ماموریت تحقیقاتی چاندرایان -2 هند با وجود از بین رفتن بخش فرودی موسوم به "ویکرام"، مطالعه ماه را ادامه خواهد داد.
کارشناسان سازمان تحقیقات فضایی هند (ISRO) به خبرنگاران گفتند: این مأموریت را نمی‌توان ناموفق خواند، زیرا این مدارگرد تقریباً یک سال در اطراف ماه فعالیت خواهد کرد.
یکی از کارمندان بخش فضایی خاطرنشان کرد: مه‌نورد قرار بود فقط ۱۴ روز در سطح این کره فعالیت داشته باشد؛ در حالی که مدارگرد مدتی طولانی ماه را مورد مطالعه و تصویربرداری قرار می‌دهد، به همین دلیل می‌توان گفت تنها ۵ درصد از مأموریت از دست رفته است و با توجه به میزان فعالیت مدارگرد پراگیان که ۹۵ درصد کار را بر عهده دارد، با موفقیت در مدار ماه همچنان فعالیت خود را ادامه می‌دهد؛ از جمله همانطور که برنامه‌ریزی شده است، قادر به گرفتن عکس از مه‌نورد گمشده و ارسال تصاویر به مرکز هدایت زمینی خواهد بود که این امر به درک آنچه اتفاق افتاده، کمک خواهد کرد.
سازمان تحقیقات فضایی هند می‌خواست برای نخستین بار فرود کاوشگر بر روی یک جسم آسمانی دیگر را تجربه کند و از آن در ساخت و فرستادن کاوشگر به مریخ استفاده کند.
شنبه شب کارشناسان سازمان تحقیقات فضایی هند نتوانستند بخش فرودی سفینه را بر سطح ماه فرود آورند، زیرا ارتباط آن با مرکز هدایت زمین از دست رفت و تماس با کاوشگر چند ثانیه پیش از فرود قطع شد.
بنا به گفته "سیوان کایلاساوادیو"، رئیس سازمان فضایی هند دستگاه در مسیر فرود، به طور عادی کار می‌کرد؛ اما ناگهان هنگامی که در فاصله ۲.۱ کیلومتری از سطح ماه بود، ارتباط با آن از بین رفت.
وی افزود: کارشناسان ایسرو مشغول مطالعه داده‌های سامانه‌های سنجشی هستند تا دلایل احتمالی عدم موفقیت را به دست آورند.
چاندرایان -1 نخستین کاوشگر هند برای پژوهش در ماه در سال ۲۰۰۸ به این کره فرستاده شد که از نوامبر ۲۰۰۸ تا اوت ۲۰۰۹ در مدار آن فعالیت داشت و بعد از آن از کار افتاد.
در حین بهره‌برداری از چاندرایان -1 ، در ۱۴ نوامبر ۲۰۰۸ یک دستگاه پژوهشی بر روی سطح ماه پرتاب شد که در نقطه فرود امکان تعیین ترکیب، تجزیه و تحلیل خاک این کره از جمله ردیابی آب را ممکن ساخت.
مأموریت چاندرایان -2 باید ماموریتی پیچیده‌تر را به انجام می‌رساند که در آن نه تنها دستگاهی پژوهشی را در مدار ماه قرار می‌داد، بلکه باید یک فرودگر به نام "ویکرام" را نیز در منطقه قطب جنوب ماژول می‌نشاند و در آنجا یک مه‌نورد کوچک به اسم "پراگیان" (به معنای دانش و خرد در زبان سانسکریت) از آن بیرون می‌آمد و تحقیقاتی را در سطح ماه انجام می‌داد.
سازمان تحقیقات فضایی هند قبلا دلیل انتخاب قطب جنوب برای فرود دستگاه را عدم پژوهش‌های دیگر کاوشگران در این منطقه اعلام کرده بود. یکی از اصلی‌ترین وظایف "پراگیان" جستجوی آب بود. علاوه بر این، در منطقه قطب جنوب سازه‌های برجسته‌ای وجود دارد که به گفته دانشمندان می‌توانند در مورد تاریخ زمین‌شناسی ماه اطلاعات زیادی را به ما بدهند.
هند می‌توانست چهارمین کشور جهان باشد که موفق به فرود نرم یک کاوشگر بر روی کره ماه شود. از آغاز عصر تحقیقات فضایی تاکنون فقط شوروی، آمریکا و چین موفق شده‌اند کاوشگرانی را به صورت آرام در ماه فرود آورند.
