پرتاب جدیدترین فضاپیمای باری به ایستگاه فضایی چین

 
دفتر مهندسی فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرده است که فضاپیمای باری Tianzhou-۳ با موشک Long March-۷ Y۴ امروز به مقصد ایستگاه فضایی این کشور در فضا به پرواز درمی‌آید.
 
دفتر مهندسی فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرده است که فضاپیمای باری Tianzhou-3 با موشک Long March-7 Y4 امروز بعدازظهر به مقصد ایستگاه فضایی این کشور به پرواز درمی‌آید. چین ماموریت Shenzhou-12 خود را در 17 سپتامبر به پایان رساند چراکه سه فضانورد چینی در قالب کپسول بازگشت با خیال راحت در منطقه‌ای از پیش تعیین‌ شده روی زمین با بالاترین دقت فرود آمدند.
 
ایستگاه فضایی چین که در حال حاضر ترکیبی از یک واحد اصلی و فضاپیمای باری Tianzhou-2 است، آماده استقبال از بازدیدکنندگان جدید، از جمله سفینه فضایی Shenzhou-13 است که انتظار می‌رود در ماه اکتبر به فضا پرتاب شود.
 
پیش از این فضاپیمای باری "Tianzhou-2" ماژول اصلی ایستگاه فضایی جنجالی کشور چین را به فضا رساند که این فضاپیما شامل تجهیزات و پیشرانه‌های فضایی است؛ آژانس فضایی سرنشین‌دار چین "CMSA" اعلام کرده است که روند اتصال فضاپیما و اتصالات مربوط به رایانه تقریباً هشت ساعت به طول انجامیده است.
 
یک موشک "Long March-7 Y3" حامل "Tianzhou-2" در ساعت 8:55 عصر (به وقت پکن) روز شنبه از سایت پرتاب فضاپیمای Wenchang در استان هاینان در جنوب چین پرتاب شد؛ پس از 604 ثانیه، "Tianzhou-2" از موشک جدا شد و وارد مدار تعیین شده خود شد و ساعت 9:17 بعدازظهر، صفحات خورشیدی تیانژو -2 باز شدند و به درستی کار کردند؛ CMSA گفته است که پرتاب با موفقیت کامل انجام شد.

پرتاب جدیدترین فضاپیمای باری به ایستگاه فضایی چین

 
دفتر مهندسی فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرده است که فضاپیمای باری Tianzhou-۳ با موشک Long March-۷ Y۴ امروز به مقصد ایستگاه فضایی این کشور در فضا به پرواز درمی‌آید.
 
دفتر مهندسی فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرده است که فضاپیمای باری Tianzhou-3 با موشک Long March-7 Y4 امروز بعدازظهر به مقصد ایستگاه فضایی این کشور به پرواز درمی‌آید. چین ماموریت Shenzhou-12 خود را در 17 سپتامبر به پایان رساند چراکه سه فضانورد چینی در قالب کپسول بازگشت با خیال راحت در منطقه‌ای از پیش تعیین‌ شده روی زمین با بالاترین دقت فرود آمدند.
 
ایستگاه فضایی چین که در حال حاضر ترکیبی از یک واحد اصلی و فضاپیمای باری Tianzhou-2 است، آماده استقبال از بازدیدکنندگان جدید، از جمله سفینه فضایی Shenzhou-13 است که انتظار می‌رود در ماه اکتبر به فضا پرتاب شود.
 
پیش از این فضاپیمای باری "Tianzhou-2" ماژول اصلی ایستگاه فضایی جنجالی کشور چین را به فضا رساند که این فضاپیما شامل تجهیزات و پیشرانه‌های فضایی است؛ آژانس فضایی سرنشین‌دار چین "CMSA" اعلام کرده است که روند اتصال فضاپیما و اتصالات مربوط به رایانه تقریباً هشت ساعت به طول انجامیده است.
 
یک موشک "Long March-7 Y3" حامل "Tianzhou-2" در ساعت 8:55 عصر (به وقت پکن) روز شنبه از سایت پرتاب فضاپیمای Wenchang در استان هاینان در جنوب چین پرتاب شد؛ پس از 604 ثانیه، "Tianzhou-2" از موشک جدا شد و وارد مدار تعیین شده خود شد و ساعت 9:17 بعدازظهر، صفحات خورشیدی تیانژو -2 باز شدند و به درستی کار کردند؛ CMSA گفته است که پرتاب با موفقیت کامل انجام شد.

پرتاب جدیدترین فضاپیمای باری به ایستگاه فضایی چین

 
دفتر مهندسی فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرده است که فضاپیمای باری Tianzhou-۳ با موشک Long March-۷ Y۴ امروز به مقصد ایستگاه فضایی این کشور در فضا به پرواز درمی‌آید.
 
دفتر مهندسی فضایی سرنشین‌دار چین اعلام کرده است که فضاپیمای باری Tianzhou-3 با موشک Long March-7 Y4 امروز بعدازظهر به مقصد ایستگاه فضایی این کشور به پرواز درمی‌آید. چین ماموریت Shenzhou-12 خود را در 17 سپتامبر به پایان رساند چراکه سه فضانورد چینی در قالب کپسول بازگشت با خیال راحت در منطقه‌ای از پیش تعیین‌ شده روی زمین با بالاترین دقت فرود آمدند.
 
ایستگاه فضایی چین که در حال حاضر ترکیبی از یک واحد اصلی و فضاپیمای باری Tianzhou-2 است، آماده استقبال از بازدیدکنندگان جدید، از جمله سفینه فضایی Shenzhou-13 است که انتظار می‌رود در ماه اکتبر به فضا پرتاب شود.
 
پیش از این فضاپیمای باری "Tianzhou-2" ماژول اصلی ایستگاه فضایی جنجالی کشور چین را به فضا رساند که این فضاپیما شامل تجهیزات و پیشرانه‌های فضایی است؛ آژانس فضایی سرنشین‌دار چین "CMSA" اعلام کرده است که روند اتصال فضاپیما و اتصالات مربوط به رایانه تقریباً هشت ساعت به طول انجامیده است.
 
یک موشک "Long March-7 Y3" حامل "Tianzhou-2" در ساعت 8:55 عصر (به وقت پکن) روز شنبه از سایت پرتاب فضاپیمای Wenchang در استان هاینان در جنوب چین پرتاب شد؛ پس از 604 ثانیه، "Tianzhou-2" از موشک جدا شد و وارد مدار تعیین شده خود شد و ساعت 9:17 بعدازظهر، صفحات خورشیدی تیانژو -2 باز شدند و به درستی کار کردند؛ CMSA گفته است که پرتاب با موفقیت کامل انجام شد.

ریچارد برانسون اولین توریست فضایی تاریخ شد

 سفر توریستی به فضا که حالا عرصه رقابتی تازه‌ای برای میلیاردرهای بلندپروازی مانند جف بزوس و ایلان ماسک است، در نهایت با نام «ریچارد برانسون» در تاریخ ماندگار شد. موسس شرکت فضایی ویرجین گلکتیک، توانست عنوان اولین مسافر سفرهای توریستی به فضا را در آمریکا به نام خودش بزند. او و همراهانش تنها کمی بیشتر از پنج دقیقه بی‌وزنی در فضا را تجربه کردند.
 
 
رقابت حد و مرزی نمی‌شناسد؛ نه در زمین و نه در فضا. شاید به همین دلیل است که دنیای رقابت که زمانی تنها به سیاره مادر محدود بود، حالا در خارج از مرزهای آن و در فضا دنبال می‌شود و طبیعتا چنین رقابتی تنها برای میلیاردرها امکان‌پذیر است. سفر توریستی به فضا که عرصه رقابتی تازه‌ای برای میلیاردرهای بلندپروازی مانند جف بزوس و ایلان ماسک شده، در نهایت با نام «ریچارد برانسون» در تاریخ ماندگار می‌شود. به این ترتیب موسس شرکت فضایی ویرجین گلکتیک (Virgin Galactic)، توانست عنوان اولین مسافر سفرهای تجاری کوتاه به فضا را به نام خودش بزند. او صبح روز یکشنبه همراه با پنج نفر دیگر مسافر اولین پرواز فضایی سرنشین‌دار تجاری شد تا نشان دهد که سفر به فضا دیگر رویایی دست‌نیافتنی نیست.
 
  سفری به مثابه تجربه یک عمر
برانسون در آستانه ۷۱سالگی به فضا رفت تا ثابت کند گاهی سن واقعا تنها یک عدد است. او برای رسیدن به رویای سفر به فضا، ۱۷سال صبر و بیش از یک‌میلیارد دلار در فعالیت‌های ویرجین‌گلکتیک سرمایه‌گذاری کرد؛ زمان و هزینه‌ای گزاف برای اینکه در نهایت بتواند از داخل کابین فضاپیمایش روی لبه فضا بگوید: «تجربه یک عمر تکمیل شد.» او بعد از بازگشت به زمین و در کنفرانس مطبوعاتی که در همین زمینه برگزار شده بود، گفت: «از زمان کودکی رویای این لحظه را در سر داشتم و راستش هیچ‌چیز نمی‌تواند شما را برای لحظه تماشای زمین از فضا، آماده کند.»
 
فضاپیمای VSS Unity این شرکت بالاخره ساعت۵ صبح یکشنبه به آسمان نیومکزیکو پرواز کرد. دو خلبان و سه نفر از کارمندان ویرجین گلکتیک در این سفر برانسون را همراهی کردند. این فضاپیما توسط هواپیمایی به نام VMS Eve در ارتفاع ۴۰هزار پا رها شد و به کمک موتور راکتش با سرعتی بیش از سه برابر سرعت صوت، شتاب گرفت و تا ارتفاع ۱/ ۸۶کیلومتری به لبه فضا رفت. سپس VSS Unity تحت تاثیر نیروی جاذبه و با سرعتی آرام در مسیر بازگشت قرار گرفت؛ در این زمان سرنشینان فضاپیما در حالت بی‌وزنی و معلق در کابین بودند. در نهایت این فضاپیما به جو زمین بازگشت و روی باند پایگاه فضایی آمریکا و همان جایی که از آن پرواز کرده بود، فرود آمد. با تمام اینها جالب است بدانید که این سفر از لحظه آغاز تا فرودش کمتر از یک ساعت طول کشید و ریچارد برانسون و دیگر خدمه فضاپیمای ویرجین گلکتیک تنها کمی بیشتر از پنج دقیقه حالت بی‌وزنی را در لبه فضا تجربه کردند.
 
دولت ایالات‌متحده آمریکا افرادی را که تا ارتفاع بیش از ۸۰کیلومتری جو زمین پرواز کنند، به‌طور رسمی به‌عنوان فضانورد می‌شناسد. این در حالی است که در سراسر دنیا افراد تنها با سفر به ارتفاع بیش از ۱۰۰کیلومتری جو زمین- که با ‌عنوان خط «کارمان» شناخته می‌شود- به‌طور رسمی به‌عنوان فضانورد شناخته می‌شوند.
 
فضاپیمای VSS Unity طوری طراحی شده است که ظرفیت ۶مسافر همراه با دو خلبان را دارد. شرکت ویرجین گلکتیک درحال‌حاضر حدود ۶۰۰بلیت برای پروازهای آینده‌اش به فضا فروخته است؛ بلیت‌هایی که هر کدام با قیمتی بین ۲۰۰هزار تا ۲۵۰هزار دلار به فروش رسیده‌اند. برانسون بعد از بازگشت به زمین گفت: «ما اینجا هستیم تا دسترسی به فضا را برای همه راحت‌تر کنیم. با همین لباس فضانوردی‌ در بیانیه این ماموریت نوشتم که رویای سفر به فضا برای نوه‌هایم و بسیاری از جوانان و همه افراد به واقعیت تبدیل شد.»
 
این چهارمین پرواز شرکت ویرجین گلکتیک از ابتدای فعالیتش، دومین پرواز آن در سال‌جاری میلادی و البته اولین پرواز با مسافر این شرکت بود. این پرواز درحالی انجام شد که ویرجین گلکتیک همچنان درحال آزمایش سیستم فضاپیمایش است تا آن را برای آغاز پروازهای تجاری این شرکت از ابتدای سال ۲۰۲۲ آماده کند. در طول این پرواز خدمه پرواز اجزای مختلف کابین فضاپیما را آزمایش کردند تا مطمئن شوند که عملکرد این فضاپیما برای تجربه سفرهای بعدی مناسب است. پرواز روز یکشنبه فضاپیمای ویرجین گلکتیک، یکی از سه پرواز فضایی این شرکت تا پایان مراحل توسعه برنامه آن برای سفر توریستی به فضا است و انتظار می‌رود دو سفر دیگر تا پایان سال‌جاری میلادی انجام شود.
 
برانسون بعد از فرودآمدن روی زمین اعلام کرد که ویرجین گلکتیک در همکاری با شرکت خیریه Omaze که فعالیت‌های انسان‌دوستانه انجام می‌دهد، دو صندلی فضاپیمایش را برای سفر به فضا در سال آینده میلادی به قرعه گذاشته است. او گفت که این راه خوبی برای آن دسته از افرادی است که توان مالی خرید بلیت این سفرها را ندارند تا بتوانند شانس خودشان را امتحان کنند.
 
  از بدرقه با پای برهنه تا انتشار پیام تبریک در اینستاگرام
پرواز کوتاه ریچارد برانسون به فضا رقابت برای سفرهای توریستی به فضا را وارد مرحله تازه‌ای کرد. برانسون که در فهرست میلیاردرهای جهان همچنان فاصله زیادی با جف بزوس- موسس شرکت فضایی بلواورجین- دارد، درست چند ساعت بعد از آنکه بزوس از انجام اولین سفر فضایی توریستی شرکتش در بیستم جولای خبر داد، اعلام کرد که او چند روز زودتر این سفر را تجربه خواهد کرد تا عنوان اولین مسافر پروازهای توریستی کوتاه به فضا را از آن خود کند. این موضوع طبیعتا برای بلواورجین چندان خوشایند نبود و در واکنش به آن سعی کرد در شبکه‌های اجتماعی سفر برانسون با فضاپیمای ویرجین گلکتیک را کم‌اهمیت جلوه بدهد و به‌خصوص به ارتفاع پروازی آن ایرادهای مختلفی گرفت. انتقادهای بلواورجین به پرواز برانسون بیشتر روی این موضوع متمرکز است که برانسون از دیدگاه بین‌المللی فضانورد محسوب نمی‌شود و تنها در ایالات‌متحده و براساس قوانین آن می‌تواند فضانورد باشد. این درحالی است که بزوس بیستم جولای تا ارتفاع ۱۰۵کیلومتری جو زمین پرواز خواهد کرد و به این ترتیب می‌تواند عنوان اولین فضانورد جهانی موفق به انجام سفر فضایی توریستی را به خودش اختصاص دهد. در همین راستا، «اب اسمیت، مدیرعامل بلواوریجین اخیرا در مصاحبه‌ای با آرزوی موفقیت برای برانسون، به کنایه گفت که او در واقع به فضا سفر نمی‌کند؛ آنها از خط کارمان هم عبور نمی‌کنند و این تجربه متفاوتی با سفر فضایی خواهد بود. با این همه جف بزوس روز شنبه در پستی که در حساب اینستاگرامش منتشر کرد، برای ریچارد برانسون و تیمش آرزوی سفری موفق و ایمن کرد. او مدتی پیش در پستی دیگر که در حساب اینستاگرامش منتشر کرد، از اولین پروازش به فضا با فضاپیمای نیوشپرد در بیستم جولای خبر داده و گفته بود: «از وقتی پنج‌ساله بود، آرزو داشتم به فضا سفر کنم. بیستم جولای این سفر را با همراهی برادرم تجربه می‌کنم.» این در حالی است که مدتی پیش برانسون در مصاحبه‌ای در پاسخ به این سوال که آیا به دنبال رقابت با جف بزوس در حوزه فضا است،گفت: «جف کی؟ (Jeff Who)»؛ دقیقا همان پاسخی که ایلان ماسک در مصاحبه‌ای که از او درباره جف بزوس سوال شد، داده بود. در واقع برانسون تاکید کرد که هیچ رقابتی با بزوس در این زمینه ندارد.
 
ایلان ماسک، موسس و مدیرعامل شرکت فضایی اسپیس‌ایکس- رقیب دیگر ویرجین گلکتیک- مثل همیشه رویکرد متفاوتی را برای رقابت دنبال می‌کند. او ترجیح داد به‌صورت حضوری برای برانسون آرزوی موفقیت بکند و به همین خاطر دو ساعت پیش از زمان پرواز برانسون به خانه او رفت و این پیام را با پای برهنه و در آشپزخانه به او داد. البته نباید فراموش کرد که هدف ماسک از تاسیس شرکت اسپیس‌ایکس، سفر به مریخ و سکونت در آن سیاره بوده است. با این حال ماسک ظاهرا ترجیح می‌دهد از برانسون و فعالیت‌هایش در این زمینه حمایت کند. برانسون هم با انتشار عکسی از خودش در کنار ماسک در آشپزخانه خانه‌اش نوشت: «خیلی خوب است که صبح امروز با حضور یک دوست آغاز می‌شود.» ماسک حتی به پایگاه فضایی نیومکزیکو رفت و تجهیزات پرواز فضاپیمای ویرجین‌گلکتیک و اولین پرواز آن را از نزدیک دید. او حتی یک عکس یادگاری هم با مدیرعامل شرکت فضایی دیگر ریچارد برانسون یعنی ویرجین‌اوربیت گرفت. برانسون در کنفرانس مطبوعاتی بعد از پروازش گفت: «امروز وقتی در ساعت۳ صبح ایلان ماسک را در آشپزخانه خانه‌ام دیدم که آمده بود برای ما آرزوی موفقیت بکند، خیلی حس خوبی داشتم. حالا می‌خواهم به رختخوابم بروم، اما او هنوز اینجاست.» چند ساعت بعد سخنگوی شرکت ویرجین‌گلکتیک تایید کرد که ایلان ماسک بلیت سفر فضایی توریستی با فضاپیمای این شرکت را خریده است.

پیشنهاد ۲.۸ میلیارد دلاری برای صندلی فضاپیمای بلو اوریجین

 
چندی پیش شرکت بلو اوریجین با صدور بیانیه‌ای اعلام کرد که یکی از صندلی‌های ماموریت فضایی New Shepard خود را به حراج می‌گذارد. حال به نظر می‌رسد که این سفر ۱۰ دقیقه‌ای توجه بسیاری از افراد در جهان به ویژه ثروتمندان را به خود جلب کرده است.
 
بلو اوریجین با انتشار گزارشی نوشت که تاکنون بیشترین مبلغی که برای نشستن روی صندلی فضاپیمای New Shepard پیشنهاد شده، ۲.۸ میلیون دلار بوده است. بر اساس این گزارش، تاکنون ۵۲۰۰ نفر از ۱۳۶ کشور جهان رقم‌های پیشنهادی خود را برای خرید این صندلی خالی ثبت کرده‌اند که تا ابتدا، بیشترین پیشنهاد برابر با ۱.۴ میلیون دلار بود که طولی نکشید این رقم به ۲.۸ میلیارد دلار رسید.
 
این فضاپیمای شرکت بلو اوریجین قصد دارد تا با شش سرنشین و در طی شش ماه آینده به فضا ارسال شود. طبق اعلام این شرکت، مبلغ حاصل از فروش این صندلی برای امور خیریه صرف خواهد شد. همانطور که اشاره شد، در این فضاپیما شش صندلی تعبیه شده که فقط یک صندلی از طریق مزایده به فروش خواهد رفت.
 
اما هنوز سرنوشت پنج صندلی دیگر نامعلوم است و قیمتی نیز از سوی بلو اوریجین برای نشستن روی آن‌ها تعیین نشده است. با این حال، مزایده اخیر می‌تواند به این شرکت در انتخاب افراد علاقه‌مند و البته متمول برای تجربه این سفر ۱۰ دقیقه‌ای به فضای کمک کند.
 
به گفته بلو اوریجین، بعد از اعزام اولین گروه از مسافران به فضا، راه برای ارسال افراد بیشتر هموار خواهد شد و علاقه‌مندان بیشتری می‌توانند این سفر کم‌نظیر را تجربه کنند. بلو اوریجین اعلام کرد که کپسول فضایی New Shepard در بیابانی در تگزاس به فضا پرتاب خواهد شد و این کپسول تا ارتفاع ۶۵ مایلی (۱۰۵ کیلومتری) زمین خواهد رسید.
 
گفته شده که حراج عمومی‌یکی از صندلی‌های این فضاپیما در تاریخ ۱۰ ژوئن به پایان خواهد رسید و در تاریخ ۱۲ ژوئن، این مزایده وارد مرحله آنلاین و زنده خود خواهد شد. بلو اوریجین تاکنون ۱۵ بار این فضاپیما را تست کرد تا بتواند مجهز پرتاب باسرنشین آن را کسب کند.

کاوشگر سیارک سایک در سال ۲۰۲۲ ماموریت خود را آغاز خواهد کرد

 پنج سال پیش ناسا، سفینه فضایی اسیریس رکس (OSIRIS-REx) خود را با ماموریت بازدید از سیارک معروف به بنو، به فضا پرتاب کرد. بنو، یک سیارک سنگی بزرگ است که به‌عنوان موضوعی عالی برای مطالعه مورد استفاده قرار گرفت و کاوشگر معتمد ناسا نه تنها از سطح آن نقشه‌برداری و تعداد زیادی مشاهدات ارائه کرد، بلکه مجموعه‌ای از نمونه‌برداری‌ها را نیز انجام داد. این فضاپیما در حال بازگشت به زمین است اما این ماموریت مانعی برای آماده شدن آژانس فضایی برای ارسال فضاپیمای دیگر با فناوری پیشرفته در جستجوی یک سیارک کاملا متفاوت نیست.
 
به نقل از نیوز، ناسا در ماموریت جدید امیدوار است که سیارک سایک (Psyche) را از نزدیک بررسی کند. کاوشگری که به‌طور غیررسمی به عنوان «فضاپیمای سایک» شناخته می‌شود و در این مرحله نام خاصی ندارد، تمام آزمایش‌های ترکیبی و مراحل مختلف مورد نیاز یک فضاپیمای ناسا را ‌طی کرده و به مرحله نهایی مونتاژ خود رسیده است. ناسا روند مونتاژ را در پستی  در وب‌سایت خود به نمایش گذاشته است.
 
مرحله مونتاژ نهایی در انتظار اجزای بسیار مهم سفینه فضایی بود. شاسی پیشرانه الکتریکی خورشیدی (به اختصار SEP نامیده می‌شود) بزرگترین قطعه فضاپیمای سایک است که بیش از ۸۰ درصد جرم کاوشگر را تشکیل می‌دهد و شامل چهارچوبی است که ابزارهای مختلف علمی بر روی آن سوار می‌شوند. طبق گفته ناسا تقریبا به اندازه یک ون است و ایده کلی در مورد اندازه فضاپیمای نهایی را می‌دهد. اکنون که این قطعه عظیم در اختیار ناسا است - توسط Maxar Technologies، یک شرکت مستقر در پالو آلتو، کالیفرنیا ساخته شده است- کار اتصال همه قطعات می‌تواند آغاز شود.
 
 
حتی پس از ساخته شدن، فضاپیما برای صفحه پرتاب آماده نخواهد شد. مهندسان ناسا باید هر سیستم، سیستم پشتیبان و سازهای مختلف را چندین بار روی دستگاه آزمایش کنند تا اطمینان حاصل کنند که همانطور که در نظر گرفته شده‌ است، کار می‌کنند. با ماموریت‌هایی مانند این ماموریت که حتی بیش از ۱۰۰ میلیون دلار هزینه برای راه‌اندازی آن در نظر گرفته شده است، پرواز در آخرین ثانیه، گزینه‌ای انتخابی نیست و آژانس فضایی وقت زیادی دارد تا مطمئن شود سیستم‌ها قبل از پرتاب کاوشگر در آگوست سال ۲۰۲۲ به درستی کار می‌کنند.
 
لیندی الکینز-تانتون، محقق اصلی این ماموریت در بیانیه‌ای اظهار کرد: «انتقال این شاسی بزرگ فضاپیما از Maxar به آزمایشگاه پیش‌رانش جت (JPL) از مهمترین نقاط عطفی است که ما در سفر ۱۰ ساله تجربه می‌کنیم. ساخت این مجموعه پیچیده و دقیق طی همه‌گیری کووید-۱۹ بیانگر پیروزی عزم و برتری انسان است.»
 
این ماموریت در سال ۲۰۲۲ آغاز می‌شود، اما در واقع تا چند سال بعد به هدف سیارک خود نخواهد رسید. این کاوشگر قبل از رسیدن به سایک در اوایل سال ۲۰۲۶ از مریخ یک کمک جاذبه دریافت خواهد کرد. نزدیک به دو سال در مدار اطراف سایک خواهد بود تا سرانجام با انبوهی از داده‌های علمی به خانه برگردد.
 

ایلان ماسک: فضاپیمای استارشیپ تا قبل از سال ۲۰۳۰ در مریخ فرود می‌آید

 
ایلان ماسک، مدیرعامل و بنیانگذار اسپیس ایکس اخیرا اعلام کرد که تا قبل از سال 2030، فضاپیمای استارشیپ خود را در سطح سیاره مریخ فرود خواهد آورد.
 
وی از شرکت‌ها‌ی اروپایی فعال در عرصه اکتشافات فضایی خواست تا تلاش‌ها‌ی خود را برای توسعه موشک‌ها‌یشان به منظور رقابت در عرصه فضایی بیشتر کنند. ماسک این توییت‌ها‌ را در واکنش به مقاله وب‌سایت Ars Technica در خصوص سفرهای فضایی و آینده رقابت در این حوزه منتشر کرد.
 
در این مقاله عنوان شد که شرکت‌ها‌ی اروپایی در حال طراحی و توسعه سیستم‌ها‌ی پرتاب قابل رقابت با نمونه‌ها‌ی شرکت اسپیس ایکس هستند و تا سال 2030 به این هدف دست خواهند یافت. اقدامی‌که می‌تواند آن‌ها‌ را به رقبای جدی برای اسپیس ایکس تبدیل کند.
 
با این حال، ماسک اعلام کرد که تا قبل از سال 2030، فضاپیماهای استارشیپ خود را در سیاره مریخ فرود خواهد آورد. او همچنین گفت که در حال حاضر، تنها چالش ایجاد پایگاه‌ها‌یی در سطح این سیاره سرخ است.
 
ایلان ماسک قصد دارد تا کمک 1000 فضاپیمای استارشیپ و ارسال سه موشک در روز، حدود یک میلیون انسان را به این سیاره منتقل کند. او گفت که اروپایی در این زمینه کُند عمل می‌کند و می‌بایست تمرکز خود را روی ساخت موشک‌ها‌یی با قابلیت استفاده مجدد معطوف کند.
 
استارشیپ نیز یکی از موشک‌ها‌ی با امکان استفاده مجدد است که چندین مرحله تست خود را پشت سر گذاشته و قرار است در طی چند روز آینده نیز نمونه دیگری از این سفینه فضایی، پرتاب آزمایشی خود را انجام دهد.
 
ماسک تاکنون چندین بازه زمانی را برای اعزام انسان‌ها‌ به سیاره سرخ مشخص کرده که البته به گفته کارشناسان، احتمال تحقق پیش‌بینی‌ها‌ی ایلان ماسک بسیار کم است. حال باید منتظر ماند و دید که از میان بلندپروازی‌ها‌ی ایلان ماسک و واقع‌بینی‌ها‌ی کارشناسان، کدامیک به واقعیت تبدیل خواهد شد.

مراحل ساخت اولین تقویت کننده راکت فضا پیمای «استارشیپ» رو به پایان است

 
 
اسپیس‌اکس «پشته سازی» اولین نمونه از  Super Heavy نسل جدید تقویت کننده‌های راکت را به پایان رساند و این نمونه در نهایت قرار است فضا پیمای «استارشیپ» را به مدار و فراتر از آن هدایت کند. این تقویت کننده سوپر هوی حدود ۲۲۰ پا ارتفاع دارد، که تقریبا به اندازه بال‌های یک بوئینگ ۷۴۷ است.
 
 این اندازه بدون قرار گرفتن استارشیپ روی این تقویت کننده است که آنهم حدود ۱۶۰ پا به ارتفاع آن اضافه می‌کند. این تقویت کننده  Super Heavy پیش از پرواز با استارشیپ مراحل آزمایش خود را طی می‌کند؛ اما بیشتر توجهات متمرکز بر این است که آیا تانکر‌های سوخت این تقویت کننده می‌توانند فشار و دمای بسیار بالای نگهداری مواد قابل اشتعال را پیش از فعال شدن موتور‌ها تحمل کند.
 
این تقویت کننده  Super Heavy از همان موتورهای استارشیپ استفاده می‌کند، موتور‌های رپتور که اسپیس اکس برای نسل جدید این پرتاب کننده‌ها طراحی کرده است. نسخه نهایی دارای ۲۸ موتور رپتور خواهد بود اما این نمونه اولیه احتمالا موتور‌های کمتری خواهد داشت و ایلان ماسک مدیرعامل اسپیس‌اکس تایید کرده که این تقویت کننده روی زمین باقی می‌ماند و تنها هدف آن آزمایش چیزهایی مثل مکانیک ساخت و حمل و نقل است.
 
او گفته که نمونه بعدی پرواز خواهد کرد و با اینکه او خیلی اوقات زمان‌بندی درستی ارائه نمی‌کند؛ اما مراحل آزمایش استارشیپ به سرعت در در حال طی شدن است که از جمله می‌توان به پرواز آزمایشی اخیر این موشک اشاره کرد که به خوبی به زمین نشت، البته پس از فرود یک انفجار هم صورت گرفت چند دقیقه پس از فرود موفق، نمونه اولیه راکت به کلی از کار افتاد.
 
ماسک مشخصا قصد دارد که به سرعت روند ساخت استارشیپ و Super Heavy را به پایان برساند زیرا قصد دارد در برنامه آرتمیس ناسا و در بخش ارسال انسان به ماه شرکت داشته باشد و از طرف دیگر می‌خواهد تنها در طول دو سال و در سال ۲۰۲۳ با استارشیپ اولین پرواز تجاری را انجام دهد.

یک دیش غول‌پیکر تازه به شبکه‌ی فضای دوردست ناسا اضافه شد

 
با برنامه‌ریزی برای مأموریت‌های جدید از جمله برنامه‌ی آرتمیس، ناسا یک دیش قدرتمند تازه را به مجموعه ابزارهای شبکه‌ی فضای دوردست خود افزود تا ارتباط خود را با مأموریت‌های فضایی فعلی و آینده به‌روز نگه دارد.
 
این آنتن قدرتمند قابلیت‌های تازه‌ای را به شبکه‌ی فضای دوردست (DSN) ارتباطات و ناوبری ناسا اضافه می‌کند. این شبکه به‌‌عنوان یک تابلو برق میان‌سیاره‌ای عمل می‌کند و رابط بین زمین و مأموریت‌های فضایی به ماه و فراتر از آن است. دیش تازه با نام «ایستگاه فضای دوردست ۵۶» (Deep Space Station 56) یا DSS-56 اکنون در مدار قرار دارد و آماده‌ی برقراری ارتباط با مأموریت‌های گوناگون از جمله مأموریت مارس ۲۰۲۰ و مریخ‌نورد پشتکار (Preseverence) ناسا است که ماه آینده روی سیاره‌ی سرخ فرود می‌آید.
 
ساخت این دیش ۳۴ متری از سال ۲۰۱۷ در مجتمع ارتباطات فضایی دوردست مادرید اسپانیا در آغاز شده بود. با توجه به اینکه آنتن‌های فعلی فقط می‌توانند در باندهای فرکانسی خاصی دریافت و ارسال داشته باشند، ارتباط آن‌ها اغلب به فضاپیماهای خاص محدود می‌شود. اما DSS-56 نخستین آنتن است که به محض قرارگیری در شبکه (آنلاین شدن) از دامنه‌ی کامل فرکانس‌های ارتباطی شبکه فضای دوردست استفاده می‌کند. این یعنی DSS-56 یک آنتن «همه در یکی» است که می‌تواند با تمام مأموریت‌هایی که DSN پشتیبانی می‌کند ارتباط برقرار کرده و به‌عنوان پشتیبان برای هر آنتن دیگر مجموعه‌ی مادرید استفاده شود.
 
«بدری یونس» (Badri Younes) مدیر برنامه‌ی ارتباطات و ناوبری فضایی ناسا (SCaN) خاطرنشان کرد: «DSS-56 به شبکه‌ی فضای دوردست، قابلیت اطمینان و انعطاف‌پذیری لحظه‌ای بیشتری می‌دهد. این ابزار جدید پشتیبانی پیوسته‌ی ما از بیش از ۳۰ مأموریت اعماق فضا را که برای موفقیت به خدمات ما وابسته‌اند، نشان می‌دهد.»
 
با افزودن DSS-56 و آنتن‌های ۳۴ متری دیگر به هر سه مجتمع DSN در سراسر جهان، این شبکه در حال توسعه و آماده‌سازی برای ایفای نقشی حیاتی در کسب اطمینان از پشتیبانی ارتباطات و ناوبری مأموریت‌های رباتیک آینده‌ی ماه و مریخ و همچنین مأموریت‌های سرنشین‌دار آرتمیس است.
 
«توماس زوربوچن» (Thomas Zurbuchen) معاون اداره‌ی مأموریت علمی ناسا در واشنگتن گفت: «شبکه فضای دوردست برای بسیاری از کارهای فعلی و آینده در کل منظومه‌ی شمسی حیاتی است. این مجموعه ما را از زمین به کاوشگران رباتیک دوردست متصل می‌کند و با به‌روزرسانی‌های انجام شده، هم‌زمان با آماده‌سازی مأموریت‌های انسانی به ماه و فراتر از آن، توانایی‌های ما را گسترش می‌دهد. این آنتن جدید در یک مشارکت بین‌المللی ساخته شده و با ادامه‌ی کاوش در اعماق فضا، در نهایت به نفع همه‌ی بشریت خواهد بود.»
 
با افزایش انعطاف‌پذیری DSS-56 مرحله‌ی پیچیده‌تری آغاز شد که شامل آزمایش و کالیبراسیون مجموعه‌ی بزرگتری از سیستم‌ها، پیش از آنلاین شدن این آنتن بود. بدین ترتیب روز جمعه ۲۲ ژانویه (۳ بهمن) با شرکت سازندگان بین‌المللی این آنتن در یک افتتاحیه‌ی مجازی، فعالیت آن رسما آغاز شد. رویدادی که به دلیل وجود برف بی‌سابقه در اسپانیا به تأخیر افتاده بود.
 
«بردفورد آرنولد» (Bradford Arnold) مدیر پروژه‌ی DSN در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (JPL) گفت: «پس از طولانی شدن روند راه‌اندازی، آنتن ۳۴ متری جدید DSN اکنون با فضاپیماهای ما ارتباط دارد. با وجود آنکه محدودیت‌های همه‌گیری کرونا و شرایط آب‌وهوایی اخیر در اسپانیا چالش‌های مهمی بود، پرسنل ما در مادرید پایداری کردند و من مفتخرم که از DSS-56 در خانواده‌ی جهانی DSN استقبال می‌کنم.»
 
علاوه بر اسپانیا، شبکه‌ی فضای دوردست ناسا (DSN) دارای ایستگاه‌های زمینی در کالیفرنیا (گلدستون) و استرالیا (کانبرا) است. این پیکربندی به کنترل‌کننده‌های مأموریت امکان می‌دهد تا در هر زمان از چرخش زمین با فضاپیماها در سراسر منظومه‌ی شمسی ارتباط برقرار کنند.
 
DSN در ژانویه‌ی ۱۹۵۸ و هنگامی تأسیس شد که JPL با ارتش ایالات متحده آمریکا برای استقرار ایستگاه‌های ردیاب رادیویی قابل حمل در کالیفرنیا، نیجریه و سنگاپور برای دریافت تله‌متری نخستین ماهواره‌ی موفق آمریکا، «اکسپلورر ۱» (Explorer 1) قرارداد بست. پس از انتقال JPL به ناسا در ۳ دسامبر ۱۹۵۸ برنامه‌ی فضایی غیرنظامی تازه تاسیس آمریکا، «شبکه‌ی فضای دوردست» را برای برقراری ارتباط با همه مأموریت‌های اعماق فضا تأسیس کرد که از سال ۱۹۶۳ به طور به‌عنوان ستون فقرات ارتباطات فضای دوردست ناسا و مأموریت‌های بین المللی از جمله مأموریت‌های آپولو و وویجر ۱ و وویجر ۲ مشغول فعالیت است.
 

ماهواره ژاپنی در گینس ثبت شد

 
 آژانس کاوش‌های فضایی ژاپن با ماهواره (TSUBAME) رکورد جدیدی را برای فعالیت‌ ماهواره‌های رصدی در کمترین ارتفاع از زمین، در کتاب رکوردهای گینس ثبت کرد.
 
به گزارش پایگاه اینترنتی «نیواطلس»، TSUBAME یک ماهواره آزمایشی در ارتفاع فوق پایین (SLATS) است که طی ماموریت خود از ۲۳ دسامبر سال ۲۰۱۷ تا اول اکتبر ۲۰۱۹ در ارتفاع فوق پایین ۱۶۷.۴ کیلومتری از زمین قرار گرفت.
 
ماهواره‌های رصد زمین ابزار بسیار خوبی برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سیاره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، هستند اما یک عیب اساسی دارند که هم‌زمان بزرگترین نقطه قوت آن‌ها نیز به شمار می‌آید. از آنجا که این نوع از ماهواره‌ها در مدار پایین زمین در فاصله ۲۰۰۰ کیلومتری قرار می‌گیرند، قادر به رصد گستره وسیعی از مناطق موجود بر روی سطح زمین هستند اما قرار گرفتن در چنین ارتفاعی هم‌زمان بر کیفیت عکس‌های ماهواره‌ای گرفته شده نیز تاثیر منفی می‌گذارد.
 
ماموریت ماهواره TSUBAME آژانس کاوش‌های فضایی ژاپن آزمایش امکان قرار دادن ماهواره‌ها در ارتفاعات بسیار کم یعنی بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ کیلومتری از سطح زمین بود تا از آن‌ فاصله بتوانند تصاویری با وضوح بالا ثبت کنند. مشکل اینجاست که اتمسفر فوق رقیق در این ارتفاع هزار برابر بیشتر از ارتفاعات بالاتر کشش جوی ایجاد می‌کند و وجود اکسیژن اتمی موجود در این محدوده می‌تواند باعث از کار افتادن سریع ماهواره‌های مذکور شود.
 
برای غلبه بر این مشکل، ماهواره TSUBAME از مواد مخصوص مقاوم در برابر اکسیژن ساخته و به یک پیشرانه یونی مجهز شده بود تا مدار و موقعیت دقیق آن حفظ شده و بتواند ضمن ثبت تصاویری با وضوح بالا از سطح زمین، غلظت اکسیژن را نیز اندازه‌گیری کند.
 
این ماهواره ژاپنی ماموریت خود را از ارتفاع ۲۷۱.۵ کیلومتر آغاز کرد و سپس به مدت هفت روز در ارتفاع بی‌سابقه ۱۶۷.۴ کیلومتری از سطح زمین قرار گرفت. این ماهواره در نهایت هم توانست قرار گرفتن در معرض اتمسفر را تحمل کرده و هم تصاویر مورد نظر را ثبت کند.