راکت «لانگ مارچ ۵B» چین در اقیانوس هند سقوط کرد

 
تکه‌های باقی‌مانده از راکت «لانگ مارچ ۵B» چین صبح امروز وارد جو زمین شد و در عرض جغرافیایی ۷۲.۴۷ درجه شرقی و ۲.۶۵ درجه شمالی در اقیانوس هند در نزدیکی کشور مالدیو در آب سقوط کرد.
 
به گزارش سازمان فضایی ملی چین، بخش عمده این راکت در حین عبور از جو سوخته بود، با این حال بخش‌هایی از بدنه راکت از جو عبور کرد. راکت لانگ مارچ ۵B نهم اردیبهشت ماژولی از ایستگاه فضایی «تیانگونگ» چین را به مدار برده بود.
 
بخش مرکزی راکت که به‌صورت کنترل‌ نشده به زمین برگشت بیش از ۳۳ متر ارتفاع و بیش از ۲۰ تن وزن داشت. گفته می‌شد که لانگ مارچ ۵B ششمین جرم بزرگی است که دوباره وارد جو زمین می‌شود. بازگشت کنترل‌ نشده راکت چین انتقادات زیادی را از سوی کارشناسان فضایی از جمله کارشناسان دولت آمریکا به همراه داشت.
 
 
«لوید آستین»، وزیر دفاع آمریکا پنج‌شنبه هفته پیش گفت: «باید قوانینی برای ما که در حوزه فضا فعالیت می‌کنیم وجود داشته باشد تا عملیات‌ها به شکلی ایمن و فکر شده صورت بگیرد و مطمئن شویم که در هنگام برنامه‌ریزی و انجام ماموریت‌ها تمامی احتمالات را در نظر بگیریم.»
 
راکت‌هایی که به مدار می‌روند معمولا به سمت زمین هدایت می‌شوند تا نقطه سقوط آن‌ها مشخص شود. ولی راکت لانگ مارچ ۵B هیچ کدام از رویه‌های مرسوم را انجام نداد و به شکلی کنترل‌ نشده به جو زمین برگشت. دولت چین احتمال خطرآفرینی توسط این راکت را نامحتمل می‌دانست. «وانگ ونبین»، سخنگوی وزارت امور خارجه چین جمعه در جمع خبرنگاران گفت سوختن راکت در جو زمین خطر آسیب‌رسانی به جان و مال مردم را بسیار پایین می‌آورد.
 
برنامه فضایی چین پارسال هم به خاطر یک ماموریت لانگ مارچ و ورود کنترل‌ نشده آن مورد انتقاد قرار گرفته بود. تکه‌های لانگ مارچ قبلی در منطقه‌ای در شمال آفریقا سقوط کرد و رئیس وقت ناسا گفته بود بسیار خوش‌شانس بودیم که کسی در آن حادثه آسیب ندید.

متخصص هاروارد: احتمال سقوط راکت ۲۱ تنی چین در مناطق مسکونی بسیار پایین است

 
راکت ۲۱ تنی چین در راه زمین است و احتمالا در بازه زمانی ۰۱:۳۰ بامداد یک‌شنبه تا ۱۱:۳۰ یک‌شنبه به وقت ایران از جو زمین عبور می‌کند. اما یک متخصص هوافضا می‌گوید جای نگرانی وجود ندارد چون احتمال برخورد این راکت با ما فوق‌العاده پایین است.
 
راکت «لانگ مارچ ۵B» که هفته پیش ماژول ایستگاه فضایی چین را به مدار برد، حالا به صورت کنترل‌نشده در حال بازگشت به زمین است و نگرانی‌هایی را برای مردم به وجود آورده. با این حال «جاناتان مک‌دوول»، اخترفیزیکدان مرکز «هاروارد-اسمیت‌سونیان» می‌گوید شانس برخورد راکت چین با مردم یک به چند میلیارد است.
 
با این حال، همچنان احتمال دارد که قطعاتی از این راکت ۲۱ تنی به بخش‌های مسکونی زمین برسد. البته این نخستین باری نیست که راکت‌های چینی به زمین برمی‌گردند: «اولین باری که راکتی از این نوع به زمین برگشت حدود یک سال پیش بود. قطعات ۱۰ متری آن راکت روی سقف خانه‌های مردم آفریقا فرود آمد، بنابراین می‌توانید ببینید که شانس صدمات مالی وجود دارد. اما خوشبختانه تاکنون صدمه جانی نداشته‌ایم.»
 
مدار حرکت راکت چین بخش‌هایی از آمریکا تا شیلی و استرالیا را در معرض خطر قرار می‌دهد. اما به احتمال زیاد اکثر قطعات در اقیانوس فرود می‌آیند، چون ۷۰ درصد سطح زمین با آب پوشیده شده است. از ۳۰ درصد سطوح باقی مانده هم فقط بخش بسیار کمی مسکونی است.
 
با این حال، طبیعی است که مردم خواستار اطلاعات بیشتری درباره این راکت باشند. مک‌دوول می‌گوید اکثر این قطعات معمولا در همان مسیر پیش‌بینی شده وارد جو می‌شوند و تغییر مسیر کمی دارند. البته او یادآور می‌شود که عوامل متعددی در پیش‌بینی نقطه سقوط این راکت موثرند. راکت چین به‌صورت عمودی در زمین سقوط نمی‌کند بلکه در مدار حرکت خود به‌صورت زاویه‌دار پایین می‌آید.
 
نکته بعدی سرعت ۲۸ هزار کیلومتر بر ساعتی راکت است. این سرعت بالا باعث می‌شود با یک ساعت خطا در محاسبات حدود ۲۸ هزار کیلومتر در تعیین نقطه سقوط اشتباه کنید. مسئله بعدی این است که بخش مرکزی راکت چه زمانی به مدار پایینی زمین می‌رسد تا در جو بسوزد. این محاسبه تا حدی به مواد سازنده راکت و نحوه حرکت آن بستگی دارد. افزون بر این، غلظت جو بالایی روزبه‌روز فرق می‌کند و پیش‌بینی شرایط آب‌وهوایی آن دشوار است.
 
اگر راکت در مناطق غیرمسکونی و اقیانوس‌ها سقوط کند، اطلاعات مربوط به آن توسط «نیروی فضایی» به دست می‌آید. این نیرو ماهواره‌هایی دارد که می‌توانند حرارت ناشی از قطعات راکت را شناسایی کنند.
 
مک‌دوول می‌گوید: «هر چند ماه یک بار قطعاتی از اجرام فضایی روی زمین پیدا می‌شوند، اما ۳۰ سال بود که جسمی با وزن ۲۰ تن به‌صورت کنترل‌نشده به زمین نیامده بود.» هرچند سقوط این راکت احتمالا خطری برای مردم نخواهد داشت، اما ضروری است که قوانینی برای جلوگیری از تهدیدات احتمالی در آینده فعالیت‌های فضایی تدوین شود.

هموار شدن مسیر اوبر فضایی با پرتاب اولین راکت جهان با سوخت زیستی

 
استارتاپ «bluShift Aerospace» به تازگی توانسته اولین نمونه اولیه راکت خود به نام «Stardust 1.0» را پرتاب کند که اولین راکت جهان با سوخت زیستی محسوب می‌شود. bluShift می‌خواهد به یک اوبر فضایی تبدیل شود.
 
این راکت به تازگی در ایالت «مین» آمریکا مورد آزمایش قرار گرفته و با وجود سردی هوا و همچنین دو شروع اشتباه، در نهایت پرتاب شده است. این راکت به فضا نرسید و حتی نتوانست به ارتفاع بالایی دست پیدا کند، اما یک دستاورد مهم برای این استارتاپ و صنعت هوا و فضا محسوب می‌شود.
 
مدیرعامل bluShift به نام «ساشا دری» پرتاب این نمونه اولیه راکت را موفقیت‌آمیز اعلام کرده:
 
«کار درست پیش رفت و دقیقا در همان‌جایی که انتظار داشتیم و برنامه‌ریزی کرده بودیم، فرود آمد. نمی‌توانست بهتر از این باشد.»
 
Stardust 1.0 یک راکت کوچک است که قدرتش را از یک سوخت زیستی جامد تامین می‌کند. این راکت به عنوان بستری برای راکت‌های آینده bluShift با امکان ارسال نانوماهواره‌ها عمل می‌کند. این راکت آزمایشی ارتفاعی برابر ۶ متر دارد و می‌تواند محموله با وزن ۸ کیلوگرم حمل کند.
 
bluShift پیش از پرتاب اخیر، چندین بار دیگر برای اینکار تلاش کرده بود که البته تمام آن‌ها ناموفق بودند. برای مثال نزدیک به دو هفته پیش به علت نامناسب بودن هوا، این پرتاب انجام نشد و در پرتاب اخیر هم دوبار خطا رخ داد و راکت از زمین بلند نشد.
 
۹۰ دقیقه پس از اولین خطا، سیستم اشتعال کار نکرد و راکت نتوانست طبق برنامه‌ریزی عمل کند. پس از این مشکلات، تیم این استارتاپ با سردی هوا و همچنین مشکلات در شبکه دست و پنجه نرم کرد. با این وجود در سومین تلاش، این راکت از زمین بلند شد و در هنگام فرود، چتر نجاتش باز شد.
 
استارتاپ bluShift که در سال ۲۰۱۴ تاسیس شده، یک تیم ۸ نفره است که می‌خواهد ماهواره‌های کوچک را روانه مدار کند. مدیرعامل bluShift می‌خواهد کنترل بیشتری در اختیار مشتریان با نانوماهواره‌ها قرار دهد و آن را به یک اوبر فضایی تبدیل کند:
 
«ما می‌خواهیم به اوبر در فضا تبدیل شویم و سرویس پرتاب برای نانوماهواره‌ها ارائه کنیم.»
 
این استارتاپ برای دستیابی به هدفش می‌خواهد دو راکت بزرگتر زیر مداری به نام‌های «Stardust 2.0» و «Starless Rogue» را آزمایش کند. در ادامه یک راکت مداری به نام «Red Dwarf» با نانوماهواره‌ها به وزن ۳۰ کیلوگرم پرتاب می‌شود که هزینه هر کیلوگرم آن به ۶۰ هزار دلار می‌رسد.
 
موتور راکت bluShift که هیبریدی است، «موتور راکت ماژولار سازگار برای پرتابگر» (MARVEL) نام دارد و از سوخت زیستی جامد استفاده می‌کند که طبق سازنده، غیرسمی و بدون کربن است.

هموار شدن مسیر اوبر فضایی با پرتاب اولین راکت جهان با سوخت زیستی

 
استارتاپ «bluShift Aerospace» به تازگی توانسته اولین نمونه اولیه راکت خود به نام «Stardust 1.0» را پرتاب کند که اولین راکت جهان با سوخت زیستی محسوب می‌شود. bluShift می‌خواهد به یک اوبر فضایی تبدیل شود.
 
این راکت به تازگی در ایالت «مین» آمریکا مورد آزمایش قرار گرفته و با وجود سردی هوا و همچنین دو شروع اشتباه، در نهایت پرتاب شده است. این راکت به فضا نرسید و حتی نتوانست به ارتفاع بالایی دست پیدا کند، اما یک دستاورد مهم برای این استارتاپ و صنعت هوا و فضا محسوب می‌شود.
 
مدیرعامل bluShift به نام «ساشا دری» پرتاب این نمونه اولیه راکت را موفقیت‌آمیز اعلام کرده:
 
«کار درست پیش رفت و دقیقا در همان‌جایی که انتظار داشتیم و برنامه‌ریزی کرده بودیم، فرود آمد. نمی‌توانست بهتر از این باشد.»
 
Stardust 1.0 یک راکت کوچک است که قدرتش را از یک سوخت زیستی جامد تامین می‌کند. این راکت به عنوان بستری برای راکت‌های آینده bluShift با امکان ارسال نانوماهواره‌ها عمل می‌کند. این راکت آزمایشی ارتفاعی برابر ۶ متر دارد و می‌تواند محموله با وزن ۸ کیلوگرم حمل کند.
 
bluShift پیش از پرتاب اخیر، چندین بار دیگر برای اینکار تلاش کرده بود که البته تمام آن‌ها ناموفق بودند. برای مثال نزدیک به دو هفته پیش به علت نامناسب بودن هوا، این پرتاب انجام نشد و در پرتاب اخیر هم دوبار خطا رخ داد و راکت از زمین بلند نشد.
 
۹۰ دقیقه پس از اولین خطا، سیستم اشتعال کار نکرد و راکت نتوانست طبق برنامه‌ریزی عمل کند. پس از این مشکلات، تیم این استارتاپ با سردی هوا و همچنین مشکلات در شبکه دست و پنجه نرم کرد. با این وجود در سومین تلاش، این راکت از زمین بلند شد و در هنگام فرود، چتر نجاتش باز شد.
 
استارتاپ bluShift که در سال ۲۰۱۴ تاسیس شده، یک تیم ۸ نفره است که می‌خواهد ماهواره‌های کوچک را روانه مدار کند. مدیرعامل bluShift می‌خواهد کنترل بیشتری در اختیار مشتریان با نانوماهواره‌ها قرار دهد و آن را به یک اوبر فضایی تبدیل کند:
 
«ما می‌خواهیم به اوبر در فضا تبدیل شویم و سرویس پرتاب برای نانوماهواره‌ها ارائه کنیم.»
 
این استارتاپ برای دستیابی به هدفش می‌خواهد دو راکت بزرگتر زیر مداری به نام‌های «Stardust 2.0» و «Starless Rogue» را آزمایش کند. در ادامه یک راکت مداری به نام «Red Dwarf» با نانوماهواره‌ها به وزن ۳۰ کیلوگرم پرتاب می‌شود که هزینه هر کیلوگرم آن به ۶۰ هزار دلار می‌رسد.
 
موتور راکت bluShift که هیبریدی است، «موتور راکت ماژولار سازگار برای پرتابگر» (MARVEL) نام دارد و از سوخت زیستی جامد استفاده می‌کند که طبق سازنده، غیرسمی و بدون کربن است.

هموار شدن مسیر اوبر فضایی با پرتاب اولین راکت جهان با سوخت زیستی

 
استارتاپ «bluShift Aerospace» به تازگی توانسته اولین نمونه اولیه راکت خود به نام «Stardust 1.0» را پرتاب کند که اولین راکت جهان با سوخت زیستی محسوب می‌شود. bluShift می‌خواهد به یک اوبر فضایی تبدیل شود.
 
این راکت به تازگی در ایالت «مین» آمریکا مورد آزمایش قرار گرفته و با وجود سردی هوا و همچنین دو شروع اشتباه، در نهایت پرتاب شده است. این راکت به فضا نرسید و حتی نتوانست به ارتفاع بالایی دست پیدا کند، اما یک دستاورد مهم برای این استارتاپ و صنعت هوا و فضا محسوب می‌شود.
 
مدیرعامل bluShift به نام «ساشا دری» پرتاب این نمونه اولیه راکت را موفقیت‌آمیز اعلام کرده:
 
«کار درست پیش رفت و دقیقا در همان‌جایی که انتظار داشتیم و برنامه‌ریزی کرده بودیم، فرود آمد. نمی‌توانست بهتر از این باشد.»
 
Stardust 1.0 یک راکت کوچک است که قدرتش را از یک سوخت زیستی جامد تامین می‌کند. این راکت به عنوان بستری برای راکت‌های آینده bluShift با امکان ارسال نانوماهواره‌ها عمل می‌کند. این راکت آزمایشی ارتفاعی برابر ۶ متر دارد و می‌تواند محموله با وزن ۸ کیلوگرم حمل کند.
 
bluShift پیش از پرتاب اخیر، چندین بار دیگر برای اینکار تلاش کرده بود که البته تمام آن‌ها ناموفق بودند. برای مثال نزدیک به دو هفته پیش به علت نامناسب بودن هوا، این پرتاب انجام نشد و در پرتاب اخیر هم دوبار خطا رخ داد و راکت از زمین بلند نشد.
 
۹۰ دقیقه پس از اولین خطا، سیستم اشتعال کار نکرد و راکت نتوانست طبق برنامه‌ریزی عمل کند. پس از این مشکلات، تیم این استارتاپ با سردی هوا و همچنین مشکلات در شبکه دست و پنجه نرم کرد. با این وجود در سومین تلاش، این راکت از زمین بلند شد و در هنگام فرود، چتر نجاتش باز شد.
 
استارتاپ bluShift که در سال ۲۰۱۴ تاسیس شده، یک تیم ۸ نفره است که می‌خواهد ماهواره‌های کوچک را روانه مدار کند. مدیرعامل bluShift می‌خواهد کنترل بیشتری در اختیار مشتریان با نانوماهواره‌ها قرار دهد و آن را به یک اوبر فضایی تبدیل کند:
 
«ما می‌خواهیم به اوبر در فضا تبدیل شویم و سرویس پرتاب برای نانوماهواره‌ها ارائه کنیم.»
 
این استارتاپ برای دستیابی به هدفش می‌خواهد دو راکت بزرگتر زیر مداری به نام‌های «Stardust 2.0» و «Starless Rogue» را آزمایش کند. در ادامه یک راکت مداری به نام «Red Dwarf» با نانوماهواره‌ها به وزن ۳۰ کیلوگرم پرتاب می‌شود که هزینه هر کیلوگرم آن به ۶۰ هزار دلار می‌رسد.
 
موتور راکت bluShift که هیبریدی است، «موتور راکت ماژولار سازگار برای پرتابگر» (MARVEL) نام دارد و از سوخت زیستی جامد استفاده می‌کند که طبق سازنده، غیرسمی و بدون کربن است.

هموار شدن مسیر اوبر فضایی با پرتاب اولین راکت جهان با سوخت زیستی

 
استارتاپ «bluShift Aerospace» به تازگی توانسته اولین نمونه اولیه راکت خود به نام «Stardust 1.0» را پرتاب کند که اولین راکت جهان با سوخت زیستی محسوب می‌شود. bluShift می‌خواهد به یک اوبر فضایی تبدیل شود.
 
این راکت به تازگی در ایالت «مین» آمریکا مورد آزمایش قرار گرفته و با وجود سردی هوا و همچنین دو شروع اشتباه، در نهایت پرتاب شده است. این راکت به فضا نرسید و حتی نتوانست به ارتفاع بالایی دست پیدا کند، اما یک دستاورد مهم برای این استارتاپ و صنعت هوا و فضا محسوب می‌شود.
 
مدیرعامل bluShift به نام «ساشا دری» پرتاب این نمونه اولیه راکت را موفقیت‌آمیز اعلام کرده:
 
«کار درست پیش رفت و دقیقا در همان‌جایی که انتظار داشتیم و برنامه‌ریزی کرده بودیم، فرود آمد. نمی‌توانست بهتر از این باشد.»
 
Stardust 1.0 یک راکت کوچک است که قدرتش را از یک سوخت زیستی جامد تامین می‌کند. این راکت به عنوان بستری برای راکت‌های آینده bluShift با امکان ارسال نانوماهواره‌ها عمل می‌کند. این راکت آزمایشی ارتفاعی برابر ۶ متر دارد و می‌تواند محموله با وزن ۸ کیلوگرم حمل کند.
 
bluShift پیش از پرتاب اخیر، چندین بار دیگر برای اینکار تلاش کرده بود که البته تمام آن‌ها ناموفق بودند. برای مثال نزدیک به دو هفته پیش به علت نامناسب بودن هوا، این پرتاب انجام نشد و در پرتاب اخیر هم دوبار خطا رخ داد و راکت از زمین بلند نشد.
 
۹۰ دقیقه پس از اولین خطا، سیستم اشتعال کار نکرد و راکت نتوانست طبق برنامه‌ریزی عمل کند. پس از این مشکلات، تیم این استارتاپ با سردی هوا و همچنین مشکلات در شبکه دست و پنجه نرم کرد. با این وجود در سومین تلاش، این راکت از زمین بلند شد و در هنگام فرود، چتر نجاتش باز شد.
 
استارتاپ bluShift که در سال ۲۰۱۴ تاسیس شده، یک تیم ۸ نفره است که می‌خواهد ماهواره‌های کوچک را روانه مدار کند. مدیرعامل bluShift می‌خواهد کنترل بیشتری در اختیار مشتریان با نانوماهواره‌ها قرار دهد و آن را به یک اوبر فضایی تبدیل کند:
 
«ما می‌خواهیم به اوبر در فضا تبدیل شویم و سرویس پرتاب برای نانوماهواره‌ها ارائه کنیم.»
 
این استارتاپ برای دستیابی به هدفش می‌خواهد دو راکت بزرگتر زیر مداری به نام‌های «Stardust 2.0» و «Starless Rogue» را آزمایش کند. در ادامه یک راکت مداری به نام «Red Dwarf» با نانوماهواره‌ها به وزن ۳۰ کیلوگرم پرتاب می‌شود که هزینه هر کیلوگرم آن به ۶۰ هزار دلار می‌رسد.
 
موتور راکت bluShift که هیبریدی است، «موتور راکت ماژولار سازگار برای پرتابگر» (MARVEL) نام دارد و از سوخت زیستی جامد استفاده می‌کند که طبق سازنده، غیرسمی و بدون کربن است.