های مدنظر خود را بر روی رایانه اجرا کرده و سپس آن‌ها را نیز باز نگه دارید. بدین ترتیب، دیتای شما همچنان در حالت بارگذاری شده باقی مانده و شما می‌توانید هر زمان که بخواهید، بین بازی‌های خود جابجا شوید. حتی اگر قصد استراحت داشته و هیچ‌کدام را نیز بازی نکنید، آنگاه بازهم می‌توانید آن‌ها را باز نگه دارید. هر زمان که بخواهید، می‌توانید سریعا به بازی کردن خود، ادامه دهید. این قضیه شامل سایر اپلیکیشن‌های دیگر نیز می‌شود. شما می‌توانید نرم‌افزارهای آهنگسازی، ویرایش ویدیو، ویرایش تصاویر و … را نیز برای همیشه باز نگه دارید.

البته با اجرای همزمان ده‌ها بازی، رایانه شما سرانجام دچار مشکلاتی می‌شود. حافظه کارت گرافیک شما پر شده و یا اینکه پردازنده مرکزی دچار مشکل می‌شود. در هر صورت اگر مشکلی پیش آید، آنگاه حافظه رم شما، مقصر نیست!

اجرای همزمان چندین سیستم‌عامل

آیا می‌دانستید که می‌توانید سیستم‌عامل‌ها را در داخل یکدیگر اجرا کنید؟ ماشین‌های مجازی این کار را از طریق فرایندهای شبیه‌سازی و مجازی‌سازی، انجام می‌دهند.

به‌عنوان مثال، اجرای macOS در داخل یک پنجره سیستم‌عامل ویندوز، کاملا شدنی است. همچنین می‌توانید یک ویندوز دیگر را در داخل ویندوز خود اجرا کرده و یا اینکه حتی سیستم‌عامل ویندوز را در داخل لینوکس نیز اجرا کنید.

دلایل مختلفی جهت استفاده از ماشین‌های مجازی وجود دارند. یکی از این موارد، تست یک سیستم‌عامل جدید به‌صورت کاملا ایمن است. مشکل اصلی ماشین‌های مجازی این است که هرکدام درصدی از منابع رایانه شما را اشغال می‌کنند. در اکثر رایانه‌ها، حافظه رم فاکتوری است که با بیشترین محدودیت مواجه است. با داشتن یک ترابایت رم، دیگری مشکلی از این بابت نخواهید داشت. بدین ترتیب می‌توانید ده‌ها ماشین مجازی را بدون افت کارایی کلی سیستم خود، مدیریت کنید.

رم خود را به یک رم دیسک تبدیل کنید

رم دیسک یا رم درایو، همان چیزی است که به نظر می‌رسد: یک درایو مجازی که بخشی از رم شما را به‌عنوان حافظه ذخیره‌سازی، مورد استفاده قرار می‌دهد. با نصب نرم‌افزار “SoftPerfect RAMDisk” بر روی ویندوز و یا معادل‌های آن بر روی مک و لینوکس، می‌توانید این کار را انجام دهید.

ماژول‌های رم، بسیار سریع‌تر از درایوهای ذخیره‌سازی (از جمله SSDها) هستند. یک SSD مدرن می‌تواند با نرخ حدود 550 مگابایت بر ثانیه، اطلاعات را انتقال دهد. این در حالی است که این عدد برای ماژول‌های رم، می‌تواند به 24 گیگابایت بر ثانیه و حتی بیشتر نیز برسد. همان‌طور که فهمیدید، سرعت‌ها با یکدیگر قابل مقایسه نیستند. رمی که برای ذخیره‌سازی کنار می‌گذارید، جهت استفاده‌های عادی رم، در دسترس نخواهد بود. البته اگر یک ترابایت رم داشته باشید، آنگاه این قضیه مشکل چندانی را برای شما به‌ وجود نمی‌آورد.

این مطلب را نیز بخوانید: هنگام ارتقای رم کامپیوتر باید به مقدار حافظه توجه کنیم یا سرعت آن؟ 

آیا از یک ترابایت رم استفاده خواهید کرد؟

در هر صورت به‌ این زودی‌ها نمی‌توانیم یک ترابایت رم را بر روی رایانه‌های خانگی، نصب کنیم. البته خبر خوب این است که واقعا به این مقدار از رم نیازی نداریم. برای فعالیت‌های روزانه، 8 گیگابایت رم کافی خواهد بود. اگر خوره کامپیوتر هستید، آنگاه 16 گیگابایت رم برای شما کافی است. اگر هم گیمر بوده و یا اینکه به‌صورت همزمان با نرم‌افزارهای زیادی کار می‌کنید و می‌خواهید که آینده‌نگرانه عمل کنید، آنگاه 32 گیگابایت رم، انتخاب خوبی خواهد بود. در نهایت اینکه بهتر است که از رم فعلی خود، نهایت استفاده را برده و ارتقا رم را به زمان خرید کامپیوتر جدید، موکول کنید.

نوشته با داشتن رم یک ترابایتی در کامپیوتر چه کارهایی می‌توان انجام داد؟ اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.