فاصله سیاره زمین نسبت به سایر پدیده‌های جهان مسئله‌ای است که دانشمندان هنوز موفق به کشف آن نشده‌اند. این فضا، پر است از پدیده‌های شگفت‌انگیز، اعجاب‌انگیز و البته ترسناک!

در این مقاله به هفت پدیده در فضا اشاره می‌کنیم که به دید ما انسان‌ها، چیزهایی تقریبا عجیب و وحشتناک هستند و در برخی موارد، نداشتن شناخت درست از ماهیت این پدیده‌ها، آن‌ها را ترسناک‌تر کرده است.

از ستاره‌های دنباله‌دار غول‌پیکر گرفته تا سایر پدیده‌های بسیار مهیب که جهان را به جایی بسیار ترسناک برای زندگی کردن تبدیل کرده‌اند. واقعاً تا چندسال دیگر بشریت شانس حیات خواهد داشت؟

آیا با برخورد با یک ستاره دنباله‌دار که در سال ۲۰۲۱ به عنوان یکی از بزرگترین‌های نوع خود شناخته شد، آماده هستید؟

۱. ستاره‌های دنباله‌دار غول پیکر

این ستاره دنباله‌دار C/2014 UN271  یا Bernardinelli-Bernstein نامیده شده است و عرضی ۸۵ مایلی (۱۳۷ کیلومتر) دارد با هسته‌ای یخی که طبق مطالعات، ۵۰ برابر بزرگتر از سایر هسته‌های یخی یافته‌شده است. جرم آن هم ۱۰ هزار برابر بیشتر از سایر ستاره‌های دنباله‌دار است.

این پدیده وحشتناک فضا، آنقدر بزرگ است که در ابتدا آن را سیاره‌ای کوچک در نظر گرفته بودند.

---

۲. برخورد با آندرومدا

آندرومدا (Andromeda) از بزرگ‌ترین کهکشان‌های همسایه ماست که با ما، یعنی سیاره زمین، ۲.۵ میلیون سال نوری فاصله دارد. از آنجایی که آندرومدا در نزدیکی ما قرار دارد و مسیری مستقیم را طی می‌کند، دانشمندان می‌گویند که یک روز با کهکشان شیری ادغام خواهد شد.

اما مسئله این است که پیش از اینکه این کهکشان، با کهکشان راه شیری برخورد کند، تمام آسمان شب را فرا خواهد گرفت! اما خوشبختانه، هنوز ۳ الی ۵ میلیارد سال نوری از رسیدنش به ما باقی مانده است.

---

۳. جرقه خورشیدی

زمین به طور مداوم توسط ذرات پر انرژی خورشید بمباران می‌شود! در اغلب مواقع، میدان مغناطیسی سیاره این حملات خورشیدی را منحرف می‌کند. با این حال، گاهی اوقات انقباضات مغناطیسی که در خورشید وجود دارد، جرقه‌ای را به‌وجود می‌آورد، این پدیده با جرقه‌ای از نور آغاز می‌شود که مقدار بسیاری از اشعه ایکس و نیرو را رها و با سرعت نور حرکت می‌کند.

از نتایج این واقعه می‌توان به خاموشی سیگنال‌های ناوبری و اطلاعات اشاره کرد.

دیگر حالتی که می‌تواند رخ دهد، خروج جرم از تاج خورشید (CME) است. در این حالت، ذرات مغناطیسی از تاج خورشید بیرون می‌آیند و به فضا فرستاده می‌شوند. اگر CME به سمت زمین باشد، چند روز بعد با طوفان‌های ژئومغناطیسی مواجه می‌شویم که پتانسیل ایجاد اختلال در ارتباطات و شبکه‌های برق را دارند.

قوی ترین طوفان ژئومغناطیسی در تاریخ معاصر، معروف به رویداد کارینگتون، در سال ۱۸۵۹ قبل از عصر مدرن تکنولوژی رخ داد. Live Science قبلا گزارش داده بود که اگر یک طوفان به بزرگی کارینگتون رخ دهد، با مسئله آخرالزمان اینترنت مواجه خواهیم شد! یعنی درواقع یک اختلال و قطعی که می‌تواند ماه‌ها طول بکشد. احتمال وقوع چنین طوفان عظیم خورشیدی بین ۱.۶ تا ۱۲ درصد در هر دهه ارزیابی شده است.

---

۴. سیاه‌چاله‌ها

در ترسناک بودن سیاه‌چاله‌ها شکی نیست. سیاه‌چاله‌ها بقایای ستاره‌های عظیم هستند که به عنوان یک ابرنواختر یا Supernova منفجر شده‌اند. جرم این سیاه‌چاله‌ها قدری زیاد است که حتی نور هم به دام آن می‌‌افتد. خوشبختانه، نگاه کردن به اولین تصویر از Sagittarius A، سیاه‌چاله عظیم در مرکز کهکشان راه شیری، هنوز بسیار لذت‌بخش است؛ زیرا ۲۶ هزار سال نوری از ما فاصله دارد.

اما همه سیاه‌چاله‌های کهکشان راه شیری به اندازه سیاه‌چاله غول پیکری که در مرکز کهکشان است، از ما دور نیستند. تصور می‌شود که ۱۰۰ میلیون سیاه‌چاله در کهکشان راه شیری وجود دارد که بخش بزرگی از آنها ممکن است در کهکشان راه شیری سرگردان باشند! امسال، دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، سیاه‌چاله‌ای سرکش را در کهکشان ما مشاهده کردند. این سیاه‌چاله تنها ۵ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و حتی می‌دانیم که جرم آن هفت برابر جرم خورشید است!

---

۵. ابرنواخترها در منطقه کشتار!

از دیگر چیزهای وحشتناک در فضا، پدیده یا فاجعه‌ای است که ممکن است به‌خاطر این ابرنواخترها رخ دهد. اگر ستاره‌ای مرگش با انفجار عظیمی همراه باشد، آن ستاره را ابرنواختر (Supernova) می‌نامیم. درواقع هرچیزی که در منطقه کشتار (Kill Zone)، یعنی منطقه نزدیک آن قرار بگیرد، توسط تشعشع عمیق امواج از بین خواهد رفت.

ستاره‌شناسان محاسبه کرده‌اند که منطقه کشتار ۴۰ یا ۵۰ سال نوری از انفجار یک ابرنواختر امتداد دارد و هیچ ستاره شناخته شده‌ای که نزدیک زمین باشد، احتمالا به این زودی‌ها منفجر نخواهد شد. با این حال، این امکان وجود دارد که پرتوهای پرانرژی ایکس و گاما از ابرنواخترهای دورتر بتوانند با جو زمین تعامل داشته باشند و به لایه اوزون آسیب برسانند. این موضوع (آسیب دیدن لایه اوزون)، عبور اشعه ماورابنفش خطرناک خورشید را آسان‌تر می‌کند.

بعید است که با ابرنواختر مواجه شویم، اگرچه یکی از مشهورترین ستارگان بزرگ سرخ به نام «Betelgeuse»، در آستانه تبدیل شدن به ابرنواختر قرار دارد. اما نزدیک به ۶۵۰ سال نوری از ما فاصله دارد، به این معنی که بعید است بر منظومه شمسی ما تاثیر بگذارد. نزدیک‌ترین ابرنواختر به زمین که به طور مستقیم توسط ستاره‌شناسان در ۴۰۰ سال گذشته مشاهده شد، (1987A (SN1987A بود. این کهکشان در ابر ماژلانی بزرگ، یک کهکشان قمری در راه شیری، کشف شد. پس از کشف آن در ۲۳ فوریه ۱۹۸۷، برای ماه‌ها با قدرتی اندازه ۱۰۰ میلیون ستاره شعله‌ور بود.

---

۶. سیارک‌های زائد

اجرام بسیار بزرگی در اطراف منظومه شمسی ما کمین کرده‌اند و ما فقط تعدادی از آن‌ها را می‌شناسیم. این احتمال وجود دارد که یک سیارک ناشناخته در آنجا وجود داشته باشد که بتواند حیات زمین را نابود کند، درست مانند سیارکی که دایناسورها را در ۶۶ میلیون سال پیش از بین برد.

خوشبختانه، دانشمندان به طور روزانه درباره سنگ‌های فضایی منظومه شمسی اطلاعاتی نو به دست می‌آورند. این کار به لطف بررسی‌های تلسکوپ میدان وسیع که همیشه در حال بهبود هستند صورت می‌گیرد.

اکنون دانشمندان فکر می‌کنند که ۹۰ درصد از اجرام قاتل سیاره‌ای (Planet Killer) نزدیک زمین، یعنی آنهایی که قطر بیش از ۰.۶ مایل (۱ کیلومتر) دارند و حدود ۵۰ درصد از قاتل شهری (City Killer) پیدا شده‌اند و باقی هنوز ناشناخته هستند.

تلسکوپ فضایی سازمان گایا، آژانس فضایی اروپا، در سال جاری نشان داد که در منظومه شمسی ۱۰ برابر بیش از آنچه که ستاره‌شناسان تصور می‌کردند، سیارک وجود دارد. مجموعه داده‌های جدید شامل بیش از ۱۵۰ هزار جرم در منظومه شمسی است که بیشتر آنها سیارک هستند.

---

۷. سایه ماه

خورشید گرفتگی کامل، یک رویداد آسمانی اعجاب‌انگیز است؛ اما کلیت آن می‌تواند یک پدیده وحشتناک در فضا باشد. زمانی که ماه ۹۵ درصد از قرص خورشید را می‌پوشاند، آسمان تاریک تر می‌شود، دما کاهش می‌یابد و باد سرد می‌وزد. گرگ و میش خاکستری همه‌جا را فرا می‌گیرد و سایه‌ها هجوم می‌آورند!

در آن زمان، اگر در مکانی مرتفع و مشرف به یک چشم‌انداز وسیع باشید، می‌توانید سایه ماه را نیز ببینید که به سمت شما می‌آید تا زمانی که شما را ببلعد و بعد همه چیز تاریک می‌شود! ترسی عمیق شما را می‌گیرد و به این فکر می‌کنید که اگر خورشید دیگر برنگردد، چه خواهد شد؟

دیدن تاج خورشید با چشم غیرمسلح برای هر کسی که در سایه ماه بایستد ممکن خواهد بود؛ اما این احساس غم‌انگیز تا چند دقیقه بعد و شاید بیشتر، با شما می‌ماند تا روشنایی روز بازگردد.

---

در این مطلب به ۷ پدیده وحشتناک و خوفناک در فضا و جهانمان اشاره کردیم که امیدواریم مورد توجه شما قرار گرفته باشد.

نوشته هفت تا از وحشتناک‌ترین پدیده‌های فضا اولین بار در آی‌ تی‌ رسان منتشر شد.

سوالات بسیاری در مورد جایگاه ما در جهان وجود دارد که بدون هیچ پاسخی رها شده‌اند. چرا اینجاییم؟ احتمال وجود ما چقدر است؟ آیا ممکن است کسانی دیگر مانند ما نیز در کهکشان وجود داشته باشند؟

یکی از چیزهایی که می‌تواند به ما در رسیدن به پاسخ این‌چنین سوالاتی کمک کند این است که چند سیاره سنگی مانند زمین اکنون در حال گردش به دور ستارگانی مانند خورشید هستند؟ براساس داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر، یک پاسخ وجود دارد.

پاسخ حدود 300 میلیون سیاره است!

اما این عدد لزوما یک عدد دقیق نیست، اما هنگام جستجوی پاسخ این چنین سوالاتی درباره کهکشان، مبنای اولیه‌ای ایجاد می‌کند. ستاره‌شناسی به نام استیو برایسون (Steve Bryson) از مرکز تحقیقات ایمز ناسا این‌چنین گفته است:

براساس داده‌هایی که قبلاً از کپلر بدست آورده بودیم، فهمیدیم که میلیاردها سیاره وجود دارد، اما اکنون می‌دانیم که تعداد زیادی از این سیارات ممکن است سنگلاخی و قابل سکونت باشند. اگرچه این نتیجه بدست آمده کمی از مقدار نهایی دورتر است و آب موجود در سطح یک سیاره تنها یکی از عوامل وجود حیات است، اما طبق محاسبات، این جهان‌ها مشابه هم‌اند.

برای اینکه بفهمیم کدام سیارات فراخورشیدی قابل سکونت هستند، به دنبال آنچه می‌دانیم می‌رویم. تنها سیاره‌ای که به طور قطعی می‌دانیم که قابل سکونت است زمین خود ماست. هر تعداد عامل جزئی ممکن است در عامل حیات نقش داشته باشد مثلا وجود ماه، یا سیاره بزرگ گازی مانند مشتری. اما به عنوان نقطه شروع، ستاره‌شناسان تمایل دارند فقط از سه مورد زیر استفاده کنند.

آیا سیاره فراخورشیدی مانند زمین، مریخ و زهره از جنس سنگ هستند؟ آیا به دور ستاره‌ای مانند خورشید که نه خیلی گرم و نه خیلی فعال است که با تابش‌های خود بتواند سیارات را ذوب کند، می‌چرخند؟ آیا به دور ستاره‌ای با دمای معتدل جوری که نه آب روی سطح منجمد شود و نه آنقدر نزدیک شود که آب سطحی تبخیر شود، می‌چرخند؟

یکی از اهداف اصلی کپلر این بود که با این سه عامل به ما در تعیین تعداد سیارات فراخورشیدی کهکشان راه شیری کمک کند. جناب برایسون و تیم او از مه 2009 تا مه 2013، از هر چهار سال داده‌های اصلی مأموریت کپلر استفاده کردند تا بهترین برآورد از این تعداد را انجام دهند.

در مأموریت اول، کپلر 4034 سیاره خارج از سیاره را شناسایی کرد که بیش از 2300 سیاره تأیید شد. اما تلسکوپ فضایی سیارات صخره‌ای کوچکتری را نیز مشاهده کرده بود.

ستاره‌هایی که مورد مطالعه تلسکوپ قرار گرفته بودند، از نظر تابش نسبت به خورشید بسیار متغیر بودند، این بدان معناست که موارد کوچکتری که باعث کاهش نور ستاره‌ها می‌شدند، به احتمال زیاد در ستاره‌ها مشخص نبودند. بنابراین سیارات واقعی دیده نمی‌شوند و فقط موارد سیاره‌گونه قابل مشاهده هستند. نرم‌افزاری به نام Robovetter سیاراتی با مدارهای کمتر از 500 روز را شناسایی می‌کرد، اما براساس یافته‌های تیم تحقیق مشاهده شد که بسیاری از سیارات فراخورشیدی قابل سکونت می‌توانند مدارهای طولانی‌تری نیز داشته باشند.

بنابراین، روشی برای تعیین منطقه گلدیلاک ستاره بر اساس شعاع سیاره و فوتون (تعداد فوتون در هر ثانیه در واحد سطح از ستاره) به سطح خارجی سیاره فرضی بدست آمد.

راوی کوپپاراپو (Ravi Kopparapu)، دانشمندی از مرکز پروازهای فضایی ناسا گفته است:

همیشه می‌دانستیم که قابلیت سکونت فقط بر اساس فاصله فیزیکی یک سیاره از ستاره دیگر تعریف می‌شود، اما دمای آن فرضیه‌های زیادی برای ما ایجاد می‌کند. اطلاعات گایا در مورد ستارگان این امکان را به ما می‌داد تا دوباره با نگاه جدیدی به سیارات و ستارگان روبه‌رو شویم.

پژوهشگران جستجوهای خود را در سیارات فراخورشیدی بین 0.5 تا 1.5 برابر جرم زمین و ستارگان بین 4800 تا 6300 کلوین (یا 4530 تا 6025 درجه سانتی‌گراد؛ 8180 و 10.880 درجه فارنهایت) محدود کردند (که خورشید نیز دارای دمای موثر 5780 کلوین است).

براساس محاسبات تیم، حدود نیمی از این ستاره‌ها باید سنگلاخی و در منطقه گلدیلاک باشند. این تعداد تقریباً شامل 300 میلیون ستاره در کهکشان راه شیری می‌شود.

با توجه به محدودیت‌های موجود در ستاره‌ها، این تمام ماجرا نیست. برآوردهای قبلی در مورد تعداد جهان‌های قابل سکونت بر اساس داده‌های کپلر اکنون با تعداد بسیار بیشتری سیاره روی کار است. اما پژوهشگران نجوم معتقدند که هرچه خصوصیات یک سیاره به زمین و خورشید نزدیکتر باشد، شانس یافتن مکانی برای رشد حیات در آن بیشتر خواهد بود. بنابراین جستجو در جزئیات برای مکان‌های قابل زندگی بسیار مهم تلقی می‌شود.

مایکل کونیموتو (Michelle Kunimoto) از موسسه فناوری ماساچوست اما این‌چنین اظهار نظر کرده است:

اینکه ببینیم چه مقدار انواع مختلف سیارات از نظر قابل سکونت بودن شبیه به هم هستند، بسیار ارزشمند است. نظرسنجی‌هایی که روی سیاره‌های کوچک و قابل سکونت در اطراف خورشید مانند ستاره‌ها انجام می‌شود، بستگی به نتایجی از این دست دارد تا موفقیت آن‌ها را بالا ببرد.

نوشته حداقل 300 میلیون سیاره قابل زیستن در کهکشان راه شیری وجود دارد! اولین بار در اخبار فناوری و موبایل پدیدار شد.

آیا تابه‌حال درباره همگرایی گرانشی (Gravitational lensing) شنیده‌اید؟ اخیرا در تصاویر گرفته شده با تلسکوپ فضایی هابل، لکه‌های نوری مشاهده شده است که به هیچ‌وجه ناشی از لنزهای خود تلسکوپ نیستند. اینها در واقع نورهای یک کهکشان دور در فاصله ۱۱ میلیارد سال نوری از ما هستند که به‌وسیله گرانش یک خوشه کهکشانی موجود در پیش‌زمینه آن منحرف گردیده و چندین بار تکرار شده‌اند.

در اثر این پدیده، حداقل ۱۲ تصویر تکراری از کهکشان PSZ1 G311.65-18.48 که به Sunburst Arc هم معروف است در آسمان شکل گرفته است. به لطف این پدیده، ستاره‌شناسان می‌توانند کهکشان مذکور را با جزییات بیشتر مطالعه کنند.

گرانش، نیروی جاذبه فوق‌العاده قوی و مرموزی است که قابل دیدن نیست و بر همه اجرام کیهان متناسب با جرم‌شان وارد می‌شود. هرچه قدر جرم یک شی بیشتر باشد، نیروی گرانش یا جاذبه آن قوی‌تر است. این نیرو فقط اجرام فیزیکی را جذب نمی‌کند، بلکه به اندازه‌ای قوی‌ست که حتی می‌تواند مسیر نور را نیز منحرف کند.

در مقیاس کهکشانی، این گفته بدین معنی است که توده‌ای عظیم با گرانش زیاد، مثل یک خوشه کهکشانی، می‌تواند نور جرمی را که در پشت آن و در فاصله دوری قرار دارد، خم کرده و بزرگنمایی کند.

به این وضعیت که توسط انیشتین هم پیش‌بینی شده بود، همگرایی گرانشی گفته می‌شود. ستاره‌شناسان، به‌طور پیوسته، از این پدیده برای مطالعه کهکشان‌هایی استفاده می‌کنند که در مراحل ابتدایی کیهان شکل گرفته‌اند و به قدری کم‌نور هستند که نمی‌توان آنها را به خوبی رصد کرد.

این اثر همگرایی گرانشی حتی می‌تواند تصاویر را تکرار کند و چندین کپی از یک کهکشان دور و کم‌نور را ایجاد نماید. این همان چیزی است که ما در تصاویر کهکشان Sunburst Arc مشاهده می‌کنیم؛ هرچند که تعداد کپی‌های آن بیش از حد معمول است.

بین ما و این کهکشان که در فاصله ۴.۶ میلیارد سال نوری قرار دارد، یک خوشه کهکشانی بسیار سنگین وجود دارد که نور Sunburst Arc را خم کرده و آن را به چندین کمانه تقسیم می‌کند. حداقل ۱۲ کپی از این کهکشان، در تصویر هابل ظاهر گردیده که بین چهار کمان اصلی تقسیم شده‌اند؛ سه کمان در بالا سمت راست و یک کمان در پایین سمت چپ تصویر.

به‌خاطر قدرتمند بودن همگرایی گرانشی، کهکشان Sunburst Arc حتی با وجود فاصله زیادش از ما، یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌های همگراشده است. تعدادی از کپی‌های آن، ۱۰ تا ۳۰ برابر درخشان‌تر از خود کهکشان هستند که همین موضوع به ستاره‌شناسان اجازه می‌دهد تا ساختارهایی به عرض ۵۲۰ سال نوری را بررسی کنند.

این اندازه شاید برای ما کمی بزرگ به نظر برسد؛ اما برخی از نواحی شکل‌گیری ستاره‌ها و سحابی‌ها، به‌راحتی می‌توانند در چنین عرض‌هایی گسترده شوند. دانشمندان سپس این ساختارها را با کهکشان‌های جوان‌تر مقایسه می‌کنند تا به نحوه دگرگونی کهکشان‌ها در طول زمان پی ببرند.

تصاویر هابل همچنین نشان می‌دهند که Sunburst Arc، بسیار شبیه به اولین کهکشان‌های کیهان در دوره بازیونیده شدن (Epoch of Reionisation)، در حدود ۱۳.۳ تا ۱۲.۸ میلیارد سال قبل است.

تقریبا ۳۰۰ هزار سال بعد از بیگ بنگ، کیهان با گاز هیدروژن پر شده بود و کاملا مات و کدر به نظر می‌رسید. سپس اتفاقی می‌افتد که باعث یونیزه شدن هیدروژن می‌شود و کیهان را روشن و شفاف می‌کند.

دیدن چیزهایی که از آن دوره باقی مانده‌اند بسیار سخت است، بنابراین یافتن مکانیسم‌های دقیقی که در آن بازه زمانی اتفاق افتاده‌اند بسیار کار دشواری خواهد بود.

ستاره‌شناسان فکر می‌کنند که تابش صورت‌گرفته از اولین ستارگان و کهکشان‌ها باعث یونیزه شدن گاز هیدروژن شده است؛ اما یک مشکل در این میان وجود دارد: تابش انرژی بالا، که برای یونیزه کردن هیدروژن لازم بود، باید می‌توانست بدون آنکه توسط فضای بین‌ستاره‌ای جذب گردد از کهکشان‌ها فرار کند. مشخص شده است که فقط تعداد کمی از کهکشان‌ها قادر به این کار بوده‌اند.

با این‌حال، کهکشان Sunburst Arc دارای سرنخ‌هایی است که نشان می‌دهند برخی از فوتون‌های آن توانسته‌اند از طریق کانال‌های باریکی در فضای خنثایی که مملو از گاز زیادی بوده است، فرار کنند.

هر چقدر که ما دانش خود را درباره دوره بازیونیده شدن بیشتر می‌کنیم، به نظر می‌رسد که عوامل زیادی در پیدایش آن دخیل بوده‌اند. بعید است راهی که فوتون‌های کهکشان Sunburst Arc از طریق آن به بیرون فرار کرده‌اند به‌تنهایی علت آن بوده باشد؛ اما می‌توانسته است یکی از عوامل مهم تسهیل‌کننده آن بوده باشد.

نتایج این تحقیق در مجله Science چاپ شده است.

نوشته همگرایی گرانشی باعث ایجاد 12 تصویر تکراری از یک کهکشان در آسمان شد! اولین بار در اخبار تکنولوژی و فناوری پدیدار شد.

ممکن است در منظومه شمسی خودمان همه چیز آن‌قدر عادی باشد که اهمیت خورشید را از یاد ببریم و فراموش کنیم که تمامی زندگی ما به گرما و نیروی این ستاره بستگی دارد. آیا معنی این گفته‌ها این است که هر سیاره‌ای در جهان نیاز به یک منبع گرمابخش دارد یا این که یک سیاره می‌تواند بدون گردش در مدار یک ستاره و به صورت سرگردان در جهان بی‌کران باقی بماند؟

البته که این طور است؛ اما شاید تعجب کنید اگر بدانید که این گونه سیاره‌ها می‌توانند به شکل‌های متعددی در جهان وجود داشته باشند؛ آن‌ها می‌توانند در مدار سیاره‌های مرده بچرخند یا این که بر اثر یک رویداد کیهانی موسوم به “تیر و کمان” با سرعت بسیار زیادی در جهان گردش کنند. قبل از این که به ادامه بحث درباره ستاره‌های آزاد بپردازیم اجازه بدهید که مقدمه‌ای بر چگونگی ارتباط یک ستاره با سیاره‌های اطرافش داشته باشیم:

اولین نکته این که یک ستاره و سیاره‌های اطرافش معمولا از یک ماده مشابه ساخته شده‌اند؛ هنگامی که یک سحابی (ابر بزرگی از گاز و گرد و غبار) از هم فرو می‌پاشد، هسته آن به یک ستاره داغ تبدیل می‌شود و بخش‌های دیگر آن به هم می‌چسبند و سیاره‌هایی را می‌سازند که در اطراف ستاره مرکزی گردش می‌کنند؛ به همین دلیل ماده اصلی سازنده ستاره و سیارگان اطرافش یکسان است.

ما دقیقا نمی‌دانیم که سیارات بدون ستاره چگونه شکل گرفته‌اند اما برخی از دانشمندان می‌گویند این سیاره‌های سرگردان (سیاره های فراری) پس از تولد از ستاره خودشان دور شده‌اند و برخی از آنها مثل این که پرتاب شده باشند با سرعت ۳۰ میلیون مایل (۴۸ میلیون کیلومتر بر ساعت) در حال حرکت هستند!

وقتی که یک سیاره، ستاره‌ای برای گردش به دور آن نداشته باشد چه اتفاقی می‌افتد؟

این سیارات بسیار سریع (پرشتاب) به این روش تولید می‌شوند: وقتی که یک سیستم دو ستاره‌ای به یک سیاهچاله نزدیک می‌شود یکی از ستاره‌ها به درون سیاهچاله کشیده شده و دیگری در جهان لایتناهی پرتاب می‌شود؛ سیاره‌های ستاره پرتاب شده به همراه آن پرتاب می‌شوند و به گردش خود ادامه می‌دهند، در حالی که سیاره‌های ستاره‌ای که به داخل سیاهچاله کشیده شده از مدار خود خارج شده و یه خارج پرتاب می‌شوند.

غول‌های گازی هم در صورت نزدیک شدن به یک منظومه  می‌توانند باعث کج شدن مدار سیاره و پرت شدن آن به داخل فضا شوند. ۲ نفر از دانشمندان دانشگاه شیکاگو تحقیقی انجام دادند درباره این که اگر یک سیاره از مدار خود خارج شده و به داخل فضای بسیار سرد پرتاب شود آیا حیات احتمالی موجود در آن می‌تواند زیر اقیانوس‌های منجمد شده باقی بماند؟ آنها دریافتند که یک سیاره باید به اندازه ۳ یا ۴ برابر زمین باشد تا گرمای کافی برای مایع نگهداشتن بخشی از اقیانوس را زیر چندین کیلومتر یخ داشته باشد و حیات اقیانوسی را به مدت چند میلیارد سال – البته به شکل موجودات میکروسکوپی – حفظ کند.

نوشته آیا یک سیاره می‌تواند بدون وجود ستاره‌اش باقی بماند؟ اولین بار در پدیدار شد.