جواب کوتاه به این سوال این است: کسانی که استانداردهای وب را توسعه دادند، آمریکایی‌های انگلیسی زبان بودند. اما جواب طولانی‌تر این است که در روزهای اولیه اینترنت، آدرس‌های اینترنتی به صورت یک رشته از اعداد بودند، مثلا ۱۶۵.۲۵۴.۲۰۲.۲۱۸ اما با گسترش شبکه، دانشگاه ویسکانسین سیستم نام دامنه (Domain Name System (DNS را توسعه داد که آدرس‌های عددی را با حروف نشان می‌داد.

در سال ۱۹۹۰، تیم برنزلی سیستم وب جهانی را ابداع کرد و تا سال ۱۹۹۲، حدود یک میلیون کامپیوتر از این سیستم استفاده کرده که بیشتر آنها در آمریکا بودند. در سال ۱۹۹۴، سازمان Internet Engineering Task Force که نماینده چند سازمان مختلف ایالات متحده بود، مجموعه‌ای از استانداردهای وب را با نام Uniform Resource Locators یا URL منتشر کرد. IETF برای اینکه خواندن، نوشتن و به یادسپاری آدرس‌های URL را آسان گرداند، کاراکترهای مورد استفاده در URL را به حروف بزرگ و کوچک انگلیسی و اعداد ۰ تا ۹ محدود کرد. این کاراکترها بر اساس US-ASCII بودند که در سال ۱۹۶۳ منتشر شد.

این سیستم برای کشورهای انگلیسی زبان بسیار خوب کار کرد، اما از سال ۲۰۰۹ به بعد بیش از نیمی از کاربران اینترنت از کشورهای غیر انگلیسی زبان هستند و این سیستم ممکن است برای کسانیکه دانش اندکی دارند، مشکل ایجاد کند. به همین دلیل از سال ۲۰۰۹، سازمان ICANN که نام‌های دامنه را سازماندهی می‌کند، سیستم نام دامنه جهانی (Internationalized Domain Names (IDNs را تصویب کرد که به این معناست که آدرس‌های وب می‌توانند به زبانی غیر انگلیسی مانند چینی، کره‌ای و عربی نیز باشند.

نوشته چرا آدرس‌های وب به زبان انگلیسی است؟ اولین بار در پدیدار شد.